ΟI ΣΧΕΣΕΙΣ ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ ΓΡΙΦΟ

 

του  Gabriele Germani

 

https://www.sinistrainrete.info/articoli-brevi/29561-gabriele-germani-le-relazioni-tra-israele-e-turchia-nel-rebus-siriano.html

 

Ένα  τέλος της χρονιάς περιπετειώδες  για την παγκόσμια πολιτική, με τους πρωταγωνιστές να ακονίζουν τα όπλα τους και να ετοιμάζονται να μας δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Η Τουρκία, όπως συνηθίζει πλέον, επιδεικνύει μια ζωτικότητα και έναν δυναμισμό που η γηραιά Ευρώπη δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί.

 

Οι κινητοποιήσεις της κοινωνίας των πολιτών συνεχίζονται, απαιτώντας ακόμη πιο αποφασιστική δράση από την κυβέρνηση για την υποστήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης. Αυξάνονται οι φόβοι ότι θα είναι οι επόμενοι στο στόχαστρο των Ισραηλινών, με δεδομένη την επέκταση της περιοχής που ελέγχει το Τελ Αβίβ στη Συρία και την μη εφαρμογή της εκεχειρίας με τη Χεζμπολάχ. Το Ισραήλ προχωρά στην καταστροφή σπιτιών -ή ακόμη χειρότερα, ολόκληρων χωριών-, αλλά κυρίως παραμένει σε λιβανέζικο έδαφος, κατά παράβαση της συμφωνίας που προέβλεπε την αποχώρηση των IDF εντός των ισραηλινών συνόρων και της Χεζμπολάχ βόρεια του ποταμού Λιτάνι- τα στρατεύματα του Τελ Αβίβ θα έπρεπε επομένως να παραχωρήσουν τον έλεγχο των εδαφών στον λιβανέζικο στρατό.

Αυτή τη στιγμή έχουν σημειωθεί πάνω από διακόσιες σαράντα επιθέσεις από τη λήξη των εχθροπραξιών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν νεκροί και τραυματίες.

 

Στην Άγκυρα αυξάνονται οι φόβοι ότι θα είναι το επόμενο θύμα. Στην πραγματικότητα, το Τελ Αβίβ πραγματοποιεί καθημερινά γενοκτονία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, κατέχει τον νότιο Λίβανο, βομβαρδίζει και προκαλεί το Ιράν και τη Συρία, τμήματα της οποίας έχει επίσης καταλάβει,  βομβαρδίζει την Υεμένη (ο Νετανιάχου έχει δηλώσει ότι θα συνεχίσουν να χτυπούν τη χώρα μέχρι να «εξαλείψουν τον ιρανικό άξονα του κακού»).

Από το Κατάρ έρχεται η είδηση ότι οι προσπάθειες εκεχειρίας με τη Χαμάς έχουν μποϊκοταριστεί: κάθε φορά που μια συμφωνία είναι έτοιμη να κλείσει, ο Νετανιάχου αλλάζει τους όρους.

 

Η Τουρκία αισθάνεται επίσης ότι απειλείται λόγω της υποστήριξής της προς τη Χαμάς. Πολλοί δυτικοί αναλυτές τείνουν να υποβαθμίζουν τον ρόλο του Ερντογάν στο παλαιστινιακό ζήτημα, επισημαίνοντας ότι πρόκειται περισσότερο για μια πράξη υποκρισίας για να ενώσει την τουρκική κοινωνία απέναντι σε έναν εχθρό, παρά για μια πραγματική πολιτική κατεύθυνση.

 

Η ανησυχία για το Ισραήλ έχει τη δική της βάση. Μετά την πτώση του Άσαντ, θα περίμενε κανείς να μειωθεί η ανάμειξη του στη Συρία, αντίθετα είδαμε πρώτα να καταλαμβάνεται η ουδέτερη ζώνη του 1974, στη συνέχεια οι νότιες περιοχές που συνορεύουν με την Ιορδανία και τον Λίβανο, και στο μεταξύ να βομβαρδίζει ολόκληρη την επικράτεια καταστρέφοντας το στόλο, τα εργαστήρια και τις αποθήκες όπλων της κυβέρνησης Μπααθ.

 

Η επιθετικότητα αυτή συνεχίστηκε ακόμη και μετά τη δήλωση του Αλ Τζουλανί (νυν Αλ Σάρα) ότι ο λαός του έχει κουραστεί από τον πόλεμο και δεν σκοπεύει να επιτεθεί στο Ισραήλ. Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι ποιος κυβερνά στη Δαμασκό ή ποιες είναι οι προθέσεις τους, αλλά το μεγάλο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή που έχουν οραματιστεί στο Τελ Αβίβ: μια Συρία σε κρίση είναι πολύ μεγάλη μπουκιά για να την αφήσουν να τους φύγει.

 

Ήδη στις 11 Νοεμβρίου, ο υπουργός Εξωτερικών Γκίντεον Σάαρ δήλωσε ότι το Ισραήλ πρέπει να συνεργαστεί με όλες τις μειονότητες στην περιοχή, αναφερόμενος ρητά στους Κούρδους, οι οποίοι είναι γνωστό ότι υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ. Στην κατηγορία των μειονοτήτων ανήκουν και οι Δρούζοι, οι οποίοι είναι πιο κοντά στις απαιτήσεις του σιωνισμού και βρίσκονται κυρίως στις νότιες περιοχές, όπου εισχωρεί ο ισραηλινός στρατός.

 

Το Τελ Αβίβ δεν στοχεύει μόνο να κόψει τον χερσαίο κλοιό μεταξύ του Ιράν και της Χεζμπολάχ ή να εξαλείψει την επιρροή της Τεχεράνης στη Δαμασκό, αλλά να καταλάβει μόνιμα το Γκολάν και να επηρεάσει τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή. Τις τελευταίες ημέρες, κυκλοφόρησαν ειδήσεις για ορισμένα χωριά των Δρούζων που φέρονται να έχουν υποβάλει αίτημα να ενταχθούν στο κατεχόμενο Γκολάν, πρακτικά για να προσαρτηθούν στο Ισραήλ- πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις και πιθανώς έντεχνα δημιουργημένες, αλλά αυτό μας κάνει να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται.

 

Ο Νετανιάχου φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια ομοσπονδιακή Συρία, από την οποία θα καταλάβει κάποια εδάφη, θα καταστρέψει αποθήκες όπλων και έτσι θα αποτρέψει την ειρήνευση, βοηθώντας το σχέδιο καντονοποίησης της χώρας, μέρος του οποίου θα είναι και οι Κούρδοι.

 

Η προσπάθεια της HTS φαίνεται να πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Αλ-Σάρα έχει πράγματι υποσχεθεί πλήρη ειρήνευση, τερματισμό των παρεμβάσεων στις υποθέσεις του Λιβάνου, μη πολεμική στάση με το Ισραήλ και αφοπλισμό όλων των φατριών στο εθνικό έδαφος, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων (δέσμευση που ανέλαβε με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών).

