Στοιχεία από έναν άλλο πόλεμο

 

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΕΞΙ ΜΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

 

Του Πιερλουίτζι Φαγκάν *

 

Ο απολογισμός προϋποθέτει τον καθορισμό ενός σημείου αναφοράς. Αλλά εδώ υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα: όσα και οι συμμετέχοντες στη σύγκρουση.

 

Η ουκρανική παράμετρος

Από την ουκρανική σκοπιά, η χώρα έχει χάσει πολλά εδάφη, και είναι πολύ απίθανο να τα ανακτήσει

– εκτός κι αν η Ρωσία υποστεί καταστροφική ήττα. Όμως μια τέτοια ήττα είναι πολύ απίθανη λόγω της υφιστάμενης και μελλοντικής ρωσικής στρατιωτικής συνοχής, καθώς και επειδή η Ρωσία θα μπορούσε να αντιδράσει πολύ έντονα εάν προέκυπτε μια τόσοαρνητική γι’ αυτήν κατάσταση.

Με άλλα λόγια, υπάρχει πάντα το βαρύ όπλο το οποίο μπορεί η Ρωσία να ανασύρει πριν καν αρχίσει να χάνει το παιχνίδι... Όλες οι πλευρές γνωρίζουν την τελευταία αυτή πτυχή. Τα υπόλοιπα,όσα ακούμε και διαβάζουμε σε δηλώσεις και άρθρα αναλυτών (οι οποίοι είναι περισσότερο προπαγανδιστές παρά αναλυτές), είναι απλώς επικοινωνιακός πόλεμος.

Από την άλλη πλευρά, οι Ουκρανοί μπορούν ακόμη να υπολογίζουν στην αμερικανική, βρετανική και ευρωπαϊκή υποστήριξη. Η αμερικανική υποστήριξη είναι σταθερή και συνεχής (μιλάμε για χρήματα και όπλα – τα οποία είναι πάντα χρήματα). Ο Μπάιντεν, και μαζί του και το κόμμα του, τρέχει να συμμαζέψει το σπίτι του έχοντας κατά νου τις ενδιάμεσες εκλογές. Μέχρι τότε μεσολαβούν δύο μήνες και κάτι, αλλά μια ήττα των Δημοκρατικών δεν είναι πλέον δεδομένη – αρχίζουν μάλιστα να ελπίζουν σε διπλή νίκη. Αυτή η δυναμική δεν έχει φυσικά καμία σχέση με τον πόλεμο. Είναι άλλα ζητήματα που χρωματίζουν την αμερικανική εσωτερική πολιτική.

Σχετικά με τους Βρετανούς, πολύ σύντομα (στις 5 Σεπτεμβρίου) θα γνωρίζουμε αν η ηγεσία των Συντηρητικών θα πάει στον Σούνακ ή στην Τρας. Για τους Ουκρανούς,η τελευταία, που είναι πολύ επιθετική στην εξωτερική πολιτική, είναι προτιμότερη. Όμως πρέπει να πούμε ότι, πάντα από ουκρανική σκοπιά, οι Βρετανοί τα πάνε μάλλον άσχημα: στις δημοσκοπήσεις οι Εργατικοί (τώρα σε μια μετριοπαθή εκδοχή «τρίτου δρόμου») θα κέρδιζαν σήμερα τους Συντηρητικούς με μεγάλη διαφορά. Πολλοί προβλέπουν ότι θα συμβούν ακόμη χειρότερα αν στους Συντηρητικούς επικρατήσει η Τρας, που είναι πολύ διχαστική.Δυστυχώς, αυτή η εσωτερική κρίση κινδυνεύει να γίνει ο κλασικός καλός λόγος για να επιδεινωθεί μια εξωτερική κρίση και να κληθούν όλοι σε ενότητα στο εσωτερικό ή σε στήριξη μιας επιθετικής κυβέρνησης. Όσον αφορά τους Ευρωπαίους ως έναν από τους τέσσερις παράγοντες, θα πρέπει να αναλυθούν ξεχωριστά.

 

 

Η παράμετρος της Ευρώπης.

