Κύριε Τερζάκη, θεωρείτε ότι η πολιτική Αριστερά στο σύνολο της έχει συνειδητοποιήσει το βάθος της συντριβής της ελληνικής κοινωνίας, ότι προετοιμάζεται γι αυτήν, και, το κυριότερο, προετοιμάζει τον κόσμο να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της σχεδόν αναπότρεπτης φτώχειας και εξαθλίωσης;
Έχω κουραστεί ν' ακούω
να μιλούν για «Αριστερά»... Τί ορίζει μιαν Αριστερά; Είναι περιγραφική ή
κανονιστική έννοια; Λέμε «Αριστερά» οποιονδήποτε πολιτικό χώρο αποφασίζει να
αυτοπροσδιορίζεται έτσι ή εφαρμόζουμε ένα κριτήριο βάσει του οποίου κρίνουμε
ότι δικαιούται το όνομα;
Επειδή εγώ
αντιλαμβάνομαι τον όρο «Αριστερά» με κανονιστική έννοια, λέω ότι δεν νοείται
Αριστερά η οποία:
1) δεν αντιλαμβάνεται τη
λεγόμενη κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση ως μια διαδικασία επέκτασης των
στρατηγικών του νεοαποικισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη, πρωτίστως με
χρηματοοικονομικά μέσα·
2) δεν βλέπει στην
Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη έναν πανίσχυρο τέτοιο νεοαποικιακό μηχανισμό,
με ολοκληρωτική δομή, που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους ευρωπαϊκούς
λαούς σήμερα·
3) δεν θεωρεί αυτονόητη
στρατηγική της μια παλλαϊκή συσπείρωση όλων των κοινωνικών δυνάμεων, γελοίους
κομματικούς συγκεντρωτισμούς, πρώτον για την ανατροπή της συμμορίας των
εγκληματιών που μας κυβερνούν, και δεύτερον για την άμεση αποδέσμευση από την
Ευρωζώνη - με ολοσχερή αποποίηση του χρέους, εννοείται.
Το επόμενο βήμα θα ήταν
η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η δημιουργία χρήματος από μια τοπικά
ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να γίνει αυτό κατανοητό,
καιι γιατί ακόμη κι ένα αποκαλούμενο αριστερό κόμμα που έφτασε προσφάτως στα
πρόθυρα μιας εκλογικής νίκης διστάζει να το ξεκαθαρίσει;
Η φτώχεια και η
εξαθλίωση για την οποία μιλάτε είναι βέβαιη μόνο εφόσον η χώρα παραμένει
αιχμάλωτη του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού καρτέλ, που οδηγεί σε ταχύτατη
συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και υποβιβασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των
πληθυσμών σε αποθεματικό φτηνής και υποβιβασμένης εργασίας, με σκιώδη πολιτικά
δικαιώματα και καμία απολύτως διεκδικητική δύναμη. Αυτό είναι εξαθλίωση. Η
«φτώχεια» είναι διαφορετικό ζήτημα, κι εξαρτάται πώς την ορίζει κανείς. Μία
παραγωγική και αυτοδιοικητική αναδιοργάνωση, όπως την εννοώ, προϋποθέτει
παραίτηση από ένα μεγάλο μέρος καταναλωτικών αναγκών και συμπεριφορών, δεν
υπάρχει λόγος.
Όμως, υπάρχει και μεγάλη
χαρά στην αίσθηση ότι παράγεις και αναπαράγεις με τα χέρια σου την ίδια σου τη
ζωή, ότι αποφασίζεις τουλάχιστον για τα σημαντικότερα πράγματα που σε αφορούν,
και κυρίως ότι κανείς δεν πεθαίνει δίπλα σου από πείνα (ή δεν κοιμάται στο
δρόμο). Ο «πόλεμος κατά της φτώχειας» που με τόσο αηδιαστική υποκρισία
κηρύσσουν κάθε τόσο κρατικοί αξιωματούχοι και διεθνείς οργανισμοί θα είχε
πραγματικό νόημα μόνο σαν πόλεμος εναντίον του πλούτου.
Δεν νοείται «Αριστερά»
χωρίς μία τέτοια οπτική και στρατηγική, για μένα. θα συναντήσει λυσσαλέα
αντίδραση, δεν χρειάζεται να το πω, και πρέπει να ετοιμάζεται για οιονεί
εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.
Έχει όμως όπλα στα χέρια
της και πρώτα-πρώτα το όπλο τής γενικής απεργίας, πάντα δραστικό εάν είναι
κανείς διατεθειμένος να το χρησιμοποιήσει μέχρις εσχάτων. Η μεταπολεμική
συνθηκολόγηση της Αριστεράς (και μιλώ παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα) και η
ευλαβική της προσκόλληση στην αστική νομιμότητα (ανακλαστικό τικ τής ελληνικής
Αριστεράς μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε) είναι ένας από τους παράγοντες που
μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Ποιοι είναι οι λόγοι που εξηγούν την εντυπωσιακή εκτίναξη της ακροδεξιάς
στην Ελλάδα κ. Τερζάκη; Αρκεί το επιχείρημα ότι οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις
ενισχύονται μετά από βαθιές οικονομικές κρίσεις ή μήπως και η αριστερά
ολιγώρησε απέναντι στην εμφάνιση κοινωνικών προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό,
αφήνοντας έτσι προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη του ναζιστικού
μορφώματος;
Η
οιονεί εμφυλιοπολεμική κατάσταση για την οποία μίλησα είναι στην πραγματικότητα
ήδη παρούσα, και όσο νωρίτερα το καταλάβει η αριστερά τόσο το καλύτερο γι'
αυτήν...
