Οι ένοχοι κάθονται σε ακριβά γραφεία

 

Αποφεύγω πλέον να μιλάω για την προσφυγική κρίση γιατί είναι ένα θέμα που όλοι νομίζουν ότι γνωρίζουν και καταλήγει σε πόλωση με τη μια μεριά να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πιο αλληλέγγυοι από τους υπόλοιπους και την άλλη μεριά να μοιράζει κατάρες. Θα μοιραστώ απλά τη δίκη μου εμπειρία . Δεν θα γράψω για την Ελλάδα. 

Την προσφυγική κρίση στη χώρα μας την έζησα από πολύ κοντά καθώς τότε εργαζόμουν σε ένα διεθνή οργανισμό ( διαφορετικό από εκεί που είμαι σήμερα ). Είχα επισκεφθεί σχεδόν όλες τις δομές και τα «προαναχωρησιακα κέντρα» όπως τα έλεγαν - αλλά πρακτικά ήταν φυλακές. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες και είχα δει από κοντά τόσα πολλά που γελάω με όσα γράφονται στο ΦΒ από δήθεν ειδικούς. 

Χτίστηκαν πολλές καριέρες πάντως τότε και συνεχίζουν…Θα αφήσω τους συναισθηματικούς εκβιασμούς με ρούχα που επιπλέουν στη θάλασσα και θα σας πάω λίγο πιο μακριά. Θα σας πάω στο αγαπημένο μου Σαχελ. Ο δρόμος της ερήμου - ακόμα πιο θανατηφόρος από εκείνον την Μεσογείου αλλά για τον οποίο δεν λέγονται πολλά.   

Ο ερυθρός Σταύρος του Νίγηρα είχε οργανώσει ένα κέντρο υποδοχής μέσα στην έρημο - βόρεια του Αγκαντεζ και τριάντα χλμ από τα σύνορα με την Αλγερία σε μια προσπάθεια να σώσουμε κάποιες ζωές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα ζήσαμε εκεί. Εκατοντάδες πρόσφυγες από το Μάλι, τη Γουινεα και κυρίως το  Τσαντ ( όταν αργότερα  δούλεψα στο Τσαντ κατάλαβα πολύ καλά γιατί τόσοι πρόσφυγες ήταν από το Τσαντ) διέσχιζαν την έρημο στοιβαγμένοι σαν τα ζώα σε φορτηγά τα οποία είχαν χρυσοπληρώσει. Οι ελάχιστες γυναίκες που ήταν στα φορτηγά αυτά βιάζονταν σχεδόν σε κάθε στάση ( εάν κάποια αρνούνταν απλά θα την πέταγαν στην έρημο ). Χωρίς νερό και φαγητό έφταναν τα σύνορα. Κάποιοι καταφέρναν να περάσουν και άλλοι όχι . Όσοι περνούσαν συνήθως συλλαμβάνονταν από τις αρχές . Τους έσπαζαν τα κινητά, τους έπαιρναν τα χρήματα και τα παπούτσια. Έπειτα τους επαναπροωθουσαν στην έρημο. 

Εκατοντάδες άνθρωποι χωρίς παπούτσια , νερό και φαγητό έπρεπε να περπατήσουν 30χλμ (πριν χτίσουμε τον σταθμό τα χλμ ήταν 80) μέσα στην καυτή άμμο της Σαχάρας . Οι περισσότεροι χτυπημένοι και τραυματισμένοι. 

Πέθαναν πολλοί αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι. 

Όσοι έφταναν στον σταθμό , πήγαιναν σε άθλια κέντρα υποδοχής και από εκεί στις χώρες τους. Το ψυχικό τραύμα ήταν τεράστιο. Είχαμε άντρες που είχαν βιαστεί επανειλημμένα με αντικείμενα και όχι μόνο αλλά που λόγω του στίγματος ήταν καταδικασμένοι να ζήσουν με τους εφιάλτες τους. Στην ερώτηση εάν θα ξανά φύγουν όλοι έλεγαν ναι. Μόνο όταν έζησα στο Τσαντ μπόρεσα να καταλάβω την απελπισία αυτού του ναι. 

