ΣΥΝΑΞΗ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΧΡΟΝΟ

«Ήταν μια κακή χρονιά», είπε η Ζηνοβία, που πήρε το όνομά της από τη βασίλισσα της Παλμύρας και ξέρει να γιατρεύει την ποδάγρα, τον τσιγαρόβηχα και τους καημούς του έρωτα.

«Είναι ένα κομπολόι από κακοχρονιές», είπε η Αουρέλια, που ειδικεύεται στις φυτικές βαφές. Βάφει χειλάκια πετροκέρασα με το χυμό των πατζαριών, τις μαύρες κάπες της Ζηνοβίας και της Φραξυλάνθης με το μελάνι της σουπιάς, ροδίζει τα μάγουλα των χλωμών γυναικών με τις αχτίνες του ήλιου και ξασπρίζει τα γαριασμένα κοντοβράκια τους, με μια μυστική συνταγή για λουλάκι απ’ τα λουλούδια του μπλουμπάγκο.

Γιατί και οι τρεις φορούν χοντρά κοντοβράκια, καθώς η σέλα του σκουπόξυλου δεν είναι και η πιο βολική, ειδικά για μεγάλα ταξίδια πάνω από τη θάλασσα και πέρα από τα όνειρα.

«Θα έρθουν καλύτερες χρονιές», είπε η Φραξυλάνθη, που έχει πάντα την ελαφράδα της μοσχομυριστής αφροξυλιάς, απ’ όπου πήρε τ’ όνομα της και που ξέρει να φτιάχνει μαγικά ματζούνια, για να γιατρεύει κάθε είδους φαγούρα και να δροσίζει κάθε λογής πυρετούς.

Και πώς να μην την πιστέψουν, αφού κατάφεραν και οι τρεις  να επιβιώσουν από τον προηγούμενο Μεσαίωνα, τότε δηλαδή που οι όχλοι κατέβαιναν στις πλατείες και παρακολουθούσαν την καύση των μαγισσών, με τον ίδιο σαδομαζοχισμό που σήμερα παρακολουθούν τηλεόραση.

Χάρη σε μιαν απροσδόκητη νεροποντή, ο όχλος σκόρπισε, την ώρα που οι φλόγες άγγιζαν κιόλας τα ακροδάχτυλα των ποδιών τους,  οι δήμιοι έτρεξαν να μη βραχεί η κουκούλα τους και χώθηκαν στα ιεροξεταστήρια, όπως χώνονται οι αρουραίοι στις τρύπες τους και όπως χώθηκαν  οι κουκουλοφόροι δοσίλογοι σε υπουργεία και σε έδρανα.

Μεθυσμένες και οι τρεις σ' αυτή τη σύναξη, με το κρασί που έφτιαξε η Ζηνοβία, απ’ τα σταφύλια της οργής που έχει πάντα κρεμασμένα στη ζώνη της, επεξεργάζονται - μυστικά - ένα σχέδιο ανατροπής του τωρινού Μεσαίωνα.

Είπαμε, αν δεν βρίσκεις παραμύθι, φτιάξ’ το μόνος σου.

[----->]

ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΡΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΑ ΑΡΒΥΛΑ

Με τη φονική Αμερικανο-Ευρωπαϊκή νεοαποικιοκρατία, που ανατέμνει ξανά όλη τη Μέση Ανατολή, με τις χατζάρες του ΙΣΙΣ μεταμφιεσμένες με κουστούμια, με τη ξέφρενη χαρά και τους άγριους βομβαρδισμούς των σιωναζί στη Δυτική Συρία, με τις νέο-Οθωμανικές βλέψεις να έχουν αερα στα πανιά τους και τα πηχτά βοθρολύματα των ΜΜΕ, είναι αυτό που βλέπει κανείς, κοιτώντας τη Συρία.

Αξιωματικοί και κληρωτοί του Συριακού στρατού, παραδόθηκαν αμαχητί.

