Ο επώδυνος συμβιβασμός των Βρυξελλών

Ο επώδυνος συμβιβασμός των Βρυξελλών απομακρύνει τον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό, αλλά θέτει την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος ανακούφισης υπό την «ευέλικτη» επιτήρηση των δανειστών

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου


Στο επικοινωνιακό πεδίο, με τη χθεσινή κατ’ αρχήν συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup – η οποία ωστόσο τελεί υπό την αίρεση μιας τελικής απόφασης μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου – η κυβέρνηση πέτυχε μια προφανή νίκη. 

Έβαλε το ελληνικό ζήτημα στο επίκεντρο ενός πολυήμερου διπλωματικού μαραθωνίου που απαίτησε μερικές τακτικές και έκτακτες συνεδριάσεις του Eurogroup, ανάλογες συνεδριάσεις του Euro Working Group, πολλές διμερείς επαφές ηγετών, δεκάδες τηλεφωνικές συνομιλίες και εκατοντάδες, κυριολεκτικά, δηλώσεις υπουργών Οικονομικών και κοινοτικών αξιωματούχων οι οποίοι άλλοτε εκτίθεντο για την εθελοδουλική ταύτισή του με τη σκληρή γραμμή Σόιμπλε και άλλοτε ακροβατούσαν ρητορικά μεταξύ συμπάθειας προς την Ελλάδα και απαίτησης «σεβασμού στα συμφωνηθέντα».

Το ελληνικό αίτημα παράτασης της λεγόμενης «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης», δηλαδή της δανειακής σύμβασης που υπεγράφη τον Δεκέμβριου του 2012 ανάμεσα στο EFSF από πλευράς δανειστών και από την Ελληνική Δημοκρατία, το ΤΧΣ και την ΤτΕ από πλευράς οφειλέτη, φαίνεται ότι διευκόλυνε την αποδραματοποίηση της διαπραγμάτευσης. Και αυτό γιατί έδωσε προσχήματα για αμοιβαίες υποχωρήσεις που δεν πλήττουν ανεπανόρθωτα το γόητρο καμιάς πλευράς. 

Οι εκπρόσωποι των εταίρων-δανειστών (ο Σόιμπλε, ο Ντάισελμπλουμ και οι άλλοι) μπορούν να επιστρέψουν στις χώρες και στα Κοινοβούλια τους και να ισχυριστούν ότι απέσπασαν από την «επικίνδυνη» κυβέρνηση Τσίπρα τη διαβεβαίωση ότι αναγνωρίζει τις οφειλές της, ότι θα πληρώσει τα δανεικά.

Και η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι πέτυχε να αποδεσμευτεί από τον τυφλοσούρτη του μνημονίου, τουλάχιστον ως προς τις πιο επώδυνες πτυχές του. Και οι δύο πλευρές μπορούν επίσης να ισχυριστούν ότι αποκαταστάθηκε η μεταξύ τους «εμπιστοσύνη», λέξη άλλωστε που κυριάρχησε στη συνέντευξη τύπου Ντάισελμπλουμ, Μοσκοβισί, Λαγκάρντ, Ρέγκλινγκ.

Το κείμενο «εμπιστοσύνης» προβλέπει επιγραμματικά τα εξής:

 Παρατείνεται η δανειακή σύμβαση για 4 μήνες. Για το ίδιο διάστημα παρατείνεται και η διαθεσιμότητα των 11 δις του ΤΧΣ, που προορίζονται όμως μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Η Ελλάδα αναλαμβάνει να προωθήσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, λίστα των οποίων θα υποβάλει τη Δευτέρα, και να αποφύγει μονομερείς ενέργειες με δημοσιονομικό αντίκτυπο. Θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της προς όλους του δανειστές.

Η κυβέρνηση δεσμεύεται στον στόχο για πλεονάσματα, αλλά το φετινό πλεόνασμα θα οριστεί με βάση τις «οικονομικές συνθήκες»
Οι «θεσμοί» που αντικαθιστούν την τρόικα θα κρίνουν τη «δημοσιονομική επάρκεια» του πρώτου πακέτου μεταρρυθμίσεων που θα υποβάλει η κυβέρνηση, και θα αξιολογούν την πορεία του τετράμηνου προγράμματος στο πλαίσιο της «ευελιξίας», δηλαδή χωρίς να τελεί υπό την έγκρισή κάθε μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση, αλλά με απαράβατο κριτήριο τη διατήρηση της «δημοσιονομικής ισορροπίας».

