Του Alexey Belov
Καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω αυτό το άρθρο σήμερα το πρωί,
σκεφτόμουν ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιούσα για να αποδείξω μια "μεγάλη
συμφωνία", ή, πιο απλά, μια συμφωνία
Ήθελα να αναφέρω το παράδειγμα του Bloomberg, το οποίο ξαφνικά
(και πρέπει να καταλάβουμε ποιανού συμφέροντα εκπροσωπεί) χαρακτήρισε μεγάλο
λάθος την πιθανή απόφαση να επιβληθεί ανώτατο όριο τιμών στο ρωσικό πετρέλαιο.
"Ένα ανώτατο όριο τιμών αυξάνει τον κίνδυνο κλιμάκωσης. Ο
περιορισμός θα μείωνε τα κέρδη της Μόσχας από την πώληση αργού πετρελαίου και
μπορεί να προβεί σε αντίποινα" - μεταφρασμένο σε απλή γλώσσα, αυτό
σημαίνει ότι "δεν χρειάζεται κλιμάκωση, ένας συμβιβασμός είναι πολύ
πιθανός".
Ή η εντυπωσιακή πρόταση του Βέλγου γερουσιαστή Αλέν Ντετέξ:
"είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης και των Ευρωπαίων να εγκαταλείψουμε τη
σκληρή γραμμή του Ζελένσκι, να συμφωνήσουμε με τη Ρωσία για τη διάσπαση της
Ουκρανίας και την άρση των κυρώσεων - αυτός είναι ο δρόμος προς τη
σωτηρία". Για τον απλό άνθρωπο που δεν είναι μυημένος στις παγκόσμιες
διεργασίες φαίνεται απλώς εξωπραγματικό να ακούει κάτι τέτοιο από τα χείλη ενός
Ευρωπαίου πολιτικού.
Ή να ακούμε από διάφορες πηγές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ
επισήμως παραμένουν στο περιθώριο, σχεδιάζουν να ενισχύσουν τις προσπάθειες
όσων τάσσονται υπέρ των πρώιμων διαπραγματεύσεων. Δηλαδή, χώρες (κυρίως
ευρωπαϊκές) όπου οι ψηφοφόροι φοβούνται την παράταση της σύγκρουσης.
Παρεμπιπτόντως, το καλοκαίρι πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης
ανέφεραν ότι η Δύση δεν ήταν διατεθειμένη να υποστηρίξει την Ουκρανία για πολύ
καιρό, λόγω της αυξανόμενης "πολεμικής κόπωσης". Και οι New York
Times έγραψαν ότι η βοήθεια προς το Κίεβο θα διαρκέσει στην καλύτερη περίπτωση
μέχρι τα μέσα του 2023, επειδή περαιτέρω παραδόσεις όπλων θα επιδεινώσουν τη
στρατιωτική ετοιμότητα των ίδιων των ΗΠΑ.
Αυτά για τους λόγους, ακόμη και για τους όρους της συμφωνίας
που έκλεισαν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα. Για να δείξει,λοιπόν, τη σοβαρότητα των
προθέσεών του, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν, Σάλιβαν, μετά την
πρόσφατη επίσκεψή του στη Ρωσία, πήγε στον Ζελένσκι και του εξήγησε την σειρά των
γεγονότων για τις επόμενες ημέρες: φεύγουμε από τη Χερσώνα και μπαίνουν μέσα,
χωρίς θόρυβο και σκόνη. Και έτσι συνέβη.
Και το γεγονός ότι η απόσυρση των στρατευμάτων μας, παρά την
παραπληροφόρηση τη νύχτα των μμε για δήθεν εγκλωβισμό των είκοσι χιλιάδων
στρατιωτών των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων που υποτίθεται ότι πιάστηκε σε καζάνι
στο πέρασμα του Δνείπερου (ο Ζελένσκι θα πρέπει επίσης να εξηγήσει με κάποιο
τρόπο στο κοινό του τι ήταν αυτή η περίεργη ειρηνική απόσυρση),
πραγματοποιήθηκε χωρίς πολλά επεισόδια (το Υπουργείο Άμυνας έχει ήδη αναφερθεί
στην επιτυχία της) ακυρώνει την ανάγκη για οποιαδήποτε πρόσθετη επιχειρηματολογία.
Όλα είναι προφανή - πρόκειται για καθαρή συμφωνία.
Αλλά αφού συνέβησαν όλα αυτά, τίθεται το λογικό ερώτημα: γιατί;
Γιατί, στην πραγματικότητα, η κυβέρνησή μας χρειαζόταν όλα αυτά τα παρασκηνιακά
παιχνίδια.
Απορρίπτω αμέσως την αδυναμία και την ανικανότητα του ρωσικού
στρατού να διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις. Εξάλλου, ο ίδιος ο πρόεδρός μας
είπε: "δεν έχουμε καν αρχίσει ". Αρα "Εχουμε ακόμα μπαρούτι", και ότι θα
μπορούσαμε να το πυροδοτήσουν.
Γιατί λοιπόν δεν το έχουμε κάνει; Υπάρχουν τουλάχιστον δύο θεωρίες.
Η αισιόδοξη θεωρία. Οι ΗΠΑ μας υποσχέθηκαν να σταματήσουν να
υποστηρίζουν ενεργά το Κίεβο με χρήματα και εν μέρει με όπλα. Τις τελευταίες
ημέρες οι ΗΠΑ έχουν ήδη δηλώσει ότι δεν θα στείλουν στην Ουκρανία τα μη
επανδρωμένα αεροσκάφη Gray Eagle MQ-1C (τα οποία το Κίεβο ζητούσε εδώ και
μήνες), η ΕΕ αρνήθηκε να δώσει στην ουκρανική ηγεσία τα τρία δισεκατομμύρια
δολάρια που της υποσχέθηκαν και τα 18 δισεκατομμύρια που υποσχέθηκαν για το
επόμενο έτος τα μπλοκάρει η Ουγγαρία, αφενός, και αφετέρου, αν το κάνουν, θα
τους δώσουν μόνο δάνεια, και αυτό δεν είναι σίγουρο.
