Μούργες (την διαφθορά που στηρίζεις θα τη βρεις στο πιάτο του παιδιού σου)

 

Μούργες του δημοσίου χρήματος τις τελευταίες μέρες:

-Η εταιρεία Γιαννίτση, με τα χαλασμένα και δηλητηριασμένα γεύματα στη Λαμία. Ο Γιώργος Γιαννίτσης είναι επίσης Πρόεδρος Δ.Σ. του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βιοτεχνιών Εγκατεστημένων στη ΒΙ.ΠΕ Λαμίας και β΄ Αντιπρόεδρος Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου Επιχειρήσεων Βιομηχανικών Περιοχών (ΠΑΣΕ- ΒΙΠΕ). Είναι μέλος Δ.Σ. του Συνδέσμου Βιομηχανιών Στερεάς Ελλάδας (ΣΒΣΕ), ενώ το 2022 εξελέγη στη θέση του Συμβούλου Διοικητικού Συμβουλίου ΣΒΘΣΕ. Αποτελεί επίσης στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας.

Τις δουλειές που έκανε με το δημόσιο θα τις βρείτε στο πρώτο σχόλιο. Αυτό που επίσης αξίζει να προσέξουμε είναι ότι ο καθαρός τζίρος του Ομίλου εταιρειών «Γιαννίτσης Group» για το 2022 κινήθηκε στα 7,8 εκατ. ευρώ, αυξημένος σημαντικά από τα 5,8 εκατ. ευρώ του 2021, ενώ και τις δύο χρονιές εμφανίζει οριακή κερδοφορία, 1.890 και 7.483 ευρώ αντίστοιχα. Ναι, καλά διαβάσατε, τζίρος εκατομμυρίων, ετήσια κέρδη λιγότερα από το μισθό του Γενικού Διευθυντή της επιχείρησης.

Πληρώστε εσείς οι φορολογούμενοι μισθωτοί για να μην έχετε ούτε δωρεάν χειρουργείο

-Η εταιρεία Syn International, εταιρεία-φάντασμα με απευθείας αναθέσεις από ΔΥΠΑ. Η εν λόγω εταιρεία, όπως διαπιστώθηκε έπειτα από εκτενή σχετική έρευνα του Συλλόγου εργαζομένων, δεν διέθετε ηλεκτρονικό σάιτ, λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε καν σταθερό τηλέφωνο, παρότι ως δραστηριότητα δηλώνεται ότι εξειδικεύεται (ΚΑΔ 62.01.11) στις υπηρεσίες Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Τεχνολογιών της Πληροφορίας για Εφαρμογές. Επιπροσθέτως, δε βρέθηκαν δημοσιοποιημένα στοιχεία που να αποδεικνύουν ανάλογη δραστηριότητα, δηλαδή ανάληψη έργων στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. (βλ. δεύτερο σχόλιο)

Κατά τα άλλα, στους ανέργους να κόβεται το επίδομα γιατί "είναι τεμπέληδες".

Τα δύο παραπάνω παραδείγματα αποτελούν την εξήγηση στο οικονομικό παράδοξο που παρουσίασε και ο Economist πριν λίγο καιρό: η Ελλάδα να είναι μια χώρα που η οικονομία φαίνεται να έχει αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης και η φτωχοποίηση του πληθυσμού αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης επίσης.

Έτσι συμβαίνει στις μπανανίες και τα προτεκτοράτα: οι φίλοι του καθεστώτος λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και οι πολλοί πεινάνε. Οι λίγοι που λυμαίνονται, αποζημιώνουν αναλόγως το πολιτικό προσωπικό, αγοράζουν ΜΜΕ και φροντίζουν να πείθουν τους πολλούς ότι η διαιώνιση του καθεστώτος είναι για το καλό όλων. Κι όταν όλο είναι μπίζνα, οι υποκλοπές και οι Μπελέρηδες -όπως και η διάβρωση της δημοκρατίας σε κάθε επίπεδο- είναι το φυσικό επόμενο. Πώς το είχε πει αυτός ο Τσέος ο φίλος του Άδωνι Γεωργιάδη θυμάστε; "Δεν υπάρχει επιλογή εδώ."

