Αθώος (μετά θάνατον) ο Μιλόσεβιτς

Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές Σεβενίγκεν της Χάγης, αφού οι δεσμώτες του είχαν αρνηθεί τη μεταφορά του στη Μόσχα για την περίθαλψή του, παρότι υπέφερε από καρδιακά προβλήματα. Από τα κυριότερα στοιχεία του κατηγορητηρίου στο Διεθνές Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν η υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.

Την περασμένη Δευτέρα, ένας άλλος θεσμός της διεθνούς δικαιοσύνης, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, απάλλαξε μετά θάνατον τον Μιλόσεβιτς και τη χώρα του από την κατηγορία της γενοκτονίας. Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπάρχουν πειστήρια που να αποδεικνύουν ότι το Βελιγράδι είχε υπό τον έλεγχό του τον στρατό των Σερβοβοσνίων και απέρριψε την καταβολή οικονομικής αποζημίωσης από τη Σερβία στη Βοσνία–Ερζεγοβίνη.

Αξίζει να σημειωθεί πως το ίδιο Δικαστήριο που έκρινε τον πρώην Σερβο-βόσνιο πρόεδρο Ράντοβαν Κάρατζιτς, ένοχο για εγκλήματα πολέμου, καταδικάζοντας τον, σε 40 χρόνια φυλακή, αποφάσισε, παμψηφεί, πως ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δεν ήταν μέλος της εγκληματικής οργάνωσης με θύματα Μουσουλμάνους και Κροάτες στον πόλεμο της Βοσνιας.

Οι δικαστές έκριναν πως Κάρατζιτς και Μιλόσεβιτς ήταν ευνοημένοι από τη διατήρηση της Γιουγκοσλαβίας με τον Μιλόσεβιτς να είναι, αρχικά, υποστηρικτικός, αλλά με το πέρασμα των χρόνων, οι επιδιώξεις τους σημείωσαν απόκλιση. Το δικαστήριο έκρινε πως από το 1990 εως τα μισά του 1991, ο πολιτικός στόχος της ηγεσίας των Σερβοβόσνιων ήταν η διατήρηση της Γιουγκοσλαβίας και η αποτροπή του διαχωρισμού η της ανεξαρτησίας της Βοσνίας-Ερζεγοβινης, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα των διαχωρισμό των Σερβοβόσνιων από τη Σερβία, Το δικαστήριο σημείωσε πως ο Μιλόσεβιτς ενέκρινε αυτό τον στόχο και μίλησε κατά της ανεξαρτητοποίησης της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.

Σύμφωνα με το δικαστήριο, ο Μιλόσεβιτς προσπάθησε να έχει μια πιο προσεκτική προσέγγιση της κατάστασης. Επίσης, έκρινε ότι σε υποκλαπείσες συνομιλίες με τον Κάρατζιτς, ο Μιλόσεβιτς αναρωτιόταν αν είναι σοφή η χρήση αθέμιτης ενέργειας σε απάντηση μιας άλλης αθέμιτης ενέργειας και εξέφραζε τις αμφιβολίες του για τη νομιμοτητα μιας Σερβοβοσνιακής Συνέλευσης.

Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, σύμφωνα με τους δικαστές, εξέφραζε τις επιφυλάξεις του για το γεγονός πως η Σερβοβοσνιακή Συνέλευση απέκλειε τους Μουσουλμάνους που προέρχονταν από τη Γιουγκοσλαβία.

Παράλληλα, σε συναντήσεις με Βόσνιους και Σερβοβόσνιους αξιωματούχους, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, σύμφωνα με τους δικαστές, υπογράμμιζε πως όλα τα μέλη των άλλων εθνών και εθνικοτήτων πρέπει να προστατευτούν. Τόνιζε επίσης πως το διεθνές ενδιαφέρον για τους Σέρβους δεν συνιστούσε διάκριση.

Επίσης, ο Μιλόσεβιτς υπογράμμιζε την ανάγκη αποφασιστικής καταπολέμησης του εγκλήματος.

Σύμφωνα με το δικαστήριο, σε ιδιωτικές συναντήσεις ο Μιλόσεβιτς ήταν εξαιρετικά εξοργισμένος με την απόφαση της ηγεσίας των Σερβοβόσνιων να απορρίψουν το σχέδιο Βανς-Όουεν. Επίσης διαπιστώθηκε πως ο Μιλόσεβιτς έλεγε πως κατανοούσε τις ανησυχίες των Σερβοβόσνιων, αλλά υπογράμμιζε πως το πιο σημαντικό ήταν ο τερματισμός του πολέμου.

Ο Μιλόσεβιτς αναρωτιόταν κατά πόσο ο κόσμος θα δεχόταν πως οι Σερβοβόσνιοι που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης θα έπαιρναν το 50% της ιδιοκτησίας και προσπάθησε να ενθαρρύνει την επίτευξη πολιτικής συμφωνίας.

Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είχε χαρακτηριστεί από τον διεθνή τύπο αμερικανικό και ευρωπαϊκό «χασάπης των Βαλκανίων»… Το CNN είχε χαρακτηρίσει την δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πιο σημαντική……ακόμη και από την δίκη της Νυρεμβέργης.

Ωστόσο, 12 χρόνια μετά τον θάνατο του, το Δικαστήριο της Χάγης τον έκρινε αθώο για την κατηγορία της γενοκτονίας.

Γράφει σε σχετικό άρθρο του ο Neil Clark στο Russia Today:

Το συμπέρασμα του Διεθνές Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην Πρώην Γιουγκοσλαβία ότι μία από τις πιο δαιμονοποιημένες προσωπικότητες της μοντέρνας ιστορίας είναι αθώος των φρικτών εγκλημάτων για τα οποία των κατηγορούσαν θα έπρεπε να έχει κάνει πρωτοσέλιδους τίτλους σε όλο τον κόσμο. Όμως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Ακόμα καιΔιεθνές Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην Πρώην Γιουγκοσλαβία το έθαψε βαθιά στο πόρισμα των 2.590 σελίδων του στη δίκη του Σερβοβόσνιου ηγέτη Ράντοβαν Κάραζιτς που καταδικάστηκε τον Μάρτιο για την Γενοκτονία της Σρεμπενίτσα και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα όταν ξεκίνησε η δίκη του αποκαλούμενα “Χασάπη των Βαλκανίων” τον Φεβρουάριο του 2002.

 Το CNN προέβαλε κάθε λεπτομέρειες αυτού που περιέγραφαν ως “την πιο σημαντική δίκη από τη Νυρεμβέργη”. Βεβαίως, η ενοχή του Μιλόσεβιτς θεωρούταν δεδομένη. “Όταν θα έρθει η καταδίκη του και θα εξαφανιστεί σε ένα κελί, ουδείς θα ξανακούσει από αυτόν”, είπε ο αμερικάνος δικηγόρος Judith Armatta από την οργάνωση “Coalition for International Justice”.

 Όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τη θέση του ΝΑΤΟ χαρακτηριζόταν ως “απολογητής του Μιλόσεβιτς”, ή, ακόμα χειρότερα ως “αρνητής της γενοκτονίας”.

Και σε άλλο σημείο του άρθρου του αναφέρει:

 

Υπό κανονικές συνθήκες, σε μια δίκη, πρώτα συλλέγονται τα στοιχεία και μετά, εφόσον κριθεί αναγκαίο, κατηγορείται καποιος για ένα έγκλημα και δικάζεται. 

 Στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς συνέβη το αντίθετο: Πρώτα κατηγορήθηκε και δικάστηκε για πολιτικούς λόγους και μετά ήρθαν τα στοιχεία.

