Με το βλέμμα στο Κομπάνι ...

Υπάρχει πάντα κάποιος με το  βλέμμα στραμμένο προς το Κομπάνι, είτε είναι μέρα, είτε  νύχτα. Εδώ είναι όλοι  ειδικοί : από τον ήχο του όπλου καταλαβαίνουν αν αυτός που πυροβολεί  είναι της αντίστασης του YPG και των YPJ ή  φασίστας του ISIS. Σχεδόν όλοι  όσοι κοιμόμαστε στο χωριό Masl έχουμε κάποιο γνωστό ή φίλο /η από την άλλη πλευρά, και είναι πολλές οι μανάδες που περιμένουν τους γιους και τις κόρες τους.
 

Χθες βράδυ, κοντά στη φωτιά, μία πρόσφυγας από το Κομπάνι, αφού αστειεύτηκε για τα παράξενα παιχνίδια που παίζει η τύχη και που έκαναν το μιναρέ της  συνοικίας της να γκρεμίζεται πάνω στο σπίτι της μοναδικής χριστιανικής οικογένειας, μου είπε: «Από τότε που βγήκα από την πόλη, πήγα στο Suruc και στην Urfa, αλλά μετά γύρισα εδώ, που είναι πιο κοντά στο Κομπάνι, μου φαίνεται ότι αναπνέω τον αέρα του, εδώ νιώθω σχεδόν όπως στο σπίτι μου. Όταν το Κομπάνι ελευθερωθεί θάρθεις να πάμε εκεί; Θα σε φιλοξενήσω στο σπίτι μου! Αλλά πρώτα θα πρέπει να μάθεις κουρδικά,για να μπορείς να συνεννοείσαι με όλους. "

Μόλις έφθασαν τα άσχημα νέα​​. Μια μάνα έκλαιγε και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει από τον πόνο. Αυτό όμως έγινε μόνο μια φορά: εδώ, επικρατεί μια έντονη επιθυμία: θέλουμε να νικήσουμε. Θέλουμε να ελευθερώσουμε το Κομπάνι. Για να ελευθερώσουμε το Κομπάνι, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Έτσι, μόνο τις καλές ειδήσεις, παρακαλώ: για τα άσχημα νέα υπάρχει πάντα χρόνος. Το ηθικό είναι υψηλό, το χαμόγελο είναι πάντα στα χείλι. Αλλά τα βλέμματα στρέφονται και πάλι προς την πόλη του Κομπάνι, στο άκουσμα της κάθε βόμβας, του κάθε πυροβολισμού. Να βλέπουμε τον καπνό να ανεβαίνει, να μην ξέρουμε ποιος μπορεί να έχει μείνει κάτω από τα ερείπια, ελπίζοντας να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, ή σε ό, τι έχει απομείνει από αυτά.


Εν τω μεταξύ, εκείνοι με τους οποίους μίλησα, μας παρακαλάνε να πούμε κάτι στον κόσμο στην Ιταλία, να μιλήσουμε ανοιχτά, να μάθουν. Και κυρίως ότι στο Κομπάνι η αντίσταση διεξάγεται από τις Ομάδες Λαϊκής Προστασίας,  YPG-YPJ, από τις αντάρτισσες και τους Κούρδους αντάρτες. Ο Αλή, ένας σύντροφος ο οποίος πολεμούσε όταν έφτασαν τα περίφημα όπλα των Ηνωμένων Πολιτειών για βοήθεια στους Κούρδους,μου είπε ότι ήταν  χειροβομβίδες και άλλα πράγματα άχρηστα σχεδόν σε αυτές τις συνθήκες, και μάλιστα ληγμένες κατά 70 %. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αλή, όταν ο συνασπισμός (στην ουσία, οι ΗΠΑ) βομβαρδίζει, χτυπάει άδεια σπίτια, και στην πραγματικότητα δεν πλήττουν τον ISIS. Κάποιος φίλος του σωστά επισημαίνει το προφανές: "οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάκτησαν το Ιράκ μέσα σε 20 ημέρες, θέλετε πραγματικά να πιστέψω ότι αν ήθελαν να επέμβουν πραγματικά στο Κομπάνι ο πόλεμος θα κρατούσε 43 μέρες;". Εξ άλλου,  όπως έλεγε ο Joan το βράδυ πριν μπει στη πόλη να πολεμήσει,το ISIS είναι δημιούργημα των Ηνωμένων Πολιτειών, και όλο αυτό το σόου ότι θέλουν να το συντρίψουν, είναι απλά προπαγάνδα. Πράγματα γνωστά, βέβαια, αλλά που αξίζει τον κόπο να τα επαναλαμβάνουμε.
 