Πράγματι, δεν υπάρχει επιλογή. Και για όποιον δεν το καταλαβαίνει, ταληράκια: την διαφθορά που στηρίζεις θα τη βρεις στο πιάτο του παιδιού σου.

(Η ίδια διαφθορά και ιδιωτικοποίηση οδήγησε και στο έγκλημα στα Τέμπη)

Φωτο: ο ευυπόληπτος επιχειρηματίας ασπάζεται τον αρμόδιο Υπουργό

https://www.facebook.com/dkoutsoumpa

Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

του Abbas Djouma, δημοσιογράφου, για το @rt_russian

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τύχη του Ιρανού προέδρου Ιμπραήμ Ραΐσι αγνοείται. Άγνωστη παραμένει και η τύχη όσων βρίσκονταν μαζί του στο ελικόπτερο, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Εξωτερικών της χώρας. Οι διασώστες εργάζονται υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες: πυκνή ομίχλη και βροχή. Το ελικόπτερο δεν έχει βρεθεί εδώ και πολύ ώρα και με κάθε νέα αναφορά οι φόβοι αυξάνονται.

Νομίζω όμως ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αφήσουμε στην άκρη τα συναισθήματά μας και να αναλύσουμε την κατάσταση σφαιρικά. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ενοχλώντας τους αντιπάλους της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Το διπλό σύστημα εξουσίας στο Ιράν, όπου υπάρχει ένας πρόεδρος και ένας πνευματικός ηγέτης, είναι οργανωμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν αναντικατάστατοι άνθρωποι σε αυτό το σύστημα. Ολο ανεξαιρέτως το προσωπικό στην κρατική σφαίρα εκπαιδεύεται αναλόγως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο θάνατος του θρυλικού στρατηγού Qassem Suleimani μετά από μια επίθεση των ΗΠΑ το 2020 δεν οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος κρατικής ασφάλειας και δεν αποδυνάμωσε τους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο στρατηγός αντικαταστάθηκε αμέσως από άλλον στρατηγό. Ναι, λιγότερο έμπειρος στα μέσα ενημέρωσης, αλλά όχι λιγότερο έμπειρος και αποτελεσματικός.

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον πρόεδρο αλλά και για τον Ανώτατο Ηγέτη. Μόνο να ζηλεύετε την ιρανική δεξαμενή ταλέντων μπορείτε. Αλλά αν αποδειχθεί ότι η συντριβή του ελικοπτέρου ήταν σαμποτάζ, τρομοκρατική επίθεση, απόπειρα δολοφονίας, δεν ζηλεύω καθόλου τους εντολείς και τους δράστες. Το Ιράν έχει επανειλημμένα δείξει ότι περιμένει μια επίθεση. Η κλίμακα αυτού του περιστατικού θα μπορούσε να έχει τόσο σοβαρές συνέπειες για την περιοχή και τον κόσμο που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η εκδοχή της δολοφονίας. Και το Ισραήλ φαίνεται να είναι το πιο ενδιαφερόμενο μέρος σε αυτή τη μεγάλη σύγκρουση.

Είμαι βέβαιος ότι η ισραηλινή επίθεση στην ιρανική διπλωματική αποστολή στη Συρία την 1η Απριλίου 2024 ήταν μια προσπάθεια της αποτυχημένης ισραηλινής ηγεσίας να παρασύρει την Τεχεράνη σε έναν μεγάλο πόλεμο από τον οποίο οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν. Αυτό δεν πέτυχε και το Ιράν απάντησε αποφασιστικά αλλά προσεκτικά. Εάν το περιστατικό με το προεδρικό ελικόπτερο αποδειχθεί συνέχεια αυτής της ιστορίας, τότε η κατάσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε «μαύρο κύκνο» και ο κόσμος να βρεθεί και πάλι στα πρόθυρα ενός μεγάλου πολέμου.

Είναι επίσης αδύνατο να μην αναφέρουμε την πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού. Υπήρξαν επίσης ανεπιβεβαίωτες αναφορές για απόπειρα δολοφονίας του πρίγκιπα διαδόχου της Σαουδικής Αραβίας. Στο Ιράν επικρατεί πλέον μια θανατηφόρα ομίχλη. Προσωπικά, δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Όχι σε τέτοιου είδους συμπτώσεις.

