ΣΥΡΙΖΑ για απαγόρευση διαδηλώσεων: Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό ( LAST YEAR)

 

Η απαγόρευση των δημόσιων συγκεντρώσεων και πορειών που για άλλη μια φορά επιβάλλει η κυβέρνηση του μνημονίου, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας αναλαμβάνει και την προεδρία της ΕΕ, είναι απαράδεκτο γεγονός που ποδοπατάει τα δικαιώματα των πολιτών και συρρικνώνει τη Δημοκρατία. Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης δεν έχει τελειωμό, συμπληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014.....

Το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι βέβαια το ίδιο κόμμα, ως κυβέρνηση απαγορεύει συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα. Και βέβαια όπως βλέπετε στην φωτογραφία κατέβασαν το άρθρο από την επίσημη σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα ιντερνετικά γραπτά μένουν....Εδώ ο σύνδεσμος από το Left

Η ξεφτίλα και το ρεζιλίκι του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προηγούμενο!

Θυσίασαν αρχές, αξίες για ένα μισθό......Τόσοι μικροί και ποταποί!

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2016/11/last-year.html#ixzz4Q11PUwrg

Νίκος Παππάς: ο άρχοντας του ψηφιακού δημοσιογραφικού σκότους

 

Δεν περιμέναμε, δυστυχώς, τη συνέντευξη του Άρη Δαβαράκη στη Lifo στις 9 Νοεμβρίου 2016 για να μάθουμε ότι κάτι πολύ πιο σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ενημερωτικού ίντερνετ.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Τα όσα δήλωσε όμως ο δημοσιογράφος και στιχουργός στην εβδομαδιαία δωρεάν εφημερίδα Lifo με αφορμή την κυκλοφορία του νέο του βιβλίου (περισσότερα εδώ) ήταν αποκαλυπτικά. Εν ολίγοις, ότι Νίκος Παπάς και Αλέξης Τσίπρας του έδιναν 1.000 ευρώ το μήνα και 500 σε έναν βοηθό του για να γράφει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοείται μαύρα…

 

Η δημοσίευση της παραπάνω συνέντευξης στην εφημερίδα Lifo έχει τους δικούς της συμβολισμούς καθώς, όπως είχαμε μάθει από τα Wikileaks, η Lifo λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της αμερικάνικης πρεσβείας. Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα «φύτευε» στις σελίδες της Lifo συνεντεύξεις με την ίδια ευκολία που ένα έντυπο της Αριστεράς δημοσιεύει στις σελίδες του άρθρα προβεβλημένων στελεχών του κόμματος που στηρίζει και χρηματοδοτεί την εφημερίδα.

Για του λόγου το αληθές το σχετικό τηλεγράφημα, με ημερομηνία Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008:

 

Ας επιστρέψουμε όμως στα νεώτερα. Τι καινούργιο κομίζει ο Άρης Δαβαράκης «δίνοντας» τόσο …στεγνά το Νίκο Παππά, νυν υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής (που θα απορροφήσει μεγάλο τμήμα του ΕΣΠΑ) Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, το Χριστόφορο Βερναρδάκη, υπουργό Επικρατείας, που ξέρει πολύ καλά την αγορά της ενημέρωσης κι είχε την ιδέα για το σάιτ, όπως εντελώς αθώα εξομολογείται ο Δαβαράκης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα;

Γκρίζα παραδημοσιογραφία

Ότι πλάι στην επίσημη ενημέρωση, με τις γνωστές και χρόνιες πολιτικές εξαρτήσεις και οικονομικές δεσμεύσεις της (ενδεικτικά και μόνον: εκδότες με κύριο επάγγελμα καράβια, κατασκευές και εμπόριο όπλων να υπαγορεύουν και να …απαγορεύουν ρεπορτάζ, σεμινάρια ΔΝΤ, γραφεία Τύπου, μυστικά κονδύλια Υπουργείου Εξωτερικών και μύρια άλλα), έχει αναπτυχθεί ένα παράλληλο σύμπαν παραδημοσιογραφίας που είναι πολύ πιο ασφυκτικά ελεγχόμενο από πολιτικά και οικονομικά κέντρα. Πίσω από την ανωνυμία και το λάιφ στάιλ δουλεύει για την κυβέρνηση, επηρεάζει και διαμορφώνει την κοινή γνώμη, δημιουργώντας επίπλαστες συναινέσεις που λειτουργούν ανατροφοδοτικά, προκαλώντας ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα υπέρ της κυρίαρχης άποψης.

