Θέατρο Σταθάκη – Μπερνς για τη διαιτησία και τις άδειες #skouries

Με δελτίο τύπου που εξέδωσε στις 3 Αυγούστου, κ. Σταθάκης γνωστοποίησε τα εξής:

• Ολοκληρώνεται η τεχνική αδειοδότηση του Υποέργου Ολυμπιάδας, αλλά όχι ακόμα του Υποέργου Σκουριών.
• Ξεκινάει η διαδικασία διαιτησίας «για την επίλυση όλων των θεμάτων με την εταιρεία».

Τι απέγινε το «ενιαίο και αδιαίρετο»;

Το άμεσο συμπέρασμα από το δελτίο τύπου του Υπουργού είναι οτι η επικείμενη διαιτησία θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τις Σκουριές, ενώ η Ολυμπιάδα θεωρείται οτι δεν έχει κανένα πρόβλημα και μπορεί να προχωρήσει.

Υπενθυμίζουμε στον Υπουργό ότι το Επενδυτικό Σχέδιο της εταιρείας, αυτό που προβλέπεται από τη Σύμβαση και εγκρίθηκε περιβαλλοντικά με την ΚΥΑ 201745/2011, είναι ΕΝΙΑΙΟ και ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ, όπως αναγνώριζε μέχρι πρότινος και η ίδια η εταιρεία («Το έργο είναι ενιαίο και αδιαίρετο και αντιμετωπίζεται με ΜΙΑ ΚΥΑ που εγκρίνει την ΜΙΑ ΜΠΕ και βάζει όρους λειτουργίας και παρακολούθησης…», Μιχάλης Θεοδωρακόπουλος, 10/3/2015). Εφ’ όσον η μέθοδος μεταλλουργίας απορρίφθηκε τελικά με τις δυο αποφάσεις Σκουρλέτη από 5/7/2016 και 2/11/2016, για σοβαρούς τεχνικούς και περιβαλλοντικούς λόγους, η ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΥΑ που ενέκρινε το ΕΝΙΑΙΟ και ΑΙΔΙΑΙΡΕΤΟ έργο έχει πλέον καταρρεύσει, μαζί με το σύνολο των αδειών και εγκρίσεων που συναρτώνται με αυτήν. Η απάτη του flash smelting γύρισε μπούμερανγκ για την εταιρεία, η οποία είναι τώρα σε απόλυτη αδυναμία να τηρήσει τη συμβατική της υποχρέωση της καθετοποιημένης παραγωγής μετάλλων. Το «ενιαίο και αδιαίρετο» δεν βολεύει πλέον, αλλά δεν μπορεί να «σπάσει» χωρίς νέα σύμβαση, νέο Επενδυτικό Σχέδιο, νέα περιβαλλοντική και τεχνική αδειοδότηση. Ή με μια στημένη διαιτησία.

Ο κ. Σταθάκης και οι κύκλοι του αποφεύγουν συστηματικά να αναφέρουν ότι αυτό είναι το ανοιχτό ζήτημα για το οποίο προσφεύγει στη διαιτησία, το επιβεβαίωσε όμως σε συνέντευξή του ο διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός κ. Δημητριάδης: «Η μόνη μας διαφορά είναι η προσφυγή που έχουμε κάνει στο ΣτΕ κατά της απόφασης του πρώην Υπουργού ΠΕΝ Πάνου Σκουρλέτη για την επιστροφή της τεχνικής μελέτης για την μεταλλουργία».

Ο ίδιος ο κ. Δημητριάδης ήταν εκείνος  που, μόλις ανέλαβε τη διοίκηση της εταιρείας, επιχείρησε να αποσυνδέσει το ζήτημα της μεταλλουργίας από την Ολυμπιάδα και να το παρουσιάσει ως “αγκάθι” μόνο για τις Σκουριές. Απευθυνόταν βεβαίως σε ανίδεους δημοσιογράφους διότι η «ερμηνεία» αυτή της αδειοδότησης είναι απολύτως παράλογη: Κατά τη ΜΙΑ ΜΠΕ και τη ΜΙΑ ΚΥΑ, το εργοστάσιο μεταλλουργίας προβλεπόταν να τροφοδοτηθεί με συμπύκνωμα Ολυμπιάδας και συμπύκνωμα Σκουριών σε αναλογία 8:1, δηλαδή κατά κύριο λόγο με συμπύκνωμα Ολυμπιάδας. Την καινοφανή αυτή «θεωρία» έχει υιοθετήσει πλέον και ο ίδιος ο Υπουργός κ. Σταθάκης για να δικαιολογήσει τη χορήγηση ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ αδειών για τη λειτουργία της Ολυμπιάδας.

