«Αυτοί που κάηκαν δεν ήταν άνθρωποι»


 

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Σε κατεχόμενη πόλη παραπέμπει η Οδησσός σήμερα και για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, μετά την τραγωδία της 2ας Μάη του 2014, όταν ναζί και λοιποί φασίστες, υπό την «μάσκα» των «οπαδών» «χουλιγκάνων», έκαψαν ζωντανούς δεκάδες αντιφασίστες στο Σπίτι των Συνδικάτων της πόλης, σε μια σφαγή που αποτελεί μέχρι σήμερα την πολιτική «επιτομή» αυτού που συνέβη τον Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς στην Ουκρανία, με το πραξικόπημα του Μαϊντάν.

 Χιλιάδες αστυνομικοί και τεθωρακισμένα των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας έχουν αναπτυχθεί από το πρωί στην πόλη, με στόχο να αποτρέψουν τον κόσμο να πάει να αφήσει ένα λουλούδι στον τόπο της σφαγής, έχοντας τοποθετήσει διαδοχικά σημεία «ελέγχου» μέχρι το Σπίτι των Συνδικάτων. 

Αντιθέτως, οι αρχές θα αφήσουν ελεύθερους τους ναζί του «Δεξιού Τομέα» και άλλων φασιστικών και εθνικιστικών συμμοριών να κάνουν την «παρέλασή» τους. Ουσιαστικά, να επιδείξουν τα φασιστοτάγματα εφόδου με στόχο να τρομοκρατήσουν τον λαό της πόλης και να δείξουν ποιος είναι το «αφεντικό».
Ατιμώρητο παραμένει από την «Δικαιοσύνη»(;) του καθεστώτος αυτό το έγκλημα και ουδείς οδηγήθηκε σε δίκη.

‘Ολα αυτά τα χρόνια η αστυνομία και η εισαγγελία αφήνει «διαρροές», από τις οποίες «προκύπτει», ούτε λίγο – ούτε πολύ, ότι… οι άνθρωποι στο Σπίτι των Συνδικάτων κάηκαν μόνοι τους! Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι μισοί από τους συλληφθέντες για την τραγωδία ήταν μέλη του κινήματος του «αντι-Μαϊντάν», δηλαδή οι στόχοι των φασιστών. Επιπλέον, η αστυνομία «δεν» βρήκε αποδείξεις εσκεμμένου εμπρησμού του Σπιτιού των Συνδικάτων, παρά και ενάντια σε ό,τι είδε όλος ο πλανήτης. Για την ιστορία να αναφέρουμε, ότι η εισαγγελία της Οδησσού αποκλείστηκε εξαρχής από την συμμετοχή στις «έρευνες» οι οποίες «διεξάγονται» κεντρικά, από την εισαγγελία του Κιέβου.

 Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επιλογή, αφού αυτές οι ναζιστικές, φασιστικές, εθνικιστικές συμμορίες, αποτελούμενες κατά βάση από ποινικούς και καθοδηγούμενες από τις μυστικές υπηρεσίες με «βιτρίνα» «ιδεολόγους» «φυρερίσκους», αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της αποκαλούμενης από την Δύση «εξέγερσης» του Μαϊντάν στο Κίεβο, η οποία οδήγησε στην ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης και στην έλευση στην εξουσία εκείνου του τμήματος του ουκρανικού κεφαλαίου που τα συμφέροντά του εξυπηρετούνται από την πρόσδεση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

‘Ηταν ένα αιματηρό πραξικόπημα που οδήγησε στον εμφύλιο στο Ντονμπάς, στα ανατολικά της Ουκρανίας, όπου ο τακτικός στρατός, μαζί με τα φασιστοτάγματα, σπέρχουν εδώ και τέσσερα χρόνια τον όλεθρο στον λαό των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ο οποίος έχει πάρει τα όπλα για να αντισταθεί.

