ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Η μαφία, εκτός από  κλειδιά μπουρδέλων, σημαδεμένες τράπουλες, κοντόκανα, και  κρυφούς λογαριασμούς εξυπηρετικών φίλων, κρατάει και στουπιά.

 Η «χωροταξία» της φωτιάς στη φωτογραφία, δείχνει τη «σοφή διαρρύθμιση» της πυρκαγιάς και  το σύνολο του «έργου» από το 2018 μέχρι σήμερα.

Όσα ακολουθούν θεωρούνται εκ προοιμίου άσχετα, καθώς το τηλεοπτικό πόρισμα, για τον παππού που έκαιγε ξερόκλαδα, ανακοινώθηκε μόλις ξέσπασε η φωτιά.

Η εξόρυξη του βωξίτη απαιτεί αποψιλωμένο περιβάλλον.

Οι ανεμογεννήτριες της «πράσινης ανάπτυξης» που σαρώνουν τα βουνά, ακόμη και το Θρακικό πέλαγος, απ’ τη Σαμοθράκη ως την Αλεξανδρούπολη,  και κόβουν το γυπαετό στα δύο,  απαιτούν αποψιλωμένες κορφές και παλουκωμένες θάλασσες.

Το «περιβάλλον» στα Γεράνεια δεν αποψιλώνεται γατί είναι προστατευόμενη Νatura.

Τα Γεράνεια είναι Όρη, ήταν άπαρτα βουνά, καταφύγιο για 950 είδη και πνεύμονας για τη τσιμενταρισμένη Αττική και την Κορινθία.

• Το 2012 κατατέθηκε η αίτηση για «αιολικά πάρκα» στα Γεράνεια.

• Την ίδια χρονιά, το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε την εγκατάσταση σε αναδασωτέες περιοχές, μετά από εισήγηση της τωρινής πρόεδρου της δημοκρατίας και τότε μέλους του ΣτΕ.

• Το 2018, τα μισά Γεράνεια πυρπολούνται.

• Την ίδια χρονιά, ο  Όμιλος που κατέθεσε την αίτηση, ελεεί τους πυρόπληκτους με 1 εκ ευρώ στο «λογαριασμό Αρωγής» και λοιπές ελεήμονες πράξεις.

• Ένα χρόνο μετά νέα φωτιά κατακαίει, ό τι πράσινο  πήγε να σκάσει στα καμένα.

Η δεύτερη απανωτή πυρπόληση δεν αφήνει περιθώρια στη φύση να αναρρώσει.

Τα διπλοκαμένα δεν αναγεννώνται εύκολα, μένουν στάχτη.

• Η Πρωτοβουλία κατοίκων της Κορινθίας για Ελεύθερα Γεράνεια προειδοποιεί πως είναι θέμα χρόνου να γίνουν στάχτη όλα τα Γεράνεια

• Μέσα στην πανδημία ψηφίστηκε ο ν. 4685/2020 που καταργεί γενικά την προστασία των περιοχών Natura, με τη λειτουργία λατομείων, ξενοδοχείων και μονάδων εξόρυξης  σε όλη τη χώρα σε περιοχές Natura 2000, ενώ περιλαμβάνει αντισυνταγματικές ρυθμίσεις, σύμφωνα με τις οποίες νομιμοποιούνται 500.000 αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις και ρέματα.

• Δυο μέρες τώρα,  τα Γεράνεια, τα άπαρτα βουνά των γερανών, στάχτη και μπούρμπερη. Η τέφρα έφτασε μέχρι τον ουρανό της Ικαριάς.

Τα αποδημητικά, γερανοί, χελιδόνια, πελαργοί, ερωδιοί και αγριόχηνες, στάχτη.

Οι αετοί, οι γύπες, τα γεράκια, οι γερακίνες, στάχτη.

Τα τσακάλια, οι αλεπούδες, οι λαγοί, οι ασβοί, οι σκατζόχοιροι, στάχτη. 

Τα πεύκα, τα πλατάνια, οι δρύες, οι μυρτιές, τα έλατα, όλα στάχτη.

Όλη η προστατευμένη περιοχή Natura, αποκαϊδια.

Μια μετοχή διπλασίασε, σε μια νύχτα την τιμή της. 

Ο ουρανός της Αττικής είχε χτες το χρώμα του αίματος, ο αέρας τη γεύση της στάχτης και στην Κορινθία, σ’ όλη την Ελλάδα, μυρίζει καμένη σάρκα.

https://www.energospolitis.gr/natura-2000-nomos-perivallon/

https://www.cnn.gr/.../fotia-sto-sxino-eos-tis-kyklades...

http://spsarrou-law.gr/.../11-aiolika-parka-se...