Η άνοδος της
ρατσιστικής ακροδεξιάς είναι εύγλωττο σημάδι. Είναι βέβαια ένα από τα
συμπτώματα της κρίσης, διότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, και η υπαρξιακή
αγωνία και παρατεταμένη ανασφάλεια των ανθρώπων φέρνει πάντα στην επιφάνεια τα
πιο ανορθολογικά και κτηνώδη ανακλαστικά τους. Το ξέρουμε. Αλλά πρέπει επίσης
να σκεφτούμε την υποδόρεια ξενοφοβία της ελληνικής κοινωνίας, που υπήρχε
ανέκαθεν, τη βάναυση πατριαρχική κουλτούρα που δεν έπαψε ποτέ να παράγει
σαδομαζοχιστικά πρότυπα αντρισμού, τη λατρεία για ισχυρούς ηγέτες...
Ξεχνάμε πόσο λίγη
αντίσταση υπήρξε στην Απριλιανή δικτατορία;
Σήμερα, η μαζική
παρουσία εξαθλιωμένων μεταναστών σε συνδυασμό με τη εξαπλούμενη εργασιακή
ανασφάλεια και την αποπροσανατολισμένη οργή προς το πολιτικό σύστημα δένει όλ'
αυτά τα στοιχεία στον μοιραίο κόμπο. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι επικίνδυνοι
φρενοβλαβείς, αναμφίβολα- το πραγματικό ερώτημα όμως είναι ποιες προδιαθέσεις
της κοινωνίας την καθιστούν ευεπίφορη στην επιρροή της, πρώτον, και πώς την
υποδέχεται το «νόμιμο» πολιτικό σύστημα, δεύτερον.
θεωρώ ότι όλες οι
πρόσφατες ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας προετοίμασαν τον δρόμο
για τη Χρυσή Αυγή με τις πράξεις και τη ρητορική τους· και σήμερα που αυτή έχει
εισβάλει στο δημόσιο χώρο χαίρονται για την ύπαρξη της, την οποία
εκμεταλλεύονται ως δύναμη εκφοβισμού προς δύο κατευθύνσεις: τους μετανάστες
(λουφάξτε και μη ζητάτε τίποτα!) και την Αριστερά (ιδού πού μας έφερε η αμφισβήτηση
του πολιτικού κατεστημένου!).
Αυτό εξηγεί την οργανική
διαπλοκή της με τα σώματα Ασφαλείας, την απροθυμία του πολιτικού και δικαστικού
συστήματος να την αντιμετωπίσει με νομικά μέσα (όταν άνθρωποι σαν τον
Γιωτόπουλο σαπίζουν στη φυλακή χωρίς κανένα στοιχείο εις βάρος τους και
εικοσάχρονα παιδιά εξοντώνονται δικαστικά για τρακατρούκες) και την ύπουλη
προβολή της από τα Μαζικά Μέσα.
Το μεταναστευτικό είναι
βέβαια η αιχμή του δόρατος, αλλά η δημόσια αντιμετώπιση του υπερακοντίζει σε
ανορθολογισμό τη ρητορεία της Χρυσής Αυγής. Οι μετανάστες, μας λένε, είναι
εστία ανομίας και εγκλήματος. Αμφιβάλλω αν τα ποσοστά εγκληματικότητας μεταξύ
των μεταναστών είναι μεγαλύτερα από των εντοπίων, αλλά έστω κι έτσι: αν
καταδικάζεις κάποιον να ζει στην εξαθλίωση και στο περιθώριο της κοινωνίας, πώς
ελπίζεις να μην έρθει ως φυσικό επακόλουθο η εγκληματικότητα;
Μόνο έναν τρόπο
ξέρω για την καταπολέμηση της ανομίας: την πολιτογράφηση μέσ' από κανονικές,
προβλεπόμενες και απλές διαδικασίες όλων των μεταναστών οι οποίοι θέλουν να
μείνουν και να εργαστούν στην Ελλάδα - και την ενεργό υποβοήθηση όλων όσων
θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό (που είναι πολλοί). Βεβαίως, αυτές οι πολιτικές
προϋποθέτουν ένα κράτος κυρίαρχο, που δεν είναι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή.
Μας λένε όμως, επίσης:
Τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς τη στιγμή που η ανεργία πλήττει σε εξοντωτικό
βαθμό τον ελληνικό πληθυσμό;
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν
είναι η μετανάστευση, αλλά η ίδια η ανεργία στην οποία καταδικάζουν τους
πληθυσμούς σήμερα οι πολιτικές τού κεφαλαίου, και δείτε εδώ τον άλλον
παραλογισμό:
Όταν διεκδικούνται κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, σου
απαντούν με την απειλή της ανεργίας·
όταν προτείνεται η έξοδος από τα ασφυκτικά
δεσμά της Ευρωζώνης, σου απαντούν με το επιχείρημα της χαμηλής παραγωγικότητας
της χώρας.
Αν από τη μία πλευρά
έχεις χαμηλή ως ανύπαρκτη παραγωγικότητα και από την άλλη στρατιές ανέργων,
γιατί να μην είναι αυτοί η λύση στο πρόβλημα της ζητούμενης παραγωγικότητας;
Η απάντηση είναι,
βέβαια, ότι αυτοί στον οποίων τα χέρια κρέμονται οι ζωές μας δεν θέλουν μια
παραγωγή ικανή να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά εξευτελισμένη και
φτηνή εργασία (όσο και πηγές) για την επίτευξη μυθικών κερδών εκ μέρους
εκείνων που συγκεντρώνουν στα χέρια τους τον πλούτο της ανθρωπότητας!
*0 ΦώτηςΤερζακης είναι
συγγραφέας
Αναδημοσίευση από το
Δρόμο του Σαββάτου 13/10/2012
