Eλληνικό: Aπό την αντiσταση στο κατεστημένο στο κακοστημένο Succes Story»

 του Πάνου Τότσικα

Πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός, δήλωσε σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ (14.7.2016)

«…Το Ελληνικό είναι καλό παράδειγμα για το τι μπορεί να πετύχει κάποιος όταν πηγαίνει με στόχο. Στο Ελληνικό, λοιπόν, καταφέραμε – ναι, το τίμημα είναι χαμηλό πράγματι· το τίμημα, ξέρετε, ότι δεν πάει στην πραγματική οικονομία, ακριβώς διότι βρήκαμε μια χρεωμένη χώρα, χρεοκοπημένη χώρα, το τίμημα πάει στο χρέος – αλλά φέραμε 1,2 δισ. ευρώ άμεσες επενδύσεις, τώρα, άμεσες επενδύσεις σε δημόσιες υποδομές. 

Και καταφέραμε κι αλλάξαμε πλήρως την αρχική συμφωνία. Έχουμε 2.000 στρέμματα αμιγούς πάρκου, έχουμε 600 στρέμματα πρασίνου που θα είναι κατανεμημένο στον υπόλοιπο χώρο κι άλλα 300 στρέμματα δίπλα στο αμιγές πάρκο, που θα μπορούν να είναι είτε πάρκο είτε σε ανταλλαγή δομημένων χώρων μέσα στον αστικό χώρο της Αττικής.

Μειώσαμε 300 στρέμματα από την δομημένη περιοχή μέσα στο Ελληνικό. Καταφέραμε και κερδίσαμε ένα χιλιόμετρο αδόμητου παραλιακού μετώπου. Ανοίξαμε το πάρκο προς τη θάλασσα. Το πάρκο πλέον είναι ανοιχτό, ενώ ήταν περιφραγμένο και κλειστό.

Καταφέραμε να διατηρηθούν οι αθλητικές εγκαταστάσεις μέσα στην περιοχή του Αγίου Κοσμά και μετά να μεταφερθούν μέσα στο πάρκο σε άλλο χώρο. Πετύχαμε πολύ σημαντικές νίκες, πάρα πολύ σημαντικές νίκες. Είναι τελείως διαφορετική η συμφωνία που καταφέραμε εμείς στο Ελληνικό με αυτή που βρήκαμε.

Ναι, βεβαίως, προχωράμε σε μια συμφωνία που το τίμημά της είναι πάρα πολύ μικρό. Εάν αθροίσει κανείς τις άμεσες επενδύσεις στις δημόσιες υποδομές, γιατί αυτά που σας λέω είναι δημόσιες υποδομές, με το τίμημα, φτάνει πάνω από τα 2 δισ. Άρα, λοιπόν, έχω γίνει ρεαλιστής και πραγματιστής περισσότερο απ’ ό,τι ήμουν πριν. Δεν έχω χάσει, όμως, ούτε τον στόχο ούτε τις αξίες μου. Διότι αυτό που εμένα με ενδιαφέρει, σε τελική ανάλυση, είναι εάν έχουν κοινωνικό όφελος τα λαϊκά στρώματα και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού από τις επιλογές μου ή θα έχουν όφελος κάποιοι αετονύχηδες επιχειρηματίες, οι οποίοι, επαναλαμβάνω, έχουν πάρα πολύ μεγάλα ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού, αλλά πτωχεύουν τη μία μετά την άλλη τις επιχειρήσεις τους. Αυτό με ενδιαφέρει….»

Πριν δυόμιση περίπου χρόνια, εν όψει των τότε Περιφερειακών εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωνε σε επίσκεψή του στο Ελληνικό (Αυγή, 28.2.2014):

«Για μας το Ελληνικό δεν είναι ένα πρότζεκτ, αλλά κατάθεση ψυχής, είναι το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης, της κινηματικής και συλλογικής δράσης.

 Είναι η εναλλακτική αντίληψη που έχουμε για την κοινωνία, την οικονομία και το περιβάλλον», υπογραμμίζοντας ότι δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί η μάχη για να μετατραπεί το Ελληνικό σε Μητροπολιτικό Πάρκο, ανοιχτό σε όλους και όλες τους πολίτες του ευρύτερου πολεοδομικού συγκροτήματος.

Μία αρμονική, λειτουργική και περιβαλλοντική αξιοποίηση ενός σημαντικού αποθέματος δημόσιου, ελεύθερου χώρου, μέσα στο τραυματισμένο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνα… Ας το έχουν όλοι καλά στο μυαλό τους.

