ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ: Ένα φλερτ που εξελίσσεται σε φλογερό ειδύλλιο

 Πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος – Report

Oι υποψήφιοι πρόεδροι των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας, δημοσιοποιούν τη λίστα με τους επιχειρηματίες που τους παρέχουν στήριξη (κυρίως] μέσω χρηματοδότησης. Μάλιστα μεγάλο μέρος της προσπάθειας των υποψηφίων είναι να βρουν επιχειρηματίες να τους υποστηρίξουν, καθώς θεωρείται ένδειξη δυναμισμού μιας υποψηφιότητας να έχει συγκεντρώσει αρκετά εκατομμύρια δολάρια με αυτό τον τρόπο.

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει νομιμοποιήσει τις τεράστιες χορηγίες των επιχειρηματιών στους υποψηφίους στο όνομα της… ελευθερίας του λόγου. Στην Ευρώπη, αντίστοιχα, πίσω από κάθε πρόεδρο και πρωθυπουργό, καταγράφονται «ειδικές σχέσεις» με πολυεθνικούς ομίλους. Η πολιτική εξουσία, ασχέτως εάν ασκείται στις μεγάλες μητροπόλεις του καπιταλισμού ή σε μικρότερες χώρες και οικονομίες, αποκτά πάντοτε «σχέσεις αίματος» με τον επιχειρηματικό κόσμο. Για να ανέλθεις στα σκαλιά της πολιτικής και να λάβεις το χρίσμα, θα πρέπει πρώτα να περάσεις από εξετάσει. Τόσο απλά…

Από αυτόν τον «χρυσό κανόνα» που διαπερνά την ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος από τα γεννοφάσκια του, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η Ελλάδα. Ούτε φυσικά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε η σχέση της Αριστεράς με την επιχειρηματικότητα στη χώρα μας, δεν υπήρξε μόνο ανταγωνιστική. Και δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις των ανθρώπων εκείνων που, γυρνώντας από τις φυλακές και τις εξορίες της μετεμφυλιακής περιόδου και συναντώντας όλες τις πόρτες κλειστές, κατάφεραν με επινοητικότητα, σκληρή δουλειά και μεράκι να στήσουν βιοτεχνίες, μαγαζιά, εκδοτικούς οίκους. Ούτε καν στο γεγονός ότι σημαντικοί επιχειρηματίες στη χώρα έχουν ιστορικές αναφορές στην Αριστερά. Αναφερόμαστε και στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τις ηγετικές μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου, εκείνες ακριβώς που υποτίθεται ότι θα αντιπάλευε…

Διότι, μπορεί η βρετανική εφημερίδα Independent να έγραφε στις 26 Ιανουάριου 2015, την επομένη της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «Ο Τσίπρας είναι ένας ρομαντικός πολιτικός που οραματίζεται την αντικατάσταση του καπιταλισμού με ένα απείρως δικαιότερο σύστημα», ωστόσο η ελληνική αστική τάξη ήταν σε θέση να έχει πιο ξεκάθαρη εικόνα για την πολιτική και τις στρατηγικές επιδιώξεις του σημερινού πρωθυπουργού.

Η συνάντηση με τον Βαρδή που άνοιξε τον δρόμο

Αργά το απόγευμα της 20ής Ιανουάριου του 2015, πέντε μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές, υπήρξε μια μυστική συνάντηση του Aλ. Τσίπρα με την επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Ανάμεσα τους, σύμφωνα με πληροφορίες, βρέθηκε και ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, ο κατά πολλούς ισχυρότερος εγχώριος επιχειρηματίας που ήθελε να έχει προσωπική άποψη για τον νέο πολιτικό ηγέτη. Το περιεχόμενο της συνάντησης αποτελεί μέχρι και σήμερα επτασφράγιστο μυστικό. Όμως φαίνεται ότι ο μελλοντικός πρωθυπουργός κατάφερε πείσει τον… ισχυρό άντρα της χώρας για το ταλέντο του.

Ο Β. Βαρδινογιάννης, εξάλλου, είχε φροντίσει να τσεκάρει τον Αλ. Τσίπρα, όταν τον Δεκέμβριο του 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά επιχείρησε με τροπολογία να σβήσει δια παντός αναδρομικό πρόστιμο που είχε επιβληθεί στην εταιρεία Motor Oil. Τότε μερίδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να αναταχθεί σθεναρά στη φωτογραφική ρύθμιση, αλλά ο Aλ. Τσίπρας φρόντισε να κρατήσει χαμηλά τους τόνους της αντιπολίτευσης, ώστε να μη διαρραγούν οι σχέσεις με τον επιχειρηματία.

Εκείνο το βράδυ, όμως και πολλά προηγούμενα, αλλά και επόμενα, οιΤσίπρας, Παππάς, Σταθάκης, Δραγασάκης και Φλαμπουράρης,πραγματοποιούσαν πλήθος συναντήσεων με τα «μεγάλα πορτοφόλια» της χώρας στις οποίες οικοδομήθηκαν οι αναγκαίες γέφυρες επικοινωνίας, ενόψει της αδιαμφισβήτητης κατάκτησης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το Φεβρουάριο του 2015 ο Γιάννης Βαρδινογιάννης [Τζίγγερ] παραχώρησε συνέντευξη στο πρακτορείο Reuters και παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ακόμα ως εκφραστής της ρήξης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ο ίδιος δεν ένιωθε καμιά ανασφάλεια.· «Είναι βάσιμη η στάση της κυβέρνησή να επιτεθεί ενάντια σε ένα συγκεκριμένο καθεστώς που έπαιξε σημαντικό ρόλο και επηρέασε με αρνητικό και διεφθαρμένο τρόπο το επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα», είχε δηλώσει, για να προσθέσει: «Η αντιμετώπιση της διαφθοράς θα έχει θετικό αποτέλεσμα για την εμπιστοσύνη προς τις επιχειρήσεις και την ανάπτυξή τους».

