Όλοι μαζί,όλοι ενωμένοι !

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΜΕ συγκρότησαν προεδρείο στην ΕΙΝΑΠ. Να το χαίρονται! 

 ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Με σύμπραξη των παρατάξεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, ΑΙΚ («Ανεξάρτητη» Ιατρική Κίνηση), η ΕΙΝΑΠ κατά πλειοψηφία εξέλεξε προεδρείο με πρόεδρο πάλι την Μ. Παγώνη (ΝΔ).

Για άλλη μια φορά, στη συνεδρίαση ξεκαθαρίσαμε πως η επανάληψη αυτού του ίδιου «έργου» της τελευταίας τριετίας συνιστά συνταγή αποτυχίας και δεν αντιστοιχεί στη θέληση της μαχόμενης πλειοψηφίας των νοσοκομειακών γιατρών.

Για το συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ το περιμέναμε, έχουν άλλωστε σχετικό «κομπρεμί» από το 2013 όταν και πάλι είχαν μοιράσει πακέτο τις καρέκλες στα προεδρεία ΕΙΝΑΠ – ΟΕΝΓΕ – ΠΙΣ. 

Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (όπως και τα κόμματα που εκπροσωπούν) έχουν στρατηγική συμπόρευση για τα μνημόνια, την ΕΕ, το ΔΝΤ, την αποπληρωμή του τοκογλυφικού χρέους, την υποταγή στα επιχειρηματικά συμφέροντα.

 Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (όπως και τα κόμματα που εκπροσωπούν) κάνουν το παν για να μη συγκροτηθεί πραγματικό υγειονομικό κίνημα ανατροπής, εκφυλίζουν και ξεφτιλίζουν τις κινητοποιήσεις, έχουν μετατρέψει το συνδικαλιστικό κίνημα σε τηλεοπτική “εντυπωσιοθηρία” και σε μνημείο κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η σύμπραξη όμως της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ με αυτούς στο προεδρείο (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια) αποτελεί ΑΡΝΗΤΙΚΗ εξέλιξη: υπενθυμίζουμε πως την προηγούμενη φορά (2013) η ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ επέμενε μεν πάλι στην θέση για «αναλογικό αντιπροσωπευτικό προεδρείο», όμως λόγω μη συμφωνίας όλων των παρατάξεων η ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ τότε ΔΕΝ είχε ψηφίσει την ΝΔ για πρόεδρο (είχε ψηφίσει λευκό σε όλες τις ψηφοφορίες για όλες τις θέσεις) και ΔΕΝ είχε μπει στο προεδρείο. Και επέλεξε να «μπει» τώρα, που το συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (4+2+1 = 7 έδρες στις 15) στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ και που η παράταξη της κ. Παγώνη έχει 4 έδρες αντί για 5 που είχε την προηγούμενη φορά …

Όσον αφορά το προεδρείο λοιπόν, η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία και η προεδρία «χαρίστηκε» πάλι στην Μ. Παγώνη (ΝΔ) με την σύμπραξη και της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, όποιο «σκεπτικό» και να προβάλλεται για να δικαιολογηθεί αυτή η σύμπραξη.

Εκτός από την πολιτική ουσία της στήριξης στο συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, η στάση αυτή από ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ και ΑΙΚ είναι επίσης προβληματική για τη στήριξη στο πρόσωπο της Ματίνας Παγώνη, η οποία έχει καταγγελθεί για άσκηση δίωξης ενάντια στους ίδιους τους ειδικευόμενους της κλινικής της ως Συντονίστρια Διευθύντρια, επειδή ασκούσαν το νόμιμο δικαίωμά τους στην επίσχεση εργασίας.

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και οι κοινοβουλευτικές συμπράξεις, τα υπόγεια παζάρια των ηγεσιών είναι, ούτως ή άλλως, συνηθισμένο φαινόμενο στην ΕΙΝΑΠ τις τελευταίες δεκαετίες.

