 |
Τα γαλλικά και τα αγγλικά βομβαρδιστικά ζεσταίνουν τις μηχανές τους
του Σέρτζιο Καράρο
Λονδίνο και το Παρίσι ζεσταίνουν τις μηχανές των βομβαρδιστικών τους. Από
τη μία, ανακοινώνουν την υποδοχή 15.000
προσφύγων από τη Συρία,και από την άλλη, σχεδιάζουν να αρχίσουν από τον Οκτώβριο αεροπορικές
επιδρομές στη Συρία. Η
Βρετανία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα βομβαρδιστικά Tornado που σταθμεύουν στην βρετανική στρατιωτική βάση στην Κύπρο και μέχρι
στιγμής χρησιμοποιήθηκαν μόνο σποραδικά εναντίον των πολιτοφυλακών του Isis στο Ιράκ.
Ο
Βρετανός υπουργός George Osborne στη συνάντηση των υπουργών των G-20 στην
Άγκυρα δήλωνε ότι «ένα σχέδιο για μια πιο σταθερή και ειρηνική Συρία» πρέπει να
περιλαμβάνει την αντιμετώπιση «του
προβλήματος στη ρίζα του: το καθεστώς
του Μπασάρ αλ-Άσαντ και τους τρομοκράτες
του Isis». Οπότε τα Βρετανικά βομβαρδιστικά δεν θα συμμετάσχουν μόνο κατά
των χασάπηδων του Isis, αλλά και - κυρίως, κατά τη γνώμη μας –εναντίον των
ενόπλων δυνάμεων της Συρίας.
Από την άλλη, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, αποφάσισε την άμεση έναρξη αναγνωριστικών πτήσεων πάνω από τη Συρία ως προπομπό των βομβαρδιστικών Mirage 2000 και Rafale της γαλλικής της Πολεμικής Αεροπορίας. Ένας έμπειρος στρατιωτικός αναλυτής ο Gianandrea Gaiani γράφει ότι «τα λόγια του Ολάντ αφήνουν κάποιες αμφιβολίες για το αν ο εχθρός που θέλει πραγματικά να χτυπήσει το Παρίσι είναι το ISIS», αφού μόλις πριν δύο χρόνια, Γάλλοι και Βρετανοί έδειχναν μεγάλη προθυμία να στείλουν τα βομβαρδιστικά τους για να χτυπήσουν τη Συρία του Άσαντ». Εκτός κι αν το Λονδίνο και το Παρίσι ακολουθήσουν τα χνάρια της Άγκυρας και των βομβαρδιστικών της με τα οποία για πάνω από ένα μήνα, με τη δικαιολογία ότι πολεμά τον ISIS, βομβαρδίζει τους Κούρδους, δηλαδή τους πιο σκληρούς πολέμιους των τζιχαντιστών», υπογραμμίζει και πολύ σωστά ο Gaiani.
Οι ευρωπαϊκές ,όμως, κυβερνήσεις δείχνουν τώρα αποφασισμένες να αξιοποιήσουν για τα δικά τους συμφέροντα (σε αυτή την περίπτωση την οριστική αποσταθεροποίηση της Συρίας του Άσαντ ) το δράμα των προσφύγων που φτάνουν στην καρδιά της Ευρώπης . Ο Ολάντ και ο Κάμερον φαίνονται τώρα πρόθυμοι να παίξουν το χαρτί των αεροπορικών επιδρομών στη Συρία αξιοποιώντας τη συναισθηματική φόρτιση της κοινής γνώμης, γράφει ο στρατιωτικός αναλυτής και επικαλείται σχετικές δημοσκοπήσεις , όπως αυτή που διενεργήθηκε στη Γαλλία από την Odoxa και σύμφωνα με την οποία το 61% του δημοκοπικού δείγματος βλέπει θετικά μια επέμβαση ακόμη και από το έδαφος ενάντια στον ISIS , ενώ στη Βρετανία σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία συναινεί το 52% , αλλά χωρίς να διευκρινίζεται αν το επίπεδο της επέμβασης θα αφορά την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων επί του εδάφους ή από αέρος, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sun.
