Δολοφονία υπό το βλέμμα της ΕΛ.ΑΣ.

Εξωτερικός φρουρός διαψεύδει αστυνομικούς στη δίκη της Χρυσής Αυγής – “Η ομάδα ΔΙΑΣ ήταν εκεί πριν φτάσει το τάγμα εφόδου” – “Ήταν χτύπημα που έχεις μάθει να το κάνεις. Θα πρέπει να το έχεις δουλέψει το χέρι”.

Για την πληγή που «άνοιξε σαν τριαντάφυλλο» από άνθρωπο που «ήταν εκπαιδευμένος στα μαχαίρια». Για το «ποδοβολητό» του τάγματος εφόδου που «είχε ρυθμό, τυχαία δεν μπορείς να το πετύχεις» και «είχε την έννοια του εκφοβισμού». Για τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ που «σοκαρίστηκαν και αιφνιδιάστηκαν» και για το φονικό που «έγινε εκεί όπου υπήρχε εποπτεία αστυνομική»! Για όλα μίλησε χθες ο εξωτερικός φρουρός Δημήτρης Χατζησταμάτης στη δίκη της Χρυσής Αυγής, αφήνοντας πολλές φορές άφωνο το ακροατήριο…

Η κατάθεση του μάρτυρα, που σύμφωνα με τη δικογραφία επιχείρησε να μεσολαβήσει ανάμεσα στην παρέα του αδικοχαμένου μουσικού Παύλου Φύσσα και τους τρεις χρυσαυγίτες, στην καφετέρια Κοράλλι, πριν καταφτάσει το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής, «τίναξε στον αέρα» τις καταθέσεις των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ που ισχυρίστηκαν ότι έφτασαν αργά, κυνήγησαν τους δράστες, αλλά δεν πρόλαβαν το μοιραίο. Όπως είπε, η ομάδα ΔΙΑΣ έφτασε πριν κάνει την εμφάνισή του το τάγμα εφόδου και μάλιστα φώναξαν προς τους Άγγο, Τσαλίκη και Μιχάλαρο «Φτάνει, μάγκες, διαλύστε το τώρα».

Πληγή σαν τριαντάφυλλο…

Ο μάρτυρας, όπως είπε, «όταν ήρθαν οι μηχανές της ΔΙΑΣ, πλησίασα και τους ενημέρωσα για το τι είχε γίνει. Σ’ εκείνο το σημείο άκουσα ποδοβολητό. Εμφανίστηκαν είκοσι άτομα με μαύρες μπλούζες, κάποιοι κρατούσαν κράνη. Με το που βγήκαν και κοιτάξανε απέναντι, λένε, νάτος. Το ποδοβολητό ήταν συντεταγμένο. 

Ήταν δουλεμένο, απ’ αυτά που σε φοβίζουν. Φαντάρος έχω πάει, αυτό κάναμε παρέλαση για να το μάθουμε. Πήγαν προς την παρέα του Φύσσα. Είδα να τον κυνηγάνε. Πιστεύω ότι σοκαρίστηκαν κι αιφνιδιάστηκαν και οι άνδρες της ΔΙΑΣ. 

Οι χρυσαυγίτες όρμηξαν στον ψηλό (σ.σ.: Φύσσας). Μετά άκουσα φωνές ‘τον μαχαίρωσαν’. Η κοπέλα που τον κράταγε μου φώναζε ‘μαζί τους είσαι’. Της λέω, παιδί μου, δεν σου είπα ότι θα σας φάνε; Φώναζα φέρτε γάζες, νερά. Το θύμα είχε λίγο αίμα, γι’ αυτό είχα την εντύπωση ότι όλα θα πάνε καλά. Είχε ανοίξει η πληγή σαν τριαντάφυλλο. Φαινόταν το κρέας αλλά ήταν στεγνή. Πρέπει το μαχαίρι να γύρισε και να κατέβηκε προς τα κάτω»…

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ο Δ. Χατζησταμάτης είπε ότι στην αστυνομία άλλαξαν την κατάθεσή του προκειμένου να καλύψουν την υπηρεσία, ενώ εκείνος δεν τη διάβασε πριν την υπογράψει, εμπιστευόμενος τους συναδέλφους του. «Δυστυχώς, έπρεπε να προσέχω» είπε χαρακτηριστικά.

Για τους τρεις χρυσαυγίτες που ήταν στο Κοράλλι είπε ότι «ήταν ομοιόμορφα ντυμένοι και φαίνονταν ότι ανήκαν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, και μάλιστα »ο ένας απ’ αυτούς ήταν γεροδεμένος και είχε ξυρισμένο κεφάλι”.

Η αφήγηση του μάρτυρα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε ότι η ένταση ήταν αποτέλεσμα του ποδοσφαιρικού αγώνα, ήταν συγκλονιστική: «Πήγα στην παρέα του Φύσσα και λέω τι έγινε, ρε παιδιά; Μου λέει ο Παύλος, κοίτα πάνω. Ήταν οι τρεις τους στη μέση του δρόμου. Είχαν ένα κόρδωμα. Τότε πήγα στους τρεις. 

