Φίλε πιτσιρίκο,
τα δάνεια της Ευρώπης πάνε σε αριστερούς τεμπέληδες, αλλά οι δεξιοί δουλευταράδες είναι αυτοί που κόπτονται μην τυχόν και αυτά σταματήσουν να έρχονται στη χώρα.
Το ενδεχόμενο να κατεβάσουν καμιά ιδέα ή να πάνε επιτέλους να
εργαστούν και να μην περιμένουν από τον Τσίπρα ή την Μέρκελ να τους
ταΐσει δεν τους περνάει με τίποτα απ’ το μυαλό.
Το κράτος-πατερούλης πέθανε, κι ο θρήνος τους ακούγεται μέχρι το Βερολίνο.
Κρατικοδίαιτα ανθρωπάκια που πλούτισαν στις πλάτες μας, και σήμερα θέλουν να τους πληρώσουμε και το λογαριασμό.
Θα χάσουν λέει το 60% του βιοτικού τους επιπέδου.
Λογικό μου ακούγεται, αφού το βιοτικό τους επίπεδο είναι φουσκωμένο και πλασματικό.
Μόνο που εμείς δε μπορούμε να τους το συντηρούμε άλλο.
Σε τελική ανάλυση, γιατί να μη φροντίσουμε τους συνταξιούχους γονείς μας που δε βγάζουν το μήνα ή τα αδέρφια και τους φίλους μας που μεταναστεύουν;
Για να δείξουμε αλληλεγγύη σε αυτούς που βγήκαν χθες να διαδηλώσουν, απαιτώντας την περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων και την κατάλυση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει;
Εντάξει, να δείξω οίκτο και κατανόηση σε κάποιον που του διαμορφώνει τη σκέψη ο homo habilis μανδραβέλης και ο homo erectus πορτοσάλτε, αλλά σε ολα τα πράγματα υπάρχει κι ένα όριο.
Το 80% του χρέους δημιουργήθηκε από τους μισθούς των δ.υ έγραφαν χθες τα αυθορμήτως και ανοργάνωτα εκτυπωμένα από τον ίδιο εκτυπωτή πλακάτ τους.
Άνθρωποι που μάχονται κατά του κρατισμού με τη Ντόρα και τον Κυριάκο στην πρώτη γραμμή.
Άνθρωποι που στο κεφάλι τους έχει σωρευτεί τόσο τηλεοπτικό σκουπίδι, έτσι ώστε να θεωρούν μεγάλους διανοητές το Στέλιο Ράμφο και το Νίκο Δήμου.
Άνθρωποι που με τη ψήφο τους κατέστρεψαν τουλάχιστον τέσσερις γενιές για πανωτόκια που μας φόρτωσαν στην πλάτη ξένα funds σε συνεργασία με ντόπια παράσιτα, και χθες βγήκαν να διαδηλώσουν για …τα παιδιά τους.
Αλλά αναρωτιέμαι, πιτσιρίκο, και δεν το κάνω τυχαία μέσα απ’ το blog κάποιου που βγάζει σπυριά -εγώ βγάζω φλύκταινες- με την ανάθεση.
Και κάποιου που είμαι σίγουρος ότι θεωρεί πως κάθε πράξη πρέπει να κρίνεται μέσα στο πλαίσιο στο οποίο έγινε, και κάθε απόφαση σε συνάρτηση με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ελήφθη.
Όταν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, βρέθηκε αντιμέτωπη με χημικά, ξύλο, συλλήψεις μέχρι και βασανισμούς σε ορισμένες ακραίες ευτυχώς περιπτώσεις.
Ποια ήταν η επόμενη επιλογή για αυτόν τον κόσμο;
Να πάρει τα όπλα και να γίνει βορά στους ένστολους και μη φασίστες ή να αναθέσει τη δουλειά σε κάποιον που ισχυριζόταν ότι μπορεί να την φέρει σε πέρας θεσμικά, δημοκρατικά, πολιτισμένα;
Εκτός αν υπήρχε και τρίτη επιλογή, πάντα μέσα στο διαμορφωμένο πλαίσιο και συνθήκες, που μου διαφεύγει.