[----->]

Kαπνοί πολέμου καθαρμάτων

 

Τα Γεράνεια όρη, το Αλεποχώρι και το όλο εκεί σημείο καίγονται για

-τον βωξίτη του Μυτιληναίου

-για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών

-Μεταλλεία "Δελφοί-Διστομον" εταιρία της Μυτιληναιος Αιολική Ενεργειακή

-Τερνα Ενεργειακή

-Στεφανερ Ενεργειακή εταιρία της Motoroil

Οι καπνοί που έχουν κυκλώσει την Αθήνα είναι καπνοί πολέμου καθαρμάτων στη μάνα φύση.  Ας μην την αφήσουμε μόνη τη μάνα μας.

Με καφέ ότι κάηκε στην καταστροφική φωτιά της Κινέτας το 2018, με πορτοκαλί ότι καίγεται τώρα. Όλο το βουνό "πιάτο". Αντίο Γεράνεια, καλώς ήρθες "ανάπτυξη"

[------>]

Μια μέρα στη Χεβρώνα: βία, ταπεινώσεις, φτωχοποίηση

 ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

 Ρεπορτάζ από τη Χεβρόνα, από την επίσκεψή μου τον Ιούνιο του 2019. Αφιερωμένο σε όσους ρωτούν γιατί ξαφνικά οι Παλαιστίνιοι βγήκαν στους δρόμους ...

Ο Μουφίντ εδώ και χρόνια θα μπορούσε να ήταν πλούσιος, όπως μας είπε, αν δεχόταν να πουλήσει το σπίτι του στους εποίκους. Στην αρχή δεν καταλάβαμε. Το σπίτι είναι μόλις 75 τετραγωνικά μέτρα, μέσα ζουν 17 άτομα, και τελευταία φορά πρέπει να συντηρήθηκε πριν πολλές δεκαετίες. Πεσμένοι σουβάδες, σπασμένα πλακάκια, ρημαγμένες πόρτες, κρεμασμένα παράθυρα. Οι ισραηλινές αρχές δε δίνουν άδεια για επισκευή κι αν αντιληφθούν ότι γίνεται κι η πιο μικρή εργασία συντήρησης σε λίγες μέρες έρχονται οι μπουλντόζες και το γκρεμίζουν. Έτσι το Ισραήλ ξέρει πώς έχει το χρόνο με το μέρος του, μέχρι το κάθε τέτοιο σπίτι που είναι δίπλα από τους εποικισμούς να γίνει ακατοίκητο, να εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του και η ιστορική Παλαιστίνη να συρρικνωθεί ακόμη λίγα μέτρα.

Η απόσταση από τη Ραμάλα στη Χεβρώνα είναι περίπου 42 χιλιόμετρα. Πολύ λιγότερο από μισή ώρα, υποθέτεις, δεδομένης και της αγάπης των Παλαιστινίων στην ταχύτητα. Το ταξίδι όμως διαρκεί πολύ περισσότερο από μία ώρα. Τα «σαμαράκια» που έχουν «φυτευτεί» σε όλους του δρόμους της Παλαιστίνης κάθε 300-400 μέτρα, φέρνοντας το στομάχι στο στόμα όσο αργά κι αν οδηγεί κάποιος, και πολύ περισσότερο τα check points όπου οι Ισραηλινοί ελέγχουν ξανά και ξανά κάθε όχημα, κάνουν την κάθε μετακίνηση μια μικρή περιπέτεια. Και τη ζωή των Παλαιστινίων μια ατελείωτη ταλαιπωρία. Αν σε αυτό το καθημερινό χάσιμο χρόνου προστεθούν και οι εξευτελισμοί δε χρειάζονται περισσότεροι λόγοι για να μένει κάθε Παλαιστίνιος στο σπίτι του ή στη γειτονιά του αμετακίνητος, κι η φυλακή της Δυτικής Όχθης να μετατρέπεται σε κάτεργο.

