περγάδι (το): Πλατείες και πάλι; (Πρώτες εικόνες και σκέψεις από την πλατεία Συντάγματος)

Πλατείες και πάλι; (Πρώτες εικόνες και σκέψεις από την πλατεία Συντάγματος)

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος / Κείμενο: Ιάκωβος Μαύρος - Kοινωνία + Κινήματα, Φωτο-Booth - 05/02/2015

Είναι μάλλον η μεγαλύτερη κινητοποίηση μετά τις εκλογές. Είχε προηγηθεί η αντιφασιστική διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου και τώρα ένα κάλεσμα από το facebook που από ότι φαίνεται δεν αποτέλεσε καν μία κάπως σοβαρά οργανωμένη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Με λίγη αμηχανία, λίγο χιούμορ, αρκετά ήρεμη διάθεση και κάποια αίσθηση ευφορίας παρά τα τρομοκρατικά οικονομικά σενάρια πλασιώθηκε το σκηνικό της πλατείας της 5ης του Φλεβάρη του 2015. Αρκετά διαφορετικά από την ίδια πλατεία τον Φλεβάρη του 2012.

Με ελάχιστες σημαίες (οι περισσότερες ελληνικές, κάποιες των σχολικών φυλάκων και 1 – 2 του ΣΥΡΙΖΑ), κάποια πλακάτ που γράφανε «ΟΧΙ» ή «Οι άνθρωποι πάνω από τις αγορές – Αλλάζουμε την Ευρώπη» και με με περισσότερο σκωπτικά παρά κλασσικά πολιτικά συνθήματα (όπως το «Σε βλέπει η Μέρκελ και σπάει σαν κλαράκι/Γειά σου αλάνι Γιάνη Βαρουφάκη»), πάνω από 8 χιλιάδες άνθρωποι (μέχρι τις 20:00) συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη Βουλή, ανταποκρινόμενοι σε κάλεσμα από το facebook…

Το κάλεσμα είχε τίτλο «Δεν εκβιαζόμαστε- Δεν υποκύπτουμε -Δε φοβόμαστε- Δεν κάνουμε πίσω- Νικάμε». Και πάλι – για δεύτερη φορά μετά το Σάββατο- η παρουσία της αστυνομίας ήταν μηδαμινή. Οι συγκεντρωμένοι έφταναν μέχρι τα σκαλιά του κοινοβουλίου κοντά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου μάλιστα παραμέριζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να γίνουν οι αλλαγές φρουράς από τους Εύζωνες.

Ήταν η απάντηση στην -αντικειμενικά σκληρή- από την πλευρά του Βερολίνου, χτεσινή ημέρα. Μια χτεσινή ημέρα που σηματοδοτήθηκε από τη διαρροή του εγγράφου των επιτελείων του Βερολίνου με την άρνηση των εξαγγελιών της κυβέρνησης και την απόφαση της ΕΚΤ για μη αποδοχή των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.

Αναλυτικά το κείμενο του καλέσματος:

«Το βράδυ της Τετάρτης 4/2 ο αρχιτραπεζίτης Ντράγκι επέλεξε να παίξει το παιχνίδι της Μέρκελ ξανά και να εκβιάσει τον ελληνικό λαό και τη νέα ελληνική κυβέρνηση.

Δεν πρόκειται να υποκύψουμε ξανά στον εκβιασμό.

Ούτε εμείς που τα τελευταία πέντε χρόνια ζούμε υπό το ζυγό των μνημονίων, ούτε η κυβέρνηση Τσίπρα που ανέλαβε πριν λίγες μέρες και τιμά την εντολή που της έδωσε ο ελληνικός λαός.

Δεν μας φοβίζει κανένας. Η Δημοκρατία μίλησε και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μην την ακούσει.

Κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες της χώρας την Πέμπτη 5/2 στις 18.00 και όσες άλλες μέρες χρειαστεί, για να στείλουμε το μήνυμα σε όσους νομίζουν ότι μας έχουν στο χέρι, ότι κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά.

Η εποχή της γονατισμένης Ελλάδας και των υπάκουων κυβερνήσεων, τελείωσε.

Στηρίζουμε την αμετακίνητη στάση της κυβέρνησης μας.

Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που περιμένουν από την Ελλάδα να στείλει το μήνυμα της αξιοπρέπειας και του τερματισμού της λιτότητας!»

Κάλεσμα υπήρξε επίσης για Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά, Καστοριά και άλλες πόλεις όπου πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις. Ενώ σίγουρα προγραμματίζονται συγκεντρώσεις και για τις 11 – 12 Φλεβάρη εν” όψει της συνεδρίασης του Eurogroup.

Το κάλεσμα που υπάρχει ήδη στο facebook για τις 11 του Φλεβάρη ΕΔΩ.

Η επόμενη μέρα.

Έχει κάποια σχέση όλη αυτή η διαδικασία που φαίνεται ότι ξεκινά με τις πλατείες του 2011;

Μπορεί να συμβάλλει στην τόνωση της αυτοπεποίθησης του κόσμου και στη συνειδητοποίηση της δικής του δύναμης;

Ή αποτελεί μία απλά φιλοκυβερνητική διαδικασία που εντάσσεται στα πλαίσια της διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης;

Παρά το γεγονός ότι αρκετοί από τους συγκεντρωμένους σίγουρα ένιωσαν ότι ξαναβρέθηκαν στα ίδια μέρη, σίγουρα είναι πολύ νωρίς για τόσο απόλυτα συμπεράσματα και απαντήσεις. Όπως είναι προφανές ότι η τωρινή συγκυρία είναι πολύ διαφορετική από αυτή του ’11.

Σίγουρα όμως επίσης για να διατηρηθεί -και πολύ περισσότερο να ανυψωθεί πραγματικά- η όποια ελπίδα, χρειάζεται η λεγόμενη λαϊκή κινητοποίηση. Κόσμος που συζητά, που συμμετέχει, που δημιουργεί συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, που δεν παρακολουθεί με αμηχανία και απάθεια τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων και τα επικοινωνιακά στοιχεία. Από αυτή τη σκοπιά στο θέαμα χιλιάδων που σχεδόν αυθόρμητα και αρκετά ανοργάνωτα συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας μπορεί κανείς να νιώθει λίγη περισσότερη αισιοδοξία από αυτή που προσφέρουν οι συζητήσεις για το σχολιασμό των ενδυματικών επιλογών των στελεχών της κυβέρνησης.

Φυσικά σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις θα κρίνει η αποφασιστικότητα και όχι η αγανάκτηση.
Οι προοπτικές και η πολιτικοποίηση με την οποία θα χρωματιστεί μια τέτοια διαδικασία λαϊκών κινητοποιήσεων. Και αν αυτή τη φορά η οργή δεν φαίνεται να κατευθύνεται προς το κτήριο της Βουλής αλλά προς τα διευθυντήρια των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ζητούμενο μάλλον είναι η οργή αυτή να γίνει απόφαση ρήξης και σύγκρουσης με αυτά τα κέντρα και τις πολιτικές που μέχρι και τώρα αταλάντευτα φαίνεται να επιβάλλουν.

Γιατί τις χούντες της αγοράς η ιστορία διδάσκει ότι δεν μπορείς ιδιαίτερα να τις βελτιώσεις, ή να τις διαπραγματεύτείς. Μπορείς όμως να τις ανατρέψεις!

Σε δρόμους, πεζοδρόμια, πλατείες.