Για τους εγχώριους βιομήχανους, πετρελαιάδες, εφοπλιστές, τραπεζίτες, εργολάβους και μιντιάρχες, ο Τσίπρας ήταν ο αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, το οποίο γνώριζαν -εκ των έσω- ότι δεν ερχόταν στην εξουσία για να ανατρέψει το σύστημα ή να αμφισβητήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την ατομική ιδιοκτησία, αλλά ούτε καν τη στρατηγική επιλογή της ελληνικής ολιγαρχίας για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Μπορεί εκείνη την περίοδο να μην αποτελούσε την πρώτη πολιτική επιλογή τους, ωστόσο είχαν διαπιστώσει ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν εύκολα τη λαϊκή βούληση, που έβλεπε στο πρόσωπο του Τσίπρα τον άνθρωπο που (μοίραζε υποσχέσεις ότι] θα έφερνε την πολυπόθητη «λύτρωση» από τα μνημόνια.

 

Μπορεί η προκήρυξη του δημοψηφίσματος να θορύβησε και να κλόνισε την ελληνική επιχειρηματική ελίτ, ειδικά όταν στις 17 Ιουνίου 2015 ο πρωθυπουργός δεν έλαβε υπόψη του την επιστολή των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ενώσεων που τον καλούσαν να τα βρει με τους δανειστές, αλλά αν ξύσει κανείς κάτω από την επιφάνεια, θα διαπιστώσει ότι ο επιχειρηματικός κόσμος ουδέποτε «φοβήθηκε» για τις πραγματικές διαθέσεις της τότε νέας κυβέρνησης.

Η επιχειρηματική τάξη της χώρας, που είχε κάνει τα κουμάντα της ήδη από το 2012, είχε επίσης σημειώσει στα κιτάπια της πως τον Απρίλιο του 2014, δηλαδή ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές και συγκεκριμένα σε συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, απορρίφθηκεαπό την πλειοψηφία η τροπολογία που κατέθεσε η «Αριστερή Πλατφόρμα» για την εκπόνηση σχεδίου που θα προβλέπει την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ, σε περίπτωση που μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «εκβιαστεί από το ευρωπαϊκό κατεστημένο» και δεν μπορέσει να εφαρμόσει το προοδευτικό πρόγραμμά της. Εκείνη η πλειοψηφία, με την οποία είχε συνταχθεί και ο Αλ. Τσίπρας, ήταν πλέον στην εξουσία και είχε αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Η άρχουσα τάξη δεν διαψεύστηκε για την εμπιστοσύνη που του έδειξε. Η υπογραφή του 3ου Μνημονίου και η στρατηγική επιλογή να εφαρμοστούν κατά γράμμα οι μνημονιακές δεσμεύσεις από τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, επανέφερε πλήρως την τάξη και οι δουλειές ξεκίνησαν εκ νέου. Ιδιωτικοποιήσεις, εργολαβίες, αυτοκινητόδρομοι, νέος αναπτυξιακός νόμος, όλα κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις της καθεστηκυίας τάξης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί να μοιράσει την πίτα ανάμεσα στα παλιά επιχειρηματικά τζάκια και κάποια νέα που επιδιώκουν να ξεπηδήσουν μέσα από τις ανακατατάξεις της αγοράς και τη νέα πολιτική κατάσταση.

Και μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να εξαπάτησε τον ελληνικά λαό, όμως απέναντι στο εγχώριο κατεστημένο κράτησε τις υποσχέσεις της και μάλιστα στο ακέραιο.

Μερικές μέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη, στις 21 Ιανουάριου 2015, ο Γ. Σταθάκης, σημερινός υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, σε συνάντηση που είχε με 38 εκπρόσωπους του τραπεζικού και επιχειρηματικού κόσμου (τραπεζίτες, φαρμακοβιομήχανόυς, εφοπλιστές και ιδιοκτήτες ενεργειακών ομίλων) είχε δώσει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξει αύξηση της φορολογίας των κερδών, δεν θα ακυρωθεί το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και ότι η νέα κυβέρνηση θα εξασφαλίσει κονδύλια από το ΕΣΠΑ για τη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων και των ιδιωτικών επενδύσεων.

Όπερ και εγένετο. Η πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων προχώρησε κανονικά προ μεγάλη χαρά όχι μόνο των Γερμανών αλλά και του Κοπελούζου που είναι μέτοχος στην κοινοπραξία που τα αγόρασε. Η έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού πέρασε οριστικά και αμετάκλητα στα χέρια του Λάτση, ενώ η πλειοψηφία της Ρένας Δούρου στο Περιφερειακό Συμβούλιο ενέκρινε ήδη την επέκταση του Golden Hall. Το ίδρυμα Νιάρχου απολαμβάνει προνομιακής μεταχείρισης από το Μαξίμου και την Περιφέρεια Αττικής.