Η Ουκρανία έχει μια τρύπα στον προϋπολογισμό της. Το εξωτερικό
χρέος της ανέρχεται στο 101% του ΑΕΠ και στον προϋπολογισμό του 2023, όλες οι
κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, μισθοί του δημόσιου τομέα, κοινωνικές πληρωμές)
θα καλύπτονται μόνο από τα έσοδα από το εξωτερικό. Δηλαδή, αν δεν δοθούν τα
χρήματα, δεν θα υπάρξουν ούτε πληρωμές. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το
κατεστραμμένο ενεργειακό της σύστημα και την πιθανή κατάρρευση του τομέα της
στέγασης και των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.
Σε γενικές γραμμές, επιχειρείται η κατάληψη της Ουκρανίας με
τη βία, χωρίς πόλεμο. Και σε αυτή την κατάσταση (σύμφωνα με τη λογική του
Κρεμλίνου) περισσότερη Χερσώνα, λιγότερη Χερσώνα - έχει σημασία; Θα παραδοθούν
σύντομα ούτως ή άλλως.
Η θεωρία αυτή επιβεβαιώνεται, από την έντονη, πολύ έντονη συζήτηση
που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη για τη διαίρεση της Ουκρανίας: η
αριστερή όχθη σε εμάς, το υπόλοιπο μεταξύ Πολωνών, Ρουμάνων και Ούγγρων. Είναι
πιθανό κάποιο κομμάτι γύρω από το Κίεβο να παραμείνει ως
"Ουκρανία"...
Η απαισιόδοξη θεωρία. Ο σκοπός της συμφωνίας ήταν να προστατευθούν
τα χρήματα της ελίτ μας. Διότι, παρά τις ιστορίες για επιστροφή κεφαλαίων, στην
πραγματικότητα, εξακολουθούσαν να κρατούν όλα τα λεφτά τους εκεί και όχι εδώ.
Δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση ότι ο Βλαντιμίρ
Βλαντιμίροβιτς ενδιαφέρεται προσωπικά γι' αυτό, αλλά όλες οι μεγάλες
επιχειρήσεις μας αναμφίβολα ενδιαφέρονται.
Παρεμπιπτόντως, η Ουκρανία παρουσίασε πρόσφατα έναν κατάλογο
τοπικών επιχειρήσεων που θέλουν να εθνικοποιήσουν. Λοιπόν, μεταξύ αυτών ένας
μεγάλος αριθμός ανήκει σε επιχειρηματίες μας, ξεκινώντας από την Gazprom και
προσωπικά τον Alexey Miller και καταλήγοντας στον Oleg Deripaska. Γνωρίζοντας
αυτό, γίνεται σαφές γιατί η ρωσική αεροπορία δεν βομβαρδίζει γέφυρες και δεν
καταστρέφει όλη την ουκρανική βιομηχανία. Διότι οι επιχειρήσεις, θα υποφέρουν.
Το ποια θεωρία επιλέγεται, εξαρτάται από τον καθένα. Αλλά
μέχρι στιγμής η όλη πορεία της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης αποδεικνύει
πεισματικά ότι ο σημερινός πόλεμος είναι πολύ "υβριδικός" για να συνεχίσει...
Αναφορικά με το ρόλο του προέδρου μας σε όλα αυτά, προσωπικά
δεν βλέπω στις ενέργειές του κανένα σημάδι προθυμίας να παραδοθεί ή ότι έχει
απλώς, όπως λένε, "χάσει την ισχύ του". Καθόλου.
Προφανώς είναι πιο απλό και πιο περίπλοκο από αυτό. Ο Πούτιν
είναι οραματιστής. Ή, όπως λένε κάποιοι ευφυολόγοι, "πετάει στα σύννεφα".
Έχοντας θέσει στον εαυτό του έναν ξεκάθαρο στόχο για το πώς πιστεύει ότι θα
πρέπει να είναι η Ρωσία σε 30-50 χρόνια, προχωρά βήμα προς βήμα προς αυτή την
κατεύθυνση. Όλα τα πράγματα της στιγμής δεν είναι σημαντικά για τον Πούτιν.
Και δεν θα τον επέκρινα καν για το γεγονός ότι με μια τέτοια
προσέγγιση αποδεικνύεται ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (υπό ορισμένες συνθήκες, όντως
αυτό ισχύει), αλλά το πρόβλημα είναι ότι σκεπτόμενος πολύ πέρα από τον
ορίζοντα, ο Πούτιν, μου φαίνεται, απλώς ότι σταμάτησε να κοιτάζει μπροστά στα
τα πόδια του. Και πόσο ανασφαλές είναι αυτό για ένα ανώτατο άρχοντα, το γράφει
ο Ντένις Νταβίντοφ στο διάσημο μύθο του "Κεφάλι και πόδια"
Και νάταν μόνο η "μεγαλοπρέπεια" κάποιου. Είναι,
χωρίς υπερβολή, η μοίρα ολόκληρης της χώρας που διακυβεύεται, και αυτό με
ανησυχεί...
Alexey Belov
https://k-politika.ru/bolshaya-sdelka-zachem-eto-nuzhno-nam/
