Οι "πρόσφυγες" ήταν απλά...εργάτες για το λιομάζωμα!

 Ευτυχώς ο "ξεσηκωμός" κάποιων για τους επιβάτες του πλοίου δεν είχε άσχημη συνέχεια...

Μια ιστορία που λίγο έλειψε να εξελιχθεί άσχημα εκτυλίχθηκε πριν λίγες ημέρες μεταξύ Πειραιά και Ηρακλείου, και προκαλεί προβληματισμό.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα Πατρίς, όλα ξεκίνησαν όταν το πλοίο της γραμμής αναχώρησε από τον Πειραιά για το Ηράκλειο, μεταφέροντας στο εσωτερικό του περί τους 300 επιβάτες.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, περίπου το ένα τρίτο από τους επιβάτες - οι πληροφορίες κάνουν λόγο για 100 με 120 άτομα ήταν αλλοδαποί. Ταξίδευαν άτομα με καταγωγή από την Αλβανία, το Πακιστάν, τη Βουλγαρία κι από άλλες χώρες. Δεν ήταν συγκεντρωμένοι σε συγκεκριμένα σημεία, αλλά σε διάφορους χώρους του πλοίου, όπως τα σαλόνια, την τραπεζαρία και αλλού.

Αρκετοί από τους Έλληνες επιβάτες φάνηκε ότι όχι μόνο θορυβήθηκαν αλλά ενοχλήθηκαν κιόλας που συνταξίδευαν με τόσους αλλοδαπούς, θεωρώντας ότι έρχονται στην Κρήτη για να ενταχθούν σε κάποια δομή φιλοξενίας, χωρίς κάτι τέτοιο να έχει γίνει γνωστό μέσα από εφημερίδες, τηλεοράσεις και πόρταλ. Σκέφτηκαν, ίσως, ότι δεν ερωτήθηκαν γι’ αυτό που πίστευαν ότι συμβαίνει μπροστά τους. Η ανησυχία τους μάλιστα ήταν τόσο έντονη μην… πατήσουν πόδι στο νησί οι 100 αλλοδαποί και παραμείνουν εδώ, που έσπασαν τα τηλέφωνα του Κεντρικού Λιμεναρχείου Ηρακλείου, ζητώντας πληροφόρηση γι’ αυτό που νόμιζαν ότι συμβαίνει εν κρυπτώ αλλά παράλληλα μπροστά στα μάτια τους!

Όπως είναι φυσικό, οι αντιδράσεις, από μικρή ευτυχώς μερίδα νεαρών Ηρακλειωτών σήμαναν και συναγερμό στις λιμενικές Αρχές καθώς υπήρξε φόβος επεισοδίων! Οι πληροφορίες που επικαλείται η εφημερίδα αναφέρουν ότι παρά το γεγονός ότι λιμενικοί τους εξηγούσαν πως δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για άφιξη αλλοδαπών στην Κρήτη γι’ αυτόν τον σκοπό, εκείνοι θέλησαν να μην το αφήσουν να περάσει έτσι.

Πολλοί από αυτούς, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, «έβαλαν φωτιά» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τα όσα έγραφαν. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι έγινε μέχρι και κάλεσμα για να αποτραπεί η έξοδος των αλλοδαπών από το πλοίο.

Οι λιμενικοί μπροστά στον κίνδυνο επεισοδίων, παρατάχθηκαν στο λιμάνι. Μια κίνηση «ματ», αφού στο κάλεσμα που είχαν κάνει κάποιοι ταξιδιώτες ανταποκρίθηκαν περί τα δέκα άτομα νεαρής ηλικίας που σκέφτηκαν ότι με την παρουσία τους θα αποτρέψουν τον ερχομό των αλλοδαπών.

Παράλληλα, όμως, λιμενικοί που έκαναν στους αλλοδαπούς διαπίστωσαν ότι όσοι ελέγχθηκαν ήταν νόμιμα στη χώρα και οι άνθρωποι όταν ρωτήθηκαν ανέφεραν ότι ταξίδεψαν για να βγάλουν ένα μεροκάματο από τις ελιές. \

[---->]

«Μας χτυπούσαν με ρόπαλα, έσβησαν τσιγάρο πάνω μου»: Φρικιαστική καταγγελία για βία στρατιωτικών κατά μεταναστών στη Θράκη