Ας είμαστε λοιπόν αυστηροί με τους συμπολίτες μας που έχουν εθιστεί στη λογική της ανάθεσης, αλλά δυο φορές αυστηροί με τους αναδόχους.
Που σαλιαρίζουν και χαριεντίζονται στα πάνελ με όσους τηλε-κατευθύνουν τον παραπάνω βιοχυλό που χθες βγήκε να διαδηλώσει για τα δίκια των δανειστών.
Ολιγαρκής
(Αγαπητέ φίλε, η Δεξιά ήταν μόνο για να μασάει τα δάνεια. Βέβαια, η αντικυβερνητική διαδήλωση της Νέας Δημοκρατίας είχε μεγάλη πλάκα. Βάφτισαν το προσωπικό τους συμφέρον «φιλοευρωπαϊσμό».
Πάντως, δεν τσίμπησαν πολλοί. Ε ναι, όταν έχει πέσει πείνα, πρέπει να είσαι εντελώς καθυστερημένος να τρέχεις σε διαδήλωση που διοργανώνουν ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Από την αρχή της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους, δεν υπήρχαν κυβερνήσεις.
Υπήρχαν μόνο άνθρωποι που ήταν στα πράγματα. Στην ουσία, ούτε κόμματα υπήρχαν, και κακώς τα λέγαμε κόμματα. Υπήρχε ένας «χαρισματικός» αρχηγός κι από πίσω ένα κοπάδι. «Χαρισματικοί» κι αυτοί.
Τώρα που κοπήκαν τα δάνεια, όλοι αυτοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Ούτε να φάνε μπορούν, ούτε να διορίζουν αβέρτα δημοσίους υπαλλήλους, τους οποίος αυτοί διόριζαν επί δεκαετίες -για να τους έχουν πελάτες- αλλά τώρα τους κατηγορούν.
Σήμερα το πράγμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί θα μάθουμε πόσοι είναι οι ρουφιάνοι και οι δοσίλογοι.
Πάντα ήταν πολλοί, το ξέραμε αυτό, αλλά τώρα θα μάθουμε πόσοι ακριβώς είναι.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι φάτσα με τον καθρέφτη. Αν δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, ας το αλλάξουν. Γκρίνιες, δικαιολογίες και «εμείς είμαστε αθώοι», τέλος. Να είστε καλά.)
τα δάνεια της Ευρώπης πάνε σε αριστερούς τεμπέληδες, αλλά οι δεξιοί δουλευταράδες είναι αυτοί που κόπτονται μην τυχόν και αυτά σταματήσουν να έρχονται στη χώρα.
Το κράτος-πατερούλης πέθανε, κι ο θρήνος τους ακούγεται μέχρι το Βερολίνο.
Κρατικοδίαιτα ανθρωπάκια που πλούτισαν στις πλάτες μας, και σήμερα θέλουν να τους πληρώσουμε και το λογαριασμό.
Λογικό μου ακούγεται, αφού το βιοτικό τους επίπεδο είναι φουσκωμένο και πλασματικό.
Μόνο που εμείς δε μπορούμε να τους το συντηρούμε άλλο.
Σε τελική ανάλυση, γιατί να μη φροντίσουμε τους συνταξιούχους γονείς μας που δε βγάζουν το μήνα ή τα αδέρφια και τους φίλους μας που μεταναστεύουν;
Για να δείξουμε αλληλεγγύη σε αυτούς που βγήκαν χθες να διαδηλώσουν, απαιτώντας την περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων και την κατάλυση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει;
Εντάξει, να δείξω οίκτο και κατανόηση σε κάποιον που του διαμορφώνει τη σκέψη ο homo habilis μανδραβέλης και ο homo erectus πορτοσάλτε, αλλά σε ολα τα πράγματα υπάρχει κι ένα όριο.
Το 80% του χρέους δημιουργήθηκε από τους μισθούς των δ.υ έγραφαν χθες τα αυθορμήτως και ανοργάνωτα εκτυπωμένα από τον ίδιο εκτυπωτή πλακάτ τους.
Άνθρωποι που μάχονται κατά του κρατισμού με τη Ντόρα και τον Κυριάκο στην πρώτη γραμμή.
