Αν περνάνε όμορφα στο Μάτριξ, γιατί θέλουν να βγουν;

 

Ξανά λοκ ντάουν. Μερικό αλλά λοκ ντάουν.

Όπως παλιά. Μην ξεσυνηθίζουμε.

Λοκ ντάουν όχι μόνο για τους ανεμβολίαστους. Για όλους αυτήν την φορά.

"Μετά από εμάς, έρχονται για εσάς" έγραφε ένα πλακάτ σε μία συγκέντρωση απολυμένων υγειονομικών.

Δεν δώσαμε σημασία, δεν το έδειξε και η τηλεόραση. Ήταν και "ψέκες" όλοι αυτοί, τι ψάχνεις...

Λοκ ντάουν, λοιπόν, το παραδοσιακό, το οριγκινάλε.

Εκεί οδήγησε η λογική που επιβλήθηκε "κάντε το εμβόλιο και μην σας νοιάζει τίποτα". Όχι τυχαία. Με μαθηματική ακρίβεια.

Οπότε;

Πρωτοχρονιά πάλι με φίλους σε σπίτια. Σαν την Μέρα της Μαρμότας. Όχι ότι είναι άσχημα να περνάς τις γιορτές ήρεμα, σε σπίτια, με λίγους καλούς φίλους. Είναι που μετά από τόση ταλαιπωρία είμαστε ξανά στο ίδιο σημείο. Ίσως και πιο πίσω. Αυτό είναι το στενάχωρο. Ή το εξοργιστικό.

Πέρυσι τέτοια εποχή η κυβέρνηση υποδεχόταν τα πρώτα εμβόλια και εξήγγειλε την "Επιχείρηση Ελευθερία". Ένα χρόνο μετά, μετράμε 100 νεκρούς την ημέρα με το ΕΣΥ ακόμα πιο αποδεκατισμένο και κουρασμένο.

Έχουμε όμως ψηφιακό φακέλωμα, άρση του ιατρικού απορρήτου, κατάργηση του δημόσιου χώρου, σκληρές πολιτικές τύπου Απαρτχάιντ, καθιέρωση των λοκ ντάουν και των περιορισμών, εξοντωτικά πρόστιμα σε ανεμβολίαστους.

Και ο πρωθυπουργός για σκι...

Καραγκιόζηδες; Κάφροι; Ανίκανοι; Επικίνδυνοι; Τι από όλα; Ή όλα μαζί;

Και η ουδέτερη Επιστήμη που παλεύει για να σώσει την Ανθρωπότητα; Πήγε κουβά κι αυτή. Βγήκε το ευηπόληπτο CDC (οι ανακοινώσεις του οποίου είναι - σαν να λέμε - η Βίβλος των απανταχού λοιμωξιολόγων) και μείωσε τις μέρες της καραντίνας από δέκα σε πέντε στους ασυμπτωματικούς ασθενείς. Και γιατί δεν τις κάνετε δύο τις μέρες ρε μάγκες; Ή καμία. Σιγά τη διαφορά.

Η Ιατρική στην υπηρεσία όχι της Ανθρωπότητας αλλά της Αγοράς. Ξεκάθαρα.

Η Επιστήμη που παλεύει μακριά από συμφέροντα να ανοίξει τα μάτια του κοσμάκη είναι ένα ωραίο παραμύθι. Για παιδάκια ή για αφελείς.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Ντι Κάπριο, ούτε Τζένιφερ Λόρενς που τρέχουν να αφυπνίσουν τους ανθρώπους για το επικείμενο Αρμαγεδώνα. Μόνο στο σινεμά αυτά.

Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιοι δεν βρίσκουν κονδύλια για έρευνα και δανείζονται από συγγενείς και φίλους για να κάνουν γιορτές.

Στον αληθινό κόσμο δημόσιο βήμα έχουν κατά κύριο λόγο οι τσάτσοι.

Παπαγάλοι με διδακτορικά και καθηγητικές έδρες.

Μακράν πιο επικίνδυνοι και πιο αποτελεσματικοί από τα παραδοσιακά "παπαγαλάκια".

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε.