Νέα καταγγελία για βία κατά μεταναστών, από στρατιωτικούς αυτή τη φορά, στην περιοχή της Θράκης έρχεται στο φως της δημοσιότητας. Η Βρετανική METRO δημοσιεύει καταγγελία προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι αναφέρουν ότι υπέστησαν άγριο ξυλοδαρμό και βασανιστήρια από στρατιωτικούς ενώ στη συνέχεια απελάθηκαν στην Τουρκία.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ένας πρόσφυγας κατήγγειλε ότι οι στρατιωτικοί του έδεσαν τα μάτια και τον έκαψαν με τσιγάρο, ενώ άλλος ανέφερε ότι δέχτηκε άγριο ξυλοδαρμό με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά κατάγματα στο πόδι. Ένας τρίτος μετανάστης υποστηρίζει ότι οι αρχές κατέσχεσαν τα χρήματα και τα ρούχα του ενώ άλλοι καταγγέλλουν ότι δέχτηκαν ξυλοδαρμό με ρόπαλα. Η Βρετανική εφημερίδα σχολιάζει ότι «οι ισχυρισμοί (των προσφύγων) έρχονται να προστεθούν σε ένα διογκούμενο αριθμό καταγγελιών για τη δράση Ελλήνων στρατιωτικών στα σύνορα με την Τουρκία. Πέρσι, εκατοντάδες άνθρωποι δήλωσαν ότι υπέστησαν βασανιστήρια πριν απελαθούν βιαίως στην Τουρκία».

  

Ο Musaddiq Javed από το Πακιστάν περιγράφει στην METRO όσα έλαβαν χώρα στην περιοχή της Θράκης. Λέει ότι εισήλθε μαζί με άλλους 30 άνδρες στην Ελλάδα την προηγούμενη εβδομάδα και συνελήφθη κοντά στην Θράκη. Η αστυνομία -σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του μετανάστη- τους παρέδωσε σε στρατιωτικούς οι οποίοι κατέσχεσαν τις τούρκικες λίρες που βρήκαν πάνω του. «Οι στρατιωτικοί με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο και μου έδεσαν τα μάτια. Τότε μου έκαψαν το χέρι με ένα τσιγάρο και κλώτσησαν το πόδι μου», λέει.

  

 

Ο Muhammad Nainiya, μετανάστης από το Μαρόκο, διηγείται: «Μας οδήγησαν κοντά σε ένα ποτάμι, μας έβαλαν σε μια βάρκα και μας χτύπησαν στο κεφάλι με ρόπαλα». Όταν έφτασαν στην Τουρκία περπάτησαν μέχρι το πλησιέστερο χωριό, όπου οι ντόπιοι τους έδωσαν ρούχα. «Ο γιατρός μου είτε ότι είχα υποστεί πολλαπλά κατάγματα στο πόδι και θα χρειαστώ χειρουργείο. Χειρουργήθηκα και νοσηλεύτηκα για μία εβδομάδα», λέει. Το βρετανικό έντυπο αναφέρει ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες πλέον διαμένουν σε κέντρο φιλοξενίας στην Τουρκία, ενώ από ελληνικής πλευράς δεν έχει υπάρξει κάποια αντίδραση για τις καταγγελίες.

Κατά τους τελευταίους μήνες έχουν δημοσιευτεί δεκάδες καταγγελίες για ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και βίαιες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στην περιοχή του Έβρου. Οι καταγγέλλοντες περιγράφουν συνήθως τη δράση μιας ομάδας μαυροφορεμένων ανδρών, χωρίς διακριτικά. Πρόκειται για μια από τις λίγες καταγγελίες που κάνουν ευθέως λόγο για συμμετοχή στρατιωτικών στις εν λόγω επιχειρήσεις.

topontiki.gr 

[----->]

Περί δικαιωμάτων (των) ιστορικών

Άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη*, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στον «Ημεροδρόμο»

Εδώ και πολλούς μήνες ο ιστότοπος της Ντώυτσε Βέλλε που, όπως είναι γνωστό, εκφράζει θέσεις της Γερμανικής κυβέρνησης, επιμένει στην φιλοξενία άρθρων που έχουν ως στόχο την «θεραπεία του τραύματος» που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Πριν από αρκετό καιρό η σχετική θεραπευτική μέθοδος περιλάμβανε την παράθεση προφορικών μαρτυριών από απογόνους αντιστασιακών (ενίοτε «αντιστασιακών») και απογόνους δωσιλόγων. Σε μια πρόσφατη αναβάθμιση των σχετικών δημοσιευμάτων το ενδιαφέρον προσδιορίστηκε στην παράθεση μαρτυριών από «απογόνους Ναζί και δωσιλόγων στην Ελλάδα». Με τον τρόπο αυτό επί σειρά μηνών φιλοξενήθηκε και φιλοξενείται στον εν λόγω ιστότοπο, μεταξύ άλλων, η μαρτυρία του Αλέξανδρου Γιοσμά, γιού του θλιβερά διάσημου ναζί «φον» Γιοσμά, ο οποίος (υιός) τυγχάνει να είναι και θερμός θιασώτης της Χρυσής Αυγής και όλων των παρεμφερών σχημάτων.