Παράνομες άδειες

Ο Υπουργός – με τις πλάτες του Πρωθυπουργού – είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με τα συμφέροντα της Eldorado της οποίας υπήρξε εμμέσως και μέτοχος, κατέχοντας μερίδια της Blackrock που είναι από τους μεγαλύτερους «επενδυτές» στην Καναδική πολυεθνική. Η Eldorado βαράει το νταούλι κι ο κ. Σταθάκης χορεύει.  Η  χορήγηση της άδειας λειτουργίας για το εργοστάσιο εμπλουτισμού της  Ολυμπιάδας και οποιαδήποτε άλλη άδεια θα παραβιάζει σωρευτικά τη σύμβαση, την ΚΥΑ ΕΠΟ και τις αποφάσεις του ΣτΕ 1492/2013 και 223/2016, αλλά το αυτί του κ. Σταθάκη δεν ιδρώνει με τέτοιες λεπτομέρειες.  Η άδεια αυτή θα σημαίνει οτι η «επένδυση» θα προχωρήσει, αλλά μόνο μέχρι εκεί που θέλει η εταιρεία, δηλαδή μέχρι την εξαγωγή των χρυσοφόρων συμπυκνωμάτων (που έχει ήδη ξεκινήσει) – και όχι μέχρι εκεί που ορίζει η σύμβαση και το δημόσιο συμφέρον, με την παραγωγή καθαρού χρυσού, χαλκού και αργύρου.

Ως παρένθεση, αξίζει να σημειωθεί οτι με τους νέους όρους συμβολαίων πώλησης του χρυσοφόρου συμπυκνώματος που πέτυχε η Eldorado και ανακοίνωσε στις 28-3-2017, η εγχώρια παραγωγή καθαρών μετάλλων απομακρύνεται από εδώ για πάντα. Οι “πληρωτέες” από τα μεταλλουργικά εργοστάσια ουγγιές χρυσού αυξάνονται από 58% σε 71%, γεγονός που ανεβάζει την «παραγωγή χρυσού» από 75.000 ουγγιές σε 85.000 ουγκιές ετησίως (από 435.000 τόνους μεταλλεύματος).

 Ο χρυσός όμως αυτός θα “παράγεται” για λογαριασμό της εταιρείας στην Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Ναμίμπια και δεν θα αφήνει φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα. Με τέτοιους ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους, η εταιρεία δεν έχει κανένα λόγο να δαπανήσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να κατασκευάσει μια δική της μεταλλουργία στη ΒΑ Χαλκιδική και οι λόγοι “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος” για τους οποίους εγκρίθηκε η καταστροφή της Χαλκιδικής δεν υφίστανται πλέον.

Η διαιτησία – φιάσκο

Ο κ. Σταθάκης προσφεύγει σε διαιτησία, υποτίθεται για να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια σε αυτή την κατεύθυνση (έστω και αν αυτή ήταν ειλικρινής) έχει υπονομευθεί συστηματικά από τον ίδιο. 

Το Νοέμβριο 2016, όταν εκδόθηκε η απόφαση Σκουρλέτη που αποκάλυψε την απάτη της αδειοδότησης, το Δημόσιο ήταν σε θέση ισχύος για να απαιτήσει την επιστροφή των Μεταλλείων Κασσάνδρας σε δημόσιο έλεγχο και να διεκδικήσει αποζημιώσεις από την παράνομη εταιρεία. Αυτό άλλαξε με τις άδειες που έδωσε στην εταιρεία ο κ. Σταθάκης από τη στιγμή που ανέλαβε το Υπουργείο.

 Οι άδειες αυτές που επέτρεψαν τη συνέχιση ανάπτυξης των έργων ισχυροποίησαν τη θέση της εταιρείας, δίνοντάς της νομικά «πατήματα» έναντι του Δημοσίου, παρά το οτι δεν έχει τηρήσει τίποτα από τη σύμβαση και την αδειοδότηση. Δεν είναι τυχαία τα δημοσιεύματα που αναφέρουν οτι «οι απώλειες της Eldorado Gold από τη δραστηριοποίησή της στην Ελλάδα και τις αλλεπάλληλες διελκυστίνδες στην πορεία του επιχειρηματικού της έργου φαίνεται να ξεπερνούν τα 2 δισ. δολ«, χωρίς φυσικά να αναφέρουν οτι η αιτία όλων αυτών των προβλημάτων είναι η εξαπάτηση του Δημοσίου από την ίδια την εταιρεία.

Η απειλή δεν είναι καν καλυμμένη: αν δεν μας τα δώσετε όλα, θα σας κάνουμε αγωγή για ζημίες και διαφυγόντα κέρδη. Εκεί που μας χρωστάνε θα ζητάνε και το βόδι, γιατί τους δίνει αυτή τη δυνατότητα η μέχρι σήμερα πολιτική του κ. Σταθάκη.