Η οικογένεια Μπόμπολα, των «εθνικών» εργολάβων όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, χρηματοδοτήθηκε για να ολοκληρώσει τα έργα των αυτοκινητόδρομων, ενώ τα εγκαίνια τμήματος της Ολυμπίας Οδού τίμησε με την παρουσία του ο ίδιος ο πρωθυπουργός . Ο Άκτωρ, μέσω της κυβέρνησης και των Περιφερειών, επιχειρεί ταυτόχρονα να αναλάβει και την χρυσοφόρα επένδυση της διαχείρισης των απορριμμάτων. Η οικογένεια Μπόμπολα ήταν, άλλωστε, από τις πρώτες που έσπευσε να σταθεί στο πλευρό της νέας κυβέρνησης. Εξάλλου ο Γιώργος Μπόμπολας ανήκε στη γενιά των παλαιών αριστερών, κατάφερε να μπει σε δύσκολες συνθήκες στο ΕΜΠ και μετά να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους εργολάβους δημόσιων έργων, πολύ πριν ο Καλογρίτσας προσεγγίσει το χώρο του ΚΚΕ στη δεκαετία του 1980, σε μια πορεία της οποίας τις απολήξεις εξακολουθούμε να βλέπουμε μέχρι και σήμερα.

Ισχυρός παίκτης στο χώρο των κατασκευών παραμένει και ο επιχειρηματίας Περιστέρης, ο οποίος βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον υπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Χρ. Σπίρτζη. Ο όμιλοςΜυτιληναίου, που έχει αρχίσει να αποκτά σταθερό δίαυλο επικοινωνίας με την κυβέρνηση, αναμένεται να πρωταγωνιστήσει το επόμενο διάστημα στις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ και ΛΑΡΚ0. Άλλωστε, την επαύριον των εκλογών του Ιανουάριου 2015, ο Μυτιληναίος είχε σπεύσει να δηλώσει στο Bloomberg «No more Greek Drama», υπογραμμίζοντας ότι αυτό που χρειάζεται είναι «σταθερότητα» και εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την εμπιστοσύνη του στην ικανότητα της νέας κυβέρνησης να εξυπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Τον χώρο της ενέργειας εποφθαλμιά και η οικογένεια Βαρδινογιάννη, παρότι το κύριο βάρος των πιέσεών της προς την κυβέρνηση ασκείται προκειμένου να μην αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΕΑΠΕ-για να μην γεννηθεί ένα όμιλος με ξένα και ελληνικά κεφάλαια που θα είναι σε θέση να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της Motor Oil.

Ακόμα και ο εξαφανισμένος Σ. Κόκκαλης επανήλθε στο προσκήνιο, είτε μέσω της συμμετοχής εταιρειών του στην κατασκευή των αυτοκινητόδρομων (Ιντερκατ), είτε μέσω της πώλησης κοντέινερ στην κυβέρνηση για να φιλοξενηθούν οι πρόσφυγες.

Από κοντά και οι Μελισσανίδης και Κοπελούζος, μέτοχοι στον ΟΠΑΠ, που σήμερα απαιτούν με κάθε τρόπο από την κυβέρνηση να δώσει άδειες για να προχωρήσει το σχέδιο με την εγκατάσταση VTLs [φρουτάκια] σε όλη την επικράτεια. Μάλιστα πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση απέπεμψε τον μέχρι πρότινος επικεφαλής της Εποπτικής Αρχής των τυχερών παιγνίων Α. Στεργιώτη που είχε κάνει δύσκολη τη ζωή όσων ήθελαν να κάνουν τα «φρουτάκια» πλυντήρια μαύρου χρήματος και επένδυση στον εθισμό των παικτών.

 

Επιπλέον, ο Μελισσανίδης παραμένει ο βασιλιάς της διαχείρισης αποβλήτων στα λιμάνια, έναν τομέα που-όπως πολλές φορές έχει τονιστεί- σχετίζεται με το λαθρεμπόριο καυσίμων. Ο ρώσος ομογενήςΙβάν Σαββίδης, που δεν χάνει ευκαιρία να βρεθεί κοντά στους Τσίπρα και Παππά, έχει ρίξει δίκτυα για την αγορά του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, η οποία θα τον καταστήσει ισχυρότατο παίκτη στην εγχώρια αγορά. Με τον Ιβάν Σαββίδη διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και ο εταίρος της συγκυβέρνησης Π. Καμμένος. 

Στις 15 Αυγούστου 2014 οι δύο άντρες συναντήθηκαν στο Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Ο τρίτος της παρέας ήταν ο Δ. Μελισσανίδης. Όλοι θυμούνται το ιδιαίτερα θερμό κλίμα μεταξύ τους, που δεν θύμιζε σε τίποτα τις απειλές που είχαν ανταλλάξει στο παρελθόν, όταν ο Π. Καμμένος είχε αποκαλέσει δημόσια τον Δ. Μελισσανίδη «λαθρέμπορο». Μερικούς μήνες πριν τις εκλογές που θα έβαζαν τους ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, οι σχέσεις είχαν ήδη αποκατασταθεί.

Ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης τυγχάνει επίσης ιδιαίτερης μεταχείρισης από το πρωθυπουργικό γραφείο. Άλλωστε ήταν και από τους λίγους που είχε πρόσφατα κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Τσίπρα. Οι σχέσεις του Μαρινάκη με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή ήδη από το 2014, κατά τη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών, με την κ. Δούρου να έχει συναντήσεις με τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο Πειραιά. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε ένα μέρος των σημαντικών εφοπλιστικών κεφαλαίων να επενδυθούν στην Ελλάδα.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Γ Δραγασάκης να έχασε οριστικά τη μάχη των τραπεζών, αφού επί της ουσίας έχουν περάσει στα χέρια των δανειστών, όμως φροντίζει να δημιουργεί ένα συγκεκριμένο επιχειρηματικό κατεστημένο, μέσω του οποίου μπορεί να ενισχύσει και να διαφυλάξει τη θέση του στην εξουσία.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν οικοδομήθηκε στην τύχη. Η συνάντηση του Τσίπρα με τον Βαρδινογιάννη και τους λοιπούς επιχειρηματίες παραμονές των εκλογών του 2015, μπορεί να καταγράφεται ως κομβική, αλλά δεν ήταν η μόνη. Από τη «γάτα των Ιμαλάιων» του Ψυχάρη, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις με τους Μπόμπολα και Σάλλα, ο υποψήφιος πρωθυπουργός φρόντισε να έρθει σε επαφή με εκπροσώπους του επιχειρηματικού κατεστημένου. Και όταν δεν το έκανε ο ίδιος, υπήρχαν οι κατάλληλοι και έμπιστοι άνθρωποι να το κάνουν. Αυτοί που στην πορεία στελέχωσαν το λεγόμενο «πρωθυπουργικό περιβάλλον».

