Ευνοϊκός νόμος εκατοντάδων εκατομμυρίων για την ΟΠΑΠ ΑΕ

Με ένα νομοσχέδιο που κατατέθηκε πριν από λίγο σε κλειστή για διακοπές Βουλή, το υπουργείο Οικονομικών πριμοδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια τον ΟΠΑΠ!

Επιβεβαιώνοντας όλα τα σχετικά δημοσιεύματα του News24/7, το νομοσχέδιο ξεπερνά κάθε φαντασία στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων: ο ΟΠΑΠ εξασφαλίζει δωρεάν 8ετή επέκταση της άδειας για τα «φρουτάκια», πετυχαίνει να μειώσει αζημίως τον αριθμό των συνολικών vlts από 35.000 σε 25000, να αυξήσει τον αριθμό μηχανών ανά πρακτορείο σε 15 και ανά κατάστημα σε 50 και να καταστεί απόλυτο μονοπώλιο απαλλασσόμενος από τους διαγωνισμούς για υποπαραχωρησιούχους...

Του Μιχάλη Πετρόπουλου | news247.gr

Οι ενέργειες αυτές από πλευράς κυβέρνησης πιθανότατα θα προκαλέσουν καταγγελίες στη Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν, τη στιγμή που το θέμα των vlts βρίσκεται ήδη στα ραντάρ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , μετά από καταγγελίες των καζίνων. Υπενθυμίζεται ότι τον περασμένο Νοέμβριο η Κομισιόν είχε προειδοποιήσει την ελληνική πλευρά να μην προχωρήσει στην υλοποίηση του Κανονισμού της ΕΕΕΠ και αντί αυτού το ελληνικό υπουργείο προχωρά με ακόμη πιο χαριστικό νόμο.

Με τη νομοθετική ρύθμιση που κατατέθηκε , η μεγαλύτερη εταιρεία τυχερών παιχνιδιών, κατάφερε να πετύχει διεκδικήσεις χρόνων, ζωτικές για την αύξηση της κερδοφορίας της, αφού σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε είτε να εγγράψει ζημιές από τη ζημιογόνο ανάπτυξη των vlts ή να τα επιστρέψει πίσω στο Δημόσιο αζημίως. Αντίθετα τώρα πέτυχε να τα επιστρέψει με αντιστάθμισμα την επέκταση της σύμβασής της για 8 χρόνια, κάτι που θα της κόστιζε τουλάχιστον 300 εκ. ευρώ αργότερα.

Αναλυτικά, με το νόμο «Ρυθμίσεις για την αγορά παιγνίων» που κατατέθηκε χθες προβλέπεται η επέκταση της σύμβασης του ΟΠΑΠ για τα Φρουτάκια (από τα 10 στα 18 χρόνια), σε «αντιστάθμισμα», της μείωσης του αριθμού των vlts από τις 35.000 στις 25.000, κάτι που επίσης ήταν αίτημα του ΟΠΑΠ- αφού λόγω έλλειψης ζήτησης δεν μπορούσαν να τοποθετηθούν χωρίς ζημιά..

Ο ίδιος νόμος προβλέπει την αύξηση του αριθμού του αριθμού των vlts ανά πρακτορείο στα 15 και στους αμιγείς χώρους στα 50 από 25 vlts, μια αλλαγή που θα μετατρέψει ακόμα και τα πρακτορεία σε μικρά καζίνα, και τα καταστήματα Play σε κανονικά καζίνα σε κάθε γειτονιά,με μεγαλύτερη ζημιά για το κοινωνικό σύνολο από το όποιο όφελος από τη μείωση του συνολικού αριθμού των vlts.

Tο νομοσχέδιο έχει ακόμη ένα σημαντικό δώρο στο ΟΠΑΠ: δεν είναι πια απαραίτητο να κάνει διαγωνισμό για παραχωρησιούχους, κάτι που πολλαπλασιάζει την αξία της σύμβασης - αφού τον καθιστά μονοπώλιο χωρίς ανταγωνισμό.