Μίλησα με τον Άγγο. Του είπα, ρε μάγκα, τι έγινε εδώ; Ήταν ταραγμένος. Του λέω, τι θα γίνει, θα τσακωθείτε τώρα; Ο κοντοκουρεμένος που είχε υπολογίσιμο σωματότυπο μίλαγε συνέχεια στο τηλέφωνο. Η αίσθησή μου ήταν ότι ειδοποιούσε. Έβριζε κι έλεγε, θα τους γαμήσουμε, εδώ είναι»…

Σύμφωνα με τον Δ. Χατζησταμάτη, εκείνη ήταν μια εποχή που «άμα τα ‘βαζες με χρυσαυγίτες, θα τις έτρωγες» και τότε «λέω στον Φύσσα, ξέρεις ποιοι είναι αυτοί; Είναι της Χρυσής Αυγής. Έχεις την κοπελίτσα σου, ήπιες τα ποτάκια σου, είδες την μπαλίτσα σου, φεύγα. Πετάγεται τότε ένας λεπτοκαμωμένος, και λέει εδώ είναι Κερατσίνι, δεν περνάει ο φασισμός, και του λέω σκάσε ρε μαλάκα. Άμα σου κάνουν ‘ντου’, εγώ δεν μπορώ να τους σταματήσω».

Στόχος ήταν ο Φύσσας

Ο Δ. Χατζησταμάτης είπε επίσης ότι «μου έδιναν την αίσθηση ότι απ’ όλη την παρέα ο στόχος ήταν ο Φύσσας», ενώ υπογράμμισε ότι «αυτό το χτύπημα δεν το κάνει όποιος να ‘ναι. Ήταν εκπαιδευμένος σε μαχαίρια. Ήταν χτύπημα που έχεις μάθει να το κάνεις. Θα πρέπει να το έχεις δουλέψει το χέρι». Όσο για τον Ρουπακιά, τόνισε: «Κάποιοι διευκόλυναν ψυχολογικά τον δράστη. Όλο το σκηνικό (αριθμός ατόμων, φωνές) στήθηκε προς διευκόλυνσή του. Αν ήταν τετ α τετ, δεν θα γινόταν αυτό»…

Στη χθεσινή συνεδρίαση ήταν παρόντες οι 14 από τους 18 κατηγορουμένους που εμπλέκονται στη δολοφονία Φύσσα, ενώ απουσίαζαν 4 επικαλούμενοι επαγγελματικούς λόγους, παρά το γεγονός ότι το δικαστήριο έχει διατάξει την αυτοπρόσωπη παρουσία τους. Η πρόεδρος διέκοψε τη συνεδρίαση για την ερχόμενη Δευτέρα, επαναλαμβάνοντας την εντολή του δικαστηρίου για αυτοπρόσωπη παρουσία.

 [--->]

John Pilger:Γιατί οι Βρετανοί είπαν όχι στην Ευρώπη

Η πλειοψηφική ψήφος των βρετανών πολιτών για αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μια πράξη καθαρής δημοκρατίας. Εκατομμύρια άνθρωποι αρνήθηκαν να τρομοκρατηθούν, να εκφοβιστούν και απέρριψαν με ανοιχτή περιφρόνηση τους υποτιθέμενους ανωτέρους τους στα μεγάλα κόμματα, τους ηγέτες της επιχειρηματικής ολιγαρχίας, των τραπεζών και των μέσων ενημέρωσης.

Σε μεγάλο βαθμό, ήταν μια ψήφος ανθρώπων οργισμένων και με πεσμένο ηθικό από την απόλυτη αλαζονεία των απολογητών της εκστρατείας υπέρ της «Παραμονής» και τον κατακερματισμό μιας δίκαιης και πολιτισμένης κοινωνικής ζωής στη Μ. Βρετανία. Το τελευταίο προπύργιο των ιστορικών μεταρρυθμίσεων του 1945, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, έχει τόσο πολύ υπονομευτεί από τους Συντηρητικούς και τα αρπακτικά του ιδιωτικού τομέα με τη στήριξη των Εργατικών που αγωνίζεται για να μείνει ζωντανό.


Υπήρξε μια προειδοποίηση όταν ο υπουργός Οικονομικών George Osborne, η ενσάρκωση του παλιού καθεστώτος της Βρετανίας και της τραπεζικής μαφίας στην Ευρώπη, απείλησε να κόψει 30 δισεκατομμύρια στερλίνες από τις δημόσιες υπηρεσίες αν οι ψηφοφόροι ψήφιζαν με λάθος τρόπο. Ενας εκβιασμός τεραστίων διαστάσεων.

Το μεταναστευτικό αξιοποιήθηκε στο δημοψήφισμα με άψογο κυνισμό, όχι μόνο από λαϊκιστές πολιτικούς του χώρου της δεξιάς, αλλά και από πολιτικούς του κόμματος των Εργατικών που αντλούσαν έμπνευση από την παράδοση που είχαν στην προώθηση και την καλλιέργεια του ρατσισμού, ένα σύμπτωμα διαφθοράς όχι από τα κάτω, αλλά  από τα πάνω. Ο λόγος που εκατομμύρια πρόσφυγες διέφυγαν από τη Μέση Ανατολή – πρώτα από το Ιράκ, σήμερα από τη Συρία - ήταν οι εισβολές και το χάος που προκάλεσαν η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Είχε προηγηθεί, η εκ προθέσεως καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, και πιο πριν η κλοπή της Παλαιστίνης και η επιβολή του Ισραήλ.