 Το Δημόσιο θα πάει σε διαιτησία αποδυναμωμένο και χωρίς τη δυνατότητα ή τη θέληση να κερδίσει τη νομική μάχη. Είναι άγνωστο ακόμα πώς θα τεθεί το ζήτημα στο διαιτητικό δικαστήριο (αυτό θα το προσδιορίσει ο κ. Δρυλλεράκης που δεν είναι και πολύ σίγουρο τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί) αλλά  είναι βέβαιο πως στόχος του κ. Σταθάκη δεν είναι να σταματήσει την «επένδυση» την οποία μέχρι σήμερα έκανε τα πάντα για να βοηθήσει.

Στο μπαράζ δημοσιευμάτων των τελευταίων ημερών, η Eldorado παριστάνει την ανήξερη και την οργισμένη για την επιμονή του κ. Σταθάκη στο θέμα της διαιτησίας και ο Υπουργός εμφανίζεται ως εχθρός της «επένδυσης». Αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα θέατρο, για τις επικοινωνιακές ανάγκες και των δύο πλευρών. 

Η διαιτησία, με προδιαγεγραμμένο υπέρ της εταιρείας αποτέλεσμα, είναι η μοναδική «λύση» για να κουκουλωθεί το πρόβλημα νομιμότητας της «επένδυσης», αφού το ΣτΕ δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να ακυρώσει την απόφαση Σκουρλέτη (και δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα δεν εχει προσδιοριστεί καν η συζητηση της υπόθεσης). Και ιδού το reality check: Αν πραγματικά η εταιρεία αντιτίθεται στη διαιτησία (με επίδικο τη μεταλλουργία και την παραβίαση των άρθρων 3.2-3.5 της σύμβασης), δεν έχει παρά να επικαλεστεί την εκκρεμότητα της υπόθεσης ενώπιον του ΣτΕ για να ζητήσει την αναβολή της μέχρι την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου.

Νέα αναβολή για τις Σκουριές

Τη διαιτησία και την καθυστέρηση στην έκδοση μιας  δευτερεύουσας άδειας επικαλείται η Eldorado για να μεταθέσει για ένα χρόνο ακόμα, για το 2020, την έναρξη της παραγωγής από τις Σκουριές. Φτηνή δικαιολογία για επικοινωνιακή χρήση. Η αλήθεια είναι οτι είναι επιλογή της εταιρείας να καθυστερήσει τις Σκουριές και να επικεντρωθεί στην Ολυμπιάδα που θα αποφέρει άμεσο κέρδος. Το μεταλλείο των Σκουριών έχει τα δικά του σοβαρά προβλήματα στα οποία θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτηση.

[--->]

Ταξική Αυτονομία στη Βενεζουέλα

Του Valerio Evangelisti

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα ευθύς εξαρχής, ούτε καν λαμβάνω  υπόψη τα επιχειρήματα όσων λένε ότι στη Βενεζουέλα, με το σχηματισμό μιας συντακτικής συνέλευσης, διακυβεύεται η επιβίωση της δημοκρατίας (και αυτό το λέει κάποιος, που  εδώ και  σχεδόν δύο δεκαετίες, υποστηρίζει  ότι στη  χώρα υπήρχε μία δικτατορία). Η δημοκρατία κινδυνεύει, αλλά όχι από τους υποστηρικτές της συντακτικής Συνέλευσης.

Να συμφωνήσουμε, καταρχάς, για την έννοια του όρου «δημοκρατία». Για τους Έλληνες, που επινόησαν τη λέξη, σήμαινε την εξουσία του «δήμου»: όχι γενικά του λαού, αλλά των «απλών  ανθρώπων», των  οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, οι Ηνωμένες Πολιτείες, που επιτρέπουν τον εκλογικό ανταγωνισμό μόνο σε υποψήφιους που είναι αρκετά πλούσιοι για να μπορούν να συμμετέχουν στις κάλπες, ούτε είναι ούτε  ήταν ποτέ δημοκρατία. Όσο για την υπόλοιπη Δύση, ο εκλογικός  μηχανισμός επιλέγει ολιγαρχίες πολύ ισχυρές, χωρίς καμία δυνατότητα ελέγχου, μέχρι τις  επόμενες εκλογές, της πραγματικής υπακοής των εκλεγμένων στη βούληση των ψηφοφόρων τους.

 Δεν θα σταθώ  περισσότερο, οι κριτικές αυτές ήταν ήδη γνωστές  από την εποχή του Ρουσσώ. Έχοντας συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει, οι δυτικοί ψηφοφόροι ψηφίζουν όλο και λιγότερο. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τα ανεξέλεγκτα κέντρα εξουσίας και ένα περιττό  κοινοβούλιο, ενισχύει τη δυσπιστία. Μιλάμε για την κατάρρευση του φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης.

