Έχουμε χορτάσει όλα αυτά τα χρόνια από τις απειλητικές συμβουλές των
ξένων «εταίρων» και των εγχώριων υπαλλήλων τους για την ανάγκη
συμμόρφωσης της χώρας με τους «κανόνες». Γιατί σε διαφορετική περίπτωση,
μας λένε, πώς θα πληρωθούν οι μισοί και οι συντάξεις; Πως θα παραμείνει
η χώρα εντός της ζώνης του Ευρώ;
Οι κανόνες, λοιπόν, για να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη και να πληρώνει τους πετσοκομένους μισθούς και τις άθλιες συντάξεις είναι απλοί και συνοψίζονται σε μια φράση: «ζήσε για να πληρώνεις».
Την ίδια ακριβώς φράση - παραλλαγμένη ελαφρώς - χρησιμοποιούν και οι εισπράκτορες των κοινών τοκογλύφων: «Σ’ αφήνω να ζήσεις για να ξοφλήσεις»…
Όπως όλοι πια αντιλαμβάνονται η Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια με την αποδοχή των μνημονίων και τη σύναψη των δανειακών συμβάσεων βρίσκεται σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση που περιέρχεται όποιος καταλήξει στα χέρια κοινών τοκογλύφων. Η ελληνική οικονομία προσαρμόζεται να αποπληρώνει ένα χρέος (που δεν τελειώνει, αντίθετα πολλαπλασιάζεται) η ελληνική κοινωνία συνθλίβεται κάτω από το βάρος της οικονομικής καταστροφής και το πολιτικό προσωπικό-- που ανέλαβε ως «μπράβος» των δανειστών να διαχειριστεί αυτό το παρατεταμένο στην αιωνιότητα δράμα - εξαντλεί τάχιστα το κεφάλαιό του, εξατμίζεται και αναζητά τη θλιβερή του θέση στο ράφι της ιστορίας.
Η έξοδος από αυτήν την μέγγενη δεν μπορεί να είναι, προφανώς, έργο ενός (Τσίπρα) ανθρώπου ούτε μιας κυβέρνησης. Κανένας άνθρωπος και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει αν δεν αντλεί τη δύναμη από έναν λαό που θέλει να αντισταθεί.
Το ερώτημα, λοιπόν, που μένει να απαντηθεί δεν έχει να κάνει με την διάθεση ή την ικανότητα της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί κάτι με τοκογλύφους δανειστές της χώρας, καθώς οι «κανόνες» των διεθνών τοκογλύφων μπορούν να σπάσουν με έναν και μόνο τρόπο: Τη γενναία άρνηση ενός λαού να υπάρχει απλώς για να πληρώνει, στον αιώνα των αιώνων…
[--->]
Οι κανόνες, λοιπόν, για να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη και να πληρώνει τους πετσοκομένους μισθούς και τις άθλιες συντάξεις είναι απλοί και συνοψίζονται σε μια φράση: «ζήσε για να πληρώνεις».
Την ίδια ακριβώς φράση - παραλλαγμένη ελαφρώς - χρησιμοποιούν και οι εισπράκτορες των κοινών τοκογλύφων: «Σ’ αφήνω να ζήσεις για να ξοφλήσεις»…
Όπως όλοι πια αντιλαμβάνονται η Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια με την αποδοχή των μνημονίων και τη σύναψη των δανειακών συμβάσεων βρίσκεται σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση που περιέρχεται όποιος καταλήξει στα χέρια κοινών τοκογλύφων. Η ελληνική οικονομία προσαρμόζεται να αποπληρώνει ένα χρέος (που δεν τελειώνει, αντίθετα πολλαπλασιάζεται) η ελληνική κοινωνία συνθλίβεται κάτω από το βάρος της οικονομικής καταστροφής και το πολιτικό προσωπικό-- που ανέλαβε ως «μπράβος» των δανειστών να διαχειριστεί αυτό το παρατεταμένο στην αιωνιότητα δράμα - εξαντλεί τάχιστα το κεφάλαιό του, εξατμίζεται και αναζητά τη θλιβερή του θέση στο ράφι της ιστορίας.
Η έξοδος από αυτήν την μέγγενη δεν μπορεί να είναι, προφανώς, έργο ενός (Τσίπρα) ανθρώπου ούτε μιας κυβέρνησης. Κανένας άνθρωπος και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει αν δεν αντλεί τη δύναμη από έναν λαό που θέλει να αντισταθεί.
Το ερώτημα, λοιπόν, που μένει να απαντηθεί δεν έχει να κάνει με την διάθεση ή την ικανότητα της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί κάτι με τοκογλύφους δανειστές της χώρας, καθώς οι «κανόνες» των διεθνών τοκογλύφων μπορούν να σπάσουν με έναν και μόνο τρόπο: Τη γενναία άρνηση ενός λαού να υπάρχει απλώς για να πληρώνει, στον αιώνα των αιώνων…
[--->]