Μπορεί τα κράνη να έχουν φύγει από το προσκήνιο εδώ και κάποιο καιρό. αλλά το αίμα δεν έχει στεγνώσει. Μια περιφρόνηση δέκατου ένατου αιώνα για χώρες και λαούς, ανάλογα με το βαθμό αποικιακής χρησιμότητας, εξακολουθεί να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης «παγκοσμιοποίησης», με έναν διεστραμμένο σοσιαλισμό  για τους πλούσιους και καπιταλισμό για τους φτωχούς: ελευθερία για το κεφάλαιο και άρνηση της ελευθερίας για την εργασία. Με τους απεχθείς πολιτικούς και τους πολιτικοποιημένους δημόσιους υπαλλήλους.

Όλα αυτά διαπερνούν πλέον την Ευρώπη, που κάνει πλούσιους, ανθρώπους του επιπέδου του Τόνι Μπλερ και φτωχοποιεί και αποδυναμώνει εκατομμύρια. Στις 23 Ιουνίου, οι Βρετανοί είπαν ως εδώ.

Ο πιο αποτελεσματικός προπαγανδιστής της «ευρωπαϊκής ιδέας» δεν ήταν η άκρα δεξιά, αλλά μια αφόρητη τάξη πατρικίων για τους οποίους η μητροπολιτική περιοχή του Λονδίνου είναι το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα ηγετικά μέλη της θεωρούν τους εαυτούς τους φιλελεύθερους, πεφωτισμένους, καλλιεργημένους υπερασπιστές του πνεύματος του 21ου αιώνα, και «φλεγματικούς». Στην πραγματικά πρόκειται για αστούς με ακόρεστη καταναλωτική γούστα και ένα αρχαίο ένστικτο ανωτερότητας. Στην αγαπημένη τους εφημερίδα, τη Guardian, αντιμετωπίζουν υπεροπτικά, καθημερινά, όλους εκείνους που θεωρούν την ΕΕ ως βαθιά αντιδημοκρατική, πηγή κοινωνικών αδικιών και ενός παθογόνου εξτρεμισμού γνωστού ως «νεοφιλελευθερισμός».

Πρόθεση αυτού του εξτρεμισμού είναι η εγκαθίδρυση μιας μόνιμης καπιταλιστικής θεοκρατίας που να διασφαλίζει μια κοινωνία των δύο τρίτων, με την πλειοψηφία διαιρεμένη και χρεωμένη, που να διευθύνεται από μία τάξη επιχειρηματιών, και μια μόνιμη δεξαμενή φτωχών εργαζομένων. Στη σημερινή Μ. Βρετανία, το 63 τοις εκατό των φτωχών παιδιών μεγαλώνουν σε οικογένειες στις οποίες δουλεύει μόνο το ένα μέλος. Για όλους αυτούς, η παγίδα έχει κλείσει. Μία μελέτη αναφέρει ότι πάνω από 600.000 κάτοικοι της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στη Βρετανία,το Μάντσεστερ, «ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας», και 1,6 εκατομμύρια στη μιζέρια.

Ελάχιστα από αυτή την κοινωνική καταστροφή προβάλλονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από την αστική τάξη, ειδικά από το BBC, που κυριαρχείται από τους Oxbridge [παλιούς φοιτητές από τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ, ΣτΜ]. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα, σχεδόν καμία σε βάθος ανάλυση δεν επιτράπηκε να παρεμβληθεί ανάμεσα στα υστερικά κλισέ για της συνέπειες μιας εξόδου από την Ευρώπη, λες και η Βρετανία επρόκειτο να ρυμουλκηθεί σε εχθρικό νερά κάπου στη βόρεια Ισλανδία.

Την επομένη, μετά την ψηφοφορία, κάποιος δημοσιογράφος του ραδιοφώνου του BBC καλωσόριζε τους πολιτικούς στο σταθμό, σαν παλιά φιλαράκια του. «Λοιπόν», είπε στον «Λόρδο»  Peter Mandelson, τον άτυχο αρχιτέκτονα του Μπλερισμού, «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι το θέλουν τόσο πολύ;». «Αυτοί οι άνθρωποι» είναι η πλειοψηφία των Βρετανών.

Ο πλούσιος εγκληματίας πολέμου Τόνι Μπλερ, εξακολουθεί να είναι ένας ήρωας για την «ευρωπαϊκή» τάξη του Mandelson, αν και λίγοι θα το υποστήριζαν αυτές τις μέρες. Ο Guardian χαρακτήριζε κάποτε τον Μπλερ «μυστικιστή» και παρέμεινε πιστό στο «σχέδιο» του ληστρικού πόλεμου του Μπλερ. Την επομένη της ψηφοφορίας, ο αρθρογράφος Martin Kettle έδωσε μια μπρεχτική λύση  για την κατάχρηση της δημοκρατίας από τη μεριά των μαζών. «Είναι σίγουρο ότι τώρα εμείς μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι τα δημοψηφίσματα κάνουν κακό στη Βρετανία», ήταν ο τίτλος του ολοσέλιδου άρθρου του. Το «εμείς» δεν το διευκρίνισε, αλλά έγινε κατανοητό – όπως έγινε κατανοητό και το «Αυτοί οι άνθρωποι» . «Το δημοψήφισμα προσέδωσε λιγότερη νομιμότητα στην πολιτική, όχι περισσότερη, συνέχισε ο Kettle» ... 
Η ετυμηγορία σχετικά με τα δημοψηφίσματα θα πρέπει να είναι αμείλικτη. Ποτέ ξανά».