Η μάχη της ερμηνείας
Μετά την ανακοίνωση της κατ’ αρχήν συμφωνίας, άρχισε η μάχη της ερμηνείας.

Για συνέχιση του «τρέχοντος προγράμματος» μίλησαν η Λαγκάρντ και ο Ρέγκλινγκ, πιο διπλωματικοί οι Νταισελμπλουμ και Μοσκοβισί μίλησαν για παράταση της δανειακής σύμβασης που συνοδεύεται από όρους. 

Ο Γ. Βαρουφάκης μίλησε για αλλαγή σελίδας, απεγκλωβισμό από το μνημόνιο και τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα που δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση, για αναίρεση μέτρων λιτότητας, για πρώτο βήμα προς ένα «νέο συμβόλαιο» με τους θεσμούς από τον Ιούλιο, υπό τον όρο ότι θα πεισθούν για οφέλη μιας «έξυπνης αναδιάρθρωσης χρέους». 

Η πραγματική αξιολόγηση της συμφωνίας θα είναι δυνατή μόνο αφότου ολοκληρωθεί. Δηλαδή, αφού δούμε τα μέτρα που θα υποβάλει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και παρακολουθήσουμε τη συνέχιση της διαπραγμάτευσης, το χρονοδιάγραμμα της οποίας απλώνεται μέχρι τον Απρίλιο. Το πραγματικό διακύβευμα αυτού του δούναι και λαβείν είναι αν η κυβέρνηση αποκτήσει τη στοιχειώδη χρηματοδοτική ευχέρεια να εφαρμόσει έστω και μέρος του προγράμματός της για την αντιστροφή της λιτότητας τους μήνες της τετράμηνης παράτασης.

 Η αποδοχή έστω και του «κατάλληλου πρωτογενούς πλεονάσματος», δηλαδή μικρότερου του προβλεπόμενου 3,5% για φέτος ( αλλά πόσο μικρότερου;), δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Πάντως, η «ανατροπή» της λιτότητας προφανέστατα αναβάλλεται για άγνωστο διάστημα.


Μικρά Περιθώρια
Βεβαίως, η κυβέρνηση αποφεύγει τον απειλούμενο από την ΕΚΤ χρηματοδοτικό στραγγαλισμό. Η στρόφιγγα της ρευστότητας θα μείνει ανοικτή για το επόμενο τετράμηνο, το σιωπηρό bank run θα ανακοπεί και αναμένεται με ενδιαφέρον και το ελληνικό «μερίδιο» στην ποσοτική χαλάρωση που ξεκινά στις 5 Μαρτίου από την ΕΚΤ. 

Αυτή η πρόσβαση στη ρευστότητα δίνει μια ευχέρεια κινήσεων στην κυβέρνηση να αναζητήσει ένα μίγμα μέτρων και κινήσεων που θα δώσουν κάποια αίσθηση επανεκκίνησης της οικονομίας και ταυτόχρονα θα επιτρέψουν κάποιες άμεσες μικρού κόστους παρεμβάσεις υπέρ κάποιων ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. Αλλά τα περιθώρια είναι αληθινά μικρά.

Συμπερασματικά, η πρώτη αναμέτρηση κυβέρνησης και δανειστών κατέληξε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό, που διατηρεί ένα ιδιότυπο καθεστώς επιτήρησης, χωρίς ωστόσο να σκοτώσει και την προσδοκία που έχει επικρατήσει στην κοινωνία.

 Η τετράμηνη παράταση είναι κυρίως το κέρδος ενός κρίσιμου χρόνου για την προετοιμασία της επόμενης αναμέτρησης που έχει ως διακύβευμα την απαλλαγή από την φυλακή του χρέους. Ευελπιστεί κανείς ότι η κυβέρνηση θα προσέλθει σ’ αυτήν την επόμενη αναμέτρηση πιο απαιτητική, πιο αναιδής, πιο δεσμευμένη στη βασική της επαγγελία: το τέλος της λιτότητας είναι αδύνατο χωρίς απαλλαγή από τον βρόχο του χρέους.

