Του ΣΤΑΘΗ*
Παραλειπόμενο απ’ τα χθεσινά περί ΔΕΗ! Δέος έπιασε την κυρία Τρέμη
για το κουπόνι των 6 ευρώ στους υπαλλήλους και το βαρύ προλεταριάτο της
επιχείρησης. Σε μια έκλαμψη μάλιστα μνήμης ακατάβλητης απ’ τη λωτοφαγία
που το κανάλι της επιφυλάσσει για τους άλλους, η ίδια αναρωτήθηκε: «μα
δεν είναι Δημόσια Επιχείρηση η ΔΕΗ; Δεν είναι Επιχείρηση Κοινής Ωφελείας;».
Θαύμα, θαύμα! Υπήρξε κάποτε παράδεισος;!! Υπήρξαν κάποτε Επιχειρήσεις
Κοινής Ωφελείας;!! Ωσαννά! και άσχετον με το ότι οι επιχειρήσεις αυτού
του είδους οδηγήθηκαν στο σφαγείο, άγρια και αδίστακτα, χάριν της
ελεύθερης αγοράς, χάριν του ανταγωνισμού και βεβαίως τη ευγενική
φροντίδι όσων ΜΜΕ έβγαζαν απ’ αυτές τις διεργασίες μπεζαχτά, δάνεια και
ισχύ. Οχι,
Η ΔΕΗ
δεν είναι πλέον Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφελείας, είναι Επιχείρηση
εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, λειτουργεί ως εταιρεία ιδιωτικού δικαίου,
με μεγαλομέτοχο το κράτος (που θέλει να ξεπουλήσει κι άλλες μετοχές της
εταιρείας), λειτουργεί με σκοπό το κέρδος, αποδίδει μέρισμα στους
μετόχους της, μικρούς και μεγάλους, έχει περικόψει βάναυσα τους μισθούς
των εργαζομένων της, έχει αυξήσει επανειλημμένως τα τιμολόγιά της και
γενικώς συμπεριφέρεται όπως κάθε άλλη ιδιωτική επιχείρηση (μάλιστα
μονοπωλιακή, είτε κρατική, είτε ιδιωτική, είτε μεικτή).
Με συλλογικές διαπραγματεύσεις
(ήδη απ’ τον προηγούμενο Νοέμβριο) οι εργαζόμενοι και τα καταραμένα
συνδικάτα τους πέτυχαν να συνάψουν νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που
περιέχει και τα επίδικα 6 ευρώ. Ητοι 150 ευρώ τον μήνα εις είδος. Οσον
κάνουν, δηλαδή, δέκα χιλιογραμμάρια απ’ την πούδρα της κ. Τρέμη.
Κι έφριξε ο κόσμος, δηλαδή το δελτίο ειδήσεων του Μega.
Παραδόξως έφριξε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Νίκος Φίλης.
«Αυξήσεις μισθών από την πίσω πόρτα» χαρακτήρισε τα ψίχουλα των 6 ευρώ ο
βουλευτής της Αριστεράς. Η ΔΕΗ είναι μία κερδοφόρος επιχείρηση (που
κακώς σαλαμοποιείται και εκποιείται).
Είναι λοιπόν ηθικό και νόμιμο να
αποδίδει μέρισμα στους μετόχους της, είναι ηθικό και νόμιμο να
περικόπτει τους μισθούς των εργαζομένων της, αλλά είναι
«αύξηση απ’ την πίσω πόρτα» όταν το σωματείο των εργαζομένων της
επιχείρησης επιτυγχάνει την πρώτη από καιρό αύξηση (έστω πενιχρή) στην
επικράτεια, συμβαδίζοντας στο κάτω-κάτω πολιτικώς με τις εξαγγελίες του
ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική, οικονομική και εργασιακή του πολιτική!
Τι δεν καταλαβαίνω;
Οπως τι επίσης δεν καταλαβαίνω με το μεταναστευτικό; Αυτή είναι η επεξεργασία του προβλήματος; Αυτές είναι οι μελέτες του ΣΥΡΙΖΑ (εν όψει ανάληψης της διακυβέρνησης), αυτές είναι οι προτάσεις του για τη λύση ενός απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας; Η ενεργοποίηση ενός αραχνιασμένου νόμου του Γιωργάκη απ’ το 2011;
Ενός τόσο ελαφρόμυαλου νόμου, όσον ελαφρόμυαλος ήταν ο Γιωργάκης; Προς τι η σπουδή της κυρίας Τασούλας Χριστοδουλόπουλου (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ούτε καν έχει ορκισθεί ακόμα) να υπερκεράσει τον κ. Πανούση και να φέρει προ τετελεσμένων την κυβέρνηση; Με ποια διαβούλευση; με ποιους φορείς; με ποιους στόχους και με ποια στρατηγική προχώρησε η κυρία Υπουργός; Εκτός κι αν για την κυρία Τασούλα Χριστοδουλόπουλου η σκέψη Γιωργάκη και οι νόμοι Γιωργάκη είναι κάτι σαν το βιβλιαράκι του Μάο, που θεράπευε πάσαν νόσον διά του θανάτου των ασθενών.
Η Αριστερά έχει κάνει κυβέρνηση, φιλολαϊκή κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας και στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν μπορούν να λειτουργήσουν συνιστώσες Τασούλες ή άλλες. Και το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο για να ανατεθεί η λύση του σε ΜΚΟ. Μάλιστα σε αμαρτωλές ΜΚΟ που πολλά χρόνια τώρα ψωμίζονται απ’ το μεταναστευτικό πρόβλημα διασπαθίζοντας εθνικούς και κοινοτικούς πόρους.
Τα πράγματα είναι χειμέρια, τα μέτωπα των διαπραγματεύσεων στο εξωτερικό και της αντιμετώπισης της φτώχειας στο εσωτερικό είναι ανοιχτά και θανατερά.
Παθολογίες που επέτρεπε στον εαυτόν του ένα μέρος της Αριστεράς, όταν η
ίδια ήταν στο 4%-5%, χάριν κολλητών και επιτηδείων, παθολογίες που ο
συγχρωτισμός ορισμένων με τον «εκσυγχρονισμό» (ΜΚΟ, ανεξάρτητες αρχές
τύπου ΕΣΡ, «συνωστισμοί» και λοιπές υπαλληλικές υπηρεσίες) όχι μόνον
απάδουν του τιτάνιου έργου που έχει αναλάβει αυτή η κυβέρνηση, αλλά
μπορούν να το υπονομεύσουν κιόλας.
Ο Ανθρωπισμός της Αριστεράς (και ο Ανθρωπισμός όλων όσοι μετέχουν στο ευγενικότερο των αθλημάτων) πρέπει να είναι εργαλείο λύσεων και όχι πρόσχημα προβλημάτων - μάλιστα προβλημάτων χρήσιμων σε ιδιοτελείς...