 

Η Χεβρώνα την οποία επισκεφθήκαμε στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής αποστολής που οργάνωσε το Advanced Media Institute τον Ιούνιο του 2019, είναι μια από τις βιομηχανικές πόλις της Παλαιστίνης. Υπάρχουν πολλές μικρές βιομηχανίες μεταλλουργίας, επεξεργασίας δέρματος και ρουχισμού. Από τη Χεβρώνα προμηθεύεται στρατιωτικές αρβύλες και ο στρατός κατοχής, δεδομένου του χαμηλού κόστους παραγωγής στα κατεχόμενα, μιας και τα μεροκάματα στην Παλαιστίνη είναι πολλές φορές χαμηλότερα από τα αντίστοιχα στο Ισραήλ. Είναι κι αυτό  ένα από τα ανομολόγητα οφέλη της κατοχής… 

Την ίδια ώρα όσοι Παλαιστίνιοι δεχθούν να εργαστούν στους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς, ως οικοδόμοι για παράδειγμα,  αμείβονται ακόμη και τέσσερις φορές πάνω από τα επίπεδα των μισθών στα κατεχόμενα. Επίσης, αποκτούν άδεια έξι μηνών να εισέρχονται ανεμπόδιστα σε εκείνες τις ζώνες που είναι απαγορευμένες για τους Παλαιστίνιους. Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά μέσα που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να νομιμοποιήσει τους εποικισμούς στη συνείδηση και την καθημερινότητα των Παλαιστινίων, παρότι υπάρχουν δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταγγέλλουν την ανοικοδόμησή τους, παρότι είναι μια πρακτική απαγορευμένη από τις πλέον θεμελιώδεις διεθνείς συνθήκες όπως αυτή της Γενεύης.

 

Φθάνοντας στη Χεβρώνα συναντήσαμε τον Μουφίντ Σαρταμπαντίτ. Αν τον συναντήσεις στο δρόμο πιθανά να τραβήξει το βλέμμα σου η σεμνότητα που διαπερνά τη συμπεριφορά του∙ τίποτε άλλο. Άνθρωπος καθημερινός και λιγομίλητος. Μαζί του διασχίσαμε το πρώτο checkpoint που έχει χωρίσει τη Χεβρώνα σε δύο τομείς. Χεβρώνα 1 και Χεβρώνα 2 (H1 και Η2). Έχοντας τελειώσει το Ραμαζάνι μόλις πριν λίγες ημέρες το checkpoint είναι ακόμη στολισμένο με λαμπάκια και φώτα από νέον∙ μια από τις πολλές προσπάθειες των Ισραηλινών να εξωραΐσουν την κατοχή και να την εντάξουν στην καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Κάπου εδώ σταματάει η «ευαισθησία» τους. Γιατί οι απαγορεύσεις στην μετακίνηση, στο πλαίσιο των οποίων απαγορεύεται να περάσει το  checkpoint όποιος δεν είναι κάτοικος της περιοχής, είναι τόσο αυστηρές που πολλές οικογένειες γιόρτασαν το Ραμαζάνι με το παραδοσιακό τραπέζι να το χωρίζει ένα συρματόπλεγμα. Τοποθέτησαν τις καρέκλες ένθεν κι ένθεν του διαχωριστικού συρμάτινου φράκτη για να βρεθούν τουλάχιστον μαζί.

 

Μετά τα checkpoints στον τομέα H2 ο οποίος τελεί υπό ισραηλινό έλεγχο, κι όπου τα checkpoints έχουν τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε κι η πιο μικρή διαδρομή των 5 λεπτών να γίνεται υπόθεση μισής ώρας, σε όλα τα παλιά παλαιστινιακά σπίτια τα παράθυρα έχουν τοποθετηθεί σιδεριές και σύρματα. 

Τα τοποθετούν οι Παλαιστίνιοι κάτοικοί τους για να αποφεύγουν τις πέτρες που τους πετούν καθημερινά οι έποικοι. Τα παιδιά των Παλαιστινίων δεν παίζουν στους δρόμους γιατί κατεβαίνουν οι έποικοι, τα βρίζουν και τα δέρνουν. Κι αν κανένα τολμήσει να σηκώσει χέρι σε εποίκους τότε επεμβαίνουν οι στρατιώτες τα δέρνουν κι αυτοί και τα συλλαμβάνουν. Ξυλοδαρμό δέχεται κι όποιος Παλαιστίνιος κρατάει κάμερα κι επιχειρεί να καταγράψει τις επιθέσεις των εποίκων. Μεταξύ των ανθρώπων που συναντήσαμε στη Χεβρώνα στο σπίτι του Μουφίντ ένας εξ αυτών είχε χάσει το μάτι του, όταν τραβώντας με την κάμερα ένας στρατιώτης τον χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου του.