Το είδος της αναλγησίας που λαχταράει ο Kettle το συναντάμε στην Ελλάδα, μια χώρα ουσιαστικά ανύπαρκτη . Εκεί έκαναν ένα δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα του το αγνόησαν. Όπως το Κόμμα των Εργατικών στη Βρετανία,έτσι και οι ηγέτες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα είναι παιδιά μιας εύπορης, πολύ προνομιούχας, καλλιεργημένης μεσαίας τάξης, που μεγάλωσε μέσα στο ψέμα και την πολιτική ανεντιμότητα του μεταμοντερνισμού. Ο ελληνικός λαός χρησιμοποίησε με θάρρος το δημοψήφισμα ζητώντας από την κυβέρνηση του να διαπραγματευθεί «καλύτερες συνθήκες» από το παραδόπιστο καθεστώς των Βρυξελλών που συνέθλιβε τη χώρα τους. Προδόθηκαν, όπως θα προδοθούν και οι Βρετανοί.

Την Παρασκευή, ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, ρωτήθηκε από το BBC, αν αποτίει φόρο τιμής στην αποχώρηση του Κάμερον,το σύντροφο του στην εκστρατεία  υπέρ της παραμονής. Ο Κόρμπιν εξήρε με έμφαση «την αξιοπρέπεια» του Κάμερον και υπογράμμισε την υποστήριξή που αυτός παρείχε στους γάμους των ομοφυλοφίλων και την απολογία του στις οικογένειες των ιρλανδών για τους θανάτους της «Ματωμένης Κυριακής». Ούτε κουβέντα όμως για τις διχαστικές πολιτικές και τη βάναυση λιτότητα του Κάμερον,και τα ψέματα του για το πώς θα «προστατέψει» τις Υπηρεσίες Υγείας. Ούτε και του θύμισε τη φιλοπόλεμη πολιτική της κυβέρνησής του: την αποστολή βρετανικών ειδικών δυνάμεων στη Λιβύη και τα όπλα που πουλάει στη Σαουδική Αραβία αλλά, πάνω απ 'όλα, τις αναφορές του σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, κανένας Βρετανός πολιτικός και, απ 'όσο γνωρίζω, κανένας δημοσιογράφος δεν αναφέρθηκε στην ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια του εορτασμού της εβδομηκοστής πέμπτης επέτειου από την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιούνιου 1941. Η νίκη των σοβιετικών, κόστισε τη ζωή 27 εκατομμυρίων Σοβιετικών και την πλειοψηφία των γερμανικών δυνάμεων – και η Σοβιετική Ένωση κέρδισε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Ο Πούτιν παρομοίασε τη σημερινή φρενήρη συγκέντρωση στρατευμάτων του ΝΑΤΟ και πολεμικού εξοπλισμού στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας  με την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα του Τρίτου Ράιχ. Οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ στην Πολωνία ήταν οι μεγαλύτερες από τη  ναζιστική εισβολή. Η επιχείρηση Ανακόντα είναι μια προσομοίωση επίθεσης στη Ρωσία, προφανώς με πυρηνικά όπλα.

Την παραμονή του δημοψηφίσματος, ο Κουίσλινγκ Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg, προειδοποίησε τους Βρετανούς ότι θα έθεταν σε κίνδυνο «την ειρήνη και την ασφάλεια», αν ψήφιζαν υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αγνόησαν τόσο τον ίδιο όσο και τον Κάμερον, τον Οσμπορν, τον Κόρμπιν, τον Ομπάμα και τον άνθρωπο που διοικεί την Τράπεζα της Αγγλίας ίσως, επαναλαμβάνω ίσως, έχουν δώσει ένα σοβαρό χτύπημα υπέρ της  πραγματικής ειρήνης και της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

[--->]

Η τρικυμία της Μάγχης ταράζει τα «ήρεμα» ελληνικά νερά

Το Brexit αποδομεί την επιστροφή στην κανονικότητα – Η παρέλαση των επικεφαλής των δανειστών στην Αθήνα και οι παρακαταθήκες τους για την επόμενη αξιολόγηση

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η συγκυρία για την επανασυναρμολόγηση του ξεχασμένου από το 2014 ελληνικού success story φάνηκε ιδεώδης σε κυβέρνηση και δανειστές. Η προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης και των αγορών ήταν προσηλωμένη στο βρετανικό θρίλερ, η αξιολόγηση είχε κλείσει και τυπικά, η δόση των 7,5 δισ. είχε κατατεθεί στον ειδικό λογαριασμό.

Έτσι, η παρέλαση κορυφαίων εκ-προσώπων του κουαρτέτου από την Αθήνα αυτή την εβδομάδα, με ποικίλες αφορμές - ΓΣ του ΣΕΒ, συνέδριο Economist κ. ά. -, αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για την παράσταση «επιστροφή στην κανονικότητα». Γιούνκερ, Ρέγκλινγκ, Βελκουλέσκου, Ντρούτι, Τζιαμαρόλι στους κορυφαίους ρόλους.