 

Στη Συρία βλέπουμε να δρον περισσότερες δυνάμεις εναντίον του άξονα της αντίστασης, αλλά σε διαφορετικά επίπεδα:

 

Η HTS φαίνεται να θέλει να προτείνει τον εαυτό του ως μια νέα εθνική ενιαία κυβέρνηση, προσπαθώντας ίσως με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσει αυτονομία και από τον μεγάλο αδελφό Τουρκία.

 

Το Ισραήλ δείχνει μεγάλη προσαρμοστικότητα και στοχεύει όλο και πιο ψηλά.

 

Οι Κούρδοι προσπαθούν να βρουν ένα modus vivendi με την εγγύηση των ΗΠΑ.

 

Η Τουρκία και ο  υποστηριζόμενος από αυτή Συριακός Εθνικός Στρατός (SNA) θέλουν να κλείσουν το κουρδικό ζήτημα. Η Άγκυρα θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο τη διάσπαση της Συρίας.

 

Οι ΗΠΑ, οι οποίες κι αυτές τις τελευταίες ημέρες πραγματοποίησαν αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή Deir ez-Zor για να πλήξουν στόχους που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).

Ο στρατηγός Πατ Ράιντερ (εκπρόσωπος Τύπου του Πενταγώνου) ανέφερε ότι ο αριθμός των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και τη Συρία μπορεί να είναι μεγαλύτερος από ό,τι έχει δηλωθεί επίσημα και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 1100 επιπλέον στρατιώτες στη Συρία για επιχειρήσεις ασφαλείας, πέραν των 900 γνωστών. Αραβικές πηγές σχολίασαν ότι από την πλευρά των ΗΠΑ αυτό αποτελεί σιωπηρή αναγνώριση των μεγάλων διακυμάνσεων στο προσωπικό που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια.

 

Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να διαβαστούν ως προετοιμασία για την προεδρία Τραμπ. Ο Ντόναλντ έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι θέλει να αποσύρει στρατεύματα από τη Μέση Ανατολή, ιδίως από τη Συρία. Μια στρατηγική που θα ευνοηθεί από μια αυξημένη διείσδυση των συμμάχων στην περιοχή, της Τουρκίας και του Ισραήλ in primis, αλλά όχι μόνο.

 

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια σιωπηρή συμφωνία Άγκυρας-Τελ Αβίβ για να μοιραστούν τα λάφυρα ή να αρνηθεί τη συμμαχία μεταξύ HTS και SNA (άρα και με την Τουρκία). Πολλαπλοί παίκτες ακολουθούν δυναμικά συμφέροντα επί του εδάφους και κινούνται ανάλογα με τις συνθήκες.

 

Το Ιράν βγαίνει ζημειωμένο από τα πρόσφατα γεγονότα και η παλαιστινιακή υπόθεση υφίσταται ανεκτίμητη ζημιά. Οι πρώτες συναντήσεις της νέας κυβέρνησης στη Δαμασκό έγιναν με την Τουρκία, την Ιορδανία (σύμμαχος των ΗΠΑ) και το Κατάρ (σε άξονα με την Τουρκία). Το τελευταίο, εξέφρασε ενδιαφέρον για τη χρηματοδότηση νέων υποδομών στη Συρία «λιμάνια και αεροδρόμια» και στον ενεργειακό τομέα. Στις 24 Δεκεμβρίου, το τουρκικό υπουργείο Ενέργειας δήλωσε ότι θα αποσταλεί αντιπροσωπεία στη Συρία για να εξετάσει το δίκτυο και τις υποδομές για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης ηλεκτρικής ενέργειας.

 

Αλλά μεγάλος χαμένος φαίνεται να είναι όχι μόνο το ηττημένο Ιράν, αλλά και η Σαουδική Αραβία: ο πιστός σύμμαχος της Ουάσιγκτον και αντίπαλος του άξονα Τουρκίας-Κατάρ. Το Ριάντ μετά από ένα μακρύ διπλωματικό έργο, υπό την επίβλεψη της Κίνας για το θέμα των σχέσεων με τη Δαμασκό (θυμηθείτε την επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο και την πρόσφατη επίσκεψη του Άσαντ στο βασίλειο) θα βρεθεί εκτός παιχνιδιού. Από αυτή την άποψη, ενδιαφέρον παρουσιάζουν πάντα οι δηλώσεις του Πενταγώνου: ο Σαουδάραβας στρατηγός Fayyad Al-Ruwaili σε συνάντηση με τον Αμερικανό στρατηγό CQ Brown λέγεται ότι μίλησε για την περιφερειακή ασφάλεια, αναφερόμενος ιδιαίτερα στις υποθέσεις της Συρίας.

 

Η αμερικανική επιφυλακτικότητα στο κουρδικό ζήτημα (συμπεριλαμβανομένων ανεπίσημων προειδοποιήσεων προς την Τουρκία και τον SNA να μην περάσουν τον Ευφράτη ποταμό) θα μπορούσε να κάνει κάποιον να υποψιαστεί ένα άλλο σχέδιο. Δεν είναι υποχρεωτικό όλο το αμερικανικό κατεστημένο να συμφωνεί με την ιδέα της ανάθεσης της Συρίας στην Άγκυρα, και ότι αυτό το τμήμα θα μπορούσε να υπολογίζει στους  Σαουδάραβες, οι οποίοι επίσης καίγονται αυτή τη στιγμή από την ξαφνική πτώση του Άσαντ.

 

Ορισμένες δηλώσεις της HTS υποδηλώνουν ότι αν οι καλοκαιρινές εκκλήσεις του Ερντογάν για αποκλιμάκωση είχαν γίνει αποδεκτές από τον Άσαντ, η κατάσταση θα ήταν πιθανώς διαφορετική σήμερα. Πιθανώς μια τουρκο-συριακή συνάντηση θα περιελάμβανε τους ηγέτες της Ιντλίμπ και θα οδηγούσε σε επίλυση των προηγούμενων εντάσεων.

 

Η επαναπροσέγγιση με τους Σαουδάραβες και η αρνητική στάση στον Ερντογάν συνεπάγονται από την πλευρά του Άσαντ μια ψυχρότητα των σχέσεων με το Ιράν (που έχει ήδη εμπλακεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ) και μια συνέχιση της αντιπαλότητας έναντι του άξονα Τουρκίας-Κατάρ.

 

Στο σημείο αυτό, ο κόσμος παραμένει με τα μάτια στραμμένα στον Λευκό Οίκο- η νέα προεδρία Τραμπ θα είναι αυτή που θα σηματοδοτήσει τη μοίρα της Συρίας και θα καθορίσει μια αποφασιστική στιγμή στην περιφερειακή ισορροπία.