 

Ένα από τα checkpoints που έχει εγκαταστήσει ο ισραηλινός στρατός στη Χεβρώνα

 

Στους τέσσερις εβραϊκούς εποικισμούς που έχουν κτιστεί ακριβώς δίπλα από τα παλαιστινιακά σπίτι κατοικούν 450 έποικοι οι οποίοι φυλάσσονται από 1.000 στρατιώτες! Περισσότεροι από 2 στρατιώτες ανά 1 έποικο! Ως αποτέλεσμα αυτής της καθημερινής βίας από τα 1.800 καταστήματα που είχε η Χεβρώνα τα 512 έχουν κλείσει. Στα άμεσα σχέδια δε της κυβέρνησης είναι να οικοδομήσει 60 ακόμη κατοικίες, σε ένα νέο εποικισμό. Το σχέδιο έχει μέχρι στιγμής παγώσει λόγω δικαστικών προσφυγών των Παλαιστινίων, που με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν να καθυστερούν λίγους μήνες κάθε νέα ανέγερση. Μετά ωστόσο τις νέες, επαναληπτικές εκλογές που θα γίνουν στο Ισραήλ το Σεπτέμβριο όλοι είναι σίγουροι πώς το σχέδιο αποικιοποίησης θα ενταθεί καθώς ο Νετανιάχου για να εξασφαλίσει την ψήφο των υπερ-ορθόδοξων Εβραίων έχει υποσχεθεί να επιταχύνει την οικοδόμησή τους.

 

Ο Μουφίντ εδώ και χρόνια θα μπορούσε να ήταν πλούσιος, όπως μας είπε, αν δεχόταν να πουλήσει το σπίτι του στους εποίκους. Στην αρχή δεν καταλάβαμε. Το σπίτι είναι μόλις 75 τετραγωνικά μέτρα, μέσα ζουν 17 άτομα, και τελευταία φορά πρέπει να συντηρήθηκε πριν πολλές δεκαετίες. Πεσμένοι σουβάδες, σπασμένα πλακάκια, ρημαγμένες πόρτες, κρεμασμένα παράθυρα. Οι ισραηλινές αρχές δε δίνουν άδεια για επισκευή κι αν αντιληφθούν ότι γίνεται κι η πιο μικρή εργασία συντήρησης σε λίγες μέρες έρχονται οι μπουλντόζες και το γκρεμίζουν. Έτσι το Ισραήλ ξέρει πώς έχει το χρόνο με το μέρος του, μέχρι το κάθε τέτοιο σπίτι που είναι δίπλα από τους εποικισμούς να γίνει ακατοίκητο, να εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του και η ιστορική Παλαιστίνη να συρρικνωθεί ακόμη λίγα μέτρα.

 

Με το μέρος του το Ισραήλ έχει κι έναν πακτωλό χρημάτων εξ Αμερικής απ’ όπου προέρχονται οι περισσότεροι έποικοι. Μάρτυρας τα 20 εκατομμύρια δολάρια, μαζί με βίζα και δουλειά στην Αμερική για όλη την οικογένεια που πρότειναν οι Ισραηλινοί στον Μουφίντ, υπό τον όρο να του παραδώσει το σπίτι. Ο Μουφίντ όμως αρνείται. Επειδή αντιστέκεται έχει δεχθεί αλλεπάλληλους ξυλοδαρμούς από τους εποίκους και τον ισραηλινό στρατό και φυλακίσεις. Ο Μουφίντ περπατάει δύσκολα. «Δεν ξέρω καν πόσα σπασμένα κόκκαλα έχω. Την τελευταία φορά με έδερναν πεσμένο στο δρόμο 25 ισραηλινοί στρατιώτες. Ήμουν σε κώμα όταν με συνέλαβαν και με πήγαν στο νοσοκομείο  αιμόφυρτο με σπασμένη ακόμη και τη σπονδυλική στήλη» μας λέει. Να σημειωθεί ότι στον κατοχικό τομέα απαγορεύεται ακόμη και να εισέλθουν παλαιστινιακά ασθενοφόρα, με αποτέλεσμα ακόμη κι οι πρώτες βοήθειες να εναπόκεινται στην καλή θέληση των δυνάμεων κατοχής. Η αναπηρία που απέκτησε ο Μουφίντ ήταν μόνιμη, πλέον αδυνατεί να δουλέψει και ζει με το επίδομα που του χορηγεί η Παλαιστινιακή Αρχή.