Εξήγηση, η εξαγορά τους, η γενικευμένη διαφθορά της χώρας, οι στερήσεις μετά από μακρόχρονο εμπάργκο  της Δύσης, η εξάντληση και η ηττοπάθεια, μετά από πολυετή πόλεμο;

Όπως και να ‘χει η άνευ όρων παράδοση, είναι δύσκολα εξηγήσιμη.

Η φονική Αμερικανο-Ευρωπαϊκή νεοαποικιοκρατία έχει εγκατασταθεί, από καιρό, στις πετρελαιοπηγές της Συρίας και λυμαίνεται τον βασικό πόρο της εθνικής της οικονομίας, ελέω των Κούρδων, που – τι θλίψη – συμμάχησαν με το θηρίο, ξεχνώντας πως όποιος συμμαχεί με το διάβολο, πρέπει να περιμένει την κόλαση.

Η συμμαχία των νεοαποικιοκρατών, που διαμέλισε τη Λιβύη και την μετέτρεψε  σε απέραντο σκλαβοπάζαρο και πυροδότησε, μέσα από τα έγκατα της CIA, τις πορτοκαλί «επαναστάσεις» - από την Ουκρανία ως τη Γεωργία - θα ρημάξει μια ιστορική χώρα, με προεκτάσεις, που θα φτάσουν, από την ολοσχερή γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης, ως τις νέο-Οθωμανικές βλέψεις στο Αιγαίο.

Τα βοθρολύματα των ΜΜΕ έφτασαν – κατά παραγγελία - στην απόλυτη κατάντια, να αποκαλούν «αντάρτες» τους πιο άγριους φονταμενταλιστές, μέσα στις τάξεις των οποίων δρουν και  δυτικοί ποινικοί εγκληματίες, ως μισθοφόροι. Να καταπίνουν αμάσητη την ισλαμοφοβία, με την οποία ως τώρα τάιζαν τα πιο καθυστερημένα, ακροδεξία, αντιπροσφυγικά στοιχεία και να θριαμβολογούν για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στη Συρία.

Όσο για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που εξέφρασε επίσημα τη χαρά της, για τη «δημοκρατία» στη Συρία, παρακάμπτοντας το γεγονός πως νικητές πάνω στην καθημαγμένη Συρία, είναι - εκτός από τους  νεοαποικιοκράτες και τους σιωναζί - και ο ασυγκράτητος νέο-Οθωμανισμός, ισχύει το «γλείψε-γλείψε, ποτέ δεν έκανε το σκατό, γλειφιτζούρι».

 

Νίνα Αγγελική Γεωργιάδου 

https://www.facebook.com/jeronymo.tiko.3

ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ

 

Όταν ο Μένανδρος έλεγε, «κάλλιον τύχης σταλαγμόν ή φρενών πίθον» - καλύτερα μια σταλιά τύχη, παρά ένα πιθάρι μυαλά - αναφερόταν προφανώς στα απρόσμενα ευεργετήματα  της τύχης.

Στη χώρα αυτή όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα ή, κατ’ άλλους, αποτελεί πια τη σκωληκοειδή απόφυση των Βαλκανίων, αυτή η ρήση του Μένανδρου, επιβεβαιώνεται, με ανατριχιαστική ακρίβεια.

Όλα σχεδόν συμβαίνουν όλως τυχαίως, όπως το να φτάσεις στον προορισμό σου, ενώ ταξιδεύεις με τραίνο ή να βρεις δουλειά γαλέρας, ενώ διαθέτεις μόνο δυο πτυχία και τρία μεταπτυχιακά.

Η λέξη «τύχη» και όλα τα παράγωγά της - ευτυχής, δυστυχής, ατυχής, κακότυχος αλλά κυρίως το πρόστυχος - είναι εξαιρετικά δόκιμες στην αποτύπωση της καθημερινότητας, στη χώρα-πορτοκαλεώνα.

Μερικές μόνο σύγχρονες αναφορές του τυχαίου, δείχνουν πόσο επίκαιρος παραμένει ο Μένανδρος.

