ΕΥΡΩΠΗ Ή ΑΠΑΤΗ

 

του Giorgio Agamben

Είναι πιθανό ότι πολύ λίγοι από όσους θα ψηφίσουν στις ευρωεκλογές έχουν αμφισβητήσει την πολιτική σημασία της πράξης τους. Εφόσον καλούνται να εκλέξουν ένα απροσδιόριστο «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο», μπορεί να πιστεύουν λίγο-πολύ καλόπιστα ότι κάνουν κάτι που αντιστοιχεί στην εκλογή των κοινοβουλίων των χωρών των οποίων είναι πολίτες. Θα πρέπει να διευκρινιστεί αμέσως ότι αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Όταν μιλάμε για την Ευρώπη σήμερα, η μεγάλη διαφορά είναι πρωτίστως η πολιτική και νομική πραγματικότητα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ότι πρόκειται για μια πραγματική διαφορά είναι εμφανές από το γεγονός ότι αποφεύγεται με κάθε κόστος μια αλήθεια τόσο ενοχλητική όσο και προφανής. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι από την άποψη του συνταγματικού δικαίου, η Ευρώπη δεν υπάρχει: αυτό που αποκαλούμε «Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι τεχνικά ένα σύμφωνο μεταξύ κρατών, το οποίο αφορά μόνο το διεθνές δίκαιο. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1993 και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη σημερινή της μορφή, είναι η απόλυτη κύρωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας ως μια απλή διακυβερνητική συμφωνία μεταξύ κρατών.

 Έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι το να μιλάμε για δημοκρατία σε σχέση με την Ευρώπη δεν είχε επομένως κανένα νόημα, οι αξιωματούχοι της ΕΕ προσπάθησαν να αναπληρώσουν αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα καταρτίζοντας το σχέδιο ενός λεγόμενου ευρωπαϊκού συντάγματος.

Είναι ενδεικτικό ότι το κείμενο που φέρει αυτό το όνομα, το οποίο συντάχθηκε από επιτροπές γραφειοκρατών χωρίς λαϊκό έρεισμα και εγκρίθηκε από διακυβερνητική διάσκεψη το 2004, απορρίφθηκε πανηγυρικά όταν τέθηκε σε λαϊκή ψηφοφορία, όπως στη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες το 2005. Μπροστά στην αποτυχία της λαϊκής έγκρισης, η οποία ουσιαστικά κατέστησε το αυτοαποκαλούμενο σύνταγμα άκυρο, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε σιωπηρά - και ίσως θα έπρεπε να πούμε ντροπιαστικά - και αντικαταστάθηκε από μια νέα διεθνή συνθήκη, τη λεγόμενη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2007. Είναι αυτονόητο ότι, από νομική άποψη, το έγγραφο αυτό δεν αποτελεί σύνταγμα, αλλά για άλλη μια φορά μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, η μόνη ουσία της οποίας αφορά το διεθνές δίκαιο και την οποία φρόντισαν, ως εκ τούτου, να μην την υποβάλουν σε λαϊκή έγκριση. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το λεγόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που θα εκλεγεί δεν είναι, στην πραγματικότητα, κοινοβούλιο, διότι δεν έχει την εξουσία να προτείνει νόμους, η οποία εξουσία βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, το ζήτημα του ευρωπαϊκού συντάγματος είχε δώσει, άλλωστε, αφορμή για μια συζήτηση μεταξύ ενός Γερμανού νομικού, την επάρκεια του οποίου κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει, του Ντίτερ Γκριμ  και του Γιούργκεν Χάμπερμας , ο οποίος, όπως και οι περισσότεροι από αυτούς που αυτοαποκαλούνται φιλόσοφοι, στερείται παντελώς νομικής παιδείας. Απέναντι στον Χάμπερμας, ο οποίος πίστευε ότι θα μπορούσε τελικά να στηρίξει ένα σύνταγμα στην κοινή γνώμη, ο Ντίτερ Γκριμ είχε εύκολο έργο υποστηρίζοντας το ανέφικτο ενός συντάγματος για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός και επομένως κάτι σαν την συντακτική εξουσία δεν είχε καμία βάση. Αν αληθεύει ότι η συντεταγμένη εξουσία προϋποθέτει μια συντακτική εξουσία, τότε, η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συντακτικής εξουσίας είναι η μεγάλη απούσα στο διάλογο για την Ευρώπη.