Με το νομοσχέδιο δωράκι αντιμετωπίζονται τα καίρια προβλήματα που αντιμετώπιζε μέχρι σήμερα ο ΟΠΑΠ, καθώς το επιχειρηματικό ενδιαφέρον για δημιουργία αμιγών χώρων είναι μειωμένο, ενώ δεν είναι πολλά τα κατάλληλα πρακτορεία και δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στη απορρόφηση των 35.000 vlts που είχε αποκτήσει το 2012.

Ο κόφτης στην υγεία βαφτίστηκε ΤΟΜΥ

Με στόχο να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει μέσω των μνημονίων η Κυβέρνηση για περαιτέρω περιορισμό τόσο στις δαπάνες όσο και στο δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών στις υπηρεσίες υγείας, ψηφίζεται αυτές τις μέρες το νομοσχέδιο για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Μέσα από το νομοσχέδιο, προκύπτει αβίαστα ότι οι ήδη υπάρχουσες δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (κέντρα υγείας, μονάδες ΠΕΔΥ κλπ) όχι μόνο δεν αναβαθμίζονται, αλλά αντίθετα θα συνεχίσουν να υπολειτουργούν και να διοχετεύουν τους πολίτες σε ειδικούς γιατρούς και εξετάσεις στον αδηφάγο ιδιωτικό τομέα υγείας.

Η υποτιθέμενη τομή που με πανηγυρικούς τρόπους προβάλλεται από την Κυβέρνηση, η ίδρυση δηλαδή των ΤΟΜΥ, του θεσμού του οικογενειακού γιατρού και της ομάδας υγείας, έχει ως βασικό στόχο να θέσει εμπόδια στην πρόσβαση των πολιτών στους ειδικούς γιατρούς και στα νοσοκομεία. Αν αυτή η επιλογή συνδυαστεί και με τα αμερικάνικης εμπνεύσεως θεραπευτικά πρωτόκολλα, τα οποία θα περιορίζουν τη δυνατότητα των πολιτών στις εξετάσεις, στο φάρμακο και σε γιατρούς ειδικοτήτων, τότε καθίσταται σαφές ότι τις υπηρεσίες υγείας πολύ πιο δύσκολα θα τις προσεγγίζουν πλέον οι πολίτες.

Επιπλέον, η χρηματοδότηση του νέου συστήματος είναι στον αέρα, αφού δε θα στηρίζεται στην κρατική χρηματοδότηση, αλλά σε κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Είναι ενδεικτικό ότι λόγω της έλλειψης πόρων, η παρέμβαση αυτή περιορίζεται σε ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού.

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε ότι το προσωπικό που καλείται να στελεχώσει τις ΤΟΜΥ είναι προσωρινό, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τότε μπορούμε να πούμε ότι η εμφανιζόμενη ως μεταρρύθμιση παρέμβαση της Κυβέρνησης δεν πρόκειται να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες υγείας. Αντίθετα, θα ενισχυθεί η τάση για περιορισμό των παροχών στις υπηρεσίες υγείας, η οποία τα τελευταία χρόνια επιχειρείται να εδραιωθεί, και θα υπάρξει ένα σύστημα υγείας με χαμηλές και κακής ποιότητας παροχές.

Ο αγώνας για να ζωντανέψουν και να αναβαθμίσουν τη λειτουργία τους οι δημόσιες δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με επαρκή χρηματοδότηση, στελέχωση με μόνιμο προσωπικό γεγονός, σε συνδυασμό με τη λειτουργία και ανάπτυξη των διαγνωστικών τμημάτων σε αυτές, είναι η βασική προϋπόθεση για την αλλαγή του τοπίου στην υγεία. 