Η τακτική είναι γνωστή και έχει χρησιμοποιηθεί εντατικά στο παρελθόν. Στοχεύει στην σχετικοποίηση των καταστάσεων, στην ατομικοκεντρική προσέγγισή τους, στην ανάδειξη της υποκειμενικής αντίληψης ή άποψης ως ιστορικής αλήθειας και τελικά στην καλλιέργεια σύγχυσης σε βαθμό ώστε να πιστεύει ο απληροφόρητος επισκέπτης του ιστοτόπου ότι τα όσα τραγικά συνέβησαν τον καιρό της γερμανικής ναζιστικής Κατοχής στην Ελλάδα δεν ήταν παρά ένα «τραύμα» στις μακρόχρονες καλές σχέσεις των δύο χωρών. Η αναθεωρητική αυτή τακτική προοδευτικά αθωώνει τον ναζισμό και ταυτίζει θύματα και θύτες. Να μην ξεχνάμε ότι για την αναθεωρητική ιστοριογραφία τα όσα έγιναν εκείνον τον καιρό περιγράφονται ως συγκρούσεις μεταξύ «αντιφρονούντων», όπου η ατομική ένταξη υπερκαλύπτει την αντικειμενική ιστορική ανάλυση και αλήθεια. Με τον τρόπο αυτό ο ναζισμός αθωώνεται, η γερμανική ευθύνη παραγράφεται και έρχεται ο «νηφάλιος» αναθεωρητισμός να υποδείξει τον σωστό δρόμο: ότι δηλαδή τα θύματα οφείλουν να συμφιλιωθούν με τους δημίους στον βωμό της συμφιλίωσης και της προόδου, βωμός, που, τι παράξενο, δείχνει αφιερωμένος στον ίδιο και τον αυτό Θεό: τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον ναζισμό –για όψεις της ίδιας θεότητας μιλούμε.

Ο Ιάσωνας Χανδρινός, από καιρό μυημένος στην γερμανική εκδοχή της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας και ως εκ τούτου εκλεκτός και της γερμανικής πλευράς και των ΑΣΚΙ και του ΣΥΡΙΖΑ, θέλησε να εφαρμόσει την ίδια δοκιμασμένη τεχνική στο βιβλίο του με θέμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973. Για να θεραπεύσει το «τραύμα», υποθέτουμε, έδωσε βήμα σε ένα ρυπαρό εκτελεστή του χουντικού εγκλήματος, της δολοφονικής «άλωσης» του Πολυτεχνείου από τα άρματα μάχης της δικτατορίας. Βήμα ισότιμο και ασχολίαστο έτσι όπως η μεταμοντέρνα αντίληψη περί ιστορίας απαιτεί: ο υβριστής θύτης να έχει την ίδια θέση και τιμή όπως και τα ηρωικά θύματά του. Πώς θα γινόταν αλλιώς η θεραπεία του «τραύματος»;

Όσο αφορά τον κύριο Χανδρινό, τις επιλογές και τα «μεθοδολογικά» του διαβήματα ουδεμία έκπληξη υπάρχει. Η πολύχρονη ήδη στενή συνεργασία του με γερμανικά ιδρύματα –και τις συνακόλουθες μεθόδους αναθεώρησης της ιστορίας- έχει με σαφήνεια χαράξει τον όποιο ακαδημαϊκό του δρόμο. Από ετούτη την πλευρά αυτά που έγιναν, και τα χειρότερα που θα διαπράξει, ήταν και είναι απλά αναμενόμενα. Φαίνεται όμως πως οι εύλογες αντιδράσεις που προκάλεσε το πόνημά του –και μάλιστα από αγωνιστές του Πολυτεχνείου όπως ο Κώστας Λαλιώτης και η Πέπη Ρηγοπούλου- συντάραξαν όλο τον χώρο της αναθεωρητικής ιστορικής σχολής και δη των φορέων των μεταμοντέρνων περί ιστοριογραφίας απόψεων. Έτσι λοιπόν έσπευσε από τις στήλες της Εφημερίδας των Συντακτών να υπερασπιστεί τον αναξιοπαθούντα επιστήμονα η κυρία Αιμιλία Σαλβάνου.