Ως συνήθως, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή άποψη, αλλά ξεχωριστές απόψεις των διαφόρων βασικών παραγόντων ή περιφερειακών ομαδοποιήσεων της Ε.Ε. Μακροσκοπικά, η Ευρώπη έχει διολισθήσει σε έναν μηχανισμό οικονομικού, χρηματοπιστωτικού, πολιτικού και κοινωνικού μαρτυρίου, που τη βασανίζει και υπόσχεται να εντείνει και να παρατείνει τον πόνο που έχει ήδη προκαλέσει.Το γιατί το έκανε αυτό παραμένει το μεγάλο ερωτηματικό. Διατηρώ την εκτίμηση ότι, εκτός από τη γεωπολιτική ανικανότητα την οποία επέδειξαν οι Ευρωπαίοι τα τελευταία χρόνια ή και δεκαετίες, υπήρξε μια πολύ σκληρή και ωμή ενέργεια από την πλευρά του Αμερικανού εταίρου –το περιεχόμενο της οποίας δεν γνωρίζουμε και μπορεί να μην μάθουμε ποτέ– τις πρώτες κιόλας ημέρες από την έναρξη της σύγκρουσης. Ένας εκβιασμός πιθανώς, από τον οποίο ήταν αδύνατο να απαλλαγεί κανείς, ακόμη και αν το ήθελε –πόσο μάλλον που κανείς δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να πληρώσει το πολύ υψηλό τίμημα. Για τις ελίτ της εξουσίας στην Ευρώπη, ήταν προτιμότερο να αποδεχθούν τον εκβιασμό, να κρατηθούν στη σέλα και να υποχρεώσουν τους πληθυσμούς να πληρώσουν το τίμημα του παιχνιδιού.

 

 

Το τίμημα είναι υψηλό, και θα γίνεται πάντα υψηλότερο. Πρόκειται για το υψηλό κόστος για την ποσότητα ενέργειας που θα είναι σπάνια, αλλά και το εξίσου υψηλό για την ποσότητα που θα είναι διαθέσιμη. Το υψηλό κόστος αντανακλάται σε υψηλό κόστος παραγωγής και, συνεπώς, σε υψηλό κόστος αγαθών και υπηρεσιών. Οπότε έχουμε αύξηση του πληθωρισμού στο εσωτερικό, μείωση των εξαγωγών στο εξωτερικό, στη συνέχεια κοινωνικό κόστος, και καταστροφή ορισμένων αλυσίδων παραγωγής. Σημειώστε ότι η επιλογή του υγροποιημένου αερίου (LNG που αγοράζεται από τις ΗΠΑ, αλλά όχι μόνο από αυτές), η οποία ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να υλοποιηθεί πριν από ενάμιση χρόνο, θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση – αλλά και πάλι με υψηλότερο κόστος από ό,τι στο παρελθόν, και οπωσδήποτε υψηλότερο από αυτό που πληρώνουν οι Αμερικανοί για ενέργεια. Αυτό θα κρατά μόνιμα τους Ευρωπαίους ένα βήμα πίσω από τις ΗΠΑ όσον αφορά τους ανταγωνιστικούς όρους. Σε αυτό θα προστεθεί το ισοδύναμο σε πολλές πρώτες ύλες, καθώς και η απώλεια της ρωσικής αγοράς.

 

 

Το ευρώ επηρεάζεται επίσης, και ποιος ξέρει αν αυτός ο επισφαλής ευρωπαϊκός θεσμός, που ξεκίνησε την αστραφτερή δεκαετία του 1990 και αφιερώθηκε στις δόξες της μεγάλης έκρηξης της τότε ακαταμάχητης παγκοσμιοποίησης, θα αντέξει για πολύ ακόμα. Η ποσοστιαία παρουσία του στα αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών του κόσμου μπορεί να μειωθεί προς όφελος του δολαρίου. Εν τω μεταξύ, το κεφάλαιο θα μεταναστεύσει και θα καταφύγει σε αμερικανικά ομόλογα με αξιοσημείωτα επιτόκια – ένα κλασικό στοιχείο πίσω από πολλούς πολέμους «από τους Αμερικανούς»,πέρα από το εμπόριο όπλων και τη σκόπιμη και πλέον απαραίτητη αύξηση των αμυντικών δαπανών.

