[Πήραμε και δημοσιεύουμε έναν προβληματισμό εν θερμώ για τα γεγονότα στη Ρώμη που έγραψε ο κοινωνιολόγος Niccolò Bertuzzi. Προσθέτουμε: υπάρχουν κινητοποιήσεις πολιτών ενάντια στο υγειονομικό διαβατήριο, Green Pass) όπου οι φασίστες έχουν περιθωριοποιηθεί και εκδιωχθεί από τις συνελεύσεις, όπως είναι το σωστό, το ελάχιστο της αξιοπρέπειας. Είναι γεγονός ότι, η κινητοποίηση αυτή (στμ.στη Ρώμη) ήταν πολύ διαφοροποιημένη και αποκεντρωμένη.
Αυτό ήταν ταυτόχρονα και το όριο αλλά και η δύναμή της. Υπάρχουν καταστάσεις οπισθοδρομικές όπου οι ομιλίες είναι μπερδεμένες και διφορούμενες, συνθήματα και τραγούδια από διαδηλωτές που τα θεωρούμε αποκρουστικά και οι δεσμοί με τον κόσμο της εργασίας αδύναμοι, και υπάρχουν και άλλες πιο προηγμένες και ενδιαφέρουσες, όπως αυτή της Τεργέστης , όπου δραστηριοποιούνται συλλογικότητες συντροφισσών και συντρόφων, όπου ο απαίσιος πρώην Λέγκα και νυν Forza Nuova ,Fabio Tuiach, εκδιώχθηκε από τη λαϊκή συνέλευση και, όπου, πάνω απ 'όλα, ο αγώνας ενάντια στο Green Pass ενισχύεται από τον πρωταγωνιστικό ρόλο των λιμενεργατών.
Ασφαλώς, ούτε εκεί είναι όλα ξεκάθαρα, αλλά η αντιπαράθεση, τουλάχιστον προς το παρόν, φαίνεται να εξελίσσεται στη βάση μια σωστής γραμμή ρήξης. Αξίζει να παρακολουθήσετε τι συμβαίνει στην πρώην πόλη των Αψβούργων. Τώρα: δεν είναι απαραίτητο η Τεργέστη να αποτελεί την εξαίρεση, την «παραξενιά» και η Ρώμη τον κανόνα, την «κανονικότητα». Ισως, η κατάσταση στη Ρώμη - η οποία, όπως σημειώνει ο Μπερτούτσι, δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην κυρίαρχη αφήγηση αυτών των ωρών - είναι λιγότερο αντιπροσωπευτική και πιο περίεργη από ό, τι φαίνεται.
Μία από τις διάφορες ασθένειες του βλέμματος από
τις οποίες θα πρέπει να θεραπευτούμε είναι ένας ορισμένος «ρομαντισμός» που καλλιεργούν
τα μέσα ενημέρωσης. Όπως έχουμε πει αρκετές φορές, το κάθε πρόβλημα ή ζήτημα
γίνεται καλύτερα κατανοητό από τα όριά του, από τα άκρα του, και λιγότερο από
το «κέντρο». Όταν παρατηρούμε την πραγματικότητα μόνο από το «κέντρο» και την
ερμηνεύουμε με τη λογική του «κέντρου», τότε τα συμπεράσματα που βγαίνουν αποκτούν
τοξικά χαρακτηριστικά. Σε αυτή την περίπτωση, η τοξική αφήγηση «όποιος είναι
ενάντια στο Green
Pass είναι
φασίστας» χρησιμεύει για να βάλει εμπόδια στην εξέλιξη του αγώνα, εξυπηρετεί όσους
προσπαθούν να βάλουν εμπόδια σ’ αυτούς που θέλουν να διώξουν τους φασίστες. Κλείνοντας,
σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση. ].
NEOΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΟ «GREEN PASS»
Είναι δύσκολο αλλά απαραίτητο να αναλυθεί πλήρως αυτό που
συνέβη το Σάββατο στη Ρώμη, να συζητηθούν οι επιπτώσεις του γεγονότος και να προσπαθήσουμε
να βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο εγκλωβιζόμαστε καθημερινά - μιας κοινωνικής
σύγκρουσης στα κάτω επίπεδα της πυραμίδας, που οφείλεται σε λόγους πρωτόγνωρους
αλλά κυρίως παράγει πρωτοφανείς ρήξεις -.
Για λόγους οικολογίας του νου θα ξεκινήσω συνοψίζοντας το
σκεπτικό μου ανά σημεία, τα οποία στη συνέχεια θα επιχειρήσω να αναπτύξω.
1. Είναι ρητορικό μεν αλλά και ουσιαστικό να ξεκινήσουμε
λέγοντας ότι οι φασίστες που κατέλαβαν την εθνική έδρα της CGIL είναι εχθροί
μας χωρίς ναι μεν, αλλά.
2. Το «Green
Pass» είναι ένα εργαλείο που θα
πρέπει να το πολεμήσουμε, σήμερα όπως και χθες. Αυτό μετά τα γεγονότα του
Σάββατου δεν αλλάζει σε τίποτα, το αντίθετο.
3. Αυτό το υποτιθέμενο κίνημα "no -vax" (όχι στο
εμβόλιο) / "no Green Pass" (όχι στο πράσινο υγειονομικό
διαβατήριο ) – ως προς τα όριά του προκαλεί
μια όλο και μεγαλύτερη σύγχυση -θα πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Είναι γεγονός
ότι εδώ και εβδομάδες, κάθε Σάββατο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν στους
δρόμους της Ιταλίας ελλείψει μιας πραγματικής κομματικής οργάνωσης ή κινήματος που
να τους κινητοποιήσει.
4. Εχω την εντύπωση ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια
επιχείρηση που θα την χαρακτήριζα ως «ξέπλυμα», με στόχο την αποκατάσταση -
συχνά μέσω μιας ρητορικής που συνδέεται με την Αντίσταση - ενός κομματιού της
«αριστεράς» (συνδικαλιστική και πολιτική) της οποίας τα λάθη, ιδιαίτερα τα
τελευταία χρόνια, δεν μπορούν να ξεχαστούν.
5. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας περαιτέρω
νομιμοποίησης των πολιτικών του Ντράγκι, που υποστηρίζονται ήδη όχι μόνο από
την Γενική Συνομοσπονδία Ιταλικής Βιομηχανίας (Confindustria) αλλά σε μεγάλο
βαθμό και από τα συνδικάτα και από ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, όχι μόνο από
το Δημοκρατικό Κόμμα αλλά και ένα μέρος του κόσμου στα «αριστερά του
Δημοκρατικού Κόμματος». Να θυμάστε πάντα ότι ο φασισμός είναι απεχθής, αλλά και
η τεχνοκρατία της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης δεν είναι σύμμαχός μας.
6. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, ο τομέας στον οποίο τα
τελευταία χρόνια έχουμε χάσει εντελώς τη μάχη (και συχνά ταπεινωθεί): ο ρόλος της
πληροφόρησης. Με πλήρη επίγνωση να θεωρηθώ «θεωρητικός της συνωμοσίας», δεν
παύει να με σαστίζει η μεγάλη εμπιστοσύνη που δείχνουν πολλοί σύντροφοι και
συντρόφισσες σε μέσα όπως η εφημερίδα
Repubblica, η Corriere, η Linkiesta, η Huffington Post.
1. Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ...
Το γεγονός ότι θα πρέπει να ξεκινήσω ένα κομμάτι σαν αυτό, σε
ένα ιστολόγιο όπως αυτό, επισημαίνοντας το προφανές, ότι δηλαδή οι τύποι της Forza
Nuova που κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της CGIL είναι ορκισμένοι εχθροί μας,
λέει πολλά για τον ολισθηρό δρόμο που έχει πάρει ο δημόσιος διάλογος.
Πριν δυο χρόνια, και συγκεκριμένα το 2019, κάτι τέτοιο θεωρείτο
δεδομένο. Το να ήταν κάποιος αντιφασίστας θεωρείτο δεδομένο. Και επιπλέον, δεν υπήρχε
κανένας λόγος να ξοδέψουμε πέντε γραμμές επιδιώκοντας μια ευνοϊκή αντιφασιστική
αντιμετώπιση για να πούμε στη συνέχεια ότι σε κάθε περίπτωση είμαστε αντίθετοι
με τις πολιτικές και την κοσμοθεωρία του πρώην πρόεδρου της ΕΚΤ, του Ιταλού
υπουργού δημόσιας διοίκησης Ρενάτο Μπρουνέτα και της Γενικής Συνομοσπονδίας
Ιταλικής Βιομηχανίας.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι κακό: η επανάληψη του γεγονότος ότι οι
φασίστες είναι εχθρός μας γίνεται πάντα πρόθυμα. Προσθέτω: Η Forza Nuova θάπρεπε
να διαλυθεί και πιο πριν, αν τώρα αυτό το επεισόδιο χρησιμεύσει για να
επιταχυνθεί η διάλυσή της, «καλώς να γίνει».
2. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ.
Το γεγονός ότι ο φασισμός προκαλεί αηδία δεν σημαίνει ότι από την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου δεν θα είμαστε η μόνη χώρα στον «ανεπτυγμένο κόσμο» που θα συνδέσει την άσκηση οποιουδήποτε εξαρτημένου επαγγέλματος με την επίδειξη μιας κάρτας που θα πιστοποιεί την απουσία μιας μόνο ασθένειας. Ωστόσο,υπάρχουν αυτοί που αισθάνονται περήφανοι για αυτό, και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη.
Δεν προκαλεί έκπληξη, για παράδειγμα, ότι η Γενική
Συνομοσπονδία Ιταλικής Βιομηχανίας αυτή δηλαδή που είχε την ευθύνη για τη
πανδημία στην Ιταλία τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2020 είναι περήφανη για
αυτό ... αλλά και νωρίτερα, αν πάρουμε υπόψη την αντίθεσή της στις κόκκινες
περιοχές στην περιοχή του Μπέργκαμο.
Από την άλλη, εκπλήσσει το γεγονός ότι ορισμένοι σύντροφοι
είναι ερωτευμένοι με το πράσινο υγειονομικό διαβατήριο (Green Pass) και χαίρονται με την ιδέα ότι εργαζόμενοι θα
χάσουν τους μισθούς τους - και πιθανώς τη δουλειά τους, και σε ορισμένες
περιπτώσεις και την άδεια παραμονής τους στη χώρα.
Για να καταφέρει κάποιος να αλλάξει τόσο πολύ που να μην προβάλει
αντίσταση σε αυτή τη βαρβαρότητα είναι μια άσκηση που απαιτεί σοβαρή
προσπάθεια. Πάνε οι εποχές που οι οπαδοί του διαλόγου και οι αντιεμβολιαστές θα
μπορούσαν να κατηγορηθούν ότι σκέφτονται μόνο αυτό που βλέπουν μπροστά τους και
όχι τα επόμενα που είναι και πιο σοβαρά ή υποβαθμίζουν το ζήτημα επειδή «το
πολύ πολύ να μην πάνε στον κινηματογράφο ή το εστιατόριο». Ας κρατούσατε αυτή
τη στάση, αλλά τουλάχιστον ας αντιστεκόσαστε στη χρήση του υγειονομικού
διαβατηρίου ως ένα επιπλέον πιστοποιητικό καταλληλότητας για εργασία.
Σε αυτό το σημείο - προσωπική άποψη και απολύτως συζητήσιμη,
ίσως ακόμη και αφελής - το πρόβλημα δεν είναι καν πολιτικού χαρακτήρα αλλά κυριολεκτικά
ψυχολογικού χαρακτήρα : έχω την εντύπωση ότι πολλοί είναι πλέον ανίκανοι ή
εντελώς διστακτικοί στο να αλλάξουν άποψη ή απλώς να διαχειριστούν καταστάσεις
πέρα από μια δυαδική λογική / άσπρο/μαύρο, καλή / κακή, δηλαδή τη λογική των
καθεστωτικών μμε (βλ. σημείο 6). Αυτό θυμίζει πολύ την τρίτη γυμνασίου όταν στο
σχολείο ήξερες ποιος ήταν ο εχθρός σου και, ακόμα κι αν κατά σύμπτωση έλεγε
κάτι με το οποίο συμφωνούσες, του την έπεφτες, αντί να προσπαθήσεις να καταρρίψεις
τα επιχειρήματά του με άλλα, καλύτερα από τα δικά του.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που προφανώς ξεπερνά το εμβόλιο, το
πάσο κ.λπ. Είναι πραγματικά ένα πρόβλημα δημοκρατίας και δημόσιου διαλόγου. Ενώ
κινούμαστε όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση μιας τεχνοκρατικής
μεταδημοκρατίας όπου ακόμη και το κοινοβούλιο έχει παρακαμφθεί και για όλα αποφασίζει
μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, θα ήταν απαραίτητες περισσότερο από ποτέ οι λαϊκές
συνελεύσεις ή άλλες μορφές ευρείας συμμετοχής, προκειμένου να αποφευχθεί η
επιδείνωση των θέσεων και η δυνατότητα - γιατί όχι - να λέμε που και που : «Για
δες, που μπορώ ακόμη και να αλλάξω άποψη σε κάποια λεπτομέρεια».