Ακόμα χειρότερες ήταν οι  υποτιθέμενες λατινοαμερικάνικες «δημοκρατίες» , μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Σάπιες, αυταρχικές, πολλές φορές ρατσιστικές, ολιγαρχικές μέχρι γελοιότητας. Όταν ο Ούγκο Τσάβες ανέλαβε την προεδρία της Βενεζουέλας, το 1999, η πλειοψηφία του φτωχού πληθυσμού, μαύροι  ή αυτόχθονες ούτε καν ήταν ενγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Απλά δεν υπήρχαν. Η εξουσία μοιραζόταν  σε δύο σχηματισμούς που έμοιαζαν πολύ, όπου συνέκλιναν τα συμφέροντα της προνομιούχας μειοψηφίας. 

Ο Τσάβες, από φτωχή οικογένεια και ινδιάνος στην καταγωγή, δίνει  εκπροσώπηση και ι αξιοπρέπεια στους «αόρατους», καλώντας τους να συμμετάσχουν στη δημόσια ζωή και να γίνουν πρωταγωνιστές. Αυτό από μόνο του αυτό είναι μια επανάσταση από τις πιο μεγάλες στη Λατινική Αμερική, συγκρίσιμη με εκείνη του 1979 στη Νικαράγουα.

Η επανάσταση αυτή δεν θα ήταν πλήρης, εάν δεν συνοδευόταν από μέτρα υπέρ των λαϊκών τάξεων, τα οποία συνεχίζονται με εντυπωσιακό ρυθμό. Από τους νόμους υπέρ των αλιέων μέχρι τη δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, από την παιδεία για όλους,  από τον πολλαπλασιασμό των σχολείων και των πανεπιστημίων, την διανομή στους αγρότες ακαλλιέργητων ή άσχημα καλλιεργημένων γαιών (τις οποίες εξάλλου, με την προτροπή του Τσάβες, είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν για λογαριασμό τους) , την κατασκευή και την διανομή ενός εκατομμυρίου 700 χιλιάδων λαϊκών κατοικιών.

 Ο αριθμός των συνταξιούχων αυξήθηκε από τις 300.000 στα τρία εκατομμύρια, ο αναλφαβητισμός σχεδόν εξαφανίστηκε, η φτώχεια μειώνεται σημαντικά. Γεννιούνται πολιτικά και παραγωγικά όργανα αυτοδιοίκησης, όπως οι comunas (σήμερα είναι περίπου 2000) [1], οι συνεταιρισμοί, πολλά εργοστασιακά συμβούλια. Μια μάζα η οποία υπό  την ολιγαρχία, ήταν άμορφη και φοβισμένη αποκτά συνείδηση, αξιοπρέπεια  και ικανότητα να επηρεάζει καταστάσεις. «Ένας καταπιεσμένος λαός ξυπνάει ξαφνικά, αφουγκράζεται, σηκώνει κεφάλι» έγραφε ένας σπουδαίος  ιταλός.

Και ο «σοσιαλισμός; Όχι, ούτε εκείνος  ο «σοσιαλισμός του εικοστού πρώτου αιώνα» που πρότεινε ως στόχο ο Τσάβες. Κι έτσι, όμως, αποτελεί αντίθεση στο φιλελευθερισμό. Η κυβέρνηση εθνικοποίησε τις βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας, αγωνίζεται για ένα πιο δίκαιο σύστημα εμπορίου στην ήπειρο (ALBA), χορηγεί  πετρέλαιο (η Βενεζουέλα συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών στον κόσμο) σε δίκαιες τιμές στις γειτονικές χώρες που το έχουν ανάγκη. Πληρώνει κανονικά το  εξωτερικό της χρέος, αλλά δεν ανέχεται πιέσεις στις κοινωνικές πολιτικές της. Σε αυτές (που αργότερα ονομάστηκαν Αποστολές) κατευθυνόταν το 70% του προϋπολογισμού της. Ολα αυτά δεν γίνονται σε δικτατορίες, όπως επαναλαμβάνει  λυσασμένα η νεοφιλελεύθερη χορωδία.

 Από το 1999, έτος κύρωσης του «Μπολιβαριανού Σύνταγματος»,έχουν διεξαχθεί είκοσι εκλογικές αναμετρήσεις. Η κυβέρνηση έχασε τις δύο αλλά αποδέχτηκε το εκλογικό αποτέλεσμα, ακολουθώντας το παράδειγμα των Σαντινίστας πριν από είκοσι χρόνια.