Το βρετανικό τσουνάμι

Ωστόσο, το timing αποδείχθηκε, εκ του αποτελέσματος, καταστροφικό. Λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της «παράστασης» στην Αθήνα, τα ήρεμα ελληνικά νερά ταράχτηκαν από τα απόνερα του βρετανικού τσουνάμι. Το νέο ελληνικό success story αποδεικνύεται ο πιο εύθραυστος από τους- πολλούς πια- αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης.

Το ελληνικό χρηματιστήριο υπέστη πτώση πολύ μεγαλύτερη από τα άλλα ευρωπαϊκά και η απόδοση του δεκαετούς ομολόγου υπερέβη το 9%. Η βαρύτητα της αντίδρασης των ελληνικών αγορών είναι εντελώς ασήμαντη μπροστά στην έκταση της αντίδρασης στις διεθνείς αγορές, αποκαλύπτει όμως τις διάχυτες αβεβαιότητες για τον μήνα του μέλιτος στη σχέση δανειστών-κυβέρνησης, τώρα που εκλείπει ο λόγος που επέβαλε την «μετριοπάθεια» της πρώτης αξιολόγησης:το βρετανικό δημοψήφισμα.

Οι «αστερίσκοι» της Αθήνας

Ωστόσο, η παράσταση της Αθήνας και η παρέλαση της ελίτ των δανει¬στών, αν και διεξήχθη με όρους αυτολογοκρισίας, λόγω του βρετανικού δημοψηφίσματος, είχε σημαντικό ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα ως προς τους «αστερίσκους» που καθένας από τους πρωταγωνιστές έβαλε.

-Αν υποθέσουμε ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήταν η πιο φιλική παρουσία στην Αθήνα, με δραματικές δηλώσεις του τύπου «δεν θα αφήσω την Ελλάδα να καταρρεύσει», η στήριξη που προ-σέφερε στην κυβέρνηση στο θέμα των εργασιακών, το οποίο θα κυριαρχήσει στην επόμενη αξιολόγηση, κάθε άλλο παρά αξιόπιστη είναι. Ο κ. Γιούνκερ δήλωσε μεν ότι «δεν είναι φίλος των ομαδικών απολύσεων», αλλά έχει επίσης δηλώσει θερμός υποστηρικτής του εργασιακού νόμου που έχει ξεσηκώσει τους Γάλλους. «Είναι το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε ως Ε.Ε.», έχει δηλώσει σχετικά.

-Ο Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ESM που είναι ο βασικός δανειστής της χώρας, τόσο με όσα είπε στο συνέδριο του Economist όσο και με συνεντεύξεις του σε ελληνικά ΜΜΕ, φρόντισε να κόψει τον αέρα του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών, που ανακάλυψαν τελευταίοι και καταϊδρωμένοι (μετά το ΔΝΤ, μετά τον Στουρνάρα, ακόμη και μετά τον Μητσοτάκη) ότι το πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% είναι αδύνατο να επιτευχθεί μετά το 2018. 

Ο κ. Ρέγκλιγκ, σφάζοντας με το βαμβάκι, δήλωσε: «Το πλεόνασμα 3,5% είναι θεμέλιος λίθος της συμφωνίας του πρωθυπουργού Τσίπρα τον πε-ρασμένο Ιούλιο με τους ευρωπαίους ομολόγους του. Δεν είναι δουλειά μου να το αμφισβητήσω αυτό». 

Και υπενθύμισε ότι η συμφωνία είναι για διατήρηση του 3,5% μεσοπρόθεσμα. Πόσο είναι αυτό; Η έκθεση συμμόρφωσης για την πρώτη αξιολόγηση μιλάει για «περίοδο 10 ετών μετά το 2018»! 

- Κι αυτή δεν ήταν η μόνη ψυχρολουσία που επεφύλασσε ο κ. Ρέγκλινγκ. Ανάμεσα σε επαίνους και πολιτικές υποδείξεις για την ανάγκη «ισχυρής ιδιοκτησίας» του Μνημονίου από την κυβέρνηση, ο επικεφαλής του ESM ψαλλίδισε και τις τελευταίες εντυπώσεις που έχουν απομείνει για την ελάφρυνση του χρέους. Η μαγική λέξη που χρησιμοποίησε είναι το «εφόσον». Οι παρεμβάσεις ελάφρυνσης θα γίνουν το 2018 «εφόσον χρειαστεί, όσο χρειαστεί και εφόσον εφαρμόζεται πλήρως το Μνημόνιο». Άλλωστε, ο κ. Ρέγκλινγκ δεν μασάει τα λόγια του. Όπως είπε, «η μη εμπροσθοβαρής ελάφρυνση είναι και ένα σωστό κίνητρο συμμόρφωσης» της κυβέρνησης.

-Πιο αμετροεπής, ο υφιστάμενος του κ. Ρέγκλινγκ, Νικόλα Τζιαμαρόλι, εκπρόσωπος του ESM στο κουαρτέτο, έφερε ένα ανάλογο επιχείρημα για τον «παιδαγωγικό» χαρακτήρα του εξωφρενικού πλεονάσματος 3,3%• «Πρέπει να διατηρηθεί για 4-6 χρόνια μετά το 2018, ώστε να μη δοθεί στους Έλληνες περιθώριο να επιστρέψουν σε παλιές πρακτικές»!