Η ειρωνεία βεβαίως είναι ότι ο πρώην Πρόεδρος της Ηνωμένης Γιουγκοσλαβίας είχε ήδη εισπράξει τους επαίνους τους προέδρου Κλίντον για τον ρόλο που είχε παίξει στη συμφωνία ειρήνης με τη Βοσνία το 1995, που υπογράφηκε στο Ντέιτον.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ποτέ ένας ακραίος Σέρβος εθνικιστής, αλλά σε όλη του τη ζωή υπήρξε ένας αφοσιωμένος σοσιαλιστής που πάντα πίστευε και αγωνιζόταν για μία πολυεθνική Γιουγκοσλαβία.

 H αθωωτική παράγραφος 

Ο στόχος του καθόλη την πορεία του στην εξουσία δεν ήταν να κτίσει μια “Μεγάλη Σερβία” αλλά προσπαθούσε να διατηρήσει τη Γιουγκοσλαβία ενωμένη όπως πλέον αναγνωρίζει και με κάθε επισημότητα τοΔιεθνές Δικαστήριο για τα Εγκλήματα στην Πρώην Γιουγκοσλαβία.

Όχι μόνο ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν ένοχος για εθνικές εκκαθαρίσεις που έγιναν στη Βοσνία, μίλησε πολλές φορές ενάντιά τους. Το Διεθνές Δικαστήριο αναγνωρίζει την επαναλαμβανόμενη κριτική και έντονη αποδοκιμασία του για τις πολιτικές του Κάραζιτς και της Σερβοβόσνιας ηγεσίας.

Ο Μιλόσεβιτς ήταν ένας άνθρωπος που κάθε μορφή ρατσισμού ήταν ένα ανάθεμα, και επέμενε ότι όλες οι εθνικότητες πρέπει να προστατευθούν.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.

Διαβάστε επίσης σχετικό άρθρο από counterpunch. Ψέμματα για τη Γιουγκοσλαβία, όπως και για το Ιράκ. 

Απόσπασμα από το άρθρο:

 Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την καχυποψία ότι ισχυρά γεωπολιτικά συμφέροντα προτιμούσαν να δουν τον Μιλόσεβιτς να πεθαίνει πριν το τέλος της δίκης παρά να τον δουν να αποκαλύπτει τα ψέμματά τους. Τηλεγραφήματα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που διέρρευσαν στο Wikileaks επιβεβαιώνουν ότι το Διεθνές Δικαστήριο συζήτησε την κατάσταση της υγείας και έδειξε τους ιατρικούς φάκελούς του σε προσωπικό της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Χάγη, δίχως τη σύμφωνη γνώμη του.

Δεν είναι ικανοποιητικό ότι ο Μιλόσεβιτς, δίχως πολύ φασαρία, αθωώνεται για τα πιο σοβαρά εγκλήματα για τα οποία τον κατηγορούσαν, 10 χρόνια μετά τον θάνατό του. Οι χώρες της Δύσης που συμμετείχαν στον πόλεμο πρέπει να πληρώσουν αποζημιώσεις στη Σερβία.

Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την απόφαση για τον Κάρατζιτς του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα Εγκλήματα στην Πρώην Γιουγκοσλαβία.

Και ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από το monthlyreview.

 [--->]

Παλιό κόλπο, δοκιμασμένο

[--->]

Αποχαιρετισμός στον Αντώνη Κακαρά

                         

Τις μικρές ώρες της Δευτέρας, 8.8.2016, στην αγαπημένη του Ικαρία έφυγε ξαφνικά και πρόωρα από κοντά μας ένας σπουδαίος άνθρωπος: Ο αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού (Αρχιπλοίαρχος ε.α.), αποταγμένος και φυλακισμένος τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας, ιδρυτικό μέλος του ΣΦΕΑ ’67-’74, ερευνητής, συγγραφέας του σημαντικότερου έργου για τους στρατιωτικούς στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, του τρίτομου «Οι Έλληνες στρατιωτικοί: Αξιωματικοί και υπαξιωματικοί στη μεταπολεμική Ελλάδα», που του χάρισε ένα PhD στα εξήντα του, αλλά κι ενός ολόκληρου αινιγματικού, αναφορικού και αυτοαναφορικού αφηγηματικού σύμπαντος, στο οποίο οι μνήμες της πραγματικότητας μπερδεύονται αξεδιάλυτα με τη μυθοπλασία, κομμουνιστής, αντισυμβατικός φίλος και σύντροφος, Αντώνης Κακαράς.

Την τελευταία δεκαετία της ζωής του ο Αντώνης Κακαράς, άνθρωπος μέχρι τότε κυρίως της δράσης, λες και προαισθανόταν το πρόωρο τέλος του, αποδύθηκε σε μια γιγάντια προσπάθεια να προλάβει να γράψει - με το ανεπανάληπτο προσωπικό στυλ προφορικού λόγου του, ολόκληρες σελίδες κάποιες φορές χωρίς σημεία στίξης – στην κυριολεξία δεκάδες χιλιάδες σελίδες, εκδίδοντας στις εκδόσεις Παπαζήση σχεδόν ένα βιβλίο το χρόνο. Και, στα ενδιάμεσα, κάθε είδους «αφηγήματα» στην εξαιρετική ιστοσελίδα του.

 Γνωριζόμασταν περισσότερο από 40 χρόνια, μια σχέση που ο χρόνος – κι ο αποχωρισμός μου από το κάποτε κοινό μας και πάντα δικό του κόμμα, το ΚΚΕ -  αντί ν’ αδυνατίζει, βάθαινε χρόνο με το χρόνο. Μου έκανε την πραγματικά μεγάλη για μένα τιμή, να με θεωρεί μέχρι το τέλος της ζωής του όχι μόνο «σύντροφο εν όπλοις», αλλά από το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας να μου ζητά να  συμμετέχω στην παρουσίαση των βιβλίων του.

 Έτσι, προκειμένου να παρουσιάσω σταδιακά τα τέσσερα από τα πρώτα πέντε «αφηγηματικά» του βιβλία, ξεκινώντας από τα πρώτα τρία, που συναπαρτίζουν και την κατά βάση, αλλά όχι μόνο, αυτοβιογραφική τριλογία του, διάβασα χιλιάδες δικές του σελίδες κι έγραψα πολλές δεκάδες δικές μου για το έργο του: Από το εναρκτήριο κιόλας και σημαντικότερο βιβλίο της τριλογίας του, το «Όξω απ’  τ’ αμπέλια ρεεεε!», που σε ένα πρώτο επίπεδο – γιατί τα λογοτεχνικά σχήματα του Αντώνη Κακαρά επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις - δεν είναι παρά το παρωνύμι που του απένειμαν πρωτοετή για ν΄ «ακούει» στα οργανωμένα καψώνια οι μεγαλύτεροι συμφοιτητές του στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων αρχές της δεκαετίας του ‘60, το αινιγματικό σύμπαν που δημιούργησε αρχικά η πένα του και στη συνέχεια το PC του με κέρδισε ανεπανόρθωτα: Αισθάνομαι έκτοτε ως μια από τους μόνιμους κατοίκους του.

Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για τον Αντώνη, αποχαιρετώντας τον, χωρίς κάποια από τα λόγια που έχω ήδη χρησιμοποιήσει γι΄ αυτόν στη μια ή άλλη βιβλιοπαρουσίαση.

Όπως σε εκείνη τη δεύτερη στη Στοά του Βιβλίου, στις 10 Γενάρη 2010, που στο ιστολόγιο του έχει αναρτήσει με το τίτλο «Αλιώρι και Off Shore (Βιβλιοπαρουσίαση Βαλαβάνη ….ποταμός)» και στην οποία εξηγώ έναν βασικό απ’  τους λόγους που χαιρόμουν όταν μου ζητούσε να παρουσιάσω ένα βιβλίο του: «Θα το θεωρούσα τιμή μου, ακόμα κι αν δεν ήξερα προσωπικά τον Αντώνη και τη στάση ζωής του, αν είχα μια τέτοια πρόσκληση και από οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα που δε θα δίσταζε να αυτοσυστηθεί στο κοινό του με λόγια όπως: “Δοκιμάστηκε με αμφίβολα αποτελέσματα ως αξιωματικός του ναυτικού επί 28 χρόνια (ενάμισι απ’  αυτά στη φυλακή επί δικτατορίας και δύο ακόμα απ’  αυτά περιδιαβάζοντας περίλυπος, καθότι απότακτος).

 Στη συνέχεια και επί μία περιπετειώδη δεκαετία σταδιοδρόμησε ασυγκράτητος – και με εκπληκτική αποτυχία – ως μεγαλοστέλεχος ναυτιλιακής εταιρίας. Διαθέτοντας επομένως σαδομαζοχιστικές τάσεις… έγινε Διδάκτορας των Πολιτικών Επιστημών στα εξήντα του και περνάει τον καιρό του διδάσκοντας σε πανεπιστημιακή σχολή στη Χίο, γράφοντας εργασίες και βιβλία  και χρησιμοποιούμενος ως ομιλητής δεξιά και αριστερά.”

Ή που δε θα δίσταζε επίσης να ευχαριστήσει (γραπτά) θερμά τη γυναίκα του, επειδή δεχόταν να της διαβάζει δυνατά ό,τι έγραφε – αν και με ανταλλάγματα, όπως να της κουβαλά τη σιδερώστρα  από δωμάτιο σε δωμάτιο – και επειδή υπήρξε καλή ακροάτρια: Ακούγοντας τον ενώ έλυνε το σταυρόλεξο ή το sudoku της, αργά ή γρήγορα την έπαιρνε ο ύπνος. Ομολογώ ωστόσο ότι μέχρι στιγμής δεν είχα την τύχη να συναντήσω κάποιον άλλο συγγραφέα που να ανταποκρίνεται σε μια τέτοια περιγραφή.»

Γιατί ο Αντώνης ήταν από τους αντισυμβατικότερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, μ’  ένα μοναδικά «ελευθεριακό» θα έλεγες τρόπο: Παραμερίζοντας τις κάθε είδους κοινωνικές και πολιτικές συμβάσεις, γράφοντας την αλήθεια με τον ίδιο άδολο τρόπο που αναφέρονται σ’  αυτήν τα μικρά παιδιά, στον αντίποδα κάθε είδους «χροιάς» δημοσίων σχέσεων, γι’  ανθρώπους συχνά ζωντανούς, που θα μπορούσαν να πληγωθούν και με τη σειρά τους να πληγώσουν. Την έγραφε όμως με τρόπο που ελάχιστοι να μπορούν να καταλάβουν ποιοι κρύβονται πίσω απ’ τη σάγκα των -σχεδόν πάντα πραγματικών -χαρακτήρων του και με τόση αγάπη για τους περισσότερους απ’  αυτούς, που μαντεύω ότι θα ‘ταν δύσκολο να του το «κρατούν».

Κι αυτή τη μοναδική, παιδιάστικη ειλικρίνεια τη συνόδευε αδιαχώριστα, όπως φαίνεται κι από το παραπάνω απόσπασμα, με την πιο ανηλεή ειρωνεία απέναντι στις σκέψεις και τις πράξεις αυτού του ίδιου στα αυτοαναφορικά κείμενα του, κάνοντας χρήση για να μιλήσει για τον εαυτό του συνήθως του τρίτου προσώπου και διαφόρων ψευδώνυμων-alter ego του, το πιο αγαπημένο απ’  τα οποία ήταν το «Γρίβας Καραβάς» (συνδυάζοντας την ιδιότητα του ναυτικού με τη γέννηση του στη Γραβιά Φωκίδας, όντας κοντοχωριανός του δικού μου συντρόφου, που καταλάβαινε γι’  αυτό πολύ ευκολότερα από μένα ποια ήταν κάποια τουλάχιστον από τα εκατοντάδες πρόσωπα της περιοχής, ζωντανά ή νεκρά, στις περίεργες ιστορίες του Αντώνη).

Ο ζωντανός Αντώνης Κακαράς, ωστόσο, όπως ξέρουν όλοι όσοι τον γνώρισαν, κάθε άλλο παρά «παιδί» ανάλογο του Γρίβα Καραβά ήταν. Υπήρξε, αντίθετα ένας σύνθετος, πολύπλοκος άνθρωπος, που αν έγραφε με κώδικες, είχε βάσιμους λόγους να το κάνει.

Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω από την πρώτη κιόλας βιβλιοπαρουσίαση, το 2008: «Ο αναγνώστης του “Όξω απ’  τ’ αμπέλια ρεεε!” όχι μόνο δεν ενοχλείται, αλλά γνωρίζει τη σπάνια ευχαρίστηση σε μια εποχή που η εικόνα εξοστρακίζει τη σκέψη και η πραγματικότητα μετατρέπεται σε εικονική, να περιδιαβαίνει συντροφιά με το συγγραφέα μπρος-πίσω μέσα στο χρόνο σ’  έναν κόσμο πραγματικό, σ΄ έναν κόσμο που σε κρατάει σε κατάσταση εγρήγορσης, όχι σ΄ κόσμο-καταφύγιο από την πραγματικότητα, όχι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν που σε απορροφάει και σε παρηγορεί και συναντιέται μόνο στα όνειρα. 

 Κι επειδή ακριβώς ο κόσμος αυτού του βιβλίου είναι ένας κόσμος πραγματικός στην ιστορικότητα και στο παρόν του, με όλη του τη βιαιότητα και τη μεγαλοσύνη, τη δόση βλακείας και διάνοιας, δειλίας και γενναιότητας, μεταφυσικής και ορθολογισμού  που χαρακτηρίζει μόνο την πραγματική ζωή, γι΄ αυτό κι είναι ένας κόσμος που βοηθά τελικά όχι μόνο το συγγραφέα αλλά και τον αναγνώστη του να ονειρεύεται.

Όχι με τα όνειρα που κοιμίζουν, αλλά μ’  αυτά που σε κρατούν ξύπνιο, που συλλαμβάνουν και αντανακλούν πρώτα σ΄ ένα φαντασιακό πεδίο τις αλλαγές που είναι απολύτως αναγκαίες αλλά φαίνονται αδύνατες στο πεδίο της πραγματικότητας, που αν πρώτα δεν τις ονειρευτείς,  δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς να παλεύει γι΄ αυτές στην πραγματική ζωή.

Ο Αντώνης Κακαράς, που μια ζωή τρωγόταν με τα ρούχα του ακριβώς γιατί έκανε τέτοια όνειρα, που χάρη σ’  αυτά αντί να καταβροχθίζει τις βαθμίδες της καριέρας του ως αξιωματικός βρέθηκε μ’  ένα φάκελο “δυσμενείς κρίσεις ανωτέρων» και στη φυλακή και βέβαια 60χρονος με διδακτορικό, κάνει και τον αναγνώστη του να τρώγεται με τα ρούχα του. Γι΄ αυτό και το παρόν βιβλίο είναι ενοχλητικό: Για τις κοινωνικές δομές που από αρχαιοτάτων χρόνων, απ’  την περίοδο αποφθεγμάτων τύπου “το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”, μέχρι σήμερα θέλουν ανθρώπους παραιτημένους, συμβιβασμένους με ό,τι εμφανίζεται ως “μοίρα” τους.»

