Υπάρχουν (όλο και πιο συχνά στις μέρες μας) στιγμές, που νοιώθεις εντελώς αδύναμος μπροστά στο μέγεθος της (δυστυχώς απροκάλυπτης) υποκρισίας των πολιτικών και των υπαλλήλων τους.
Σκέπτονται και ενεργούν με τρόπο, που υπερβαίνει κατά πολύ την
συνήθη υποψία πως υποκρίνονται. Οι σκέψεις και τα έργα τους είναι τόσο εμφανώς
παράδοξα, αναντίστοιχα, άσχετα, με την πραγματικότητα, ώστε αρχίζουν να
συνωστίζονται στο μυαλό σου πολλές άλλες υποθέσεις σχετικά με την πηγή τους.
Σκέφτονται και πράττουν από άγνοια, ερασιτεχνισμό, ηλιθιότητα,
αφέλεια; Εννοείται πως όλα εξαρτώνται από την ειλικρίνεια, που πιστεύεις πως
διαθέτουν. Και επίσης από το πόσο ηλίθιο ή αφελή σε θεωρούν.
Προσωπικά και με το χέρι στην καρδιά, δεν ξέρω τι ακριβώς τους
συμβαίνει. Ή μάλλον, δεν μπορώ να αποφασίσω, διότι κάθε φορά που επιχειρώ να
επιστρατεύσω τα εργαλεία μου, γίνεται μέσα στο κεφάλι μου ένα οχληρό συνέδριο
γαλλικής φιλοσοφίας του 2ου μισού του 20ου αιώνα, όπου οι Γάλλοι φιλόσοφοι
έχουν ζητήσει να αντικατασταθεί το τραπέζι των συζητήσεων με οδόφραγμα (αλλά τα
γεύματα να παραμείνουν gourmet).
Μπορεί να συμβαίνουν όλα μαζί. Μπορεί οι πολιτικοί και οι
υπάλληλοί τους να είναι και υποκριτές και αμαθείς και ερασιτέχνες και ηλίθιοι
και αφελείς… Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό πως δεν ανήκουν δα στους
αξιολογότερους ανθρώπους.
Φτάνει με τις φιλοσοφικές σκέψεις. Κατευθείαν στο συμβάν που
τις προκάλεσε.
Βροχή άρχισαν να πέφτουν οι καταγγελίες για άσκηση βίας στον
καλλιτεχνικό χώρο. Αναμενόμενο, μετά το
θάρρος με το οποίο πρόσωπα του αθλητισμού αποφάσισαν να εκθέσουν τους
βασανιστές τους δημόσια και να ευαισθητοποιήσουν μια κοινωνία που συμπαθεί τους
βάρβαρους αυτοματισμούς, επειδή είναι στατική, γυρίζει γύρω από την επίμοχθη
κάλυψη βασικών αναγκών τα τελευταία 200 χρόνια (το λιγότερο).
Πετάγεται τότε το Υπουργείο Πολιτισμού, «αρωγός» (λες και
βοήθησε ποτέ κανέναν εκτός από τον εαυτό του), με ανά χείρας την λύση: Κώδικα Δεοντολογίας για όλους τους κρατικούς
καλλιτεχνικούς φορείς και τις εκπαιδευτικές δομές, αλλά και έναρξη διαβούλευσης
με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και τους θεατρικούς παραγωγούς.
Ο σκοπός - σύμφωνα με την ανακοίνωσή του: Να σπάσει ο φαύλος
κύκλος κάθε μορφής βίας και διάκρισης στους χώρους συλλογικής καλλιτεχνικής
δημιουργίας. Εδώ, ο «φαύλος κύκλος» και το ρήμα «σπάσει» είναι απλά κούφιες,
ρητορικές, εκφράσεις που προσποιούνται αποφασιστικότητα.
Ως γνωστόν, στην Ελλάδα η άσκηση ψυχολογικής και σωματικής
βίας, σε οποιονδήποτε χώρο, για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιεσδήποτε
συνθήκες, τιμωρείται από τον νόμο. Οπότε τι νόημα έχει ένας κώδικας
δεοντολογίας, που θα λέει αυτό που ήδη λεν οι νόμοι; Θα τους κάνει μήπως πιο
εφαρμόσιμους; Πώς; Όπως στους χώρους εργασίας (δημόσιους και ιδιωτικούς);
Πρέπει να μην έχεις δουλέψει ποτέ στην ζωή σου (όπως οι περισσότεροι Έλληνες
πολιτικοί και οι κατ’ επίφασιν εργαζόμενοι υπάλληλοί τους) για να μην ξέρεις
πως οι περισσότεροι χώροι εργασίας είναι από πολύ καιρό ψυχικά -και συχνότατα
σωματικά- κολαστήρια. Πρέπει να μην ξέρει κανείς τι είναι ανάγκη επιβίωσης
(όπως οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί και οι υπάλληλοί τους) για να νομίζει
πως ένας κώδικας δεοντολογίας μπορεί να ρυθμίσει την κοινωνική ζωή. Και το
Σύνταγμα ένας κώδικας δεοντολογίας είναι!
Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτή η ανοησία που εξακόντισαν πάλι;
Σημαίνει απλά: «Πάρτε τις χάντρες σας, ιθαγενείς και παρατάτε
μας ήσυχους!»
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Το εξοργιστικό είναι πως δεν τους ζήτησε κανείς τίποτα – καν
χάντρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου