Η πολιτεία χρωστάει στον Νίκο Ρωμανό. Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην πολιτεία.

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014 Αυγουστίνος Ζενάκος

Όπως είναι γνωστό, ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Του συμπαραστέκεται ο Γιάννης Μιχαηλίδης, κι αυτός καταδικασμένος για τη ληστεία στο Βελβεντό. Ο Ηρακλής Κωστάρης διέκοψε χθες τη δική του απεργία πείνας, για λόγους που εκθέτει σε ανακοίνωσή του. Όλα δείχνουν πως ο Ν. Ρωμανός δεν έχει σκοπό να διακόψει τη δική του απεργία, ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ άσχημη…

Έχουν υπάρξει διάφορες προσπάθειες νομικής αιτιολόγησης του γιατί το αίτημα του Ν. Ρωμανού να του επιτραπεί να παρακολουθήσει τη σχολή του πρέπει να γίνει δεκτό. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι το ζήτημα διότι δεν πιστεύω ότι η στάση της πολιτείας και του δικαστικού σώματος απέναντι στον Ν. Ρωμανό οφείλεται σε κάποιου είδους κενό νομικής κατανόησης του αιτήματός του.
Αλήθεια, το πιστεύει κανένας;
Προφανώς και η νομική αιτιολόγηση πρέπει να υπάρξει.

Ακόμη περισσότερο, πρέπει να υπάρξει μια νέα κυβέρνηση που θα καταργήσει μεμιάς όλες τις νομοθεσίες που καταστρατηγούν τη δημοκρατία, από τον «τρομονόμο» ως τις φυλακές «Γ” τύπου».

Αλλά το πρώτιστο επιχείρημα πρέπει να είναι πολιτικό και να συναρτάται με το πνεύμα της δικαιοσύνης όπως πρέπει να κατοικεί στην καρδιά της δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που διαρκώς μετράει πρώτα και κυρίως τις δικές της ευθύνες και αποτυχίες, μιας δημοκρατίας που αναστοχάζεται συνεχώς τα όριά της, τους αποκλεισμούς της και τους μονοδρόμους της, μιας δημοκρατίας διευρυνόμενης και ζωντανής.

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η πολιτεία θα έπρεπε να ικανοποιήσει το αίτημα του Ν. Ρωμανού επειδή αυτό είναι το νόμιμο. Αλλά επειδή αυτό είναι το δίκαιο.

Επιπρόσθετα, όμως, μ” όλο που ούτε αναρχικός είμαι ούτε βλέπω έστω με συμπάθεια τις αναρχικές ιδέες κι ακόμη λιγότερο τον «ένοπλο αγώνα» σε τούτη τη συγκυρία, θα πω αυτό που ακόμη και στην Αριστερά, δυστυχώς, ελάχιστοι λένε: Η πολιτεία χρωστάει στον Νίκο Ρωμανό. Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην πολιτεία.

Ένας νέος άνθρωπος, ένα παιδί τότε, που είδε τον καλύτερό του φίλο, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, να πεθαίνει στα χέρια του, δολοφονημένος εν ψυχρώ από αστυνομικό, δεν είναι ούτε απρόσμενο ούτε παράξενο να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε ο Ν. Ρωμανός.
Πόσο μάλλον που έχουμε εικόνα, από την σύντομη παρουσία του στη δίκη Κορκονέα-Σαραλιώτη, για το βαθύ του τραύμα, το οποίο τον οδήγησε να διακόψει την ως τότε ζωή του.

Έχει απόλυτο δίκιο ο πατέρας του Α. Γρηγορόπουλου που είχε δηλώσει πως ο Ν. Ρωμανός ήταν το δεύτερο θύμα των Κορκονέα και Σαραλιώτη.

Κι όταν έπεσε στα χέρια του νόμου, τι έκαναν οι εκπρόσωποι του νόμου, οι συνάδελφοι του δολοφόνου του καλύτερού του φίλου; Τον βασάνισαν.
Μια ζωντανή δημοκρατία θα τα τοποθετούσε όλα αυτά στο κέντρο της αντιμετώπισής της, όχι στο περιθώριο.
Θα προσέφερε στον Ν. Ρωμανό βοήθεια για να σκεφτεί πως η δίκαιη οργή του δεν οδηγεί με μια λιγότερο ή περισσότερο περίπλοκη συνεπαγωγή στα όπλα και στη ληστεία· πως υπάρχουν λόγοι που αυτό είναι λάθος πέρα από την ψευδεπίγραφη «νομιμότητα» τούτου του κράτους· πως οι λόγοι που αυτό είναι λάθος κατοικούν ακριβώς στις έννοιες της ελευθερίας και της χειραφέτησης που τον εμπνέουν.
Αλλά μια ζωντανή δημοκρατία δεν θα τιμωρούσε ούτε με μια μέρα φυλακή τον Ν. Ρωμανό.

 Ούτε με μια ώρα.

