Η ομοβροντία δηλώσεων και δημοσιευμάτων εναντίον όσων
εκφράζουν έστω την παραμικρή αντίρρηση στην σχεδιαζόμενη επένδυση στο παλιό
αεροδρόμιο στο Ελληνικό είναι αποκαλυπτική για το πώς κινείται η αντιπαράθεση
στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Κυβερνώσα αριστερά και αντιπολίτευση, ιδιαίτερα η
αξιωματική, διαγκωνίζονται για το ΠΟΙΟΣ είναι ο κατάλληλος εκφραστής των
μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Γιατί τι άλλο να υποθέσει κανείς όταν ο
αναπληρωτής υπουργός περιβάλλοντος Σωκράτης Φάμελλος δηλώνει ότι «το να
ολοκληρωθούν όλες οι αδειοδοτήσεις και γνωμοδοτήσεις εντός εξαμήνου θα είναι
ένα επίτευγμα της κυβέρνησης, δε θα το χαρίσουμε στη ΝΔ και θα το κάνουμε
εμείς» ή όταν η συντηρητική παράταξη μετατρέπεται σε άτυπο γραφείο Τύπου του
επενδυτή.
Οποιαδήποτε γνώμη επιχειρεί να αμφισβητήσει τον
οδοστρωτήρα της «ανάπτυξης», αυτής της σύγχρονης θεότητας στην οποία ομνύει
σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ακόμη κι εκείνο που κοινοβουλευτικά
υποδύεται το αντισυστημικό, λοιδορείται, καταδικάζεται ως αναχρονισμός,
γραφειοκρατία, οπισθοδρόμηση.
Δεν απέχουμε πολύ από την ημέρα που οι εραστές των
μεγάλων επενδύσεων, θα ζητήσουν την κατάργηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού
Συμβουλίου και όποιων άλλων κρατικών θεσμών λειτουργούσαν, παλαιότερα, ως ένα
ελάχιστο θεσμικό αντίβαρο στην άνευ όρων παράδοση της φύσης και του δημόσιου
χώρου στα ιδιωτικά συμφέροντα και τις κομματικές συντεχνίες που τα
υποστηρίζουν.
Θυμόμαστε ίσως την σφοδρή επίθεση που δεχόταν, την
περασμένη δεκαετία, το Συμβούλιο της Επικρατείας επειδή με την
φιλοπεριβαλλοντική του νομολογία αντιστρατευόταν σε φιλεργολαβικούς σχεδιασμούς
του τότε υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γιώργου Σουφλιά, με κορυφαίο παράδειγμα την πολλαπλή
ακύρωση του σχεδίου εκτροπής των νερών του ποταμού Αχελώου προς τη Θεσσαλία.
Θυμόμαστε σίγουρα στην Ήπειρο το πόσο λοιδορήθηκαν
όσοι αντιστάθηκαν, με επιτυχία, στη λειτουργία μεγάλου υδροηλεκτρικού φράγματος
στον Άγιο Νικόλαο του Αράχθου και τη συνακόλουθη λεηλασία του φυσικού
περιβάλλοντος για τα κέρδη των ολίγων.
Δεν αποκλείεται αντίστοιχες εκστρατείες απαξίωσης όσων
υπερασπίζονται τη φύση, τα κοινά αγαθά – το νερό, τα δάση, το έδαφος, τις
παραλίες, τα πάρκα και τις πλατείες-, το δημόσιο συμφέρον γενικότερα, να δούμε
σύντομα εάν προχωρήσουν τα σχέδια εξόρυξης υδρογονανθράκων στην ευρύτερη
περιοχή της Ηπείρου και της δυτικής Ελλάδας.
Η γνωμοδότηση του ΚΑΣ για το Ελληνικό βέβαια δίνει το
«πράσινο» φως στην δημιουργία μιας επιχειρηματικής μεγα-πόλης στο παράλιο
μέτωπο της Αττικής.
Μεγα-πόλης του χρήματος, με ουρανοξύστες, καζίνο και
μεγάλα εμπορικά κέντρα, με περιορισμένη πρόσβαση για τους πολλούς, πρόσβαση που
θα εξαρτάται από το εισόδημα και κυρίως δεν θα εξυπηρετεί άλλες ανάγκες, όπως ο
πολιτισμός και η απόλαυση του φυσικού τοπίου με την αντίστοιχη συμμετοχή και
αυτενέργεια των πολιτών.
Οι κορώνες του φιλοκυβερνητικού Τύπου, που
επιβεβαιώνουν τον ρόλο της κυβέρνησης ως τροχονόμου-διαχειριστή στις διαμάχες
των επιχειρηματικών συμφερόντων με ολίγη από περιβάλλον, παραλείπουν να
αναφερθούν στους λεόντειους όρους της επένδυσης, η οποία προβλέπει μέχρι και
αποζημίωση του επενδυτή εάν σημειωθούν καθυστερήσεις στην υλοποίηση του
project!
Το Ελληνικό, προ κρίσης κοστολογείτο έως και 20 δισ.
ευρώ, και ξεπουλήθηκε στη Lamda Development, αντί τιμήματος μόλις 915 εκατ.
ευρώ.
Δηλαδή 92 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο δόμησης, «όσο
περίπου κι ένα οικόπεδο στο Βραχάτι», όπως χαρακτηριστικά δήλωνε το 2014 ο
σημερινός υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Χρήστος Σπίρτζης, τότε
πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου.
Παραλείπουν επιπλέον να μας πουν ότι η δημιουργία ενός
υπερτοπικού πόλου δραστηριοτήτων στο παράκτιο μέτωπο της Αττικής, με επίκεντρο
την κερδοσκοπική οικονομία και την εμπορευματική διαχείριση του δημόσιου χώρου,
θα καθορίσει για δεκαετίες τον χαρακτήρα της περιοχής.
Σε αντίθεση με την πρόταση που διατυπώνουν εδώ και
καιρό φορείς και πρωτοβουλίες πολιτών για τη δημιουργία ενός μητροπολιτικού
Πάρκου για όλους στο Ελληνικό και την παραλία του Αγίου Κοσμά, με παράλληλες
πολιτιστικές, αθλητικές και άλλες κοινωφελείς δραστηριότητες, με έμφαση στον
συνεργατικό-μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα.
Της μάχης του Ελληνικού είχε προηγηθεί η κυβερνητική
υποχώρηση στο θέμα της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική και τις ορέξεις της
Eldorado Gold, την οριστική αποχώρηση της οποίας ζητούν κάτοικοι και
αλληλέγγυοι από την υπόλοιπη την Ελλάδα. Η κακόγουστη παράσταση «επενδύσεις με
(δήθεν) περιβαλλοντική προστασία και (κακοπληρωμένες) θέσεις εργασίας», λες και
η φύση και το δημόσιο συμφέρον μπορούν να μπουν για πάντα στο ζύγι του
χρήματος, ανέβηκε ξανά. Παράσταση που θα βλέπουμε διαρκώς από δω και πέρα όσο
οι πολίτες δεν διεκδικούν την αξιοπρέπεια τους, την ύπαρξή τους στο δημόσιο
χώρο, χωρίς προστάτες και αφεντικά, και βολεύονται στη λογική του «μικρότερου κακού»…