Το ότι οι Ιταλοί είναι απογοητευμένοι από την άρχουσα τάξη και
την τρέχουσα πολιτική σκηνή είναι σαφές ακόμη και σε ένα οκτάχρονο παιδί: μόνο
το Δημοκρατικό Κόμμα μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι οι εκλογές στις αρχές
Οκτωβρίου-με περισσότερους από τους μισούς από τους έχοντες το δικαίωμα ψήφου, να
απέχουν - είναι ένας θρίαμβος του προοδευτισμού και μια ήττα της αντιπολιτικής
και του λαϊκισμού.
3. ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ : ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ;
Διόλου απίθανο πολλοί από αυτούς που θα απέχουν να παίρνουν
μέρος στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων. Δεύτερη βασική κοινοτυπία του
άρθρου, μετά την αντιφασιστική αποποίηση ευθυνών: δεν συμμετέχουμε μόνο
πηγαίνοντας στις κάλπες, αλλά και με άλλους τρόπους, αρχίζοντας από τις διαδηλώσεις
στους δρόμους. Σε αυτό ελπίζω να είμαστε ακόμη όλοι σύμφωνοι και, εν πάση
περιπτώσει, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους
συλληφθέντες του προηγούμενου Σαββάτου στο Μιλάνο, στη διάρκεια μιας πορείας
ενάντια στο υγειονομικό διαβατήριο που δεν είχε καμία σχέση με την ακροδεξιά.
Εάν πρέπει να επιβεβαιωθεί ο αντιφασισμός, εξίσου σημαντικό είναι και η επιβεβαίωση
του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και της διαφωνίας, και η αντίθεση στον
αυταρχισμό.
Πρόσφατα έτυχε να αναπτύξω τις απόψεις μου σε ορισμένα ακαδημαϊκά
συνέδρια - στα οποία, θα πρέπει να το αναγνωρίσω, προς το παρόν η συζήτηση για
το ζήτημα αυτό- εάν το "no -vax" / "no Green Pass" κίνημα, είναι ένα κίνημα κοινωνικό ή
όχι, διεξάγεται πολιτισμένα και εποικοδομητικά Πέρα από την ακαδημαϊκή
συζήτηση, το ερώτημα νομίζω ότι έχει κεντρική σημασία και από πολιτική σκοπιά. Είναι
σίγουρο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εντελώς νέες μορφές συμμετοχής και
σύγκρουσης, και σε συμμαχίες - ή τουλάχιστον σε συμβιώσεις - ακόμη πιο
πρωτοφανείς. Εάν με τον όρο κοινωνική κίνηση εννοούμε κάτι που συνεπάγεται μια
ακριβή συλλογική ταυτότητα, καθορισμένες κοινωνικο-πολιτιστικές αναφορές, σαφή
τοποθέτηση ως προς τον άξονα δεξιά / αριστερά και ένα σύνολο κοινών πρακτικών,
είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Ισως το πλησιέστερο παράδειγμα, με σημαντικές,ωστόσο,
διαφορές, θα πρέπει να αναζητηθεί στην περίοδο εμφάνισης των λεγόμενων «νέων
κοινωνικών κινημάτων», τη δεκαετία του 1960 και του 1970 : πρώιμη οικολογία,
καταναλωτισμός, αντικουλτούρα των νέων. Οι τότε κινητοποιήσεις, όπως και οι
σημερινές, χαρακτηρίστηκαν αρχικά ως ιδιοτροπία της μεσαίας τάξης, αντίθετες στους
εργατικούς αγώνες: σίγουρα οι μεσαίες τάξεις τότε ήταν εκεί όπως και τώρα, αλλά η ρήξη δείχνει
να είναι εγκάρσια, και μόνο εν μέρει έχει να κάνει με την ταυτότητα της τάξης.