Ομάδα στόχος είναι κυρίως η νεολαία που θεωρεί ενημέρωση το φυλλομέτρημα 5-10 ιστοσελίδων και το διάβασμα των πρώτων τίτλων. Σε εποχές ταχέων εξελίξεων όποιος ελέγχει τέτοια μαγαζιά μοιράζει και την πολιτική τράπουλα! Ταυτόχρονα σεντράρει πολιτικούς αντιπάλους, όπως έκανε πχ toportal.gr απέναντι στον Άρη Χατζηστεφάνου. (Περισσότερα εδώ).

Αυτό που συνέβαινε με το toportal.gr (και περιγράφηκε με κάθε χρήσιμη και κατατοπιστική λεπτομέρεια εδώ) δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεκάδες ιστοσελίδες έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, διεκδικώντας ένα view πάνω σε ένα τίτλο ή μια πιασάρικη συνέντευξη, που υπηρετούν τη γραμμή της κυβέρνησης. Μιλάμε για ένα σκιώδη ενημερωτικό τομέα, που λειτουργεί υπό συνθήκες αισθητικής, ενημερωτικής και εργασιακής ζούγκλας.

 Άριστοι γεωμετρικά κώλοι και πληθωρικά βυζιά υπό τη βινιέτα σελέμπριτις, γρήγορα αυτοκίνητα που θα ζήλευε κάθε κάγκουρας, διανθισμένα όλα αυτά  με πρωτότυπες συνταγές μαγειρικής και μια δόση από νύχτα και κάπου στο ενδιάμεσο έκδηλη χαρά για την επιτυχημένη τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κι ένας κυβερνητικός υπουργός να δηλώνει σίγουρος ότι η ανάπτυξη έρχεται και το μνημόνια τελειώνουν.

 Στο παρασκήνιο πλήθος από απλήρωτους και στη καλύτερη περίπτωση κακοπληρωμένους συντάκτες που ο ένας κάνει rewriting στον άλλο, στα κάτω δώματα. Στα άνω δώματα οι γιάπηδες της νέας κοπής με τα κονέ που φέρνουν τα χιλιάρικα από Παππά – Βερναρδάκη – Τσίπρα.

Αυτό το ενημερωτικό νέφος, όπως αποδεικνύεται, έχει όνομα κι επίθετο: Νίκος Παπάς.

Να θυμίσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το όνομα του πρώην υπουργού Επικρατείας και alter ego του πρωθυπουργού αναμιγνύεται σε υποθέσεις, με τελικό ζητούμενο τον έλεγχο της ενημέρωσης. Στη δικογραφία της ΕΛΑΣ για την υπόθεση των εκβιασμών εκ μέρους του εκδότη της εφημερίδας Ακρόπολη, Παναγιώτη Μαυρίκου (ολόκληρη εδώ) περιγράφεται πλήθος περιστατικών με παράνομες χρηματοδοτήσεις κυρίως ηλεκτρονικών, αλλά και έντυπων ΜΜΕ, με στόχο την κάλυψη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Στην δικογραφία της ΕΛΑΣ αποκαλύπτεται ότι η επιχείρηση – φιάσκο για τις τηλεοπτικές άδειες υποστηριζόταν από σωρεία βρόμικων δημοσιευμάτων – επιτομή της διαπλοκής, που στόχο είχαν να στηρίξουν το σχέδιο αδειοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Αποκαλύπτεται επίσης ότι πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την επιχείρηση, που πολύ παράδοξα αποσιωπήθηκε και ξεχάστηκε πολύ γρήγορα, είχε ο Νίκος Παππάς, ο οποίος περιγράφεται  ως «Αρχιμανδρίτης». Χαρακτηρισμός που παραπέμπει σε μαφιόζικές πρακτικές και δεν αποδίδεται σε άβουλα εκτελεστικά όργανα και αμέτοχους θεατές… 

 

Πολλά θα μπορούσαν ακόμη να ειπωθούν…

Κρατάμε ωστόσο και ως προς το παρόν τρία συμπεράσματα.