 
Αν υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες για το τι συνέβη στην Οδησσό αλλά και σε όλη την χώρα το 2014, φροντίζει να τις διαλύσει ο Ντεμιάν Γκανούλ, επικεφαλής μιας ναζιστο-οργάνωσης, που αυτοαποκαλείται «Μέτωπο του Δρόμου», εκ των συνδιοργανωτών, μαζί με τον «Δεξιό Τομέα» της σημερινής παρέλασης: «Δεν θεωρώ τους καμένους εκεί (σσ. στο Σπίτι των Συνδικάτων) “ανθρώπους” και δεν βλέπω σε αυτό κάποιο έγκλημα». Κατά τον εν λόγω φασίστα, η σφαγή εκείνη «έβαλε τέλος σε μια πραγματική τρομοκρατική επιχείρηση φιλορωσικών βλέψεων».

Ο συνεχώς μεταβαλλόμενος πολυκόσμος της παγκόσμιας εργατικής τάξης



του Καρλ Χάινζ Ροθ (Karl Heinz Roth) *

Οι διαδικασίες της παγκόσμιας προλεταριοποίησης και αποπρολεταριοποίησης

Από τα τέλη του 18ου αιώνα, υπήρξαν ειδικές φάσεις προλεταριοποίησης και σχετικής απο-προλεταριοποίησης των κατώτερων τάξεων του παγκόσμιου πληθυσμού. Φάσεις οι οποίες προεξόφλησαν, εν μέρει, την παγκόσμια επέκταση του κεφαλαίου (πολιτική και κοινωνική μαζική μετανάστευση σε διηπειρωτικό επίπεδο) ή μπήκαν σε κίνηση ως συνέπειά της. Η τελευταία φάση μιας σχετικής αποπρολεταριοποίησης εμφανίστηκε στον κύκλο συσσώρευσης και ρύθμισης των δεκαετιών 1950 και 1960, ο οποίος κυριαρχήθηκε από το κοινωνικό κράτος και συνοδεύθηκε από την προσωρινή αποαποικιοποίηση της περιφέρειας.

Από το 1973 και μετά η φάση αυτή αντικαθίσταται από ένα νέο κύμα παγκόσμιας επαναπρολεταριοποίησης, για την οποία πρέπει να ειπωθεί κάτι παραπάνω, δεδομένου ότι η εσωτερική σύνθεση τής παγκόσμιας εργατικής τάξης κατά την έναρξη της κρίσης αποκαλύπτει οπτικές για τις τωρινές δυνατότητες δράσης της.

Ο πολυκόσμος της παγκόσμιας εργατικής τάξης

Η  παγκόσμια  εργατική  τάξη  δεν  κυριαρχείται από την ελεύθερη μισθωτή εργασία, αλλά αποτελεί, από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, έναν πολύπλοκο κόσμο μέσα στον οποίο η βιομηχανική μισθωτή εργασία έπαιξε έναν σημαντικό και (προσωρινά σε πολιτικό επίπεδο) ηγεμονικό ρόλο, που όμως δεν είχε ποτέ την προοπτική να απορροφήσει τα υπόλοιπα τμήματα του προλεταριάτου ή/και να τα μετατρέψει σε έναν αμιγώς βιομηχανικό εφεδρικό στρατό.

Μέχρι σήμερα, η παγκόσμια τάξη των εργατριών και των εργατών συγκροτείται σε ένα  «πεντάγωνο»:  μαζικής  φτώχειας  και μαζικής ανεργίας, μικροαγροτικής οικονομίας συντήρησης, αυτοαπασχολούμενης   εργασίας   (μικροαγρότες, τεχνίτες και μικροέμποροι, ψευτο-αυτοαπασχολούμενοι  εργάτες  γνώσης),  βιομηχανικής μισθωτής εργασίας και ανελεύθερων εργασιακών σχέσεων όλων των αποχρώσεων (σκλαβιά, δουλεία λόγω χρεών, χαμαλοδουλειά και συμβολαιακή εργασία, στρατιωτικοποιημένη και περιοριστική καταναγκαστική εργασία, μέχρι  και  τους  φτωχούς  εργάτες  των μητροπόλεων που στερούνται ελευθερίας κίνησης, όπως π.χ. στη Γερμανία οι παραλήπτες των εργασιακών μεταρρυθμίσεων της επιτροπής Hartz IV – στμ: επίδομα ανεργίας).