Το παιχνίδι των θεσμών και των … λυγμών 

Ο «κόκκινος Ρούντι» (Ντούτσκε), ηγέτης της Σοσιαλιστικής Γερμανικής Ένωσης Φοιτητών που δέσποσε στα ριζοσπαστικά νεανικά κινήματα της δεκαετίας του ’60, αντιλαμβανόταν τη μετάβαση στον σοσιαλισμό σαν μια «μακρά πορεία μέσω των θεσμών». Σε μα παράδοξη ιστορική αναλογία, η μετάβαση από τη μνημονιακή στη μεταμνημονιακή εποχή ορίζεται, στα καθ’ ημάς, σαν μια διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, στη θέση της «εξωθεσμικής» τρόικας.

Ίσως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ποιοι είναι αυτοί οι θεσμοί και τι είναι καθένας τους. Η πενταετία του Μνημονίου, αν μη τι άλλο, πλούτισε τις σχετικές εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις…

Το ΔΝΤ, που έχει συνδέσει το όνομα του με πλήθος καταστροφικών και αποτυχημένων προγραμμάτων σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, είναι ένας δανειστής ύστατης καταστροφής για υπό χρεοκοπία χώρες. Δηλαδή, ένας εγγυητής της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής τοκογλυφίας.

Η ΕΚΤ είναι ο διαχειριστής του ευρώ, με κατοχυρωμένη την «ανεξαρτησία» από κάθε δημοκρατικό έλεγχο, με δυνατότητα να ανοίγει και να κλείνει κατά βούληση τη στρόφιγγα του χρήματος χωρίς να λογοδοτεί. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποφασίσει τον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό μιας χώρας ή και μιας τράπεζας, έχοντας πλέον και τον έλεγχο των συστημικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Ευρωζώνης. Επί της ουσίας είναι ο εγγυητής του χρηματοπιστωτικού «λόμπι» που ηγεμονεύει στην Ευρωζώνη. Εν ονόματι αυτού, άλλωστε, υποδύεται τον «διασώστη» της Ένωσης από την ύφεση και τον αποπληθωρισμό με το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (εκτύπωσης χρήματος) που τίθεται σε ισχύ σε δύο εβδομάδες.

Η Κομισιόν είναι ο τρίτος θεσμός της πρώην τρόικας, εκφραστής της συλλογικής ενότητας της ΕΕ, της οποίας όμως οι αποφάσεις επί των γενικών κατευθύνσεων λαμβάνονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Κι αυτό, όμως, δεν έχει την αποφασιστική νομοθετική πρωτοβουλία. Αυτή ανήκει στο Συμβούλιο της ΕΕ, το οποίο εκφράζεται και αποφασίζει μέσα από τα επιμέρους συμβούλια υπουργών ( Ecofin, Δικαιοσύνης, Εξωτερικών κλπ.). Κι αυτή η νομοθετική εξουσία του Συμβουλίου της ΕΕ ασκείται σε μεγάλο βαθμό από κοινού με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τη διαδικασία της συναπόφασης, που είναι και το μόνο ευρωπαϊκό όργανο με δημοκρατική νομιμοποίηση.

Όπως διαπιστώνουμε από αυτή την απαρίθμηση, από τη διαπραγμάτευση με του θεσμούς απουσιάζουν εκείνοι ακριβώς οι θεσμοί που έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες και μια στοιχειώδη νομιμοποίηση, είτε γιατί έχουν εκλεγεί (Ευρωκοινοβούλιο) είτε γιατί εκφράζουν εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Ωστόσο, ακόμη κι αυτή η διαπραγμάτευση με τους δημοκρατικά ανάπηρους θεσμούς (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) γίνεται στην ουσία σε έναν άλλο θεσμό που, τυπικά, δεν είναι καν θεσμός. Η Ελλάδα καρδιοχτυπά εδώ και πέντε χρόνια πριν από κάθε συνεδρίαση του . (και το ίδιο έγινε χθες) αγνοώντας ποια ακριβώς είναι η θεσμική του υπόσταση.

 Ιδού πως αυτοσυστήνεται στην ιστοσελίδα του: «η Ευρωομάδα είναι ένα άτυπο όργανο στο οποίο οι υπουργοί των κρατών-μελών της Ζώνης του ευρώ συζητούν ζητήματα σχετικά με τις κοινές τους ευθύνες και σχετικά με το ευρώ». Άτυπο όργανο στο οποίο συζητούν, δεν αποφασίζουν.