Αφού "μαζί θα το περάσουμε κι αυτό", όπως έγραψε στο τουήτερ το ελληνικό Νέτφλιξ με την έναρξη του νέου λοκ ντάουν.

"Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό."

Να στενοχωρηθείς; Να τσατιστείς;

Ή μήπως να χαρείς; Γιατί όχι; Να χαρείς!

Νέα καραντίνα, πιο πολύς χρόνος για ένα σωρό απολαυστικές σειρές! Τι καλά!

Άλλωστε, η "άγνοια είναι ευτυχία". Έτσι, δικαιολογεί ο Cypher στο πρώτο Μάτριξ την προδοσία του και την εγκατάλειψη του αγώνα. "Βάλτε με στο Μάτριξ και σας δίνω τον αρχηγό τους" λέει στις Μηχανές. Εφόσον, δεν γνωρίζω την αλήθεια, τι σημασία έχει αν όλη η ζωή μου είναι ένα ψηφιακό Ψέμα; Κι αυτός ήταν υποτίθεται ο κακός της ταινίας.

Όμως, από το πρώτο Μάτριξ περάσανε 20 χρόνια. Τώρα, ο Κιάνου Ριβς σε συνέντευξη του για να προωθήσει τη νέα ταινία μοιράζεται μια εμπειρία που τον ξάφνιασε:

"Περιγράφω στην έφηβη κόρη ενός φίλου την πλοκή της πρώτης ταινίας του Μάτριξ επειδή δεν την είχε δει. Της λεω ότι στο μέλλον οι Μηχανές και η Τεχνητή Νοημοσύνη, κρατάνε τους ανθρώπους φυλακισμένους σε μία ψηφιακή φυλακή, στο Μάτριξ. Στην πραγματικότητα τα σώματα τους τα χρησιμοποιούν οι Μηχανές για μπαταρίες. Η πλοκή της ταινίας είναι η προσπάθεια κάποιων να ξυπνήσουν την ανθρωπότητα από τον ψηφιακό λήθαργο."

Και τι απαντάει το κορίτσι;

"Αν περνάνε όμορφα στο Μάτριξ, γιατί θέλουν να βγουν;"

Έλα ντε...

Τελικά, το χειρότερο δεν είναι ούτε το ηλεκτρονικό φακέλωμα, ούτε τα λοκ ντάουν, ούτε οι κάθε λογής περιορισμοί που αποφασίζονται με πρόσχημα την πανδημία.

Το χειρότερο είναι το να συνηθίσεις.

Να συνηθίσεις στην απώλεια της Ελευθερίας.

Να θεωρείς φυσιολογικό - και ίσως χρήσιμο - να έχεις διαρκώς τον Μεγάλο Αδελφό πάνω (ή μέσα) στο κεφάλι σου.

Να μην μπορείς να κάνεις χωρίς τον Αλγόριθμο. "Αφού ξέρει όλα μου τα γούστα και με βοηθάει να διαλέξω ποιά νέα σειρά θα δω ή τι δώρο να πάρω στην κοπέλα μου"

Το χειρότερο είναι να μάθεις να ζεις μία ζώη μισή.

Το χειμώνα λοκ ντάουν, το καλοκαίρι έξω.

Σαν τους φυλακισμένους.

Εγκλεισμός, προαυλισμός.

Εγκλεισμός, προαυλισμός.

Και μια στο τόσο μία άδεια δύο ημέρων.

Ζωή χωρίς Επαφή, χωρίς αληθινά Βιώματα και Εμπειρίες αφού αυτά είναι εν δυνάμει "μολυσματικά".

Θα τα ζει το άβαταρ σου αυτά σε κάποιο παιχνίδι στο PS5. Κάτι δεν είναι και αυτό;

Το χειρότερο είναι να μάθεις να ζεις με το barcode στο κινητό και να μετακινείσαι  στην πόλη σάμπως είσαι κονσέρβα στο διάδρομο του σούπερ μάρκετ.

Ή μπαταρία.

Το χειρότερο είναι να την πατήσεις σαν τον Μπρουκς από την αγαπημένη ταινία "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ". Ο φουκαράς ο Μπρουκς μετά από 50 χρόνια στη φυλακή είχε πλέον συνηθίσει. Όταν απελευθερώθηκε, δεν ήξερε πλέον τι να κάνει την "ελευθερία" του. Είχε μάθει να ζει φυλακισμένος μία ζωή.