Μεταξύ αυτών των τμημάτων της παγκόσμιας εργατικής τάξης, που στις διάφορες περιοχές του κόσμου συνυπάρχουν σε πολύ διαφορετικές αναλογίες, υπάρχουν περάσματα και δικτυώσεις: τα νήματά τους τέμνονται κυρίως στη μαζική μετανάστευση ανάμεσα στις προλεταριακές - μικροαγροτικές οικογενειακές σχέσεις αφενός και τις διηπειρωτικές υποκουλτούρες αφετέρου. 

Το μικρό κόκκινο κουτί με τραγούδια διαμαρτυρίας

 



Το μικρό κόκκινο κουτί με τραγούδια διαμαρτυρίας (The Little Red Box Of Protest Songs) είναι πραγματικά μια εξαιρετική έκδοση: 3 CD (και  ένα DVD) με μερικά από τα καλύτερα λαϊκά τραγούδια διαμαρτυρίας των ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα.
Με την ευκαιρία της 100ής επετείου από τη δημοσίευση του πρώτου αμερικανικού βιβλίου με τραγούδια διαμαρτυρίας το "The Little Red Song Book" και τα 90α γενέθλια του Πιτ Σίγκερ, η συλλογή αυτή ακολουθεί την πορεία του τραγουδιού διαμαρτυρίας στις ΗΠΑ  από το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα έως τη δεκαετία του '50, και τη γέννηση της μουσικής σκηνής όπου μεσουράνησαν γίγαντες των τραγουδιών διαμαρτυρίας της δεκαετίας του '60 όπως ο Μπομπ Ντίλαν και ο Φιλ Ος. Με κλασσικές μουσικές παραστάσεις των Πιτ Σίγκερ, Γούντι Γκάρθι, Τζος Γουάιτ, Λίντμπέλι, Αλμανάκ Σίνγκερς, Γουέηβερς και πολλών άλλων.

Δίσκοι όπως αυτοί προκαλούν κάποια αμηχανία στον σύγχρονο ακροατή, όπως είναι η ευκολία αγοράς μιας συλλογής που περιλαμβάνει ένα τόσο μεγάλο εύρος ανθρώπινης εμπειρίας.  Υπάρχουν τραγούδια τόσο οικεία όσο το παιδικά νανουρίσματα και άλλα που εκπλήσσουν τον ακροατή όταν τα ακούει για πρώτη φορά τόσο που χρειάζεται να τα ακούσει και δεύτερη.
Αν και θεωρούνται λαϊκά τραγούδια, στην πραγματικότητα καλύπτουν το χώρο της τζαζ, των μπλουζ και της σόουλ.
Είναι τέτοια η φύση των τραγουδιών διαμαρτυρίας, που ίσως είναι καλύτερα να ακούγονται σε μικρές δόσεις, με δεδομένη την ποσότητα του μουσικού υλικού.

 Λίστα τραγουδιών

 Δίσκος πρώτος- THE HOUSE I LIVE IN

 Banks are Made of Marble - Pete Seeger
Chain Gang Bound - Josh White & His Carolinians
Joe Hill - Earl Robinson
This Land is Your Land - Woody Guthrie
Jim Crow - The Union Boys
Farmer's Letter to the President - Bob Miller
The Strange Death of John Doe - Almanac Singers
Southern Exposure - Josh White
Talking Atom - Pete Seeger
We've Got a Plan - Tom Glazer & Josh White
Bank Failures - Bob Miller
The House I Live In - Earl Robinson
Round & Round Hitler's Grave - Almanac Singers
Eisenhower Blues - J.B Lenoir
Unity Rhumba - Goodson & Vale
Dear Mr. President - Almanac Singers
Pastures of Plenty - The Weavers
The Bosses' Gang - Mara Alexander & Others
Freedom Road - Josh White
The Scottsboro Boys - Leadbelly

Δίσκος δεύτερος- PATRIOTIC DIGGERS
Voting Union - Pete Seeger
Talking Sailor - Woody Guthrie
The Roosevelt Song - Leadbelly
The Boll Weevil - Carl Sandburg
The Preacher & the Slave - Seeger, Glazer, Wood & Gilbert
Nine Foot Shovel - Josh White & His Carolinians
High Price Blues - Brownie McGhee
Hold On - The Union Boys
Miner's Song - Woody Guthrie
Pity the Downtrodden Landlord - Bob Hill (Fred Hellerman)
Jim Crow Train - Josh White
Patriotic Diggers - John Allison
Farm Relief Blues - Bob Miller
Worried Man Blues - Woody Guthrie
Trouble - Josh White & His Carolinians
UAW-CIO - The Union Boys
Mr. Hitler - Leadbelly
No More Blues - Tom Glazer & Josh White
Plow Under - Almanac Singers
Told My Cap'n - Josh White & His Carolinians

