του Σωκράτη Μαντζουράνη
(εφημ. Δρόμος της Αριστεράς)
Κοντά στο μπακάλικο μας στη Μυτιλήνη στο «μπας-φανάρι»,
υπήρχαν δυο μαγέρικα.
Του Τρουμπούνη προς τη μεριά της Ερμού και του Κουκούλη,
απέναντι από το στενάκι του «μπαλουχανά»
Όταν δούλευα στο μαγαζί και ήθελα κάτι για δεκατιανό, ο
πατέρας μου μ’ άφηνε να πηγαίνω σε όποιο μαγέρικο από τα δυο ήθελα, με μια
απαράβατη προϋπόθεση:
Να τρώω μόνο, ολίγη μανέστρα.
Ήταν το πιο φτηνό πιάτο και σου έκοβε τη λιγούρα.
Μπούκωνες.
-Άντε, πήγαινε όπου θες, μου έλεγε χαμογελώντας πονηρά ο
πατέρας μου.
Το «όπου θες», ήταν πότε στον έναν, πότε στον άλλον.
Με λίγη μυζήθρα τη μια, με λίγο κασέρι την άλλη, πότε με
σάλτσα από κοκκινιστό στον έναν, πότε με ζουμί από τα σουτζουκάκια, στον άλλον.
Πάντα όμως, η μανέστρα, μανέστρα.
Σταθερά.
Έτσι, που κόντευα να πιστέψω πως το μόνο φαγητό στα μαγέρικα,
ήταν η μανέστρα