 

Με ξυλοδαρμό σε σημείο να μείνει ανάπηρος πλήρωσε ο Παλαιστίνιος Μουφίντ Σαρταμπαντίτ από την κατεχόμενη Χεβρώνα την άρνηση του να πουλήσει το σπίτι του στους εβραίους εποίκους

Η απόφαση του Ισραήλ και των ΗΠΑ να διακόψουν τις χρηματοδοτήσεις στην Παλαιστινιακή Αρχή, με το επιχείρημα ότι χρηματοδοτεί την τρομοκρατία, δηλαδή αγωνιστές όπως ο Μουφίντ που προβάλλουν αντίσταση στην κατοχή και στην προσπάθεια εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων πριν απ’ όλους πλήττει ανθρώπους όπως ο Μουφίντ που μπορούν και συντηρούν τις οικογένειες τους με λίγα κατοστάρικα ευρώ τον μήνα, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να παραμείνουν στον τόπο που τους γέννησε.

 

Μεγάλη υλική βοήθεια στους Παλαιστινίους που αντιστέκονται χορηγεί και η Φατάχ. «Μέριμνα μας είναι σε κάθε ένα από αυτά σπίτια που βρίσκονται στην ζώνη κατοχής ένα άτομο να απασχολείται στην κυβέρνηση για να έχει ένα σταθερό μισθό. Το 2016 στηρίζαμε 6.000 Παλαιστίνιους και σήμερα 8.000. 

Ταυτόχρονα τους πληρώνουμε το λογαριασμό του νερού και του ηλεκτρικού, ενώ προσπαθούμε να επισκευάζουμε σπίτια Παλαιστινίων για να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια», μας δηλώνει ο Μοχάμεντ Αλ Τζαχάρ, που είναι επικεφαλής της ιστορικής οργάνωσης του Γιασέρ Αραφάτ. «Ταυτόχρονα δημιουργούμε επιτροπές αντίστασης στην κατοχή. Όχι μόνο εδώ στη Χεβρώνα που είμαστε στο στόμα του λύκου αλλά σε όλη τη Δυτική Όχθη», μας δηλώνει ο Μοχάμεντ Αλ Τζαμπάρ. 

«Πολύ τακτικά οργανώνουμε ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δίπλα από τα checkpoints με σύνθημα “γκρεμίστε τα γκέτο”. Στην τελευταία διαδήλωση συμμετείχαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιοι. Βασικά αποδοκιμάσαμε τη σύνοδο του Μπαχρέιν στην οποία θα συζητηθεί το σχέδιο επίλυσης του Παλαιστινιακού που ετοιμάζουν οι ΗΠΑ και σχεδιάστηκε κατ’ απαίτηση του Ισραήλ, καταστρατηγώντας τη συμφωνία του Όσλο κι άπειρα διεθνή ψηφίσματα που προβλέπουν τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων», ήταν τα λόγια του Μοχάμεντ Αλ Τζαμπάρ.

 Πηγή: Περιοδικό Επίκαιρα 

[---->]

 

Μια προσωπική μαρτυρία

 

Ίσως να δυσαρεστήσω κάποιες φίλες και φίλους εδώ μέσα αλλά φοβάμαι ότι γράφονται ορισμένες ανακρίβειες σχετικά με τους «φιλειρηνιστές Ισραηλινούς». Δεν υπάρχει κάποιο μαζικό φιλειρηνικό κίνημα στο Ισραήλ· θα έλεγα μάλιστα ότι δεν υπάρχει καν κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί «φιλειρηνικό κίνημα» εντός του Ισραήλ. 

Αυτό που υπάρχει είναι λίγες ισραηλινές οργανώσεις που πραγματοποιούν διάφορες διαδηλώσεις και δράσεις ενάντια στην Κατοχή και το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Οι οργανώσεις και κινήσεις όμως αυτές δεν συγκεντρώνουν περισσότερες από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, ενώ πολλοί από τους συμμετέχοντες σε αυτές είναι Παλαιστίνιοι που ζουν εντός του Ισραήλ. Αυτή η πρόσφατη φωτογραφία απεικονίζει μια τυπική διαδήλωση στο Ισραήλ ενάντια στον μιλιταριστικό σιωνισμό. Κοντολογίς, πρόκειται για έναν πραγματικά πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων.