Πρώτον, η σχέση των ΣΥΡΙΖΑίων με τη διαπλοκή πέρασε από το μηδέν στο άπειρο σε χρόνο dt. Δεν τους βρήκε, δεν τους αναζήτησε, δεν κουράστηκε να τους στρατολογήσει, χρησιμοποιώντας τρίτους και τεχνάσματα… Πήγαν και τη βρήκαν διψασμένοι, δηλώνοντας ότι είναι έτοιμοι για όλα, την ίδια ώρα που πούλαγαν ελπίδα και κατέθεταν οι πολιτικοί απατεώνες γαρύφαλλα στο σκοπευτήριο.

Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται απέναντι στην παλιά διαπλοκή, όπως εκφράζεται πχ γύρω από το «συγκρότημα». Ωστόσο, ταχύτατα και πριν ακόμη σχηματίσει κυβέρνηση ανέπτυξε τη δική του διαπλοκή με επιχειρηματίες και αεριτζήδες αγνώστου επαγγέλματος που δέχθηκαν να παίξουν τα λεφτά τους στο καινούργιο άλογο διεκδικώντας μια καλύτερη θέση. Το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί στα χέρια της κυβέρνησης από τον Ιανουάριο του 2015, αφήνοντας όμως εντελώς ασυγκίνητους εισαγγελείς και αξιωματούχους ταγμένους επισήμως στον πόλεμο κατά της διαφθοράς, επιτάχυνε αυτή την διαδικασία, καθώς μια στρατιά δημοσιογράφων κι επαγγελματιών της ενημέρωσης που μόνιμα κινούνται στην ανωνυμία πλέον δουλεύει επί χρήμασι για τον Τσίπρα και τον Παππά. Το έργο τους θα το ζήλευαν Πανταγιάδες, τα γατάκια των σόσιαλ του ΓΑΠ και Μουρουτοτρόλ.

Δεύτερον, η ενημέρωση έχει δεχθεί ένα επιπλέον συντριπτικό πλήγμα μέσα από έναν πρωτοφανή καταιγισμό «δημοσιογραφικών» ιστοσελίδων – πολιτικά βαποράκια που είναι εργαλεία εύκολου πλουτισμού για τους «εκδότες» τους, αναλαμβάνοντας να φέρουν σε πέρας την προώθηση μιας βρόμικης πολιτικής φτωχοποίησης και λεηλασίας. Με αυτό τον τρόπο το ευγενικό όνειρο χιλιάδων, ειδικά νέων, που λάτρεψαν το blogging καθώς μέσα από τις δυνατότητές του είδαν τη δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης πληροφόρησης των ίδιων των πολιτών μετατράπηκε σε οργουελικό εφιάλτη για τους πολλούς. Η ιντερνετική πολυφωνία αποδείχθηκε ο βασιλικός δρόμος μέσα από τον οποίο εμπεδώθηκε η μνημονιακή μονοφωνία.

Τρίτον και σημαντικότερο, ζητείται … εναλλακτική ενημέρωση! Απέναντι σε αυτή την ΣΥΡΙΖΑίικη δυσωδία που συμπληρώνει και επαυξάνει την παλιάς κοπής Δεξιά και ΠΑΣΟΚική διαφθορά του συμβατικού Τύπου, απαιτείται η ανάπτυξη και η στήριξη πραγματικά εναλλακτικών μορφών δημοσιογραφίας που να αξιοποιούν τις ανεπανάληπτες δυνατότητες που προσφέρει η νέα τεχνολογία στην κατεύθυνση της αποκάλυψης, της έρευνας, της ενημέρωσης, της γνώσης…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα Kommon 

[--->]

Στο 30,8% η πραγματική ανεργία

Τις δικές τις εκτιμήσεις για την ανεργία δημοσιοποίησε το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, τονίζοντας ότι για να εξαχθεί συμπέρασμα από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και άλλες παράμετροι. 

Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, είναι αναγκαίο να συνυπολογίζονται οι άνεργοι που αναζητούν εργασία και δεν καταγράφονται στην έρευνα, οι άνεργοι που καταγράφονται αλλά δεν αναζητούν εργασία, όπως και οι εργαζόμενοι που ασκούν κάποια μορφή υποαπασχόλησης.

Ειδικότερα, το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ εκτιμά ότι στο β' τρίμηνο του 2016 το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας ανήλθε σε 30,8% (οριακά χαμηλότερο από το αντίστοιχο τρίμηνο του 2015, που ήταν 31,7%), όταν η ΕΛΣΤΑΤ έκανε λόγο για ανεργία 23,4% τον Αύγουστο του 2016.

Επιπρόσθετα, όπως υποστηρίζεται στην εν λόγω έκθεση, τα τελευταία 15 τρίμηνα (από το δ' τρίμηνο του 2012 μέχρι και το β' τρίμηνο του 2016) το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων -που δεν έχουν εργασία πάνω από ένα χρόνο- κυμαίνεται σταθερά πάνω από 800.000 άτομα.

Σύμφωνα με  τα επίσημα στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ για τον Αύγουστο:

• οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.126.455 άτομα
• ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός τοποθετείται στα 3.228.437 άτομα
• το σύνολο των απασχολούμενων  είναι 3.687.465 άτομα.

[--->]

Πρόσθετα στοιχεία για τις αμερικανικές εκλογές

 

Αρθρο της  εφημερίδας του ιταλικού Συλλόγου Βιομηχανιών, ilsole24ore, αντίθετο με πολλά άλλα που αυτή τη στιγμή προσπαθούν να κρύψουν ή να «καλλωπίσουν» τις κοινωνικές αιτίες μιας νίκης που μέχρι πριν λίγες ημέρες τη θεωρούσαν, «αδύνατη». Ένα άρθρο για το «στομάχι του αμερικανικού λαού» που τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης θέλουν πάντα γεμάτο και ικανοποιημένο.

Όλα είναι ψέματα, πάντα το λέγαμε. «Μα πώς; Το ποσοστό ανεργίας είναι μόνο 5% ...».Ένα ψέμα της στατιστικής υπηρεσίας, που βασίζεται σε ένα χυδαίο τέχνασμα. Στις ΗΠΑ, όπως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εργαζόμενος, στατιστικά, θεωρείται αυτός που έχει δουλέψει τουλάχιστον μία ώρα τη βδομάδα που διενεργείται η έρευνα. Περιττό να πούμε ότι αν πρέπει να ζει κανείς με το μισθό μιας ώρας όλη την εβδομάδα, στην πραγματικότητα είναι ένας άνεργος πεθαμένος στην πείνα.

[…] Το ερώτημα τώρα δεν είναι τόσο γιατί ο Τραμπ στήριξε την εκστρατεία του στο στομάχι ενός έθνους, αλλά γιατί αυτό το στομάχι τον ψήφισε παρά την τελείως μονόπλευρη εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης υπέρ της Κλίντον. Το στομάχι επέλεξε Τραμπ, ίσως επειδή ...

1.Το πραγματικό ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ είναι πολύ μεγαλύτερο από το 4,9% των επίσημων στατιστικών στοιχείων. Αν υπολόγιζαν και τα πάνω από 94,7 εκατομμύρια Αμερικανώνπου δεν ανήκουν στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό και δεν τα πιάνουν τα ραντάρ υπολογισμού του ποσοστού της ανεργίας,τότε η ανεργία σήμερα θα ήταν πάνω από 23%. Ένα ποσοστό όχι και τόσο θετικό για την υποτιθέμενη «μεγαλύτερη δημοκρατία στο κόσμο», όπως τους αρέσει να αποκαλούν τις ΗΠΑ.