 

 

Σε αφηγηματικό επίπεδο, μπορεί να είναι εντυπωσιακό να πούμε ότι όλα αυτά θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Αλλά φοβάμαι ότι στο επίπεδο της συγκεκριμένης εξουσίας, αυτό για το οποίο συνήθως έχουμε μόνο μια χλωμή ιδέα, κάθε απόπειρα αντίδρασης θα καταπνιγεί πριν γίνει πραγματικά προβληματική. Θα ήταν, για παράδειγμα, χρήσιμο να μάθουμε πόσοι, ποιοι και πώς εργάζονται για να χωνέψουν οι Αμερικανοί την Μελόνι, και για να χωνέψει η Μελόνι τα αμερικανικά συμφέροντα – η οποία, επειδή δεν είναι ανόητη, θα πληρώσει το ατλαντικό γραμμάτιο προκειμένου να κερδίσει τα «δεκαπέντε λεπτά» της στην κυβέρνηση.

 

  

 

Η ρωσική παράμετρος

Και ερχόμαστε στους Ρώσους. Εδώ είχε διατυπωθεί η εικασία ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να φτάσουν στα σύνορα του Ντονμπάς στα τέλη Αυγούστου, και στη συνέχεια να κάνουν ένα διάλειμμα, παγώνοντας τη (στρατιωτική) σύγκρουση για το χειμώνα – δεδομένου μεταξύ άλλων ότι η διοικητική μέριμνα σε εκείνα τα μέρη γίνεται πολύ προβληματική κατά τη μακρά βροχερή, κρύα και χιονισμένη περίοδο. Δεν θα φτάσουν εκεί: η συγκέντρωση της ουκρανικής άμυνας στο βόρειο Ντονιέτσκ είναι ανυπέρβλητη αυτή τη στιγμή. Γνωρίζουμε ότι οι Ρώσοι συνεχίζουν να κερδίζουν καλά χρήματα από τις πωλήσεις φυσικού αερίου, έχουν αναπροσανατολίσει εν μέρει τις ροές προς τα ανατολικά, και δεν έχουν πάθει σοβαρές ζημιές από τις κυρώσεις – τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν γνωρίζουμε πόσα αποθέματα όπλων έχουν,όμως παρόλο που εδώ και μήνες κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «αναλυτές» προβλέπουν ότι σύντομα θα εξαντληθούν, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Και είναι απίθανο να συμβεί.

 

 

Οι Ρώσοι δεν ξεκίνησαν μια τέτοια επιχείρηση με το σκεπτικό των Δυτικών «αναλυτών». Πρέπει να είχαν κάνει τους υπολογισμούς τους, αφού αποδέχθηκαν αμέσως την πρόκληση και υποσχέθηκαν μια πολύ μακρά σύγκρουση. Μόνο οι ανίδεοι ερασιτέχνες οπαδοί των επιτραπέζιων πολεμικών παιχνιδιών πίστευαν στη στρατηγική του blitzkrieg [κεραυνοβόλος πόλεμος] από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες. Ας μην μιλήσουμε για εκείνους που έβλεπαν τους Ρώσους στα σύνορα με τη Ρουμανία μέσα σε λίγες μέρες (Μακρόν), ή στο Βερολίνο (Ζελένσκι). Ούτε υπήρξε πραγματική απομόνωση των Ρώσων σε παγκόσμιο διπλωματικό επίπεδο, εκτός από την αποκοπή του corpus callosum [μεσολόβιο] που ένωνε το ρωσικό και το ευρωπαϊκό ημισφαίριο.

 

Ωστόσο, παραμένουν για εμάς εντελώς άγνωστες οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του μηχανισμού κυρώσεων, σε πολλά επίπεδα. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι θέμα χρόνου και υπολογισμού για πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Το βέβαιο είναι ότι θα έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους σχετικά με αυτό το θέμα. Οπότε δεν αποκλείεται, αν υπάρξει μια ξαφνική και μαζική δράση στον τομέα αυτόν τους επόμενους μήνες, να μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι βρίσκονται στη στιγμή «τώρα ή ποτέ». Θα το δούμε.

 

 

Η παράμετρος των ΗΠΑ

 

Ας κλείσουμε με τους Αμερικανούς, τους πραγματικούς κυρίαρχους του παιχνιδιού σε αυτήν την περίπτωση. Όλα είναι θέμα χρόνου. Η Ουκρανία γίνεται στην πραγματικότητα δορυφόρος των ΗΠΑ για πάντα. Όλα τα μετρητά και τα χρήματα σε μορφή όπλων δεν είναι δωρεές: είναι δάνεια που πρέπει να αποπληρωθούν. Αν τα δει κανείς από την πλευρά του Ζελένσκι, είναι χρέη. Χρέη άσβεστα εις τον αιώνα τον άπαντα (UDDLand-Lease Act '22). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει. Διότι, υπό τον εκβιασμό του χρέους, οι Ουκρανοί δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποφασίσουν διαφορετικά,εκτός αν ένα εσωτερικό πραξικόπημα επιβιώσει της αντίδρασης των ΗΠΑ.

