Η παραπληροφόρηση έχει όνομα

Αρθρο του Federico Fubini στην ιταλική εφημερίδα La Republica με τίτλο :

‘’ΕΕ-Ελλάδα, η μυστική συμφωνία του Νοέμβριου, προβλέπει πάγωμα της αποπληρωμής του χρέους’’ και η παραποίηση του από το newsit.gr/
 

Ακολουθεί η μετάφραση από τα ιταλικά του άρθρου της La Republica και τα επίμαχα σημεία που το newsit.gr/ βάζοντας το (λερωμένο) χεράκι του, παραποιεί.

Υπότιτλος άρθρου : Η Αθήνα μέχρι το 2020 δεν θα επιστρέψει ούτε ένα σεντς στις χώρες του κλαμπ του ευρώ

Τη δεκαετία του 30 ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ πήρε μια απόφαση χωρίς να το γνωρίζουν στην ουσία οι  ψηφοφόροι του : για την αποπληρωμή του χρέους της Μεγάλης Βρετανίας προς τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν υπήρχε καμια βιασύνη, το Λονδίνο θα μπορούσε να το αποπληρώσει μέχρι το 1991. Ετσι, οι μεγάλοι πιστωτές της Ελλάδας, η Γερμανία και οι άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης , ακολουθώντας το παράδειγμα του Ρούσβελτ αποφασίζουν (σιωπηλά) ότι η Αθήνα μπορεί να αποπληρώσει τα 245 δισεκατομμύρια του χρέους της προς αυτές μέχρι το 2057.

Σύγκρουση ή συμφωνία «από μηδενική βάση» με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στα ΜΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται το επόμενο διάστημα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει την αυτοδυναμία θα θέσει ως προτεραιότητά του την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των ΜΜΕ, επαναφέροντας το καθεστώς της νομιμότητας στην ιδιωτική ραδιοτηλεόραση και φέρνοντας ξανά στη ζωή την ΕΡΤ.

Ανάμεσα στα χαρτιά που διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ για την κατάληψη των συχνοτήτων από την ιδιωτική τηλεόραση και για τη μη νόμιμη συγκρότηση του ΕΣΡ, το οποίο από τα χρόνια του βασικού μετόχου έως και την εποχή του Μνημονίου ελέγχεται για μια σειρά από πράξεις και παραλείψεις. Επίσης, στα «βέλη που έχει στη φαρέτρα του» ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι παρατηρήσεις των ορκωτών ελεγκτών στις περισσότερες από τις επιχειρήσεις ΜΜΕ, που καλούν τους μετόχους τους να διαθέσουν χρήματα για τη λειτουργία των εταιρειών τους.

Μια «διαδρομή» για έμμεση παρέμβαση είναι η διαφημιστική δαπάνη των τραπεζών, υπέρ των ΜΜΕ. Η «τρόικα» είχε ήδη διαπιστώσει πως τα χρήματα που πηγαίνουν από τη διαφήμιση στα ΜΜΕ είναι δυσανάλογη των αναγκών προβολής.

Από την άλλη πλευρά οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ «απειλούν» με λουκέτα. Αφήνουν να εννοηθεί ότι αν πιεστούν θα κατεβάσουν τα ρολά στις εταιρείες τους, προκαλώντας νέο κύμα ανεργίας στα ΜΜΕ, που θα χρεωθεί αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ζακ Σαπίρ: Το μήνυμα ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν νίκησε και έλαβε 149 έδρες. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο χαρισματικός ηγέτης του, είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών της Κυριακής 25η Ιανουαρίου. Πολλοί χάρηκαν, κάποιοι επιδεικνύοντας μια σκανδαλώδη αναίδεια. Είδαμε ηγέτες του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπως ο ΜΜ. Cambadélis και ο Désir, οι οποίοι μόλις πριν δύο χρόνια περίπου έβαζαν κυριολεκτικά βέτο στον ΣΥΡΙΖΑ, να σπεύδουν τώρα να πανηγυρίσουν τη νίκη του. Υπάρχουν άνθρωποι "που δεν ντρέπονται», όπως λένε στη Νότια Γαλλία ... Είναι αλήθεια ότι η ήττα των ελλήνων "σοσιαλιστών" του ΠΑΣΟΚ είναι παραδειγματική (λιγότερο από το 5% των ψήφων), όπως είναι σαφές και  το χαστούκι που δέχτηκε η φιλελεύθερη δεξιά Νέα Δημοκρατία. Αλλά αυτή,ειδικά, η νίκη, ανοίγει μια νέα πολιτική φάση στη ζώνη του ευρώ.

Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε καμία περίπτωση επαναστατικό. Αλλά για τη σημερινή Ελλάδα η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί μια πραγματική ρήξη. Σε κοινωνικό επίπεδο, προβλέπεται αύξηση του κατώτατου μισθού στα 750 € (σε σύγκριση με τα κάτω από τα 600 € ), δέκατη τρίτη σύνταξη για τις συντάξεις κάτω των 700 € και  αύξηση του ορίου του ετήσιου φορολογητέου εισοδήματος για τα φυσικά πρόσωπα, το οποίο είχε μειωθεί στα 5.000 ευρώ, και τώρα θα ανέβει στα  12.000 ευρώ. Το κόστος του πακέτου, ο ΣΥΡΙΖΑ το υπολογίζει  σε κάτι λιγότερο από 12 δισεκατομμύρια ευρώ. Το βασικό όμως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει την αντίθεσή του στην καταβολή των δύο τρίτων περίπου του ελληνικού δημόσιου χρέους και αυτό  θα μπορούσε να είναι το σημείο μιας πιθανής σύγκρουσης με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, αφού οι ευρωπαϊκές αρχές είναι στην πραγματικότητα πιο ευαίσθητες στο θέμα του ελληνικού χρέους παρά στα μακροοικονομικά μέτρα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό φαίνονται  αναπόφευκτα.

Πολ Κρούγκμαν: Ο εφιάλτης της Ελλάδας έλαβε τέλος

Μεταξύ θριάμβου και υπευθυνότητας. Ο Νομπελίστας οικονομολόγος του Πανεπιστήμιουτ Πρίνσετον και αρθρογράφος των New York Times, στο πρώτο κείμενο που έγραψε αμέσως μετά το τέλος των εκλογών στην Ελλάδα κάνει λόγο για για τον «εφιάλτη» της Ελλάδας που έλαβε τέλος.

Αίφνης, ο Αλέξης Τσίπρας γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός που εξελέγη με ρητή υπόσχεση να αμφισβητήσει τις πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν το 2010, σημειώνει ο εξέχων οικονομολόγος και συμπληρώσει με νόημα, «φυσικά θα βρεθούν πολλοί άνθρωποι που θα προειδοποιήσουν τον Τσίπρα να εγκαταλείψει την υπόσχεσή του και να συμπεριφερθεί υπεύθυνα».

Κατά τον Γκρούγκμαν για να γίνει απόλυτα κατανοητός ο πολιτικός σεισμός στην Ελλάδα, θα πρέπει κανείς να ανατρέψει στον Μάιο του 2010 τότε που η Τρόικα έδωσε τα πρώτα δάνεια και ως αντιστάθμισμα απαίτησε μεταρρυθμίσεις συνδυασμένες με λιτότητα. Κι ενώ οι δανειστές προσποιούνταν τους έξυπνες και τους ρεαλιστές στην πραγματικότητα πλάσαραν μια οικονομική φαντασία.
 Ο ελληνικός λαός πλήρωσε το τίμημα της αυταπάτης που είχε η οικονομική ελίτ. Μα, δεν τελείωσε εκεί η κατάπτωση της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον Κρούγκμαν η Τρόικα πίστευε πως η σκληρή λιτότητα θα είχε μικρή επίδραση στην ανάπτυξη και την απασχόληση.

Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε φάση ύφεσης όταν μπήκε στο μνημόνιο και από τους δανειστές λεγόταν πως θα υπάρξει μια μικρή συρρίκνωση το 2011 και το 2012 η χώρα θα επανέλθει στην ανάκαμψη. Επιπροσθέτως οι αναλύσεις έλεγαν πως η ανεργία από το 9,4% το 2009 θα εκτιναχθεί στο 15% το 2012, αλλά στη συνέχεια θα πέσει.

η μνήμη σε νούμερα

 Ποσοστό κατοίκων άνω των 65 και στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων.

 
 
Άρα λογικά με τέτοια ηλικιακή σύνθεση η Μνήμη, θα πρέπει να είναι παρούσα και να υπερτερεί αριθμητικά. Και να βοηθά στην απόφαση. Αλλά τι είναι μνήμη;
Αυτό που έγινε ή αυτό που θέλουμε να έγινε.

"Η μνήμη από την οποία αντλεί η ιστορία, για να την τροφοδοτήσει με την σειρά της, προσπαθεί να διασώσει το παρελθόν μονάχα για να εξυπηρετήσει το παρόν και το μέλλον. Ας δράσουμε έτσι ώστε η συλλογική μνήμη να εξυπηρετήσει την απελευθέρωση, και όχι την υποδούλωση των ανθρώπων."
Ζακ Λε Γκόφ: Ιστορία και Μνήμη
[--->]