 

Είναι συχνό το λάθος να θεωρούμε τα κράτη ως ενιαίο μπλοκ με ενιαία κατεύθυνση. Αντιθετα, αυτά αποτελούν ένα συνονθύλευμα συμφερόντων, ενίοτε αντικρουόμενων, και η πολυπολική φάση κάνει αυτές τις διαφορές ακόμη πιο εμφανείς.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΥ ΛΙΘΟΥ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

 

Του Πολ Λαρούντι*

 

Από το1 9 4 6 (οπότε ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Γαλλία) μέχρι σήμερα η Συρία αντιστεκόταν στις απόπειρες να καταστεί υποτελές κράτος.

Πλήρωσε ακριβά –καθιστάμενη στόχος ανατροπής, πολέμου, κατοχής και των πιο επαχθών οικονομικών κυρώσεων στον κόσμο– τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντισιωνισμό της, την υποστήριξή της στην αντικατοχική Παλαιστινιακή αντίσταση, και τη συμμετοχή της στον άξονα της Αντίστασης (που αποτελείται από τις παλαιστινιακές οργανώσεις, τη Χεζμπολά, τη Συρία, την ιρακινή αντίσταση, το Ιράν και την Υεμένη, καθώς και συμμαχικές χώρες και κινήματα στον αραβικό, μουσουλμανικό και αντιιμπεριαλιστικό κόσμο).

Σε αυτόν τον άξονα, η Συρία αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο, τόσο από γεωγραφική όσο και από στρατηγική άποψη. Η απομάκρυνση αυτού του ακρογωνιαίου λίθου θα σημάνει τον μαρασμό και την αποδυνάμωση του άξονα ανατολικά και δυτικά της Συρίας – με πιο δραματικό τρόπο στην περίπτωση της Χεζμπολά. Και είναι επίσης ο λόγος που αυτή η απώλεια γίνεται σωσίβιο για το κατά τα άλλα παραπαίον κράτος του Ισραήλ…

 

Ο πραγματικός σκοπός της εκεχειρίας Ισραήλ-Λιβάνου

Αρχικά, η εκεχειρία απλώς επέτρεψε και στις δύο πλευρές να σταματήσουν την αιμορραγία τους. Δυστυχώς, ο πραγματικός σκοπός της είχε καθοριστεί μήνες ή και χρόνια νωρίτερα, από την Τουρκία, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους μισθοφόρους τους (κυρίως τακφίρι**) στη Συρία. Στόχος της ήταν δηλαδή να ξαναρχίσει ο πόλεμος κατά της συριακής κυβέρνησης, ο οποίος ξεκίνησε το 2011, αλλά είχε σε μεγάλο βαθμό παγώσει από το 2020. Όπως γνωρίζουμε τώρα, οι μισθοφόροι τακφίρι, υποστηριζόμενοι και εξοπλισμένοι από την Τουρκία, τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, διέλυσαν τις κυβερνητικές δυνάμεις σε μια χώρα στην οποία έχει απομείνει μόνο το ήμισυ του αρχικού πληθυσμού των23 εκατομμυρίων. Υπάρχουν ορισμένες αναφορές ότι η επιχείρηση είχε προγραμματιστεί για την άνοιξη του 2025, αλλά επισπεύσθηκε λόγω των απωλειών που υπέστη το Ισραήλ, της πολιτικής αναταραχής στο εσωτερικό του, καθώς και της εγκατάλειψής του από σημαντικό ποσοστό των υποστηρικτών του. Καθένας από τους συμμετέχοντες στο σχέδιο είχε τους δικούς του στόχους, οι οποίοι τώρα καρποφορούν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

 

Οι επιδιώξεις των ακραίων ισλαμιστών

Για τις δυνάμεις των τακφίρι ,που επιδοτήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Τουρκία, τη CIA και το Πεντάγωνο (καθώς και, σε μικρότερο βαθμό, από Ουκρανούς στρατιωτικούς συμβούλους, τον ισραηλινό στρατό, τη Μοσάντκ.ά.), ο στόχος ήταν η κατάκτηση της Συρίας και η επιβολή ενός καθεστώτος βασισμένου σε μια ακραία και ρατσιστική εκδοχή του Ισλάμ. Οι μισθοφόροι τακφίρι έχουν στρατολογηθεί από τουλάχιστον 82 χώρες, με τον μεγαλύτερο αριθμό τους να προέρχεται από την κεντρική Ασία και τον αραβικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας. Αυτοί και οι οικογένειές τους αποτελούσαν μια φανατική μειονότητα της τάξης του5-10% του συριακού πληθυσμού, συμμαχώντας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και με τηνΑλ Κάιντα και τις παραφυάδες της (όπως το Ισλαμικό Κράτος).

 

 

Όλες αυτές οι ομάδες προσπαθούσαν εδώ και δεκαετίες να εγκαθιδρύσουν στη Δαμασκό ένα καθεστώς που θα επέβαλε τους δρακόντειους νόμους τους στον υπόλοιπο πληθυσμό. Στις περιοχές της Συρίας που είχαν καταλάβει κατά καιρούς από το2011 έδειξαν πώς θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο καθεστώς, σφαγιάζοντας και υποδουλώνοντας μεγάλο μέρος του μη μουσουλμανικού, μη σουνιτικού και πιο εκκοσμικευμένου μουσουλμανικού πληθυσμού.

Τα ίδια έκαναν τις τελευταίες δύο εβδομάδες και στα «απελευθερωμένα» εδάφη, παρά τις προσπάθειες των δυτικών ΜΜΕ να τους παρουσιάσουν ως πιο ανεκτικούς. Μένει να δούμε πόσο χρήσιμοι θα παραμείνουν για τους χορηγούς τους.

 

Το σχέδιο της Τουρκίαςκαι οι Κούρδοι

Στην περίπτωση της Τουρκίας, οι στόχοι είναι: α) να επανεγκαταστήσει τα 3,5 εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων πίσω στη Συρία, β) να καταλάβει το βόρειο τμήμα του συριακού εδάφους για τον εαυτό της, και γ) να ανταμείψει τους Τουρκμένους και Ουιγούρους μαχητές, τους οποίους στρατολόγησε, με γη εντός της Συρίας – εκτοπίζοντας τους υπάρχοντες κατοίκους. Επιπλέον, η Τουρκία επιδιώκει να συντρίψει και να εκτοπίσει τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους θεωρεί τρομοκράτες που έχουν συμμαχήσει με τον καταπιεσμένο κουρδικό πληθυσμό της ίδιας της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Η Τουρκία ήδη αποκαλεί το Χαλέπι 82η επαρχία της, και αναλαμβάνει στρατιωτική δράση κατά των Κούρδων της Συρίας, ιδίως στις δυτικές κουρδικές κοινότητες.

Ο ίδιος ο κουρδικός πληθυσμός της Συρίας είναι ένας σύνθετος συμμετέχων στις μάχες. Παρόλο που έχει διατηρήσει έναν σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο θύλακα στο βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας υπό την προστασία των αμερικανικών κατοχικών δυνάμεων, δεν βρισκόταν σε εμπόλεμες σχέσεις με την κυβέρνηση Άσαντ. Από την άλλη, ο στόχος των Αμερικανών χορηγών των Κούρδων ήταν να αρνηθούν στη Συρία την κυριαρχία της στα κοιτάσματα πετρελαίου και στους σιτοβολώνες, με απώτερο σκοπό να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση με ένα πειθήνιο καθεστώς μαριονέτας. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να συγκρατήσουν τους Κούρδους από επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας, συμμάχου στο ΝΑΤΟ, αλλά όχι με απόλυτη επιτυχία. Δυστυχώς για τους Κούρδους, μετά την πτώση της κυβέρνησης Άσαντ οι ΗΠΑ έχουν λιγότερους λόγους να τους υποστηρίζουν, αν και μπορεί να θεωρούν ότι παραμένουν χρήσιμο εργαλείο για τον περιορισμό των προφανών περιφερειακών φιλοδοξιών της Τουρκίας.

 

Το κερδισμένο Ισραήλ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ισραήλ και ο προστάτης του, οι ΗΠΑ, κέρδισαν τα περισσότερα από την πτώση της Συρίας, η οποία για πολλές δεκαετίες ήταν πολύ υψηλή προτεραιότητα για το Ισραήλ και το έσωσε από μια πλήρη κατάρρευση. Επιπλέον, η απώλεια της Συρίας διέκοψε τη γραμμή ανεφοδιασμού μεταξύ Ιράν-Ιράκ και Λιβάνου-Μεσογείου. Παρόλο που η Χεζμπολά διατηρεί προς το παρόν αλώβητο και αχρησιμοποίητο μεγάλο μέρος της ισχύος της, είναι πιθανό να υποβαθμιστεί με την πάροδο του χρόνου, καθιστώντας ασφαλή την επιστροφή των ισραηλινών εποίκων κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο.

Ακόμα, η κατάληψη της Συρίας από τους τακφίρι επέτρεψε στο Ισραήλ να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος του αποθηκευμένου συριακού οπλοστασίου, στερώντας το από τη Χεζμπολά ή και από τους δυνητικά απρόβλεπτους τακφίρι.

Ήταν επίσης μια ευκαιρία για το Ισραήλ να καταλάβει επιπλέον εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της «αμφισβητούμενης» περιοχής των λιβανέζικων αγροκτημάτων Σεμπάα κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου. Κατέλαβε επίσης μεγάλο μέρος του στρατηγικού όρους Ερμών, περιλαμβανομένης της υψηλότερης κορυφής του, που παρέμενε μέχρι τώρα υπό συριακό έλεγχο. Οι εξελίξεις αυτές είναι πιθανό να μειώσουν ή να σταματήσουν τη φυγή από το Ισραήλ, και ίσως να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των ισραηλινών στην ηγεσία τους. Τώρα καθίσταται δυνατή η «αποσυμφόρηση» της Λωρίδας της Γάζας, και ο επανεποικισμός της με ισραηλινούς εποίκους.

 

Παρόλο που οι γενοκτονικές πολιτικές του Ισραήλ έχουν αποξενώσει μεγάλο μέρος του πλανήτη, καθώς και ένα αυξανόμενο τμήμα της εβραϊκής Διασποράς, το Ισραήλ και οι σκληροπυρηνικοί σιωνιστές διατηρούν την επιρροή τους στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και άλλων κρατών, αποσπώντας ό,τι χρειάζονται για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Υπάρχει, τέλος, ένα ακόμη πιθανό όφελος για το Ισραήλ στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Το 1967, ο στρατηγός Μοσέ Νταγιάν διακήρυξε ότι το Ισραήλ είχε επιτύχει όλους τους [άμεσους] εδαφικούς του στόχους – εκτός από τον Λίβανο, τον οποίο εποφθαλμιούσε ήδη πριν την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Τουλάχιστον τέσσερις φορές από τότε το Ισραήλ έχει εισβάλει στην περιοχή, αδειάζοντάς την από το μεγαλύτερο μέρος του γηγενούς πληθυσμού της. Κάθε φορά, η αντίσταση του Λιβάνου τελικά απέκρουε και νικούσε την εισβολή. Με την πτώση της Συρίας, ωστόσο, και την πιθανή μείωση της ισχύος της Χεζμπολά, ο στόχος αυτός γίνεται πιο ρεαλιστικός.

 

 

Μια μεγάλη ήττα

Για τις ΗΠΑ, η πτώση της Συρίας σημαίνει μια σημαντική αναδιάταξη των δυνάμεων στη Δυτική Ασία – ένα εξαιρετικά σημαντικό τμήμα του πλανήτη από στρατηγική άποψη. Ενισχύει την Τουρκία, το Ισραήλ και άλλους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή. Αποδυναμώνει τη Ρωσία, τη Χεζμπολά και το Ιράν, και ανοίγει τη δυνατότητα να διασφαλιστεί ότι οι μοναρχίες του Κόλπου θα παραμείνουν σταθερές, αποθαρρύνοντας παράλληλα την αντίσταση. Επίσης, δυνητικά επιτρέπει στις ΗΠΑ να μειώσουν τις δυνάμεις τους στην περιοχή και να τις στείλουν στην Ανατολική Ασία, όπου έχουν αναβάλει τη σχεδιαζόμενη αντιπαράθεσή τους με την Κίνα.

Η απώλεια της Συρίας είναι επομένως μια μεγάλη νίκη για τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό στη Δυτική Ασία, και μια μεγάλη ήττα για τον άξονα της Αντίστασης και την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση και την κυριαρχία των εθνικών κρατών, τόσο στην περιοχή όσο και δυνητικά σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

 

 

* Ο Πολ Λαρούντι είναι Αμερικανός ιρανικής καταγωγής, στέλεχος του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και της πρωτοβουλίας « Ένα Καράβι για τη Γάζα». Εδώ αποδίδονται, με μεσότιτλους της Σύνταξης, αποσπάσματα από άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 16/12/2024στον δικτυακό τόπο Dissident Voice (dissidentvoice.org). Βλ.παλιότερα άρθρα του στα φύλλα 504 και 667, και συνέντευξή του στον Δρόμο στο φύλλο 638.

 

 

 

** Ο όρος τακφίρι χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους για να περιγράψει έναν φανατικό ισλαμιστή-τζιχαντιστή ο οποίος συκοφαντεί, αφορίζει αυθαίρετα και καταδιώκει τους ομοθρήσκους του. 

ΠΗΓΗ: Δρόμος της αριστεράς,21/12/2024

ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΡΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΑ ΑΡΒΥΛΑ

Με τη φονική Αμερικανο-Ευρωπαϊκή νεοαποικιοκρατία, που ανατέμνει ξανά όλη τη Μέση Ανατολή, με τις χατζάρες του ΙΣΙΣ μεταμφιεσμένες με κουστούμια, με τη ξέφρενη χαρά και τους άγριους βομβαρδισμούς των σιωναζί στη Δυτική Συρία, με τις νέο-Οθωμανικές βλέψεις να έχουν αερα στα πανιά τους και τα πηχτά βοθρολύματα των ΜΜΕ, είναι αυτό που βλέπει κανείς, κοιτώντας τη Συρία.