Από τα Εξάρχεια στο Μαξίμου

Τις επαφές με τα εγχώρια μεγάλα συμφέροντα είχαν (και έχουν] αναλάβει σε μεγάλο βαθμό οι δυο πιο έμπιστοι άνθρωποι του πρωθυπουργού, οι υπουργοί Επικρατείας Νίκος Παππάς και Αλέκος Φλαμπουράρης. Τα δυο κυβερνητικά στελέχη φρόντισαν, πριν ακόμα αναλάβει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξουν δίαυλο επικοινωνίας με τον επιχειρηματικό κόσμο. Οι Φλαμπουράρης και Παππάς έκαναν πλήθος μυστικών συναντήσεων με έλληνες επιχειρηματίες, σε κάποιες από τις οποίες συμμετείχε και ο Αλέξης Τσίπρας.

Πολλές από αυτές πραγματοποιήθηκαν στο σπίτι του Αλ. Φλαμπουράρη στην οδό Βουλγαροκτόνου στα Εξάρχεια. Το σκηνικό των συναντήσεων παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία. Ο Αλ. Φλαμπουράρης βρισκόταν στο σπίτι του και ο Ν. Παππάς έφτανε πρώτος. Του άνοιγε την πόρτα και στη συνέχεια αποχωρούσε. Ακολουθούσε ο εκάστοτε επιχειρηματίας και όποτε το απαιτούσε το βαρύ όνομα του καλεσμένου, τελευταίος το κατώφλι του διαμερίσματος περνούσε ο Αλ. Τσίπρας. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο -ή ίσως και ταιριαστό για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» – αλλά η πίτα μεταξύ νέων και παλιών τζακιών του επιχειρηματικού κατεστημένου μοιράστηκε στα Εξάρχεια.

Έπειτα από 20 μήνες στην κυβέρνηση, ο Νίκος Παππάς εξακολουθεί σήμερα να αποτελεί τον βασικό συνομιλητή των επιχειρηματιών. Συναντήσεις στο Μαξίμου με Μαρινάκη και Μελισσανίδη. Επαφές με τους πρώην και νυν καναλάρχες. Απευθείας συναντήσεις με εκπροσώπους ξένων funds. «Πλέον για να σηκώσει το τηλέφωνο του ο Παππάς, πρέπει να συγκαταλέγεσαι μέσα στην επιχειρηματική αφρόκρεμα», μας είπε άνθρωπος που βρέθηκε στο περιβάλλον του και μάλλον δεν έχει άδικο, αφού μια συνάντηση με τον υπουργό Επικρατείας ή έστω μια τηλεφωνική επικοινωνία, περνάει από χίλια κόσκινα. Ο πόλεμος που κήρυξε ο Ν. Παππάς στους καναλάρχες, πόλεμος που μαίνεται ακόμη και μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού για τιε άδειες, αντανακλά την πρόθεση του Μαξίμου να δημιουργήσει το δικό του «τοπίο» στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Στον αντίποδα, ασφαλείς πληροφορίες θέλουν τον Αλ. Φλαμπουράρη να είναι ο άνθρωπος που έρχεται σε επαφές με μεγάλους αλλά και μικρότερους εργολάβους, οι οποίοι επιδιώκουν να κλείσουν δουλειές με το δημόσιο. Αυτό φυσικά σε τίποτα δεν τον εμπόδισε ταυτόχρονα να προχωρήσει δουλειές με την ΕΥΔΑΠ και για την εταιρεία στην οποία ήταν βασικός μέτοχος, με τη βοήθεια βέβαια του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ κ. Μπενίση.

 Ωστόσο οι μεγάλες αγάπες του Αλ. Φλαμπουράρη, δεν μπορούν να κρυφτούν. Η φωτογραφία με τον υπουργό Επικρατείας καθισμένο δίπλα στον Δ. Μελισσανίδη, λίγες μάλιστα μέρες πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη και λίγο πριν ξεσπάσει η περιβόητη υπόθεση με τη μεταβίβαση των μετοχών της εταιρείας του, προκάλεσε την οργή ακόμα και ορκισμένων στελεχών του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται όμως ότι τίποτα δεν επηρεάζει τον υπουργό, που παραμένει ακλόνητος στο Μαξίμου και αισθάνεται σίγουρος για τη διατήρηση της θέσης του, ακόμη και σε περίπτωση ανασχηματισμού.

Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας διαρρέει πως οι νέοι ένοικοι του Μαξίμου είναι πιο δεκτικοί στις συναντήσεις, ενώ δεν έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους συνομιλητές τους, όταν εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την ανάληψη δημόσιων έργων, σε αντίθεση με τους «γαλαζοπράσινους» προκατόχους τους.

Με τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις

Στις διπλές εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ από μικρό κόμμα διαμαρτυρίας έγινε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά εφάρμοζε κατά γράμμα τα επαχθή μέτρα του Μνημονίου, ήταν ζήτημα χρόνου να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εκτός από τις μυστικές γέφυρες που άρχισε να ρίχνει η άρχουσα τάξη, φρόντισε να προσεγγίσει και ανοιχτά τον Αλέξη Τσίπρα.