 

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στο Σουδαν ήμουν στο Τσαντ και έτσι βρέθηκα σε αποστολή στα σύνορα . Εκεί είχαμε πάλι χιλιάδες πρόσφυγες από το Σουδάν που περνούσαν στο Τσαντ . Έφταναν με φορτηγά η με γαϊδούρια η με τα πόδια - τρομαγμένοι, με τα χέρια ψηλά , πεινασμένοι. Αρκετοί είχαν σφαίρες στο κορμί τους. Ήταν όλοι  Μασαλιντ - ο μαύρος πληθυσμός- που οι Σουδανοί Άραβες βρήκαν ευκαιρία να εξοντώσουν για να τους αρπάξουν την γη. Θυμάμαι το αυτοσχέδιο νοσοκομείο και τις κραυγές των παιδιών. Χτυπήματα με μανσέτες, σφαίρες, κομμένα πόδια  ανοιχτές κοιλιές. Κραυγές και κλάματα παντού και οι γιατροί να τρέχουν πανικόβλητοι (φανταστείτε κάτι ακόμα χειρότερο που γίνεται αυτή τη στιγμή που σας γράφω στην Γάζα). Και μετά πήγαινες στις σκηνές με τα υποσιτισμένα παιδιά και η σιωπή ήταν  πιο τρομακτική από τις κραυγές. Ένιωθες τον θάνατο παντού και τον κουβαλούσες μαζί σου βγαίνοντας από εκεί. Μπορώ να σας γράψω πολλά αλλά θα σταματήσω εδώ. Ο θάνατος δεν είναι για λαϊκς στο ΦΒ. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα του προσφυγικού . Και όταν δεν υπάρχει πόλεμος,  η φτώχεια - η μάλλον η απελπισία και η έλλειψη προοπτικής είναι το ίδιο θανατηφόρα. Η ψυχή μας πεθαίνει σε κάθε γωνία της γης, τα σώματα μας βιάζονται, τα παιδιά μας δολοφονούνται. Δεν ορίζουμε πια τις  ζωές μας. Και εμείς οι κάποτε προνομιούχοι είμαστε φυλακισμένοι σε μια ιδιότυπη δικτατορία της εικόνας και των κοινωνικών δικτύων. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε συστήματα που μας ληστεύουν και μας εξοντώνουν. Ζούμε με το ψυχικό μας τραύμα ψάχνοντας ήρωες και δαίμονες.

Κρατάω τις μνήμες αυτές ως την πυξίδα της ζωής μου εδώ που βρίσκομαι. Φυλάω βαθιά το δικό μου τραύμα και προσπαθώ να το επεξεργαστώ.  Άλλοτε νιώθω να πνίγομαι και άλλοτε νιώθω δυνατή. Δεν ξέρω πως να αντισταθώ και πως να ενταχθώ σε αυτή την πραγματικότητα. Βρίσκω κάθε μέρα τρόπους για μικρές ανάσες  σε όσα αγαπάω και στην ελπίδα ότι όσο κρατάω το μυαλό μου ακμαίο δεν θα με νικήσει αυτή η αγριότητα.

Fragkiska Megaloudi

Συγγνώμη για την τεράστια ανάρτηση - δεν ξέρω ποιος θα αντέξει να διαβάσει μέχρι τέλους. Όλο λέω ότι θέλω να απέχω από αυτό το πανηγύρι των κοινωνικών δικτύων και τελικά όλο γράφω.

 

Fragkiska Megaloudi

Αρκεί να καταλάβουμε όλοι ότι οι ένοχοι κάθονται σε ακριβά γραφεία, προεδρεύουν της Ευρωπαικης Ενωσης, είναι ιδιοκτήτες funds, είναι οικονομικά συμφέροντα , είναι λόμπι… έχουν όνομα, τους ψηφίσαμε, τους στηρίξαμε με την ανοχή μας. Δεν είναι η κλιματική αλλαγή, η κακή μας μοίρα, η γεωγραφία, οι κακές επιλογές των φτωχών. Οι γενοκτονίες δεν είναι νόμιμη άμυνα, δεν υπάρχει δίκαιο στη σφαγή

 [---->]