Οι πόλεμοι στη Συρία και στο Ιράκ γίνονται και για το νερό

Το περιοδικό Foreign Affairs δημοσίευσε ένα άρθρο για τον πόλεμο του νερού μεταξύ της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ με τίτλο : «Ποτάμια της Βαβυλώνας».

Η Τουρκία έχει κατασκευάσει  πολλά φράγματα  , σε όλη τη χώρα, για την παραγωγή  ηλεκτρικής ενέργειας, και την ανάπτυξη της  γεωργίας. Όταν βρισκόμουν στην ανατολική Τουρκία το 1990, είδα να κατασκευάζονται  πολλά νέα έργα της GAP (SoutheasternAnatolia Project) και μεγάλες ποσότητες  νερού να κατευθύνονται τώρα στις άγονες περιοχές, νοτιοανατολικά, μέσα από  ανοικτά κανάλια. Μεγάλες ποσότητες νερού σπαταλιούνται  λόγω της εξάτμισης, αλλά και λόγω της επιλογής εντατικών καλλιεργειών  οι οποίες χρειάζονται πολύ νερό, σε περιοχές υψηλών  θερμοκρασιών και σε μεγάλο βαθμό ερημοποιημένες.

Το νερό που σήμερα πηγαίνει  στους  Τούρκους γεωργούς  πρώτα πήγαινε στον Τίγρη και στον Ευφράτη, στη Συρία και το Ιράκ. Τρία χρόνια συνεχούς ξηρασίας στη Συρία, από το 2006-2009, ανάγκασαν  πολλούς αγρότες να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στις πόλεις:

Από το 2011, η ξηρασία ανάγκασε πάνω  από 1,5 εκατομμύρια εξαθλιωμένους  αγρότες να εγκαταλείψουν τη γη τους. Η εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες ήταν μια καλή πηγή  στρατολόγησης   για τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και  ομάδες, όπως το Ισλαμικό Κράτος  και η Αλ Κάιντα. Από μαρτυρίες δημοσιογράφων και ακτιβιστών  στις εμπόλεμες περιοχές, μαθαίνουμε ότι η έλλειψη βοήθειας από την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ξηρασίας ήταν η βασική αιτία της εξέγερσης. Επιπλέον, μελέτη του 2011 δείχνει ότι τα προπύργια των ανταρτών στο Χαλέπι, στο Ντέιρ αλ-Zour και στη Ράκκα, ήταν οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση του τομέα της γεωργίας.

Το ίδιο και στο Ιράκ, αν όχι χειρότερα. Οι πιο εύφορες περιοχές έχουν χάσει την καλλιεργητική τους  βάση και οι αγρότες ζητούν λύσεις και μεγαλύτερη υποστήριξη.

Στην Καρμπάλα, στο Ιράκ, οι απελπισμένοι αγρότες εγκαταλείπουν τη γη τους. Στη Βαγδάτη, οι φτωχότερες συνοικίες εξαρτώνται από τον Ερυθρό Σταυρό για το πόσιμο νερό. Ανά διαστήματα, ο Ερυθρός Σταυρός παρέχει περισσότερα από 150.000 λίτρα νερό την ημέρα. Νοτιότερα, οι ελώδεις  περιοχές  του Ιράκ, οι  μεγαλύτερες  στη Μέση Ανατολή, εξαφανίζονται  αφότου  τις  πλημύρισαν και πάλι μετά την  ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Στην πόλη Chibayish, στα έλη, την οποία επισκέφθηκε πρόσφατα ένας από τους συντάκτες του άρθρου αυτού, τα βουβάλια και τα ψάρια πεθαίνουν. Σήμερα, η  γεωργία μπορεί να θρέψει  το πολύ  60.000 άτομα. Αυτά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι θα αντιμετωπίσουν τρομερές  δυσκολίες αν οι υδάτινοι  πόροι συνεχίζουν να μειώνονται.

Η έκθεση της CIA για το πρόγραμμα δολοφονίας προσώπων ιδιαίτερης επικινδυνότητας

 

                                               Το εξώφυλλο της έκθεσης

Τα WikiLeaks δημοσιοποίησαν μυστική έκθεση της CIA ,του Γραφείου διακρατικών υποθέσεων σχετικά με τς επιχειρήσεις δολοφονίας προσώπων ιδιαίτερης επικινδυνότητας (HVT) - με άλλα λόγια, τη σύλληψη και θανάτωση σημαντικών εχθρικών στρατιωτικών στόχων για τις Ηνωμένες Πολιτείες - ως μέρος μιας συνολικότερης στρατηγικής καταστολής εξεγέρσεων.

Πρόκειται για την πρώτη από μια σειρά διαρροές που αφορούν τη CIA.

.Η έκθεση δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου του τρόπου σκέψης και  σχεδιασμού της αμερικανικής τακτικής καταστολής εξεγέρσεων, και αποκαλύπτει ότι οι πολιτικές αυτές εξακολουθούν να εφαρμόζονται παρά τις αποτυχίες τους. 

Η 18 σελίδη έκθεση με τίτλο "Πως οι επιχειρήσεις δολοφονίας προσώπων ιδιαίτερης επικινδυνότητας  μπορούν να γίνουν  αποτελεσματικό εργαλείο καταστολής εξεγέρσεων ", που κυκλοφόρησε στις 7 Ιουνίου του 2009,έχει χαρακτηριστεί ως Secret // NOFORN, δηλαδή στη δεύτερη υψηλότερη βαθμίδα διαβάθμισης- τυχόν διαρροή της θεωρείται ότι μπορεί να βλάψει σοβαρά την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ - και η διάθεση της απαγορεύεται αυστηρά σε πολίτες ξένων χωρών.

[--->]

Πετρέλαιο, Σύνοδος τρόμου

Η ενέργεια είναι ένα όπλο. Και από τότε που το παγκόσμιο βιομηχανικό σύστημα πέρασε από τον άνθρακα στο πετρέλαιο (και στο φυσικό αέριο) οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο συμμετέχουν με όλα τα μέσα σε έναν πόλεμο.

Η σύνοδος κορυφής  του ΟΠΕΚ, που ήταν να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία για τη μείωση της παραγωγής της απέτυχε, παρά την δηλωμένη υποστήριξη  δύο μελών του ΟΠΕΚ μεγάλου ειδικού βάρους, όπως το Ιράν και η Βενεζουέλα. Έτσι, η αυριανή Ολομέλεια  δεν θα πάρει κατά τα φαινόμενα καμία νέα απόφαση. Ωστόσο, η κατάσταση στην αγορά από την πλευρά των παραγωγών είναι ανησυχητική: οι τιμές του πετρελαίου έπεσαν κατακόρυφα (από τα 100 και πάνω δολάρια το βαρέλι, στα μόλις 74 για την ποιότητα WTI), οι προβλέψεις για ζήτηση σε ελαφρά μείωση (-200 000 βαρέλια την ημέρα λιγότερα, το 2015, δεδομένου ότι η παγκόσμια οικονομία δεν αναπτύσσεται), η παραγωγή αυξήθηκε  λόγω του σχιστολιθικού πετρελαίου στις ΗΠΑ και στην μέτρια επιστροφή στην παραγωγή χωρών κατεστραμένων όπως το Ιράκ και η Λιβύη (μέλη του ΟΠΕΚ).

Η Σαουδική Αραβία, που εξακολουθεί να θεωρείται ως ο παίκτης που μπορεί να αποφασίζει την τάση της αγοράς, αρνείται να μειώσει την παραγωγή της, συνεχίζοντας έτσι τη συμπίεση των τιμών. Για ποιο λόγο το κάνει; Από μια αυστηρά οικονομική πλευρά αυτή η επιλογή δεν έχει νόημα, γεωπολιτικά αντίθετα υπάρχει μια εξήγηση αρκετά εύκολη, αλλά τρομακτικά ατελής: εάν η τιμή εξακολουθήσει να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα αυτό θα είναι καταστροφικό για τρεις μεγάλους αντιπάλους των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως η Ρωσία, η Βενεζουέλα και το «σιιτικό Ιράν (ο ορκισμένος εχθρός των Σαουδαράβων,των ηγετών του σουνίτικου φονταμενταλισμού).

Η Ρωσία από μόνη της παράγει περισσότερα από 10 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, η Σαουδική Αραβία περίπου 9,6 εκατ. και η Βενεζουέλα – αν και παράγει μόνο 2,3 εκατομμύρια - εξακολουθεί να έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Η πρόταση της Ρωσίας που δεν είναι μέλος του παγκόσμιου καρτέλ πετρελαίου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν να μειώσει την παραγωγή της κατά 300 χιλιάδες βαρέλια την ημέρα, εάν ο ΟΠΕΚ τη μείωνε κατά 1,4 εκατομμύρια βαρέλια. Στην καλύτερη περίπτωση, η περικοπή μπορεί να ήταν ένα εκατομμύριο αντί για τα σχεδόν δύο της ρωσικής πρότασης, κάτι που δεν θα ανέβαζε αρκετά τις τιμές του πετρελαίου. Οι τρέχουσες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μια σταθερή υπερπαραγωγή του πετρελαίου κατά περίπου 2 εκατομμύρια βαρέλια (η αγορά αυτή βασίζεται σε οριακές διαφορές μεταξύ  προσφοράς και ζήτησης, ώστε ακόμη και ένα εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα λιγότερο ή περισσότερο να μπορεί να κάνει μια μεγάλη διαφορά στην τιμή).

Από την άλλη πλευρά, οι χώρες εκτός ΟΠΕΚ αύξησαν την παραγωγή τους φέτος ακριβώς κατά 2 εκατομμύρια βαρέλια, με τις ΗΠΑ να έχουν επιστρέψει μετά από δεκαετίες και να παράγουν περίπου 9 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα και να ανακοινώνουν μια αύξηση στην εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτή είναι μια άλλη επιλογή οικονομικά ανεξήγητη, αν πιστέψουμε ότι η παραγωγή των ΗΠΑ υπακούει σε μια «πολιτική εντολή», αφού το κόστος εξόρυξης του σχιστολιθικού είναι πολύ υψηλό και ήδη ασύμφορο (γύρω στα 70 δολάρια το βαρέλι, επικίνδυνα κοντά στο όριο της τιμής του πετρελαίου τις τελευταίες εβδομάδες).

Πρέπει, ωστόσο, να πάρουμε υπόψη μας ότι όλες οι εταιρείες πετρελαιοειδών που δραστηριοποιούνται στον τομέα του σχιστολιθικού είναι 100% ιδιωτικές οπότε  ακολουθούν μια λογική ατομικιστική  μεγιστοποίησης των κερδών  ακόμη και αν – σε γενικές γραμμές  η έρευνα αυτή  ίσως να είναι αυτοκαταστροφική μακροπρόθεσμα. Για παράδειγμα :

Η Devon Energy, η οποία άντλησε το τρίτο τρίμηνο κατά μέσο όρο 136 χιλιάδες βαρέλια την ημέρα, ανακοίνωσε μια αύξηση 25% το 2015, η Continental Resources, με 128 χιλιάδες βαρέλια την ημέρα, μία αύξηση της τάξης του 29%, η  Pioneer, με 293 χιλιάδες βαρέλια την ημέρα μια αύξηση της παραγωγής της κατά 21%. Και η Halcon, αν και μείωσε τις εγκαταστάσεις της από 11 σε 6 , εκτιμάται ότι θα αυξήσει την παραγωγή της για το επόμενο έτος κατά  20%.

Επιπλέον. Όπως εξηγεί το πρακτορείο Bloomberg, πολλές από αυτές τις εταιρείες είναι καταχρεωμένες ( για να χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις τους δανείστηκαν διαθέτοντας στην αγορά εταιρικά χρεόγραφα, και τώρα θα πρέπει ταυτόχρονα να εξυπηρετούν τα παλιά δάνεια, να καταβάλουν τους τόκους για αυτά τα περιουσιακά τους στοιχεία και να χρηματοδοτήσουν νέα, οπότε θα πρέπει να πουλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο πετρέλαιο, τώρα). Όπως εξηγεί ο Μαρξ, αν όλοι κάνουν το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή, αυξάνοντας την προσφορά σε μια ήδη κορεσμένη αγορά, η τιμή του θα συνεχίσει να πέφτει. Δεν πρόκειται, λοιπόν, απλά για μια γεωπολιτική επιλογή, αλλά κυρίως για μια παράλογη και αντιοικονομική επικράτηση των ιδιωτικών συμφερόντων (με την κυριολεκτική έννοια του όρου: των ατομικών).

Αντίθετα, σε παγκόσμιο επίπεδο, η Σαουδική Αραβία δεν είναι διατεθειμένη να μειώσει την παραγωγή της,αν δεν κάνουν το ίδιο, και οι Ηνωμένες Πολιτείες (οι οποίες, όπως είπαμε πριν, το αμερικανικό δημόσιο δεν έχει τον έλεγχο των εταιρειών παραγωγής ) και επομένως, η μείωση της τιμής κάτω από το κόστος παραγωγής είναι ο μόνος "πειστικός" τρόπος για να επιτευχθεί ο στόχος. Αρα, από  την άποψη αυτή, είναι ένα παιχνίδι για τρεις και όχι για δύο (φιλοαμερικανοί εναντίον αντιαμερικανών).

Παρά τις άγριες διχογνωμίες, στην πραγματικότητα, οι χώρες του ΟΠΕΚ έχουν ένα κοινό στόχο ανεξάρτητα από τη θέληση τους: να μην επιτρέψουν στις ΗΠΑ να αναλάβει και την ηγεσία της παγκόσμιας αγοράς μαύρου χρυσού. Έτσι, μια μείωση της παραγωγής θα μπορούσε  να συμφέρει και τους Σαουδάραβες. Ανώνυμες πηγές, "κοντά στον ΟΠΕΚ", αναφέρουν ότι αύριο ίσως να υπάρξει  κάποια συμφωνία , εξαιρουμένου του Ιράκ, του Ιράν και της Λιβύης. Τρεις χώρες που όλες μαζί εξάγουν μόλις 7 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα - 30% λιγότερο από ό, τι τις καλές εποχές - και οι οποίες αντιμετωπίζουν διαφορετικού τύπου κρίσεις η καθεμία τους (από οικονομική μέχρι  στρατιωτική), αλλά όλες πολύ σοβαρές.

Και εδώ πολύ σύντομα θα υπάρξουν προβλήματα. Το Ιράκ θα κλείσει το 2014 με ένα μέσο όρο 3,2 εκατομμύρια βαρέλια, αν και το Isis ελέγχει τμήμα του εδάφους της και των πετρελαιοπηγών. Αλλά σκοπεύει να διπλασιάσει το ποσοστό αυτό μέσα σε τρία χρόνια, διαταράσσοντας την ισορροπία που με τόσο κόπο επιτεύχθηκε στο καρτέλ πετρελαίου και τις αγορές.

Το Ιράν, από την πλευρά του, έχει μειώσει την παραγωγή (από 3.6000000 σε 2.8000000 βαρέλια), εξαιτίας των δυτικών κυρώσεων (που μόνο ένα μέρος τους το απορρόφησε η αύξηση της ζήτησης από την Κίνα). Αλλά αν ήταν να επιτευχθεί κάποια συμφωνία για το πυρηνικό, η Τεχεράνη θα απαιτήσει να επιστρέψει στα προηγούμενα επίπεδα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, μια ενδεχόμενη μείωση της παραγωγής πετρελαίου  θα αφορούσε μόνο δέκα χώρες και θα έχει μικρή επίδραση στις τιμές μεσοπρόθεσμα. Αν και η συνολική παραγωγή του αργού πετρελαίου έχει σταθεροποιηθεί  εδώ και αρκετά χρόνια γύρω στα 90 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, και παρά το ότι είναι ένας πόρος που δεν μπορεί να αναπαραχθεί και ορισμένες χώρες εδώ και πολύ καιρό έχουν ξεπεράσει το ανώτατο επίπεδο άντλησης των κοιτασμάτων τους, παρά το ότι μια ολοένα και μεγαλύτερη ποσότητα πετρελαίου αντλείται από  "μη συμβατικά κοιτάσματα" και πολύ περιορισμένης διάρκειας, οι προβλέψεις για τις τιμές του πετρελαίου δείχνουν προς τα κάτω τουλάχιστον για τα επόμενα 4-5 χρόνια. Αν η  πραγματική οικονομία παγκόσμια, δεν αναπτυχθεί με ταχύτερους ρυθμούς από ό, τι η εξοικονόμηση ενέργειας, στην πραγματικότητα, η ζήτηση δεν μπορεί να αυξηθεί και, επομένως, να επηρεάσει τις τιμές του.

Θα καταφέρουν οι "αντιαμερικανικές" χώρες να αντέξουν όλο αυτό το διάστημα; Η Ρωσία, όπως είδαμε χθες, επέλεξε να φορτώσει στο δολάριο πολλές από τις αρνητικές επιπτώσεις της παρατεταμένης πτώσης των τιμών (-30% της τιμής του πετρελαίου, στην οποία προστίθεται μια ακόμα υποτίμηση του ρουβλίου κατά 30%). Η Βενεζουέλα και το Ιράν θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, αλλά με πολύ μεγαλύτερα ρίσκα (είναι μικρότερες χώρες και στρατιωτικά δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνη της Ρωσίας, και ως εκ τούτου πιο αδύναμες απέναντι στην αμερικανική επιθετικότητα). Είδικά η Βενεζουέλα υπό την ηγεσία του Maduro με μια  πλειοψηφία όλο και πιο περιορισμένη.

Αν η τιμή του πέσει κάτω από τα 70 δολάρια το βαρέλι χρεοκοπεί συνολικά ο τομέας του σχιστολιθικού πετρελαίου των ΗΠΑ, αλλά με χρεοκοπία κινδυνεύουν  και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες .Θα επιβιώσει η Σαουδική Αραβία, και  θα κερδίσει η Κίνα . Κρατώντας τις τιμές ανάμεσα στα 70 και 80 δολάρια - η πρώτη εγγυάται την επιβίωση του σχιστολιθικού πετρελαίου των ΗΠΑ, η δεύτερη θα πλήξει σοβαρά τις χώρες που η Ουάσινγκτον θέλει να λυγίσει – αυτό είναι το κοινό στοίχημα  ΗΠΑ και Σαουδαράβων. Οσο για το δολάριο: θα μπορέσει να διατηρήσει την παγκόσμια αξιοπιστία του ως νόμισμα, αν οι περισσότερες από τις συναλλαγές για τις πρώτες ύλες δεν θα γίνονται πλέον υπό τον έλεγχό του;

Κατά συνέπεια, το παιχνίδι είναι πολύ επικίνδυνο, ειδικά επειδή θα πρέπει να παιχτεί αρκετά γρήγορα.

[--->]

Στο στόχαστρο ΗΠΑ και πετρομοναρχιών ο Ασαντ,όχι το ISIS

Η σύγχυση στην Ουάσιγκτον είναι τεράστια, και είναι προφανές ότι υπάρχει μια υποβόσκουσα εσωτερική σύγκρουση στην αμερικανική κυβέρνηση που αν δεν εκδηλώνεται ανοικτά δεν παύει ωστόσο να υπάρχει, αν λάβει κανείς υπόψη του τις συνεχείς αλλαγές  θέσεων από την πλευρά του Πρόεδρου Ομπάμα ο οποίος αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο από τις ενδιάμεσες εκλογές και τη σημαντική νίκη των Ρεπουμπλικάνων.

Σκάβει μόνος του τον τάφο του;

Η Συρία ανακοίνωσε ότι είναι έτοιμη να δεχθεί ακόμη και αμερικανικές και βρετανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στο έδαφός της προκειμένου να σταματήσει την πολιτοφυλακή του ισλαμικού κράτους (Isis).Ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας στη Δαμασκό, Walid al Muallim, δήλωσε ότι δεν είναι αντίθετος σ' αυτό το ενδεχόμενο, αλλά προειδοποίησε ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει στα πλαίσια μιας συντονισμένης δράσης με την κυβέρνηση της Συρίας, αλλιώς θα θεωρείτο ως επίθεση κατά της Συρίας . "Αν υπήρχε ένας τέτοιος συντονισμός", πρόσθεσε ο Muallim," δεν θα είχε αποτύχει η επιχείρηση των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων για την απελευθέρωση του Foley, πριν η φυλάκισή του τελειώσει τόσο τραγικά. "Ο Λευκός Οίκος έκανε γνωστό, ωστόσο, ότι ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει ακόμη λάβει καμία απόφαση σχετικά με πιθανές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία. "Δεν υπάρχει ακόμη καμία απόφαση σχετικά με αεροπορικές επιδρομές, αλλά για να παρθεί μια τέτοια απόφαση, πρέπει να υπάρχει μια όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα της κατάστασης", δήλωσε ανώτερος αξιωματούχος στην Wall Street Journal.

Αλλά η New York Times γράφει ότι ο Ομπάμα έχει ήδη εγκρίνει αναγνωριστικές πτήσεις το Σαββατοκύριακο πάνω από τη Συρία, μια κίνηση που θα μπορούσε να σημάνει την έναρξη πραγματικών αεροπορικών επιδρομών. "Οι αναγνωριστικές πτήσεις είναι ένα σημαντικό βήμα προς την άμεση αμερικανική στρατιωτική δράση στη Συρία - αναφέρει η News York Times -. Μια επέμβαση που θα μπορούσε να αλλάξει τη ροή του εμφυλίου πολέμου που διεξάγετε εδώ και τρία χρόνια στη Συρία"

Αλλά, σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σκοπεύουν να βοηθήσουν τον Άσαντ, "έστω και ακούσια," και γιαυτό και δεν θα ενημερώσουμε την αποστολή αναγνωριστικών πτήσεων  στη συριακή κυβέρνηση. Είναι σαφές ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι το "πρώτο βήμα" για να επιτραπούν οι αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ στο συριακό έδαφος. 

Μια παρέμβαση  για την οποία σήμερα μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει μια αντικειμενική σύγκλιση συμφερόντων κατά των τζιχαντιστών του Isis, αλλά αύριο κι όλας, μόλις μπει σε κίνηση ο μηχανισμός, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να στραφεί εναντίον της συριακής κυβέρνησης. Οι "πτήσεις" των αμερικανών θα μπορούσαν στη συνέχεια να μετατραπούν αρχικά σε Ζώνες Απαγόρευσης Αεροπορικών Πτήσεων (No Fly Zone), και στη συνέχεια καθαρά αεροπορικές επιδρομές με το πρόσχημα ενός casus belli ή κάποιας ανθρωπιστικής έκτακτης ανάγκης κατασκευασμένης επί τούτου. 

Λίγο μετά το 2003, η Συρία του Άσαντ - όπως και η Λιβύη του Καντάφι – είχε καταλήξει σε συμφωνία συνεργασίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, αλλά, όπως είναι γνωστό,οι συγκυριακοί σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν πάντα ένα κακό τέλος και η Συρία, από το 2011 και μετά, απετέλεσε έναν από τους στόχους της "δημιουργικής αποσταθεροποίησης" των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή.

 [--->]

Ποιος χρηματοδοτεί το "ισλαμικό κράτος"; Οι αραβικές πετρομοναρχίες

     Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

     Maurizio Molinari *
  
Με ένα θησαυρό πάνω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια το Ισλαμικό Κράτος (Isis) του Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι είναι η πλουσιότερη τρομοκρατική ομάδα στον πλανήτη και το μονοπάτι χρηματοδότησης οδηγεί στο κράτος για το οποίο υπάρχουν υποψίες ότι είναι ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του: το Κατάρ.

Ο υπουργός Ανάπτυξης της Γερμανίας Gerd Mueller δείχνει με το δάχτυλο το Εμιράτο της Ντόχα σε συνέντευξη του στον τηλεοπτικό σταθμό ZDF, εξηγώντας ότι "οι στρατιώτες του τρομοκράτη Χαλίφη χρηματοδοτούνται από το Κατάρ". Η καταγγελία του Mueller ακολουθεί αυτή του Γερμανού Αντικαγκελάριου και Υπουργού Οικονομικών Υποθέσεων και Ενέργειας Sigmar Gabriel, ο οποίος πριν λίγες ημέρες πρότεινε στους συναδέλφους του της ΕΕ να "αρχίσουμε να συζητάμε ποιος χρηματοδοτεί το Isis."

Εάν η εκτίμηση για χρηματοδότηση του τζιχαντιστή Χαλίφη με 2 δισεκατομμύρια δολάρια προέρχεται από την κυβέρνηση της Βαγδάτης, για την πίστα του Κατάρ έχει αναφερθεί ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ,David Cohen, υφυπουργός επί θεμάτων τρομοκρατίας και οικονομικών πληροφοριών του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ,ο οποίος από την Ουάσιγκτον από το Μάρτιο κι όλας έχει δηλώσει, ότι "δωρητές από το Κατάρ συγκεντρώνουν κεφάλαια για εξτρεμιστικές ομάδες στη Συρία, αρχής γενομένης από τον Isis και την al-Nusra" με αποτέλεσμα να "επιδεινώνεται η υπάρχουσα κατάσταση."