Και όπου η νέα Βουλή θα κρίνει, ότι το δημόσιο συμφέρον δεν διασφαλίζεται, δε θα διστάσουμε να ακυρώσουμε ή να αναθεωρήσουμε συμβάσεις και ειλημμένες αποφάσεις. Και κάτι ακόμα: Τίποτα και κανένας δε θα ξεχαστεί. Όσοι με πράξεις ή παραλήψεις έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον, θα κριθούν από τη δικαιοσύνη για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους».

Παράλληλα ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε στους αγώνες που έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι του Ελληνικού – και όχι μόνο.

«Στο Ελληνικό όλα αυτά τα χρόνια συγκρούονται δύο κόσμοι. Αυτός που υπερασπίζεται με αγώνες το δημόσιο συμφέρον και αυτός που ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα.

Αυτός που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτός που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτός που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους».

Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν διστάζει να διαστρευλώσει συνειδητά την πραγματικότητα. 

Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει κυνικά να υπερασπιστεί κάποιες επιλογές που μέχρι πρότινος καταδίκαζε.

Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες να βαφτίσουν το κρέας ψάρι.

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας υπολογίζει ότι θα βρει πρόθυμους βουλευτές να σηκώσουν τα χέρια τους και να ψηφίσουν αυτά που τόσα χρόνια κατήγγειλαν.

Σήμερα, η υποβάθμιση των συνθηκών της ζωή μας και η καταστροφή του περιβάλλοντος ονομάζεται «ανάπτυξη».

Σήμερα, προωθείται ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών και των δημόσιων χώρων γιατί «φέρνουν επενδύσεις» και «κοινωνικό όφελος».

Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει «για κάποιους αετονύχηδες επιχειρηματίες», τους οποίους δεν κατονομάζει.

Σήμερα, του να γλύφεις εκεί που έφτυνες, ονομάζεται “Succes Story” και «ρεαλισμός».

[--->]

Δύο εικόνες,τρεις κόσμοι,μια σκληρή πραγματικότητα

Οι δύο εικόνες: Ίδια μέρα, 21 Ιουλίου, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας υποδέχεται τον Aμερικανό υπουργό Oικονομικών και του δηλώνει πως η χώρα θα παραμείνει «πυλώνας σταθερότητας» στην περιοχή, παρά τις δυσκολίες. «Είμαι δικός σας, θα κάνω ό,τι πρέπει, βάλτε και εσείς ένα χεράκι».

 Το ίδιο βράδυ, στη Βουλή, «θριαμβεύει» η δημοκρατία και η απλή αναλογική. Ο κουτσογεωργισμός, δηλαδή ο τυφλός πολιτικός αμοραλισμός, αδυνατεί να πετύχει ό,τι με ευκολία έκανε το δίδυμο Παπανδρέου-Κουτσόγιωργας. Το νέο δίδυμο, Τσίπρας-Κουρουμπλής υπολείπεται σε όλα.

 Το πρωί υποτέλεια και «υπευθυνότητα», το βράδυ τζογάρισμα και δήθεν πανηγυρισμοί για την νίκη της δημοκρατίας από την μια παράταξη, και για την δεινή ήττα της κυβέρνησης από την άλλη παράταξη. Το ΚΚΕ, ψηφίζει «παρών», ο Λεβέντης υπέρ, η Χ.Α. λέει «καληνύχτα σας» και απέχει.

 Μερικές φορές η Βουλή δεν είναι σαν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ο «ηγέτης» τους πετυχημένους μικροεκβιασμούς του. Πάμε για τα επόμενα επεισόδια.

Οι τρεις κόσμοι. Ο πρώτος αφορά ακριβώς την σφαίρα που κινείται η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, ο κόσμος χωρίς πυξίδα, στόχους, αξίες, στρατηγική. Το μόνο που υπάρχει είναι το «γιες μεν» προς Δύση και το «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε…». 
Ο δεύτερος κόσμος αφορά τη σφαίρα των αποσταθεροποιήσεων που δημιουργούνται από τα γεωπολιτικά κύματα και ρεύματα ιδιαίτερα στην περιοχή μας. Περιοχή πολέμων, πραξικοπημάτων, μεταναστευτικών ροών, πειραματισμών, μνημονίων, αποικιοποίησης, απειλών, μηχανισμών ανεξέλεγκτων, διάβρωσης και εμπλοκών. Ρευστοποίησης χωρών και ρευστοποίησης κρατικών οντοτήτων, μετόπισθεν και ζώνες πιο γενικών συρράξεων. Αυτόν τον κόσμο δεν θέλει να τον βλέπει η πνευματική ηγεσία και οι λεγόμενοι ταγοί κάθε είδους. Είμεθα μια όμορφη ατμόσφαιρα…