Giuseppe Masala Chili

Die Welt: «Το μυστικό έγγραφο που θα μπορούσε να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία

 

Με ημερομηνία 15 Απριλίου 2022 https://www.lefigaro.fr/international/le-document-secret-qui-aurait-pu-mettre-fin-a-la-guerre-en-ukraine-20240513?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1JpezCoSX3rwwdyU4wUzU-Yd4Z5qc4smoM0ugCi5eX1YTbcMwJ2XyhNfo_aem_AZO07yF2dsJY02KEvUQpBaWQaX8FGE2xTrs_kAn2SHc_h3De6Mq9licP-p8nhsmiHhCTPYQVnwXEo-wAzOFjG0Dx , αυτό που η Le Figaro  αποκαλεί «το μυστικό έγγραφο που θα μπορούσε να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία» προέβλεπε εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο με αντάλλαγμα την «ουδετερότητα» της Ουκρανίας, αλλά τελικά θάφτηκε και από τις δύο πλευρές. Τι προέβλεπε η συμφωνία; Το αποκάλυψε τον Μάρτιο η Wall Street Journal και τον Ιούνιο το ανάφερε ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν, το σχέδιο συμφωνίας ήταν το αποτέλεσμα ενός πρώτου γύρου διαπραγματεύσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.

Οι συνομιλίες ξεκίνησαν λίγες ημέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου στις 24 Φεβρουαρίου και οδήγησαν σε συνάντηση εκπροσώπων των δύο πλευρών αρχικά στη Λευκορωσία και στη συνέχεια στην Τουρκία. Οι συνομιλίες αυτές κατέληξαν σε ένα σχέδιο συμφωνίας στις 15 Απριλίου, την ώρα που ο ρωσικός στρατός αντιμετώπιζε απροσδόκητη αντίσταση από την Ουκρανία.

Το 17σέλιδο έγγραφο, το οποίο η «Die Welt κατάφερε να διαβάσει σε αποκλειστικότητα», περιλάμβανε 18 άρθρα και παρείχε εγγυήσεις ασφαλείας στο Κίεβο με ανταλλάγματα. Σύμφωνα με την Die Welt, η Ουκρανία έπρεπε να παραιτηθεί «μόνιμα» από την ένταξη σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμμαχία, αρχής γενομένης από το ΝΑΤΟ. Δεν θα «παραλάμβανε, δεν θα παρήγαγε ούτε θα αποκτούσε» ποτέ πυρηνικά όπλα ούτε θα επέτρεπε την παρουσία ξένων όπλων ή στρατευμάτων στο έδαφός της. Από την άλλη πλευρά, η συμφωνία δεν απαγόρευε το Κίεβο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε αντάλλαγμα, η Ουκρανία θα επωφελούνταν από έναν μηχανισμό ασφαλείας, παρόμοιο με το άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ, ο οποίος προβλέπει την παρέμβαση εγγυητριών χωρών στο πλευρό της σε περίπτωση «ένοπλης επίθεσης». Εγγυητές θα ορίζονταν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο) .

Η Κριμαία, η οποία προσαρτήθηκε από τη Ρωσία το 2014, εξαιρέθηκε από τη συμφωνία και ως εκ τούτου θα παρέμενε στους κόλπους της Μόσχας. Τα εδάφη του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ επίσης δεν συμπεριλήφθηκαν, αλλά η τύχη τους θα συναποφασιζόταν από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τον Βλαντίμιρ Πούτιν σε συνάντηση κορυφής. Οι δύο αρχηγοί κρατών θα συζητούσαν επίσης τις λεπτομέρειες της αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία και τη μορφή του μελλοντικού ουκρανικού στρατού. Τελικά, η συνάντησή τους δεν έγινε ποτέ.

Γιατί απέτυχε; Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε πρόσφατα σχετικά με το θέμα: «Αφού αποσύραμε τα στρατεύματά μας από το Κίεβο, όπως είχαμε υποσχεθεί, οι αρχές του Κιέβου, όπως κάνουν συνήθως τα αφεντικά τους, πέταξαν το όλο θέμα στον κάλαθο της ιστορίας», είπε, επιδεικνύοντας το έγγραφο σε  συνάντηση του με Αφρικανούς ηγέτες στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούνιο. «Εβαλαν στην άκρη το έγγραφο», πρόσθεσε, σε παρατηρήσεις που μετέδωσε πρόσφατα το Sputnik.