Ακόμη σαφέστερο, το Πρωτόκολλο 14 βάσει του οποίου θεσπίστηκε το …… και ενσωματώθηκε στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, αναφέρει: «οι υπουργοί των κρατών-μελών με νόμισμα το ευρώ πραγματοποιούν άτυπες συναντήσεις μεταξύ τους. Οι συναντήσεις αυτές λαμβάνουν χώρα, ανάλογα με τις ανάγκες, για να συζητούνται τα θέματα που συνδέονται με τις ιδιαίτερες ευθύνες τις οποίες συνυπέχουν στο θέμα του ενιαίου νομίσματος. Η Επιτροπή συμμετέχει στις συναντήσεις αυτές. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καλείται να συμμετέχει σε αυτές τις συναντήσεις, οι οποίες προετοιμάζονται από τους αντιπροσώπους των υπουργών Οικονομικών των κρατών-μελών με νόμισμα το ευρώ και της Επιτροπής».

Ποια είναι η αποφασιστική αρμοδιότητα του «θεσμού» .. από το οποίο κρεμόταν χθες η τύχη της χώρας; 

Καμιά, βάσει ευρωπαϊκής συνθήκης. 

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πρόβλεψη για πλειοψηφίες σε αποφάσεις. Το Eurogroup , όμως, είναι η «συνέλευση» των πιστωτών της Ελλάδας, δηλαδή των 16 χωρών του ευρώ που έχουν δώσει διακρατικά δάνεια (άμεσα ή μέσω EFSF) ύψους 195 δις. Ευρώ. Είναι ο «θεσμός» της κρατικής τοκογλυφίας, ανάμεσά τους της ισχυρότερης, της γερμανικής.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα του θεσμικού συνονθυλεύματος πάνω στο οποίο στηρίζεται η τοξική Ευρωζώνη. Εξ’ ου και η διαπραγμάτευση μέσω των θεσμών κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα «παιχνίδι των λυγμών», για να θυμηθούμε τη θρυλική ταινία του Νιλ Τζορνταν.


Ποιος θα κλάψει θα δούμε στη συνέχεια….


Γ. Κιμπουρόπουλος.

[--->]

Τώρα που είδαμε τι σημαίνει διαπραγμάτευση με καρχαρίες ας κάνουμε μια καλόπιστη κριτική.

 Γράφει ο mitsos175

Τώρα που είδαμε τι σημαίνει διαπραγμάτευση με καρχαρίες ας κάνουμε μια καλόπιστη κριτική. Αλέξη, είχαμε πει πως δεν γίνονταν ΕΕ χωρίς μνημόνιο. Σαν να θες να ζεις χωρίς να τρως, είναι κάπως δύσκολο. Τα προβλήματα σου είναι δυο τα οποία εκμεταλλεύτηκαν οι τοκογλύφοι, όπως αναμένονταν:

Το πρώτο δεσμεύτηκες στον κόσμο προεκλογικά πως δε θα έφευγες από την παγίδα, δεν είπες δηλαδή την αλήθεια.
 Ότι ΕΕ σημαίνει κυβερνά ένα ισχυρό κράτος και τα άλλα απλά εξυπηρετούν τα συμφέροντά του.
Που σημαίνει πως αν ήθελες λύση, έπρεπε να προετοιμαστείς για έξοδο και να το πεις στους ψηφοφόρους. Φυσικά θα ορμούσαν να σε φάνε αλλά αυτό θα γίνει και τώρα. Τώρα απλά περιμένουν να σιτέψεις και να ετοιμάσουν τη σάλτα. Να το πω με άλλα λόγια έκανες, διαχείριση όχι άλλη πολιτική.

Απόρροια του πρώτου ήταν η απειλή πως θα στεγνώσεις από ρευστό, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες κλπ. 
 Ισχύει, όσο μένεις στο Ευρώ.
Ακριβώς γιατί δεν έχεις τη δυνατότητα να εφαρμόζεις δική σου πολιτική, να τυπώσεις δικό σου νόμισμα και να το χρησιμοποιήσεις ανάλογα με τα συμφέροντα σου.
 Έτσι η εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή η μείωση μισθών συντάξεων θα συνεχιστεί, ενώ το χρέος θα αυξάνει και για να πληρωθούν μόνο οι τόκοι, αφού δεν διαγράφετε την αδικία, θα συνεχιστούν τα χαράτσια και το ξεπούλημα. Ήδη πήραν πάνω από 10δις με το "καλημέρα" από το ΤΧΣ. Βοήθειά μας, θα τσούξει.