Τι λόγο έχουν να βιάζονται Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία; Η πρώτη, από πάντα, έπαιζε το δικό της παιχνίδι σε συντονισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά με τους υπόλοιπος ευρωπαίους. Η Γαλλία ,αντίθετα, θέλει να ξανακερδίσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο και κύρος σε επίπεδο στρατιωτικού ακτιβισμού (και τυχοδιωκτισμού) που πολιτικά είχε χάσει από τη Γερμανία. Το Βερολίνο είναι ο «beau geste»[*] της υποδοχής των προσφύγων από τη Συρία και η Γαλλία πάει να βομβαρδίσει τη Συρία, μοιράζοντας τις βόμβες της μεταξύ των μαχαιροβγαλτών του ISIS και των στρατιωτών της Συρίας, σε αναλογία ένα προς δέκα (μία κατά του Isis, δέκα κατά των ένοπλων δυνάμεων του Ασαντ).
Σε αυτά τα πλαίσια, προκαλεί έκπληξη η σύνεση που δείχνει η ιταλική κυβέρνηση Ρέντσι : «Στη Συρία υπάρχει πρόεδρος (ο Μπασάρ) Άσαντ, ο οποίος ελέγχει ένα τμήμα του εδάφους. Η Ιταλία δεν συμμετέχει σε πρωτοβουλίες που η Γαλλία και η Αγγλία έχουν ανακοινώσει ότι θα εξετάσουν», δήλωσε ο Ρέντσι σε τηλεοπτική εκπομπή. « Αυτό που έγινε στη Λιβύη με τον Καντάφι μας έχει κάνει πιο προσεκτικούς ώστε να μην καταλήξουμε σε μια ανεύθυνη στάση ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης στη Συρία και το Ιράκ», τόνισε.
Αλλά στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (και πιστεύουμε σύντομα και στην Ιταλία) στην κοινή γνώμη δημιουργείται τεχνηέντως μια σύγχυση με εικόνες που δεν επιδέχονται ανταπάντηση και ψύχραιμη σκέψη (ο μικρός Aylan νεκρός στην παραλία),η οποία σύγχυση ενισχύεται με την σημαία της ευρωπαϊκής ένωσης στην κεφαλή της πορείας των προσφύγων από τη Συρία από την «κακή Ουγγαρία στην καλή Γερμανία», με την Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν (που είναι και ο ύμνος της ΕΕ), να ακούγεται από τα μεγάφωνα των σταθμών, και που το μόνο που ζητάει είναι «οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κάνουν κάτι, οτιδήποτε». Αν μετά πάνε να βομβαρδίσουν τη Δαμασκό αντί για τις θέσεις του Isis, κανείς δεν θα δώσει και ιδιαίτερη προσοχή. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο εχθρός, αλλά «να έχουν έναν εχθρό», ακαθόριστο και δυσδιάκριτο.
Από την άλλη, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, αποφάσισε την άμεση έναρξη αναγνωριστικών πτήσεων πάνω από τη Συρία ως προπομπό των βομβαρδιστικών Mirage 2000 και Rafale της γαλλικής της Πολεμικής Αεροπορίας. Ένας έμπειρος στρατιωτικός αναλυτής ο Gianandrea Gaiani γράφει ότι «τα λόγια του Ολάντ αφήνουν κάποιες αμφιβολίες για το αν ο εχθρός που θέλει πραγματικά να χτυπήσει το Παρίσι είναι το ISIS», αφού μόλις πριν δύο χρόνια, Γάλλοι και Βρετανοί έδειχναν μεγάλη προθυμία να στείλουν τα βομβαρδιστικά τους για να χτυπήσουν τη Συρία του Άσαντ». Εκτός κι αν το Λονδίνο και το Παρίσι ακολουθήσουν τα χνάρια της Άγκυρας και των βομβαρδιστικών της με τα οποία για πάνω από ένα μήνα, με τη δικαιολογία ότι πολεμά τον ISIS, βομβαρδίζει τους Κούρδους, δηλαδή τους πιο σκληρούς πολέμιους των τζιχαντιστών», υπογραμμίζει και πολύ σωστά ο Gaiani.