Επομένως, από τη σκοπιά της υποτιθέμενης συγκρότησής της, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καμία νομιμοποίηση. Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητό ότι μια πολιτική οντότητα χωρίς κάποιο νόμιμο σύνταγμα δεν μπορεί να εκφράσει μια δική της πολιτική. Η μόνη επίφαση ενότητας επιτυγχάνεται όταν η Ευρώπη ενεργεί ως υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών, συμμετέχοντας σε πολέμους που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στα κοινά συμφέροντα και ακόμη λιγότερο στη βούληση των λαών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί σήμερα ως παράρτημα του ΝΑΤΟ (το οποίο ΝΑΤΟ είναι το ίδιο μια στρατιωτική συμφωνία μεταξύ κρατών).

Γι' αυτό, παραφράζοντας όχι και τόσο ειρωνικά τη γνωστή διατύπωση που χρησιμοποίησε ο Μαρξ για τον κομμουνισμό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συντακτικής εξουσίας είναι το φάντασμα που πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη και κανείς δεν τολμά να επικαλεστεί. Ωστόσο, μόνο μια τέτοια συντακτική εξουσία θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και την πραγματικότητα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, διότι - αν απατεώνας είναι, σύμφωνα με τα λεξικά, «αυτός που αναγκάζει τους άλλους να πιστεύουν κάτι ξένο προς την αλήθεια και να λειτουργούν σύμφωνα με αυτή την ευπιστία» - δεν είναι σήμερα τίποτα περισσότερο από μια απάτη.

Μια άλλη ιδέα για την Ευρώπη θα γίνει εφικτή μόνο όταν θα έχουμε ξεκαθαρίσει το πεδίο από αυτή την απάτη. Για να το θέσω χωρίς προσχήματα ή επιφυλάξεις: αν θέλουμε πραγματικά μια πολιτική Ευρώπη, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να βγάλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μέση - ή τουλάχιστον να είμαστε έτοιμοι για τη στιγμή που αυτή θα καταρρεύσει.

[----->] null

Αναβαθμίσεις

 

Δεν ήταν αυτοκτονία, ήταν μια στυγερή δολοφονία.

Ανήμερα του Πάσχα του 2024 η Μ.Κ. βούτηξε με το αυτοκίνητό της στα νερά του λιμανιού της Πάτρας, βυθίζοντας μαζί και το όνειρό της για ζωή. Για τα κυβερνο-τραπεζο-φερέφωνα η Μ.Κ. ήταν η 48χρονη διαφημίστρια που είχε ψυχολογικά προβλήματα, αποσιωπώντας την αιτία των προβλημάτων και τη μεθόδευση εξόντωσής της. Έτσι μια ακόμη στυγερή δολοφονία από τα χέρια των οικονομικών στραγγαλιστών κάθε ευάλωτου και αδύναμου πέρασε στα ψιλά, αβρόχοις ποσί που λένε.

Η Μ.Κ. γνωστή επαγγελματίας στην πόλη της Πάτρας "κληρονόμησε" ένα χρέος παρόλα αυτά πάλευε να το εξυπηρετήσει. Παράλληλα αγωνιζόταν μόνη της να συντηρήσει και τα δύο παιδιά της. Όμως λόγω της τοκογλυφικής μεγέθυνσης του χρέους δεν της επιτρεπόταν. Η τράπεζα μέσω της θυγατρικής της άρχισε τους εκβιασμούς, υποβλέποντας το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της, το σπίτι της. Έτσι μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο υφαρπαγής. Ήδη από το 2022 ξεκίνησε το μαρτύριο των εκβιασμών μέσω της κατάσχεσης και των εκπλειστηριασμών του σπιτιού της. Ακολόυθησαν 3 πλειστηριασμοί που απέβησαν άγονοι, ενώ ένας ακόμη ανεστάλη.

Στις 9/4/2024 ανακοινώθηκε ο 5ος κατά σειρά πλειστηριασμός ενώ λίγες μέρες πριν της είχε κοινοποιηθεί η σχετική αναγγελία που ήταν και το τελειωτικό για την Μ.Κ χτύπημα. Παρόλο που το fund, που είχε αγοράσει το δάνειο, γνώριζε, μέσω της αντιπροσώπου εταιρείας, τα οικονομικά αδιέξοδα και τα συνακόλουθα ψυχολογικά προβλήματα της Μ.Κ., δεν ανέστειλε την πιεστική τακτική του, δεν προσπάθησε καν να προτείνει έναν διακανονισμό του χρέους, αλλά στόχευσε με ακρίβεια την αρπαγή του σπιτιού της, την εξαΰλωση της αξιοπρέπειας της, σπρώχνοντας την Μ.Κ στο βυθό.