Επιπλέον, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για ένα κίνημα με εθνική
εμβέλεια, με δεδομένη τη διαφορετική σύνθεση των διαφόρων κινητοποιήσεων η
οποία, συχνά, αντανακλά τη σύνθεση του ενιαίου ιστού του κινήματος σε επίπεδο
πόλης: δεν είναι τυχαίο ότι στο Μιλάνο και στο Τορίνο οι κινητοποιήσεις είναι
σχετικά πιο «Αριστερές», ενώ στη Ρώμη «δεξιές». Αυτό οδηγεί σε μια ένσταση σε
γενικές σωστή, αλλά περισσότερο βάσιμη όταν κατευθύνεται σε αριστερές ομάδες της αριστεράς
κατά του Green Pass παρά όταν κατευθύνεται προς
τον κ. Τζίνο ή την κ. Μαρία: ότι δηλαδή στις κινητοποιήσεις δεν μπορείς να συνυπάρχεις
με τους φασίστες.
Πέρα από τις ιστορικές-κοινωνιολογικές ανακατασκευές, υπάρχει και
ένα στοιχείο υπαρκτό : οι άνθρωποι αυτοί
υπάρχουν και είναι αρκετά διαφορετικοί. Μόνο οι σύντροφοι που έχουν να βγουν από
το καβούκι τους εδώ και δεκαετίες -είτε πρόκειται για τα γραφεία ενός μίνι αριστερού
κόμματος, ενός αυτοαναφορικού κοινωνικού κέντρου ή κάποιας αντεργκράουντ
αριστερής λέσχης -μπορούν να είναι απολύτως σίγουροι ότι πρόκειται για κινητοποιήσεις αποκλειστικά, ή κυρίως, για
ένα μίγμα φασιστών και αντιδραστικών Μιλανέζων. Είναι μια πεποίθηση που πολλές φορές
υπάρχει όχι από κακή πίστη αλλά από έλλειψη εξοικείωσης με τον έξω κόσμο. Οι
κοινωνικές φούσκες δεν υπάρχουν μόνο στο Twitter ή στους συνωμοσιολόγους οπότε
δεν τους κατηγορώ καν.
Πολύ απλά γεγονός είναι ότι – και αυτό το γνωρίζουν όσοι επισκέπτονται
αυτό το ιστολόγιο, και γενικότερα όσοι έχουν δει κάποιες από αυτές τις κινητοποιήσεις
ή έχουν απλώς μια ελάχιστη επαφή με ό, τι συμβαίνει έξω από τον κήπο τους - ότι
μεταξύ των λεγόμενων «no-vax
" /" No-green pass" υπάρχουν πολλοί «κανονικοί άνθρωπο» αλλά και
ένας αριθμός συντρόφων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, από τον αναρχισμό,
από τον κόσμο των οικολογικών χωριών, από το χώρο της εναλλακτικής ιατρικής, του
εθελοντισμού ή της μετα-αποικιοκρατικής σκέψης. Άνθρωποι, από την άλλη, που δεν
αντιστοιχούν καθόλου στην αφήγηση που τους θέλει εγωιστές, αφοσιωμένους μόνο στο να σκέφτονται
τον εαυτό τους. Θα ήταν προφανώς πολύ απλό αν ήταν έτσι, αλλά δεν είναι. Το να
πιστέψουμε ότι αυτοί είναι μεγαλύτεροι εχθροί κι από τον Ντράγκι ή τον υπουργό
δημόσιας διοίκησης Μπρουνέτα απλώς και
μόνο επειδή κάποια στιγμή τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν προς αυτή την
κατεύθυνση, είναι μια απόφαση που θα πρέπει πραγματικά να την πάρουμε με το
χέρι στην καρδιά.
4. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ «ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» (REDWASHING )
Εν τω μεταξύ, τις τελευταίες ημέρες ακολουθείται μια ρητορική
που «παίζει» με την Αντίσταση, και αυτό με μεγάλο σεβασμό σε όσους την υιοθέτησαν,
είναι μάλλον αυτοαναφορικό. Το γεγονός του Σάββατου είναι σοβαρό, αλλά στην
ουσία πρόκειται για άτομα που κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους
έδινε μια κινητοποίηση προκειμένου να κάνουν ένα θεατρικό πραξικόπημα και που -
όπως και με την εισβολή στο Καπιτώλιο της 6ης Ιανουαρίου 2020 - έδρασαν με την
ουσιαστική ανοχή της αστυνομίας. Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει. Θα
μπορούσαν να είχαν επιτεθεί σε κυβερνητικά κτίρια ή στα κεντρικά γραφεία της Γενικής
Συνομοσπονδίας Ιταλικής Βιομηχανίας αλλά αντίθετα, επιτέθηκαν στα κεντρικά γραφεία
ενός συνδικάτου. Αλλά από την άλλη, είναι φασίστες και αυτή η επίθεση έχει
συμβολική αξία.
