Οι ''Παναγοπουλαίοι'', το συνδικαλιστικό κίνημα και το ΠΑΜΕ

 Ανάγκη μιας νέας ενωτικής και βαθιάς αγωνιστικής ταξικής αντεπίθεσης

Είναι πολλοί και έχουν δίκιο, που διαπιστώνουν ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στο αντιασφαλιστικό και φοροεπιδρομικό έκτρωμα δεν είναι ανάλογες, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ήπιο χαρακτηρισμό, του μεγέθους της επίθεσης, την οποία δέχονται εργαζόμενοι, επαγγελματίες, μικρομεσαίοι και αγρότες.

Δεν είναι ανάλογες, ακόμα, της έκτασης των αισθημάτων οργής και αγανάκτησης που πλημμυρίζουν την κοινωνία, η οποία έχει την αίσθηση ότι με το ληστρικό πακέτο των 9 δισ. δέχεται, περίπου, η χαριστική βολή.

Η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία μοιάζει, πλέον, με καζάνι που βράζει, αναζητώντας μόνο τη σπίθα ή την αφορμή για να εκραγεί.

Οι λόγοι για τους οποίους η κοινωνική αγωνιστική αντίδραση, αισθητή με πολλές μορφές μέσα στο κοινωνικό σώμα, δεν παίρνει ακόμα ευρύτερες κινηματικές διαστάσεις, ασφαλώς είναι πάρα πολλοί.

Δεν θα επεκτείνουμε σε αυτό το σημείωμα αυτήν την κρίσιμη και πολύ επίκαιρη αυτή συζήτηση.

Σίγουρα, όμως, ένας από τους λόγους αυτής της υστέρησης των αγώνων, τούτη την κρίσιμη ώρα, είναι η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό και προκλητικό, ο παχυδερμικός τρόπος με τον οποίον η ηγετική πλειοψηφία των ''Παναγοπουλαίων'' της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) αντιμετώπισε την επερχόμενη αντιασφαλιστική και φορομπηχτική θύελλα.

Καμιά αντίδραση, καμιά κινητοποίηση, καμιά προετοιμασία αντίστασης.

Η ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ως πρόβατο επί σφαγήν, ανέμενε, πρώτα, να έρθει για ψήφιση το νομοθετικό έκτρωμα στη Βουλή και μετά να ενεργοποιήσει την πάλαι ποτέ εξαγγελθείσα 48-ωρη απεργία.

Όλο το σύστημα ''Παναγοπουλαίων'' – ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ και ''Ναινέκων'' στο ''σαπισμένο'', γραφειοκρατικό και αποσπασμένο από τους εργαζόμενους συνδικαλιστικό κίνημα, δουλεύει ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης Τσίπρα και του μνημονιακού πολιτικού τόξου μέσα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

Ένα κίνημα ανατροπής, για να προχωρήσει, πρέπει ταυτόχρονα να ανατρέψει και να πετάξει στα σκουπίδια την εξωνυμένη αυτή συνδικαλιστική φαυλοκρατία και μνημονιακή συνδικαλιστική προδοσία.

Την ίδια ώρα, όμως, η παραδομένη ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ βρίσκει εκ των πραγμάτων μια ανέλπιστη βοήθεια: το ΠΑΜΕ και στην ουσία την ηγεσία του ΚΚΕ.

Το ΠΑΜΕ συνέπλευσε ανοικτά με την ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην απαράδεκτη τακτική αναμονής – όταν θα πάει το νομοθετικό έκτρωμα στην Βουλή (!!!) -, προκειμένου να προκηρυχθεί η πολυδιαφημισθείσα 48-ωρη γενική απεργία, την οποία ο Ριζοσπάστης περιέφερε επί πολλές βδομάδες, χωρίς ημερομηνία, στις στήλες του, προκειμένου να επιδείξει αγωνιστικά εύσημα!

Καμιά αγωνιστική αντίδραση, καμιά προετοιμασία και βεβαίως καμιά ενωτική πολιτική.

Κι' όμως το ΠΑΜΕ, με το ανθρώπινο δυναμικό και τους αγωνιστές που συγκεντρώνει, θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα πολύ ευρύτερο ενωτικό ανατρεπτικό ρόλο.

Παρ' όλο ότι χάνονται για την εργατική τάξη κατακτήσεις αιώνα και όσο, 

δυστυχώς, χάνονται, εξαιτίας των μανιωδών μνημονιακών επιθέσεων, τόσο το ΠΑΜΕ, με επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ, ακολουθεί όλο και πιο αντιενωτική, διαχωριστική και απομονωτική πολιτική και μια πολιτική, η οποία διασπά συνδικάτα και εργαζομένους.

Το ΠΑΜΕ, ενώ αξιοποιεί όλα τα ''προνόμια'', που έχουν επιτύχει σε άλλες εποχές τα συνδικάτα, και θεσμικά τη συνδικαλιστική ''ομπρέλα'', την ίδια ώρα κάνει ότι μπορεί για να μετατρέψει αυτά τα συνδικάτα σε ''άδειο κέλυφος'' και σε ''περιττά'' όργανα, που είναι αδιάφορο και αν φτάσουν στο σημείο να παραδοθούν, άνευ μάχης, στην πιο ακραία εργοδοτική μεριά.

Οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους από όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι το κεφάλαιο και φυσικά το βρώμικο εγχώριο και ευρωπαϊκό μνημονιακό πολιτικό μπλοκ.

Ελπίζουμε, όμως, όχι για πολύ.

Διότι, όλες οι εξελίξεις πολιτικές, οικονομικοκοινωνικές αλλά και συνδικαλιστικές - κινηματικές έχουν φτάσει σε τραγικά οριακό σημείο.

Παρά την προσωρινή απογοήτευση, η κοινωνία θα ξαναβγεί στο προσκήνιο.

Πολιτικά, επίσης, βρίσκονται σε αντεπίθεση ριζοσπαστικές δυνάμεις με μια εναλλακτική λύση ουσίας και προοπτικής.

Οι ''πλατείες'' θα επιστρέψουν, με νέες μορφές και νέα περιεχόμενα, και θα αναζωογονήσουν νέους κινηματικούς ανέμους και θύελλες σε νέα βάση τώρα.

Η ζωή δεν φασκιώνεται.

Το σκηνικό, γι 'αυτή τη χώρα, δεν μπορεί να κλειδώσει και δεν θα κλειδώσει μεταξύ μνημονιακής πολιτικής τάξης και μιας δογματικής και στην ουσία ''συστημικής'' Αριστεράς.

Χάθηκε μια μάχη αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται.

Οι αγώνες του Σαββατοκύριακού (7-8/5) δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Να εργασθούμε ενωτικά για την ευρύτητα και δυναμισμό τους.

Μπορεί να γίνουν μόνο το πρώτο βήμα μιας νέας πορείας γνήσιας ανατροπής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΗΜΝΙΟΣ

Σάββατο 7 Μαϊου 2016

 [--->]