Πρόσθετα στοιχεία για τις αμερικανικές εκλογές

 

Αρθρο της  εφημερίδας του ιταλικού Συλλόγου Βιομηχανιών, ilsole24ore, αντίθετο με πολλά άλλα που αυτή τη στιγμή προσπαθούν να κρύψουν ή να «καλλωπίσουν» τις κοινωνικές αιτίες μιας νίκης που μέχρι πριν λίγες ημέρες τη θεωρούσαν, «αδύνατη». Ένα άρθρο για το «στομάχι του αμερικανικού λαού» που τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης θέλουν πάντα γεμάτο και ικανοποιημένο.

Όλα είναι ψέματα, πάντα το λέγαμε. «Μα πώς; Το ποσοστό ανεργίας είναι μόνο 5% ...».Ένα ψέμα της στατιστικής υπηρεσίας, που βασίζεται σε ένα χυδαίο τέχνασμα. Στις ΗΠΑ, όπως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εργαζόμενος, στατιστικά, θεωρείται αυτός που έχει δουλέψει τουλάχιστον μία ώρα τη βδομάδα που διενεργείται η έρευνα. Περιττό να πούμε ότι αν πρέπει να ζει κανείς με το μισθό μιας ώρας όλη την εβδομάδα, στην πραγματικότητα είναι ένας άνεργος πεθαμένος στην πείνα.

[…] Το ερώτημα τώρα δεν είναι τόσο γιατί ο Τραμπ στήριξε την εκστρατεία του στο στομάχι ενός έθνους, αλλά γιατί αυτό το στομάχι τον ψήφισε παρά την τελείως μονόπλευρη εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης υπέρ της Κλίντον. Το στομάχι επέλεξε Τραμπ, ίσως επειδή ...

1.Το πραγματικό ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ είναι πολύ μεγαλύτερο από το 4,9% των επίσημων στατιστικών στοιχείων. Αν υπολόγιζαν και τα πάνω από 94,7 εκατομμύρια Αμερικανώνπου δεν ανήκουν στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό και δεν τα πιάνουν τα ραντάρ υπολογισμού του ποσοστού της ανεργίας,τότε η ανεργία σήμερα θα ήταν πάνω από 23%. Ένα ποσοστό όχι και τόσο θετικό για την υποτιθέμενη «μεγαλύτερη δημοκρατία στο κόσμο», όπως τους αρέσει να αποκαλούν τις ΗΠΑ.

2. Το 2008 ο αριθμός των Αμερικανών που κατέφυγαν στα κουπόνια σίτισης ήταν 28 εκατ. Οκτώ χρόνια αργότερα ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 60%,  σε πάνω από 45 εκατομμύρια . Αυτός είναι ένας από τους δείκτες που χρησιμοποιούνται για την αναζήτηση της αύξησης της φτώχειας. Παρά τα οκτώ χρόνια διακυβέρνησης Ομπάμα (δηλαδή ενός πρόεδρου των Δημοκρατικών τον οποίο κατά τεκμήριο επιλέγει το φτωχό κομμάτι του εκλογικού σώματος σε σύγκριση με ένα Ρεπουμπλικάνο), οι φτωχοί αυξήθηκαν. Τόσο που ένας πολίτης στους επτά να αναγκάζεται να καταφεύγει στο πρόγραμμα σίτισης.

3. Τελικά η πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης που υιοθέτησε η Fed από το 2009, διεύρυνε το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Αυτό συνέβη επειδή οι πολιτικές αυτές εκτίναξαν στα ύψη  τις τιμές των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων υψηλού ρίσκου (τις μετοχές), όπως δείχνει και το + 80% της Wall Street από το 2009 μέχρι σήμερα. Αυτό επέτρεψε σε όσους είχαν ήδη τη δυνατότητα να αγοράσουν μετοχές να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο αποκλείοντας από αυτό το πάρτι όποιον το 2009 βρισκόταν σε κατάσταση φτώχειας και ως εκ τούτου δεν είχε πλεονάζουσες αποταμιεύσεις προκειμένου να τις διαθέσει στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

 4.  Η δημοκρατική και κυρίαρχη ψήφος  είναι το μόνο όπλο που απομένει στο λαό για να δείξει τη δυσαρέσκειά του, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και προφανώς με τη ψήφο αυτή θέλησαν να πουν ξεκάθαρα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.

5.Το σημερινό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης του τουρμποκαπιταλισμού δύσκολα συνυπάρχει με τη δημοκρατία. Επιδεινώνοντας το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών και αποδυναμώνοντας την κατώτερη μεσαία τάξη, αυτό το οικονομικό μοντέλο ενέχει τον κίνδυνο να χάσει η δημοκρατία τη βάση και την ουσία της, δηλαδή μια μικρομεσαία τάξη με προοπτικές ανάπτυξης. Με αυτή την έννοια η ψήφος υπέρ του Τραμπ, μπορεί να θεωρηθεί ως απελπισμένη κραυγή μιας περιθωριοποιημένης μικρομεσαίας τάξης (όπως δείχνουν τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία).
6.    Το στομάχι για μια ακόμα φορά εκτόπισε τις δημοσκοπήσεις, τις χρηματοπιστωτικές αγορές και το σύστημα επικοινωνίας. Και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, αφού όλοι αυτοί είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και δεν είναι σε θέση να ανιχνεύσουν τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου. Από αυτή την άποψη είναι πολύ πιο αποτελεσματικός σήμερα ο κόσμος των κοινωνικών δικτύων, πιο ευθυγραμμισμένος με τα υλικά ζητήματα.
 7. Το στομάχι επέλεξε τον Τραμπ ενάντια σε όλους και σε όλα, αφού η Κλίντον ήταν το έμβλημα της σταθερότητας. Και σε εποχές που το στομάχι πάσχει, αν υπάρχει κάτι που δεν επιθυμεί είναι ακριβώς η μη αλλαγή, αλλά μια πραγματική αλλαγή από τα κάτω.

Τώρα πολλοί θα γράψουν ότι εκλογές κερδισμένες από το στομάχι δεν προαναγγέλλουν τίποτα καλό. Ότι το στομάχι ενός έθνους είναι λαϊκισμός, και ούτω καθεξής. Εγώ πάντως σε όσους προβάλλουν τέτοιες αντιρρήσεις θα ήθελα να πω ότι:

 -   αν δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε τη δημοκρατία ως μορφή διακυβέρνησης, θα πρέπει να αποδεχόμαστε με μεγαλύτερη ηρεμία και πνεύμα αυτοκριτικής την απόφαση του λαού, ειδικά όταν αυτό αντιστρέφει κυριολεκτικά το κυρίαρχο μηντιακό-θεσμικό μήνυμα
 -  θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο και να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές μιας τόσο έντονης ψήφου διαμαρτυρίας, και όχι να της βάλουμε σνομπάροντας την ταμπέλα της  «λαϊκίστικης»  ψήφου.

[--->]