Η επιβεβαίωση των αξιών της Αντίστασης, καθώς και η επανάληψη
ότι οι φασίστες είναι απεχθείς, είναι πάντα καλό να γίνεται, αλλά ειλικρινά και
πραγματικά με όλο τον σεβασμό, συμβαίνει να διαβάζουμε πράγματα που γράφτηκαν
από συντρόφους που λες και βγαίνουν από το στόμα ενός παπά της ενορίας ή του
Προέδρου της Δημοκρατίας. Κάτι τέτοιο, πέρα από αμαύρωση της Αντίστασης
δείχνει ότι θέλει και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο σε μια εποχή που
ίσως δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Όταν μιλάω για «ξέπλυμα της αριστεράς», αναφέρομαι στην
προσπάθεια αποκατάστασης της πρόσοψης ορισμένων δομών - όχι μόνο ορισμένων
συνδικάτων, αλλά και μιας ορισμένης «αριστεράς» η οποία πρακτικά κυβερνά εδώ
και χρόνια με τη Λέγκα και τους αυταρχικούς τεχνοκράτες - μέσω της χρήσης
συμβολικών θεμάτων που παραπέμπουν σε ένα αόριστο «συντροφικό» παρελθόν. Αυτό,
για παράδειγμα, οδηγεί στη μετατροπή της άνανδρης φασιστικής επίθεσης του περασμένου
Σαββάτου σε ένα μέγα -σποτ της «αριστεράς» ως εκπρόσωπου του υγιούς τμήματος
της χώρας.
Παρουσιάζοντας ένα συγκεκριμένο χώρο ως τη δεξιά πλευρά της
ιστορίας, η ανάκτηση ορισμένων συμβόλων συνδυάζεται με την ουσιαστική στήριξη των
πολιτικών της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Η δυναμική είναι πραγματικά ίδια
με αυτή του «πράσινου ξεπλύματος» (greenwashing) : για να αντιταχθούμε στους
αρνητές της κλιματικής αλλαγής, υιοθετούμαι λύσεις αναπτυξιακές, τεχνολογικές, λύσεις
της αγοράς, οι οποίες προφανώς αφορούν τον κόσμο των καλών. Να τη πάλι η επιβολή
της δυαδικής λογικής, σε μια προσπάθεια να πλήξουν τις επιλογές μιας ριζικής
αντίθεσης στο κυρίαρχο μοντέλο.
5. ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ,ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΩΝ
Είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα συμβεί βραχυπρόθεσμα και
μεσοπρόθεσμα, αλλά δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν ανέβουν κι άλλο οι τόνοι και το
επίπεδο της αντιπαράθεσης. Προφανώς σε μια τέτοια κατάσταση, ο πρωθυπουργός θα
χρειαζόταν μια ευρεία συναίνεση και ακόμη περισσότερο να επιβεβαιώσει το προφίλ
του καλού πατέρα.
Ο Ντράγκι μπορεί να θεωρείται αντίπαλός μας όσον αφορά τις
οικονομικές πολιτικές του, αλλά τελικά και αυτός θέλει το καλό μας, κάτι πραγματικά
απίστευτο. Αλλά ο Μάριο Ντράγκι είναι αυτός που πτώχευσε εκατομμύρια ελληνικές
οικογένειες στο όνομα της λιτότητας και δεν χάνει την ευκαιρία να επαναλαμβάνει
ότι το Green
Pass «χρησιμεύει
για να κρατήσει τις επιχειρήσεις ανοιχτές». Η υπόθεση ότι Ντράγκι = καλός vs
οποιουδήποτε τύπου που για διάφορους λόγους - ιατρικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς,
φόβους - δεν εμβολιάζεται = κακός θα συζητηθεί ξανά , μόλις βγούμε από αυτή τη
δύσκολη κατάσταση, ελπίζουμε σύντομα και με σχετικά «ανώδυνο» τρόπο.