Τον Μάιο του 2013 ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος είχε καλέσει για πρώτη φορά τον Αλ. Τσίπρα να μιλήσει σε Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Οι κλειστές πόρτες των βιομηχάνων είχαν ανοίξει. Στο διάστημα που ακολούθησε, τα γεύματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρηματίες πολλαπλασιάστηκαν. Σε αυτές τις κλειστές συσκέψεις η άλλοτε σκληρή γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ «μαλάκωσε». Στις επίσημες ομιλίες του, με ακροατήριο τους ολιγάρχες, ο Τσίπρας απηύθυνε «προσκλητήρια» για μια «νέα κοινωνική συμφωνία» και καλούσε τον επιχειρηματικό κόσμο να αναλάβει την «εθνική ευθύνη» του για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ο «πάγος έσπασε», που έλεγε και ο Λένιν, αλλά επί της ουσίας για τον Τσίπρα άνοιξε ο δρόμος για να μπει και επίσημα στα σαλόνια της αστικής τάξης της χώρας.

«Αυτόν έχουμε, με αυτόν θα πορευτούμε», ήταν μια από τις μόνιμες επωδούς που χρησιμοποιούσαν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες του τόπου. Τι απέμενε; Να λάβουν διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις από τον επερχόμενο πρωθυπουργό ότι δεν θα θιγούν τα κεκτημένα και τα συμφέροντα τους. Το ντόπιο κατεστημένο θεωρούσε ότι σε μικρό χρονικό διάστημα ο «αριστερός» Τσίπρας θα προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων. Τελικά δεν χρειάστηκε περισσότερο από λίγους μήνες για να δικαιωθεί η πρόβλεψή τους…

 

Τα «αφεντικά» δεν άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους, ούτε τον «μικρό» χωρίς μια ουσιαστική επίβλεψη. Δίπλα του-πολύ πριν μπει στο Μαξίμου— τοποθέτησαν ένα από τα καλύτερα νομικά στελέχη τους, τον Σπύρο Σαγιά. Πριν βρεθεί στο πλευρό του Τσίπρα, ο μετέπειτα Γ.Γ. του υπουργικού Συμβουλίου της «πρώτη φορά Αριστερας» είχε προσφέρει για περισσότερα από 25 χρόνια τις νομικές υπηρεσίες του, τόσο σε υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όσο και στην επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Περίπου ένα χρόνο πριν αναλάβει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Σ. Σαγιάς ανέλαβε να φέρει τον Αλ. Τσίπρα σε επαφή με εφοπλιστές και μεγάλους επιχειρηματίες. Ο ίδιος, μαζί με τον Δραγασάκη, έφεραν σε πέρας την πώληση του ΟΛΠ στους Κινέζους και μάλιστα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Ουσιαστικά, ο ρόλος του Σ. Σαγιά ήταν να ενισχύσει και να συμπληρώσει τον Γιώργο Σταθάκη, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινό υπουργό Οικονομίας που ξέρει τον κόσμο των επιχειρήσεων «εκ των έσω». Μπορεί αντί για τις οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις και τον εφοπλισμό, να επέλεξε το πανεπιστήμιο και την πολιτική, παραμένει όμως ένας άνθρωπος με γνώση του κόσμου των επιχειρήσεων. Οι εγχώριοι ολιγάρχες έχουν βαφτίσει τον Γ.Σταθάκη «χρήσιμο υπουργό», αφού στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους φρόντιζε πάντα να τους εξηγεί ότι το πρόγραμμα και οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έλθουν σε αντίθεση με τα συμφέροντα τους. «Ο Σταθάκης συνομιλεί με τους διαπλεκόμενους» είναι μια ρήση που όσοι ζουν στα βαθύτερα του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, έχουν ακούσει ή, ακόμα χειρότερα, έχουν εκστομίσει.

Ο υπουργός Οικονομικών είναι μία από τις κολόνες του συστήματος που υπηρετεί πιστά η σημερινή κυβέρνηση και κυρίως έχει «ένσημα» στον χώρο.

«Ο Σταθάκης είναι ο απευθείας συνομιλητής των hedge funds, των τραπεζών, των επενδυτών και ισχυρών ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων». Αυτόν τον ρόλο έχει αποδώσει το Μέγαρο Μαξίμου στον υπουργό Οικονομίας. Πριν ακόμα αναλάβει υπουργικά καθήκοντα, ο Σταθάκης ήταν το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχε σε ανοιχτές και κλειστές συναντήσει στο City του Λονδίνου με εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων, τραπεζιτών και ανθρώπων της αγοράς. Συνόδευε τον Αλέξη Τσίπρα σε επιχειρηματικά φόρουμ, συνομιλούσε απευθείας με Έλληνες και ξένους τραπεζίτες.

Ο Γ. Σταθάκης έχει αναλάβει πολλές φορές ειδικές αποστολές προσέγγισης ξένων επενδυτών. Μια από αυτές είναι και η πλέον ενδεικτική. Τον Γενάρη του 2013, ο Αλ. Τσίπρας βρισκόταν στις ΗΠΑ, συνοδευόμενος από τους Γ Σταθάκη, Ν. Παππά, Ρ. Δούρου και Γ. Μηλιό (ο τελευταίος σήμερα έχει αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ], προκειμένου να επισκεφτούν την έδρα του ΔΝΤ. Εκεί ο «μικρός πρωθυπουργός» πήρε επίσημα το χρίσμα των δανειστών και της Ουάσιγκτον.