"Ο Μπρουκς ήταν εδώ"...

Να προσέχουμε την υγεία μας. Και των αγαπημένων μας

Να αγωνιζόμαστε για την ανθρωπινότητα και για την ανθρωπιά μας

Να μην συνηθίσουμε την Μηχανή και τον Αλγόριθμο

Να είμαστε αυθεντικοί

Και να λέμε πιο συχνά "σ'αγαπώ"

Καλή χρονιά

[------>]

Ο ολοκληρωτισμός είναι νεωτερικό φαινόμενο

 

Ορισμένοι νομίζουν απόλυτα  λανθασμένα ότι καθεστώτα όπως ο ναζισμός και ο φασισμός διακρίνονταν αποκλειστικά από τον ανορθολογισμό η τον ακραίο φιλοσοφικό  ιδεαλισμό ( θεωρίες υπερανθρώπου, φυλετικής ρατσιστικής καθαρότητας, τάσεις προς τον παγανισμό και την μαγεία κλπ).Το φιλοσοφικό αυτό σφάλμα ξεκινά σε μεγάλο βαθμό από το ότι αυτά τα στοιχεία ήταν τα πιο εξόφθαλμα και παράλογα αλλά και από το γεγονός ότι ένα τμήμα της αριστερής διανόησης μεταπολεμικά ( πχ ο Λούκατς στο περίφημο έργο του " Η Καταστροφή του Λόγου") εστίασε- λανθασμένα-  στον ναζισμό αποκλειστικά ως αντιεπιστημονικό και αντιδιαφωτιστικό  ανορθολογισμό. 

Ομως, η σωστή διανοητική περιγραφή του ναζισμού είναι αυτή που συνδυάζει τα καθαρά ανορθολογικά του στοιχεία με έναν δυστοπικό  μεσσιανισμό ορισμένου τύπου ( η τέλεια φυλετική  και εθνικιστική κοινωνία) και ιδίως με μια έξαρση του εργαλειακού ορθολογισμού και της τεχνοκρατίας ,που ως ποιότητες αποσυνδεδεμένες από την ηθική και τον ανθρωπισμό, από το ηθικώς πράττειν, υπηρέτησαν τυφλά τους εξουσιαστικούς  σκοπούς.

Εχω επανειλημμένα αναφέρει και πολλές πηγές για αυτήν την σκέψη και δεν θα τις επαναλάβω σε αυτήν εδώ την ανάρτηση.

Με άλλο τρόπο, το ίδιο ίσχυσε και για τον " σταλινικό κομμουνισμό", για την στάση του ιμπεριαλισμού προς τους λαούς των αποικιών ,και ήταν πάντοτε και μια ενύπαρκτη τάση ιδίως στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, η οποία τώρα τείνει να γιγαντωθεί. Ολοκληρωτισμός χωρίς έξαρση της τεχνοκρατίας και συστηματική της οργάνωση και μόνο με ανορθολογικές όψεις δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ γιατί ο ολοκληρωτισμός είναι νεωτερικό φαινόμενο καθαρά. Εκεί έγκειται και η διαφορά λχ του ιστορικού ναζισμού από μια εγκληματική  συμμορία παραφρόνων  δολοφόνων όπως εκείνη του Μάνσον. Στο ότι διαθέτει όλα τα μέσα του εργαλειακού επιστημονικού και τεχνολογικού ορθολογισμού προς χρήση των εξουσιαστικών του σκοπών.

[---->]

Με υπομονή και επανεκκίνηση της σκέψης

 

Ακόμη κι αν προσπαθείς απεγνωσμένα να επικεντρωθείς στις παραδοσιακές ευχές των εορταστικών ημερών, είναι αδύνατο να μείνεις απαθής απέναντι σε αυτά που ζούμε.