 

 

Έτσι, οι ΗΠΑ αγόρασαν την Ουκρανία και θα τη χρησιμοποιήσουν ως ένα επώδυνο αγκάθι στα πλευράτων Ρώσων για να τους φθείρουν, δηλαδή «όσο το δυνατόν περισσότερο». Οπότε, στην ουσία, θα έπρεπε να κατανοούμε πώς οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι το έχουν χρονομετρήσει για να δούμε πώς θα εξελιχθεί.Κατά τα άλλα, η ηγεμονική κατάληψη της Ευρώπης από τις ΗΠΑ φαίνεται ισχυρή, μη αναστρέψιμη και διαρκής, ενώ διευθετούνται και τα εσωτερικά εκλογικά ζητήματα (παραμένει βέβαια το θέμα της ηγεσίας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ώστε να κερδίσουν ούτως ή άλλως οι νεοσυντηρητικοί, αλλά αυτό είναι ένα περίπλοκο ζήτημα). Το πραγματικό κύριο παιχνίδι γίνεται πλέον η Ταϊβάν

– όμως αυτό θα πρέπει να το εξετάσουμε ξεχωριστά.

 

***

 

Θα ήταν χρήσιμο αν κάποιοι άνθρωποι μπορούσαν να αναλογιστούν ειλικρινά τι έλεγαν και έγραφαν αυτούς τους έξι μήνες.Αν μπορούσαν να αναρωτηθούν τι πραγματικά καταλάβαιναν για το ουκρανικό ζήτημα. Αλλά δεν θα το κάνουν. Ούτως ή άλλως, πολλές δημόσιες ομιλίες επιδίδονται μόνο στον εικονικό πόλεμο των απόψεων, χωρίς να περνούν μέσα από τη συγκεκριμένη ασχήμια του πραγματικού πολέμου.

 

* Ο Πιερλουίτζι Φαγκάν είναι Ιταλός αναλυτής και συγγραφέας. Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε αρχικά στη σελίδα του στο facebook κι έπειτα αναδημοσιεύθηκε σε ιταλικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.

 

ΠΗΓΗ : εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς,αρ. φύλλου 602,Σάββατο,3 Σεπτεμβρίου 2022

Οι "αποσιωπήσεις" που επιβάλλουν οι επετειακές συζητήσεις.

 

Νέος ερευνητής, όταν έγραφα μια σειρά λημμάτων για την Εγκυκλοπαίδεια του Μικρασιατικού Ελληνισμού ήρθα αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα που μέχρι τότε το γνώριζα σε θεωρητικό επίπεδο. Μελετώντας την περίπτωση τριών χωριών της Προύσας (Τσάμλιτζα, Τσεσνεϊρι, Τσαμπάζι) διαπίστωσα ότι ο πληθυσμός τους ήταν ελληνικός αλλά η προφορική παράδοση είχε διατηρήσει τη μνήμη της προέλευσής τους: οι κάτοικοι είχαν έρθει εκεί από τα Άγραφα στα τέλη του 18ου αιώνα! Οι άνθρωποι αυτοί όταν εκδιώχθηκαν λόγω Μικρασιατικής καταστροφής, ως "πρόσφυγες"  δηλαδή, κατέληξαν οι περισσότεροι στα δικά μας χωριά της Νιγρίτας, και στο δικό μου χωριό. 

Η περίπτωση των τριών χωριών δεν ήταν εξαίρεση: ήταν στην πραγματικότητα ο κανόνας. Αυτό λοιπόν που συνέβη σε χιλιάδες ανθρώπους αυτή την εποχή είναι ότι από μετανάστες (εσωτερικοί και εξωτερικοί) κατέληξαν πρόσφυγες. 

Στην πραγματικότητα μεγάλο τμήμα της δημογραφικής ανάπτυξης του μικρασιατικού Ελληνισμού των παραλίων οφειλόταν στην εσωτερική μετανάστευση μέσα στην αυτοκρατορία (από ορεινές περιοχές της Ηπείρου και της Στερεάς). Και όταν η αυτοκρατορία θα αρχίσει να αποσυντίθεται θα έχουμε το φαινόμενο της μετανάστευσης από το ελληνικό κράτος στην αυτοκρατορία: η Σμύρνη, το Αϊβαλί, η Αλικαρνασσός ήταν γεμάτα από νησιώτες των φτωχών Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων, που δεν είχαν καμία τύχη σε ένα κράτος περιορισμένο στην νότια άκρη της Βαλκανικής. Η εθνική αφήγηση όταν περιγράφει την κατάρρευση του 1922, την περιγράφει συνήθως ως κατάρρευση ενός κόσμου σταθερού. 

Στην πραγματικότητα πολύ λίγο έχουν μελετηθεί οι δημογραφικές ροές αυτής της περιόδου, η κατανομή "επήλυδων" και "ιθαγενών", η πολιτική τους στάση απέναντι στο πρόβλημα του "Εθνικού Διχασμού".  

Το ζήτημα αυτό είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση των "αποσιωπήσεων" που επιβάλλουν οι επετειακές συζητήσεις. Και όπως στην περυσινή "νικηφόρα" επέτειο τις σιωπές τις επέβαλλε η ανάγκη να επιβεβαιωθεί η ομαλή μετάβαση από την αυτοκρατορία στο εθνικό κράτος, φέτος, η μάλλον υποτονική συζήτηση για το τι συνέβη πράγματι στη Μικρά Ασία στις αρχές του 20ου αιώνα, έχει ως στόχο την ανάγκη να αποσιωπηθούν οι "ανωμαλίες" της αυτοκρατορικής εποχής. Θρίαμβοι και καταστροφές σε αγαστή συνεργασία μιας ομαλοποιημένης ιστορικής αφήγησης.

[--->]

Τρέλα

 

"Τρέλα μπορεί να είναι  το να εγκαταλείπουμε τα όνειρα μας. Και η μεγαλύτερη τρέλα απ΄ όλες , να βλέπεις τη ζωή όπως είναι  και όχι όπως θα  έπρεπε να είναι. Να αλλάξεις  τον κόσμο φίλε μου Σάντσο , δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη"

Μιγκέλ Θερβάντες, Δον Κιχώτης

ΜΕΤΑΞΥ "ΑΦΓΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΚΑΙ "ΣΥΡΙΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

  

Του Πέπε Εσκομπάρ

Ένα χρόνο μετά την εκπληκτική ταπείνωση των ΗΠΑ στην Καμπούλ - και μπροστά σε μια νέα σκληρή τιμωρία τους στο Ντονμπάς - έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε ότι η Μόσχα φοβάται ότι η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να ανταποδώσει με τη μορφή μιας "αφγανοποίησης" της Ουκρανίας.

Καθώς δεν διαφαίνεται κάποιο τέλος στη ροή των εξοπλισμών και της χρηματοδότησης του Κίεβου από τη Δύση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε έναν ακόμη πόλεμο δίχως τέλος. Όπως η αφγανική τζιχάντ της δεκαετίας του 1980, που χρησιμοποίησε αντάρτες με τα λεφτά και τα όπλα των ΗΠΑ για να σύρουν τη Ρωσία στο γκρεμό, έτσι και τώρα οι χρηματοδότες της Ουκρανίας θα χρησιμοποιήσουν τις δοκιμασμένες αυτές μεθόδους για να διεξάγουν ένα παρατεταμένο πόλεμο που μπορεί να επεκταθεί και στα γειτονικά ρωσικά εδάφη.

Ωστόσο, η προσπάθεια των ΗΠΑ για κρυπτοαφγανοποίηση θα επιταχύνει την ολοκλήρωση αυτού που ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου περιγράφει ως "καθήκοντα" της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησής του (ΕΣΕ) στην Ουκρανία. Για τη Μόσχα, αυτή τη στιγμή, ο δρόμος αυτός οδηγεί μέχρι την Οδησσό.

Αυτό δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί. Μέχρι την πρόσφατη δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα στα περίχωρα της Μόσχας, το πεδίο μαχών στην Ουκρανία βρισκόταν στην πραγματικότητα σε φάση "συριανοποίησης".