Το δεύτερο λάθος είναι η αντίληψη που έχεις για τους δανειστές και τον κόσμο. Πιστεύεις ότι ο κόσμος μασάμε κουτόχορτο. Ότι δεν γνωρίζουμε πόσο δύσκολη η ρήξη από τη μια κι ότι θα φοβηθούμε και θα ξαναβγάλουμε τους προηγούμενους.
Κάνεις λάθος.
Αυτοί που κατέβηκαν στις πλατείες ήταν έτοιμοι να σου πουν προχώρα, φύγε από τη δαγκάνα.
Κι είναι κρίμα που θεωρήθηκαν εσκεμμένα από τα ΜΜΕ δικοί σου. Δεν ήταν μεν δεξιοί αλλά εξέφραζαν μια πλειοψηφία. που λέει δεν πάει άλλο, δεν αντέχουμε άλλο άνεργοι, παγωμένοι, χρεωμένοι, φτωχοί.
Κι ήταν μεγάλο λάθος που δέχθηκαν επίθεση. Από φόβο ίσως ή από κακή επιλογή πολιτικής δεν τους άκουσες. Το θεώρησες ως ένα "απλό χαρτί διαπραγμάτευσης" με αποτέλεσμα να χάσεις τεράστια ευκαιρία.

Αλλά έκανες λάθος και στο τι θέλουν οι δανειστές.
Δεν θέλουν να πετύχουμε ακριβώς για να μας έχουν του χεριού τους.
Τι κάνει ο τοκογλύφος όταν δανείζει;

Εύχεται να μην μπορεί να πληρώσει χρέος και τόκους ο δανειζόμενος, ώστε να βουτήξει τα φιλέτα της περιουσίας του: Ορυκτά, περιοχές, οργανισμούς κλπ, όταν πρόκειται για κράτος, σπίτια και χωράφια όταν είναι για απλούς ανθρώπους, τα οποία θα του αποδώσουν πολλαπλάσια με τον καιρό.

Μόνη περίπτωση να χάσει ο δανειστής, είναι να του πει το θύμα "δεν πληρώνω" και να ξεκινήσει πόλεμος. Στους φτωχούς ανθρώπους δικαστήρια, στα κράτη οικονομικά ή άλλα μέτρα.

Επέλεξες την υποχώρηση για όλα αυτά έτσι τώρα είσαι και εσύ κι εμείς στο έλεος αδίστακτων τυχοδιωκτών με δολοφονικά ένστικτα. Αρκεί να σου θυμίσω, πως πίσω από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη χρηματοδότηση των μισθοφόρων στην Συρία είναι αυτοί που μας δάνεισαν ΗΠΑ (ΔΝΤ) - ΕΕ.
Θα μας "διευκολύνουν" όπως "διευκόλυναν" τους Ουκρανούς και τους Άραβες.

Υπάρχει ακόμα ένα θέμα: Η "κάθαρση" για να χρησιμοποιήσω ένα παλιό σύνθημα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ούτε σε αυτό μια κι αν έβγαινες από την ΕΕ - Ευρώ θα μπορούσες να πεις να τιμωρηθούν όσοι ήταν δοσίλογοι.

Τώρα τι θα πεις, αφού κάνεις τα ίδια; Μόνο κάποια σκάνδαλα, όσα δεν προλάβουν να παραγραφούν κι αυτά ελάχιστα, που αφορούν ήδη καμένα χαρτιά.
Τουλάχιστο πήρες τη θέση της ΝΔ.
Οι δανειστές δεν τη χρειάζονται πλέον, έχουν νέο επιστάτη. Κρίμα. Τίποτα άλλο. .
[--->]

Αντίσταση στην παλινόρθωση του μνημονίου

 Με το τέχνασμα του Οδυσσέα για την εισβολή και τη λεηλασία της Τροίας, παρομοιάστηκε από γερμανικές πηγές η επιστολή της ελληνικής πλευράς. Ερωτούμενη, βέβαια, η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι δεν γνωρίζει καλά την ελληνική μυθολογία ώστε να συνταχθεί με τον χαρακτηρισμό της πολιτικής της Αθήνας ως δούρειου ίππου για την Ευρωζώνη.