Ή, όπως έγραψα το 2012 στη βιβλιοπαρουσίαση των «Φρουρών της Συκαμινιάς»: «Ο Α.Κ. με την τριλογία του και με τα δύο βιβλία σύντομων αφηγημάτων που την ακολούθησαν οικοδομεί ένα σεντούκι συλλογικής μνήμης, παλιότερης αλλά και σύγχρονης. Με πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ανθρώπων και στόχων επιχειρεί κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε με την τριλογία “στρατευμένων ντοκιμαντέρ» της αποκλειστικά για τη γυναίκα στην Αντίσταση – στην ανάκριση, στην εξορία και στις φυλακές – στην πάροδο του 20^ου αιώνα η Αλίντα Δημητρίου. Ο Κακαράς συνδυάζει όμως γι΄ αυτό την ιστοριογραφία με τη μυθιστορία. Πρόκειται για ένα πολύτιμο σεντούκι, ακόμα κι αν τα γραπτά του Κακαρά απαιτούν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και κόπο από μεριάς του αναγνώστη για την αποκωδικοποίηση τους.

Αυτό όμως συνδέει τον ίδιο τον αναγνώστη με πολύ πιο άμεσο τρόπο με τα ίδια τα κείμενα. Και ταυτόχρονα ανοίγει παράθυρα συνάντησης της ζωής με την ιστορία και την τέχνη… Τελικά ίσως είναι ακόμα καλύτερα που δεν ξέρουμε σε ποιους πραγματικούς ανθρώπους αντιστοιχεί τι απ΄ όσα γράφει ο Κακαράς. Έτσι αυτό που μένει είναι αυτό που κυρίως μετρά αφού οι άνθρωποι φεύγουν: Όχι τόσο οι ίδιοι αλλά οι καταστάσεις που δημιούργησαν, τα σημάδια που άφησε η ζωή τους, τ’ αποτελέσματα από τις πράξεις τους.»

Ο Αντώνης αγαπούσε με πάθος τη ζωή και τους λαϊκούς ανθρώπους κι είχε πολλούς σύντροφους και φίλους, κανέναν όμως του δικού του φύλου δεν παραδέχτηκε και δεν αγάπησε τόσο όσο τις γυναίκες. Τα βιβλία του είναι ένας ύμνος στη γυναίκα όλων των ιστορικών περιόδων, μορφωτικών επιπέδων και ηλικιών, απ’  τα νεαρά κορίτσια μέχρι τις ώριμες γυναίκες στην Αθήνα και λιγότερο συχνά στη Σαλονίκη, και βέβαια τις γριές στη Φωκίδα και στην αγαπημένη πατρίδα της γυναίκας του, της «Καριωτίνας» Βάλιας Παπαγιάννη, τη Νικαριά.

Είναι χαρακτηριστικό πως συζητώντας μαζί μου στον «καφέ της παρηγοριάς» στην κηδεία μιας φίλης του, που έφυγε επίσης αιφνιδιαστικά και πρόωρα αυτό τον Ιούνη, της Μαργαρίτας Λαμπράκη-Παπαπέτρου, για μια περίοδο προϊσταμένης στο εξαιρετικά σημαντικό Κέντρο Ερευνών του Πολεμικού Ναυτικού, αφού μου εξήγησε πόσο αποτελεσματικά κατάφερνε να τα βγάζει πέρα σ’  ένα ανδροκρατούμενο σύμπαν, συνόψισε με τη φράση: «Ήταν μια πραγματική γυναίκα!»

 Κι ενώ η γυναίκα του εμφανίζεται στο έργο του στις άμεσες αναφορές του συχνά ως «τύραννος» κι «εξουσιαστής», και μάλιστα όχι πάντα «γλυκός», μια αποστροφή του λόγου εδώ, μια παρατήρηση που φαίνεται να του «ξεφεύγει» εκεί, και καταλαβαίνεις ότι πίσω απ’  την αγάπη του γι’  αυτό το ατέλειωτο πάνθεο γυναικών στα έργα του βρίσκεται ένας και μοναδικός έρωτας, που κράτησε περισσότερο από μισό αιώνα:

 Για μια γυναίκα που εμφανίζεται με διάφορα ονόματα σε διαφορετικά μέρη κι εποχές. Για το κορίτσι ανάμεσα στο πάνθεο γυναικών της Ικαρίας που στους «Φρουρούς της Συκαμινιάς» αποκαλεί με το κωδικό όνομα «Μενεμένη» κι αναφέρεται στην παχιά πλεξούδα της που τον τρέλανε και τον τρελαίνει ακόμα - και μόνο χάρη στο τυχαίο εύρημα μιας φωτογραφίας που μου άφησε για άσχετους λόγους ο ιστορικός Ιάσονας Χανδρινός,  κατάλαβα ξαφνικά, ενώ έγραφα την τελευταία βιβλιοπαρουσίαση που έκανα για έργο του, το  2012, ότι είναι η ίδια η Βάλια!

Κι έτσι όχι μόνο τα βιβλία του αλλά κι οι ίδιες οι παρουσιάσεις τους κάθε άλλο παρά ήταν συμβατικές: Είχαν πάντα στοιχεία του απρόβλεπτου.
Για παράδειγμα, όταν το 2008 παρουσιάσαμε σε μια κατάμεστη Στοά του Βιβλίου το «Όξω απ’  τ’ αμπέλια ρεεεε!», ένας απ’  τους «συμπαρουσιαστές», ο πρώην Α/ΓΕΝ ναύαρχος Α. Αντωνιάδης, συμφοιτητής του στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και κατεξοχήν αντισυμβατικός άνθρωπος κι αυτός ο ίδιος (μόλις αποστρατεύτηκε, αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, είχε δηλώσει άθεος προκαλώντας σφοδρές επιθέσεις εναντίον του) ανάφερε ατάραχος μπροστά στο ακροατήριο μας, στο οποίο σγκαταλεγόταν πλήθος απόστρατων όλων των όπλων, ότι κατά την προδικτατορική περίοδο γίνονταν δεκτοί κάθε χρόνο στη Σχολή, φαινομενικά με εξετάσεις, 14 σπουδαστές, απ’  τους οποίους οι 10-11 χαριστικά ως παιδιά ναυάρχων κ.α. ανώτερων αξιωματικών, και οι 3-4 με το σπαθί τους, όντας φτωχόπαιδα συνήθως από χωριό, οι οποίοι θα έπρεπε να γράψουν καλύτερα από ένα μεγάλο πλήθος «ανταγωνιστών» γι΄ αυτές τις 3-4 θέσεις «αριστείας».