6. «ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ REPUBLICA»
Τέλος, όπως έλεγα, είναι το ζήτημα των μέσων μαζικής
ενημέρωσης, στο οποίο δεν θα σταθώ πολύ, έχοντας γράψει κατά καιρούς πράγματα
λίγο πιο δομημένα. Ωστόσο, μετά από όλα τα παραπάνω και από την «προνομιακή»
θέση όσων δεν χάνουν τη δουλειά τους και κυρίως δεν είχαν κάποια ιδιαίτερα
προβλήματα που να σχετίζονται με τον Covid - μια ακόμη αστοχία την οποία,
ωστόσο, είναι πάντα καλύτερο να επισημαίνουμε ! - μου φαίνεται ότι το κύριο
πρόβλημα που προκλήθηκε σ’ αυτά τα δύο χρόνια πανδημίας είναι η σχεδόν πλήρης
εξαφάνιση της κριτικής στάσης απέναντι στην επικρατούσα πληροφόρηση. Η μάχη
διεξάγεται (σχεδόν) πάντα ξεκινώντας από τον ορισμό της πραγματικότητας που δίνουν
οι «επίσημες» πηγές.
Η αντισυστημική υπόθεση βασίστηκε θα έλεγα κυρίως, σε μια
αμφισβήτηση της αλήθειας του λεγόμενου «καθεστωτικού τύπου». Αν επανεξετάζαμε
σοβαρά πως παρουσίαζε τις διαδηλώσεις του 2001 ο καθεστωτικός τύπος - όχι μόνο
της Γένοβας αλλά και εκείνες που προηγήθηκαν - θα αρρωσταίναμε και δικαίως αφού
ήταν αφηγήσεις απόλυτα λειτουργικές στην εξουσία και δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο
να μην συμβαίνει το ίδιο είκοσι χρόνια μετά. Φυσικά οι παίκτες στο γήπεδο είναι
διαφορετικοί - μαύρο μπλοκ εναντίον φασιστών. Αντιπαγκοσμιοποιητική αριστερά εναντίον
μεσαίας τάξης / απλών ανθρώπων - αλλά η κατεύθυνση μοιάζει πολύ. Η Γένοβα είναι
ένα σύμβολο, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για άλλες κινητοποιήσεις τα
τελευταία χρόνια, από τις κινητοποιήσεις εναντίον των μεγάλων έργων, στις κινητοποιήσεις
κατά της Expo το 2015, και ενδιάμεσα το ιταλικό φοιτητικό κίνημα, Onda - Κύμα
(όπως ονομαζόταν το φ.κ. Ιταλίας του 2008).
Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που
βρίσκονταν στην Πιάτσα ντελ Πόπολο το περασμένο Σάββατο ξυλοφορτώθηκαν και
απωθήθηκαν από τις πυροσβεστικές (ακούγεται οικείο;) Και δεν συμμετείχαν
απολύτως στην επίθεση κατά της εργατική συνομοσπονδία CGIL. Ωστόσο, η κυρίαρχη αφήγηση
είναι ότι όλοι τους είναι εχθροί της δημοκρατίας, αδαείς, εγωιστές, εχθροί της
προόδου.
Η άποψη κάποιων συντρόφων να θεωρούν αυτόν τον τελευταίο
προβληματισμό για το ρόλο των ΜΜΕ ως «συνωμοτικό παραλήρημα» με συγκλονίζει,
αλλά σηματοδοτεί μία από τις μεγάλες νίκες του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία
χρόνια.
· * Ο Niccolò
Bertuzzi είναι διδάκτωρ εφαρμοσμένης κοινωνιολογίας και μεθοδολογίας της
κοινωνικής έρευνας (Πανεπιστήμιο Milano Bicocca). Έχει εργαστεί και διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια και έχει δημοσιεύσει σε πολλά διεθνή περιοδικά, όπως:
American Behavioral Scientist, International Journal of Sociology and Social
Policy, Social Movement Studies, Journal of Consumer Culture, European Journal
of Cultural and Political Sociology. Μεταξύ των κύριων ερευνητικών του
ενδιαφερόντων: συλλογικές κινητοποιήσεις, κοινωνιολογία της κατανάλωσης,
πολιτική οικολογία, κλιματική δικαιοσύνη. Σήμερα είναι ερευνητής πολιτικής
κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο.