Αξιωματικοί και κληρωτοί του Συριακού στρατού, παραδόθηκαν αμαχητί.

Εξήγηση, η εξαγορά τους, η γενικευμένη διαφθορά της χώρας, οι στερήσεις μετά από μακρόχρονο εμπάργκο  της Δύσης, η εξάντληση και η ηττοπάθεια, μετά από πολυετή πόλεμο;

Όπως και να ‘χει η άνευ όρων παράδοση, είναι δύσκολα εξηγήσιμη.

Η φονική Αμερικανο-Ευρωπαϊκή νεοαποικιοκρατία έχει εγκατασταθεί, από καιρό, στις πετρελαιοπηγές της Συρίας και λυμαίνεται τον βασικό πόρο της εθνικής της οικονομίας, ελέω των Κούρδων, που – τι θλίψη – συμμάχησαν με το θηρίο, ξεχνώντας πως όποιος συμμαχεί με το διάβολο, πρέπει να περιμένει την κόλαση.

Η συμμαχία των νεοαποικιοκρατών, που διαμέλισε τη Λιβύη και την μετέτρεψε  σε απέραντο σκλαβοπάζαρο και πυροδότησε, μέσα από τα έγκατα της CIA, τις πορτοκαλί «επαναστάσεις» - από την Ουκρανία ως τη Γεωργία - θα ρημάξει μια ιστορική χώρα, με προεκτάσεις, που θα φτάσουν, από την ολοσχερή γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης, ως τις νέο-Οθωμανικές βλέψεις στο Αιγαίο.

Τα βοθρολύματα των ΜΜΕ έφτασαν – κατά παραγγελία - στην απόλυτη κατάντια, να αποκαλούν «αντάρτες» τους πιο άγριους φονταμενταλιστές, μέσα στις τάξεις των οποίων δρουν και  δυτικοί ποινικοί εγκληματίες, ως μισθοφόροι. Να καταπίνουν αμάσητη την ισλαμοφοβία, με την οποία ως τώρα τάιζαν τα πιο καθυστερημένα, ακροδεξία, αντιπροσφυγικά στοιχεία και να θριαμβολογούν για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στη Συρία.

Όσο για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που εξέφρασε επίσημα τη χαρά της, για τη «δημοκρατία» στη Συρία, παρακάμπτοντας το γεγονός πως νικητές πάνω στην καθημαγμένη Συρία, είναι - εκτός από τους  νεοαποικιοκράτες και τους σιωναζί - και ο ασυγκράτητος νέο-Οθωμανισμός, ισχύει το «γλείψε-γλείψε, ποτέ δεν έκανε το σκατό, γλειφιτζούρι».

 

Νίνα Αγγελική Γεωργιάδου 

https://www.facebook.com/jeronymo.tiko.3

Η ΝΕΚΡΟΨΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ: ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

 

Η ΝΑΤΟ-Ισραηλινή κλίκα που ζητωκραυγάζει την πτώση της Δαμασκού θα πάρει περισσότερα από όσα παζάρευαν. Αγώνες εξουσίας και εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των εξτρεμιστικών πολιτοφυλακών και της κοινωνίας των πολιτών, καθεμία από τις οποίες υποστηρίζεται από διαφορετικούς περιφερειακούς και ξένους παράγοντες που θέλουν ένα κομμάτι από την πίτα.

 

https://thecradle.co/articles/syrias-post-mortem-terror-occupation-and-palestine

Του  Pepe Escobar

 

Ο σύντομος τίτλος που χαρακτηρίζει το απότομο, γρήγορο τέλος της Συρίας όπως την ξέραμε: Το Μεγάλο Ισραήλ συναντά τον νέο- Οθωμανισμό. Ο υπότιτλος; Αμοιβαίο όφελος για τη Δύση και θανατηφόρο χτύπημα κατά του Άξονα της Αντίστασης.

 

Αλλά για να παραθέσω ένα απόσπασμα από την ακόμα διαδεδομένη αμερικανική ποπ κουλτούρα, ίσως οι κουκουβάγιες να μην είναι αυτό που φαίνονται.

Ας ξεκινήσουμε με την παράδοση του πρώην προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ. Διπλωμάτες του Κατάρ, ανεπίσημα, υποστηρίζουν ότι ο Άσαντ προσπάθησε να διαπραγματευτεί μια μεταβίβαση της εξουσίας με την ένοπλη αντιπολίτευση που είχε εξαπολύσει μια μεγάλη στρατιωτική επίθεση τις προηγούμενες ημέρες, ξεκινώντας από το Χαλέπι, και στη συνέχεια κατευθύνθηκε γρήγορα προς νότο, προς τη Χάμα, τη Χομς, με στόχο τη Δαμασκό. Αυτό συζητήθηκε λεπτομερώς μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας πίσω από κλειστές πόρτες στη Ντόχα το περασμένο Σαββατοκύριακο, κατά τη διάρκεια της τελευταίας πνοής της θνησιγενούς «διαδικασίας της Αστάνα» για την αποστρατιωτικοποίηση της Συρίας.

 

Η διαπραγμάτευση για τη μεταβίβαση της εξουσίας απέτυχε. Ως εκ τούτου, στον Άσαντ προσφέρθηκε άσυλο από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στη Μόσχα. Αυτό εξηγεί γιατί τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία άλλαξαν αμέσως την ορολογία, ενώ βρίσκονταν ακόμη στη Ντόχα, και άρχισαν να αναφέρονται στη «νόμιμη αντιπολίτευση», σε μια προσπάθεια να διακρίνουν τους μη στρατιωτικούς μεταρρυθμιστές από τους ένοπλους εξτρεμιστές που κόβουν σε κομμάτια το κράτος.

 

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ -η γλώσσα του σώματός του λέει τα πάντα για την οργή του- είπε κυριολεκτικά: «Ο Άσαντ πρέπει να διαπραγματευτεί με τη νόμιμη αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται στον κατάλογο του ΟΗΕ».

 

Πολύ σημαντικό: Ο Λαβρόφ δεν εννοούσε την Hayat Tahrir al-Sham (HTS), τον σαλαφιστικό-τζιχαντιστικό ή Rent-a-Jihadi όχλο που χρηματοδοτείται από την τουρκική Εθνική Οργάνωση Πληροφοριών (MIT) με όπλα που χρηματοδοτούνται από το Κατάρ και υποστηρίζονται πλήρως από το ΝΑΤΟ και το Τελ Αβίβ.

 

Αυτό που συνέβη μετά την κηδεία στη Ντόχα ήταν αρκετά σκοτεινό, υποδηλώνοντας ένα τηλεκατευθυνόμενο πραξικόπημα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, που εξελίχθηκε αστραπιαία, με αναφορές για προδοσίες στο εσωτερικό της χώρας.