Στις 29/5/2024 το ακίνητο βγαίνει σε πλειστηριασμό για 5η φορά με απομειωμένη λόγω το "νόμου" αξία κατά 35%, ενώ το 2007 είχε αγορασθεί σε τετραπλάσια τιμή. Περισσότερα για το ιστορικό της κατάσχεσης του ακινήτου αυτού μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμό https://www.eauction.gr/Home/HlektronikoiPleistiriasmoi?conductFrom=25/05/2021&debtor=Μαρία%20καραγιάννη&sortAsc=true&sortId=1&conductedSubTypeId=1&page=1&type=1&subType=13&extendedFilter1=1,1,4&extendedFilter2=1,2,126 .

Η Μ.Κ δεν είναι η μόνη περίπτωση αυτοχειρίας λόγω χρεών. Ήταν όμως μόνη, κρατώντας μυστικό επτασφράγιστο το πρόβλημά της. Όμως, τόσο ο δικαστικός επιμελητής όσο και η συμβολαιογράφος το ήξεραν και μπορούσαν να τη βοηθήσουν, αλλά σιώπησαν. Γιατί έχουν διδαχθεί και έχουν εθιστεί να βγάζουν το ψωμί τους με αυτό τον τρόπο.

Για να δούμε την όποια ανθρωπιά τους: μέχρι στιγμής ο πλειστηριασμός αυτός είναι αναρτημένος στην ιστοσελίδα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και καλεί κάθε επίδοξο "επενδυτή" να το αρπάξει, πετώντας στο δρόμο τα δύο παιδιά της Μ.Κ.

υγ. Ο πλειστηριασμός αυτός θα ανασταλεί αναγκαστικά για άγνωστο μέχρι στιγμής διάστημα. Το όπλο των δολοφόνων της Μ.Κ θα στραφεί εναντίον τους. Προς απογοήτευση των όποιων επίδοξων επενδυτών.

-----

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού,

παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι,

κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.

Με πλήρη επίγνωση ότι μια μέρα ο πλανήτης αυτός θα καταψυχθεί

ή θα αναφλεγεί μαζί με τα επιτεύγματά τους.

Άλλης λογής ήρωες, που, αυτοί θα βγάλουν ασπροπρόσωπη την τότε ανθρωπότητα.

Ο.Ελύτης.

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

[----->]

Ανδρονίκη

 

Υπάρχει ένα λαϊκό τραγούδι, παραδοσιακό, που αποτελεί την πρώτη καταγγελία γυναικοκτονίας στην ιστορία της χώρας. Ένα τραγούδι που απλώθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Ελληνισμού κι έγινε κομμάτι της τοπικής παράδοσης ακόμα κι αν το γεγονός που περιγράφει αφορά μια ιστορία που έγινε πολλά χιλιόμετρα μακριά τους, σε μια εποχή που τα μεγάλα ταξίδια ζούσαν μόνο στις περιηγήσεις των βιβλίων, σάλπαραν μόνο στην φαντασία των αλαφροΐσκιωτων και των παιδιών.

Αυτό το τραγούδι έχει πολλές εκδοχές, το θύμα άλλοτε αναφέρεται ως Φεβρωνία (μάλλον το πιο σωστό),άλλοτε ως Πεφρωνία, άλλοτε ως μια ανώνυμη αδερφής κι άλλοτε -και το επικρατέστερο- ως Ανδρονίκη, η νίκη του ανδρός δηλαδή. Το μόνο που μένει σταθερό είναι ότι ο γυναικοκτόνος είναι ο Βαγγέλης, ο αδερφός της.

Αυτή η γυναικοκτονία έλαβε χώρα μάλλον στα τέλη του 19ου αιώνα άντε αρχές του 20ου, υπολογίστε προπολεμικά, γύρω στα 1930, και μεταφέρθηκε ως τραγούδι από στόμα σε στόμα σε όλη την χώρα, σε όλο το έθνος. Ήταν μια είδηση που έγινε viral σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ούτε οι μεγάλοι όμιλοι των ΜΜΕ ούτε φυσικά το διαδίκτυο και τα ΜΚΔ. Είναι φοβερό ότι αυτό το τραγούδι με διάφορες παραλλαγές θα το βρει κανείς στην Πάτρα, στην Μικρά Ασία, στην Λακωνία, στην Ρόδο, στην Κύπρο. Ένα τραγούδι που ακούγεται σε άλλο ρυθμό, σε άλλη διάλεκτο, με άλλη «σκηνοθεσία», άλλες φορές πιο δωρικά, πιο δημοσιογραφικά, άλλες φορές μέσα στον λυρισμό και στον σπαραγμό.