Αυτή η στάση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ (που καλύπτεται πίσω από τη θέση περί “αναλογικών προεδρείων”) είναι συνέπεια της αντίληψής της γενικότερα για το μαζικό, συνδικαλιστικό κίνημα. Που αρχίζει και τελειώνει με τη δουλειά “ζύμωσης”, τις κινητοποιήσεις ρουτίνας, το δισταγμό μπροστά σε αποφασιστικές απεργιακές συγκρούσεις, την προσχηματική – όπως αποδεικνύεται – καταγγελία των άλλων παρατάξεων και την έμπρακτη ταύτιση του αγωνιστικού σχεδίου του με τις κυβερνητικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που κατά τ’ άλλα τις καταγγέλλει.

Γι’ αυτό ακόμα και στην κορυφαία μάχη του ασφαλιστικού αποκλιμάκωσε τις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη, περιέφερε επί 3 μήνες μια 48ωρη απεργία – φάντασμα σε συνεργασία με τις ηγεσίες ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ (χωρίς να την προσδιορίζει χρονικά) δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ανασυνταχτεί.

Τα ίδια έκαναν και οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και όταν επιτέλους προκηρύχτηκε η 48ωρη απεργία τα πάντα είχαν κριθεί. Οι κινητοποιήσεις εκ των πραγμάτων πήραν το χαρακτήρα διαμαρτυρίας για την τιμή των όπλων! Υπενθυμίζεται εδώ πως π.χ. στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ η πρόταση του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή για έναρξη του απεργιακού αγώνα ΠΡΙΝ την κατάθεση του ασφα-«ληστρικού» νομοσχεδίου, είχε ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΤΕΙ από Μέτωπο, ΔΗΚΝΙ, ΠΑΣΚ και ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ. 

Γιατί λοιπόν αφού και στο αγωνιστικό σχέδιο πήγαν “αναλογικά – αντιπροσωπευτικά” μαζί με τους Παναγόπουλους και με την ΔΑΚΕ, να μην πάνε και στα προεδρεία ; Οι συναγωνιστές υγειονομικοί και όλοι οι εργαζόμενοι του ΠΑΜΕ ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους !

Πιστεύουμε επίσης πως η αλλαγή στάσης – «κωλοτούμπα» του εκπροσώπου της ΑΙΚ μέσα στις λίγες μέρες που μεσολάβησαν από την προηγούμενη συνεδρίαση, συνιστά επίσης ΑΡΝΗΤΙΚΗ εξέλιξη. Υπενθυμίζουμε πως στην προηγούμενη συνεδρίαση ο εκπρόσωπος της ΑΙΚ είχε αναγνώσει κείμενο (που προφανώς αποτελούσε απόφαση της παράταξής του) το οποίο τασσόταν υπέρ «αντιμνημονιακού» προεδρείου.

Το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, οι ανεξάρτητοι μαχόμενοι νέοι γιατροί, οι ανεξάρτητοι ειδικευμένοι, οι δυνάμεις της αντισυστημικής – ριζοσπαστικής –αντικαπιταλιστικής αριστεράς, θα συνεχίσουμε, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, να ρίχνουμε το βάρος στις νοσοκομειακές συνελεύσεις, στους συλλόγους ειδικευόμενων, και στον συντονισμό των αγώνων από τα κάτω.

Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να εκπροσωπούμε τόσο το δικαίωμα όλου του πληθυσμού στην δημόσια – δωρεάν – σύγχρονη – ισότιμη – καθολική περίθαλψη όσο και τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας των υγειονομικών στην εργασιακή και επιστημονική αξιοπρέπεια.

 Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να είμαστε «ανυπάκουοι» τόσο στην καταστροφική πολιτική του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ όσο και στο μεγαλοδιευθυντικό – μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο της διαπλοκής.

Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των γιατρών, ειδικευόμενων αλλά και επικουρικών ειδικευμένων, τους οποίους η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θεωρεί παρακατιανούς σκλάβους και θυμάται την … «υγεία του λαού» και την «ενότητα του κλάδου» κάθε φορά που οι νέοι γιατροί ξεσηκώνονται και ασκούν το νόμιμο δικαίωμά τους για επίσχεση εργασίας χωρίς προσωπικό ασφαλείας.

 Θα συνεχίσουμε λοιπόν να είμαστε «ανυπάκουοι» στον συμβιβαστικό καθωσπρεπισμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ακριβώς όπως κάνουμε τόσα χρόνια με κάθε λογής Τσούκαλο, Λαοπόδη ή Παγώνη από όποια δεκανίκια κι αν στηρίζονται.

Ας το χαίρονται το προεδρείο τους για μια ακόμα φορά !

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΙΑΤΡΩΝ (ΑΡΣΙ)

[--->]

http://anemosanatropis.blogspot.gr/

Γι’ αυτό μας ψηφίσατε!

Ο καπετάνιος Τίλλαρντ, αφηγείται ο Ταμπούκι, παρακολούθησε από τη γέφυρα του πολεμικού σκάφους «Σαμπρίνα» τη γέννηση ενός μικρού νησιού. Κατέβασε δύο άνδρες στο νησί με την εντολή να βάλουν την αγγλική σημαία και το βάφτισε «Σαμπρίνα». Πριν να σηκώσει άγκυρα την επόμενη μέρα, η νήσος Σαμπρίνα είχε εξαφανιστεί. Σκέφτομαι αυτόν τον καπετάνιο που έσπευσε να βάλει υπερήφανα τη σημαία του σε ένα νησί που βούλιαξε την άλλη μέρα και μου φαίνεται ότι είναι μια πολύ ισχυρή αλληγορία της Πρώτη-Φορά-Αριστεράς.

του Κωνσταντίνου Πουλή

Δεν θα σχολιάσω την ομιλία του πρωθυπουργού για τα αποτελέσματα του Eurogroup, διότι αποφεύγω να γράφω σε οργίλο ύφος. Θα πω μόνο ότι διαθέτει πια όλα τα χαρακτηριστικά της κατεστημένης πολιτικής αγυρτείας, και κυρίως το απαραίτητο θράσος διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Με ενδιαφέρει, σε όσα έχει επιλέξει να επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για την υπεράσπισή του, ένα επιχείρημα, το οποίο θεωρώ κομβικό ως προς την αποτίμηση αυτών που συμβαίνουν αυτή την περίοδο. Αντιγράφω από την ομιλία του πρωθυπουργού:

Ποια είναι η λαθροχειρία η οποία (sic) διαπράττετε διαρκώς στον πολιτικό σας λόγο, στην ρητορική σας; Με έναν μαγικό τρόπο ξεχνάτε το γεγονός ότι στον τόπο έγιναν εκλογές τον Σεπτέμβρη μετά τη συμφωνία. Και έρχεστε διαρκώς να συγκρίνετε τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ζήτησε εντολή σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές τον προηγούμενο Γενάρη.
[…]

Εμείς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τιμήσαμε την πρώτη εντολή, που ήταν εντολή σκληρής διαπραγμάτευσης, μέχρις εκεί που δεν έπαιρνε. Και αμέσως μόλις καταλήξαμε σε συμφωνία, είχαμε την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, τη δημοκρατική ευθιξία να πούμε στον ελληνικό λαό: «Αυτό καταφέραμε. Ματώσαμε και αυτό καταφέραμε. Έλα να μας κρίνεις».

Αυτή νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη λαθροχειρία όλων των εποχών, και όχι αυτή που διαπράττει ο Μητσοτάκης, υπενθυμίζοντας τις προεκλογικές υποσχέσεις των πρώτων εκλογών.

Θα εξηγήσω αμέσως γιατί. Κατ’ αρχάς αυτό που περιγράφει ο πρωθυπουργός ως έντιμη και ειλικρινή πράξη συνίσταται στο ότι πρώτα ελήφθη η κρίσιμη απόφαση της συνθηκολόγησης, προδίδοντας μαζί εκλογές και δημοψήφισμα, και μετά ζητήθηκε η γνώμη του ελληνικού λαού. Το επίδικο συνεπώς ήταν πια όχι τι πρέπει να γίνει, αλλά αν πιστεύουμε ότι πρέπει να συνεχίσει τη διεκπεραίωση ο Τσίπρας ή να αναλάβει πάλι ο Σαμαράς. Αυτό δεν είναι πολιτικό ερώτημα, είναι σιωπηρή αποδοχή των όρων των δανειστών, και μετά επιλογή διαχειριστή. Όταν οι πολίτες είχαν ερωτηθεί για το περιεχόμενο της πολιτικής, στο δημοψήφισμα, είχαν απαντήσει.

Το δεύτερο ζήτημα είναι πιο ουσιαστικό: ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι ο κόσμος τον ψήφισε γνωρίζοντας. Πράγματι, θα μπορούσε ο κόσμος να στραφεί μαζικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τη ΛΑΕ και δεν το έκανε, συμφωνώντας έτσι εμπράκτως με τη θέση ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Αυτό είναι σωστό, αλλά δεν είναι για να καμαρώνεις, είναι η μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά.

Αυτό που περιγράφει κατ’ ουσίαν συνίσταται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όχι μόνο να υπογράφει μνημόνιο και μετά μνημόνια, (λέγοντας τα γνωστά καλαμπούρια για «Συμφωνία που θα υλοποιηθεί χωρίς να καταδικάζει την κοινωνία στην ύφεση» και «αξιοποίηση της ευελιξίας που προσφέρει το πρόγραμμα», όπως ο Σαμαράς μιλούσε για το «άλλο μείγμα πολιτικής»), αλλά να πάρει τον λαό με το μέρος των μνημονίων. 

Να εκμηδενίσει κάθε αντίσταση. Αυτό, αντί να είναι το επιχείρημά τους, θα είναι το παντοτινό τους όνειδος.

Μέχρι τώρα, η πολιτική που ακολουθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις συναντούσε ισχυρές κοινωνικές αντιδράσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να κάνει κάτι που δεν θα κατάφερνε ποτέ η άλλη πλευρά: Ενσάρκωσε την αμφισβήτηση, την οδήγησε σε ένα απολύτως προβλέψιμο και προκαθορισμένο αδιέξοδο, και έκτοτε σέρνει τον χορό του διασυρμού κάθε αντίστασης λέγοντας «Προσπαθήσαμε και αποτύχαμε», άρα όλες οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες. 

Η αποτυχία όμως είναι δική τους, δεν είναι αποτυχία κάθε αντίστασης και κάθε αντίλογου. 

Λένε με απαράμιλλο θράσος πως ο κόσμος ήξερε τι ψήφιζε. Έχουν δίκιο. 

Παραλείπουν να αναφέρουν πως το γεγονός ότι κατάφεραν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει μνημόνιο είναι το ιστορικών διαστάσεων χτύπημα που κατάφεραν εις βάρος της μάχης κατά των πολιτικών λιτότητας. Φτάσαμε στο «Δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε την ειλικρίνεια των προθέσεών μας». Πραγματικά, νομίζετε ότι ενδιαφέρει κανέναν η πρόθεση του υπουργού, όταν θα υπογράψει απελευθέρωση των πλειστηριασμών;

Ρωτούν πολλές φορές οι συριζαίοι: μα το ίδιο είμαστε; Το ίδιο είναι να έχεις τον Τσακαλώτο ή τον Δρίτσα, το ίδιο να έχεις τον Δένδια και τον Σταϊκούρα; 

Δεν είναι. Να αντιστρέψω όμως το ερώτημα: τι σημασία έχει; Θα έλεγα πως ισχύει το ακριβώς αντίθετο: από τη σκοπιά του κατεστημένου, είναι απείρως βολικότερο να έχεις έναν γλυκούλη κύριο να εφαρμόζει μνημόνια, παρά τον Σαμαρά. 

Η εμμονή τους λοιπόν στο πόσο διαφέρουν κάνει τα πράγματα χειρότερα, για τον ίδιο λόγο. 

Για τους υπουργούς έχει διαφορά αν είναι εκείνοι ή άλλοι που διαχειρίζονται την κατάσταση. 

Για μας όχι. Για μας σημασία έχει ο Δρίτσας μόνο στο βαθμό που συζητούμε για το λιμάνι του Πειραιά, ο Τσακαλώτος στο βαθμό που συζητούμε για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί στην προσωρινή (!) προστασία της πρώτης κατοικίας και την πώληση των δανείων σε κοράκια, μετά δεν μένει τίποτα να συζητήσουμε. 

Μόνο πόσο γρήγορη είναι η εξαχρείωση που προκαλεί η εξουσία.

Το ότι κάθονται και παριστάνουν ότι κυβερνούν οφείλεται στο ότι η εξουσία είναι γλυκιά, υπό οποιουσδήποτε όρους. Όποιος έχει τσίπα, δεν γλείφει εκεί που έφτυνε. Δεν ταυτίζεται με όσους έκρινε, δεν επαναλαμβάνει τα επιχειρήματά τους.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερο δώρο στους δανειστές από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι απλός και εκείνοι τον ήξεραν από την αρχή. Ο κόσμος που αντιστεκόταν και διαδήλωνε ήταν πραγματικό εμπόδιο, το ίδιο και η άνοδος των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων. Η επιλογή να πιεστεί να συνθηκολογήσει η ίδια η πλευρά που διαφωνούσε, αντί να συνεργάζονται οι πρόθυμοι, ήταν στρατηγική επιλογή των δανειστών, εξ ου και η απόσυρση της στήριξης προς τον Σαμαρά. 

Με αυτή την έννοια, το ίδιο το γεγονός για το οποίο ο πρωθυπουργός επαίρεται είναι ότι εκμηδένισε κάθε αντίσταση στην ασκούμενη πολιτική, εντός και εκτός βουλής. Τελευταία πράξη αυτής της αποπολιτικοποιημένης διαδικασίας είναι η αυτόματη λήψη πρόσθετων μέτρων που παρακάμπτει το κοινοβούλιο, με προεδρικό διάταγμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη βουλή επιδόθηκε στην αναίρεση της κριτικής που του ασκεί η Νέα Δημοκρατία, λέγοντας ότι:

«Δεν μπορεί να λέτε τις μονές μέρες ότι οδηγούμε τη χώρα εκτός ευρώ και να κατηγορείτε ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις ζυγές μέρες ότι τα υπογράφουμε όλα και έχουμε γονατίσει στους δανειστές. Δεν μπορεί να λέτε τις μονές μέρες ότι είμαστε ταξικοί αποστάτες και τις ζυγές ιδεοληπτικοί Αριστεριστές».

Όντως, η επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας είναι αφελής και αντιφατική. Η αλήθεια βρίσκεται στις ζυγές μέρες για το πρώτο δίλημμα και στις μονές για το δεύτερο, δηλαδή: τα υπογράφουν όλα και είναι ταξικοί αποστάτες.

Επιμένουν ότι το ζήτημα είναι πώς φτάσαμε ως εδώ. Πόσον καιρό διαρκεί αυτό το επιχείρημα; Ως πότε θα μπορούν να επικαλούνται ότι οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι; Αντί για απάντηση, κλείνω με μία τελευταία ιστορία βύθισης, σαν αυτή με την οποία ξεκίνησα:

Το έτος 1790 στο Καράκας, στη διάρκεια ενός σεισμού, ένα μέρος του γρανιτώδους εδάφους βυθίστηκε και σχηματίστηκε μια λίμνη διαμέτρου εφτακοσίων μέτρων και βάθους 24-30 μέτρων. Ήταν μέρος του δάσους του Αριπάο αυτό που βυθίστηκε και τα δέντρα παρέμειναν πράσινα κάτω από το νερό για αρκετούς μήνες.

Αρκετούς μήνες, αγαπητοί συριζαίοι, θα πει «όχι για πάντα». Όσο και να κρατήσει αυτό το παραμύθι με το «τι κακοί που ήταν οι προηγούμενοι», κάποια στιγμή αυτό το δέντρο θα σαπίσει.

Υ.Γ.: Για το ότι ο κόσμος των διαδηλώσεων είναι μπερδεμένος και αμήχανος ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβε την εξαπάτηση αυτή με χαμόγελα και κέφια, χωρίς καμία τσίπα, αλλά οπωσδήποτε και ο ίδιος ο κόσμος, που πόνταρε τις ελπίδες του σε όποιον του έλεγε ότι τα πράγματα γίνονται χωρίς ρίσκο. 

Ο pitsirikos με τα κείμενά του επέμενε να σπάει ένα ταμπού που είναι απαράβατο για όποιον θέλει να είναι αρεστός: έβριζε τον κόσμο που ψηφίζει, χάφτει και λέει ασυναρτησίες. Το βρισίδι στους πολιτικούς και τους τραπεζίτες είναι κοινός τόπος, δεν ωφελεί από ένα σημείο και μετά. Είναι χρήσιμο να υπάρχουν άνθρωποι που με ταλέντο και αιχμηρότητα θα υπενθυμίζουν ότι ο πολυαγαπημένος μας λαός δεν είναι αλάνθαστος.

 [-->]

Τι πανηγυρίζει ο ανόητος;

Συγχαρητήρια! Πετύχαμε Μνημόνιο

«Η Ελλάδα πέτυχε μια σημαντική διαπραγματευτική επιτυχία στην Ευρώπη. Σε μια σκληρή και δύσκολη, ίσως για πρώτη φορά αληθινή διαπραγμάτευση, θέσαμε τους στόχους, ήμασταν συγκροτημένοι, δείξαμε αποφασιστικότητα αλλά και ευελιξία και πετύχαμε στο τέλος τον βασικό μας σκοπό». Αυτή ήταν η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα μετά το τέλος του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου πέρυσι. Τότε χρειάστηκε λίγος χρόνος μέχρι να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς πετύχαμε εκείνο το βράδυ. Αυτή τη φορά θα χρειαστεί ακόμα λιγότερος.

του Κώστα Εφήμερου

Το crawl που περνούσε κάτω από τις δηλώσεις Τσακαλώτου στην ΕΡΤ έγραφε «Συμφωνία χωρίς νομοθέτηση επιπρόσθετων μέσων» και αυτό είναι απόλυτα ακριβές. Απλά οι λέξεις δεν λένε πάντα την αλήθεια, γιατί εκτός από τη λέξη «συμφωνία» που από καιρό έχουμε βαλθεί να την μετατρέψουμε σε κακόσημη, οι υπόλοιπες λέξεις της πρότασης περιγράφουν ένα δυσοίωνο άμεσο μέλλον.

Ας πάρουμε πρώτα τη φράση «χωρίς νομοθέτηση». Είναι επιτυχία αυτό; Θα ήταν αν σήμαινε ότι δεν θα χρειαστεί να πάρουμε τα μέτρα αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό: Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος υποστήριξε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «κατάλαβε ότι δεν μπορεί να γίνει οτιδήποτε δεν έχει νομική βάση» και ότι «δεχτήκανε ότι η ελληνική πρόταση θα είναι η βάση της συμφωνίας» (κάπου θα το έχετε ξανακούσει αυτό). 

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι -όπως ήταν φυσικό- το ΔΝΤ δεν έκανε πίσω στις απαιτήσεις του για ξεκάθαρα νέα μέτρα. Αυτά θα τα συζητήσει τις επόμενες 10 ημέρες, θα τα βάλει σε ένα χαρτί το οποίο θα χρησιμοποιεί ο νέος Μηχανισμός Δημοσιονομικής Σταθερότητας και όποτε ο προϋπολογισμός θα πέφτει έξω θα τα εφαρμόζει χωρίς να χρειαστεί να τα περάσει από τη Βουλή, μόνο με την υπογραφή Παυλόπουλου.

 Όταν λέμε λοιπόν «χωρίς νομοθέτηση» εννοούμε «χωρίς να χρειάζεται να περνάνε τα μέτρα από τη Βουλή με κίνδυνο να καταψηφιστούν» και όταν λέμε «βάσει της ελληνικής πρότασης» εννοούμε ότι «φυσικά ο Τσίπρας δεν ήθελε να κοψοχολιάζει κάθε φορά μετρώντας ψήφους».

Για να πάθουμε όμως ακόμα μεγαλύτερη κατάθλιψη να σημειώσω και το εξής: Ο Τσακαλώτος λέει ότι ο Κόφτης «δεν θα περιλαμβάνει μείωση δαπανών στους ευαίσθητους τομείς της άμυνας και του κοινωνικού κράτους». 

Αν ξεπεράσουμε του που έχω γραμμένη προσωπικά την ευαισθησία για την άμυνα και τα εξοπλιστικά που συνεχίζουμε κανονικά, καλό θα ήταν να γνωρίζετε ότι όπως φαίνεται μια απλή ανάγνωση στο ήδη υπάρχον Μνημόνιο και στο αναθεωρημένο που βρίσκεται στο Open Project  η κατηγορία «κοινωνικό κράτος» δεν περιλαμβάνει τους μισθούς και τις συντάξεις, όπως πολλοί έσπευσαν να υποστηρίξουν.

 Σε αυτό το κεφάλαιο θα βρείτε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και άλλες ρυθμίσεις για το «ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας» για τα οποία προβλέπεται έτσι και αλλιώς μείωση κατά 50% στη συμφωνία που θα ψηφιστεί πριν τις 24 Μαΐου.

Πάμε όμως τώρα στο σημαντικό στοιχείο, αυτό της «μη λήψης επιπρόσθετων μέτρων»: Όταν λέμε όχι στα επιπλέον μέτρα δεν εννοούμε ότι δεν θα πάρουμε καινούρια μέτρα. Ακριβώς το αντίθετο! 

Η αναφορά γίνεται μόνο για τα μέτρα του «Κόφτη». Αλλά μέχρι το βράδυ της 23ης Μαΐου η ελληνική κυβέρνηση θα έχει ψηφίσει ένα νέο πακέτο μέτρων που θα περιλαμβάνει μια ντουζίνα νέους φόρους, αύξηση στο ΦΠΑ, περικοπές δημοσίων δαπανών, προστασία 1ης κατοικίας μόνο για 6 μήνες ακόμα, πώληση όλων των δανείων (πράσινων και κόκκινων) στα κοράκια και δεσμεύσεις για μαζικές απολύσεις.

 Η πλειοψηφία αυτών των μέτρων βρίσκεται ήδη στην διαρροή της ενδιάμεσης συμφωνίας που δημοσιεύσαμε ως Μνημόνιο 3.5 πριν από περίπου ένα μήνα. Από την ανάλυση που έχουμε κάνει τα μέτρα και οι δημοσιονομικές περικοπές που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό φτάνουν τα 4 δισ. ευρώ. Άρα περιμένουμε να δούμε αρκετά μέτρα να προστίθενται τις επόμενες ημέρες.

Εκτός αυτού αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατά την ομιλία του έκανε για πρώτη φορά λόγο σε 5,7 δισ. και όχι 5,4 που ξέραμε μέχρι σήμερα ενώ σε άλλο σημείο ανέφερε «πιστεύω ότι έχουμε έρθει σχεδόν σε συμφωνία για ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων (sic) αξίας 3,5% του ΑΕΠ (αυτό σημαίνει 5,4 δισ. ευρώ) και νομίζω ότι έχουμε πετύχει και ακόμα μεγαλύτερο στόχο από αυτό (αυτά είναι τα 5,7 δισ. ευρώ). 

Γιατί όμως ο Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας να προσφέρει περισσότερα ακόμα και από αυτά που ζητάνε οι δανειστές; Η απάντηση κρύβεται σε άλλο σημείο της δήλωσης του, εκεί που είπε «τον Οκτώβριο κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού θα δούμε αν υπάρχει κάποια απόκλιση μικρή, π.χ. της τάξης του 0,3% και μόνο αν χρειαστεί θα ενεργοποιηθεί ο νέος μηχανισμός για κάποιες περικοπές». 

Μπίνγκο! 

Ο προγραμματισμός της κυβέρνησης είναι να περάσουν λίγα μέτρα παραπάνω τώρα προκειμένου να μην υπάρχει μεγάλη απόκλιση στο τέλος της χρονιάς και αν όλα πάνε καλά να έχει «κάβα» προκειμένου να αποδείξει ότι ο μηχανισμός δεν θα είναι απλά «κόφτης» αλλά θα μπορεί να λειτουργεί και ως «ανακούφισης», πληρώνοντας ίσως κάποια παραπάνω από τα χρωστούμενα του Ελληνικού Δημοσίου (επίσης μνημονιακή υποχρέωση).  

Αυτό που συμφωνήσαμε σήμερα είναι ένα ακόμα σκληρό μνημόνιο, ίδιας λογικής με όλα τα προηγούμενα αποτυχημένα. Μόνο που αυτή τη φορά ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να το περάσει από τη Βουλή σε 13 ημέρες, υποσχόμενος στους βουλευτές του ότι θα είναι το τελευταίο και ότι δεν θα τους υποβάλει ξανά στη βάσανο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

 Για όσους θέλουν να τα αμφισβητήσουν όλα αυτά θα πρέπει να εξηγήσουν τι άλλο μπορεί να σημαίνει η ανακοίνωση του Eurogroup που αναφέρει:  «In this context, the Eurogroup looks forward to receive rapidly the draft supplemental MoU, including the final full list of prior actions». Το rapidly σημαίνει άμεσα, το draft supplemental σημαίνει προσχέδιο συμπληρωματικού και το MoU ξέρετε πολύ καλά τη σημαίνει.

Όσο για το χρέος. Αυτό που συμφώνησε η κυβέρνηση, όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι το εξής: Θα πάρει μια γενναία πρώτη δόση από το νέο πρόγραμμα του ESM, ίσως και μεγαλύτερη από ότι ήταν συμφωνημένο πέρυσι (και αυτή είναι η μόνη επιτυχία της Ελλάδας αφού φαίνεται να αποφεύγει την υπο-δόση), προκειμένου να πληρώσει κάποια από τα χρωστούμενα του Ελληνικού δημοσίου (αν ακολουθήσετε το χρήμα θα δείτε που θα καταλήξουν αυτά τα χρήματα) και εφόσον περάσει τα μέτρα, συμφωνήσει τα συμπληρωματικά και νομοθετήσει τον Μηχανισμό Δημοσιονομικής Προσαρμογής, τότε του χρόνου τον Μάιο θα μπορεί να ελπίζει σε μια αναπροσαρμογή των δόσεων του ελληνικού χρέους μέχρι το 2018 (ότι έγραφα χθες στο άρθρο μου The Endgame ) και αν φτάσει στο εξωγήινο 3,5% τότε σε δύο χρόνια μπορεί να γίνει μια συζήτηση για την ανακούφιση (με κάποια επιμήκυνση ή αναπροσαρμογή επιτοκίων και σε κάθε περίπτωση χωρίς κούρεμα) αλλάζοντας την ωρίμανση του.

Τις επόμενες 13 ημέρες θα μάθετε για το νέο Μνημόνιο. Τον Μάιο του 2017 θα δείτε ότι δεν άξιζε τον κόπο και στο τέλος του 2018... ε λοιπόν κανείς δεν ξέρει πως θα είναι η Ελλάδα στο τέλος του 2018. Πάντως δεν θα είναι επενδυτικός παράδεισος για τους Έλληνες, παρά μόνο για τους ξένους.

Υ.Γ. Ό,τι έγραψα χθες το υποστηρίζω και σήμερα 100%

[--->] 

 ThePressProject ‏@ThePressProject 46m46 minutes ago

Μα τι γίνεται... 5,4 δισ είχαν κλειδώσει τα μέτρα. 5,7 είπε χθες ο Τσακαλώτος. 5,8 δισ. λέει τώρα ο Ντάισεμπλουμ.

 https://twitter.com/ThePressProject