Η γνωστή πλέον θέση
του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Michel Sapin (ότι "η Γαλλία απορρίπτει
τη λιτότητα" και ότι για να "επανέλθει η χώρα στον σωστό δρόμο" δεν θα
εφαρμόσει το στόχο για έλειμμα 3% μέχρι το 2017!),και ταυτόχρονα να ζητά από τη Γερμανία να εφαρμόσει τις συμφωνίες μειόνοντας το πλεόνασμα της, βάζει τη Γαλλία μπροστά σε μια κατάσταση σχεδόν υποχρεωτική
Σκεφτείτε ότι το δημόσιο χρέος της Γαλλίας πολύ πιθανό να ξεπεράσει το "ψυχολογικό
φράγμα" του 100% του ΑΕΠ (κάτι σχεδόν σίγουρο ακόμη και αν η Γαλλία αποφύγει
την ύφεση, και έλλειμμα πολύ πάνω από το 3% και χωρίς προσαρμοσμένο πρωτογενές ισοζύγιο),
που στο τέλος της υποθετικής πορείας που λέει ότι θα ακολουθήσει ο Sapin (δηλαδή
το έτος 2019) θα περιμένει αναπόφευκτα, μία
ακόμη πιο επώδυνη εφαρμογή του δημοσιονομικού συμφώνου (λαμβάνοντας υπόψη το
επίπεδο της διόρθωσης του δημόσιου χρέους που θα έχει καταστεί αναγκαία). Εντωμεταξύ,
πάνω από το 50% του γαλλικού δημόσιου χρέους βρίσκεται σε χέρια ξένων, το οποίο,
σε μια χώρα που συνήθως προσέχει το εθνικό συμφέρον της, το καθιστά "δυνητικά" όπλο νομισματικής υποτίμησης.
Με λίγα λόγια: η Γαλλία
με ένα έλλειμμα πάνω από το όριο του 3% αρνείται τον αποπληθωρισμό και την ύφεση,
αλλά δεν διορθώνει τις πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες σταδιακά κάτι που αποδέχτηκε
παθητικά η Ιταλία. Προφανώς κάτι τέτοιο το θεωρεί άχρηστο : και αυτό είναι σημαντικό αφού κάτι προαναγγέλλει
για το μέλλον του ευρώ. Η Γαλλία συμφωνεί να επιδεινώσει το ισοζύγιο πληρωμών και την καθαρή
εξωτερική θέση της.
Για τη Γαλλία, η θέση αυτή σημαίνει ότι πιέχειι τη Γερμανία να επιλέξει την αναθέρμανση της οικονομίας της μέσω αύξησης της εγχώριας ζήτησης και μάλιστα με γλήγορους ρυθμούς.Το 2019 θα είναι λοιπόν ,η ημερομηνία λήξης όλων των ηγεμονικών μερκαντιλιστικών σχεδίων της Γερμανίας που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα. Τέσσερα χρόνια μη εφαρμογής των αποπληθωριστικών πολιτικών "no matter what, όποιες κι αν είναι αυτές " είναι μια αφύσικη προοπτική για τους Γερμανούς και ήδη οι "κινήσεις" του Ντράγκι βάζουν σε κρίση το ίδιο το εσωτερικό μέτωπο της Μέρκελ, η οποία από τη μία πιέζεται από το AFD, και από την άλλη από τις σοσιαλδημοκρατικές αξιώσεις για επέκταση της οικονομίας.
Και είδαμε πώς η κατεύθυνση αυτή εμπεριέχεται χωρίς να διατυπώνεται ρητά και στα μέτρα που αποφασίζει η ΕΚΤ,τα οποία τείνουν να βάλουν τη Γερμανία μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει το ρίσκο που έχουν οι κερδοσκοπικές φούσκες της αγοράς ακινήτων ή την αύξηση της εγχώριας ζήτησης μέσω της αύξησης των μισθών. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Η ''ΕΞΟΔΟΣ'' ΤΟΥ SAPIN ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΘΕΙ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ...
Οπότε, η Γερμανία έχει δύο επιλογές: τη σύγκρουση ή τη προσαρμογή και την αναθέρμανση των οικονομιών . Θα επιλέξει το πρώτο επειδή ... είναι γραμμένο στην ιστορία, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα δυσκολευτεί να μην αναλάβει δράση κατά της Γαλλίας με βάση τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, δεδομένου ότι ο Μοσκοβισί, όπως ήδη διευκρίνισε επίσημα, δεν θα μπορέσει να εγκρίνει τις σημερινές και μελλοντικές δημοσιονομικές αλλαγές της γαλλικής κυβέρνησης.
Πόσω μάλλον που ο ίδιος ο Μοσκοβισί τέθηκε υπό την προστασία της Μέρκελ, με τη δεσμευτική αποδοχή των εκτιμήσεων του, από το Λετονό Valdis Dombrovskis.
Από την πλευρά των πολιτικών ισορροπιών είναι αδιανόητο η Γαλλία, η οποία την περίοδο του Μιτεράν πίστευε ότι θα έλεγχε τη Γερμανίαν τραβώντας την προς ένα ενιαίο νόμισμα, να αποδεχθεί αυτό το διπλό χτύπημα: Επιτροπεία των εκπροσώπων της στα όργανα της ΕΕ από τρίτους (Λεττονία) και πολλαπλές κυρώσεις για τα υπερβολικά ελλείμματα. Η γερμανική νίκη σε βάρος του Παρισιού πολύ απλά θα θεωρείτο απαράδεκτη.
Για τους Γάλλους σοσιαλιστές, ύστερα, η επικύρωση αυτής της πορείας θα ισοδυναμούσε με την εκλογική τους εξαφάνιση και είναι λογικό να πιστέψουμε ότι δεν θα θελήσουν να ''τελειώσουν'' πολιτικά βάζοντας την υπογραφή τους σε ένα νέο Σεντάν και ότι η σημερινή απόφαση τους πάρθηκε με το σκεπτικό να ξαναβρούν ένα κοινωνικό λόγο ύπαρξης αλλά και για να αντιμετωπίσουν τις επόμενες προεδρικές εκλογές με έναν υποψήφιο που θα δίνει ένα νόημα όχι μόνο στο εθνικό συμφέρον αλλά και στην ίδια την ύπαρξη ενός κόμματος διαφορετικού από τη νέα Δεξιά και τη νεο-γκωλλική Δεξιά.
Για τη Γαλλία, η θέση αυτή σημαίνει ότι πιέχειι τη Γερμανία να επιλέξει την αναθέρμανση της οικονομίας της μέσω αύξησης της εγχώριας ζήτησης και μάλιστα με γλήγορους ρυθμούς.Το 2019 θα είναι λοιπόν ,η ημερομηνία λήξης όλων των ηγεμονικών μερκαντιλιστικών σχεδίων της Γερμανίας που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα. Τέσσερα χρόνια μη εφαρμογής των αποπληθωριστικών πολιτικών "no matter what, όποιες κι αν είναι αυτές " είναι μια αφύσικη προοπτική για τους Γερμανούς και ήδη οι "κινήσεις" του Ντράγκι βάζουν σε κρίση το ίδιο το εσωτερικό μέτωπο της Μέρκελ, η οποία από τη μία πιέζεται από το AFD, και από την άλλη από τις σοσιαλδημοκρατικές αξιώσεις για επέκταση της οικονομίας.
Και είδαμε πώς η κατεύθυνση αυτή εμπεριέχεται χωρίς να διατυπώνεται ρητά και στα μέτρα που αποφασίζει η ΕΚΤ,τα οποία τείνουν να βάλουν τη Γερμανία μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει το ρίσκο που έχουν οι κερδοσκοπικές φούσκες της αγοράς ακινήτων ή την αύξηση της εγχώριας ζήτησης μέσω της αύξησης των μισθών. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Η ''ΕΞΟΔΟΣ'' ΤΟΥ SAPIN ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΘΕΙ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ...
Οπότε, η Γερμανία έχει δύο επιλογές: τη σύγκρουση ή τη προσαρμογή και την αναθέρμανση των οικονομιών . Θα επιλέξει το πρώτο επειδή ... είναι γραμμένο στην ιστορία, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα δυσκολευτεί να μην αναλάβει δράση κατά της Γαλλίας με βάση τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, δεδομένου ότι ο Μοσκοβισί, όπως ήδη διευκρίνισε επίσημα, δεν θα μπορέσει να εγκρίνει τις σημερινές και μελλοντικές δημοσιονομικές αλλαγές της γαλλικής κυβέρνησης.
Πόσω μάλλον που ο ίδιος ο Μοσκοβισί τέθηκε υπό την προστασία της Μέρκελ, με τη δεσμευτική αποδοχή των εκτιμήσεων του, από το Λετονό Valdis Dombrovskis.
