 |
| Συγκρούσεις αστυνομίας και κοινότητας αλεβιτών στην Αγκυρα,το 2013 (Reuters) |
της Chiara Cruciati – Il Manifesto
Ρώμη, 23, Ιούλη του 2016, Nena News- Η Δευτέρα ήταν η χειρότερη μέρα στο Γκαζί: οι κάτοικοι του προσπάθησαν να σηκώσουν οδοφράγματα για να μην αφήσουν την αστυνομία να εισβάλει στη συνοικία αλλά δεν τα κατάφεραν και έτσι η Τουρκική αστυνομία τύλιξε τη συνοικία της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολης) με δακρυγόνα, ενάντια σε όποιον προσπαθούσε να βγει στο δρόμο. Από μακρά, λένε,ότι έβλεπαν ένα λευκό σύννεφα να κάθεται πάνω στις στέγες των σπιτιών.
Αυτό,
βέβαια,δεν είναι κάτι καινούργιο για το Γκαζί, όπου ζει η μεγαλύτερη
θρησκευτική μειονότητα στην Τουρκία, οι Αλεβίτες. Ο
Αλεβισμός ή Αλεβιτισμός έχοντας κάποιες ομοιότητες με το Σιιτικό Ισλάμ, και επιρροές
από το Σουφισμό, παρά το ότι αντιπροσωπεύει το 10-15% του συνολικού πληθυσμού (7 έως
10 εκατομμύρια άνθρωποι) αποτελεί στόχο των διαφόρων τουρκικών κυβερνήσεων, από
τον Ατατούρκ και μετά.
Ο «πατέρας των Τούρκων» υποστηρίχθηκε αρχικά από την κοινότητα που είδε να τις αναγνωρίζονται ίσα δικαιώματα τα οποία της τα αρνιόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από καταπίεση και σφαγές, μέχρι το 1995, όταν με τις ένοπλες επιθέσεις σε καφενεία Αλεβιτών άνοιξε διάπλατα ο δρόμος σε συγκρούσεις στις οποίες σκοτώθηκαν 23 άτομα.
Με το ΑΚΡ η κατάσταση δεν βελτιώθηκε: η «σουνιτοποίηση» της κοινωνίας ήταν το πρόσωπο ενός γενικότερου εξισλαμισμού της. Και οι Αλεβίτες έμειναν έξω. Για θρησκευτικούς, αλλά και εθνικούς και πολιτικούς λόγους: οι μισοί κούρδοι , ριζοσπαστικοποιημένα μέλη της εργατικής τάξης,είναι παραδοσιακά υποστηρικτές του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και κοντά στο DHKP-C, το Επαναστατικό Κόμμα του Λαού, το εκτός νόμου ακροαριστερό κίνημα στην Τουρκία. Η ιστορική εκκοσμίκευση των Αλεβιτών και η προσδοκία για κοινωνική ισότητα τους οδήγησαν από τον κεμαλισμό στο σοσιαλισμό.
Επί χρόνια, τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας αστυνομεύουν τη συνοικία- προπύργιο της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη), μια παρουσία που συνδυάζεται με μια απουσία: των μόνιμων ποιοτικών και κοινωνικών υπηρεσιών του δημοσίου. Αλλά για λίγες ώρες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, μια σουρεαλιστική σιωπή έπεσε πάνω στο Γκάζι: οι δυνάμεις ασφαλείας,βλέπεις, είχαν εμπλακεί αλλού.
Αλλά, η ηρεμία δεν κράτησε πολύ. Οι εντάσεις με την αστυνομία, η οποία εισβάλλει τακτικά στις Αλεβίτικες γειτονιές, πήραν μια δραματική τροπή: αν και οι Αλεβίτες δεν είχαν καμία σχέση για πολύ προφανείς λόγους με τον ιμάμη Γκιουλέν,τον αποδιοπομπαίο τράγο του πραξικοπήματος, η κοινότητα τους χαρακτηρίστηκε ως συνεργός του.
Και αφού πολλοί από τους διωγμένους από το δικαστικό σώμα και το δημόσιο είναι Αλεβίτες, αυτό που ανησυχεί σήμερα είναι οι συμμορίες των τραμπούκων που περιπολούν στις πόλεις της Τουρκίας. Οι υποστηρικτές του προέδρου Ερντογάν περιφέρονται στους δρόμους ψάχνοντας «προδότες» για να τους τιμωρήσουν. Αμέσως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, κατά χιλιάδες εισέβαλαν στο Γκάζι και συγκρούστηκαν με τους κατοίκους. «Το ΑΚΡ είναι εδώ, οι Αλεβίτες που είναι;» φώναζαν.