-Ωστόσο, η πιο ηχηρή «κακοφωνία» στην παράσταση των Αθηνών ήταν αυτή του Δ.N.T. Η Ντέλια Βελκουλέσκου δεν είπε κάτι καινούργιο, αλλά το είπε πιο απερίφραστα από ποτέ. «Το πρόγραμμα δημοσιονομικά δεν βγαίνει, ακόμη και με πλήρη εφαρμογή των μέτρων», είπε. Ζήτησε μεγάλη ελάφρυνση του χρέους, ποσοτικοποίηση των μέτρων που αποφάσισαν οι δανειστές και, παραδόξως, αυτή τη φορά δεν υποστήριξε φανατικά την ανάγκη μείωσης των πλεονα-σμάτων, παρότι το ΔΝΤ πρώτο την εισηγήθηκε. Λογικό, αφού το αίτημα απέκτησε πολλούς όψιμους οπαδούς στην Ελλάδα.

-Η μόνη θετική, αν και αναμενόμενη, εξέλιξη μακριά από την παράστα¬ση της Αθήνας, από τη σκηνή της Φρανκφούρτης. Η ΕΚΤ αποφάσισε την επαναφορά (από την προσεχή Τετάρτη) του   waiver, δηλαδή την κατ' εξαίρεση αποδοχή των   ομολόγων που κατέχουν οι τράπεζες ως ενέχυρων για το φθηνό δανεισμό τους (με ο ,05%), προαναγγέλλοντας και   μείωση του κουρέματος των ομολόγων. 

Ωστόσο, και αυτή η απόφαση που προσφέρει στις τράπεζες έναν αέρα 150 εκατ. τον χρόνο, συνοδεύεται από αστερίσκους: διαψεύδοντας την κυβερνητική προσδοκία για ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης από τον Ιούλιο (όπως είχε προαναγγείλει ο πρωθυπουργός), η ανακοίνωση της ΕΚΤ μεταθέτει τη σχετική απόφαση για το φθινόπωρο. 

Με δεδομένο ότι η δεύτερη αξιολόγηση ξεκινά τον Σεπτέμβριο κι είναι πιθανό να κρατήσει μερικούς μήνες, η ελληνική συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση μπορεί τελικά να μετατεθεί για τις αρχές του 2017, αφού βάσει κανονισμού η ΕΚΤ δεν κάνει αγορές ομολόγων χωρών σε πρόγραμμα διαρκούσης της αξιολόγησης. Συν τοις άλλοις, η ανακοίνωση της ΕΚΤ θυμίζει μια ακόμη προϋπόθεση: τη βιωσιμότητα του χρέους, βάσει δικής της αξιολόγησης που κι αυτή τοποθετείται το φθινόπωρο. Από το QE, λοιπόν, η ελληνική οικονομία μπορεί να μη δει ούτε ευρώ εντός του έτους. Κι έπειτα, το 2017, δεν απομένουν παρά τρεις μήνες προγράμματος.

Στη ζώνη του λυκόφωτος

Είναι άγνωστο αν οι εκπρόσωποι των δανειστών θα έλεγαν τα Ίδια πράγματα για το παρόν και το μέλλον του τρίτου Μνημονίου και θα έβαζαν τους ίδιους «αστερίσκους» στις κατά τα λοιπά γενναιόδωρες κρίσεις τους για τη συμμόρφωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, αν η παρέλαση των Αθηνών πραγματοποιείτο μετά το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος.

 Το διαζύγιο Βρετανίας- Ε.Ε. (έστω κι αν η οριστικοποίηση του απαιτεί τουλάχιστον 2 χρόνια) μηδενίζει πολλά πράγματα στην ατζέντα της ευρωκρατίας και των επιμέρους πόλων της. Το προσεχές διάστημα, με πρώτο σταθμό την Σύνοδο Κορυφής την ερχόμενη εβδομάδα, θα αναμετρηθούν τα διακριτά σχέδια για το μέλλον της Ε. Ε. : το φεντεραλιστικό της Γαλλίας και της Κομισιόν, το γερμανικό για Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, αλλά και το εθνικιστικό -ξενοφοβικό της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, που βλέπει στις εξελίξεις τη χρυσή της ευκαιρία.

Αριστερό σχέδιο, μην το ψάχνετε, δεν υπάρχει. Τα ψελλίσματα για «πιο κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη» αφήνουν ανέγγιχτη την ουσία, την ανάγκη κατεδάφισης του νεοφιλελεύθερου Μάαστριχτ και των μετεξελίξεων του. Σ' αυτό το πλαίσιο, το success story του τρίτου Μνημονίου φαίνεται να μπαίνει ξανά σε ζώνη λυκόφωτος.

 Πηγή : δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ -Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Frankenstein Union!

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το Brexit φέρνει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών αντιμέτωπες με το απίστευτο νομοθετικό πάτσγουoρκ Συνθηκών και Κανονισμών που συνθέτουν την Ε.Ε.

Πριν από ένα χρόνο, λίγο μετά το συντριπτικό 62% στο ελληνικό δημοψήφισμα, ο πρόεδρος της Κομισιόν (νυν προσηλωμένος «φίλος» της Ελλάδας) Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, δήλωνε ότι η Επιτροπή είχε ετοιμάσει πολυσέλιδη μελέτη για τον οδικό χάρτη «αποπομπής» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Το περιεχόμενο αυτής της «μελέτης» δεν το μάθαμε ποτέ. 

