Με το τέχνασμα του Οδυσσέα για την εισβολή και τη λεηλασία
της Τροίας, παρομοιάστηκε από γερμανικές πηγές η επιστολή της ελληνικής
πλευράς. Ερωτούμενη, βέβαια, η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι δεν γνωρίζει καλά την
ελληνική μυθολογία ώστε να συνταχθεί με τον χαρακτηρισμό της πολιτικής της
Αθήνας ως δούρειου ίππου για την Ευρωζώνη.
Ποιος, όμως, είναι ο πραγματικός δούρειος ίππος; Αναμφίβολα
δεν πρόκειται για την ελληνική πολιτική. Ο πραγματικός δούρειος ίππος είναι η
επιχείρηση παράτασης του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, άσχετα με τον
ειδικό τρόπο που αυτή ρυθμίζεται ή παρουσιάζεται.
Είναι προφανές ότι από τη γερμανική πλευρά προωθείται
ακριβώς η εγκατάσταση αυτού του δούρειου ίππου, παρά τη νέα πολιτική
πραγματικότητα στη χώρα. Στο εσωτερικό του βρίσκονται οι «θεσμοί» που μέχρι
τώρα αποτελούσαν την τρόικα, οι μηχανισμοί ελέγχου των Βρυξελλών και η παράταση
του καθεστώτος ειδικής επιτροπείας για τη χώρα.
Οι πιέσεις που εντείνονται και έφτασαν να κάνουν λόγο ακόμα
και για «ξαφνικό θάνατο» της Ελλάδας, αποσκοπούν στο να παγιώσουν τη θηλιά του
χρέους και να στενέψουν ασφυκτικά τα περιθώρια εφαρμογής του προγράμματος της
νέας κυβέρνησης, ενώ η ελληνική πλευρά ωθείται να κάνει βήματα πέρα από τα όρια
των κόκκινων γραμμών που ακόμα και πρόσφατα έχει θέσει.
Είμαστε μπροστά σε μια ασταθή ισορροπία. Από τη μια θα
πιέζουν οι «έξω» και «μέσα» για την παράταση του καθεστώτος ασφυκτικού ελέγχου
και αξιολόγησης και από την άλλη διαρκές και πιεστικό ζητούμενο θα είναι η
ύπαρξη ή μη περιθωρίων για την άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής, σε οποιοδήποτε
επιμέρους πεδίο και τομέα.
Είναι προφανές ότι στο επίκεντρο δεν βρίσκεται το στενά
οικονομικό ζήτημα ή το μείγμα της δημοσιονομικής πολιτικής. Η απαίτηση του
Βερολίνου αφορά την ευθυγράμμιση των «υποτελών» κρατών με τα δικά του
παραγγέλματα. Η απαίτηση είναι να εξακολουθήσει η Ευρώπη να είναι Γερμανική,
μέσα από το εγκατεστημένο πλέγμα σχέσεων και μηχανισμών πολιτικού και
οικονομικού ελέγχου.
Το χθεσινό Eurogroup
δεν βάζει τέλος στα ανοιχτά, για την Ελλάδα, ζητήματα. Ο πόλεμος είναι σε
εξέλιξη, παραμένει ανοιχτός. Οι εκβιασμοί, οι πιέσεις και τα τελεσίγραφα είναι
δεδομένο ότι θα επανέλθουν, με στόχο πάντα όχι την τυπική συνέχιση του
μνημονίου, αλλά τη συνέχιση του μνημονιακού καθεστώτος από μια «αντιμνημονιακή»
διακυβέρνηση.
Γιατί το Μνημόνιο δεν είναι μόνο κάποια μέτρα λιτότητας αλλά το
ίδιο το καθεστώς περιορισμού της κυριαρχίας και ειδικού πολιτικού ελέγχου.
Στην ίδια κατεύθυνση συντείνουν και οι εσωτερικές πιέσεις
«εθνικής συναίνεσης» και ανασύστασης του πολιτικού συστήματος.
Θα έχουμε τμηματική εξέταση των εγχώριων πολιτικών και μια
διαρκή διελκυστίνδα για το αν το ένα ή το άλλο μέτρο θα αποτελεί μονομερή
ενέργεια; Ποιες είναι οι επόμενες τιμωρητικές κινήσεις και ποιες νέες απειλές
θα εξαπολυθούν; Πάντως, τα τελευταία 24ωρα το Βερολίνο έδειξε τα δόντια του,
βάζοντας μπροστά τα σενάρια Grexit
ή «ξαφνικού θανάτου», εκβιάζοντας για μια λύση όσο πιο κοντά στις απαιτήσεις
του.
Το αίτημα, όμως, παραμένει και δεν είναι άλλο από την
κατάργηση του καθεστώτος της αποικίας χρέους. Αίτημα που μπορεί να προσεγγιστεί
μόνο μέσω της πολιτικής, του πολιτικού αγώνα και της συμμετοχής του λαϊκού
παράγοντα στις εξελίξεις. Και αυτό σημαίνει αντίστοιχες πολιτικές που να μην
παγώνουν αλλά να αναθερμαίνουν το χαμόγελο που φάνηκε να επιστρέφει μετά τις
εκλογές.