Όπως και στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων στη Συρία την τελευταία δεκαετία, έτσι κι εδώ τα μέτωπα γύρω από τις μεγάλες ουκρανικές πόλεις είχαν σε γενικές γραμμές σταθεροποιηθεί. Το Κίεβο, με τις ήττες  του στα μεγαλύτερα πεδία μαχών, στρεφόταν όλο και περισσότερο προς τη χρήση τρομοκρατικών μεθόδων. Καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορούσε να κυριαρχήσει πλήρως στο τεράστιο θέατρο του πολέμου. Ετσι, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις επέλεξαν να διατηρήσουν έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων στη μάχη, σε αντίθεση με τη στρατηγική που υιοθετήθηκε στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980.

Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα στη Συρία: η Παλμύρα απελευθερώθηκε τον Μάρτιο του 2016, στη συνέχεια χάθηκε και ανακαταλήφθηκε το 2017. Το Χαλέπι απελευθερώθηκε μόλις τον Δεκέμβριο του 2016. Το Ντέιρ αλ-Ζορ  τον Σεπτέμβριο του 2017. Ένα κομμάτι της βόρειας Χάμα τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο του 2018. Τα περίχωρα της Δαμασκού την άνοιξη του 2018. Η Ιντλίμπ – και πάνω από το 25% του συριακού εδάφους - δεν έχει ακόμη απελευθερωθεί. Αυτό λέει πολλά για το ρυθμό στο πεδίο των μαχών.

Ο ρωσικός στρατός δεν πήρε ποτέ συνειδητά την απόφαση να διακόψει την από πολλές πλευρές ροή δυτικών όπλων προς το Κίεβο. Η μεθοδική καταστροφή των όπλων αυτών μόλις περάσουν στο ουκρανικό έδαφος - με μεγάλη επιτυχία - είναι άλλο θέμα. Το ίδιο ισχύει και με την καταστροφή των δικτύων των μισθοφόρων.

Η Μόσχα γνωρίζει ότι κάθε διαπραγμάτευση με αυτούς που κινούν τα νήματα στην Ουάσιγκτον -και υπαγορεύουν όλους τους όρους στις μαριονέτες στις Βρυξέλλες και στο Κίεβο- είναι άσκοπη. Ο αγώνας στο Ντονμπάς και πέρα από αυτό, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Έτσι, η μάχη θα συνεχιστεί, καταστρέφοντας ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία, όπως ακριβώς κατέστρεψε και ένα μεγάλο μέρος της Συρίας. Η διαφορά είναι ότι από οικονομική άποψη, πολύ περισσότερο από ό,τι στη Συρία, τα απομεινάρια της Ουκρανίας θα πέσουν σε μαύρη τρύπα. Μόνο τα εδάφη που βρίσκονται υπό ρωσικό έλεγχο θα ανοικοδομηθούν, και σαυτά περιλαμβάνεται, σε σημαντικό βαθμό, το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής υποδομής της Ουκρανίας.

Αυτό που απομένει - η κουτσουρεμένη Ουκρανία - έχει ήδη λεηλατηθεί, καθώς η Monsanto, η Cargill και η Dupont έχουν ήδη αρπάξει 17 εκατομμύρια εκτάρια γόνιμης, πρώτης τάξεως ,εύφορης γης - περισσότερο από τη μισή από όση ανήκει ακόμη στην Ουκρανία. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η BlackRock, η Blackstone και η Vanguard, οι κύριοι μέτοχοι των αγροτικών επιχειρήσεων, κατέχουν όλη τη γη που έχει πραγματικά κάποια αξία για μια κυρίαρχη Ουκρανία.

Μέχρι το επόμενο έτος, οι Ρώσοι θα επιχειρήσουν να αποκόψουν το Κίεβο από τις προμήθειες όπλων του ΝΑΤΟ.Και εντωμεταξύ, οι Αγγλοαμερικανοί θα μεταφέρουν τα απομεινάρια του καθεστώτος μαριονέτα στο Λβιβ. Ενώ η τρομοκρατία του Κιέβου - με επικεφαλής τους πιστούς του Μπαντέρα - θα συνεχίσει να είναι η νέα κανονικότητα στην πρωτεύουσα.

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ

Εναι πλέον σαφές ότι δεν πρόκειται απλώς για έναν πόλεμο κατάκτησης εδαφών αλλά μέρος ενός πολέμου ελέγχου οικονομικών διαδρόμων, καθώς οι ΗΠΑ δεν φείδονται προσπαθειών να σαμποτάρουν και να καταστρέψουν τα πολλαπλά κανάλια συνδεσιμότητας των σχεδίων ολοκλήρωσης της Ευρασίας, είτε αυτά είναι υπό κινεζική ηγεσία (Πρωτοβουλία μιας Ζώνης και ενός Δρόμου, Belt and Road Initiative, BRI ) είτε υπό ρωσική (Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, EAEU).