2. Το 2008 ο αριθμός των Αμερικανών που κατέφυγαν στα κουπόνια σίτισης ήταν 28 εκατ. Οκτώ χρόνια αργότερα ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 60%,  σε πάνω από 45 εκατομμύρια . Αυτός είναι ένας από τους δείκτες που χρησιμοποιούνται για την αναζήτηση της αύξησης της φτώχειας. Παρά τα οκτώ χρόνια διακυβέρνησης Ομπάμα (δηλαδή ενός πρόεδρου των Δημοκρατικών τον οποίο κατά τεκμήριο επιλέγει το φτωχό κομμάτι του εκλογικού σώματος σε σύγκριση με ένα Ρεπουμπλικάνο), οι φτωχοί αυξήθηκαν. Τόσο που ένας πολίτης στους επτά να αναγκάζεται να καταφεύγει στο πρόγραμμα σίτισης.

3. Τελικά η πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης που υιοθέτησε η Fed από το 2009, διεύρυνε το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Αυτό συνέβη επειδή οι πολιτικές αυτές εκτίναξαν στα ύψη  τις τιμές των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων υψηλού ρίσκου (τις μετοχές), όπως δείχνει και το + 80% της Wall Street από το 2009 μέχρι σήμερα. Αυτό επέτρεψε σε όσους είχαν ήδη τη δυνατότητα να αγοράσουν μετοχές να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο αποκλείοντας από αυτό το πάρτι όποιον το 2009 βρισκόταν σε κατάσταση φτώχειας και ως εκ τούτου δεν είχε πλεονάζουσες αποταμιεύσεις προκειμένου να τις διαθέσει στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

 4.  Η δημοκρατική και κυρίαρχη ψήφος  είναι το μόνο όπλο που απομένει στο λαό για να δείξει τη δυσαρέσκειά του, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και προφανώς με τη ψήφο αυτή θέλησαν να πουν ξεκάθαρα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.

5.Το σημερινό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης του τουρμποκαπιταλισμού δύσκολα συνυπάρχει με τη δημοκρατία. Επιδεινώνοντας το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών και αποδυναμώνοντας την κατώτερη μεσαία τάξη, αυτό το οικονομικό μοντέλο ενέχει τον κίνδυνο να χάσει η δημοκρατία τη βάση και την ουσία της, δηλαδή μια μικρομεσαία τάξη με προοπτικές ανάπτυξης. Με αυτή την έννοια η ψήφος υπέρ του Τραμπ, μπορεί να θεωρηθεί ως απελπισμένη κραυγή μιας περιθωριοποιημένης μικρομεσαίας τάξης (όπως δείχνουν τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία).
6.    Το στομάχι για μια ακόμα φορά εκτόπισε τις δημοσκοπήσεις, τις χρηματοπιστωτικές αγορές και το σύστημα επικοινωνίας. Και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, αφού όλοι αυτοί είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και δεν είναι σε θέση να ανιχνεύσουν τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου. Από αυτή την άποψη είναι πολύ πιο αποτελεσματικός σήμερα ο κόσμος των κοινωνικών δικτύων, πιο ευθυγραμμισμένος με τα υλικά ζητήματα.
 7. Το στομάχι επέλεξε τον Τραμπ ενάντια σε όλους και σε όλα, αφού η Κλίντον ήταν το έμβλημα της σταθερότητας. Και σε εποχές που το στομάχι πάσχει, αν υπάρχει κάτι που δεν επιθυμεί είναι ακριβώς η μη αλλαγή, αλλά μια πραγματική αλλαγή από τα κάτω.

Τώρα πολλοί θα γράψουν ότι εκλογές κερδισμένες από το στομάχι δεν προαναγγέλλουν τίποτα καλό. Ότι το στομάχι ενός έθνους είναι λαϊκισμός, και ούτω καθεξής. Εγώ πάντως σε όσους προβάλλουν τέτοιες αντιρρήσεις θα ήθελα να πω ότι:

 -   αν δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε τη δημοκρατία ως μορφή διακυβέρνησης, θα πρέπει να αποδεχόμαστε με μεγαλύτερη ηρεμία και πνεύμα αυτοκριτικής την απόφαση του λαού, ειδικά όταν αυτό αντιστρέφει κυριολεκτικά το κυρίαρχο μηντιακό-θεσμικό μήνυμα
 -  θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο και να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές μιας τόσο έντονης ψήφου διαμαρτυρίας, και όχι να της βάλουμε σνομπάροντας την ταμπέλα της  «λαϊκίστικης»  ψήφου.

[--->]