Η αρχική ιδέα της Αστάνα ήταν να κρατήσει τη Δαμασκό ασφαλή και να έχει η Άγκυρα τη διαχείριση της HTS. Ωστόσο, ο Άσαντ είχε ήδη διαπράξει ένα σοβαρό στρατηγικό σφάλμα, πιστεύοντας στις υποσχέσεις του ΝΑΤΟ, που μεταδόθηκαν μέσω των νεοαποκτηθέντων φίλων του Αράβων ηγετών στα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία.

 

Προς έκπληξή του, σύμφωνα με Σύρους και περιφερειακούς αξιωματούχους, ο Άσαντ συνειδητοποίησε τελικά πόσο εύθραυστη ήταν η δική του θέση, έχοντας απορρίψει τη στρατιωτική βοήθεια από τους σταθερούς περιφερειακούς συμμάχους του, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, πιστεύοντας ότι οι νέοι Άραβες σύμμαχοι του θα μπορούσαν να τον κρατήσουν ασφαλή.

 

Ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA) είχε διαλυθεί μετά από 13 χρόνια πολέμου και ανελέητων αμερικανικών κυρώσεων. Η διοικητική μέριμνα ήταν έρμαιο μιας αξιοθρήνητης διαφθοράς. Η σήψη ήταν συστημική. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι, ενώ πολλοί ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν για άλλη μια φορά τις τρομοκρατικές ομάδες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό, οι γνώστες λένε ότι ο Άσαντ δεν ανέπτυξε ποτέ πλήρως τον στρατό του για να αντεπιτεθεί στην επίθεση.

 

Η Τεχεράνη και η Μόσχα δοκίμασαν τα πάντα - μέχρι την τελευταία στιγμή. Στην πραγματικότητα, ο Άσαντ βρισκόταν ήδη σε δυσχερή θέση από την επίσκεψή του στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου, η οποία δεν απέφερε κανένα απτό αποτέλεσμα. Έτσι, το κατεστημένο της Δαμασκού θεώρησε την επιμονή της Ρωσίας να εγκαταλείψει ο Άσαντ τις προηγούμενες κόκκινες γραμμές του σχετικά με τη διαπραγμάτευση μιας πολιτικής διευθέτησης ως ένα de facto σήμα που έδειχνε το τέλος.

 

ΤΟΥΡΚΙΑ: «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ».

Εκτός του ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την αυξανόμενη ατροφία και κατάρρευση του στρατού της Συρίας , ο Άσαντ δεν έκανε τίποτα και για να περιορίσει το Ισραήλ, το οποίο βομβαρδίζει ασταμάτητα τη Συρία εδώ και χρόνια.

Μέχρι την τελευταία στιγμή, η Τεχεράνη ήταν πρόθυμη να βοηθήσει: δύο ταξιαρχίες ήταν έτοιμες να μπουν στη Συρία, αλλά θα χρειάζονταν τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να αναπτυχθούν.

 

Το πρακτορείο ειδήσεων Fars εξήγησε λεπτομερώς τον μηχανισμό - από την αδυσώπητη έλλειψη κινήτρων της συριακής ηγεσίας να πολεμήσει τις τρομοκρατικές ταξιαρχίες μέχρι τον Άσαντ που αγνοούσε τις σοβαρές προειδοποιήσεις του Ιρανού ανώτατου ηγέτη Αλί Χαμενεΐ από τον Ιούνιο, μέχρι και πριν από δύο μήνες, με άλλους Ιρανούς αξιωματούχους να προειδοποιούν ότι η HTS και οι ξένοι υποστηρικτές της ετοίμαζαν αιφνιδιαστική επίθεση .

 

Σύμφωνα με τους Ιρανούς:

«Μετά την πτώση του Χαλεπιού, έγινε σαφές ότι ο Άσαντ δεν είχε καμία πραγματική πρόθεση να παραμείνει στην εξουσία, οπότε αρχίσαμε να συμμετέχουμε σε διπλωματικές συνομιλίες με την αντιπολίτευση και κανονίσαμε την ασφαλή αποχώρηση των στρατευμάτων μας από τη Συρία. Εάν η SAA δεν πολεμήσει, ούτε εμείς θα διακινδυνεύσουμε τις ζωές των στρατιωτών μας. Η Ρωσία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είχαν καταφέρει να τον πείσουν να παραιτηθεί, οπότε δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα».

 

Δεν υπάρχει καμία ρωσική επιβεβαίωση ότι έπεισαν τον Άσαντ να παραιτηθεί: αρκεί να ερμηνεύσει κανείς εκείνη την αποτυχημένη συνάντηση στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι επιβεβαιώνεται, πριν από αυτό, ότι η Τουρκία γνώριζε τα πάντα για την επίθεση της HTS ήδη έξι μήνες πριν.

 

Η εκδοχή της Άγκυρας είναι αναμενόμενα σκοτεινή: η HTS τους ενημέρωσε γι' αυτό και τους ζήτησε να μην επέμβουν. Επιπλέον, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών διαστρεβλώνει ότι ο πρόεδρος-χαλίφης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε να προειδοποιήσει τον Άσαντ (ούτε κουβέντα από τη Δαμασκό γι' αυτό). Η Άγκυρα, επισήμως, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, αρνείται κατηγορηματικά ότι ενορχήστρωσε ή ενέκρινε την επίθεση των Rent-a-Jihadi (ενοικιάζεται τζιχαντιστής). Αυτό μπορεί να το μετανιώσουν, δεδομένου ότι όλοι από την Ουάσινγκτον μέχρι το Τελ Αβίβ όρμησαν να πάρουν τα εύσημα για την πτώση της Δαμασκού.

 

Μόνο η μηχανή προπαγάνδας του ΝΑΤΟ πιστεύει αυτή την εκδοχή - καθώς η HTS υποστηρίζεται εδώ και χρόνια πλήρως όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά και, κρυφά, από το Ισραήλ, το οποίο αποκαλύφθηκε ότι πλήρωνε μισθούς στους εξτρεμιστές κατά τη διάρκεια του συριακού πολέμου και, ως γνωστόν, βοήθησε στην νοσηλεία μαχητών της Αλ Κάιντα που τραυματίστηκαν στις μάχες.

 

Όλα αυτά οδηγούν στο κυρίαρχο σενάριο μιας προσεκτικά υπολογισμένης ελεγχόμενης κατεδάφισης από τη CIA/MI6/Mossad, με μια ασταμάτητη ροή οπλισμού, ουκρανική εκπαίδευση των τακφιριστών στη χρήση των FPV drones καμικάζι, και τσάντες γεμάτες μετρητά για τη δωροδοκία  υψηλόβαθμων Σύρων αξιωματούχων.