Ούτε η ελληνική κυβέρνηση μπήκε στον κόπο να τη ζητήσει, παρότι ήταν γνωστό ότι οι Συνθήκες για την Ε.Ε. και για τη Λειτουργία της Ε.Ε. δεν περιελάμβαναν καμιά πρόβλεψη για αποπομπή χώρας είτε από την Ευρωζώνη είτε από την Ε.Ε., παρά μόνο ρήτρα για μονομερή και εθελοντική αποχώρηση κράτους μέλους από την Ε.Ε. (βάσει του άρθρου 50 της Συνθήκης) ή ρήτρα αναστολής δικαιωμάτων χώρας μέλους σε περίπτωση παραβίασης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (άρθρο 7).

Ένα χρόνο μετά, η ίδια ευρωπαϊκή ηγεσία και γραφειοκρατία, που προέβη στην εκβιαστική μπλόφα νομιμοφάνειας εις βάρος της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού, έχει πέσει θύμα της τότε «επιτυχίας» της, καθώς αυτή τη φορά πρέπει να εφαρμόσει μια πραγματική διαδικασία αποχώρησης, με βάση το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. 

Παρότι αυτή τη φορά η διαδικασία υπάγεται στη σχετικά σαφή ρήτρα μονομερούς αποχώρησης του άρθρου 50 της Συνθήκης της Ε.Ε., αποκαλύπτεται ότι οι λεπτομέρειες της βρετανικής αποδέσμευσης είναι χαμένες σε έναν απίστευτο νομικό κυκεώνα, καρπό της κοπτοραπτικής Φρανκενστάιν με την οποία κατασκευάστηκε η Ε.Ε., ιδιαίτερα με βάση τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Απροσδιόριστος χρόνος διαπραγμάτευσης

 - Οι ηγεσίες της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωκοινοβουλίου απαιτούν «άμεση ενεργοποίηση της διαδικασίας αποχώρησης» και επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην «καθυστέρηση» μέχρι τον Οκτώβριο που προδιέγραψε ο Κάμερον δια της παραίτησής του. Όμως, το άρθρο 50 της Συνθήκης της Ε.Ε. δεν προβλέπει καμιά διαδικασία «επίσπευσης». Αφήνει στη διακριτική ευχέρεια του κράτους μέλους τον χρόνο γνωστοποίησης της επιθυμίας αποχώρησης.

- Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ κράτους μέλους και Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τον οδικό χάρτη της αποδέσμευσης πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί εντός διετίας από την γνωστοποίηση του αιτήματος αποχώρησης. Μετά τη διετία η ιδιότητα του κράτους μέλους αναστέλλεται αυτόματα. Όμως, βάσει του άρθρου 50 της Συνθήκης, Συμβούλιο και κράτος μέλος προς αποχώρηση μπορούν να παρατείνουν για απροσδιόριστο διάστημα αυτή τη διαπραγμάτευση.

Ο ρόλος της Κομισιόν

 - Είναι ασαφές ποιος θα κάνει τη διαπραγμάτευση. Η Κομισιόν έσπευσε να διεκδικήσει δι’ εαυτήν τον ρόλο του διαπραγματευτή, το ίδιο ζητάει και το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου που εγκρίνεται σήμερα (28/2) με την υποστήριξη Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Σοσιαλιστών, Φιλελεύθερων και Πρασίνων. Όμως, ο Τουσκ αγνόησε επιδεικτικά τις σχετικές υποδείξεις ανακοινώνοντας τη συγκρότηση «Task Force Exit» με επικεφαλής Βέλγο διπλωμάτη. 

Οι Συνθήκες της Ε.Ε. και για τη Λειτουργία της Ε.Ε., δεν προβλέπουν ρητά κάποιο ρόλο για την Κομισιόν, παρά μόνον για διαπραγματεύσεις με χώρα εκτός Ε.Ε. και διεθνείς οργανισμούς, ενώ δίνουν στο Συμβούλιο την εξουσία να ορίσει ακόμη κι γι’ αυτά άλλο όργανο ως διαπραγματευτή, πέραν της Κομισιόν (άρθρο 218 ΣΛΕΕ).

- Η γερμανική και άλλες ηγεσίες που θέλουν να δώσουν έναν τιμωρητικό προς τον βρετανικό λαό τόνο στις διαδικασίες αποδέσμευσης, θυμίζουν ότι «έξω σημαίνει έξω, και μέσα σημαίνει μέσα», και τονίζουν ότι οποιαδήποτε μελλοντική σχέση Βρετανίας –Ε.Ε. θα διαμορφωθεί αφού ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση για την αποδέσμευση. Πλην όμως οι κυρίαρχες ερμηνείες των σχετικών άρθρων των Συνθηκών λένε ότι οι διαπραγματεύσεις πρέπει να περιλαμβάνουν και το πλαίσιο της μελλοντικής σχέσης του κράτους με την Ε.Ε. (πχ συμμετοχή της Βρετανίας στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο).