Τρίτος Kόσμος: H φτωχοποιημένη και απορριπτόμενη μάζα εκατομμυρίων ανθρώπων. Στη χώρα μας πάνω από το μισό του πληθυσμού μετρά κέρματα και δόσεις, λογαριάζει αγχωμένα πώς μπορεί να επιβιώσει, απελπίζεται, δεν ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Στο σπίτι ένας άνεργος, ένας άρρωστος κάποιος στο εξωτερικό. Και οι απειλές μεγαλώνουν. 
Μεγάλη αναταραχή, χάλια κατάσταση κύριοι της πρώτης φορά Αριστεράς. Κράξιμο και μπουγέλα σας πρέπουν.
 Δεν είστε μια «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», που έλεγε ο Σαββόπουλος, αλλά μία που καταστρέφει τη χώρα γινόμενη ένα με το άθλιο σαπισμένο πολιτικό σύστημα.
 Οι υποτελείς τάξεις, τα λαϊκά στρώματα, ο λαός, η κοινωνία και η χώρα για να επιβιώσουν έχουν μεγάλους εχθρούς να αντιπαλέψουν. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Χρειάζεται ανάταξη σε όλα τα πεδία!

«Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ, μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω / και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό, είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
 
Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό, σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω / Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
 
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ, καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι / και πως αν θέλω περισσότερα να δω, σ’ έναν καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι».

Ανάταξη και μέθεξη!

 [--->]

Επιθέσεις των τραμπούκων του Ερντογάν κατά της Αλεβίτικης μειονότητας

Συγκρούσεις αστυνομίας και κοινότητας αλεβιτών στην Αγκυρα,το 2013 (Reuters)

της Chiara Cruciati – Il Manifesto

Ρώμη, 23, Ιούλη του 2016, Nena News-  Η Δευτέρα ήταν η χειρότερη μέρα στο Γκαζί: οι κάτοικοι του προσπάθησαν να σηκώσουν οδοφράγματα για να μην αφήσουν την αστυνομία να εισβάλει στη συνοικία αλλά δεν τα κατάφεραν και έτσι η Τουρκική αστυνομία τύλιξε τη συνοικία της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολης) με δακρυγόνα, ενάντια σε όποιον προσπαθούσε να βγει στο δρόμο. Από μακρά, λένε,ότι έβλεπαν ένα λευκό σύννεφα να κάθεται πάνω στις στέγες των σπιτιών.
 

Αυτό, βέβαια,δεν είναι  κάτι καινούργιο για το Γκαζί, όπου ζει η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα στην Τουρκία, οι Αλεβίτες. Ο Αλεβισμός ή Αλεβιτισμός έχοντας κάποιες ομοιότητες με το Σιιτικό Ισλάμ, και επιρροές από το Σουφισμό, παρά το ότι αντιπροσωπεύει το 10-15% του συνολικού πληθυσμού (7 έως 10 εκατομμύρια άνθρωποι) αποτελεί στόχο των διαφόρων τουρκικών κυβερνήσεων, από τον Ατατούρκ και μετά.

 

Ο «πατέρας των Τούρκων» υποστηρίχθηκε αρχικά από την κοινότητα που είδε να τις αναγνωρίζονται ίσα δικαιώματα τα οποία της τα αρνιόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από καταπίεση και σφαγές, μέχρι το 1995, όταν με τις ένοπλες επιθέσεις σε καφενεία Αλεβιτών άνοιξε διάπλατα ο δρόμος σε συγκρούσεις στις οποίες σκοτώθηκαν 23 άτομα.

Με το ΑΚΡ η κατάσταση δεν βελτιώθηκε: η «σουνιτοποίηση» της κοινωνίας ήταν το πρόσωπο ενός γενικότερου εξισλαμισμού της. Και οι Αλεβίτες έμειναν έξω. Για θρησκευτικούς, αλλά και εθνικούς και πολιτικούς λόγους: οι μισοί κούρδοι , ριζοσπαστικοποιημένα μέλη της εργατικής τάξης,είναι παραδοσιακά υποστηρικτές του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και κοντά στο DHKP-C, το Επαναστατικό Κόμμα του Λαού, το εκτός νόμου ακροαριστερό κίνημα στην Τουρκία. Η  ιστορική εκκοσμίκευση των Αλεβιτών και η προσδοκία για κοινωνική ισότητα τους οδήγησαν από τον κεμαλισμό στο σοσιαλισμό.