Μετά από σχεδόν 2 χρόνια, είναι πλέον ατελείωτη και ασταμάτητη η φαρσοκωμωδία που ζούμε. Η Όμικρον προκαλεί διεθνή πανικό, σα να είναι πρωτόγνωρο γεγονός ότι ο ιός μπορεί να μεταλλαχθεί. Συμπτωματικά, το ίδιο ακριβώς συνέβη με τη Δέλτα. Κλειστά αεροδρόμια και μεταφορές για να μην μεταφερθεί η μετάλλαξη από τη μία χώρα στην άλλη και, παρόλα αυτά τα «σκληρά μέτρα», η Όμικρον βρίσκεται παντού. Όπως είχα γράψει στις 24 Δεκεμβρίου 2020, το κλείσιμο των αεροδρομίων «Είναι σα να κλείνουμε τις κουρτίνες και να περιμένουμε ότι δεν θα βγει ο ήλιος το επόμενο πρωί» (ποστ: https://tinyurl.com/jctsdfyd).

Και αναρωτιέται κανείς, οι μεγάλοι επιδημιολόγοι και σύμβουλοι των κυβερνήσεων έπεσαν από τα σύννεφα μαθαίνοντας σήμερα για πρώτη φορά ότι ο ιός μεταλλάσσεται;

Δεν ξέρω αν οι επιδημιολόγοι πέφτουν από τα σύννεφα, πάντως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο ιός πέφτει από τα σύννεφα και μας μολύνει. Δεν εξηγείται αλλιώς η επιστροφή στις παλιές «καλές εποχές» της μάσκας όταν περπατάμε μόνοι μας στο δρόμο, τότε που η μάσκα ήταν το εμβόλιο πριν το εμβόλιο και θα σταματούσε την πανδημία και τη μετάδοση. Μόνο που δεν τη σταμάτησε ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τώρα θα έχουμε και το βάλε-βγάλε τη διπλή μάσκα, φυσικά σε συνθήκες απόλυτης ασηψίας (με τα χέρια βγαίνει η μάσκα, μπαίνει στην τσέπη, ξαναβγαίνει για να φορεθεί, πετιέται σε ενα συρτάρι για να ξαναχρησιμοποιηθεί την επόμενη ημέρα, και το πάρτι των συγχρωτισμένων μικροβίων συνεχίζεται).

Σημασία πάντως έχει τι λέει η αδιαμφισβήτητη επιστήμη, η ίδια που μιλούσε μέχρι πρόσφατα για τείχος ανοσίας, αγνοώντας την αδυσώπητη πραγματικότητα που κατέληξε στην αυτο-αμφισβήτηση της "αδιαμφησβήτητης" επιστήμης. Και φτάνουμε στο σήμερα που, σύμφωνα με μια προδημοσίευση από τη Δανία η προστασία από τη μόλυνση για το βασικό mRNA εμβόλιο έναντι της Όμικρον ξεκινά από το 55% τον πρώτο μήνα (έναντι 87% για τη Δέλτα) και καταλήγει στο 10% μέσα σε 3 μήνες (έναντι 73% για τη Δέλτα). Η μελέτη εδώ: https://tinyurl.com/3zdj7nd8 (ΕΙΚΟΝΑ). Έρχεται λοιπόν πιο κοντά το «όνειρο» για την αντλία συνεχούς, 24ωρhttps://tinyurl.com/3zdj7nd8ης έκχυσης mRNA που είχα προτείνει πριν από λίγους μήνες (17 Αυγούστου: https://tinyurl.com/2287vz26).

Και η επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν συνεχίζεται. Ανακοινώθηκαν πρόσφατα μέτρα με ορίζοντα εφαρμογής στις αρχές Ιανουαρίου, που όμως θα εφαρμοστούν νωρίτερα και που συνήθως πριν προλάβουν να εφαρμοστούν προστίθενται κι άλλα μέτρα. Η εστίαση και η διασκέδαση βασίστηκαν στον υγειονομικό ρατσισμό για την επιβίωσή τους (όπως είχα γράψει στις 10 Οκτωβρίου - https://tinyurl.com/mrynpbkw), και τελικά πληρώνουν την υπακοή τους με τον περιορισμό στο ωράριό τους. Μέσα στα μέτρα έχουμε και τους γραφικούς εκβιασμούς για κλείσιμο της μουσικής, άλλο ένα σωτήριο μέτρο με πλούσιο παρελθόν και μεγάλη αποτελεσματικότητα, ο ορισμός της παρανοϊκής γραφικότητας. Σύντομα θα έρθει (πιθανότατα) και το lockdown που θα συνοδευτεί από το πλήρες κλείσιμο εστίασης και διασκέδασης, κι τότε θα καταλάβουν τι σημαίνει οι κλάδοι αυτοί να μετατρέπονται από πρωταγωνιστές και ελεγκτές πιατοποιητικών κυκλοφορίας σε κομπάρσους.