 

 

ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η κατάρρευση της Συρίας μπορεί να είναι μια κλασική περίπτωση ήττας της Ρωσίας- αλλά και του Ιράν, αφού πρόκειται για την καθόλα κρίσιμη χερσαία γέφυρα που την συνδέει με τους συμμάχους της στη Μεσόγειο (τα κινήματα αντίστασης του Λιβάνου και της Παλαιστίνης). Για να μην αναφέρουμε ότι στέλνει ένα μήνυμα στην Κίνα, η οποία, παρ' όλη τη μεγαλόστομη ρητορική της περί «κοινότητας ενός κοινού μέλλοντος», δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας.

 

 

Σε γεωενεργειακό επίπεδο, τώρα δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια για την επίλυση ενός επικού έπους Pipelineistan  (αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου)- και ενός από τους βασικούς λόγους για τον πόλεμο κατά της Συρίας, όπως ανέλυσα πριν από εννέαχρόνια : η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Κατάρ-Τουρκίας μέσω του συριακού εδάφους για να παρέχει στην Ευρώπη μια εναλλακτική λύση στο ρωσικό φυσικό αέριο. Ο Άσαντ είχε απορρίψει αυτό το σχέδιο, μετά το οποίο η Ντόχα βοήθησε στη χρηματοδότηση του συριακού πολέμου για την ανατροπή του.

 

Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα βασικά κράτη του Περσικού Κόλπου, όπως η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ, θα αποδεχτούν με χαρά τη γεωοικονομική επιτυχία  του Κατάρ, αν κατασκευαστεί ο αγωγός. Γιατί πριν απ’όλα, πρέπει να περάσει μέσα από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας και το Ριάντ μπορεί να μην είναι πλέον θετικό σε αυτό.

 

Το καίριο αυτό ερώτημα συνδέεται με μια σωρεία άλλων ερωτημάτων, όπως, με την πύλη εισόδου της Συρίας να είναι σχεδόν ανύπαρκτη: πώς η Χεζμπολάχ θα παίρνει όπλα στο μέλλον και πώς θα αντιδράσει ο αραβικός κόσμος στην προσπάθεια της Τουρκίας να γίνει πλήρως νεο-οθωμανική;

 

Υστερα, υπάρχει το ακανθώδες ζήτημα της Τουρκίας, κράτους-εταίρου των BRICS, που συγκρούεται άμεσα με τα κορυφαία μέλη των BRICS, τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η νέα στροφή της Άγκυρας μπορεί ακόμη και να καταλήξει να την απορρίψουν οι BRICS και να μην της παραχωρηθεί ευνοϊκό εμπορικό καθεστώς από την Κίνα.

 

Αν και μπορεί να υποστηριχθεί ότι η απώλεια της Συρίας ίσως είναι καταστροφική για τη Ρωσία και την Παγκόσμια Πλειοψηφία, μη βιάζεστε . Σε περίπτωση απώλειας του λιμανιού της Ταρτούς, το οποίο η ΕΣΣΔ-Ρωσία διαχειρίζεται από το 1971, μαζί με την αεροπορική βάση Hmeimim - και εκδίωξης της από την Ανατολική Μεσόγειο - η Μόσχα θα είχε επιλογές αντικατάστασης, με διαφορετικούς βαθμούς σκοπιμότητας.

 

Έχουμε την Αλγερία (εταίρος των BRICS), την Αίγυπτο (μέλος των BRICS) και τη Λιβύη. Ακόμη και τον Περσικό Κόλπο: που, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος της συνολικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Ιράν, η οποία θα υπογραφεί επίσημα στις 25 Ιανουαρίου στη Μόσχα από τον Πούτιν και τον Ιρανό ομόλογό του, τον πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν.

 

Είναι εξαιρετικά αφελές να υποθέτουμε ότι η Μόσχα αιφνιδιάστηκε από τη σκηνοθεσία ενός υποτιθέμενου Κουρσκ 2.0. Λες και όλα τα ρωσικά μέσα πληροφοριών - βάσεις, δορυφόροι, επίγειες πληροφορίες - δεν θα έβλεπαν επί μήνες μια ομάδα σαλαφιστών τζιχαντιστών να συγκεντρώνει έναν στρατό δεκάδων χιλιάδων στην ευρύτερη περιοχή της  Ιντλίμπ, με μια μεραρχία τεθωρακισμένων.  

 

Έτσι είναι αρκετά πιθανό ότι αυτό που παίζεται να είναι κλασικό ρωσικό παιχνίδι, σε συνδυασμό με περσική πονηριά. Η Τεχεράνη και η Μόσχα δεν άργησαν να υπολογίσουν τι θα έχαναν -ιδιαίτερα από άποψη ανθρώπινου δυναμικού- πέφτοντας στην παγίδα της υποστήριξης ενός ήδη εξασθενημένου Άσαντ σε έναν ακόμη αιματηρό, παρατεταμένο χερσαίο πόλεμο.  Παρόλα αυτά, η Τεχεράνη προσέφερε στρατιωτική υποστήριξη, και η Μόσχα, αεροπορική υποστήριξη, και σενάρια διαπραγματεύσεων μέχρι τέλους.

 

Τώρα, ολόκληρη η συριακή τραγωδία -συμπεριλαμβανομένου ενός πιθανού Χαλιφάτου της All-Sham υπό την ηγεσία του αναμορφωμένου, ερωτευμένου με  τις μειονότητες τζιχαντιστή Abu Mohammad al-Julaniι- πέφτει στην πλήρη διαχειριστική ευθύνη του συνδυασμού ΝΑΤΟ/Τελ Αβίβ/Αγκυρα.

 

Απλά δεν είναι προετοιμασμένοι να πλοηγηθούν στην εξαιρετικά πολύπλοκη πολυφυλετική, φατριαστική, συριακή πραγματικότητα όπου επικρατεί η διαφθορά - για να μην αναφέρουμε το μάγμα των 37 τρομοκρατικών ομάδων που το μόνο που τις ενώνει, μέχρι στιγμής, είναι η ασθενής συγκολλητική ουσία της εκδίωξης του Άσαντ. Το ηφαίστειο αυτό θα εκραγεί σίγουρα στα συλλογικά τους πρόσωπα, ενδεχομένως με τη μορφή φρικτών εσωτερικών μαχών που μπορεί να κρατήσουν τουλάχιστον μερικά χρόνια.

 

Οι βορειοανατολικές  και  ανατολικές περιοχές της Συρίας είναι ήδη, άμεσα, βυθισμένες στην απόλυτη αναρχία, με πληθώρα τοπικών φυλών  αποφασισμένες να διατηρήσουν τα μαφιόζικα σχέδιά τους με κάθε κόστος, αρνούμενες να ελεγχθούν από ένα σύνθετο αμερικανο-κουρδικό καθεστώς σε μεγάλο βαθμό κομμουνιστικό και κοσμικό.