Επί χρόνια, τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας αστυνομεύουν τη συνοικία- προπύργιο της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη), μια παρουσία που συνδυάζεται με μια απουσία: των μόνιμων ποιοτικών και κοινωνικών υπηρεσιών του δημοσίου. Αλλά για λίγες ώρες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, μια σουρεαλιστική σιωπή έπεσε πάνω στο Γκάζι: οι δυνάμεις ασφαλείας,βλέπεις, είχαν εμπλακεί αλλού.

Αλλά, η ηρεμία δεν κράτησε πολύ. Οι εντάσεις με την αστυνομία, η οποία εισβάλλει τακτικά στις Αλεβίτικες γειτονιές, πήραν μια δραματική τροπή: αν και οι Αλεβίτες δεν είχαν καμία σχέση για πολύ προφανείς λόγους με τον ιμάμη Γκιουλέν,τον αποδιοπομπαίο τράγο του πραξικοπήματος, η κοινότητα  τους χαρακτηρίστηκε ως συνεργός του.

Και αφού πολλοί από τους διωγμένους από το δικαστικό σώμα και το δημόσιο είναι Αλεβίτες, αυτό που ανησυχεί σήμερα είναι οι συμμορίες των τραμπούκων που περιπολούν στις πόλεις της Τουρκίας. Οι υποστηρικτές του προέδρου Ερντογάν περιφέρονται στους δρόμους ψάχνοντας «προδότες» για να τους τιμωρήσουν. Αμέσως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, κατά χιλιάδες εισέβαλαν στο Γκάζι και συγκρούστηκαν με τους κατοίκους. «Το ΑΚΡ είναι εδώ, οι Αλεβίτες που είναι;» φώναζαν.

Χωρίς την προστασία των δυνάμεων ασφαλείας, οι Αλεβίτες προχώρησαν στην οργάνωση δικών τους ομάδων αυτοάμυνας. Οι συνεχείς εκκλήσεις της κυβέρνησης να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους – που πιέζουν τη βάση να δείξει την ύπαρξή της στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα - για τους Αλεβίτες είναι συνώνυμο της βίας. «Δεν είμαστε υπέρ του πραξικοπήματος - λέει στο Al Jazeera ο 29 χρονος Αρίφ Καγιάκ - Η απόπειρα πραξικοπήματος μας αφορά, γιατί έχουμε πείρα από αυτά, για εμάς τα πράγματα μετά τα πραξικοπήματα ήταν χειρότερα».

Ο Καγιάκ είναι ένας από τους νέους της τοπικής επιτροπής άμυνας της περιοχής, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τις, συχνά οπλισμένες, φιλοκυβερνητικές ομάδες. «Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να δημιουργούν μονάδες αυτοάμυνας για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις επιδρομές του ΑΚΡ - προσθέτει ο Ερτουγρούλ Κιουρκτσού, βουλευτής του HDP, του αριστερού φιλοκουρδικού κόμματος - Οι πιο ευάλωτες ομάδες είναι οι γυναίκες, οι Αλεβίτες και οι Κούρδοι»

Οι τρομακτικές ομοιότητες – «πολιτικής» βίας και στρατιωτικής - βρίσκουν τη φυσική αναπαράσταση τους στην πλατεία Ταξίμ. Ο χώρος της αντικυβερνητικής εξέγερσης πριν από τρία χρόνια, το σύμβολο του αντι-νεοφιλελεύθερου και οικολογικού κινήματος του Γκεζί Παρκ όπου συμμετείχαν οι Αλεβίτες, είναι σήμερα λεία μιας άλλης εκστρατείας.Είναι το θέατρο της εξύψωσης του ισχυρού άνδρα, του Πρόεδρου-Σουλτάνου και της κλίκας των υποστηρικτών του οι οποίοι στις μαζικές εκκαθαρίσεις βλέπουν την εξίσωση μεταξύ σταθερότητας και καταστολής του «διαφορετικού».

Εδώ στην πλατεία Ταξίμ, από την Παρασκευή το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι, τα χέρια και τα πόδια του Ερντογάν, συγκεντρώνονται για να κάψουν ομοιώματα του Γκιουλέν,να μεθύσουν με εθνικισμό και (κάποιοι από αυτούς) για να ξεκινήσουν τις επιδρομές. Εξάλλου το Γκάζι είναι κοντά, λίγα μέτρα με τα πόδια. Όπως είναι και η αναπόφευκτη διάσπαση μιας χώρας ήδη διαιρεμένης από τις πολιτικές πόλωσης του ΑΚΡ.

[--->]