Ταυτόχρονα, θα είναι η 4η φορά που θα λέμε ότι τώρα δεν προλαβαίνουμε να στήσουμε μια στοιχειώδη υποδομή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, άρα πρέπει να πάρουμε μέτρα που έχουμε ξαναπάρει και που απέτυχαν, αρκεί να πούμε ότι κάτι κάνουμε για την κατάσταση που βιώνουμε. Εν τω μεταξύ, καταντάει αστείο (μακάβριο όμως) να ακούμε υπουργούς (κ. Οικονόμου σήμερα, κ. Πλεύρη σε μόνιμη βάση) να κόπτονται για το πιεσμένο σύστημα υγείας όταν οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους έχουν στείλει 7000 υγειονομικούς στα σπίτια τους, όχι μόνο καταδικάζοντας αυτούς στην πείνα αλλά στερώντας κρίσιμες υπηρεσίες υγείας από όλους τους πολίτες (εμβολιασμένους και μη). Αυτό μεταφράζεται σε αυξημένη θνησιμότητα, όχι μόνο από COVID αλλά από όλα τα νοσήματα. Το απόλυτο άκρο της πολιτικής και ηθικής υποκρισίας, σε όλο της το μεγαλείο.

Όσο για τους υπόλοιπους από εμάς, σιγά σιγά αντιλαμβανόμαστε πόσο πίσω πήραμε την ελευθερία μας, συμμετέχοντας στην επιχείρηση που σχεδίασαν εκείνοι που μας τη στέρησαν. Εν τω μεταξύ, ακόμη περιμένουμε να μας πουν αν και πόσους έσωσαν με τη στέρηση ελευθερίας που επέβαλλαν, αλλά και πόσους έβλαψαν με τα πρακτικά άχρηστα (σε πολλές περιπτώσεις) αλλά καταστροφικά «μέτρα». Άλλες χώρες πάντως, με λιγότερες στερήσεις έχουν λιγότερους COVID θανάτους.

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση όλων μας ότι η επιβολή «προστασίας» και η ασυδοσία των ακαταδίωκτων και ακαταλόγιστων δεν συνάδουν ούτε με τη δημόσια υγεία ούτε με τη δημοκρατία και το δυτικό πολιτισμό. Αφού τους διαλέξαμε για να μας προστατεύσουν όμως, ας θαυμάσουμε κι ας «διασκεδάσουμε» (δηλαδή, ας κλάψουμε) με τα επιτεύγματά τους…

Χρόνια πολλά σε όλους, με υπομονή και επανεκκίνηση της σκέψης.

 

[----->]

"Πώς τολμάτε να αμφισβητείτε, ενώ π ε θ α ί ν ε ι κ ό ζ μ ο ς;!"

via Δ.Κ., ενάντια στη λήθη:

«Την δεκαετία του ΄80 ο Άντονι Φάουτσι έκανε καριέρα πουλώντας το καλύτερο των εμπορευμάτων: φόβο.

Υποστήριζε κάθε είδους εξωφρενισμούς περί πιθανότητας προσβολής βρεφών από τον HIV επειδή ζούσαν σε  π ε ρ ι β ά λ λ ο ν  με οροθετικούς, υπερθεμάτιζε την ευαλωτότητα των ετεροφυλόφιλων και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τους νεκρούς που επέπρωτο να μετρήσει η "μέση Αμερική". Με κάτι τέτοια, βέβαια, κυριάρχησε η υστερία αντί της ψύχραιμης αντιμετώπισης και χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την λήψη στοχευμένων μέτρων προστασίας των όντως ευάλωτων.