Ποιος, όμως, είναι ο πραγματικός δούρειος ίππος; Αναμφίβολα δεν πρόκειται για την ελληνική πολιτική. Ο πραγματικός δούρειος ίππος είναι η επιχείρηση παράτασης του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, άσχετα με τον ειδικό τρόπο που αυτή ρυθμίζεται ή παρουσιάζεται.

Είναι προφανές ότι από τη γερμανική πλευρά προωθείται ακριβώς η εγκατάσταση αυτού του δούρειου ίππου, παρά τη νέα πολιτική πραγματικότητα στη χώρα. Στο εσωτερικό του βρίσκονται οι «θεσμοί» που μέχρι τώρα αποτελούσαν την τρόικα, οι μηχανισμοί ελέγχου των Βρυξελλών και η παράταση του καθεστώτος ειδικής επιτροπείας για τη χώρα.

Οι πιέσεις που εντείνονται και έφτασαν να κάνουν λόγο ακόμα και για «ξαφνικό θάνατο» της Ελλάδας, αποσκοπούν στο να παγιώσουν τη θηλιά του χρέους και να στενέψουν ασφυκτικά τα περιθώρια εφαρμογής του προγράμματος της νέας κυβέρνησης, ενώ η ελληνική πλευρά ωθείται να κάνει βήματα πέρα από τα όρια των κόκκινων γραμμών που ακόμα και πρόσφατα έχει θέσει.

Είμαστε μπροστά σε μια ασταθή ισορροπία. Από τη μια θα πιέζουν οι «έξω» και «μέσα» για την παράταση του καθεστώτος ασφυκτικού ελέγχου και αξιολόγησης και από την άλλη διαρκές και πιεστικό ζητούμενο θα είναι η ύπαρξη ή μη περιθωρίων για την άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής, σε οποιοδήποτε επιμέρους πεδίο και τομέα.

Είναι προφανές ότι στο επίκεντρο δεν βρίσκεται το στενά οικονομικό ζήτημα ή το μείγμα της δημοσιονομικής πολιτικής. Η απαίτηση του Βερολίνου αφορά την ευθυγράμμιση των «υποτελών» κρατών με τα δικά του παραγγέλματα. Η απαίτηση είναι να εξακολουθήσει η Ευρώπη να είναι Γερμανική, μέσα από το εγκατεστημένο πλέγμα σχέσεων και μηχανισμών πολιτικού και οικονομικού ελέγχου.

Το χθεσινό Eurogroup δεν βάζει τέλος στα ανοιχτά, για την Ελλάδα, ζητήματα. Ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη, παραμένει ανοιχτός. Οι εκβιασμοί, οι πιέσεις και τα τελεσίγραφα είναι δεδομένο ότι θα επανέλθουν, με στόχο πάντα όχι την τυπική συνέχιση του μνημονίου, αλλά τη συνέχιση του μνημονιακού καθεστώτος από μια «αντιμνημονιακή» διακυβέρνηση. 

Γιατί το Μνημόνιο δεν είναι μόνο κάποια μέτρα λιτότητας αλλά το ίδιο το καθεστώς περιορισμού της κυριαρχίας και ειδικού πολιτικού ελέγχου.

Στην ίδια κατεύθυνση συντείνουν και οι εσωτερικές πιέσεις «εθνικής συναίνεσης» και ανασύστασης του πολιτικού συστήματος.

Θα έχουμε τμηματική εξέταση των εγχώριων πολιτικών και μια διαρκή διελκυστίνδα για το αν το ένα ή το άλλο μέτρο θα αποτελεί μονομερή ενέργεια; Ποιες είναι οι επόμενες τιμωρητικές κινήσεις και ποιες νέες απειλές θα εξαπολυθούν; Πάντως, τα τελευταία 24ωρα το Βερολίνο έδειξε τα δόντια του, βάζοντας μπροστά τα σενάρια Grexit ή «ξαφνικού θανάτου», εκβιάζοντας για μια λύση όσο πιο κοντά στις απαιτήσεις του.