Μια προσωπική μαρτυρία: Το 2006-7 ζούσα στην Ιερουσαλήμ, εργαζόμουν στα παλαιστινιακά εδάφη, και παράλληλα είχα επαφές με τέτοιες ισραηλινές οργανώσεις τόσο στην Ιερουσαλήμ όσο και στο Τελ Αβίβ. 

Το καλοκαίρι του 2006 το Ισραήλ ξεκίνησε μια πολεμική επίθεση στη Γάζα, ανάλογη με την τωρινή, βομβαρδίζοντας ανηλεώς και ισοπεδώνοντας την περιοχή για πολλές εβδομάδες. 

Τις μέρες εκείνες οργανώθηκε μια –μεγάλη για τα τοπικά δεδομένα– διαδήλωση και πορεία στο Τελ Αβίβ ενάντια σε αυτή την πολεμική επίθεση. Συγκεντρώθηκαν 2.500 άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον οι 1500 ήταν Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ. Ας σημειωθεί ότι στη διάρκεια της πορείας ο κόσμος μας πετούσε νερά και αυγά, ενώ άλλοι έβγαιναν στα μπαλκόνια με όπλα, παριστάνοντας ότι μας πυροβολούν.

Συνεπώς, οι εβραίοι Ισραηλινοί που πραγματικά αντιστέκονται σε όλα αυτά δεν υπερβαίνουν τα 1000-2000 άτομα (στην καλύτερη περίπτωση), και αδυνατούν να έχουν οποιαδήποτε επιρροή στην ισραηλινή κοινωνία των τόσων εκατομμυρίων. Αυτό είναι κάτι που το ομολογούν οι ίδιοι (από τον πρώτο ως τον τελευταίο). Πρόκειται για ανθρώπους με μεγάλο σθένος, που μάλιστα πληρώνουν και ένα τίμημα για τη στάση τους αυτή σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν απέναντί τους ένα τείχος που δεν μπορούν να το σπάσουν.

Εξάλλου, εδώ και πολλά χρόνια (ουσιαστικά από τη δεύτερη Ιντιφάντα του 2000-5 και μετά) ο στόχος τέτοιων οργανώσεων έχει μετατοπιστεί πρωτίστως προς το εξωτερικό: δεν επιδιώκουν, ούτε ελπίζουν, πλέον να επηρεάσουν την ισραηλινή κοινωνία αλλά να κινητοποιήσουν, μέσω της συγκέντρωσης στοιχείων και της δημοσιοποίησης τους σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει στην Παλαιστίνη, τους ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό και, όσο είναι αυτό δυνατό, τους υπερεθνικούς θεσμούς και τις δυτικές κυβερνήσεις. 

Ως εκ τούτου, ορισμένες από τις οργανώσεις αυτές συνεργάζονται με ξένες ΜΚΟ που δρουν στα παλαιστινιακά εδάφη, ιδίως με ξένες ΜΚΟ που επικεντρώνονται σε ζητήματα συνηγορίας (advocacy) υπέρ των Παλαιστινίων. Τους ανθρώπους αυτούς που τηρούν μια τέτοια πολιτική στάση οι υπόλοιποι Ισραηλινοί τους αντιμετωπίζουν ως «εθνοπροδότες» και τους περιγράφουν με τον όρο «self-hating Jews». Όταν ζούσα εκεί είχε προχωρήσει μάλιστα το πράγμα και προωθούνταν το «χαριτωμένο» λογοπαίγνιο SHIT Jews (Self-Hating Israel-Threatening Jews). Σας θυμίζουν μήπως όλα αυτά κάτι σε σχέση με τις εδώ καταστάσεις, και τον «ανθελληνικό κίνδυνο» που εκπροσωπούν όσοι λένε απλώς τα αυτονόητα και υπερασπίζονται βασικές οικουμενικές αξίες;

Στους παραπάνω ανθρώπους θα πρέπει να συμπεριλάβει κανείς και ορισμένους εβραίους Ισραηλινούς κυρίως στον χώρο των πανεπιστημίων και των τεχνών, οι οποίοι όμως (όπως συμβαίνει άλλωστε και στις περισσότερες κοινωνίες) δεν ασκούν κάποια ευρύτερη επιρροή. 

Οι άνθρωποι αυτοί συχνά συνεργάζονται με Παλαιστίνιους (συνήθως Παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ). Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Eyal Sivan που είχε συνεργαστεί το 2003 με τον γνωστό Παλαιστίνιο σκηνοθέτη Michel Khleifi (που είναι ισραηλινός πολίτης) για να γυρίσουν το πεντάωρο ντοκιμαντέρ “ROUTE 181, Fragments of a Journey in Palestine-Israel” (πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί ποτέ σε ντοκιμαντέρ για το ζήτημα Ισραήλ/Παλαιστίνης).