Η επίτευξη αυτού του στόχου δε χωρά μες στα πλαίσια των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών, αλλά απαιτεί μια άλλη πολιτική που στο κέντρο θα έχει τους πολίτες και τις ανάγκες τους.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να παρέμβει και να αποτρέψει την προσπάθεια κυβέρνησης-τρόικας να βάλουν ακόμη περισσότερα εμπόδια στην πρόσβαση των πολιτών στις υπηρεσίες υγείας. Πρέπει να διεκδικήσει ένα δημόσιο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας που θα βρίσκεται κοντά στον πολίτη και θα του παρέχει έγκαιρα και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας.

 [--->]

Θέλημα Θεού

 

Πολύ επιτυχημένη είναι η παράσταση «Πολιτική στο προτεκτοράτο», αφού ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία συγκυβερνούν αλλά καταφέρνουν να πείθουν ακόμα αρκετούς αφελείς πως σκοτώνονται μεταξύ τους.

Επτάμισι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, το θέμα είναι οι αποκαλύψεις που κάνει ο Γιάνης Βαρουφάκης στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πριν από τρεις μήνες.

Το σόου γίνεται ακόμα καλύτερο, όταν εμφανίζεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος και δηλώνει πως ο τρόπος που διαπραγματεύονταν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης είναι πράξεις που συνιστούν εθνικό έγκλημα.

Ναι, αυτό το λέει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος που, ως υπουργός Οικονομικών, υπέγραψε την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο και την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, με αποτέλεσμα να υποθηκευθεί η χώρα για πάντα.

Επτάμισι χρόνια μετά την χρεοκοπία, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντί να έχει οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη, είναι ελεύθερος, είναι στη Βουλή και σηκώνει και το δάχτυλο, μιλώντας για προδοσία.

Το παιχνίδι που παίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ με την Νέα Δημοκρατία και τα λιμά του ΠΑΣΟΚ, είναι προφανές.

Όλοι αθώοι, όλοι ξεπουλημένοι.

Και ο ένοχος για την χρεοκοπία της χώρας;

Κανείς.

Ήταν θέλημα Θεού η Ελλάδα να χρεοκοπήσει.

Είναι θέλημα Θεού ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία να συγκυβερνήσουν στο προτεκτοράτο.

Και βέβαια, ήταν θέλημα Θεού οι Έλληνες να αποβλακωθούν εντελώς.

Καλό Αύγουστο!

[--->]

Ποσοτική χαλάρωση, η μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου στην ιστορία

Η ποσοτική χαλάρωση, μετά την αποτυχία όλων των δηλωμένων στόχων της, αναμένεται να εγκαταλειφθεί από όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Σε κύριο άρθρο του  RT εξετάζονται οι  αναδιανεμητικές επιπτώσεις των τελευταίων κύκλων της ποσοτικής χαλάρωσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιαπωνία και τις χώρες του Νότου, και τα πιθανά σενάρια που θα προκύψουν μετά την εγκατάλειψη αυτών των πολιτικών.

 

του Dan Glazebrook*, 22 Ιουλίου 2017

Φαίνεται ότι η τεράστια μεταφορά πλούτου στους πλούσιους, που κράτησε περίπου μια δεκαετία και είναι γνωστή ως «ποσοτική χαλάρωση», φτάνει στο τέλος της. Από τις τέσσερις μεγάλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου - η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η Τράπεζα της Αγγλίας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα της Ιαπωνίας - δύο έχουν ήδη εγκαταλείψει την πολιτική της αγοράς χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων (η Fed και η Τράπεζα της Αγγλίας), και η ΕΚΤ σκοπεύει να σταματήσει τις αγορές από το Δεκέμβριο. Η Fed θα πρέπει όντως να αρχίσουν να πωλούν τα επόμενα δύο μηνών από 3.500 δισ δολάρια των τίτλων που έχουν αποκτηθεί σε τρεις κύκλους της ποσοτικής χαλάρωσης.