Αντιθέτως, θα επέβαλε τη μεγαλύτερη δυνατή ποινή στους βασανιστές του. Και στους ηθικούς αυτουργούς των βασανισμών, την αστυνομική ηγεσία και τον υπουργό Ν. Δένδια, που συγκάλυψαν για μια ακόμη φορά τα γεγονότα.
Ναι, σε μια χώρα όπου η αστυνομία σκοτώνει παιδιά, σε μια χώρα όπου η αστυνομία βασανίζει, όποιος πιστεύει ότι το θέμα που πρέπει πρωτίστως να συζητήσουμε είναι η βία που άσκησε ο Ρωμανός είναι είτε χαλασμένος είτε συνειδητός εχθρός της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Το είχαμε υποστηρίξει αυτό μαχητικά τον καιρό εκείνων των γεγονότων, όταν πολλοί μας έψεξαν για το εξώφυλλό μας, κι εξακολουθούμε να το υποστηρίζουμε.

Κι αν νομίζει κανείς ότι όλα αυτά που υποστηρίζω περιορίζονται μόνο στον Ν. Ρωμανό, κάνει λάθος. Μπορεί η περίπτωσή του να διευκολύνει, επειδή τη διακρίνει αφενός το έντονο υπόβαθρο της σχέσης με τον Α. Γρηγορόπουλο, αφετέρου η αντιδιαστολή της άρνησης των ληστών του Βελβεντού να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους με τον βασανισμό τους από την αστυνομία· αλλά πρόκειται απλώς για διευκόλυνση.
 Όλη η υπόθεση με τη «νέα τρομοκρατία» και τους «Πυρήνες της Φωτιάς», αυτό το σκοτεινό και βρωμερό παιχνίδι της κυβέρνησης, των υπηρεσιών, της αστυνομίας και των δικαστικών με την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και της δικαιοσύνης, αποτελεί κόλαφο για τη δημοκρατία.

Αντιδημοκρατικοί νόμοι, δίκες φρονημάτων, απουσία στοιχείων, αποτυπώματα που ξεφυτρώνουν από δω κι από κει, αναξιόπιστοι αντιτρομοκρατικάριοι, βασανισμοί, εξοντωτικές ποινές, διαστροφή της διαδικασίας, δίκες παρωδία.
Από τη μία η ολοκληρωτική χάλκευση του πραγματικού μεγέθους της απειλής για την κοινωνία, από την άλλη η ολοκληρωτική τύφλωση ως προς τις ευθύνες της πολιτείας για το γεγονός ότι όχι μόνο αυτή η οργή είναι γέννημα των δικών της εγκλημάτων αλλά και ότι αυτή η δράση αναπτύσσεται σε συνομιλία με την καταστολή της, με θρυαλλίδα τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και τον Δεκέμβρη του 2008: η ελληνική πολιτεία έχει κατασκευάσει τη «νέα τρομοκρατία» από κάθε άποψη.

Κι αν εδώ δεν είναι τόσο εύκολο να πει κανείς τι θα έπρεπε να γίνει σε τελική ανάλυση με τους κατηγορούμενους όσο είναι στην περίπτωση του Ν. Ρωμανού, το βέβαιο είναι ότι δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτό που γίνετα ι.
Τις παρακολουθούμε λοιπόν στενά αυτές τις δίκες και θα φροντίσουμε να καταγραφούν ως η προσβολή στη δημοκρατία που είναι.
Διότι, όχι, δεν αληθεύει ότι η δημοκρατία απλώς υψώνει ένα όριο στη βία που στρέφεται εναντίον της αλλά αντιθέτως η αλήθεια είναι ότι οφείλει στην ίδια την οικοδόμηση αυτού του ορίου να εντάσσει διαρκώς τη δική της ευθύνη, το δικό της έλλειμμα και τον αναστοχασμό της πάνω στη δική της καταστατική ή και συγκυριακή βία.

Τέλος, ελπίζω ότι δεν υπάρχουν αυτοί, είτε στους παρακρατικούς θύλακες είτε στις τάξεις των φωτισμένων σαμαρικών μυαλών, οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους διότι πιστεύουν πως εδώ θα βρουν την εστία ανάφλεξης που δεν τους χάρισαν οι διαδηλωτές το τριήμερο της 17ης Νοεμβρίου.
 Ελπίζω ότι το σενάριο πρόκλησης αναταραχής που εξύφαιναν ορισμένοι το τελευταίο διάστημα δεν ήρθε να συναντήσει αναπάντεχα το αίτημά τους να πάρουν τη ρεβάνς για τον Δεκέμβρη του 2008, γεννώντας τη συνθήκη εκείνη που διαμιάς περισώζει τη χρεωκοπημένη κυβέρνηση και εμβληματοποιεί το δόγμα της αυταρχικής «νομιμότητας» της Ελλάδας της κρίσης.
Ελπίζω ότι δεν είδαν κάποιοι ως θεόσταλτο δώρο για τα σχέδιά τους την πιθανότητα αυτός ο νέος άνθρωπος να πεθάνει διεκδικώντας την ίδια του την ανθρωπιά.
[--->]