Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του όταν διαβάζει τις απεργιακές ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που λένε, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να μείνει μόνη της τώρα που δίνει μάχη με τους δανειστές και άρα είναι αναγκαία (και ισχυρό όπλο της κυβέρνησης) η απεργία και η μαχητική κοινωνική κινητοποίηση ενάντια στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος αντιδρά στα κυβερνητικά μέτρα είναι… φίλος της κυβέρνησης.
Η υπόθεση θυμίζει λίγο εκείνο το ανέκδοτο που κάποιον τον έφτυναν κι αυτός νόμιζε ότι βρέχει. Είναι ένας περίεργος τρόπος να είσαι και με την κυβέρνηση που διαλύει και με την κοινωνία που διαλύεται. Και με την καταστροφή της χώρας και με τη σωτηρία της. Και με τους δανειστές και με τους δανειζόμενους.
Πρόκειται για μία ακόμη περίτεχνη ακροβασία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ;
Όχι ακριβώς. Περισσότερο μοιάζει με μια «δημιουργική» (όσο και μάταιη) προσαρμογή της καινούργιας γραμμής η οποία ορίζει ότι η νέα μνημονιακή κλίκα που νέμεται την εξουσία θα προχωράει τη δουλειά της και το κόμμα θα φροντίζει να κρατάει επαφές με την κοινωνία. Μια διγλωσσία δηλαδή, που θέλει να βάλει την κοινωνία στην κωλότσεπη.
[--->]