Ένα κορίτσι, λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα από ένα χωριό της Λακωνίας, αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο «σκάνδαλο» για την εποχή της, μια φεμινιστική επίθεση αυτοκτονίας. Φόρεσε ρούχα ευρωπαϊκά, παντελόνι δηλαδή, κι έκατσε μαζί με τον άνθρωπό της (σύζυγος, αρραβωνιαστικός, εραστής, μάλλον αναφέρεται στον λοχία Πετροπουλάκη) στο καφενείο, έπαιξε χαρτιά, παρήγγειλε καφέ από τον άντρα σερβιτόρο, κάπνισε και ναργιλέ. Ένας από τους καφενόβιους εκεί σκανδαλίστηκε, άφησε την πρέφα του κι έπιασε τον αδερφό της να «καταγγείλει» κείνο το ατόπημα της κοπελούδας που ξεπέρασε κάθε όριο. «Ζήτημα τιμής» θα έλεγαν οι ρεπόρτερ σε κάποιο ιδιωτικό κανάλι στα 90s. Ο αδερφός έπρεπε να ξεπλύνει την ντροπή με αίμα. Είτε με μαχαίρι είτε με τουφέκι φτάνει στον καφενέ και βρίσκει την αδερφή του. Αυτή τον απαξιώνει, ούτε ζητάει ταπεινά συγγνώμη, ούτε «συμμαζεύεται», αλλά του ζητάει να αποχωρήσει και να τελειώσει την παρτίδα της. Άντε να αντέξει την προσβολή πάνω στην προσβολή ο Βαγγέλης, οπότε σε άλλα τραγούδια την πυροβολεί σε άλλα την μαχαιρώνει σε άλλα την σκοτώνει και με τα δυο όπλα.

Το ιδιαίτερο σε αυτό το τραγούδι έρχεται μετά. Ο φονιάς, σε αντίθεση με τα «νέα της Αλεξάνδρας» που το θύμα παρουσιάζεται σαν ξελογιάστρα, δεν δικαιώνεται στο ελάχιστο, δεν έρχεται να μας πει την οπτική του, δεν παρουσιάζεται ως κάθαρση το φονικό. Οι στίχοι τον στήνουν στο εδώλιο, το θύμα ήταν ένα καμάρι, το θρηνούν όλοι, στην Ρόδο ακόμα κι οι εχθροί οι άσπλαχνοι οι Τούρκοι (ως σύμβολο) κλαίνε τον χαμό της. Σε κάποιες εκδοχές απαξιώνεται τόσο ο φονιάς ώστε να μην μάθουμε τι απέγινε, σε άλλες τον κρεμάνε, η δική του τιμωρία αποτελεί την κάθαρση, όχι η δολοφονία της αδερφής του. 

Δυο μεγάλοι εργάτες της Τέχνης, δυο άνθρωποι που έχουν πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, με μερικά χρόνια διαφορά ανέσκαψαν αυτό το τραγούδι από τα χαλάσματα, το πήραν από το λαϊκό ασυνείδητο και το έφεραν σκονισμένο και λαμπερό στο βιομηχανοποιημένο σήμερα. Η Μάρθα Φριντζήλα το 2009 από την Ελευσίνα της, εκεί που νανουρίζει ο Γκάτσος την Περσεφόνη, το σήκωσε σημαία στο δίσκο της «2 Νύχτες στα Μέγαρα» από το αίθριο του Μεγάρου Μουσικής. Ο Μιχάλης Τερλικκάς από το κατεχόμενο Καπουτί της Μόρφου το εξύψωσε λίγο νωρίτερα το 1991 στον δίσκο του «Στ' αγνάρκα των τζαιρών».

Να μην ξεχάσουμε ποτέ την Ανδρονίκη, ποτέ το μοιρολόι της, ποτέ τα χαμένα της νιάτα, μέχρι να μην ξεμείνει κανείς Βαγγέλης στα καφενεία του ντουνιά.

Τα μάθατε; Ο Φίτσο φταίει που τον πυροβόλησαν!

 

Τα δυτικά ΜΜΕ έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να αποσυνδέσουν τη δολοφονική απόπειρα από τις θέσεις και την πολιτική του Φίτσο.