Οι επιλογές αυτές εξοργίζουν τους υποστηρικτές του προηγούμενου καθεστώτος (οι οποίοι ελέγχουν ένα μεγάλο μέρος των μέσων μαζικής ενημέρωσης) και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Το 2002 γίνεται  μια πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος, που συνοδεύτηκε από σφαγή για την  οποία κατηγορείται η κυβέρνηση Τσάβεζ  (η κατηγορία θα πέσει στο κενό  λόγω κάποιων ανεξάρτητων κινηματογραφιστών, οι οποίοι γύρισαν το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά). Λίγο μετά ξεκινά μια θανατηφόρα ανταπεργία στον τομέα της βιομηχανίας εξόρυξης πετρελαίου, για να γονατίσει τη χώρα . Τότε, καταλαμβάνεται  στρατιωτικά, το πλοίο από το οποίο ελεγχόταν η εξόρυξη του πετρελαίου, και αντικαταστάθηκαν τα στελέχη  της εν λόγω βιομηχανίας  που είχαν συμμετάσχει στο  πραξικόπημα.

Αλλά το πράγμα δεν τελειώνει εκεί, επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης (μια πανσπερμία κομμάτων, όλα νόμιμα  και με πολλά και μαζικά μέσα επικοινωνίας στη διάθεση τους) δεν παύουν να υποστηρίζουν την ανατροπή του «καθεστώτος», μέσα από τη βία του δρόμου, καλώντας τις ένοπλες  δυνάμεις να επέμβουν, εύχονται μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και των υποτακτικών τους (κυρίως την Κολομβία, η οποίο σήμερα φιλοξενεί επτά στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ). Σε απάντηση, ο Τσάβες καθαιρεί και επιλέγει την στρατιωτική ηγεσία, μετατρέπει τις στρατιωτικές ακαδημίες σε σχολές στελεχών, αλλά κυρίως  εξοπλίζει άμεσα το λαό, με τη δημιουργία μιας Μπολιβαριανής Εθνοφρουράς εθελοντών (πάνω από εκατό χιλιάδες).

Πολλαπλασιάζονται οι καταγγελίες για αυταρχισμό και βοναπαρτισμό, που εκτοξεύουν με ιδιαίτερα στεντόρεια φωνή οι αποστάτες από το σταλινισμό στο  φιλελεύθερο δόγμα, συμπεριλαμβανομένων των ιταλών. Πώς τολμάει ο νοτιοαμερικανός σατράπης να χλευάζει τις αρχές της αγοράς, να εφαρμόζει κοινωνικές πολιτικές μεγάλης κλίμακας, απορρίπτοντας τις επιταγές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ; Μήπως βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας, της  καθολικής αναγνώρισης ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλειο και αναντικατάστατο σύστημα; Αυτά, κακαρίζει o μοιραίος  Vargas Llosa, και μαζί του όλος ο συρφετός των πρώην αριστερών .

Πάει να πει ότι η κυβέρνηση Τσάβες ήταν απαλλαγμένη από λάθη, και ορισμένες φορές σοβαρά; Σε καμία περίπτωση. Η προσπάθεια να αφαιρεθεί από την Βενεζουέλα η  απόλυτη κυριαρχία στα κοιτάσματα πετρελαίου της πετυχαίνει ελάχιστα, το συγκεντρωτικό κράτος διευκολύνει τη διαφθορά, το  κοινό έγκλημα δεν αντιμετωπίζεται με την απαραίτητη αποφασιστικότητα. Η «λατρεία του ηγέτη» αγγίζει κατά διαστήματα επίπεδα υπερβολικά και ενοχλητικά, ο πατερναλιστικός παρεμβατισμός το ίδιο. Παρ 'όλα αυτά, οι «δήμος» παραμένει σταθερά στο κέντρο της διαδικασίας βαθμιαίας απελευθέρωσης (ο Τσάβες κάνει συνετά βήματα) και πάντως συνεχούς. Ο σοσιαλισμός του εικοστού πρώτου αιώνα φαίνεται πραγματικά να πλησιάζει. Οι κατώτερες τάξεις  κατακτούν, χάρη στην άμεση και συμμετοχική δημοκρατία, μια όλο και ευρύτερη αυτονομία.

Το 2013, ωστόσο, ο Τσάβες πεθαίνει. Σχεδόν ταυτόχρονα καταρρέουν οι τιμές του πετρελαίου, από τις ενέργειες των συμμάχων των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή. Ετσι, μειώνεται η ρευστότητας της Βενεζουέλας, υποτιμάται το νόμισμα της και ο πληθωρισμός σκαρφαλώνει στα ύψη. Οι εξαγωγές αργού πετρελαίου παύουν να είναι κερδοφόρες, όπως στο παρελθόν, οι τιμές των εισαγόμενων  προϊόντων σκαρφαλώνουν στα ύψη. Εκμεταλλευόμενη την οικτρή θέση της Βενεζουέλας η αστική τάξη, που είχε πληγωθεί με διάφορους τρόπους, αλλά ποτέ θανάσιμα, ρίχνεται στις πιο σκοτεινές κερδοσκοπικές δραστηριότητες, αποκομίζοντας κέρδη από την αυξανόμενη διαφορά μεταξύ δολαρίου και τοπικού νομίσματος. Χειραγωγεί τις μετοχές στο χρηματιστήριο, εξαφανίζει από την αγορά τα είδη πρώτης ανάγκης.