Και, παρόλα αυτά, το Κομπάνι  αντιστέκεται.
Μου έδειξαν το αρχικό βίντεο απευθείας από την κάμερα, που δείχνει Τούρκους στρατιώτες να κουβεντιάζουν με τους μαχητές του ISIS. (Αυτός που μου το έδειξε το είχε δώσει στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό ο οποίος το μετέδωσε το ίδιο βράδυ, και δόθηκε και στην γερμανική εφημερίδα). Οι ίδιοι Τούρκοι στρατιώτες που κρατούν τα σύνορα κλειστά για τους μαχητές και τις μαχήτριες του YPG - YPJ. Οι ίδιοι Τούρκοι στρατιώτες που πυροβολούν τους Κούρδους όταν γυρίζουν από το Κομπάνι, όπως μου έλεγε ο Αλή. Οι στρατιώτες της Τουρκίας,η σύμμαχος της Δύσης. Το Κομπάνι είναι κυκλωμένο από τις 3 πλευρές από τον ISIS, και από την τέταρτη από τους Τούρκους και εδώ οι Κούρδοι αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από τον κόσμο, γι 'αυτό και είναι σημαντικό να εκφραστεί η διεθνής αλληλεγγύης και την 1η Νοεμβρίου.
 

Φαίνεται όμως ότι η πραγματική αλλαγή επί του εδάφους θα έλθει από τα όπλα που φέρνουν οι Πεσμεργκά. Σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι, ότι θα είναι χρήσιμα όπλα, καθώς και ότι είναι μια καλή βοήθεια για την Αντίσταση: είτε επειδή είναι τα σωστά όπλα,είτε επειδή αυτό ανεβάζει το ηθικό και αποτελεί ένα κίνητρο για τη συνέχιση του αγώνα. Βέβαια, είναι σίγουρο ότι από πολιτική άποψη η χειρονομία διαβάζεται με διάφορους τρόπους: μερικοί  στέκονται  στο ζήτημα της ενότητας του κουρδικού λαού, και στη σημασία που έχει αυτή  η πράξη  συνεργασίας, και άλλοι την βλέπουν σαν πράξη παθητικής αποδοχής από πλευράς Μπαρζανί (του ηγέτη του κινήματος στο οποίο αναφέρονται οι Πεσμεργκά)  των εντολών των ΗΠΑ.Γιαυτό και ο Μπαρζανί αρχικά δεν πολέμησε κατά του ISIS, όταν αυτός εισέβαλε στο ιρακινό Κουρδιστάν.Γιαυτό, τώρα που δέχτηκε να βοηθήσει με όπλα τις YPJ-YPG είναι επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να βάλουν τέλος σε ένα ακόμα δημιούργημα τους (το ISIS παρομοιάζεται με την Αλ Κάιντα και τον Σαντάμ Χουσεΐν) και αυτό ο Μπαρζανί μπορεί να το εκμεταλλευτεί σε επίπεδο προπαγάνδας.

Χθες, έφτασε ένα άλλο κύμα προσφύγων από το Κομπάνι προχθές το ίδιο. Τώρα οι Τούρκοι τους αφήνουν να περνάνε, αλλά χωρίς τα αυτοκίνητα, και μερικοί είναι ακόμα στα σύνορα και περιμένουν. Οι πρόσφυγες οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα όπου έστησαν σκηνές  και όπου κάτι θα βρουν να φάνε: οι εθελοντές που συμμετέχουν σε αυτές τις δουλιές είναι κυρίως νέοι. Εν τω μεταξύ, το Κομπάνι αντιστέκεται. Μέσα στην πόλη υπάρχουν μερικές χιλιάδες πολίτες (κάποιοι λένε 2000, άλλοι 5000), κλεισμένοι στα σπίτια τους σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των Κούρδων, χωρίς νερό, ηλεκτρικό και τρόφιμα, και λίγες χιλιάδες μαχητές (μερικοί λένε 8000, άλλοι 4000), άνδρες και γυναίκες. 