 

Την Τετάρτη 15 Μαΐου έγινε δολοφονική απόπειρα εναντίον του πρωθυπουργού της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο*, που έκτοτε νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση. H Σλοβακία είναι, όπως και η Ουγγαρία, χώρα-κλειδί για την προώθηση όπλων και στρατευμάτων στην Ουκρανία. Αριστερός, ο Φίτσο ήταν αντίθετος με την πολιτική του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στο ουκρανικό, διέκοψε την παροχή όπλων και πυρομαχικών από τη χώρα του στην Ουκρανία και επέκρινε την υποκρισία των Ευρωπαίων ηγετών που αρνούνται να αναγνωρίσουν τις ισραηλινές φρικαλεότητες στη Γάζα.

 

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ακολουθούμενα από τα ελληνικά, έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να αποσυνδέσουν τη δολοφονική απόπειρα κατά του Φίτσο από τις θέσεις και την πολιτική του και από τη διεθνή συγκυρία κατά την οποία εκδηλώθηκε, να την εμφανίσουν ως «προσωπική υπόθεση» και να αποδώσουν σχεδόν την ευθύνη της στον ίδιο γιατί τάχα μου «πόλωσε» τη σλοβάκικη κοινωνία. Εξαπέλυσαν ταυτόχρονα κάθε είδους ψέμα και συκοφαντία κατά του Φίτσο.

 

Ακόμα και μια εφημερίδα που ισχυρίζεται ότι εκφράζει την αριστερά εδώ στην Ελλάδα έβαλε τίτλο στο σχετικό θέμα «Προσωπική Υπόθεση. Πρωθυπουργός της Σλοβακίας, θύμα της τοξικότητας που έσπειρε ο ίδιος». Τα ‘θελε και τα έπαθε δηλαδή. Την ίδια γραμμή σημειωτέον ακολούθησαν και το Fox, το BBC, η Guardian και άλλα όργανα του καλπάζοντος δυτικού ολοκληρωτισμού, που απέδωσαν περίπου στον ίδιο τον πρωθυπουργό της Σλοβακίας την ευθύνη της απόπειρας και τον αντιμετώπισαν όπως αντιμετώπισαν την Ελλάδα πριν της φορέσουν τα Μνημόνια. (δες και το σχετικό σχόλιο της New Left Review). Το ότι μια υποτίθεται εφημερίδα της αριστεράς γράφει αυτά τα πράγματα δείχνει πόσο και αυτή και μεγάλο μέρος της ελληνικής αριστεράς έχει προσβληθεί (όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου) από τον Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκό ιό, γεγονός άλλωστε που δεν είναι άσχετο με την άνευ προηγουμένου σημερινή παρακμή της.

 

Δεν υπάρχει στην ευρωπαϊκή ιστορία δολοφονία ή απόπειρα δολοφονίας που να έγινε από κάποιο «μουρλαμένο» και να μην είχε πολύ σημαντικά πολιτικά κίνητρα, ενώ συχνά αναμείχτηκαν και εξωευρωπαϊκές δυνάμεις (Μόρο, Πάλμε). Η πορεία και προς τον Α’ και προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χαρακτηρίστηκε και χρειάστηκε πολλές δολοφονίες με πιο χαρακτηριστική αυτή του Ζαν Ζωρές. Για τις ΗΠΑ και τις δολοφονίες εντός και εκτός τους, από τη φυσική εξόντωση της αμερικανικής αριστεράς στη δεκαετία του 1920, τους Κένεντι, Κινγκ και Μάλκολμ Χ ή και τις άπειρες διεθνώς δολοφονίες, καλύτερα να μη μιλήσουμε. 

 

Όσο για την υποτιθέμενη «πόλωση» στη Σλοβακία, δήθεν υπεύθυνη για την απόπειρα δολοφονίας, δεν ήταν παρά μια συνηθισμένη ατμόσφαιρα πολιτικής αντιπαράθεσης, ανάλογη με αυτή που υπάρχει σε όλη την ήπειρο. Δεν άγγιξε ούτε κατά διάνοια τα επίπεδα που άγγιξε η πόλωση στην Ελλάδα με τα Μνημόνια και τις Πρέσπες, τη Γαλλία με τα Κίτρινα Γιλέκα, όπου μάλιστα σκοτώθηκαν άνθρωποι και εκατοντάδες έμειναν ανάπηροι, ή την Πολωνία. Δεν πήρε όμως κάποιος ένα κουμπούρι να καθαρίσει τους πρωθυπουργούς αυτών των χωρών. ‘Ασε που χρειάζεται και κάποια οργάνωση για να ξέρεις που θα είναι ένας Πρωθυπουργός, να τον πλησιάσεις, να δοκιμάσεις να τον σκοτώσεις και παρολίγον να το καταφέρεις.