Ακριβώς όπως ο πόλεμος δι' αντιπροσώπων στη Συρία έχει αναδιαμορφώσει μεγάλα τμήματα της Δυτικής Ασίας (βλέπε, για παράδειγμα, τον Ερντογάν που ετοιμάζεται να συναντήσει τον Άσαντ), έτσι και ο πόλεμος στην Ουκρανία, σε έναν μικρόκοσμο, είναι ένας πόλεμος για την αναδιαμόρφωση της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης, στον οποίο η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα αυτοτραυματισμένο θύμα σε ένα δευτερεύον σενάριο. Η μεγάλη εικόνα είναι η ανάδυση του πολυπολισμού.

Ο πόλεμος δι' αντιπροσώπων στη Συρία διαρκεί μια δεκαετία και δεν έχει ακόμη τελειώσει. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία. Όπως έχουν τα πράγματα, η Ρωσία έχει κατακτήσει μια έκταση περίπου ίση με την Ουγγαρία και τη Σλοβακία μαζί. Αυτό απέχει ακόμη πολύ από την εκπλήρωση του "καθήκοντος" - και θα συνεχιστεί μέχρι η Ρωσία να καταλάβει όλα τα εδάφη μέχρι τον Δνείπερο και την Οδησσό, συνδέοντάς τα με την Δημοκρατία της Υπερδνειστερίας.

Εχει ενδιαφέρον να δούμε πώς αντιδρούν οι σημαντικοί ευρασιατικοί παράγοντες σε αυτή τη γεωπολιτική αναταραχή. Και αυτό μας οδηγεί στις περιπτώσεις του Καζακστάν και της Τουρκίας.

Το κανάλι Rybar του Telegram (με πάνω από 640.000 οπαδούς) και η ομάδα χάκερ Beregini αποκάλυψαν σε έρευνά τους ότι το Καζακστάν πουλούσε όπλα στην Ουκρανία, πράγμα που ισοδυναμεί με de facto προδοσία σε βάρος των Ρώσων συμμάχων τους στον Οργανισμό Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO). Λάβετε επίσης υπόψη ότι το Καζακστάν είναι και μέλος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης (EAEU), των δύο πόλων της πολυπολικής τάξης υπό ευρασιατική ηγεσία.

Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, το Καζακστάν αναγκάστηκε να ανακοινώσει επίσημα την αναστολή όλων των εξαγωγών όπλων μέχρι το τέλος του 2023.

Η υπόθεση ξεκίνησε όταν χάκερς αποκάλυψαν πώς η Technoexport - μια εταιρεία του Καζακστάν - πουλούσε άρματα μάχης, αντιαρματικά συστήματα και πυρομαχικά στο Κίεβο μέσω Ιορδανών μεσαζόντων, κατ' εντολή του Ηνωμένου Βασιλείου. Τη συμφωνία επέβλεπε ο βρετανός στρατιωτικός ακόλουθος στο Νουρ-Σουλτάν, την πρωτεύουσα του Καζακστάν.

Το Καζακστάν προσπάθησε, όπως ήταν αναμενόμενο, να απορρίψει τους ισχυρισμούς, ισχυριζόμενος ότι η Technoexport δεν είχε υποβάλει αίτηση για άδειες εξαγωγής. Αυτό ουσιαστικά ήταν ψέμα: η ομάδα του Rybar ανακάλυψε ότι η Technoexport είχε χρησιμοποιήσει την Blue Water Supplies, μια ιορδανική εταιρεία, για να τις προμηθευτεί. Και η ιστορία γίνεται ακόμα πιο πικάντικη. Όλα τα έγγραφα της σύμβασης βρέθηκαν στους υπολογιστές των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών.

Επιπλέον, οι χάκερ ανακάλυψαν μια άλλη συμφωνία που αφορούσε την Kazspetsexport, μέσω ενός Βούλγαρου αγοραστή, για την πώληση αεροσκαφών Su-27 του Καζακστάν, κινητήρες αεροπλάνων και ελικόπτερα Mi-24. Αυτά ήταν να παραδοθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ο τελικός προορισμός τους ήταν η Ουκρανία.

Το κερασάκι στην τούρτα της Κεντρικής Ασίας είναι ότι το Καζακστάν πουλάει και σημαντικές ποσότητες ρωσικού, όχι καζακικού, πετρελαίου στο Κίεβο.