Δίσκος τρίτος- WE SHALL BE FREE

Strange Fruit - Josh White
The Bourgeois Blues - Leadbelly
C For Conscription - Almanac Singers
Citizen C.I.O. - Tom Glazer & Josh White
Ship in the Sky - Woody Guthrie
Jerry - Josh White & His Carolinians
The Rich Man & The Poor Man - Bob Miller
In Washington - Priority Ramblers
A Dollar Ain't a Dollar Anymore - Seeger, Glazer, Hays & Wood
Atomic Energy - Sir Lancelot
Black, Brown & White - Brownie McGhee
Uncle Sam Says - Josh White
Ragged Hungry Blues (Pt. 1) - Aunt Molly Jackson
Ragged Hungry Blues (Pt. 2) - Aunt Molly Jackson
We're Keeping Score In '44 - Earl Robinson
Goin' Home Boys - Josh White & His Carolinians
I've Got a Right - Laura Duncan
The Hammer Song - The Weavers
I'm On My Way - Ernie Lieberman
We Shall Be Free - Woody Guthrie





Σενάρια δολοφονίας του ενός από τους οκτώ Τούρκους από πράκτορες του Ερντογάν


Η Badische Zeitung αναφέρει το ιστορικό της υπόθεσης των οκτώ Τούρκων που προσγειώθηκαν με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη και ζήτησαν άσυλο «ξεκινώντας μια ιστορία που κλιμακώνει τις εντάσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας», καθώς η τελευταία ζητά την έκδοσή τους ως «πραξικοπηματίες».

Αναφέρει και τις πολιτικές επιπτώσεις από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου να απαγορεύσει την έκδοση των «8» θεωρώντας ότι δεν θα τύχουν δίκαιης δίκης στην πατρίδα τους: «Έτσι είναι δεμένα και τα χέρια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είχε υποσχεθεί από τηλεφώνου στον αρχηγό του τουρκικού κράτους Ερντογάν ήδη από τον Ιούλιο του 2016 ότι θα απελάσει σε λίγες μέρες τους αξιωματικούς στην Κωνσταντινούπολη».

Ο έγκυρος ανταποκριτής της γερμανικής εφημερίδας υπογραμμίζει ότι μετά την αποφυλάκιση του Σουλεϊμάν Οζκαϊνακτζί οι ελληνικές Αρχές παίρνουν δρακόντεια μέτρα για την προστασία του, καθώς «φοβούνται μήπως επιχειρήσουν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες να απαγάγουν τον Οζκαϊκανακτζί ή να τον σκοτώσουν».

Κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει πού βρίσκεται, και ιδιαίτερα η τουρκική μυστική υπηρεσία MIT», γράφει η Badische Zeitung.

Η γερμανική εφημερίδα υπογραμμίζει ότι η ΜΙΤ τους τελευταίους μήνες πήγε πίσω στην Τουρκία πάνω από 80 φερόμενους οπαδούς του ορκισμένου εχθρού του Ερντογάν, Φετουλάχ Γκιουλέν, από 18 χώρες, παρακάμπτοντας τις διεθνείς διαδικασίες έκδοσης.

Και το δημοσίευμα καταλήγει: «Στην Ελλάδα η ΜΙΤ είναι ιδιαίτερα δραστήρια, καθώς μετά την απόπειρα πραξικοπήματος ζήτησαν εκεί ήδη πάνω από 2.000 Τούρκοι πολίτες πολιτικό άσυλο. Οι περισσότεροι μπορούν να υπολογίζουν ότι θα τους παρασχεθεί προστασία στην Ελλάδα. Αλλά ζουν με τον μόνιμο φόβο των πρακτόρων του Ερντογάν».


Δεν χρειάζεται να την κάνει η ΜΙΤ τη ''δουλειά''. Μπορούν άνετα να τα βγάλουν πέρα και οι ημέτερες υπηρεσίες. Από ανάλογη εμπειρία να φαν και οι κότες