Από την πλευρά των πολιτικών ισορροπιών είναι αδιανόητο η Γαλλία, η οποία την περίοδο του Μιτεράν πίστευε ότι θα έλεγχε τη Γερμανίαν τραβώντας την προς ένα ενιαίο νόμισμα, να αποδεχθεί αυτό το διπλό χτύπημα: Επιτροπεία των εκπροσώπων της στα όργανα της ΕΕ από τρίτους (Λεττονία) και πολλαπλές κυρώσεις για τα υπερβολικά ελλείμματα. Η γερμανική νίκη σε βάρος του Παρισιού πολύ απλά θα θεωρείτο απαράδεκτη.
Για τους Γάλλους σοσιαλιστές, ύστερα, η επικύρωση αυτής της πορείας θα ισοδυναμούσε με την εκλογική τους εξαφάνιση και είναι λογικό να πιστέψουμε ότι δεν θα θελήσουν να ''τελειώσουν'' πολιτικά βάζοντας την υπογραφή τους σε ένα νέο Σεντάν και ότι η σημερινή απόφαση τους πάρθηκε με το σκεπτικό να ξαναβρούν ένα κοινωνικό λόγο ύπαρξης αλλά και για να αντιμετωπίσουν τις επόμενες προεδρικές εκλογές με έναν υποψήφιο που θα δίνει ένα νόημα όχι μόνο στο εθνικό συμφέρον αλλά και στην ίδια την ύπαρξη ενός κόμματος διαφορετικού από τη νέα Δεξιά και τη νεο-γκωλλική Δεξιά.
Στην πραγματικότητα,οι μεγάλες συναινέσεις, σε χώρες που σέβονται τον
εαυτό τους και τη δημοκρατική συνταγματική λογική, σκοτώνουν την αντιπροσωπευτικότητα
των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων της κοινωνίας, που αποτελούν και τη συντριπτική
πλειοψηφία και που μόνο η ευρώ-μέθη κατάφερε να βάλει στην καραντίνα και να τις καταστήσει ηθικολογικά
αποτρόπαιες .
Η γαλλική ευρώ-θεσμική Δεξιά, τότε, όπως όλα τα κόμματα €-TEA-PARTY - θα υποχρεωνόταν να προβάλει
τις κραυγαλέες νεοφιλελεύθερες απόψεις της για την προσφορά των ευρωπαϊκών
συνθηκών στην αποκατάσταση της κοινωνικής τάξης κάτι που για τους Γάλλους θεωρείται
αρκετά δύσπεπτο και μόνο η ασφυκτική ρητορική του υπερεθνικού ευρωπαϊκού πασιφισμού
θα μπορούσε να την κάνει αποδεκτή, στα πλαίσια μιας "πολιτιστικής"
μυθοποίησης που, όμως, η υπεροπτική και αυταρχική γερμανική υπεροχή φροντίζει
να ξεσκεπάσει.
Βέβαια, στην Ιταλία δεν αναφέρονται στην ουσία, με όσα αποκαλύπτονται (η παλινορθωτική φύση του ευρώ για επαναφορά του χρυσού κανόνα και η φύση του ενάντια στην εργασία), αλλά μόνο σε μια δήθεν έλλειψη κοινής λογικής από τη μεριά της Γερμανίας.Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει αφού οι Γερμανοί απαιτούν να εφαρμοστούν πολιτικές που ο μηχανισμός και τα εκ προθέσεως "παραθυράκια" των συνθηκών καθιστούν νόμιμες.
Βέβαια, στην Ιταλία δεν αναφέρονται στην ουσία, με όσα αποκαλύπτονται (η παλινορθωτική φύση του ευρώ για επαναφορά του χρυσού κανόνα και η φύση του ενάντια στην εργασία), αλλά μόνο σε μια δήθεν έλλειψη κοινής λογικής από τη μεριά της Γερμανίας.Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει αφού οι Γερμανοί απαιτούν να εφαρμοστούν πολιτικές που ο μηχανισμός και τα εκ προθέσεως "παραθυράκια" των συνθηκών καθιστούν νόμιμες.
Με λίγα λόγια, στην Ιταλία, σε αντίθεση με τη Γαλλία, συνεχίζει (μέσω των μμε) να περνάει η αντίληψη ότι το ευρώ είναι καλό,ότι
λειτουργεί προς όφελος της ειρήνης και της δημοκρατιας και ότι οι Γερμανοί είναι πράγματι
ένα ανώτερο παράδειγμα προς μίμηση, αλλά χωρίς… υπερβολές και σταδιακά, και χωρίς να θέλουμε να καταλάβουμε,
ή μάλλον να αποδεχτούμε, την πραγματική ουσία των Συνθηκών!
Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία.
* Σεντάν