Από  τη στιγμή που- με βάση τους επίσημους στόχους – η ποσοτική χαλάρωση ήταν μια πλήρης καταστροφή, αυτό είναι απολύτως λογικό. Ως μια "ένεση" ρευστότητας στην οικονομία, η ποσοτική χαλάρωση υποτίθεται ότι θα έκανε τις τράπεζες να αρχίζουν να δανείζουν και πάλι, ενισχύοντας το επενδυτικό κλίμα και την ανάπτυξη της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, όμως,μετά την εισαγωγή της ποσοτικής χαλάρωσης η συνολική τραπεζική χρηματοδότηση στο Ηνωμένο Βασίλειο  μάλλον μειώθηκε, και οι πιστώσεις προς τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις – που απασχολούν το 60% του εργατικού δυναμικού-  ακολουθούν κάθετη πτώση.

Όπως σημειώνει ο Laith Khalaf, αναλυτής της Hargreaves Lansdown: «Μετά την οικονομική κρίση, οι κεντρικές τράπεζες έχουν κατακλύσει την παγκόσμια οικονομία με φθηνό χρήμα, αλλά η παγκόσμια ανάπτυξη εξακολουθεί να βρίσκεται σε αδιέξοδο, ειδικά στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, όπου έχουν ληφθεί μαζική μέτρα τόνωσης της οικονομίας για την αντιμετώπιση του προβλήματος».

Ακόμη και το Forbes παραδέχεται ότι η ποσοτική χαλάρωση έχει «σε μεγάλο βαθμό αποτύχει να αναθερμάνει την οικονομική ανάπτυξη».
 

 Αυτό δεν εκπλήσσει, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Η ποσοτική χαλάρωση σχεδιάστηκε από την αρχή για να αποτύχουν οι δηλωμένοι στόχοι της, επειδή ο λόγος για τον οποίο οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούσαν παραγωγικές επενδύσεις δεν ήταν η έλλειψη χρημάτων - αντίθετα, από το 2013, πολύ πριν τους πρόσφατους γύρους ποσοτικής χαλάρωσης, οι βρετανικές επιχειρήσεις είχαν στη διάθεσή τους περίπου 500 δις ταμειακά αποθέματα - αλλά μάλλον επειδή η παγκόσμια οικονομία ήταν (και εξακολουθεί να είναι) σε μια βαθιά κρίση υπερπαραγωγής. Με απλά λόγια, οι αγορές ήταν (και είναι) κορεσμένες, και δεν έχει νόημα να επενδύσεις  σε μια κορεσμένη αγορά.


Για το λόγο αυτό, όλα το νέο χρήμα που δημιουργήθηκε από την ποσοτική χαλάρωση και διοχετεύτηκε σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - όπως συνταξιοδοτικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρίες - δεν επενδύθηκε σε παραγωγικές δραστηριότητες, αλλά κατευθύνθηκε στις αγορές μετοχών και ακινήτων, φουσκώνοντας τις τιμές των μετοχών και των ακινήτων, χωρίς να δημιουργεί  πραγματικό πλούτο ή απασχόληση.

  Οι κάτοχοι των περιουσιακών στοιχείων, όπως μετοχές και ακίνητα ωφελήθηκαν πολύ από την ποσοτική χαλάρωση, η οποία στο Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμάται ότι αύξησε τον πλούτο του πλουσιότερου 5 τοις εκατό κατά μέσο όρο 128.000 στερλίνες ανά κεφαλή.

Πώς ήταν δυνατόν; Από πού προήλθε όλος αυτός ο νέος πλούτος; Μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν το χρήμα - παρά το σύνθημα των Συντηρητικών - μπορεί πραγματικά να δημιουργηθεί «εκ του μηδενός», όπως ακριβώς έγινε με την ποσοτική χαλάρωση, αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τον πραγματικό πλούτο. Και η ποσοτική χαλάρωση δεν παράγει πραγματικό πλούτο. Παρόλα αυτά, το πλουσιότερο 5% διαθέτει τώρα άλλες 128.000 στερλίνες για να τις ξοδέψει σε σκάφη αναψυχής, πριγκηπικές βίλες, διαμάντια, χαβιάρι και πάει λέγοντας. Αλλά από πού έρχεται όλο αυτό το χρήμα;