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, επτά μέλη της εξεταστικής επιτροπής για το έγκλημα στα Τέμπη, υπουργοποιήθηκαν, με το νέο ανασχηματισμό, επιβεβαιώνοντας το Μένανδρο, το παράγωγο ‘πρόστυχος’ και το χαρακτηρισμό του προέδρου της εξεταστικής, ως «γουρλίδικη επιτροπή».

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, σε όλα τα καμένα, από τη Διαδιά ως την Εύβοια,  φυτρώνουν ανεμογεννήτριες, στη θέση των πλατανιών και των μαύρων ελάτων, και  όλως τυχαίως, οι περισσότερες ανήκουν σε εταιρία «αναδάσωσης», συμπεθέρα υποκλινόμενου υπουργού.

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, λιμενάρχης σε νησί, στο οποίο μεγάλη ιδιωτική εταιρία προκαλεί βαριά ρύπανση στη θάλασσα, διενήργησε 1060 (!) ελέγχους, δεν βρήκε τίποτα το μεμπτό, προφυλάκισε υφιστάμενό του, που διαπίστωσε εξαιρετικά υψηλή ρύπανση και, μόλις ο εν λόγω μεγαλο-ένστολος συνταξιοδοτήθηκε, προσελήφθη, ως ειδικός σύμβουλος, από την εταιρία.

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, επιφανής ποινικολόγος που σάπισε τη νυν γυναίκα του στο ξύλο και όλως τυχαίως, είχε προπονηθεί πάνω στην πρώην, προσήχθη χωρίς χειροπέδες, αφέθηκε ελεύθερος ενώ λίγο πριν, είχε  προσκληθεί από τη νεολαία του «α και ου και ΔΑΠ, ΝΔΦΚ» να μιλήσει, στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής, για την έμφυλη βία.

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, τα θέματα Φυσικής και Ιστορίας (για να καλυφθούν όλες οι κατευθύνσεις) στις πανελλήνιες εξετάσεις που διενεργήθηκαν με 44 βαθμούς σε μη κλιματιζόμενες αίθουσες, είχαν βαθμό δυσκολίας μεταδιδακτορικού, πράγμα που, όλως τυχαίως, εξασφαλίζει μια επανεξέταση της προοπτικής προς τα ιδιωτικά παραμάγαζα.

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, ο επικεφαλής της ΔΕΗ των καυτών τιμολογίων, χτίζει φαραωνική βίλλα 750 τ.μ., επιβεβαιώνοντας, εκτός από τον Μένανδρο, και τη λαϊκή ρήση, «αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει»

• ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, τέτοιο καιρό πέρσι δυτικά της Πύλου, 646 άνθρωποι πήγαν στον πάτο της θάλασσας, όλως τυχαίως 146 σώθηκαν και όλως τυχαίως όλοι οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι» αθωώθηκαν

ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ, συγκάτοικοι στην τρέλα, μπορούμε ακόμη και επιβιώνουμε και όλως ατυχώς είμαστε στο έλεος της προστυχιάς, που όλως τυχαίως ανεχόμαστε.

[---->]

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

 

Η Σαχάρα σήκωσε ένα μεγάλο σύννεφο της υπόστασής της,  έπνιξε τη Νότια Ευρώπη κι έβαψε κόκκινο το χιόνι των βορειοευρωπαίων.

Το ίδιο κάνει και η έρημος Ατακάμα. Πνίγει συχνά με κόκκινο χώμα τις νότιες πολιτείες της πολεμόχαρης πλανηταρχίας, που θεωρώντας τη Λατινική Αμερική, ως την «πίσω αυλή» τους, στήνουν βρώμικες δικτατορίες και συνεχίζουν την άθλια ιστορία των κονκισταδόρων.

Οι έρημοι έχουν μνήμη κι επιχειρούν, μια φορά τουλάχιστον το χρόνο, να πάρουν εκδίκηση για το αίμα των μεγάλων εγκλημάτων που πότισε την άμμο τους, όσο δεν την πότισε ποτέ μια καθαρή βροχή.