Άνθρωποι που στο κεφάλι τους έχει σωρευτεί τόσο τηλεοπτικό σκουπίδι, έτσι ώστε να θεωρούν μεγάλους διανοητές το Στέλιο Ράμφο και το Νίκο Δήμου.
Άνθρωποι που με τη ψήφο τους κατέστρεψαν τουλάχιστον τέσσερις γενιές για πανωτόκια που μας φόρτωσαν στην πλάτη ξένα funds σε συνεργασία με ντόπια παράσιτα, και χθες βγήκαν να διαδηλώσουν για …τα παιδιά τους.
Αλλά αναρωτιέμαι, πιτσιρίκο, και δεν το κάνω τυχαία μέσα απ’ το blog κάποιου που βγάζει σπυριά -εγώ βγάζω φλύκταινες- με την ανάθεση.
Και κάποιου που είμαι σίγουρος ότι θεωρεί πως κάθε πράξη πρέπει να κρίνεται μέσα στο πλαίσιο στο οποίο έγινε, και κάθε απόφαση σε συνάρτηση με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ελήφθη.
Όταν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, βρέθηκε αντιμέτωπη με χημικά, ξύλο, συλλήψεις μέχρι και βασανισμούς σε ορισμένες ακραίες ευτυχώς περιπτώσεις.
Ποια ήταν η επόμενη επιλογή για αυτόν τον κόσμο;
Να πάρει τα όπλα και να γίνει βορά στους ένστολους και μη φασίστες ή να αναθέσει τη δουλειά σε κάποιον που ισχυριζόταν ότι μπορεί να την φέρει σε πέρας θεσμικά, δημοκρατικά, πολιτισμένα;
Εκτός αν υπήρχε και τρίτη επιλογή, πάντα μέσα στο διαμορφωμένο πλαίσιο και συνθήκες, που μου διαφεύγει.
Ας είμαστε λοιπόν αυστηροί με τους συμπολίτες μας που έχουν εθιστεί στη λογική της ανάθεσης, αλλά δυο φορές αυστηροί με τους αναδόχους.
Που σαλιαρίζουν και χαριεντίζονται στα πάνελ με όσους τηλε-κατευθύνουν τον παραπάνω βιοχυλό που χθες βγήκε να διαδηλώσει για τα δίκια των δανειστών.
Ολιγαρκής
(Αγαπητέ φίλε, η Δεξιά ήταν μόνο για να μασάει τα δάνεια. Βέβαια, η αντικυβερνητική διαδήλωση της Νέας Δημοκρατίας είχε μεγάλη πλάκα. Βάφτισαν το προσωπικό τους συμφέρον «φιλοευρωπαϊσμό».
Πάντως, δεν τσίμπησαν πολλοί. Ε ναι, όταν έχει πέσει πείνα, πρέπει να είσαι εντελώς καθυστερημένος να τρέχεις σε διαδήλωση που διοργανώνουν ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Από την αρχή της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους, δεν υπήρχαν κυβερνήσεις.
Υπήρχαν μόνο άνθρωποι που ήταν στα πράγματα. Στην ουσία, ούτε κόμματα υπήρχαν, και κακώς τα λέγαμε κόμματα. Υπήρχε ένας «χαρισματικός» αρχηγός κι από πίσω ένα κοπάδι. «Χαρισματικοί» κι αυτοί.
Τώρα που κοπήκαν τα δάνεια, όλοι αυτοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Ούτε να φάνε μπορούν, ούτε να διορίζουν αβέρτα δημοσίους υπαλλήλους, τους οποίος αυτοί διόριζαν επί δεκαετίες -για να τους έχουν πελάτες- αλλά τώρα τους κατηγορούν.
Σήμερα το πράγμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί θα μάθουμε πόσοι είναι οι ρουφιάνοι και οι δοσίλογοι.
Πάντα ήταν πολλοί, το ξέραμε αυτό, αλλά τώρα θα μάθουμε πόσοι ακριβώς είναι.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι φάτσα με τον καθρέφτη. Αν δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, ας το αλλάξουν. Γκρίνιες, δικαιολογίες και «εμείς είμαστε αθώοι», τέλος. Να είστε καλά.)