Ο διάδοχος του Τσάβες, Νικολάς  Μαδούρο (πρώην πετυχημένος  υπουργός Εξωτερικών, και πρώην οδηγός στο μετρό), αντιδρά αμέσως με τρόπο που προκαλεί σύγχυση. Εγκαθιδρύει  ένα νέο σύστημα συναλλαγματικών συναλλαγών , προσπαθεί να αντικαταστήσει - ακόμα δεν τα έχει καταφέρει - τις ονομαστικές αξίες  των χαρτονομισμάτων που χρησιμοποιούνται συνήθως στη διακίνηση ναρκωτικών και το λαθρεμπόριο με την Κολομβία. Αυξάνεται η δυσαρέσκεια, ενώ τα σούπερ μάρκετ αδειάζουν από εμπορεύματα. Τέλος, με μεγάλη καθυστέρηση, κάνει τη σωστή κίνηση. Δημιουργεί ένα εθνικό σύστημα εισαγωγής αγαθών, που πωλούνται σε κρατικά  καταστήματα και διανέμονται στις οικογένειες από τις Τοπικές Επιτροπές Ανεφοδιασμού και Παραγωγής (CLAPS, Comités Locales de Abastecimiento y Producción ).

Η  αρχική διστακτικότητα του Μαδούρο δίνει ανάσα στην αντιπολίτευση της δεξιάς (αλλά μη βάλλει ο νους σας καμιά μετριοπαθή δεξιά: μιλάμε για μια ακροδεξιά, κατακερματισμένη σε ρεύματα έξαλλων).Αυτή, χάρη στη λαϊκή δυσαρέσκεια, και την αποχή πολλών οπαδών του Τσάβες, καταφέρνει να κερδίσει τις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση το 2015. Δεν χρησιμοποιεί την εξουσία για να ακολουθήσει την τυπική διαλεκτική σχέση, σε μια προεδρική δημοκρατία, μεταξύ του κοινοβουλίου και του αρχηγού του κράτους.

 Αρνείται την ακύρωση της εκλογής τριών βουλευτών από το δικαστικό σώμα, το οποίο θα της αφαιρούσε την πλειοψηφία. Βάζει  εμπόδια σε κάθε απόφαση του Μαδούρο. Στοχεύει στην ακύρωση και υποβάθμιση των κοινωνικών πολιτικών, όπως κάνουν ο Μάκρι στην Αργεντινή και ο Τεμέρ στη Βραζιλία, και άλλες μαριονέτες.

 Η Βενεζουέλα παραλύει. Η νομοθετική εξουσία εξεγείρεται τόσο κατά της εκτελεστικής εξουσίας όσο και της δικαστικής. Στη Βενεζουέλα κανείς δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει τίποτα. Την ίδια στιγμή που η οικονομική κρίση δείχνει περισσότερο τα δόντια της.

Το κοινοβουλευτική αδιέξοδο αντιστοιχεί στη βίαιη έκρηξη των προνομιούχων συνοικιών στο Καράκας και στην επαρχία. Mια πρόγευση την είχαμε πάρει πριν τον θάνατο του Τσάβες.

 Me την ενθάρρυνση καταχθόνιων στοιχείων, όπως ο Λεοπόλντο Λόπες (ο οποίος είχε συμμετάσχει στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002, με τον δισεκατομμυριούχο φίλο του Ενρίκε Καπρίλες, σε ένοπλη επίθεση κατά της πρεσβείας της Κούβας), κουκουλοφόροι βγήκαν στους δρόμους και σήκωσαν οδοφράγματα. Είχαν αφήσει στο χώμα περίπου σαράντα νεκρούς, οι περισσότεροι από τα δικά τους χέρια. Το 2017, με πρότυπο την πλατεία Μαϊντάν στην Ουκρανία, το σενάριο επαναλαμβάνεται με χειρότερο τρόπο.

 Η θερμιδωριανή νεολαία επιτίθεται στα κέντρα κοινωνικής πρόνοιας, στα σημαντικότερα υπουργεία, το δικαστικό σώμα, στα δωρεάν εξωτερικά ιατρεία, στα κρατικά καταστήματα που πουλούν προϊόντα σε χαμηλές τιμές, σε σχολεία και νηπιαγωγεία, σε μικρές επιχειρήσεις. Ακόμη και σε στρατώνες. Οι δράστες που φέρουν ασπίδες με το σταυρό, ή απόκρυφα σύμβολα (το «σταυρό με αιχμηρά άκρα»). Έχουν αντιασφυξιογόνες μάσκες και πυροβόλα όπλα. 