Το βέβαιο είναι ότι η επίσκεψη του Μπόρις Τζόνσον στο Κίεβο τον Μάρτιο του 2022 ήταν η αγγλοσαξονική διαταγή «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό». Ακολούθησε η προβοκάτσια στη Μπούτσα που έθαψε κάθε πιθανότητα συμφωνίας. Μετά ήρθαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Nord stream και η κλιμάκωση που επιζητούσαν Ουάσιγκτον και Λονδίνο στο βάρος των ευρωπαϊκών χωρών, που παγιδεύτηκαν σε μια όλο και πιο επικίνδυνη αυτοκτονική σύγκρουση. Η αυτοκτονία της ηπειρωτικής Ευρώπης «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό ». Η αλήθεια αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια δυναμικά.

[----->]

Το real estate στους Άγιους Σαράντα και η «βεντέτα» Μητσοτάκη – Ράμα

 

Οι Άγιοι Σαράντα είναι μια ραγδαία αναπτυσσόμενη παραθαλάσσια περιοχή στην Αλβανία και ο Φρέντι Μπελέρης είναι  ο δήμαρχός της, που φυλακίστηκε λίγες μέρες πριν την εκλογική του νίκη.  Πρόκειται (αυτή η φυλάκιση) για την κορύφωση μιας «κόντρας» αλβανικών συστημάτων εξουσίας με έπαθλο τον έλεγχο της τουριστικής «ανάπτυξης» της περιοχής και τα δισεκατομμύρια που αυτός συνεπάγεται.

 

Το «κέντρο» δηλαδή η αλβανική κυβέρνηση, δηλαδή ο Εντι Ράμα έχει προφανώς το πάνω χέρι σ αυτήν την μάχη  έναντι των περιφερειακών και στην προκειμένη περίπτωση  μειονοτικών  οργανωμένων συμφερόντων και συστημάτων εξουσίας.

Γι αυτό , ο Αλβανός Πρωθυπουργός (και η «ανεξάρτητη» όπως παντού αλβανική δικαιοσύνη) έχωσαν  στη στενή τον  Μπελέρη.

 

Είναι περιττό να σημειωθεί η σημασία του ελέγχου της Δημοτικής Αρχής (των Αγίων Σαράντα) για την προώθηση των αναπτυξιακών σχεδίων  την παραθαλάσσια περιοχή και την διανομή της τεράστιας πίτας που αυτό συνεπάγεται.

 

Η σύλληψη και φυλάκιση του Μπελέρη λίγο πριν τις εκλογές (που κέρδισε όταν ήταν στη φυλακή) κινητοποίησε την ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έστειλε απεσταλμένους στα Τίρανα, το ελληνικό ΥΠΕΞ εξάντλησε ε κάθε διπλωματικό μέσο, και ασκήθηκε κάθε δυνατή πίεση για την αποφυλάκισή του μειονοτικού δημάρχου. Όλα (ακόμη και η απειλή του παγώματος της ενταξιακής πορείας στην ΕΕ) προσέκρουσαν στην «ανεξάρτητη» αλβανική δικαιοσύνη…

 

Ο Φρέντι Μπελέρης δεν εγκαταλείφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση:

 

–        Είτε γιατί είναι απλώς μειονοτικός και ως εκ τούτου δικαιούται της προσοχής  του ελληνικού κράτους

 

–         είτε γιατί το ακροδεξιό του παρελθόν αποτελεί κίνητρο της ΝΔ για να «μαντρώσει» δυσαρεστημένους δεξιούς πελάτες της

 

–        είτε γιατί κάποιοι  εγχώριοι οικονομικοί παράγοντες διεκδικούν κομμάτια από τα αναπτυξιακά πρότζεκτ των Αγιων Σαράντα

 

Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να εντάξει τον Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατία στις επικείμενες ευρωεκλογές έχει τον  προφανή στόχο να κορυφώσει (ειδικά στην περίπτωση που εκλεγεί) την πίεση της ΕΕ προς τα Τίρανα.

