Οι πόλεμοι στη Συρία και στο Ιράκ γίνονται και για το νερό
Το περιοδικό Foreign Affairs δημοσίευσε ένα άρθρο για
τον πόλεμο του νερού μεταξύ της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ με τίτλο : «Ποτάμια της Βαβυλώνας».
Η Τουρκία έχει κατασκευάσει πολλά φράγματα , σε όλη τη χώρα, για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, και την ανάπτυξη της γεωργίας. Όταν βρισκόμουν στην ανατολική Τουρκία το 1990, είδα να κατασκευάζονται πολλά νέα έργα της GAP (SoutheasternAnatolia Project) και μεγάλες ποσότητες νερού να κατευθύνονται τώρα στις άγονες περιοχές, νοτιοανατολικά, μέσα από ανοικτά κανάλια. Μεγάλες ποσότητες νερού σπαταλιούνται λόγω της εξάτμισης, αλλά και λόγω της επιλογής εντατικών καλλιεργειών οι οποίες χρειάζονται πολύ νερό, σε περιοχές υψηλών θερμοκρασιών και σε μεγάλο βαθμό ερημοποιημένες.
Το νερό που σήμερα πηγαίνει στους Τούρκους γεωργούς πρώτα πήγαινε στον Τίγρη και στον Ευφράτη, στη Συρία και το Ιράκ. Τρία χρόνια συνεχούς ξηρασίας στη Συρία, από το 2006-2009, ανάγκασαν πολλούς αγρότες να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στις πόλεις:
Από το 2011, η ξηρασία ανάγκασε πάνω από 1,5 εκατομμύρια εξαθλιωμένους αγρότες να εγκαταλείψουν τη γη τους. Η εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες ήταν μια καλή πηγή στρατολόγησης για τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και ομάδες, όπως το Ισλαμικό Κράτος και η Αλ Κάιντα. Από μαρτυρίες δημοσιογράφων και ακτιβιστών στις εμπόλεμες περιοχές, μαθαίνουμε ότι η έλλειψη βοήθειας από την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ξηρασίας ήταν η βασική αιτία της εξέγερσης. Επιπλέον, μελέτη του 2011 δείχνει ότι τα προπύργια των ανταρτών στο Χαλέπι, στο Ντέιρ αλ-Zour και στη Ράκκα, ήταν οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση του τομέα της γεωργίας.
Το ίδιο και στο Ιράκ, αν όχι χειρότερα. Οι πιο εύφορες περιοχές έχουν χάσει την καλλιεργητική τους βάση και οι αγρότες ζητούν λύσεις και μεγαλύτερη υποστήριξη.
Στην Καρμπάλα, στο Ιράκ, οι απελπισμένοι αγρότες εγκαταλείπουν τη γη τους. Στη Βαγδάτη, οι φτωχότερες συνοικίες εξαρτώνται από τον Ερυθρό Σταυρό για το πόσιμο νερό. Ανά διαστήματα, ο Ερυθρός Σταυρός παρέχει περισσότερα από 150.000 λίτρα νερό την ημέρα. Νοτιότερα, οι ελώδεις περιοχές του Ιράκ, οι μεγαλύτερες στη Μέση Ανατολή, εξαφανίζονται αφότου τις πλημύρισαν και πάλι μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Στην πόλη Chibayish, στα έλη, την οποία επισκέφθηκε πρόσφατα ένας από τους συντάκτες του άρθρου αυτού, τα βουβάλια και τα ψάρια πεθαίνουν. Σήμερα, η γεωργία μπορεί να θρέψει το πολύ 60.000 άτομα. Αυτά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι θα αντιμετωπίσουν τρομερές δυσκολίες αν οι υδάτινοι πόροι συνεχίζουν να μειώνονται.
Σκουριές :Τίποτα δεν έχει τελειώσει
Προσυγκεντρώσεις:
9:30 π.μ. Φανάρια Ιερισσού
10:00 π.μ. Κόμβος Μ. Παναγίας
Έξω οι χρυσοθήρες απ΄τη Χαλκιδική
Τίποτα δεν έχει τελειώσει
Αποχαρακτηρισμός Τώρα!
Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής & Θεσσαλονίκης
«Εκσυγχρονίζεται» η καταστολή κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων
«Όποιος με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης
εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως σιδηροδρόμου, αεροπλάνου,
λεωφορείου, ταχυδρομείου που προορίζονται για κοινή χρήση τιμωρείται με
φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών».
Αυτό προβλέπει το άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα,
συμπληρώνοντας ότι «αν η πράξη τελέστηκε από αμέλεια, επιβάλλεται φυλάκιση
μέχρι έξι μηνών». Πρόκειται για μια διάταξη που αποσκοπεί στο χτύπημα καταλήψεων
συγκοινωνιακών εγκαταστάσεων και μπλόκων στους δρόμους.
Έρχεται, λοιπόν, ο… μεγάλος δημοκράτης Νίκος Παρασκευόπουλος,
υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, να εκσυγχρονίσει αυτή τη διάταξη. Πώς;
Αυστηροποιώντας την και κάνοντάς την πιο σαφή και πιο ευρεία.
Με το άρθρο 27 του νομοσχέδιου για το Σύμφωνο Συμβίωσης, το
άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα τροποποιείται ως εξής:
«1.Όποιος με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης
εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητοδρόμου,
σιδηροδρόμου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλεγράφου που
προορίζονται για κοινή χρήση τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος.
2. Αν η πράξη της παρ. 1 είχε σημαντική διάρκεια επιβάλλεται
φυλάκιση μέχρι τρία έτη.
3. Αν η πράξη της παρ. 1 ήταν ασήμαντη, ιδίως αν ήταν μικρής
έκτασης ή διάρκειας επιβάλλεται φυλάκιση μέχρι έξι μηνών».
Όπως διαπιστώνουμε, το κατασταλτικό πνεύμα της διάταξης
παραμένει το ίδιο (μόνο η καταδίκη λόγω αμέλειας φεύγει), ενώ παράλληλα
διευρύνεται το πεδίο εφαρμογής της με τη σαφή προσθήκη των αυτοκινητόδρομων,
έτσι που να μην υπάρχει νομική διέξοδος διαφυγής (π.χ. να υποστηρίξει η
υπεράσπιση του κατηγορούμενου ότι η συγκοινωνία μπορούσε να γίνει από
γειτονικούς δρόμους).
Πλέον, η κατάληψη αυτοκινητόδρομου είναι εξ ορισμού αδίκημα.
«Στο πεδίο προστασίας της διάταξης εντάσσονται ρητά και οι αυτοκινητόδρομοι»,
αναφέρει η αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου, για να φανεί καθαρά ότι πλέον
κανένας δε θα μπορεί να ξεφεύγει από την καταδίκη. Επίσης, αυστηροποιείται το
πλαίσιο της ποινής, που μπορεί να φτάσει ακόμα και τα τρία χρόνια, με την
αόριστη διατύπωση «σημαντική διάρκεια». Ποιος θα κρίνει ποια διάρκεια είναι
σημαντική, ώστε να λειτουργήσει η επιβαρυντική περίσταση; Τα αστικά δικαστήρια,
ανάλογα με τις ανάγκες της κρατικής καταστολής.
Κυριολεκτικά για ξεκάρφωμα, ο Παρασκευόπουλος προσθέτει στον
Ποινικό Κώδικα μια άλλη διάταξη που λέει ότι το δικαστήριο «δύναται να
απαλλάξει το δράστη από την ποινή, εφόσον πεισθεί ότι δεν χρειάζεται να
επιβληθεί ποινή, αν ο δράστης τέλεσε την πράξη για την προάσπιση μείζονος
κοινωνικού συμφέροντος».
Ποιο αστικό δικαστήριο θα κρίνει ότι ένα μπλόκο αγροτών που
έκοψε την εθνική οδό Αθήνας-Θεσσαλονίκης ή η κατάληψη του αμαξοστάσιου του
Μετρό από τους εργαζόμενους, έγινε για την προάσπιση μείζονος κοινωνικού
συμφέροντος; Θεωρήθηκαν ποτέ τα αιτήματα των αγροτών ή τα αιτήματα των
εργαζόμενων στις συγκοινωνίες μείζονος κοινωνικού συμφέροντος;
Η κυρίαρχη αντίληψη υποστηρίζει διαχρονικά ότι αυτά είναι
συντεχνιακά συμφέροντα, τα οποία μάλιστα διεκδικούνται σε βάρος του γενικού
κοινωνικού συμφέροντος.
Κι αυτή η αντίληψη θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί, γιατί αν μια
κατάληψη ή ένα μπλόκο φτάσει στα δικαστήρια, θα έχει προηγηθεί σύγκρουση των
καταληψιών με την πολιτική εξουσία, λυσσασμένη προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ και
μετά επιχείρηση καταστολής.
Επομένως, η υπόθεση θα φτάσει στα δικαστήρια «ζωγραφισμένη» με
χρώματα κοινωνικής απαξίας, ως μια κινητοποίηση που στράφηκε ενάντια στα
συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα αστικά
δικαστήρια συμπεριφέρονται με στυγνή κατασταλτική διάθεση, θέλοντας να στείλουν
ευρύτερα μηνύματα. Αν αρχίσουν να απαλλάσσουν τους αγωνιζόμενους, θα περάσει το
μήνυμα ότι το παράδειγμά τους μπορούν ν’ ακολουθήσουν και άλλοι εργαζόμενοι, με
αποτέλεσμα ν’ αρχίσει σιγά-σιγά να δημιουργείται μια νομολογία που θα ακυρώνει
το νόμο.
Γι’ αυτό και τα αστικά δικαστήρια θα είναι άτεγκτα.
Αυτό το ξέρει πολύ καλά ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου Ν.
Παρασκευόπουλος, γι’ αυτό και χρησιμοποιεί τόσο γενικόλογες και ασαφέστατες
διατυπώσεις, αφήνοντας στα αστικά ποινικά δικαστήρια την απόλυτη δικαιοδοσία
ερμηνείας και εφαρμογής τους.
Τι μένει απ’ όλο αυτό το νομοθέτημα; Η διεύρυνση του πεδίου
εφαρμογής του, με τη σαφή αναφορά σε αυτοκινητόδρομους, και η
αυστηροποίηση-συγκεκριμενοποίηση του πλαισίου των ποινών, με σκοπό να
λειτουργήσουν τρομοκρατικά-αποτρεπτικά. Με πρώτο στόχο τους αγρότες, που έχουν
ανακοινώσει ότι θα στήσουν μπλόκα από το Γενάρη.
Το μήνυμα που τους στέλνει η κυβέρνηση είναι: καθήστε στην
άκρη του δρόμου και διαμαρτυρηθείτε όσο θέλετε, μην τολμήσετε όμως να κόψετε
την κυκλοφορία, γιατί μπορεί να φάτε μέχρι και τρία χρόνια φυλακή.
Το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανέστατο.Η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τη βεβαιότητα ότι η περίοδος ανοχής της έλαβε τέλος και ότι το
μούδιασμα των εργαζόμενων μαζών θα το διαδεχτεί κύμα κινητοποιήσεων,
αναβαθμίζει το κατασταλτικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους ενάντια στις πιο
μαχητικές μορφές κινητοποιήσεων, στέλνοντας το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένη να
επιβάλει τη μνημονιακή πολιτική «διά πυρός και σιδήρου».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)