Περιέλουσαν με βενζίνη και έβαλαν φωτιά σε τριάντα σχεδόν, δήθεν «οπαδούς του Τσάβες», σε ορισμένες περιπτώσεις με θανατηφόρα έκβαση. Άλλους τους ξυλοκόπησαν, τους έγδυσαν, τους ταπείνωσαν και τους βασάνισαν. Η διεθνής της αστικοφιλελεύθερης ενημέρωσης το κάθε θύμα το αποδίδει, παρά τις αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, στην καταστολή των τσαβιστών.

Αδυνατώντας να κυβερνήσει, ο Μαδούρο κάνει χρήση τριών άρθρων του Συντάγματος του 1999 (το 347,το 348 και το 349) για να συγκαλέσει μια συντακτική συνέλευση, που θα αποκαταστήσει την τάξη στη Βενεζουέλα. Το κάνει με τρόπο σπασμωδικό και αμήχανο όπως είναι στο χαρακτήρα του (ο Μαδούρο δεν είναι Τσάβες), αφού, αρχικά, δεν γίνεται σαφές τι επιδιώκει. Η παραμονή του στην εξουσία; Η η ανατροπή της Εθνοσυνέλευσης; Ο στόχος καθορίζεται με το πέρασμα των εβδομάδων, και το αίμα που χύνετε από τους αντιπάλους (με τους οποίους συγκρούονται στο δρόμο, όπως είχε γίνει και το 2002, τα collectivos, οι συλλογικότητες, ομάδες νέων που μοιάζουν πολύ με τους μηχανοκίνητους ευρωπαίους προλετάριους «Antifa»).

Για να καταστούν αμετάκλητοι οι κοινωνικοί στόχοι της Μπολιβαριανής επανάστασης, και να διασφαλιστεί θεσμική νομιμότητα στις μορφές δημοκρατίας που προέκυψαν αυθόρμητα από τα κάτω. Και να δοθεί νομική στήριξη σε μια πορεία προς μια διαφοροποίηση και ανάπτυξη της οικονομίας.

Αυτό παρουσιάζεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για την «ειρήνη». Φαίνεται σαν ένας στόχος απατηλός, στα πλαίσια ενός ταξικού πολέμου που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και υπό την απειλή μιας εχθρικής Δύσης. Το γεγονός είναι ότι στις 30 Ιουλίου του 2017 οκτώ εκατομμύρια Βενεζουελάνοι δείχνουν να το πιστεύουν, και επέλεξαν  τα  545 μέλη της Συντακτικής Συνέλευσης, από εκπρόσωπους των κατηγοριών  που θεωρούνται αντιπροσωπευτικές (συμπεριλαμβανομένων των αυτοχθόνων,των  φεμινιστριών, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, κλπ). ΗΠΑ, ΕΕ, esqualidos ( «αντιδραστικοί», και αποστάτες της αριστεράς) ουρλιάζουν ότι πρόκειται για την αναγγελία μιας  δικτατορίας. Ξεχνούν το γεγονός  ότι εδώ και δεκαοκτώ χρόνια ονομάζουν «δικτατορία» το πείραμα Τσάβες, και χαρακτήριζαν το Σύνταγμα, το οποίο τώρα θα μεταρρυθμιστεί εργαλείο καταπίεσης.

Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Από τις τάξεις των τσαβιστών δεν λείπουν οι οπορτουνιστές και οι φιλόδοξοι, οι διεφθαρμένοι και οι αυταρχικοί, οι φανφαρόνοι και οι μπλαμπλάδες. Παρ’ όλα αυτά είναι παρασάγγες καλύτεροι, σε σχέση με την δολοφονική ψύχωση των «φιλελεύθερων» αντιπάλων τους. Νομίζω ότι σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό, ότι οι τσαβιστές υπερασπίστηκαν, αν και ορισμένες φορές με αμφισβητήσιμο τρόπο, ένα από τα τελευταία προπύργια του λατινοαμερικάνικου προοδευτισμού,αλλά κυρίως ότι άνοιξαν κι άλλους χώρους για την αυτοκυβέρνηση των κατώτερων τάξεων. Στο δρόμο του ένδοξου παράδειγματος της Νικαράγουας της δεκαετίας του '80.