Σήμερα, ως γνωστόν, είναι πρώτη μούρη στην Αμερική, άρα και στον κόσμο, σε ό,τι αφορά την πανδημία του κορονοϊού. Προβάλλει ως ο "Μίστερ Επιστήμη" αυτοπροσώπως, αλλά όταν του επισημαίνονται οι αντιφάσεις των όσων έχει υποστηρίξει κατά καιρούς, καταφεύγει στο "Πώς τολμάτε να αμφισβητείτε, ενώ π ε θ α ί ν ε ι  κ ό ζ μ ο ς;!".

Τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 ασθενείς με HIV, για τους οποίους τότε δεν υπήρχε γιατρειά και μετρούσαν φίλους και γνωστούς να πεθαίνουν ένας προς έναν, σήκωσαν ένα ριζοσπαστικό κίνημα, παρά το κοινωνικό στίγμα που τους συνόδευε, απέναντι στις ακολουθούμενες πολιτικές δημόσιας υγείας, φθάνοντας μέχρι του σημείου να εισβάλλουν στη Wall Street και στον Καθεδρικό της Νέας Υόρκης.

Οι ακτιβιστές της ACT UP ήξεραν από τότε τι εστί CDC (φωτογραφία). Σε μας οι τριαντάρηδες εμπνεύστηκαν το "μετά θα λογαριαστούμε" και μας προτρέπουν να "ακούμε τους ειδικούς", επειδή σέρνεται ιός.»

[----->]

Υπάρχω σημαίνει ελέγχομαι

 

του Τζόρτζιο Αγκάμπεν*

Ας ξεκινήσω με το πρόβλημα του λεγόμενου «green pass» (ψηφιακό πιστοποιητικό) το οποίο δεν είναι ένα ιατρικό πρόβλημα αλλά ένα πολιτικό ζήτημα.

 

Το «green pass», οι άνθρωποι πιστεύουν, στην Ιταλία τουλάχιστον, ότι είναι εργαλείο για να εξαναγκάσει τον κόσμο να πάει να εμβολιαστεί. Θεωρώ ότι είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο εμβολιασμός προορίζεται για να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να αποκτήσουν ψηφιακό πιστοποιητικό, έτσι ώστε να υποταχθούν μόνοι τους σε ένα γενικευμένο έλεγχο.

 

Προκειμένου να κατανοήσουμε τι είναι πραγματικά το «green pass» και πως άλλαξε όλη η αντίληψη μας για την ελευθερία μας, πρέπει να περιγράψουμε μέσα από την εννοιολογική κατηγορία που είναι οικεία στην Ιστορία του Δικαίου που αποκαλείται «authorized freedom» (αδειοδοτημένη ελευθερία). Η αδειοδότηση είναι μια ενέργεια, η οποία δεν δίνει νέα δικαιώματα, αλλά επιτρέπει την άσκηση και την εφαρμογή των ήδη υπαρχόντων δικαιωμάτων.

 

Ας πούμε λοιπόν ότι έχουμε την κατοχυρωμένη ελευθερία να πάμε σε ένα μουσείο, να πάρουμε το τρένο, αλλά τώρα πρέπει να είσαι αδειοδοτημένος για να ασκήσεις αυτή την ελευθερία. Ο όρος αδειοδότηση (authorization) προέρχεται από τη λατινική λέξη «auctor» (δημιουργός-πηγή εξουσιοδότησης – αδειοδοτούσα αρχή).

 Τι είναι ο «auctor». Είναι αυτός που έχει την εξουσία να προσδιορίσει την ενέργεια/πράξη ενός ατόμου, το οποίο από μόνο του δεν έχει την ικανότητα να προβεί σε μια έγκυρη νομική ενέργεια, όπως ένα παιδί ή ένας «τρελός». Έτσι, προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι να έχουν την ικανότητα να κάνουν μια έγκυρη νομική ενέργεια, χρειάζονται μια αδειοδοτούσα αρχή. 