Χωρίς την προστασία των δυνάμεων ασφαλείας, οι Αλεβίτες προχώρησαν στην οργάνωση δικών τους ομάδων αυτοάμυνας. Οι συνεχείς εκκλήσεις της κυβέρνησης να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους – που πιέζουν τη βάση να δείξει την ύπαρξή της στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα - για τους Αλεβίτες είναι συνώνυμο της βίας. «Δεν είμαστε υπέρ του πραξικοπήματος - λέει στο Al Jazeera ο 29 χρονος Αρίφ Καγιάκ - Η απόπειρα πραξικοπήματος μας αφορά, γιατί έχουμε πείρα από αυτά, για εμάς τα πράγματα μετά τα πραξικοπήματα ήταν χειρότερα».
Ο Καγιάκ είναι ένας από τους νέους της τοπικής επιτροπής άμυνας της περιοχής, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τις, συχνά οπλισμένες, φιλοκυβερνητικές ομάδες. «Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να δημιουργούν μονάδες αυτοάμυνας για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις επιδρομές του ΑΚΡ - προσθέτει ο Ερτουγρούλ Κιουρκτσού, βουλευτής του HDP, του αριστερού φιλοκουρδικού κόμματος - Οι πιο ευάλωτες ομάδες είναι οι γυναίκες, οι Αλεβίτες και οι Κούρδοι»
Οι τρομακτικές ομοιότητες – «πολιτικής» βίας και στρατιωτικής - βρίσκουν τη φυσική αναπαράσταση τους στην πλατεία Ταξίμ. Ο χώρος της αντικυβερνητικής εξέγερσης πριν από τρία χρόνια, το σύμβολο του αντι-νεοφιλελεύθερου και οικολογικού κινήματος του Γκεζί Παρκ όπου συμμετείχαν οι Αλεβίτες, είναι σήμερα λεία μιας άλλης εκστρατείας.Είναι το θέατρο της εξύψωσης του ισχυρού άνδρα, του Πρόεδρου-Σουλτάνου και της κλίκας των υποστηρικτών του οι οποίοι στις μαζικές εκκαθαρίσεις βλέπουν την εξίσωση μεταξύ σταθερότητας και καταστολής του «διαφορετικού».
Εδώ στην πλατεία Ταξίμ, από την Παρασκευή το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι, τα χέρια και τα πόδια του Ερντογάν, συγκεντρώνονται για να κάψουν ομοιώματα του Γκιουλέν,να μεθύσουν με εθνικισμό και (κάποιοι από αυτούς) για να ξεκινήσουν τις επιδρομές. Εξάλλου το Γκάζι είναι κοντά, λίγα μέτρα με τα πόδια. Όπως είναι και η αναπόφευκτη διάσπαση μιας χώρας ήδη διαιρεμένης από τις πολιτικές πόλωσης του ΑΚΡ.
[--->]
Ο «πατέρας των Τούρκων» υποστηρίχθηκε αρχικά από την κοινότητα που είδε να τις αναγνωρίζονται ίσα δικαιώματα τα οποία της τα αρνιόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από καταπίεση και σφαγές, μέχρι το 1995, όταν με τις ένοπλες επιθέσεις σε καφενεία Αλεβιτών άνοιξε διάπλατα ο δρόμος σε συγκρούσεις στις οποίες σκοτώθηκαν 23 άτομα.
Με το ΑΚΡ η κατάσταση δεν βελτιώθηκε: η «σουνιτοποίηση» της κοινωνίας ήταν το πρόσωπο ενός γενικότερου εξισλαμισμού της. Και οι Αλεβίτες έμειναν έξω. Για θρησκευτικούς, αλλά και εθνικούς και πολιτικούς λόγους: οι μισοί κούρδοι , ριζοσπαστικοποιημένα μέλη της εργατικής τάξης,είναι παραδοσιακά υποστηρικτές του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και κοντά στο DHKP-C, το Επαναστατικό Κόμμα του Λαού, το εκτός νόμου ακροαριστερό κίνημα στην Τουρκία. Η ιστορική εκκοσμίκευση των Αλεβιτών και η προσδοκία για κοινωνική ισότητα τους οδήγησαν από τον κεμαλισμό στο σοσιαλισμό.