Είναι απλό. Ο πλούτος που η ποσοτική χαλάρωση μετέφερε άμεσα στους κατόχους περιουσιακών στοιχείων ,προήλθε κατά κύριο λόγο, από τους μισθούς των εργαζομένων. Δεδομένου ότι η ποσοτική χαλάρωση ουσιαστικά υποτίμησε το νόμισμα, μείωσε την αγοραστική δύναμη του χρήματος, κάτι που στην πράξη προκάλεσε την υποτίμηση των πραγματικών μισθών, οι οποίοι στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκονται ακόμη 6% κάτω από τα προ-ποσοτικής χαλάρωσης επίπεδα. Τα χρήματα λοιπόν που αφαιρέθηκαν από τους μισθούς είναι ένα μέρος από το μέρισμα των £ 128.000. Αλλά προέρχεται και από τους πρόσφατα αφιχθέντες στις φουσκωμένες αγορές ακινήτων λόγω ποσοτικής χαλάρωσης - κυρίως αγοραστές πρώτης κατοικίας και όσους συνταξιοδοτήθηκαν πρόσφατα .

Όποιος σήμερα αγοράζει ένα σπίτι (κάτι που με την ποσοτική χαλάρωση έχει γίνει πολύ πιο ακριβό), για παράδειγμα, θα πρέπει να δουλέψει χιλιάδες ώρες περισσότερες για να μπορέσει να πληρώσει ένα πιο ακριβό στεγαστικό. Αυτές οι παραπάνω ώρες είναι αυτές που δημιουργούν τον πλούτο που επιδοτεί τις υπερβολικές δαπάνες του πλουσιότερου 5%. Εννοείται ότι, αυτές τις υψηλότερες τιμές των ακινήτων τις καταβάλλει όποιος αγοράζει ένα σπίτι, όχι μόνο αυτός που το κάνει για πρώτη φορά - αλλά για αυτούς που ήδη είναι ιδιοκτήτες το επιπλέον κόστος αντισταθμίζεται από την αύξηση της τιμής του σπιτιού που ήδη κατέχει (ή την αύξηση της τιμής των μετοχών, για όσους είναι αρκετά πλούσιοι για να μπορούν να τις κατέχουν).

Μια άλλη επίπτωση της ποσοτικής χαλάρωσης είναι ότι εκείνοι που συνταξιοδοτούνται σήμερα αναγκάζονται να επιδοτούν το πλουσιότερο 5%. Οι νέοι συνταξιούχοι χρησιμοποιούν το συνταξιοδοτικό ταμείο τους για να αγοράσουν ένα πακέτο έντοκων τίτλων που παράγουν εισόδημα. Αλλά δεδομένου ότι η ποσοτική χαλάρωση έχει προκαλέσει πληθωρισμό της τιμής των τίτλων, αυτό μείωσε τον αριθμό των αξιών που μπορεί να αγοράσει ένας  συνταξιούχος . Και δεδομένου ότι στην αύξηση της τιμής των τίτλων δεν αντιστοιχεί μια αύξηση των μερισμάτων, αυτό μεταφράζεται σε μειωμένη σύνταξη.

Στην πραγματικότητα, η θεωρία ότι η ποσοτική χαλάρωση θα ενθάρρυνε τις επενδύσεις και θα τόνωνε την απασχόληση και την ανάπτυξη ήταν πάντα ένα ευφάνταστο τέχνασμα που δημιουργήθηκε για να κρύψει αυτό που πραγματικά συμβαίνει - μια κολοσσιαία μεταφορά πλούτου προς τους πλουσιότερους.

Ο οικονομολόγος Dhaval Joshi το επεσήμανε το 2011: «Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι, μετά από δύο χρόνια φαινομενικής ανάκαμψης, οι [Βρετανοί] εργαζόμενοι στην πραγματικότητα κερδίζουν λιγότερα από ό, τι στην πιο δραματική στιγμή της ύφεσης. Τα ημερομίσθια και οι μισθοί μειώθηκαν κατά 4 δισεκατομμύρια στερλίνες. Τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 11 δισεκατομμύρια στερλίνες. Τα οφέλη της ανάκαμψης μοιράστηκαν με τον πιο άδικο τρόπο».

Τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, οι Financial Times ανέφεραν ότι, αν και το ΑΕΠ της Βρετανίας επέστρεψε στα προ της κρίσης επίπεδα από το 2014, οι πραγματικοί μισθοί εξακολουθούν να είναι κατά 10% χαμηλότεροι σε σύγκριση με το 2008. «Η πτώση των πραγματικών μισθών στη Βρετανία σταμάτησε το 2015» πρόσθετε, «αλλά αυτό δεν πρόκειται να διαρκέσει».

 Αυτό έγινε. Τον ίδιο μήνα  δημοσίευσης του άρθρου, οι πραγματικοί μισθοί άρχισαν να πέφτουν και πάλι, και από τότε μειώνονται σταθερά.
 

 Το ίδιο συνέβη στην Ιαπωνία, όπου, σύμφωνα με το Forbes, «το εισόδημα των νοικοκυριών  μειώθηκε μετά την εισαγωγή της ποσοτικής χαλάρωσης».

 Η ποσοτική χαλάρωση είχε παρόμοια επίδραση στις χώρες του νότιου ημισφαιρίου: αυξήθηκε ο πλούτος των κατόχων περιουσιακών στοιχείων σε βάρος όσων δεν κατέχουν κανένα. Οπως η εισροή νέου χρήματος δημιουργεί φούσκες στην αγορά ακινήτων και τις χρηματοπιστωτικές αγορές, κατά τον ίδιο τρόπο δημιουργεί μια φούσκα στις τιμές των εμπορευμάτων, ίσως λόγω της βιασύνη των κερδοσκόπων να αγοράσουν μετοχές πετρελαίου και πρώτων υλών τροφίμων.
 Για ορισμένες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες αυτό είχε θετικά αποτελέσματα, με την απροσδόκητη παροχή χρήματος για επενδύσεις σε κοινωνικά προγράμματα, όπως συνέβη αρχικά στην περίπτωση της Βενεζουέλας, τη Λιβύη και το Ιράν. Και στις τρεις περιπτώσεις, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε διαφορετικά επίπεδα στρατιωτικών επεμβάσεων για την αντιμετώπιση αυτών των απρόβλεπτων συνεπειών. Όμως, η άνοδος των τιμών του πετρελαίου είναι σίγουρα επιζήμια για τις χώρες που δεν παράγουν πετρέλαιο - και κάθε αύξηση της τιμής των τροφίμων είναι πάντα καταστροφική.

Το 2011, η Daily Telegraph υπογράμμιζε «η συσχέτιση μεταξύ της τιμής των τροφίμων και τις αγορές από την Fed κρατικών χρεογράφων των ΗΠΑ (δηλαδή, προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης) ... Βλέπουμε ότι ο δείκτης της τιμής των τροφίμων σχεδόν σταθεροποιήθηκε από τα τέλη του 2009 μέχρι τις αρχές του 2010, και στη συνέχεια αυξήθηκε και πάλι από τα μέσα του 2010, μετά την επανεκκίνηση της ποσοτικής χαλάρωσης ... με μια αύξηση της τιμής τους περίπου 40% μέσα σε οκτώ μήνες».

Η αύξηση των τιμών οδήγησε 44 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, μόνο το 2010 - η Telegraph θεωρούσε ότι αυτό ήταν η αιτία  της λαϊκής δυσαρέσκειας που ξέσπασε με τη λεγόμενη αραβική άνοιξη. Ο Robert Zoellick, πρώην πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, εκείνη τη χρονική στιγμή έκανε το εξής σχόλιο: «Ο πληθωρισμός της τιμής των τροφίμων αποτελεί πλέον την πιο σοβαρή απειλή για τους φτωχούς του κόσμου ... είναι αρκετό ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο για να καταλήξουμε στην άβυσσο.»

Αυτά είναι τα κόστη της ποσοτικής χαλάρωσης.