Στη διάρκεια της παραμονή τους, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε εντολή στον Γ. Σταθάκη να μεταβεί στον Καναδά, ώστε να έχει απευθείας συνομιλίες με τους ιδιοκτήτες της καναδικής εταιρείας Eldorado Gold, η οποία ως γνωστόν κατέχει το 95%των μετοχών της «Ελληνικός Χρυσός» και εκμεταλλεύεται τα ορυχεία χρυσού στη Βόρεια Ελλάδα. Παρότι ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ τασσόταν κατά της συγκεκριμένης επένδυσης, ο Γ. Σταθάκης πήγε στην έδρα της εταιρείας, προκειμένου να καθησυχάσει τους καναδούς επιχειρηματίες για τις προθέσεις του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ.

Η καναδική εταιρία ανακοίνωσε πλέον επίσημα ότι στις αρχές του 2017 θα εξορύξει χρυσό από τα ορυχεία της Ολυμπιάδας στην Χαλκιδική. Ναι, σωστά διαβάσατε. Ακριβώς εκεί που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έδινανδήθεν «μάχες» για να κλείσουν τα ορυχεία και να προστατευτεί το περιβάλλον. Αλλά αυτά αποτελούν μια παλιά ανάμνηση που διηγούνται πλέον μεταξύ τους οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, όταν αναπολούν τους αγώνες τους!

Άλλοι πάλι σύντροφοι από τα παλιά, με γνωριμίες στα Βαλκάνια και την τέως Σοβιετική Ένωση, αξιοποιούνται σήμερα από την κυβέρνηση του Τσίπρα για τα επιχειρηματικά ανοίγματα. Άνθρωποι όπως ο Δ. Καραγκουλές, ο Δ. Κοντοφάκας και ο Στ. Πιρτσιόλας που έκαναν επιτυχημένα το πέρασμα από την ενεργό πολιτική στράτευση στον κόσμο των επιχειρήσεων, αποτελούν εσχάτως και τους ανθρώπους που αξιοποιεί ως συμβούλους του ο Γ. Δραγασάκης. Ο Στέργιος Πιρτσιόλας, ως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, παίζει το ρόλο του ανθρώπου που εισπράττει όλες τις επιθέσεις για λογαριασμό του Τσίπρα, προκειμένου να προχωρήσει ανεμπόδιστα η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

 

Κίνηση μελετημένη και εγκεκριμένη από τον επιχειρηματικό κόσμο, ήταν η επιλογή του Αλ. Τσίπρα να αναβαθμίσει τον, επίσης προερχόμενο από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, Χρ. Σπίρτζη σε υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα σημείωναν τότε με νόημα ότι ένας «πρώην Πασόκος και πρώην πρόεδρος του ΤΕΕ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος» για να έρθει σε συνεννόηση με τους εθνικούς εργολάβους για το μοίρασμα των μεγάλων έργων! Ο Σπίρτζης τα κατάφερε. Μπόμπολας, Περιστέρης, Καλογρίτσας, Κόκκαλης και άλλοι, επιδοτούνται από το ΕΣΠΑ για πολλοστή φορά, προκειμένου να ολοκληρώσουν την κατασκευή των αυτοκινητόδρομων ενώ τώρα ετοιμάζονται να βάλλουν διόδια παντού, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.

Το παραμύθι της καταπολέμησης της διαφθοράς

Το πλέον απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι ο Τσίπρας συνεχίζει να το παίζει εχθρός των ελίτ, την ίδια στιγμή που με τον ίδιο προκλητικό τρόπο εξυπηρετεί τους ίδιους πάνω κάτω ολιγάρχες, νομοθετεί υπέρ τους, χαρίζει τη δημόσια περιουσία χωρίς καν να υπάρχουν αντιδράσεις. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, έπρεπε να δουλέψει η προπαγάνδα του Μαξίμου, οι μηχανισμοί που στήθηκαν, αλλά και τα ΜΜΕ που μπήκαν από νωρίς στην υπηρεσία της κατεύθυνσή που είχε η ηγετική ομάδα της κυβέρνησή.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμα και σήμερα, κηρύττει όπου σταθεί και όπου βρεθεί πόλεμο κατά της διαφθοράς και των διαπλεκόμενων συμφερόντων.Πρόκειται για φραστικούς βερμπαλισμούς. Άλλωστε, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας κατήργησε το υπουργείο που είχε συστήσει για την καταπολέμηση της διαφθοράς, καρατομώντας τον υπουργό Επικράτειες Παναγιώτη Νικολούδη, που ήταν επίσης δικιά του επιλογή. Όμως, η θέση του υπουργού Επικρατείας με αρμοδιότητα την καταπολέμηση της διαφθοράς χρησιμοποιήθηκε ως «κράχτης» στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν το νερό είχε μπει πια στο αυλάκι, ο Π. Νικολούδης, πρώην εισαγγελέας και χωρίς οργανική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει τα καθήκοντα του. Η αρμοδιότητα για την πάταξη τη; διαφθοράς δόθηκε στον νέο αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης, γνωστό καραμανλικό και πρώην διοικητή της ΕΥΠ, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, που έχει μείνει γνωστός ως ο εισαγγελέας που δεν έκανε πρακτικά τίποτα σε πολύκροτες υποθέσεις όπως οι απαγωγές των Πακιστανών. Από κοινού με τον έμπιστο του Μαξίμου Γενικό Γραμματέα καταπολέμησης της διαφθοράς Γιώργο Βασιλειάδη, αποτέλεσαν το δίδυμο που ανέλαβε την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα διαφάνειας, υπό την επίβλεψη του υπουργού Επικρατείας Ν. Παππά.