 

Ορισμένες από αυτές τις φυλές έχουν ήδη αρχίσει να συναγελάζονται με τους υποστηριζόμενους από την Τουρκία σαλαφιστές-τζιχαντιστές. Άλλες αραβικές φυλές είχαν φέτος ενώσει τις δυνάμειςτους με τη Δαμασκό τόσο κατά των εξτρεμιστών όσο και κατά των Κούρδων αποσχιστών.

 

Και στη δυτική Συρία μπορεί να επικρατήσει αναρχία, όπως στην Ιντλίμπ : η αιματηρή αντιπαλότητα μεταξύ τρομοκρατικών και ληστρικών δικτύων, φατριών, φυλών, εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που ρυθμιζόντουσαν από τον Άσαντ και γενικά η κατάσταση είναι ακόμη πιο πολύπλοκη από ό,τι στη Λιβύη υπό τον πρώην πρόεδρο Μουαμάρ αλ Καντάφι.

 

Όσο για τις γραμμές ανεφοδιασμού των χασάπηδων, αυτές αναπόφευκτα θα επιμηκυνθούν - και τότε θα είναι εύκολο να τις αποκόψει, όχι μόνο το Ιράν, για παράδειγμα, αλλά και η πτέρυγα του ΝΑΤΟ μέσω Τουρκίας/Ισραήλ, όταν στραφούν εναντίον του Χαλιφάτου, όπως αναπόφευκτα μπορεί να συμβεί αν οι καταχρήσεις του τελευταίου γίνουν πολύ εμφανείς στα μέσα ενημέρωσης. 

 

Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα συμβεί στο κουφάρι της Συρίας της δυναστείας Άσαντ. Εκατομμύρια πρόσφυγες μπορεί να επιστρέψουν, ιδίως από την Τουρκία, κάτι που η Ουάσινγκτον προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποτρέψει προκειμένου να προστατεύσει το σχέδιο «κουρδοποίησης» στο βορρά - αλλά ταυτόχρονα, εκατομμύρια θα φύγουν, τρομοκρατημένοι από την προοπτική ενός νέου Χαλιφάτου και ενός νέου εμφυλίου πολέμου.

 

Υπάρχει μια πιθανή αχτίδα φωτός μέσα σε αυτό το σκοτάδι ; Επικεφαλής της μεταβατικής κυβέρνησης θα είναι ο Μοχάμεντ αλ Μπασίρ, ο οποίος ήταν, μέχρι πρόσφατα, πρωθυπουργός της λεγόμενης Κυβέρνησης Συριακής Σωτηρίας (ΚΣΣ) στην Ιντλίμπ που ελέγχεται από την HTS. Ηλεκτρολόγος μηχανικός στην εκπαίδευση, ο Μπασίρ πρόσθεσε ένα επιπλέον πτυχίο στην εκπαίδευσή του το 2021: Σαρία και νόμος.

 

 

ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Η Παγκόσμια Πλειοψηφία μπορεί να θρηνεί αυτό που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει με ένα σχεδόν θανατηφόρο πλήγμα κατά του Άξονα της Αντίστασης. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία περίπτωση η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ - και ακόμη και η βροντερά σιωπηλή Κίνα - να αφήσουν να επικρατήσει ένας στρατός αντιπροσώπων που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και την Τουρκία και είναι σαλαφιστές-τζιχαντιστές.

Σε αντίθεση με τη συλλογική Δύση, είναι πιο έξυπνοι, πιο σκληροί, απείρως πιο υπομονετικοί και λαμβάνουν υπόψη τους το περίγραμμα της Μεγάλης Εικόνας που βρίσκεται μπροστά τους.

 Είναι πολύ νωρίς- αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να ρολάρουν για να αποτρέψουν τον υποστηριζόμενο από τη Δύση τζιχαντισμό από το να διαχυθεί στο Πεκίνο, την Τεχεράνη και τη Μόσχα.

Η ρωσική υπηρεσία εξωτερικών πληροφοριών Sluzhba Vneshney Razvedki (SVR) τώρα πρέπει να παρακολουθεί σε εικοσιτετράωρη βάση ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός της μεγάλης ταξιαρχίας των σαλαφιστών-τζιχαντιστών που διασχίζουν το εσωτερικό της Συρίας, οι οποίοι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία Ουζμπέκοι, Ουιγούροι, Τατζίκοι, και λίγο Τσετσένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθούν για να «επεκτείνουν» (ορολογία στα αμερικανικά Think Tankland) όχι μόνο την Κεντρική Ασία αλλά και τη Ρωσική Ομοσπονδία.

Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θα έχει επεκταθεί ακόμα περισσότερο στο Γκολάν. Οι Αμερικανοί θα αισθάνονται προσωρινά ασφαλείς και σίγουροι γύρω από τις πετρελαιοπηγές από τις οποίες θα συνεχίσουν να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο. Αυτά είναι δύο ιδανικά γεωγραφικά πλάτη για την έναρξη των πρώτων συντονισμένων αντιποίνων των BRICS εναντίον εκείνων που εξαπολύουν τον Πρώτο Πόλεμο στις BRICS.

Ακολουθεί, η απόλυτη τραγωδία: Παλαιστίνη. Μια τεράστια ανατροπή έλαβε χώρα ακριβώς μέσα στο  Meεγάλο Τζαμί των Ουμαγιάδων στη Δαμασκό. Ο ΝΑΤΟ-ισραηλινός-τουρκικός στρατός υπόσχεται τώρα στους Παλαιστίνιους να απελευθερώσουν τη Γάζα και την Ιερουσαλήμ.

Ωστόσο, μέχρι την περασμένη Κυριακή, όλα ήταν «Αγαπάμε το Ισραήλ». Ο τελετάρχης αυτής της επιχείρησης δημοσίων σχέσεων - που σχεδιάστηκε για να ξεγελάσει τον μουσουλμανικό κόσμο και την Παγκόσμια Πλειοψηφία - δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον χαλίφη της al-Sham, τον Julani.

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, το νέο καθεστώς στη Δαμασκό θα υποστηρίζεται, για πρακτικούς λόγους, από όσους υποστηρίζουν και μηχανεύονται το Μεγάλο Ισραήλ και τη γενοκτονία της Παλαιστίνης. Αυτό είναι κάτι που το βλέπουν όλοι και προκύπτει από τους ίδιους τους Ισραηλινούς αξιωματούχους του υπουργικού συμβουλίου: Το ιδανικό για το Τελ Αβίβ θα ήταν να εκδιώξει τον πληθυσμό της Γάζας και της Δυτικής Όχθης στη Συρία, αν και η Ιορδανία είναι ο προτιμώμενος προορισμός τους.

Αυτή είναι η μάχη στην οποία πρέπει να επικεντρωθούμε από εδώ και στο εξής.

Ο αείμνηστος γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ήταν ανένδοτος όταν επέμενε στο βαθύτερο νόημα της απώλειας της Συρίας: «Η Παλαιστίνη θα χαθεί». Περισσότερο από ποτέ, εναπόκειται στην Παγκόσμια Αντίσταση να μην το επιτρέψει.

 [----->]