Οι BRICS τοποθετήθηκαν επικριτικά απέναντι στη ποσοτική χαλάρωση και για έναν επιπρόσθετα λόγο: διότι την θεωρούσαν έναν ύπουλο τρόπο ανταγωνιστικής υποτίμησης. Μειώνοντας  τεχνητά την αξία του νομίσματός τους, η «αυτοκρατορική τριάδα» ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία ακρίβαινε τα νομίσματα όλων των άλλων χωρών, καταστρέφοντας τις εξαγωγές τους. Το Forbes έγραφε το 2015, «Οι επιπτώσεις έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται ακόμη και στις πιο δυναμικές εξαγωγικές χώρες στον κόσμο, στην Ανατολική Ασία. Οι εξαγωγές τους σε αμερικανικά  δολάρια έχουν υποστεί δραματική αλλαγή, από μια αύξηση σε ετήσια βάση κατά 10% σε πτώση κατά 12% το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, και τα αποτελέσματα αυτά δεν αλλάζουν, είτε λάβουμε,  είτε δεν λάβουμε υπόψη την Κίνα».

Το θετικό της ποσοτικής χαλάρωσης για τις αναπτυσσόμενες χώρες θα έπρεπε να είναι οι τεράστιες εισροές κεφαλαίων που θα προκαλούσε. Υπολογίζεται ότι γύρω στο 40%  των  χρημάτων που δημιουργήθηκε από την πρώτη πιστωτική επέκταση της Fed (‘QE1 ') μετακινήθηκε προς το εξωτερικό - κυρίως προς τις λεγόμενες «αναδυόμενες αγορές» του νότιου ημισφαιρίου - και περίπου το ένα τρίτο κατά τη διάρκεια του QE2 . 
Ωστόσο, παρά τα φαινόμενα, αυτό δεν αποτελεί απαραιτήτως ένα πλεονέκτημα. Ενα μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών, όπως είδαμε, χρησιμοποιήθηκε για την αγορά αποθεμάτων πρώτων υλών (καθιστώντας, έτσι, απαγορευτικά  βασικά αγαθά για τους φτωχούς όπως τα τρόφιμα) αντί να επενδυθεί σε παραγωγικές δραστηριότητες, και ένα άλλο μεγάλο μέρος για την αγορά συναλλαγματικού αποθέματος, προκαλώντας για άλλη μια φορά μια ανατίμηση επιβλαβή στις εξαγωγές. Επιπλέον, η εισροή «ζεστού χρήματος» (περιπλανώμενα κερδοσκοπικά κεφάλαια, σε αντίθεση με τα κεφάλαια για μακροπρόθεσμες επενδύσεις) επιτείνει την αστάθεια και την ευπάθεια των νομισμάτων στην περίπτωση, για παράδειγμα, αύξησης των συναλλαγματικών ισοτιμιών.
 

 Αν, για παράδειγμα, τα επιτόκια αυξηθούν και πάλι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε φυγή κεφαλαίων από τις αναδυόμενες αγορές, το οποίο με τη σειρά του θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση του νομίσματος. Και ήταν ακριβώς μια εισροή «ζεστού χρήματος» στις ασιατικές αγορές συναλλάγματος, πολύ παρόμοια με αυτή που παρατηρήθηκε στη διάρκεια της ποσοτικής χαλάρωσης, αυτή που προηγήθηκε της ασιατικής νομισματικής κρίση του 1997.

Με το τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης, και την επακόλουθη άνοδο των επιτοκίων, ελλοχεύει ακριβώς ο κίνδυνος επανεμφάνισης αυτής της ευπάθειας, ως ενδεχόμενο - αν όχι ως ευκαιρία για κερδοσκοπία.


*Ο  Dan Glazebrook είναι ανεξάρτητος πολιτικός αναλυτής που συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, με το RT,το  Counterpunch,το Ζ Magazine, τη Morning Star, τον Guardian, τον New Statesman, την Independent και την Middle East Eye . 

[--->]