Μετά το U-turn της υπογραφής του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέδειξε περίτρανα ότι οι δήθεν «συγκρουσιακές» διαθέσεις μπήκαν αργά, αλλά σταθερά στο συρτάρι και αντικαταστάθηκαν από τη διάθεση της διαχείρισης σε όλα τα μέτωπα. Γύρω από τον Δ. Παπαγγελόπουλο, ο Αλ. Τσίπρας έχει δημιουργήσει ένα πιστό κομματικό στρατό, που στελεχώνει τα υπουργεία και τις υπηρεσίες που καταπιάνονται με τις υποθέσεις διαφθοράς.

Αυτή η στενή ομάδα, με «έδρα» κυρίως τη Γ.Γ. καταπολέμησης της διαφθοράς, διαχειρίζεται το σύνολο των φακέλων και στοιχείων με υποθέσεις διαφθοράς που αφορούν γνωστούς μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και καναλάρχες. Ποιος είναι άραγε ο λόγος που η κυβέρνηση Τσίπρα επιλέγει τη συγκεκριμένη τακτική; Μήπως στρατηγική επιδίωξή της είναι να μετατρέψει τις υποθέσεις διαφθοράς σε ένα επικοινωνιακό σόου για το πόπολο, ενώ την ίδια στιγμή θα τις χρησιμοποιεί και για αντικείμενο εκβιασμού ή συμβιβασμού με τους ντόπιους ολιγάρχες;

Ενδιαφέρον είναι κι άλλο ένα στοιχείο: στη Γ.Γ. Καταπολέμησης της διαφθοράς έφταναν όλες οι καταγγελίες που αφορούσαν παρατυπίες στελεχών, βουλευτών και υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας. Η επίσημη αιτιολόγηση του Μαξίμου ήταν όχι είχε αναθέσει στη Γ.Γ. να ελέγχει το στελεχικό δυναμικό του κόμματος, ώστε να αποτραπούν φαινόμενα διαφθοράς. Ωστόσο κάποιος κακεντρεχής θα σημείωνε πως το συγκεκριμένο υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αποτρέψει πολλά στελέχη του κυβερνώντας κόμματος να εκφράσουν ανοιχτά τις διαφωνίες τους, ειδικά σε κρίσιμες εσωκομματικές ή κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες.

 

Τα στελέχη της Γ.Γ για την καταπολέμησης της διαφθοράς είναι επίσης επιφορτισμένα και με ένα επιπλέον καθήκον. Με εντολή Μαξίμου έχουν αναλάβει εργολαβικά να στήσουν πολλαπλούς διαύλους επικοινωνίας με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ, προκειμένου να γνωστοποιούν μια σειρά από υποθέσεις διαφθοράς που βρίσκονται στην ατζέντα της κυβέρνησης. Άλλοτε αυτές δημοσιοποιούνται και άλλοτε μόνο «παπαγαλίζονται», προκειμένου να φτάσουν στα αυτιά του εμπλεκόμενου. Με τον τρόπο αυτό, όπως λένε οι κακές γλώσσες στην Κουμουνδούρου, η κυβέρνηση μπορεί να ελέγχει μεγάλο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου. Όμως στην πιάτσα αυτή η διαδικασία έχει όνομα. Λέγεται διαπλοκή.

Η συγκεκριμένη τακτική ξεδιπλώθηκε με τον πιο περίλαμπρο τρόπο κατά τη διάρκεια των διαδικασιών για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ανέβει στην εξουσία έχοντας σε σημαντικό βαθμό απέναντι του τα ΜΜΕ -κάτι που λειτούργησε θετικά στο αντισυστηματικό προφίλ που ήθελε να περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ προς το κοινό του. Αυτή η εμπειρία, όμως, ενίσχυσε τα σχέδια της νέας κυβέρνησης για άμεσες παρεμβάσεις, ειδικά» στο τηλεοπτικό τοπίο. Η πρώτη σύγκρουση με τον Ψυχάρη, οι αψιμαχίες με τον Αλαφούζο, αλλά κυρίως το μήνυμα προς τα παλιά αφεντικά ότι ο χώρος των ηλεκτρονικών ΜΜΕ θα αλλάξει, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά αρκετών ολιγαρχών. Εφοπλιστές, εργολάβοι, πετρελαιάδες, μεγαλοκεφαλαιούχοι συγκρούστηκαν για την απόκτηση των τηλεοπτικών αδειών, με «ρυθμιστή» τη νέα κυβέρνηση και στο φόντο των καθημερινών ειδήσεων από την επιτροπή της Βουλής που διερευνά τα δάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ. Αυτή η εξίσωση δημιούργησε νέες ισορροπίες.

Ο Βαρδινογιάννης δεν πήρε τηλεοπτική άδεια, ενώ μέχρι πρότινος είχε το Star και ήταν μέτοχος στο Mega. Η αποχώρηση του Βαρδινογιάννη, δεν σημαίνει ότι ο επιχειρηματίας θα σταματήσει να έχει «λόγο» στα πράγματα, αφού οι προσβάσεις του στον κρατικό μηχανισμό είναι ισχυρές. Η είσοδοςΜαρινάκη στο χώρο μπορεί να επιφέρει σημαντικές ανατροπές, αφού ο επιχειρηματίας θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χωρίς να αποκλείεται να αποφασίσει ή να αναγκαστεί να μοιραστεί το χαλιφάτο με τον Βαρδινογιάννη.