Η Σαχάρα αναδεύεται και οι αέρηδες, που φυσούν απ΄το Νοτιά, συνδράμουν, να απλωθεί η έρημος, σαν άγρια μνήμη, πάνω από τους αυτουργούς των εγκλημάτων.

Οι 200 τόνοι άμμου, εκτός απ’ το νικέλιο, το βάριο και το τιτάνιο,  κουβαλούν την αιματοβαμμένη ιστορία της μαύρης ηπείρου.

Είναι η μνήμη της ερήμου που προκαλεί δύσπνοιες, κατεβαίνει σαν αυλακιές  αίματος  στους άσπρους τοίχους των σπιτιών και χώνεται στα μάτια, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι καμήλες να διαθέτουν τη φυσική πρόνοια των δεύτερων βλεφάρων.

• Δυσφορεί τότε στο πολυτελές μνημούρι του ο Λεοπόλδος του Βελγίου. «Ο διοικητής μάς διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όσων αντιστάθηκαν στο Κογκό και να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού τις μανάδες με τα παιδιά τους». (Μαρτυρία μέλους του μισθοφορικού αποσπάσματος, με την επωνυμία ‘Φιλανθρωπική Διεθνής Ένωση της Αφρικής’) Δέκα εκατομμύρια Αφρικανοί σφαγιάστηκαν από τη «φιλανθρωπική, ιεραποστολική» ένωση, ενώ στην αποκομιδή καουτσούκ έκοβαν τα χέρια των λιγότερο αποδοτικών της αφρικανικής Μανωλάδας.

• Τυλίγεται απ’ τη σκόνη της ιστορίας και ο πύργος του Άιφελ. Σημερινά  γαλλικά στρατιωτικά αποσπάσματα επιχειρούν σε 10 χώρες της Αφρικής, που θεωρούνται πια «ανεξάρτητες» αλλά υποφέρουν ακόμα απ’ τους απογόνους  της «Λεγεώνας της τιμής»,  που το 1947 κατέσφαξε 100.000 Αλγερινούς.

• Πνίγονται στο βήχα και οι βρικόλακες πρόγονοι του Μέγκελε και του Αδόλφου,  που στις αρχές του 20ου αιώνα έκαναν πρόβα τζενεράλε στο ολοκαύτωμα σε Γκάνα, Τόγκο, Καμερούν και Τανζανία, δολοφονώντας το 80% των φυλών, Χερέρο και Νάμα γιατί αντιστάθηκαν στη Γερμανική αποικιοκρατία. Είναι οι ίδιοι  που δηλώνουν σήμερα την αμέριστη συμπαράστασή τους στο σιωνιστή  μεγαλοφονιά της Μέσης Ανατολής, καθώς λιγουρεύονται κάθε ολοκαύτωμα

• Όλοι αυτοί, μαζί κι εμείς, η ντροπή των Βαλκανίων, μπουκώνουμε απ’ το κόκκινο σύννεφο γιατί κάναμε τη Τζαμαχίρια, από χώρα ένα απέραντο λημέρι λήσταρχων κι ένα ανοιχτό σκλαβοπάζαρο. Η «συλλογική Δύση» δεν ανεχόταν μια ευημερούσα Λιβύη. Ο «κατασκευασμένος ποταμός» που θα έκανε μέρος της Σαχάρας να καρπίσει, ανατινάχτηκε και μπούκωσε με άμμο.

Η μνήμη της ερήμου είναι σπλαχνική μόνο με τη θάλασσα και το δάσος του Αμαζονίου.

Εκεί γίνεται λίπασμα και τροφοδοτεί το φυτοπλαγκτόν και το μεγάλο οικοσύστημα του πνεύμονα της Γης.

Ο Χαμσίν της Λιβύης κι ο Σιμούν της Παλαιστίνης είναι η σκόνη της ιστορία και, με μια έννοια, η δικαιοσύνη της φύσης. Σηκώνονται πάντα κοντά στο Μεγαλοβδόμαδο, για να θυμίζουν τις αμέτρητες Εβδομάδες των Παθών του κόσμου.

https://youtu.be/fk2Jf4HtC9s?si=DU7ZSuVqiNqgwcMT

Το ρόδο της ερήμου

[---->]

Ο ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΤΗΣ

 

Ούτε μαστρωπός, ούτε βιαστής, ούτε νταβατζής.