Αυτό σημαίνει όλους του πολίτες στην Ιταλία, αυτή τη στιγμή, τους μεταχειρίζονται σαν να είναι παιδιά, σαν να είναι «τρελοί», που χρειάζονται μια αδειοδότηση για να ασκήσουν την ελευθερία τους, αυτή που μέχρι πρότινος ασκούσαν χωρίς αδειοδότηση. Αυτό που είναι απίστευτο είναι ότι όσοι έχουν το ψηφιακό πιστοποιητικό (green pass) θεωρούν ότι αυτή τη στιγμή είναι ελεύθεροι να ασκούν την ελευθερία τους, ενώ μια «αδειοδοτημένη ελευθερία» είναι μια μη-ελευθερία, γιατί αφού έχουν αδειοδοτηθεί ανά πάσα στιγμή αυτή η αδειοδότηση μπορεί να αποσυρθεί.

 

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι σημαίνει «αδειοδοτημένη ελευθερία» επειδή άλλαξε εντελώς την ιδέα της ελευθερίας. Η «αδειοδοτημένη ελευθερία» είναι ένα είδος «ελευθερίας». Είναι ένα άλλο είδος «ελευθερίας».

 

ΑΣ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ με το θέμα της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» (Great Reset), που αλλάζει αυτή τη στιγμή την πολιτική πράξη των πραγμάτων. Είναι ολοφάνερο πλέον ότι κάτι εξαφανίζεται και αυτό που εξαφανίζεται είναι η παραδοσιακή αστική δημοκρατία, με τα δικαιώματά της, το σύνταγμά της, τους «καθαρούς» κανόνες της. Αλλά ποιο είδος κράτους πρόκειται να υποκαταστήσει την αστική δημοκρατία; Θεωρώ ότι προκειμένου να κατανοήσουμε ποιο είδος κράτους πρόκειται να έχουμε, πρέπει να αναφερθούμε στην έννοια του «δυαδικού κράτους» (dual state). 

Ο εξαιρετικός ιστορικός Ernst Fraenkel έγραψε ένα βιβλίο προκειμένου να αναλύσει το κράτος των Ναζί και αναφέρθηκε σε αυτό το μοντέλο του «δυαδικού κράτους», έτσι ώστε να κατανοήσει τι πραγματικά συνέβη στο κράτος των Ναζί. «Τι είναι το δυαδικό κράτος»; 

Το «δυαδικό κράτος» είναι ένα είδος κράτους, όπου οι κυβερνώντες, η διακυβέρνηση ασκείται μέσα από τη συνεργασία δυο κρατών. Το ένα είναι το έννομο κράτος που διέπεται από νόμους, αλλά δίπλα του είναι ένα άλλο κράτος που λειτουργεί με μη-νόμιμες διαδικασίες, όπου άλλοι εταίροι/παράγοντες (agencies), οι οποίοι δεν είναι αυτοί που περιγράφονται στο Σύνταγμα, αλλά κάποιοι άλλοι εξωτερικοί φορείς της εξουσίας που ασκούν διακυβέρνηση. Μπορούμε να πούμε ότι το γερμανικό κράτος, στην εποχή του κράτους των Ναζί, χρειαζόταν αυτό το δυαδικό κράτος, (δηλαδή) το έννομο και το αυθαίρετο κράτος, προκειμένου να δουλέψουν μαζί.

 

Σήμερα οδηγούμαστε στη στιγμή του τελικού ελέγχου. Πλησιάζουμε στη στιγμή του απόλυτου ελέγχου όπου η ζωή, όπως στην τελική κρίση, θα καταδικαστεί

 

Αυτό που αντιμετωπίζουμε τώρα είναι κάτι που προέρχεται από αυτό το μοντέλο. Είναι κάτι που Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες το αποκαλούν «διοικητικό κράτος» (administrative state). 

Τι είναι το «διοικητικό κράτος»; Είναι το κράτος του οποίου η εξουσία δεν ασκείται μόνο μέσω των θεσμικών υποκειμένων από την εκτελεστική, νομική και δικαστική εξουσία, αλλά από έναν εξωτερικό παράγοντα, όπου σήμερα είναι ο εξωτερικός παράγων, που λειτουργεί έξω από τη νομική θεσμική εξουσία και έτσι έχουμε έναν, ας πούμε, διοικητικό Λεβιάθαν, οπότε έχουμε μια εξουσία που η σύλληψή της αποσκοπεί στην πραγμάτωση αυτού που είναι «χρήσιμο» για την κοινωνία, αλλά μέσα από έναν παράγοντα που στην πραγματικότητα είναι εκτός θεσμικών εξουσιών. Υπό αυτή την έννοια η θεσμική τάξη αλλοιώνεται και καταντά, ας πούμε, ένα κομμάτι χαρτί. Διότι το Σύνταγμα είναι εμφανώς εκεί, όχι αλλαγμένο όπως στο μοντέλο του «δυαδικού κράτους», αλλά ουσιαστικά εντελώς τροποποιημένο.