Φαίνεται λοιπόν ότι το Καζακστάν, ίσως ανεπίσημα, συμβάλλει κατά κάποιο τρόπο στην "αφγανοποίηση" του πολέμου στην Ουκρανία. Φυσικά, αυτό δεν επιβεβαιώνεται από καμία διπλωματική διαρροή, αλλά μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι ο Πούτιν κάτι είπε σχετικά με αυτό στον Πρόεδρο Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ στην πρόσφατη - εγκάρδια - συνάντησή τους.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΩΝ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ

Η Τουρκία είναι μια πολύ πιο σύνθετη περίπτωση. Η Άγκυρα δεν είναι μέλος της SCO, της CSTO ή της EAEU. Κάνει τους υπολογισμούς της για να δει υπό ποιους όρους θα ενταχθεί στον σιδηρόδρομο υψηλής ταχύτητας της ευρασιατικής ολοκλήρωσης. Ωστόσο, επιτρέπει στη Μόσχα να παρακάμψει τη χιονοστιβάδα των δυτικών κυρώσεων και εμπάργκο, μέσω διαφόρων σχεδιασμών.

Οι τουρκικές εταιρείες - κυριολεκτικά όλες συνδεδεμένες με τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) - κάνουν θραύση και απολαμβάνουν τον νέο τους ρόλο ως αποθήκες εμπορίου μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης. Στην Κωνσταντινούπολη υπερηφανεύονται ανοιχτά για το ό,τι δεν μπορεί να αγοράσει η Ρωσία από τη Γερμανία ή τη Γαλλία, το αγοράζει "από εμάς". Και πράγματι, σαυτό εμπλέκονται αρκετές εταιρείες της.

Το παιχνίδι ισορροπιών της Άγκυρας είναι τόσο γλυκό όσο ο καλός μπακλαβάς. Αποκτά οικονομική στήριξη από έναν πολύ σημαντικό εταίρο ακριβώς στη μέση της ατέλειωτης, πολύ σοβαρής οικονομικής καταστροφής της Τουρκίας. Οι δύο εταίροι συμφωνούν σχεδόν σε όλα: το ρωσικό φυσικό αέριο, τα πυραυλικά συστήματα S-400, την κατασκευή του ρωσικού πυρηνικού σταθμού, τον τουρισμό -η Κωνσταντινούπολη έχει πλημυρίσει από Ρώσους- τα τουρκικά φρούτα και λαχανικά.

Η Άγκυρα και η Μόσχα ακολουθούν γεωπολιτική εγχειριδίου και την παίζουν ανοιχτά, με πλήρη διαφάνεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σύμμαχοι. Είναι απλώς ρεαλιστικές συναλλαγές μεταξύ κρατών. Για παράδειγμα, μια οικονομική επωφελής συνεργασία μπορεί να ανακουφίσει ένα γεωπολιτικό πρόβλημα και το αντίστροφο.

Φυσικά, η συλλογική Δύση έχει ξεχάσει εντελώς πώς λειτουργεί αυτή η φυσιολογική συμπεριφορά μεταξύ κρατών. Είναι θλιβερό. Η Τουρκία "καταγγέλλεται" από τη Δύση ως προδότης, στο ίδιο επίπεδο με την Κίνα.

Φυσικά, ο Ερντογάν είναι υποχρεωμένος να παίζει και με τα πλήθη- γι' αυτό και κατά καιρούς λέει ότι η Κριμαία θα πρέπει να ανακαταληφθεί από το Κίεβο. Εξάλλου, οι εταιρείες του δραστηριοποιούνται και στην Ουκρανία - αεροσκάφη Bayraktar και άλλα.

Αλλά υπάρχει και ο προσηλυτισμός: η Κριμαία παραμένει θεωρητικά ώριμη υπόθεση για την επιρροή της Τουρκίας, όπου η Άγκυρα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις έννοιες του πανισλαμισμού και ειδικά του παντουρκισμού, εκμεταλλευόμενη τις ιστορικές σχέσεις μεταξύ της χερσονήσου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Μόσχα ανησυχεί; Όχι ακριβώς. Όσο για τα TB2 Bayraktars που πουλήθηκαν στο Κίεβο,αυτά  θα συνεχίσουν να γίνονται στάχτη. Τίποτα το προσωπικό. Απλά μπίζνες

[---->]