Οι ευρωπαϊκές ,όμως, κυβερνήσεις δείχνουν τώρα αποφασισμένες να αξιοποιήσουν για τα δικά τους συμφέροντα (σε αυτή την περίπτωση την οριστική αποσταθεροποίηση της Συρίας του Άσαντ ) το δράμα των προσφύγων που φτάνουν στην καρδιά της Ευρώπης . Ο Ολάντ και ο Κάμερον φαίνονται τώρα πρόθυμοι να παίξουν το χαρτί των αεροπορικών επιδρομών στη Συρία αξιοποιώντας τη συναισθηματική φόρτιση της κοινής γνώμης, γράφει ο στρατιωτικός αναλυτής και επικαλείται σχετικές δημοσκοπήσεις , όπως αυτή που διενεργήθηκε στη Γαλλία από την Odoxa και σύμφωνα με την οποία το 61% του δημοκοπικού δείγματος βλέπει θετικά μια επέμβαση ακόμη και από το έδαφος ενάντια στον ISIS , ενώ στη Βρετανία σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία συναινεί το 52% , αλλά χωρίς να διευκρινίζεται αν το επίπεδο της επέμβασης θα αφορά την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων επί του εδάφους ή από αέρος, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sun.
Τι λόγο έχουν να βιάζονται Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία; Η πρώτη, από πάντα, έπαιζε το δικό της παιχνίδι σε συντονισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά με τους υπόλοιπος ευρωπαίους. Η Γαλλία ,αντίθετα, θέλει να ξανακερδίσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο και κύρος σε επίπεδο στρατιωτικού ακτιβισμού (και τυχοδιωκτισμού) που πολιτικά είχε χάσει από τη Γερμανία. Το Βερολίνο είναι ο «beau geste»[*] της υποδοχής των προσφύγων από τη Συρία και η Γαλλία πάει να βομβαρδίσει τη Συρία, μοιράζοντας τις βόμβες της μεταξύ των μαχαιροβγαλτών του ISIS και των στρατιωτών της Συρίας, σε αναλογία ένα προς δέκα (μία κατά του Isis, δέκα κατά των ένοπλων δυνάμεων του Ασαντ).
Σε αυτά τα πλαίσια, προκαλεί έκπληξη η σύνεση που δείχνει η ιταλική κυβέρνηση Ρέντσι : «Στη Συρία υπάρχει πρόεδρος (ο Μπασάρ) Άσαντ, ο οποίος ελέγχει ένα τμήμα του εδάφους. Η Ιταλία δεν συμμετέχει σε πρωτοβουλίες που η Γαλλία και η Αγγλία έχουν ανακοινώσει ότι θα εξετάσουν», δήλωσε ο Ρέντσι σε τηλεοπτική εκπομπή. « Αυτό που έγινε στη Λιβύη με τον Καντάφι μας έχει κάνει πιο προσεκτικούς ώστε να μην καταλήξουμε σε μια ανεύθυνη στάση ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης στη Συρία και το Ιράκ», τόνισε.
Αλλά στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (και πιστεύουμε σύντομα και στην Ιταλία) στην κοινή γνώμη δημιουργείται τεχνηέντως μια σύγχυση με εικόνες που δεν επιδέχονται ανταπάντηση και ψύχραιμη σκέψη (ο μικρός Aylan νεκρός στην παραλία),η οποία σύγχυση ενισχύεται με την σημαία της ευρωπαϊκής ένωσης στην κεφαλή της πορείας των προσφύγων από τη Συρία από την «κακή Ουγγαρία στην καλή Γερμανία», με την Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν (που είναι και ο ύμνος της ΕΕ), να ακούγεται από τα μεγάφωνα των σταθμών, και που το μόνο που ζητάει είναι «οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κάνουν κάτι, οτιδήποτε». Αν μετά πάνε να βομβαρδίσουν τη Δαμασκό αντί για τις θέσεις του Isis, κανείς δεν θα δώσει και ιδιαίτερη προσοχή. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο εχθρός, αλλά «να έχουν έναν εχθρό», ακαθόριστο και δυσδιάκριτο.
Μπο Ζεστ : https://en.wikipedia.org/wiki/Beau_Geste.
[*] Η γαλλική φράση "beau geste" σημαίνει "ευγενής χειρονομία·μεγαλόψυχη πράξη· γενναιόδωρη ενέργεια".
Βλέπε και Roarmag.org : The refugee crisis: beware the drums of war, Η προσφυγική κρίση: προσοχή στα τύμπανα του πολέμου