 

ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΕΣ ότι όλα αυτά οδεύουν προς ένα γενικευμένο έλεγχο. Στην πολιτική φιλοσοφία, όπως ο Μισέλ Φουκώ και ο Ζιλ Ντελέζ, συνήθιζαν να αναφέρουν, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι το μοντέλο που πρόκειται να έχουμε είναι μια «κοινωνία ελέγχου» (societe de controle). Μια κοινωνία ελέγχου, η οποία έρχεται να αντικαταστήσει το προηγούμενο μοντέλο που ήταν η πειθαρχική κοινωνία.

 

Τι είναι ο «έλεγχος»; Ο έλεγχος είναι μια πρόσφατη έννοια, η οποία προέρχεται από το γαλλικό «contre role» (κατάλογος αντιπαραβολής). Τι ήταν το «contre role»; Ήταν ένα μητρώο που κατέγραφε τα δεδομένα ενός αριθμού ανθρώπων με ονόματα και στοιχεία σχετικά με αυτούς, έτσι ώστε να επιβεβαιώνεται η ύπαρξή τους, και ένα άλλο δεύτερο μητρώο, που καταγράφει και επαληθεύει το πρώτο.

 

Αυτό που συμβαίνει σε μια κοινωνία ελέγχου, μπορούμε να το αποκαλέσουμε μετα-δημοκρατική κοινωνία. Δεν είναι μόνο ένα μέσον προκειμένου να κατανοήσουμε τα συμφέροντα συγκεκριμένων οικονομικών εξουσιών όπως η Big Pharma κ.λπ. Ασφαλώς αυτό το μοντέλο της «κοινωνίας ελέγχου» χρησιμοποιείται για τα συμφέροντα αυτών των μεγάλων φορέων εξουσίας αλλά θεωρώ πως δεν είναι μόνο αυτό. Το μοντέλο που έχουμε σήμερα, εκεί που οδηγούμαστε σήμερα, ο έλεγχος δεν είναι το μέσον αλλά ο αυτοσκοπός. Είναι, ίσως, ο έσχατος ασυνείδητος σκοπός της κοινωνίας μας. 

Η «νέα κοινωνία» οδεύει προς ένα καθολικό «contre role», όπου τα πάντα καταγράφονται. Είναι κατά μια έννοια η «ιδεολογία του ελέγχου». Ο Berkeley συνήθιζε να λέει «esse est percipi» («υπάρχω σημαίνει γίνομαι αντιληπτός»). Σήμερα «υπάρχω σημαίνει ελέγχομαι». Με αυτόν τον τρόπο ο έλεγχος επιστρέφει στον εαυτό του και πρόκειται να αντικαταστήσει την πραγματικότητα, τη ζωή κι έτσι πλέον αυτή δεν έχει καθόλου χώρο.

 

Στο παράδειγμα του Χριστιανισμού η εσχάτη των ημερών ήταν η τελική κρίση. Φαίνεται πως σήμερα οδηγούμαστε στη στιγμή του τελικού ελέγχου. Πλησιάζουμε στη στιγμή του απόλυτου ελέγχου όπου η ζωή, όπως στην τελική κρίση, θα καταδικαστεί.

 

* Το παρόν κείμενο του Τζόρτζιο Αγκάμπεν ήταν η διαδικτυακή του παρέμβαση στις διαδικασίες του διήμερου εκδηλώσεων/συζητήσεων (26-27 Νοεμβρίου 2021) που διοργάνωσε η «Πρωτοβουλία Ενάντια στο Υγειονομικό Απαρτχάιντ». Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν είναι Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας. Η έννοια της βιοπολιτικής είναι το κέντρο ενδιαφέροντος πολλών έργων του.

[---->]