Το αίτημα, όμως, παραμένει και δεν είναι άλλο από την κατάργηση του καθεστώτος της αποικίας χρέους. Αίτημα που μπορεί να προσεγγιστεί μόνο μέσω της πολιτικής, του πολιτικού αγώνα και της συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις. Και αυτό σημαίνει αντίστοιχες πολιτικές που να μην παγώνουν αλλά να αναθερμαίνουν το χαμόγελο που φάνηκε να επιστρέφει μετά τις εκλογές.

[--->]

Οποιος έχει τσίπα το ίδιο πρέπει να κάνει

Kατρούγκαλος: Δεν θα μείνω στην κυβέρνηση...

...αν υποχωρήσει από τις κόκκινες γραμμές...
Δεν θα μείνω στην κυβέρνηση αν υποχωρήσει στις κόκκινες γραμμές, δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γιώργος Καρούγκαλος, στην εκπομπή «Ακραίως» του Τάκη Χατζή στον ΣΚΑΪ.

«Αν μας πουν οι απολυμένοι δεν γυρίζουν, δεν υπάρχει συμφωνία. Είναι κόκκινη γραμμή για την κυβερνηση. Αν οι εταίροι επιμείνουν δεν θα υπάρξει συμφωνία» δήλωσε, ενώ ερωτηθείς εάν η κυβέρνηση δεν τηρήσει την «κόκκινη γραμμή» είπε ότι δεν θα μείνει στη θέση του, εκτιμώντας, πάντως ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.

Για τους «θεσμούς» και τις επικρίσεις περί «κωλοτούμπας» ο κ. Κατρούγκαλος είπε ότι «θα κάνουμε ό,τι λέγαμε. Θεσμοί είναι η Κομισιόν η ΕΚΤ και η Κομισιόν. Αυτοί μπορούν να συζητήσουν τις δικές μας μεταρρυθμίσεις και όχι αυτές που επιβλήθηκαν απ' έξω. Αν συνεχιζόταν το Μνημόνιο θα έπρεπε να προχωρήσω σε 2.000 απολύσεις. Εγώ θα ξαναπάρω πίσω αυτούς που απολύθηκαν. Εμείς θα αποκαταστήσουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Οι συνταξιούχοι θα πάρουν στα χέρια τους την επικουρική τους σύνταξη,που πριν θα την έβλεπαν μειωμένη. Εμείς κερδίσαμε ένα τετράμηνο εκεχειρίας. Θέλουμε να προχωρήσουμε με δικές μας μεταρρυθμίσεις».

Ο κ. Κατρούγκαλος πρόσθεσε ότι «δεν τέλειωσαν οι κόκκινες γραμμές μας. Αν πέσουμε πάλι σε τοίχο μπορεί να έχουμε κρίση ξανά. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν είναι ναι σε όλα όπως πριν. Το μνημόνιο πέθανε, δεν υπάρχει αναφορά στο κείμενο».

Παράλληλα, τόνισε ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα πάει σε βάθος τετραετίας.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυτασικό κόμμα. Αυτή η συμφωνία είναι συμφωνία εκεχειρίας δεν είναι η τελική διευθέτηση για το ζήτημα του χρέους» είπε για τις επικρίσεις εντός του κόμματος.
[--->]

''Μια από τα ίδια'' , ''αποικία χρέους''

...Αλλά το πιο σημαντικό,  κατά τη γνώμη μου είναι να δούμε τι λένε οι απλοί άνθρωποι. Μια απάντηση που πήραμε ήταν αυτή:

Οι Έλληνες αναρωτιούνται τι έχει πετύχει η κυβέρνηση τους . «Περάσαμε δύο μήνες αγωνίας, οι τράπεζες άδειασαν, για να συνειδητοποιήσουμε ότι συνεχίζουμε  να είμαστε μια αποικία χρέους», είπε στο Ρόιτερς ο 54χρονος ηλεκτρολόγο Δημήτρης Κανάκης . «Οι δανειστές  εξακολουθούν να κάνουν το κουμάντο».

Και να τι είπε στο Euronews ο συνταξιούχος Παραδισάνος Ρήγας :

 «Σα να μην έχει αλλάξει τίποτα .Θα μας ρίξουν μερικά κόκαλα και θα πούμε όλα  είναι μια χαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα λέει δώσαμε αγώνα, ενώ η άλλη πλευρά θα  λέει δεν κάνατε τίποτα. Και νομίζω ότι θα είναι ακριβώς όπως πρώτα, μια από τα ίδια».

[--->]