Τώρα πια «διευκολυντής».

Όπως διευκολύνεις έναν γέρο ή ένα τυφλό, να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, τόσο εξυπηρετικά και ανθρώπινα, «διευκολύνεις ένα 12χρονο παιδί, συνοδεύοντάς το στα μπουρδέλα.

Η Νέα Ομιλία του Όργουελ θριαμβεύει, θρυμματίζοντας τη γλώσσα, πληγώνοντας το μυαλό, καθαρίζοντας τη βρωμιά, εξιδανικεύοντας την προστυχιά.

Η συνταγή, απλή. Λέξεις με θετικό  νόημα και, όπου κρίνεται απαραίτητο, με το αρνητικό πρόσημο «μη».

Προστάτες του πολίτη, όχι μπάτσοι.

Ανάπτυξη, όχι ξεπούλημα.

Νόμος περί ευθύνης υπουργών, όχι ανευθυνότητας και αθώωσης κατά συρροή εγκλημάτων.

Στρατηγικός επενδυτής, όχι λαμόγιο.

Διακήρυξη, όχι εθνική μειοδοσία.

Μη κρατικά πανεπιστήμια, όχι ιδιωτικά παραμάγαζα.

Μη πλούσιος, όχι φτωχός.

Μη ειρήνη, όχι πόλεμος.

Το είπε, πριν χρόνια,  ο Χρόνης Μίσσιος, η γλώσσα εκφυλίζεται σ’ ένα κώδικα διαχειριστικής συνεννόησης.

«Δημιουργούν, Γουάτσον, μια ομιλία που θα βγαίνει από το λαρύγγι χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου.» 1984

Μερικές έννοιες δεν χρειάζεται καν να διαφοροποιηθούν, καθώς έχουν ήδη εξευτελιστεί.

Δικαιοσύνη, αντί για κουκούλωμα, συνενοχή και βούρκος.

[---->]

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ MANUAL, ΤΟ ΛΥΓΙΣΜΕΝΟ ΝΥΧΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΤΥΧΙΕΣ

 

Οι ατυχίες ξεκίνησαν πολύ πριν τους Ολυμπιακούς αλλά ας είναι αυτό το χρονικό ορόσημο για να ξεδιπλωθούν.

• Η ΠΕΡΓΚΟΛΑ ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ και λοιπά φαραωνικά κόστισαν 13 δις, έκαναν τη χώρα διάσημη – όχι πια μόνο για το μουσακά της -  κι έπνευσαν ούριο άνεμο για το χάρτινο καραβάκι της τελετής λήξης. Από μια ατυχία χάθηκαν τα manual, οι φαραωνικές παράγκες είναι ετοιμόρροπες, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη, αλλά θα μένει πάντα ζωντανή στις καρδιές μας η θριαμβική εθνική υπερηφάνεια της Γιάννας, και τη στιγμή της ανακήρυξης του the winner is και μετέπειτα ως  καραγκούνας των 200 χρόνων της εθνικής παλιγγενεσίας. Κι επειδή είμαστε κιμπάρηδες και γαλαντόμοι και ανοιχτοχέρηδες, χαλάλι και τα 13 δις και οι 12 νεκροί εργάτες και η ετοιμόρροπη πέργκολα.

• Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ – η προηγούμενη, όχι η επερχόμενη – παρά τη χρηστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πού αλλού να αποδοθεί, εκτός από μια  ατυχία; Η ρήση «όλοι μαζί τα φάγαμε» του αείμνηστου κήτους, απάλλαξε δικαίως την καθεστωτική κλεπτοκρατία και τη δημόσια ρεμούλα κι έφερε τον Γιωργάκη ως το Καστελόριζο, να αναγγέλλει την παράδοσή μας στη στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ. Κι έτσι, από μια ατυχία περάσαμε στη δυστυχία, που κόστισε 6000 αυτοκτονημένους, 500.000 νέους εμιγκρέδες και μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και η επερχόμενη χρεοκοπία, είναι πια βέβαιο, πως πάλι σε ατυχία θα οφείλεται.

• Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ κόστισε άλλες 50.000 νεκρούς από μια ατυχία. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το μαζικό θανατικό, που μας έδωσε παγκόσμια πρωτιά, με τόσο παραδειγματική πρωτοβάθμια υγεία, επανδρωμένα όλα τα νοσοκομεία, στελεχωμένες τις ΜΕΘ, τόσα sms νόμιμης εξόδου, με το σκύλο ή τα σκουπίδια και τόσους νεοπροσληφθέντες προστάτες του πολίτη να σπάνε χέρια παιδιών στις πλατείες;

• ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ, η «κακιά στιγμή» δηλαδή πάλι μια ατυχία έσπρωξε 57 νέους ανθρώπους στο θάνατο. Όταν όλα λειτουργούν ρολόι, η άρτια και υπερσύγχρονη ηλεκτρονική τηλεδιοίκηση, η επίσης άρτια ενδοεπικοινωνία μηχανοδηγών και του άρτι προσληφθέντα σταθμάρχη – φύλακα βιβλίων, τα καλολαδωμένα κλειδιά των διασταυρώσεων, πώς να προβλέψει κανείς την «κακιά στιγμή»;  

• Ο ΒΟΛΟΣ, βίωσε το τελευταίο διάστημα μεγάλη ατυχία, κατά δήλωση του τσεκουράτου χουντάρα υπουργού. Με ολοκληρωμένα όλα τα αντιπλημμυρικά έργα, καθαρισμένα τα φρεάτια, ξεμπαζωμένες τις κοίτες των ποταμών κι έναν δημαρχίδη Πέος και αρχισκουπιδιάρη της Lafarge, η ατυχία μοιάζει απίθανη αλλά δυστυχώς διαφέρει μόνο κατά δυο γράμματα από την ευτυχία. Πάνω στο μπορδούκλωμα δυο γραμμάτων, ο τροφοδότης της άτυχης χώρας έγινε βάλτος, τα δάση στάχτη και κάρβουνο οι μαυρόγυπες.

• ΤΟ ΛΥΓΙΣΜΕΝΟ ΝΥΧΙ του καταπέλτη είναι μια ακόμη άτυχη στιγμή, μια ακόμη κακιά ώρα που φταίει για τον πνιγμό του Αντώνη Καρυώτη, κατά δήλωση του δικηγόρου του, καθόλα ευγενούς, εξυπηρετικού και καθόλου φονικού υπαρχίδη. Οι ατυχίες σ’ αυτή τη χώρα-κατάντια δεν έχουν τελειωμό.

• Ο ΧΑΚΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΜΑΤΑΤΖΗΣ που ποζάρει ως κολοσσός (κώλος ος) με τα σκέλη ανοιχτά  για να χωράνε τα μεγάλα ούμπαλα που γαμάνε και δέρνουν, αποτελεί επίσης κλασική περίπτωση ατυχίας. Με τέτοια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, την ησυχία την τάξη και την ασφάλεια, με τέτοια αυταπάρνηση στο νυχτοκάματο του τρόμου, η ατυχία του χακαρίσματος θυμίζει τους κατά καιρούς  προστάτες του πολίτη, που ατυχώς επίσης δείχνουν τα μεγάλα τους ούμπαλα στους διαδηλωτές, υπογραμμίζοντας την ποιότητα των οργάνων.

Οι ατυχίες μας δεν έχουν τελειωμό. Μοιάζει να είμαστε πια ματιασμένοι.

Και καθώς το πιο απλό ξεμάτιασμα είναι το φτύσιμο, ας συμβάλουμε όλοι με μεγάλη ροχάλα στην εθνική μας βασκανία.

[----->]