 

Σημειωτέον ότι σχεδόν κανένα δημοσίευμα δεν ανέφερε τις βιτριολικές επιθέσεις του Ζελένσκι κατά του Φίτσο στο παρελθόν. Θυμίζουμε επίσης ότι οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες κατηγορήθηκαν για δολοφονίες και απόπειρες δολοφονίας Ρώσων δημοσιογράφων και πολιτικών στη Ρωσία, ενώ από το 2014 δημιουργήθηκε μια «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» με το όνομα Μιροτβόρετς, η οποία έχει καταρτίσει λίστα προγραφών εχθρών της Ουκρανίας στην οποία περιλαμβάνονται και πολλοί υπήκοοι ακόμα και δυτικών χωρών, όπως και της Ελλάδας, όπως κατήγγειλε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο ερευνητικός δημοσιογράφος Πέτρος Παπαμανωλάκης. Ενδεικτικά εδώ και εδώ.

 

Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες ή ένα νέο Gladio ενέχονται στη δολοφονική απόπειρα κατά του Φίτσο. Είναι όμως στοιχεία απαραίτητα για να μορφώσει κανείς άποψη για το συγκεκριμένο περιβάλλον που επικρατεί σήμερα στην κεντρική Ευρώπη. Και αυτά τα στοιχεία αποκρύπτονται ουσιαστικά από την ελληνική και ευρύτερη δυτική κοινή γνώμη, που κινδυνεύει έτσι να βρεθεί μπλεγμένη σε πολύ μεγαλύτερο πόλεμο χωρίς να το πάρει χαμπάρι.

 

***

 

ΥΓ. Ζούμε στην εποχή της μεγάλης Σύγχυσης. Διαβάσαμε έτσι στο συμπαθητικό κατά τα άλλα αμερικανικό Common Dreams τον τίτλο «Απόπειρα δολοφονίας κατά του ακροδεξιού Φίτσο». Πρόκειται για εξωφρενική ανακρίβεια, αφού ο άνθρωπος και το κόμμα του είναι αριστεροί. (Εκτός αν ως αριστερά θεωρούνται πλέον όχι τόσο οι αγωνιζόμενοι υπέρ των εργαζόμενων, των λαϊκών τάξεων και κατά του ιμπεριαλισμού, αλλά μόνον οι αγωνιζόμενοι κυρίως για κάθε λογικό και παράλογο αίτημα των ΛΟΑΤΚΙ+ ή όσοι λειτουργούν ως ΜΚΟ Μεταναστών). Στον αντίποδα, ο δεξιός Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Όρμπαν επιμένει να χαρακτηρίζει ανακριβώς «αριστερό» τον δράστη της απόπειρας, αν και δεν είναι, χρησιμοποιώντας εσκεμμένα τη λέξη λεβίτσε, από την πόλη που προέρχεται, που σημαίνει επίσης και αριστερός.

 

Η γενικευμένη σύγχυση και η καθολική απάτη υπήρξε το κατ’ εξοχήν όπλο των ολοκληρωτισμών του Μεσοπολέμου, της άκρας δεξιάς του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε, περίοδο βίαιης αποδόμησης των επιτευγμάτων του πολιτισμού της νεώτερης εποχής και ιδίως του Εικοστού Αιώνα, είναι επίσης τα κύρια όπλα του κατεστημένου, είτε υπό τη μορφή του «ακραίου κέντρου», είτε υπό αυτή του plan B, της άκρας δεξιάς. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι όλα αυτά άρχισαν όταν έλεγαν, στην περίοδο της περεστρόικα στην ΕΣΣΔ, δεξιό τον Λιγκατσώφ και αριστερό τον Γέλτσιν, με μια μέθοδο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «αντιστροφή προσήμου» και που λειτούργησε για να παραπλανήσουν πλήρως τις σοβιετικές μάζες για το που τις οδηγούσαν.

 

***

 

Σημειώση: Το άρθρο γράφτηκε όταν πληροφορηθήκαμε νεώτερες δηλώσεις του Σλοβάκου υπουργού Εσωτερικών σύμφωνα με τον οποίο έχουν προκύψει ενδείξεις ότι ενδεχομένως ο δράστης της δολοφονικής απόπειρας κατά του πρωθυπουργού Φίτσο δεν έδρασε μόνος του. 

 [---->]