Και το γεγονός ότι υπάρχουν και γυναίκες που πολεμούν, κάτι που είναι μακριά από το δυτικό τρόπο σκέψης, γιαυτό και τα πρόσωπά των ανταρτισσών γίνονται "τρέντι", είναι πολύ σημαντικό για αυτούς: είναι μια επιβεβαίωση της ελευθερίας των γυναικών τους, όχι μόνο σε σύγκριση με τον ISIS που πουλάει τις γυναίκες και τις μεταχειρίζεται σαν σκλάβες, αλλά και προς τα δυτικά  πρότυπα, όπου συχνά η γυναίκα αντικειμενοποιείται και αποτιμάται για το σώμα της, παρά για τις ενέργειές της.

 Η υπερηφάνεια στα μάτια των γυναικών αυτών, η αξιοπρέπεια και η ανεπιτήδευτη καλή τους διάθεση, είναι μαθήματα ζωής για τον κόσμο μας που αποτελείται συχνά από κακομαθημένα παιδιά παρά τα χρονάκια τους.

Τις προάλλες, για παράδειγμα,ακούστηκαν πολλές εκρήξεις από την πλευρά του ISIS. Το βράδυ,εμείς αρχίσαμε να φωνάζουμε συνθήματα ακόμα πιο δυνατά από ό, τι συνήθως, γιατί απέχοντας λίγα μόνο χιλιόμετρα από το Κομπάνι ξέραμε ότι οι Κούρδοι μαχητές μας άκουγαν, και ελπίζαμε ότι αυτό θα τους εμψύχωνε κάπως. Μετά από αυτό, πήραμε μια κλήση από έναν μαχητή που ήταν εκεί και μας είπε ότι το παγιδευμένο αυτοκίνητο που είχαμε ακούσει να τινάζεται στον αέρα δεν είχε προκαλέσει κανένα θύμα και ότι τα βομβαρδισμένα σπίτια ήταν άδεια. Ότι όλα πήγαιναν καλά και η η κουρδική αντίσταση θα νικήσει. Μόνο καλές ειδήσεις. Επειδή μέχρι να λευτερωθεί το Κομπάνι, δεν πρέπει να χάσουμε το θάρρος μας και τη σιγουριά ότι θα νικήσουμε. Χθες είχαμε πέντε κηδείες, πάνω κάτω ο μέσος όρος, αλλά,σαυτό εγώ δεν θα αναφερθώ. Πριν πέσει το Κομπάνι θα έχει πέσει η Ισταμπούλ (Κωνσταντινούπολη).

Υπάρχουν πολύ λίγοι ξένοι, εκτός από τους δημοσιογράφους. Υπάρχουν πολλοί Τούρκοι εδώ για αλληλεγγύη, αλλά οι μη Τουρκοι είναι πολύ λίγοι. Οι Κούρδοι είναι απίστευτα φιλόξενοι, ποτέ δεν σε αφήνουν μόνο σου, ακόμα και αν δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα. Ένας Τούρκος νεολαίος χθες μου είπε ότι γι 'αυτόν ελευθερία είναι να βρίσκεται εδώ, τώρα, να τραγουδάει και να ακούει τα παραδοσιακά κουρδικά τραγούδια μπροστά σε μια φωτιά και να κάνει  κάθε δυνατή προσπάθεια για να στηρίξει μια απίστευτα ανυποχώρητη αντίσταση. Γι 'αυτό και δε μου μένει παρά να σας καλέσω στην απελευθέρωση του Κομπάνι – κάτι που είναι βέβαιο ότι θα γίνει- γιατί είμαι σίγουρη ότι πραγματικά την αξίζει.

[---->]

Διεθνής Ημέρα Δράσης για το Κομπάνι

Διεθνής ημέρα δράσης έχει κηρυχθεί η Πρώτη Νοεμβρίου για την Αντίσταση στο Κομπάνι.

Συγκέντρωση στα Προπύλαια έχει προγραμματιστεί για αύριο στις πέντε το απόγευμα.