Η κυρία Σαλβάνου είναι ευγενική. Κατανοεί την «ευαισθησία των ανθρώπων που έχουν πρωταγωνιστήσει σε ιστορικές στιγμές». Η κυρία Σαλβάνου όμως, εκτός από ευγενική είναι και επιστήμονας ιστορικός. Με ετούτη την ιδιότητά της παραμερίζει την έμφυτη ευγένειά της για να μας νουθετήσει –όλους εμάς τους αιθεροβάμονες- για τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε και να γράφουμε την ιστορία. Τρόπο «πολιτικά ορθό», με τα μέτρα των καιρών εννοείται.

Το μόνο ιστορικό ατόπημα που διαπιστώνει λοιπόν στο έργο του Χανδρινού είναι ότι του λείπει η συγκριτική διάσταση καθώς δεν συγκρίνει το Πολυτεχνείο με τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του ‘60 και του’70! Από εκεί και πέρα αρχίζει η υπεράσπιση. Οι τυχαίοι ιστορικοί, μας εξηγεί η κυρία Σαλβάνου, αποφεύγουν την σύγχρονη ιστορία καθότι δεν μπορούν να αντέξουν στην ιδέα ότι «τα υποκείμενα της έρευνας» θα μπορούσαν «να αρθρώσουν αντίλογο». Το καταλάβατε; Οι ιστορικοί δεν τολμούσαν ως τώρα να ασχοληθούν, λόγου χάρη, με το Πολυτεχνείο γιατί έτρεμαν στην ιδέα ότι θα τους αντικρούσει ο τάδε ή ο δείνα χουντικός δολοφόνος εκείνης της τραγικής ημέρας. Ο κος Χανδρινός, ως γενναίος, το τόλμησε. Έδωσε ισότιμο βήμα στον εγκληματία φασίστα και κατανίκησε τις μεθοδολογικές χίμαιρες!

Μετά το πρώτο αυτό βασικό μάθημα η ευγενική κα Σαλβάνου προχωρά μέσα από έναν αχταρμά όπου οι δικές της αναμνήσεις από τα πρώτα συνέδρια για την Αντίσταση και τον Εμφύλιο εμπλέκονται με τις γενικότερες περί μνήμης θεωρίες. «δεν είναι το ίδιο το γεγονός που ερευνά η μνήμη, αλλά το πώς βιώθηκε και το πώς επιβίωσε στο πέρασμα του χρόνου». Πολύ σωστά. Τι μας ενδιαφέρει το ίδιο το γεγονός; Σημασία δεν έχει το τι έγινε αλλά το τι τελικά πιστεύουν οι άνθρωποι ότι έγινε… Για να είμαστε πιο ακριβείς για το τι διδάσκονται ποικιλότροπα οι άνθρωποι να θεωρήσουν ότι έγινε… Έχει κανείς απορίες γιατί οι μνημονικές σπουδές υποκαθιστούν προοδευτικά την επιστήμη της ιστορίας; Δεν θάπρεπε. Για τις κυρίαρχες τάξεις ετούτες οι σπουδές λύνουν ζητήματα. Εάν ο κόσμος πιστέψει ότι η ηρωική Χούντα είχε κλειστεί στο Πολυτεχνείο και ότι τα άρματα των φοιτητών της επιτέθηκαν δολοφονικά και άνανδρα τόσο το καλύτερο. Τώρα ειδικά που η χώρα επιζητεί τον θρίαμβο του «Νόμου και της Τάξης».

Αναθεωρητισμός; Τι είναι αυτά που λέτε; Αληθινό είναι αυτό που άνθρωποι μαθαίνουν να πιστεύουν ότι είναι αληθινό. Σας θυμίζουν κάτι από Γκαίμπελς αυτές οι θεωρίες; Δεν θάταν ευγενικό να απαντήσω εγώ στο ερώτημα….

Ολοκληρωτισμός, ιδεολογικός καταναγκασμός, επίθεση αποβλάκωσης των λαών; Σήμερα που κυριαρχούν και προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αδύνατον! Επιστημονικός κομπογιανιτισμός; Πού να ξέρω εγώ ο γράφων το παρόν. Εγώ ένας απλός ιστορικός είμαι. Εξάλλου την επιστημονική και πολιτική ορθότητα την διασφαλίζει ποικιλότροπα το ΕΛΙΔΕΚ. Αυτό θα έπρεπε να ρωτήσετε.

*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

[----->]