Το ισχύον πλαίσιο που επιτρέπει τις εκ των υστέρων συμμαχίες ανάμεσα στους υποψήφιους καναλάρχες ανοίγει την όρεξη σε πολλούς. Μια συμμαχία Καλογρίτσα και Ιβάν Σαββίδη ή του προέδρου του ΠΑΟΚ με τον Κοντομηνά, παραμένει πάντα πάνω στο τραπέζι. Οι Αλαφούζος και Κυριακού θα συνεχίσουν να παίζουν ο καθένας το δικό του παιχνίδι. Ο Κυριακού θα αναλάβει να τρομοκρατεί και να αποχαυνώνει την κοινή γνώμη, ο Αλαφούζος θα συνεχίσει το πλαγιοκόπημα της κυβέρνησης και την προώθηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας -με τρόπο τόσο απροκάλυπτο που συχνά έχει σχεδόν ευεργετική επίδραση στον ΣΥΡΙΖΑ!

 

Οι αλλαγές σε επίπεδο ιδιοκτητών, θα σηματοδοτήσουν και την έναρξη νέων παζαριών για τη νομή της εξουσίας και κυρίως για τη μεταχείριση των εκλεκτών της. Ειδικά σε ένα τηλεοπτικό τοπίο, απαλλαγμένο από τους κανόνες της Ανεξάρτητης Αρχής, αφού αυτούς φρόντισε νομοθετικά να τους ορίζει ο Ν. Παππάς και το Μαξίμου, η διαπλοκή θα ζήσει και θα βασιλεύσει μετά αφεντικά να παραμένουν πάνω κάτω τα ίδια. Αυτό που θα αλλάξει θα είναι οι πολιτικοί υπάλληλοι που θα έχουν προσωρινά στην υπηρεσία τους, μέχρι να έρθουν οι επόμενοι. Αλλωστε η εξουσία δεν ασκείται κυρίως όπως θα ήθελαν αυτοί που την διαχειρίζονται, αλλά όπως απαιτούν αυτοί που την κατέχουν πραγματικά, στην περίπτωσή μας οι εκπρόσωποι της ελληνικής «επιχειρηματικότητας». Και αποδεικνύεται ότι η Αριστερά μπορεί μια χαρά να εξυπηρετήσει και αυτούς.

Νομοθετικά παράθυρα για να βγουν λάδι τα καρτέλ

Τα δώρα όμως δεν σταματούν εδώ. Στο πολυνομοσχέδιο-σκούπα των 7.000 σελίδων που ψήφισε στη Βουλή τον Μάιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπάθησε να συμπεριλάβει διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες μπορεί να υπάρξει «διαδικασία διευθέτησης των διαφορών» και εξάλειψη των ποινικά κολάσιμων πράξεων για εταιρείες που «παραδέχονται» ότι έδρασαν στο πλαίσιο καρτέλ. Υπάρχει τίποτα πιο φωτογραφικό από αυτό;

Αναλυτικότερα, στα άρθρα 105 και 106 του νομοσχεδίου που κατατέθηκε στη Βουλή τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 18 Μαΐου 2016 προβλεπόταν η δυνατότητα της Επιτροπής Ανταγωνισμού να προχωρήσει σε φιλικό-ουσιαστικά-διακανονισμό με εταιρείες που θα αποδειχτεί ότι προχώρησαν σε παράβαση του άρθρου 1 του ν. 703/77 (όπως ίσχυε) και του άρθρου 1 του ν. 3959/2011. Δίνει τη δυνατότητα στην Επιτροπή να μειώσει τα επιβαλλόμενα πρόστιμα έως και 15% «σε περίπτωση διευθέτησης της διαφοράς και δίνει πλήρη απαλλαγή από κάθε ποινική ευθύνη, εφόσον πληρωθούν τα πρόστιμα και υπάρξει ομολογία».

Μάλιστα στο άρθρο 106, όπως προτάθηκε αρχικά, οριζόταν ότι σε περίπτωση που το πρόστιμο εξοφληθεί, εξαλείφεται το αξιόποινο των εγκλημάτων (περί ανταγωνισμού) και επέρχεται απαλλαγή από «συρρέοντα» εγκλήματα (π.χ. ξέπλυμα, δωροδοκία, διασπάθιση κτλ.) και πλήρης απαλλαγή από άλλου είδους διοικητικές κυρώσεις. Δηλαδή αμνήστευση!

Επιπλέον, προβλεπόταν ότι ακόμη κι αν το πρόστιμο καταβάλλεται τμηματικά στο πλαίσιο διακανονισμού στο βαθμό που ο οφειλέτης είναι συνεπής, αναστέλλεται η ποινική δίωξη για όσο χρόνο διαρκεί η ρύθμιση.

Η νομοθετική ρύθμιση προωθήθηκε μόλις είχε γίνει γνωστό ότι στελέχη διάφορων κατασκευαστικών  εταιρειών οδεύουν προς ακρόαση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού για την υπόθεση των καρτέλ. Εμπνευστές της διάταξης, σύμφωνα με πληροφορίες, ήταν ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης και ο υπουργός Μεταφορών, Υποδομών και ΔικτύωνΧρήστος Σπίρτζης, ενώ πολύτιμη ήταν και η συνδρομή του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι διατάξεις αυτές προκάλεσαν πλήθος αντιδράσεων μέσα στη Βουλή. Τραγελαφικές στιγμές εκτυλίχθηκαν όταν τα στελέχη του Ποταμιού κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υλοποιεί αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορούσε τα ίδια: εξυπηρετεί συμφέροντα μεγαλοεργολάβων. Μετά την κατακραυγή, η διάταξη «απαλύνθηκε» ώστε να εξαλείφεται μεν το αξιόποινο του αδικήματος της οριζόντιας σύμπραξης (καρτέλ) εφόσον ο παραβάτης ομολογήσει την πράξη του αποδεχόμενος να πληρώσει τοις μετρητοίς ή με δόσεις το πρόστιμο, ενώ θα συνεχίζεται η ποινική δίωξη για άλλα τυχόν «συρρέοντα» εγκλήματα. Not bad!

 [--->]