Κάπου εκεί όμως τελειώνουν τα πράγματα σε ό,τι αφορά τις φιλειρηνικές κινήσεις στο Ισραήλ. Η εβραϊκή κοινωνία του Ισραήλ έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου σε τέτοιον απόλυτο –και πραγματικά τρομακτικό– βαθμό που δεν υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί κάτι καλύτερο από τα παραπάνω. Αντιθέτως, η κατάσταση γίνεται διαρκώς όλο και χειρότερη.

Έτσι, εξαιρουμένων των λίγων ανθρώπων στους οποίους αναφέρθηκα προηγουμένως, οι «σώφρονες και μετριοπαθείς εβραίοι» που αντιτίθενται στην εγκληματική και τρομοκρατική πολιτική του Ισραήλ δεν βρίσκονται εκεί αλλά ζουν εκτός Ισραήλ, σε δυτικές χώρες και ιδιαίτερα στην Αμερική – κάτι που έχει γίνει εμφανέστατο άλλωστε αυτές τις μέρες, από τις μεγάλες διαδηλώσεις που οργανώνονται εκεί.

 Για παράδειγμα, μια τέτοια στάση εκπροσωπεί εδώ μέσα στο FB η πολύ δημοφιλής Σελίδα “Jewish Voice for Peace”. Οι αριθμοί αυτών των ανθρώπων, που διαδηλώνουν μαζί με Παλαιστίνιους της Διασποράς και αντιδρούν με διάφορους τρόπους απέναντι στις απάνθρωπες πολιτικές του Ισραήλ, είναι πραγματικά μεγάλοι· και η όποια ελπίδα για μια μελλοντική αλλαγή της κατάστασης στην Παλαιστίνη μόνο από μια τέτοια εξωτερική πίεση μπορεί να προέλθει.

[---->]

Οικονομική κρίση και Εργασιακός Μεσαίωνας στο Φόντο των Γερμανικών Εκλογών

 

Νίκου Στραβελάκη

Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι οδυνηρή. Με βάση τα στοιχεία τόσο του οικονομικού επιτελείου όσο και της εαρινής έκθεσης της commission το έλλειμμα του προϋπολογισμού το 2021 θα φτάσει το 10% από το οποίο 7% είναι πρωτογενές έλλειμμα. Η πρόβλεψη του προϋπολογισμού ήταν για πρωτογενές έλλειμμα 3.2% και η απόκλιση των 6 δις καθιστά επιτακτική την αναθεώρησή του όπως επισημαίνει και η Ναυτεμπορική της 5ης Μαΐου 2021. Την ίδια ώρα το Ελληνικό δημόσιο έχει υποστεί και αναμένεται να υποστεί το αμέσως επόμενο διάστημα ζημίες της τάξης των 4 δις ευρώ από τη συμμετοχή του στις τράπεζες.

 Συγκεκριμένα, στις απώλειες της Τράπεζας Πειραιώς ήρθαν να προστεθούν και οι περιπέτειες της Τράπεζας Αττικής που εμφάνισε τεράστιες ζημίες για το μέγεθός της στις οικονομικές καταστάσεις της χρήσης 2020. Ζημιές που θα καλύψει το κράτος όπως κάνει τα τελευταία 10 χρόνια για όλες τις τράπεζες. Τέλος, τα νέα από τον τουρισμό δεν είναι ενθαρρυντικά αφού η χώρα μας παραμένει στους «πορτοκαλί» προορισμούς λόγω του χαμηλού ρυθμού εμβολιασμού του πληθυσμού και του υψηλού αριθμού κρουσμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έκδοση ταξιδιωτικών οδηγιών αποφυγής από χώρες που προέλευσης μεγάλου μέρους των επισκεπτών (Αγγλία, ΗΠΑ κλπ.) ενώ αρκετοί μιλούν για άνοιγμα μόλις του 15% των τουριστικών καταλυμάτων φέτος.

Το περίεργο είναι ότι ελάχιστοι συζητούν για όλα αυτά. Αντίθετα η κυβέρνηση επικεντρώνεται σε «ενέσεις αισιοδοξίας» γύρω από τα πολυαναμενόμενα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης. Έτσι από το βήμα του Νταβός από τα Lidl ή κατά κόσμο «Συνεδρίου των Δελφών» ο κ. Σταικούρας μας ενημέρωσε ότι αναμένεται να ανακοινωθεί εντός του Ιουνίου από πλευράς ΕΕ η προκαταβολή 4 δις έναντι των επιδοτήσεων του Ταμείου. Προσέξτε δεν είπε ότι θα εισπράξει είπε ότι θα «ανακοινωθεί ότι θα εισπράξει». 

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού το Ταμείο Ανάκαμψης είναι μέχρι στιγμής ένα άδειο ταμείο. Ο υπουργός δεν παρέλειψε βέβαια να επαναλάβει τις απογοητευτικές αναμενόμενες επιδόσεις του προγράμματος. Είναι απορία άξιο τουλάχιστον, μια επενδυτική δαπάνη 57 δις ευρώ να φέρει ένα συνολικό αποτέλεσμα 200.000 νέων θέσεων εργασίας. Δηλαδή, σύμφωνα πάντα με τη κυβέρνηση, για κάθε νέα θέση εργασίας απαιτούνται επενδύσεις της τάξης των 300.000 ευρώ.

Όμως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά δεδομένων των εργασιακών σχέσεων που επιδιώκει να επιβάλλει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα το νομοσχέδιο επιβάλλει τη δεκάωρη εργασία μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής χρόνου χωρίς χρήμα ανάμεσα στην επιχείρηση και τον εργαζόμενο. 

Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν χωρίς υπερωριακή αμοιβή μέχρι 10 ώρες ημερησίως. Οι εργοδότες αφού δηλώσουν την υπερωριακή εργασία στην Εργάνη θα δεσμεύονται να «επιστρέψουν» τις ώρες στον εργαζόμενο εντός έξι μηνών. Δηλαδή π.χ. θα τον βάλουν να δουλέψει 6 ώρες κάποια άλλη ημέρα. Για την παρακολούθηση δε αυτού του δαιδαλώδους συστήματος ανταλλαγών θα θεσπιστεί η ηλεκτρονική κάρτα εργαζομένου που θα ενημερώνει απευθείας το σύστημα.

 Την ευθύνη της εφαρμογής βέβαια δεν θα την έχει η οργανωμένη πολιτεία αλλά μια ανεξάρτητη αρχή που θα φτιαχτεί για το σκοπό αυτό στη θέση της Επιθεώρησης Εργασίας. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση θα βγαίνει πάντα λάδι αφού η ευθύνη θα βρίσκεται στην ανεξάρτητη αρχή. Είναι η ίδια πρακτική που οδήγησε στην απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ των φορολογουμένων στις τράπεζες για την οποία δεν ευθύνονται υποτίθεται οι κυβερνήσεις αλλά το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Πάντως προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει πρεμούρα για την εφαρμογή του αντεργατικού νομοσχεδίου την ίδια ώρα που ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη χαλαρότητα. Άποψή μου είναι ότι αυτή η τακτική σχετίζεται με τις επικείμενες Γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2021. Οποιαδήποτε συζήτηση για το δημόσιο χρέος, το ταμείο ανάκαμψης τα δημοσιονομικά στην ΕΕ θα σημάνουν ακόμη μεγαλύτερη αποδυνάμωση τόσο των Χριστιανοδημοκρατών όσο και των Σοσιαλδημοκρατών. 

Οι Σοσιαλδημοκράτες εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι τρίτο κόμμα αφού οι Πράσινοι είναι σίγουρα δεύτεροι μπορεί και πρώτοι αν οι Χριστιανοδημοκράτες χάσουν σημαντικό μέρος της δύναμής τους προς την Γερμανική άκρα δεξιά. 

Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκουν να περιορίσουν στο ελάχιστο τις όποιες εξελίξεις σε επίπεδο ΕΕ. Η αποκάλυψη της αποτυχίας της πολιτικής των μνημονίων είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς και γι’ αυτό οι Χριστιανοδημοκράτες ακολουθούν το δοκιμασμένο no news good news. 

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα πράγματα θα είναι τα ίδια και την επομένη των Γερμανικών εκλογών ιδιαίτερα αν οι Χριστιανοδημοκράτες είναι η ραχοκοκαλιά και της νέας κυβέρνησης. Είναι πολύ πιθανό ο εργασιακός μεσαίωνας να συμπληρωθεί και από νέα προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας. Σε αυτήν την προοπτική η κατάργηση του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη εδώ και τώρα είναι η καλύτερη άμυνα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.