 

Κάπως έτσι εξηγείται και η απόφαση  του Εντι Ράμα να «ενοχλήσει» την ελληνική κυβέρνηση οργανώνοντας συγκέντρωση (στην οποία θα μιλήσει)  για τον πολυπληθή  αλβανικό μεταναστευτικό πληθυσμό  στην Ελλάδα , έστω κι αν βρίσκεται έναν χρόνο πριν τις εκλογές στη χώρα του.

 

Οι μεγάλες ιδέες

 

Η σύλληψη του Μπελέρη ταλαιπωρεί τις ελληνοαλβανικές σχέσεις και καλλιεργεί το έδαφος για τη συντήρηση προβλημάτων που  βρίσκονται εν υπνώσει.

 

Αν και στην Ελλάδα τα οράματα για την ενσωμάτωση της Βόρειας Ηπείρου στον εθνικό κορμό δεν  αγγίζουν πια παρά ελάχιστη μερίδα του πληθυσμού δεν συμβαίνει το ίδιο με τα μεγαλοϊδεατικά αλαβανικά οράματα  και τη Μεγάλη Αλβανία που θα συμπεριλαμβάνει εκτός των άλλων και την Τσαμουριά (Θεσπρωτία).

 

Τα  εν λόγω ζητήματα βέβαια , προς το παρόν είναι «τακτοποιημένα» και υπό την «ενοποιητική» φροντίδα του ΝΑΤΟ  μέλη του οποίου είναι οι δύο χώρες. Κάτι το οποίο, όμως, όπως γνωρίζουμε από την ιστορία των ελληνοτουρκικών δεν αποτελεί και κάποια σπουδαία εγγύηση ασφάλειας

 [---->]

Απαγορευμένα χρώματα

 

Τρία χρώματα, το κόκκινο, το πράσινο, το λευκό (για την ακρίβεια δύο, αφού το λευκό δεν είναι χρώμα) έγιναν στις μέρες μας παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης της γενοκτονίας στη Γάζα. Και η συνύπαρξή τους, σε ποικίλες μορφές, γίνεται κραυγή υπέρ της ελευθερίας. Μερικές φορές κραυγή πνιχτή, ψιθυριστή αλλά υπαρκτή.

Στα τρία αυτά χρώματα έβαψε τα νύχια της η Πορτογαλίδα τραγουδίστρια Ιολάντα τη βραδιά του τελικού της Εurovision. Kαι ένας Αυστραλός μουσικός (η χώρα του δεν προκρίθηκε), που πήρε μέρος στους ημιτελικούς, ζωγράφισε στο στέρνο του μια φέτα καρπούζι καθώς το κόκκινο, το πράσινο και το λευκό παραπέμπουν στην παλαιστινιακή σημαία.

Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και τα σύμβολα, αλλάζει το νόημά τους. Σήμερα, πλάι στις άτυπα απαγορευμένες λέξεις, όπως «Παλαιστίνη» και «γενοκτονία» προστίθενται και τα ύποπτα, τα απαγορευμένα χρώματα, οι απαγορευμένοι καρποί όπως το καρπούζι.

Μια φέτα καρπουζιού γίνεται κάτι σαν το κόκκινο γαρίφαλο στο πέτο. Μια δήλωση που όταν προέρχεται από έναν καλλιτέχνη ή καλλιτέχνιδα, που η καριέρα του εξαρτάται από την εύνοια των εταιρειών και των θεσμών, μπορεί να συνεπάγεται κάποιο τίμημα.

Ένας πολιτισμικός, εκπαιδευτικός, πολιτικός νεομακαρθισμός πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά όχι δίχως αντιστάσεις. Είτε με μαχητικές κινητοποιήσεις και τολμηρές δηλώσεις είτε με υπονοούμενες. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα το κόκκινο του καρπουζιού δεν παραπέμπει μόνο στη γλυκιά σάρκα αυτού του καρπού αλλά στο αδικοχαμένο αίμα. Γι’ αυτό και σήμερα μπορούμε να δούμε με άλλα μάτια τον πίνακα του Κώστα Τσόκλη όπου ο κόκκινος χυμός θυμίζει αιμάτινες κηλίδες.

Μαριάννα Τζιαντζή