Επί χρόνια, τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας αστυνομεύουν τη συνοικία- προπύργιο της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη), μια παρουσία που συνδυάζεται με μια απουσία: των μόνιμων ποιοτικών και κοινωνικών υπηρεσιών του δημοσίου. Αλλά για λίγες ώρες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, μια σουρεαλιστική σιωπή έπεσε πάνω στο Γκάζι: οι δυνάμεις ασφαλείας,βλέπεις, είχαν εμπλακεί αλλού.
Αλλά, η ηρεμία δεν κράτησε πολύ. Οι εντάσεις με την αστυνομία, η οποία εισβάλλει τακτικά στις Αλεβίτικες γειτονιές, πήραν μια δραματική τροπή: αν και οι Αλεβίτες δεν είχαν καμία σχέση για πολύ προφανείς λόγους με τον ιμάμη Γκιουλέν,τον αποδιοπομπαίο τράγο του πραξικοπήματος, η κοινότητα τους χαρακτηρίστηκε ως συνεργός του.
Και αφού πολλοί από τους διωγμένους από το δικαστικό σώμα και το δημόσιο είναι Αλεβίτες, αυτό που ανησυχεί σήμερα είναι οι συμμορίες των τραμπούκων που περιπολούν στις πόλεις της Τουρκίας. Οι υποστηρικτές του προέδρου Ερντογάν περιφέρονται στους δρόμους ψάχνοντας «προδότες» για να τους τιμωρήσουν. Αμέσως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, κατά χιλιάδες εισέβαλαν στο Γκάζι και συγκρούστηκαν με τους κατοίκους. «Το ΑΚΡ είναι εδώ, οι Αλεβίτες που είναι;» φώναζαν.
Χωρίς την προστασία των δυνάμεων ασφαλείας, οι Αλεβίτες προχώρησαν στην οργάνωση δικών τους ομάδων αυτοάμυνας. Οι συνεχείς εκκλήσεις της κυβέρνησης να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους – που πιέζουν τη βάση να δείξει την ύπαρξή της στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα - για τους Αλεβίτες είναι συνώνυμο της βίας. «Δεν είμαστε υπέρ του πραξικοπήματος - λέει στο Al Jazeera ο 29 χρονος Αρίφ Καγιάκ - Η απόπειρα πραξικοπήματος μας αφορά, γιατί έχουμε πείρα από αυτά, για εμάς τα πράγματα μετά τα πραξικοπήματα ήταν χειρότερα».
Ο Καγιάκ είναι ένας από τους νέους της τοπικής επιτροπής άμυνας της περιοχής, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τις, συχνά οπλισμένες, φιλοκυβερνητικές ομάδες. «Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να δημιουργούν μονάδες αυτοάμυνας για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις επιδρομές του ΑΚΡ - προσθέτει ο Ερτουγρούλ Κιουρκτσού, βουλευτής του HDP, του αριστερού φιλοκουρδικού κόμματος - Οι πιο ευάλωτες ομάδες είναι οι γυναίκες, οι Αλεβίτες και οι Κούρδοι»
Οι τρομακτικές ομοιότητες – «πολιτικής» βίας και στρατιωτικής - βρίσκουν τη φυσική αναπαράσταση τους στην πλατεία Ταξίμ. Ο χώρος της αντικυβερνητικής εξέγερσης πριν από τρία χρόνια, το σύμβολο του αντι-νεοφιλελεύθερου και οικολογικού κινήματος του Γκεζί Παρκ όπου συμμετείχαν οι Αλεβίτες, είναι σήμερα λεία μιας άλλης εκστρατείας.Είναι το θέατρο της εξύψωσης του ισχυρού άνδρα, του Πρόεδρου-Σουλτάνου και της κλίκας των υποστηρικτών του οι οποίοι στις μαζικές εκκαθαρίσεις βλέπουν την εξίσωση μεταξύ σταθερότητας και καταστολής του «διαφορετικού».
Εδώ στην πλατεία Ταξίμ, από την Παρασκευή το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι, τα χέρια και τα πόδια του Ερντογάν, συγκεντρώνονται για να κάψουν ομοιώματα του Γκιουλέν,να μεθύσουν με εθνικισμό και (κάποιοι από αυτούς) για να ξεκινήσουν τις επιδρομές. Εξάλλου το Γκάζι είναι κοντά, λίγα μέτρα με τα πόδια. Όπως είναι και η αναπόφευκτη διάσπαση μιας χώρας ήδη διαιρεμένης από τις πολιτικές πόλωσης του ΑΚΡ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου