Ανεβαίνει επικίνδυνα το θερμόμετρο στις σχέσεις Ιράκ-Τουρκίας

Η Βαγδάτη διαμαρτύρεται  για την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στο έδαφός της, και η Άγκυρα για το ψήφισμα του ιρακινού κοινοβουλίου, το οποίο μιλά για «κατοχή». Στο βάθος η επόμενη μάχη για την Μοσούλη και τα σχέδια διαμελισμού του Ιράκ από τον Ερντογάν και τους συμμάχους του.

Ρώμη, 5 Οκτώβρη του 2016, Νένα News - Εντάσεις μεταξύ του Ιράκ και της Τουρκίας. Τα στρατεύματα της Άγκυρας στο ιρακινό έδαφος βρίσκονται εδώ και ένα χρόνο, στη στρατιωτική βάση των Πεσμεργκά στην Bashiqa, κοντά στη Μοσούλη, και μόλις πριν από λίγες ημέρες το τουρκικό κοινοβούλιο παρέτεινε για ένα ακόμη χρόνο την εντολή για ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία και το Ιράκ . Σ’αυτό να προστεθεί και η σφοδρή αεροπορική επιδρομή στα βουνά του Καντίλ, στο βόρειο τμήμα της χώρας, όπου κατέφυγαν οι άνδρες του ΡΚΚ μετά την απόφαση του ηγέτη τους Οτσαλάν να αρχίσει πολιτικό διάλογο με το τουρκικό κράτος.

Οι διαμαρτυρίες της Βαγδάτης για σαφή παραβίαση της κυριαρχίας της έπεσαν στο κενό. Η διεθνής κοινότητα δεν έκανε κανένα σχόλιο και τα τουρκικά στρατεύματα παρέμειναν ανενόχλητα στην Bashiqa.Σήμερα το πρωί,όμως, αυτό που μέχρι στιγμής δεν ήταν παρά μια απλή ανταλλαγή κατηγοριών - επιδεινώθηκε από την απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει πετρέλαιο από τους Κούρδους του Ερμπίλ, οι οποίοι από την κατάληψη του Κιρκούκ το πουλάνε παρακάμπτοντας την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ - μετατράπηκε σε μια διπλωματική σύγκρουση. Ο Υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ κάλεσε τον Τούρκο πρεσβευτή για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στις χθεσινές δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού Γιλντιρίμ ο οποίος αναφέρθηκε διεξοδικά στην προσεχή κατάληψη της Μοσούλης και κατηγόρησε τη Βαγδάτη ότι υποθάλπει τις θρησκευτικές διαμάχες Σουνιτών και Σιιτών.

Λίγο αργότερα ήταν η σειρά της Άγκυρας να καλέσει τον ιρακινό πρέσβη στην Άγκυρα για να συζητήσει μαζί του το χθεσινό ψήφισμα του ιρακινού κοινοβουλίου που καταγγέλλει την τουρκική παρουσία στο έδαφος του Ιράκ, χαρακτηρίζοντάς την «δύναμη κατοχής». Ο πρωθυπουργός του Ιράκ αλ-Αμπάντι το πήγε παρά πέρα ​​ προειδοποιώντας ότι η επιμονή της Τουρκίας να παρεμβαίνει στις επιχειρήσεις κατάληψης της Μοσούλης μπορεί να οδηγήσει σε «περιφερειακό πόλεμο»: «Ζητήσαμε ακόμα μία φορά από την Τουρκία να μην παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράκ - είπε χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός - και φοβάμαι ότι η επιμονή της Τουρκίας μπορεί να οδηγήσει σε ένα περιφερειακό πόλεμο. Η συμπεριφορά της τουρκικής ηγεσίας δεν είναι αποδεκτή».

Η κοινή σύμμαχος και των δύο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν σχολιάζει, όπως έκανε και στο παρελθόν κατά την τουρκική εισβολή στο βόρειο τμήμα της χώρας. Η Άγκυρα συνεχίζει να κάνει το ίδιο, έχοντας δύο βασικούς στόχους: την πλήρη συντριβή του ΡΚΚ στο οποίο έδωσε ένα σκληρό χτύπημα στο Καντίλ, όπως στο βόρειο τμήμα της Συρίας και στη νοτιοανατολική Τουρκία, και τον κατακερματισμό του Ιράκ. Πέρα από τις δηλώσεις για τον κίνδυνο των εσωτερικών θρησκευτικών συγκρούσεων, έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο το σχέδιο της Δύσης και του δικτύου των συμμάχων της για το διαμελισμό του Ιράκ σε τρεις αυτόνομες διοικητικές περιοχές, μία κουρδική, μία σουνιτική και μία σιιτική, ώστε να γίνει η Βαγδάτη μια οντότητα αδύναμη και εύκολα εκβιάσιμη (ειδικά στον τομέα της ενέργειας) και να την αποσπάσει από τη ζώνη επιρροής του Ιράν το ποίο επενδύει πολλά τόσο σε οικονομικά όσο και στρατιωτικά στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους.

Εν τω μεταξύ, η μάχη για την κατάληψη της Μοσούλης συνεχίζεται, αν και με πολύ αργό ρυθμό. Αφού απελευθέρωσαν μια σειρά από χωριά δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, οι κυβερνητικές δυνάμεις προετοιμάζονται και στο μέτωπο της «επικοινωνίας»: η Βαγδάτη χθες ξεκίνησε ένα νέο ραδιοφωνικό σταθμό αφιερωμένο στους εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους που εξακολουθούν να ζουν στη Μοσούλη για να επικοινωνούν με τους εν όψει της τελικής αντεπίθεσης. Ο ραδιοφωνικός σταθμός, Ραδιόφωνο της Δημοκρατίας του Ιράκ στη Μοσούλη, θα δίνει οδηγίες σχετικά με την ασφάλεια των ανθρωπιστικών διαδρόμων που θα χρησιμοποιηθούν για να εγκαταλείψουν οι κάτοικοι την πόλη, για τα μέρη που θα πρέπει να αποφεύγουν, επειδή είναι στρατιωτικοί στόχοι, και αριθμούς έκτακτης ανάγκης.

Η ανακατάληψη της Μοσούλης δεν θα είναι καθόλου μια εύκολη υπόθεση, καθώς πέρα από τις παρεμβολές του Ισλαμικού Κράτους στους αιθέρες, θα υπάρχουν και όλα όσα έχουμε δει και στο παρελθόν, ελεύθεροι σκοπευτές, βόμβες, νάρκες που θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σταματήσουν τους πολίτες, που οι ισλαμιστές χρησιμοποιούν ως ανθρώπινες ασπίδες . Η πόλη, προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ, είναι ήδη έτοιμη για την τελική επίθεση: το Ισλαμικό Κράτος έχει σκάψει σήραγγες και τάφρους, περιβάλλοντας την εξωτερική περίμετρο της πόλης με ναρκοπέδια και έχει τοποθετήσει ελεύθερους σκοπευτές στις στέγες των κτιρίων.

 [--->]

Η κατάρρευση του ιρακινού Κουρδιστάν

 AndreVltchek 

Το εμφάνιζαν ως τεράστια επιτυχία. Έλεγαν ότι στη μέση μιας λεηλατημένης Μέσης Ανατολής, περιστοιχισμένη από απελπισία, θάνατο και πόνο, υπάρχει μια γη αφθονίας που στέλνει σημάδια ελπίδας.

Ή μήπως ήταν ένα νόστιμο κέικ που περιβαλλόταν από σήψη; Αυτό το εξαιρετικό μέρος ονομαζόταν ιρακινό Κουρδιστάν, ή «Περιοχή των Κούρδων» όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Εδώ ο νικηφόρος παγκόσμιος καπιταλισμός έκανε μαζικές επενδύσεις, ενώ η Δύση ήταν ο «εγγυητής της ασφάλεια και της ειρήνης».

Εδώ, οι τουρκικές εταιρείες υλοποιούσαν και χρηματοδοτούσαν αμέτρητα έργα, ενώ τα βυτιοφόρα τους και στη συνέχεια ένας αγωγός πετρελαίου, μετέφεραν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου στη Δύση.

Οι πόλεμοι στη Συρία και στο Ιράκ γίνονται και για το νερό

Το περιοδικό Foreign Affairs δημοσίευσε ένα άρθρο για τον πόλεμο του νερού μεταξύ της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ με τίτλο : «Ποτάμια της Βαβυλώνας».

Η Τουρκία έχει κατασκευάσει  πολλά φράγματα  , σε όλη τη χώρα, για την παραγωγή  ηλεκτρικής ενέργειας, και την ανάπτυξη της  γεωργίας. Όταν βρισκόμουν στην ανατολική Τουρκία το 1990, είδα να κατασκευάζονται  πολλά νέα έργα της GAP (SoutheasternAnatolia Project) και μεγάλες ποσότητες  νερού να κατευθύνονται τώρα στις άγονες περιοχές, νοτιοανατολικά, μέσα από  ανοικτά κανάλια. Μεγάλες ποσότητες νερού σπαταλιούνται  λόγω της εξάτμισης, αλλά και λόγω της επιλογής εντατικών καλλιεργειών  οι οποίες χρειάζονται πολύ νερό, σε περιοχές υψηλών  θερμοκρασιών και σε μεγάλο βαθμό ερημοποιημένες.

Το νερό που σήμερα πηγαίνει  στους  Τούρκους γεωργούς  πρώτα πήγαινε στον Τίγρη και στον Ευφράτη, στη Συρία και το Ιράκ. Τρία χρόνια συνεχούς ξηρασίας στη Συρία, από το 2006-2009, ανάγκασαν  πολλούς αγρότες να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στις πόλεις:

Από το 2011, η ξηρασία ανάγκασε πάνω  από 1,5 εκατομμύρια εξαθλιωμένους  αγρότες να εγκαταλείψουν τη γη τους. Η εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες ήταν μια καλή πηγή  στρατολόγησης   για τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και  ομάδες, όπως το Ισλαμικό Κράτος  και η Αλ Κάιντα. Από μαρτυρίες δημοσιογράφων και ακτιβιστών  στις εμπόλεμες περιοχές, μαθαίνουμε ότι η έλλειψη βοήθειας από την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ξηρασίας ήταν η βασική αιτία της εξέγερσης. Επιπλέον, μελέτη του 2011 δείχνει ότι τα προπύργια των ανταρτών στο Χαλέπι, στο Ντέιρ αλ-Zour και στη Ράκκα, ήταν οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση του τομέα της γεωργίας.

Το ίδιο και στο Ιράκ, αν όχι χειρότερα. Οι πιο εύφορες περιοχές έχουν χάσει την καλλιεργητική τους  βάση και οι αγρότες ζητούν λύσεις και μεγαλύτερη υποστήριξη.

Στην Καρμπάλα, στο Ιράκ, οι απελπισμένοι αγρότες εγκαταλείπουν τη γη τους. Στη Βαγδάτη, οι φτωχότερες συνοικίες εξαρτώνται από τον Ερυθρό Σταυρό για το πόσιμο νερό. Ανά διαστήματα, ο Ερυθρός Σταυρός παρέχει περισσότερα από 150.000 λίτρα νερό την ημέρα. Νοτιότερα, οι ελώδεις  περιοχές  του Ιράκ, οι  μεγαλύτερες  στη Μέση Ανατολή, εξαφανίζονται  αφότου  τις  πλημύρισαν και πάλι μετά την  ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Στην πόλη Chibayish, στα έλη, την οποία επισκέφθηκε πρόσφατα ένας από τους συντάκτες του άρθρου αυτού, τα βουβάλια και τα ψάρια πεθαίνουν. Σήμερα, η  γεωργία μπορεί να θρέψει  το πολύ  60.000 άτομα. Αυτά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι θα αντιμετωπίσουν τρομερές  δυσκολίες αν οι υδάτινοι  πόροι συνεχίζουν να μειώνονται.

Η βαλκανοποίηση του Ιράκ

του Manlio Dinucci

Αν αληθεύουν όσα λέγονται στην Ουάσιγκτον ότι οι ΗΠΑ αιφνιδιάστηκαν από την επίθεση του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Levant (Isis), τότε ο Πρόεδρος Ομπάμα θα πρέπει να αποπέμψει αμέσως την ηγεσία των υπηρεσιών πληροφοριών, που αποτελείται από τη CIA και άλλες ομοσπονδιακές υπηρεσίες οι οποίες κατασκοπεύουν και διεξάγουν μυστικές επιχειρήσεις σε παγκόσμια κλίμακα.Το βέβαιο,όμως είναι ότι,κατ'ιδίαν, αυτές θα πρέπει να δέχτηκαν τα συγχαρητήρια του Προέδρου. Ο ΙΚΙΛ (ISIL) στην πραγματικότητα βολεύει τη στρατηγική κατακερματισμού των κρατών από τις ΗΠΑ μέσω καλυμένων επιχειρήσεων. Ένα μέρος των ηγετών του προέρχονται από τις ισλαμιστικές οργανώσεις της Λιβύης που αρχικά χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες ,και μετά  εξοπλίστηκαν , εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες για να ανατρέψουν τον Καντάφι. Αυτό το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο ΙΚΙΛ(ISIL), όταν τιμούσε δύο Λίβυους διοικητές, τον Abu Abdullah al-Libi, που πολέμησε στη Λιβύη πριν δολοφονηθεί από μια αντίπαλη ομάδα στη Συρία στις 22 Σεπτέμβρη 2013 και τον Abu Dajana ο οποίος, μετά τη Λιβύη, σκοτώθηκε στις 8 Φλεβάρη 2014 στη Συρία σε μάχη με  ομάδα της Αλ Κάιντα, πρώην σύμμαχό του. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος κατά του Πρόεδρου Assad, πολλοί ισλαμιστές έφυγαν από τη Λιβύη και πήγαν στη Συρία, όπου και ενώθηκαν με τις αντάρτικες ομάδες που πλειοψηφούσαν μη-Σύριοι, Αφγανοί, Βοσνιοι, Τσετσενοι και από άλλες χώρες. Ο ΙΚΙΛ ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων του το έχει συγκεντρώσει στη Συρία, όπου οι ''αντάρτες'' που μπήκαν από την Τουρκία και την Ιορδανία, εξοπλίστηκαν με όπλα, ακόμα και από την Κροατία, μέσω ενός δικτύου της CIA (η ύπαρξη του οποίου τεκμηριώθηκε και από έρευνα των New York Times, στις 26 Μαρτίου, 2013).

Είναι δυνατό να μη γνώριζε η CIA και οι άλλες αμερικανικές υπηρεσίες – με ένα τόσο αποτελεσματικό δίκτυο κατασκόπων, μη επανδρωμένων μαχητικών αεροπλάνων και στρατιωτικών δορυφόρων – ότι ο ΙΚΙΛ(ISIL) ετοίμαζε μαζική επίθεση εναντίον της Βαγδάτης, την οποία προανήγγειλε με  σειρά επιθέσεων; Προφανώς όχι. Αλλά, τότε, γιατί η Ουάσιγκτον δεν χτύπησε το καμπανάκι κινδύνου πριν καν αρχίσει; Επειδή ο στρατηγικός στόχος της δεν είναι η άμυνα, αλλά ο έλεγχος του ιρακινού κράτους.

Αφού ξόδεψε στο δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ πάνω από 800 δισ. δολάρια για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, που ανεβαίνουν στα 3.000 δισεκατομμύρια δολάρια, αν υπολογιστούν όλα τα έξοδα, μαζί και αυτά της υγείας, οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν τώρα την Κίνα να αυξάνει όλο και περισσότερο την παρουσία της στο Ιράκ: να αγοράζει περίπου το μισό της παραγωγή πετρελαίου , και να προχωρά σε μεγάλες επενδύσεις στη βιομηχανία εξόρυξης του.

Και όχι μόνο.Τον Φεβρουάριο, κατά την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών Wang Yi στη Βαγδάτη, οι δύο κυβερνήσεις υπέγραψαν συμφωνίες που προβλέπουν, και την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού από την Κίνα. Τον Μάιο, ο Ιρακινός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μαλίκι συμμετείχε στη Σαγκάη, στη Διάσκεψη για τα μέτρα διάδρασης και οικοδόμησης εμπιστοσύνης στην Ασία, μαζί με τον πρόεδρο του Ιράν,Hassan Rouhani μια χώρα με την οποία η κυβέρνηση αλ Μαλίκι υπόγραψε μια συμφωνία τον περασμένο Νοέμβριο, αψηφώντας το εμπάργκο της Ουάσιγκτον, η οποία περιλαμβάνει την αγορά ιρανικών όπλων ύψους 195 εκατ. δολαρίων.

Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η επίθεση του Isis, που βάζει φωτιά στο Ιράκ χρησιμοποιώντας σαν εύφλεκτο υλικό την αντιπαλότητα σουνιτών-σιιτών που επιδεινώνεται από την πολιτική του Αλ-Μαλίκι. Αυτό επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες να αναβιώσει τη στρατηγική της για τον έλεγχο του Ιράκ. Ετσι, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το σχέδιο,που πέρασε στη Γερουσία το 2007 από τον σημερινό Αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, το οποίο προβλέπει ''την αποκέντρωση του Ιράκ σε τρεις ημι-αυτόνομες περιοχές: την κουρδική, τη σουνιτική και τη σιιτική,” και μια “ αποδυναμωμένη  κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη''.
 Με άλλα λόγια, ο διαμελισμός του Ιράκ.

* εφημερίδα Il Manifesto, 17, Ιουνίου 2014

[--->]