 Το Ευρωκοινοβούλιο και τα κράτη μέλη

 - Η συμφωνία για την αποχώρηση προϋποθέτει και συναίνεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και ενώ το άρθρο 50 παρ. 4 της Συνθήκης της Ε.Ε. προβλέπει ρητά ότι οι σχετικές αποφάσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνονται σε ψηφοφορίες χωρίς τη συμμετοχή του αποχωρούντος κράτους μέλους, δεν έχει καμιά πρόβλεψη για μη συμμετοχή των ευρωβουλευτών του κράτους μέλους στις ψηφοφορίες στο Ε.Κ. 

Όπερ σημαίνει ότι οι 73 Βρετανοί ευρωβουλευτές θα συμμετάσχουν κανονικότατα στις σχετικές ψηφοφορίες – ανάμεσά τους και οι 27 δεδηλωμένοι αντιευρωπαϊστές που είναι ενταγμένοι στις ομάδες του Φάρατζ και της Λεπέν. Τι θα γίνει αν στο Ε.Κ. δεν συγκεντρωθεί πλειοψηφία έγκρισης της συμφωνίας αποχώρησης;

- Ενώ η συμφωνία προσχώρησης κράτους μέλους στην Ε.Ε. απαιτεί επικύρωση από κάθε κράτος μέλος, δεν ισχύει το ίδιο για μια συμφωνία αποχώρησης. Η επικύρωση από τα 27 κράτη μέλη, όμως, απαιτείται για τις αλλαγές στη Συνθήκη της Ε.Ε. οι οποίες προκύπτουν λόγω της αποχώρησης. 

Οι ελάχιστες αλλαγές στη Συνθήκη αφορούν τα άρθρα για τον χώρο και τις χώρες εφαρμογής της και για τα δεκάδες πρωτόκολλα «εξαίρεσης» της Βρετανίας από σειρά κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών (βάσει των άρθρων 48 και 52 της Συνθήκης της Ε.Ε.). 

Και με δεδομένο ότι ο γαλλογερμανικός άξονας φιλοδοξεί να προχωρήσει επί τη ευκαιρία σε ευρύτερες αλλαγές στη Συνθήκη για μια «πιο ευέλικτη Ε.Ε.), η διαδικασία επικυρώσεων μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά περιπετειώδης, ιδιαίτερα σε χώρες που προβλέπουν δημοψηφίσματα.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

 - Επειδή η συμφωνία αποχώρησης δεν θεωρείται πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, αλλά διεθνής συνθήκη, υπόκειται στον ακυρωτικό έλεγχο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Σε περίπτωση προσφυγής οιουδήποτε εναντίον της συμφωνίας αποχώρησης το ΔΕΚ υποχρεούται να εξετάσει τη συμβατότητά της με την νομοθεσία της Ε.Ε., ιδιαίτερα στον βαθμό που επηρεάζει εκατομμύρια συμβόλαια, εμπορικές και ιδιωτικές συμφωνίες βασισμένες σ’ αυτήν. 

Συν τοις άλλοις, και τα εθνικά δικαστήρια έχουν τη δυνατότητα να απευθύνουν προδικαστικά ερωτήματα στο ΔΕΚ πριν αποφανθούν για υποθέσεις πολιτών που επηρεάζονται από τη συμφωνία αποχώρησης. Απ’ αυτόν τον ενδεχόμενο κυκεώνα προσφυγών ενδέχεται να προκύψουν πρόσθετα προσκόμματα. 

Και μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι το «κίνημα» αυτονόμησης του Λονδίνου, διεθνούς χρηματοπιστωτικού «βασιλείου», είναι από τα πρώτα που θα προσφύγουν στο Ευρωδικαστήριο.

Σκωτία, Β. Ιρλανδία και το προηγούμενο της Γροιλανδίας

- Τέλος, με δεδομένη την πρωτοφανή κατάσταση που διαμορφώνεται με τη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία που, εν ονόματι της τοποθέτησής τους υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. φλερτάρουν με την ιδέα της απόσπασής τους από το Ηνωμένο Βασίλειο, έχει τεθεί και το ερώτημα της «μερικής αποχώρησης» κράτους μέλους. Το θέμα προέκυψε και το 1982, όταν η Γροιλανδία με δημοψήφισμα ζήτησε την αποχώρησή της. 

Αλλά, επειδή δεν είναι κυρίαρχο κράτος μέλος, αλλά τμήμα της Δανίας, δόθηκε η εμβαλωματική λύση της «συνδεδεμένης υπερπόντιας περιοχής» (άρθρο 204 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ε.Ε. και πρωτόκολλο 34 των Συνθηκών) που δίνει στη Γροιλανδία δυνατότητα συμμετοχής μόνο στην «κοινή αγορά αλιείας». 

Αυτό το προηγούμενο δεν αποκλείεται να αξιοποιηθεί από τις ενδιαφερόμενες Σκωτία και Β. Ιρλανδία, προκαλώντας ωστόσο πρωτοφανή «εισβολή» της ευρωπαϊκής κυριαρχίας στην εθνική κυριαρχία αποχωρούντος κράτους μέλους. 

Το συμπέρασμα είναι ότι οι ευρωκράτες, ακριβώς όπως ο δρ Φρανκενστάιν της Μαίρης Σέλλευ, έρχονται για πρώτη φορά σε τέτοια ένταση αντιμέτωποι με την τερατώδη κατασκευή τους και το νομικό συνονθύλευμα με το οποίο τη σύρραψαν.

[--->]