Δήλωσε επίσης εξίσου ατάραχα ότι ο ίδιος ανήκε στην πρώτη κατηγορία, ενώ ο Αντώνης Κακαράς στη δεύτερη! Στην ίδια παρουσίαση μάθαμε επίσης πως τα «υλικά» (έγγραφα εμπιστευτικά, απόρρητα διαφόρων διαβαθμίσεων, των οποίων έκανε χρήση για να γράψει τα βιβλία του για το Πολεμικό Ναυτικό και τους Έλληνες στρατιωτικούς) τα «απαλλοτρίωνε» κατά καιρούς, ξεκινώντας από τη δεκαετία του ’60, από τις υπηρεσίες και τα καράβια που υπηρετούσε, με αποκορύφωμα τα μεταδικτατορικά χρόνια, όταν ακυρώθηκε η απόταξη του και υπηρέτησε σε σημαντικές θέσεις μέχρι να τον αποτάξει οριστικά, μόλις 45χρονο τότε, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Κι ότι κάποια χρόνια μετά την ολοκλήρωση των τεσσάρων τόμων (υπήρξε κι ένας πρώτος, ανεξάρτητος, για το Πολεμικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας), υπό τις απειλές της γυναίκας του, που είχε απαυδήσει από το χαρτομάνι κι απειλούσε να τον πετάξει κι αυτόν και τα χαρτιά έξω απ’  το σπίτι, τα παρέδωσε όλα, χαρτόκουτες μέχρι το ταβάνι, στο Μουσείο Μπενάκη, του οποίου συναπαρτίζουν πλέον μέρος του Ιστορικού  του Αρχείου: Εξ ου και στους «συμπαρουσιαστές» μου συγκαταλεγόταν επίσης ο τότε Διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Αλέκος Ζάννας!

Ας σκεφτούμε μόνο πού θα βρίσκονταν σήμερα αυτά τα ντοκουμέντα και μαζί τους ένα κρίσιμο τμήμα ζωντανής σύγχρονης ελληνικής ιστορίας – καμένα ή «θαμμένα» - αν ο Αντώνης υπάκουε με στρατιωτική πειθαρχία στους κανόνες διαχείρισης κάποιων τουλάχιστον «εμπιστευτικών» ή «απορρήτων» εγγράφων…   

Κι ο ίδιος ο Αντώνης Κακαράς στην τελευταία συνάντηση μας, φέτος τον Ιούνιο, μου θύμισε όλο νόημα ότι είχε καταγγείλει δημόσια, όταν πήρε ο ίδιος ως συγγραφέας στο τέλος το λόγο στη «διπλή» βιβλιοπαρουσίαση μας του 2010, με αντικείμενο τα βιβλία του «Offshore αγάπη μου» και «Αλιώρι», ως παντελώς αβάσιμο ένα σημείο της τοποθέτησης μου, που έβγαινε αβίαστα μέσα από το γραπτό του κείμενο – το παρακάτω:

«Από το τρίτο βιβλίο κρατώ ιδιαίτερα τη νοσταλγική, κρυπτογραφική αναφορά του συγγραφέα στην «παράνομη» οργανωτική και πολιτική δραστηριότητα των κομμουνιστικών πυρήνων στα στρατιωτικά σώματα, κι ιδιαίτερα στο ναυτικό, ανάμεσα στους μόνιμους αξιωματικούς κατά την περίοδο των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων – μια δράση που είχε τις ρίζες της στη ριζοσπαστικοποίηση που προκάλεσαν τα κινήματα του ναυτικού αλλά και το γενικότερο αντιδικτατορικό κίνημα των τελευταίων χρόνων.
Πρόκειται για την πρώτη δημόσια, αν δεν κάνω λάθος, αναφορά. Μένει, όσο είναι ακόμα καιρός, να καταγραφεί η ιστορία της, έστω κι αν δε μπορεί ακόμα να δημοσιοποιηθεί. Και γιατί να μην αποτελέσει αυτή η καταγραφή έναν  καινούργιο τομέα δραστηριότητας για τον συγγραφέα;  
Εμείς, νεαροί τότε πολίτες, που ανακατευόμασταν μόνο από την άλλη πλευρά, από τη μεριά της ανάπτυξης ανοικτής αγωνιστικής πολιτικής δραστηριότητας ανάμεσα και μέσω όσων υπηρετούσαν τη θητεία τους, μέσω της οποίας έγινε δυνατόν να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής, να νομιμοποιηθεί το διάβασμα εφημερίδων και βιβλίων μέσα στους στρατώνες και de facto η συμμετοχή ένστολων και των τριών σωμάτων στις διαδηλώσεις, ξέραμε απλώς για την ύπαρξη μιας τέτοιας δράσης ανάμεσα στους μόνιμους. Κι είχαμε γι΄ αυτή ανέκαθεν το μεγαλύτερο σεβασμό.»

Μετά τη δημόσια «αποκήρυξη» της τοποθέτησης μου, βέβαια, είχαν παρελάσει με το τέλος της βιβλιοπαρουσίασης αρκετοί απόστρατοι – ή και κάποιες απ’  τις συζύγους τους! – για να με χτυπήσουν στην πλάτη μ’  ένα γελάκι και να μου ψιθυρίσουν λίγα πονηρά λόγια στο αυτί. Ενώ στην κουβέντα μας έξι χρόνια αργότερα, αυτό τον Ιούνη, ο Αντώνης μου είχε πει υποτιμητικά: «Και σε νόμιζα έξυπνο άνθρωπο!» 
Και μου μίλησε - πάντα εξαιρετικά κρυπτικά - για τον πατέρα της Βάλιας, στρατηγό του τακτικού στρατού και του ΕΛΑΣ, για μια περίοδο μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, τον εξαιρετικό Στέφανο Παπαγιάννη, που βρεθήκαμε μαζί για λίγο συγκρατούμενοι το Φλεβάρη του 1974 στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών και το 1996, μαθαίνοντας καθυστερημένα το θάνατο του, είχα γράψει γι’  αυτόν ένα από τα τελευταία μου ποιήματα με τίτλο «Απώλειες» («Η μεγάλη εποχή», Εκδ. Ταξιδευτής, 2009).

Τελικά, μετά το ξαφνικό ταξίδι χωρίς γυρισμό του Αντώνη, κανείς δεν πρόκειται να γράψει γι’  αυτά με την αμεσότητα του σκεπτόμενου ανθρώπου της δράσης. Δεν πρόκειται να ισχύσει, γι’  αυτή την περίπτωση, ο στίχος του Μπρεχτ από το «Εγκώμιο στην παράνομη δουλειά»:

     

       Βγείτε μπροστά

       Για μια μικρή ματιά

       Άγνωστα, καλυμμένα πρόσωπα

       Και δεχτείτε την ευγνωμοσύνη μας.

Ας είμαστε ευγνώμονες που σε μια εποχή σαν τη δική μας ο Αντώνης κατάφερε να γράψει, με το μοναδικό του αμίμητο στιλ, το έπος των «ασυμπίεστων», που – όπως εξηγούσα στην τελευταία βιβλιοπαρουσίαση που έκανα γι’  αυτόν, το 2012, «στην ορολογία της σάγκας του Αντώνη Κακαρά είναι οι κομμουνιστές που δεν “έσπασαν” ούτε κάτω απ’  τα βασανιστήρια ούτε κάτω απ’  την ανελέητη πίεση της ζωής. Απόηχος αυτής της στάσης εκείνης της γενιάς είναι η αφιέρωση-ευχή, πολύτιμη στις μέρες μας, του A.K. στους “Φρουρούς της Συκαμινιάς” (μια άμεση αναφορά στα παιδιά του και προπαντός στα εγγόνια του): “Στα πλάσματα που ‘ρχονται και στα γονικά τους. Αντρόπιαστοι κι απροσκύνητοι να ζήσουν.”»

Eιδικά αυτή την εποχή, από έναν άνθρωπο που το καλοκαίρι του 2010 μου είπε χωρίς δεύτερη κουβέντα «ναι» κι έβαλε την υπογραφή του κάτω από την έκκληση των αρχικά 77 ανθρώπων που απάρτισαν το «Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς» ζητώντας «κοινή δράση όλης της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής κι εξωκοινοβουλευτικής» απέναντι στο Μνημόνιο, μαζί με τον Χουρμουζιάδη και τον Βαρδάνη, κι οι δυο επίσης οιωσεί  παρόντες αν και φευγάτοι στο μεγάλο ταξίδι, αυτό είναι και το πιο ουσιαστικό μήνυμα.

Θα μας λείψεις αφάνταστα, Αντώνη.

Ηράκλειο Κρήτης, 10.8.2016                                                           Νάντια Βαλαβάνη

Νέα αξονική του ΕΣΥ - ΔΙΑΓΝΩΣΗ: Πλήρη κατάρρευση

ΑΘΗΝΑ 9/8/2016
ΑΡ. ΠΡΩΤ.2034

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Νέα στοιχεία

ΝΕΑ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΥ
ΔΙΑΓΝΩΣΗ: «ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ»
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΜΙΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟΚΕΤΟ

Η κυβέρνηση προσπαθεί να «καμουφλάρει» την κατάσταση του ΕΣΥ.
 

Εγκαινιάζει Νοσοκομεία που λειτουργούν ως Κέντρα Υγείας.

Το Νοσοκομείο Σαντορίνης συνεχίζει να λειτουργεί ως Κέντρο Διακομιδών. Το μόνο χειρουργείο που έγινε είναι οι αιμορροΐδες με τον κο. Πολάκη. Συνεχίζεται η διακομιδή των εγκύων σε άλλα Νοσοκομεία της χώρας, για να πραγματοποιηθεί ο τοκετός με ασφάλεια.

Ο κος Τσίπρας επάξια κέρδισε τον τίτλο του «Μαυρογιαλούρου».

Την Κυριακή ξημερώματα 7/8/2016 με αεροδιακομιδή διεκομίσθη έγκυος χωρίς παραπεμπτικό από γυναικολόγο στο ΑΤΤΙΚΟ Νοσοκομείο για να γεννήσει με καισαρική τομή.

Την Δευτέρα 8/8/2016 διεκομίσθη με το ΕΚΑΒ (αεροδιακομιδή) γυναίκα με ρήξη ωχρού σωματίου στο ΘΡΙΑΣΙΟ Νοσοκομείο.

Στο Νοσοκομείο Σαντορίνης έως τώρα έχει γίνει ένας τοκετός από τη γυναικολόγο Διευθύντρια του ΕΣΥ που μεταφέρθηκε από το Κ.Υ. και μάλιστα με τα μηχανήματα του Κ.Υ. Στο Κ.Υ. που έκλεισε γινόταν πολλοί περισσότεροι τοκετοί απ’ ότι στο Νοσοκομείο Σαντορίνης.
 

Εγκαινιάζει 11 ασθενοφόρα στα Ιωάννινα για όλη την Ήπειρο και τα βάζει να φέρνουν βόλτες στους δρόμους των Ιωαννίνων με την ομάδα ΔΙΑΣ να ανοίγει το δρόμο με θόρυβο και κορναρίσματα. Την επόμενη ημέρα της φιέστας για τις διακομιδές βγήκαν πάλι τα σαράβαλα Ασθενοφόρα, χωρίς πληρώματα ασθενοφόρων. Την ενδιαφέρει το «φαίνεσθαι». Κάνει όμως μία τρύπα στο νερό.
 

Κάθε ημέρα εκτίθεται περισσότερο. Δεν είναι πια μόνο οι εργαζόμενοι που αναδεικνύουν τη διάλυση του Συστήματος. Το χειρότερο για την κυβέρνηση είναι ότι δεκάδες πολίτες καταφεύγουν καθημερινά στην ΠΟΕΔΗΝ, που άνοιξε το φάκελο των προβλημάτων του ΕΣΥ, όπως επίσης και στα ΜΜΕ, προκειμένου να καταγγείλουν την προσωπική ή οικογενειακή τους περιπέτεια με το ΕΣΥ.

ΟΔΥΣΣΕΙΑ. Πλήρη διάλυση. Τι έχουν να πουν οι Υπουργοί της Υγείας, ο Πρωθυπουργός στους πολίτες που τους άφησαν πανί με πανί, συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους από παντού και όμως δεν έχουν εξασφαλισμένες Δωρεάν τις Υπηρεσίες Υγείας, τη στιγμή που τις έχουν ανάγκη.
 

Τα Νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, το ΕΚΑΒ είναι υπό διάλυση.
 

Μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.
 

Εφαρμόζουν κατά γράμμα τα Μνημόνια, συρρικνώνουν δραματικά τις Δημόσιες δαπάνες Υγείας και αντί να ζητάνε ταπεινά συγνώμη, θέλουν να τους ευχαριστήσουμε για το τίποτα που μας προσφέρουν!!!
 

Σύντομα θα κληθούν να απολογηθούν για την καταστροφή του ΕΣΥ.
«θα τρίζουν τα κόκαλα» των «αείμνηστων» δημιουργών του ΕΣΥ, των οποίων την πολιτική παρακαταθήκη επικαλούνται συχνά Πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη.
 

Λόγια μόνο λόγια!!!
 

Τα twits των Υπουργών Υγείας δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα του ΕΣΥ.
• 200 κλίνες ΜΕΘ παραμένουν κλειστές, παρ’ ότι είναι έτοιμες να λειτουργήσουν εξαιτίας των ελλείψεων προσωπικού
• Έχουμε κλινικές ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ, ή συγχωνεύονται κλινικές εξαιτίας των ελλείψεων ειδικευμένων ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού. Λειτουργούν κλινικές του ΕΣΥ και χειρουργούν ιδιώτες ιατροί.
• Κλείνουν χειρουργικά τραπέζια το ένα μετά το άλλο και η λίστα αναμονής στα χειρουργεία ξεπερνάει το ένα έτος, εξαιτίας των ελλείψεων χειρουργικών υλικών και προσωπικού
• Οι διακομιδές ασθενών γίνονται με σαράβαλα ασθενοφόρα χωρίς πληρώματα ασθενοφόρων με αγροτικά οχήματα, με ιδιωτικά μέσα, θέτοντας σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία των διακομιζόμενων ασθενών
• Ιατρικά μηχανήματα χαλασμένα που δεν λειτουργούν προκειμένου να τα «σκάνε» στον ιδιωτικό τομέα οι ασθενείς
• Δεν υπάρχουν απαραίτητα και κατάλληλα Ακτινοθεραπευτικά μηχανήματα ή δεν λειτουργούν, πεθαίνουν καρκινοπαθείς λόγω της μεγάλης λίστας αναμονής,.
Οι ασθενείς κατά την εισαγωγή τους στο Νοσοκομείο καλούνται να αγοράζουν τα υλικά που θα καταναλώσουν.
 

Τα Νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας και το ΕΚΑΒ συντηρούνται με εράνους. δωρεές, προσφορές τοπικών φορέων καθ’ ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές τους ξεπέρασαν το 1,5 δις ευρώ (στοιχεία Γ.Λ.Κ.).
 

Ο κος Τσίπρας και οι Υπουργοί Υγείας λιγόστεψαν το προσωπικό του ΕΣΥ κατά 4.000. Οι κενές οργανικές θέσεις στα Νοσοκομεία είναι 35.000. Με φακιρικό τρόπο προσπαθούν να το αυγατίσουν. Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι το 1,15 δις ευρώ κρατικής χρηματοδότησης των Νοσοκομείων εφέτος είναι 350 εκατ. ευρώ περισσότερα από το 1,5 δις ευρώ Κρατική Χρηματοδότηση που έλαβαν πέρυσι!!! Θα ξεχάσουμε τα μαθηματικά.
 

Η διάλυση του ΕΣΥ σχετίζεται με την συρρίκνωση των Δημοσίων Δαπανών Υγείας. Με 5% του ΑΕΠ Δημόσιες Δαπάνες, το Σύστημα τελειώνει, αργοσβήνει.
 

Κάθε ημέρα διαπιστώνουμε τη διάλυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και την αύξηση της ιδιωτικής δαπάνης (τσέπες πολιτών).
 

Η Πρωτοβάθμια Περίθαλψη διαλύθηκε. Οι πολίτες από την τσέπη τους πληρώνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δεν χρησιμεύει σε τίποτα πια το βιβλιάριο ασθενείας, αν και πληρώνουμε αδρά για υγειονομική περίθαλψη.
 

Τα Κέντρα Υγείας μαζεύουν τα συντρίμμια τους και το προσωπικό μετακινείται για να καλύψει τα τεράστια κενά σε άλλες Πρωτοβάθμιες Μονάδες ή τα Νοσοκομεία.

Τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία βαίνουν προς κατάργηση με το Σχέδιο Νόμου που προωθεί προς ψήφιση η κυβέρνηση. Η Δημόσια Ψυχική Υγεία παραδίδεται σε ιδιώτες επιχειρηματίες.

Οι κορώνες της κυβέρνησης περί πάταξης της διαφθοράς, τα πυρά ενάντια των δικαστών είναι «στάχτη στα μάτια».
Συνεχίζουμε τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων του ΕΣΥ και του ΕΚΑΒ.

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ: Τραγικές ελλείψεις προσωπικού. Διάλυση της Δημόσιας Ψυχικής Υγείας. Σε κάθε εφημερία του Νοσοκομείου εισάγονται 50 ασθενείς. Το 80% των ασθενών που εισάγονται είναι με εισαγγελική παραγγελία εγκλεισμού. Σε κλινικές των 40 ασθενών κάνει βάρδια 1 Νοσηλεύτρια. Πολλές φορές ασθενείς επιτίθενται στο προσωπικό ή σε άλλους ασθενείς και έχουν προκληθεί τραυματισμοί. Νοσηλευτική υπηρεσία Προβλεπόμενες οργανικές 1247 - Υπηρετούντες 652, Ιατρική υπηρεσία πλην Ιατρών Προβλεπόμενες οργανικές 296 - Υπηρετούντες 212, Τεχνική υπηρεσία Προβλεπόμενες οργανικές 129 - Υπηρετούντες 25, Διοικητική υπηρεσία Προβλεπόμενες οργανικές 518 - Υπηρετούντες 151, Ιατροί ΕΣΥ Προβλεπόμενες οργανικές 105 - Υπηρετούντες 64.

Γ.Ν. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ: Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού. 40% ακάλυπτες οργανικές θέσεις σε όλες τις υπηρεσίες. Οφείλονται δεκάδες ρεπό στο προσωπικό. Τραγικές ελλείψεις σε Τραυματιοφορείς. Μεγάλες ελλείψεις σε Εργαστηριακούς Ιατρούς καθώς επίσης σε ιατρούς του Χειρουργικού και Παθολογικού τομέα. Συγχωνεύσεις κλινικών για να πάρει 5 ημέρες άδεια το προσωπικό το καλοκαίρι. Ο ένας εκ των δύο Αξονικών τομογράφων εκτός λειτουργίας για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τα δύο ειδικά ακτινοσκοπικά μηχανήματα εκτός λειτουργίας. Τις ειδικές εξετάσεις οι ασθενείς τις κάνουν στον ιδιωτικό τομέα. Το ειδικό μηχάνημα E.R.C.P. (ενδοσκοπικές, γαστρεντερολογικές εξετάσεις) θέλει αντικατάσταση επειδή είναι παλαιού τύπου. Μεγάλες ελλείψεις υλικών λόγω υποχρηματοδότησης.

ΘΡΙΑΣΙΟ: Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων. 50% ακάλυπτες οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού. Μεγάλη έλλειψη Τραυματιοφορέων. Ελλείψεις υλικών λόγω υποχρηματοδότησης. Η στελέχωση των κλινικών σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι κάτω των ορίων ασφαλείας.

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: 400 κενά ήτοι 135 γιατροί, 35 διοικητικοί, 30 παραϊατρικό, 198 νοσηλευτικό όλων των κατηγοριών, 2 τεχνικοί. Ο ΕΟΠΥΥ χρωστάει στο Νοσοκομείο 210.000.000€. Το Νοσοκομείο χρωστάει στους προμηθευτές 15.000.000€ από το 2016 Φλεβάρη. 10 στις 20 κλίνες ΜΕΘ κλειστές. 8 από τις 14 αίθουσες στο χειρουργείο κλειστές.

Γ.Ν. ΦΛΩΡΙΝΑΣ: Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων. Μεγάλες ελλείψεις σε ειδικευμένους ιατρούς (60% ακάλυπτες οργανικές θέσεις). 23 ημέρες το μήνα ακάλυπτο το Νοσοκομείο από Παιδίατρο (είναι μόνο ένας). Εδώ και 1,5 χρόνο έκλεισε η Ορθοπεδική κλινική (ένας Ορθοπεδικός). Υπηρετούν 2 Αναισθησιολόγοι και ο ένας εντός των ημερών αποσπάται.

Γ.Ν. ΝΑΟΥΣΑΣ: Τραγικές ελλείψεις προσωπικού. 45% ακάλυπτες οργανικές θέσεις. Δεν λειτουργεί ο Αξονικός τομογράφος. Έκλεισε η Μαιευτική κλινική λόγω έλλειψης ιατρών. Κλειστή 15 ημέρες το μήνα η Παιδιατρική κλινική λόγω ελλείψεων σε Παιδιάτρους.

Γ.Ν. ΚΟΡΙΝΘΟΥ: Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού. 40% ακάλυπτες οργανικές θέσεις. Έκλεισε εδώ και ένα χρόνο η Παιδιατρική κλινική. Το μισό μήνα είναι κλειστή σε εφημερίες η Ουρολογική κλινική. Πάνω από 50% ακάλυπτες οι θέσεις σε Νοσοκόμους - Τραυματιοφορείς. Λόγω έλλειψης ειδικευόμενων ιατρών είναι αδύνατη η κάλυψη των ΤΕΠ. Οφείλονται εκατοντάδες ρεπό στο προσωπικό και κανονικές άδεις από το έτος 2014. Συχνές βλάβες του παλαιού Αξονικού τομογράφου. Δανεικά ανταλλακτικά από άλλα Νοσοκομεία. Δεν υπάρχει Μαγνητικός τομογράφος. Πληρώνουν οι πολίτες από την τσέπη τους στα Ιδιωτικά Διαγνωστικά Κέντρα.

ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
 

Κ.Υ. ΚΙΑΤΟΥ: Δεν υπάρχει καθόλου φύλαξη. Επικινδυνότητα για το προσωπικό και τους ασθενείς από επισκέπτες με παραβατική συμπεριφορά. Δεν υπάρχει κανείς Τεχνικός για τη συντήρηση του Κ.Υ. 80% ακάλυπτες οι οργανικές θέσεις. Τραγικές ελλείψεις προσωπικού.
 

Κ.Υ. ΝΕΜΕΑΣ: Εξυπηρετεί 5.000 κατοίκους και υπηρετούν μόλις 2 ιατροί και μία νοσηλεύτρια. Δεν υπάρχει ασθενοφόρο ούτε προσωπικό πλήρωμα ασθενοφόρων. Δεν λειτουργεί Μικροβιολογικό και Ακτινολογικό εργαστήριο.
 

Κ.Υ. ΓΚΟΥΡΑΣ: Τραγικές ελλείψεις προσωπικού. Υπηρετεί ένας ιατρός και μία νοσηλεύτρια. Ένα και μοναδικό σαράβαλο ασθενοφόρο που συνήθως είναι εκτός λειτουργίας. Δεν λειτουργεί Μικροβιολογικό και Ακτινολογικό εργαστήριο.

Π.Γ.Ν. ΡΙΟΥ: Έλλειψη μηχανήματος Ακτινοθεραπείας με μεγάλο κίνδυνο της ζωής των καρκινοπαθών, αφού οι λίστες αναμονής είναι μεγάλες.

Γ.Ν. ΖΑΚΥΝΘΟΥ (συμπληρωματικά στοιχεία, που διαπίστωσε κατά την επίσκεψή του κλιμάκιο της ΠΟΕΔΗΝ):

Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων.

Οφείλονται 50 – 100 ρεπό σε κάθε νοσηλευτή. Οφείλονται κανονικές άδειες από το έτος 2013.

Συγχωνεύσεις κλινικών. Η Ορθοπεδική και Χειρουργική κλινική λειτουργεί με ενιαίο νοσηλευτικό προσωπικό (7 άτομα μόνο).

Τα ΤΕΠ δεν έχουν ιατρούς. Η πρώτη επαφή των ασθενών στα ΤΕΠ είναι από νοσηλευτές. Είναι μόνο δύο Παιδίατροι.

Μία νοσηλεύτρια απόγευμα – νύκτα για την Καρδιολογική κλινική και την Μονάδα Εμφραγμάτων.

Δεν υπάρχει καθαριότητα σε 12.000 τ.μ.

Δεν υπάρχει Θυρωρός (η μοναδική μετακινήθηκε).

Ελλείψεις υλικών λόγω υποχρηματοδότησης.

Τα εργαστήρια του Νοσοκομείου λειτουργούν με μετακινημένο προσωπικό των Κέντρων Υγείας.

Κάνουν χρυσές δουλειές τα ιδιωτικά «τουριστοϊατρεία».

Σε κίνδυνο η υγεία στην παράκτια ζώνη της ΗΠΕΙΡΟΥ που σφύζει από τουρισμό.
 

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΠΑΡΓΑΣ: Τραγικές ελλείψεις ιατρικού και λοιπών επαγγελματιών υγείας. Υποστελέχωση και απαξίωση αν και κάθε χρόνο υποδέχεται χιλιάδες τουρίστες. Δεν λειτουργεί καθημερινά. Εφημερεύει μόνο τις μονές ημέρες του μήνα με ένα Παθολόγο.
 

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΝΑΛΑΚΙΟΥ: Τραγικές ελλείψεις προσωπικού. Εφημερεύει εκ περιτροπής με το Κ.Υ. Πάργας. Υπηρετεί ένας παθολόγος, ο οποίος μόνο δυο ημέρες την εβδομάδα βρίσκεται στο Κέντρο Υγείας. Τις υπόλοιπες καλύπτει το νοσοκομείο Πρέβεζας.
 

ΣΥΒΟΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΔΙΚΑ: διαθέτουν περιφερειακά ιατρεία τα οποία επίσης είναι ανοιχτά μέχρι το μεσημέρι λόγω ελλείψεων προσωπικού.
 

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΙΟΥ: Κτίριο κουφάρι. Ένα ακόμη Κ.Υ. με εμφανή τα σημάδια της υποβάθμισης. Δεν κάνει εφημερίες. Κλείνει στις τρεις το μεσημέρι.

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΚΟΥ: Σημαντικές ελλείψεις υλικών. Με δωρεές από τους εμποροβιοτέχνες και τους πολίτες προμηθεύεται υλικά το Κέντρο Υγείας. Συχνά γίνονται έρανοι μεταξύ του προσωπικού για την αγορά υγειονομικού υλικού. Μόλις χθες συγκεντρώθηκαν 24€ από το προσωπικό και αγόρασαν γάζες από ιδιωτικό φαρμακείο.

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ: Εφημερεύει μόνο τις μισές μέρες του μήνα λόγω έλλειψης ιατρών. Σημαντικές ελλείψεις υλικών. Προμηθεύεται υλικά από δωρεές.

Γ.Ν. ΛΑΡΙΣΑΣ (συμπληρωματικά στοιχεία): Τραγικές ελλείψεις προσωπικού και ειδικευμένων ιατρών. Ξέμειναν από ιατρούς. Έκλεισε η Πνευμονολογική κλινική. Έκλεισε η Δερματολογική κλινική. Έκλεισε η ΩΡΛ. Υπολειτουργεί η Μαιευτική κλινική (υπηρετούν μόνο δύο ιατροί).

Γ.Ν. ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ: Αύξηση της ζήτησης σε υπηρεσίες λόγω τουρισμού και προσφύγων. Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού. Οφείλονται 1000 ρεπό στο προσωπικό. Η Ψυχιατρική κλινική έμεινε με ένα ιατρό.

ΤΖΑΝΕΙΟ: Μεγάλες ελλείψεις προσωπικού. 40% ακάλυπτες οι οργανικές θέσεις. Οφείλονται δεκάδες ρεπό στο προσωπικό. Ελλείψεις υλικών.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: 50% ακάλυπτες οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού. Ακάλυπτες οι 50% των θέσεων των ειδικευμένων ιατρών. Εάν δεν προσληφθούν άμεσα Ορθοπεδικοί κλείνει η κλινική, επειδή συνταξιοδοτούνται οι εναπομείναντες Ορθοπεδικοί ιατροί. Μεγάλες ελλείψεις Διοικητικού προσωπικού 70% ακάλυπτες οι οργανικές θέσεις. Μεγάλες ελλείψεις Νοσοκόμων και Τραυματιοφορέων. Εντατικοποίηση της εργασίας. Εργασιακή εξουθένωση των υπαλλήλων.

ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ: Σοβαρές ελλείψεις προσωπικού, κυρίως στη Νοσηλευτική Υπηρεσία που ανέρχονται στο 45%. Το σύνολο των κενών οργανικών θέσεων είναι 390 και από αυτές οι 240 ανήκουν στο Νοσηλευτικό προσωπικό. Γίνεται πλημμελής συντήρηση των μηχανημάτων με αποτέλεσμα να υπάρχουν καθημερινά προβλήματα στη λειτουργία τους. Γενικότερα ο εξοπλισμός είναι παλαιωμένος και χρήζει άμεσης αντικατάστασης.

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ: Έχει πολύ μεγάλη υποστελέχωση σε όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων που αγγίζει το 60%, συγκεκριμένα στη Νοσηλευτική Υπηρεσία έχει 350 κενές οργανικές θέσεις από τις 650 του συνόλου, στη Διοικητική Υπηρεσία έχει 72 κενές οργανικές θέσεις από τις 114 που προβλέπει ο Οργανισμός του Νοσοκομείου και στην Τεχνική Υπηρεσία 80 κενές οργανικές θέσεις από τις 155 που προβλέπει ο Οργανισμός. Τα προβλήματα όμως γίνονται ακόμα πιο σοβαρότερα σε ότι αφορά την χρηματοδότηση του Νοσοκομείου.

Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι πολύ σύντομα μέσα στους επόμενους μήνες το Νοσοκομείο τους θα καταρρεύσει για οικονομικούς λόγους.

Σας κοινοποιούμε τα στοιχεία που επιμελήθηκαν μέλη της Διοίκησης της ΠΟΕΔΗΝ και Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

 [--->]