 Ελπίζω να είναι έτσι η νέα Βενεζουέλα, όαση αντίστασης στην ενιαία σκέψη και στα πρότυπα που επιβάλλει ένας γερασμένος ιμπεριαλισμός. Δεν πιστεύω στον Μαδούρο, ούτε στο PSUV, αλλά στις comunas (τις κοινότητες), τους συνεταιρισμούς και στις μισητές συλλογικότητες ( collectivos).  Έχω εμπιστοσύνη στην αυτονομία της τάξης.

Σημειώσεις
[1] Για το πώς λειτουργεί πρακτικά μια comuna μπορείτε να το δείτε στο ντοκιμαντέρ Junteras. Δυστυχώς, βαρετό, αλλά κατατοπιστικό.

[--->]

Ευνοϊκός νόμος εκατοντάδων εκατομμυρίων για την ΟΠΑΠ ΑΕ

Με ένα νομοσχέδιο που κατατέθηκε πριν από λίγο σε κλειστή για διακοπές Βουλή, το υπουργείο Οικονομικών πριμοδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια τον ΟΠΑΠ!

Επιβεβαιώνοντας όλα τα σχετικά δημοσιεύματα του News24/7, το νομοσχέδιο ξεπερνά κάθε φαντασία στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων: ο ΟΠΑΠ εξασφαλίζει δωρεάν 8ετή επέκταση της άδειας για τα «φρουτάκια», πετυχαίνει να μειώσει αζημίως τον αριθμό των συνολικών vlts από 35.000 σε 25000, να αυξήσει τον αριθμό μηχανών ανά πρακτορείο σε 15 και ανά κατάστημα σε 50 και να καταστεί απόλυτο μονοπώλιο απαλλασσόμενος από τους διαγωνισμούς για υποπαραχωρησιούχους...

Του Μιχάλη Πετρόπουλου | news247.gr

Οι ενέργειες αυτές από πλευράς κυβέρνησης πιθανότατα θα προκαλέσουν καταγγελίες στη Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν, τη στιγμή που το θέμα των vlts βρίσκεται ήδη στα ραντάρ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , μετά από καταγγελίες των καζίνων. Υπενθυμίζεται ότι τον περασμένο Νοέμβριο η Κομισιόν είχε προειδοποιήσει την ελληνική πλευρά να μην προχωρήσει στην υλοποίηση του Κανονισμού της ΕΕΕΠ και αντί αυτού το ελληνικό υπουργείο προχωρά με ακόμη πιο χαριστικό νόμο.

Με τη νομοθετική ρύθμιση που κατατέθηκε , η μεγαλύτερη εταιρεία τυχερών παιχνιδιών, κατάφερε να πετύχει διεκδικήσεις χρόνων, ζωτικές για την αύξηση της κερδοφορίας της, αφού σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε είτε να εγγράψει ζημιές από τη ζημιογόνο ανάπτυξη των vlts ή να τα επιστρέψει πίσω στο Δημόσιο αζημίως. Αντίθετα τώρα πέτυχε να τα επιστρέψει με αντιστάθμισμα την επέκταση της σύμβασής της για 8 χρόνια, κάτι που θα της κόστιζε τουλάχιστον 300 εκ. ευρώ αργότερα.

Αναλυτικά, με το νόμο «Ρυθμίσεις για την αγορά παιγνίων» που κατατέθηκε χθες προβλέπεται η επέκταση της σύμβασης του ΟΠΑΠ για τα Φρουτάκια (από τα 10 στα 18 χρόνια), σε «αντιστάθμισμα», της μείωσης του αριθμού των vlts από τις 35.000 στις 25.000, κάτι που επίσης ήταν αίτημα του ΟΠΑΠ- αφού λόγω έλλειψης ζήτησης δεν μπορούσαν να τοποθετηθούν χωρίς ζημιά..

Ο ίδιος νόμος προβλέπει την αύξηση του αριθμού του αριθμού των vlts ανά πρακτορείο στα 15 και στους αμιγείς χώρους στα 50 από 25 vlts, μια αλλαγή που θα μετατρέψει ακόμα και τα πρακτορεία σε μικρά καζίνα, και τα καταστήματα Play σε κανονικά καζίνα σε κάθε γειτονιά,με μεγαλύτερη ζημιά για το κοινωνικό σύνολο από το όποιο όφελος από τη μείωση του συνολικού αριθμού των vlts.

Tο νομοσχέδιο έχει ακόμη ένα σημαντικό δώρο στο ΟΠΑΠ: δεν είναι πια απαραίτητο να κάνει διαγωνισμό για παραχωρησιούχους, κάτι που πολλαπλασιάζει την αξία της σύμβασης - αφού τον καθιστά μονοπώλιο χωρίς ανταγωνισμό.

Με το νομοσχέδιο δωράκι αντιμετωπίζονται τα καίρια προβλήματα που αντιμετώπιζε μέχρι σήμερα ο ΟΠΑΠ, καθώς το επιχειρηματικό ενδιαφέρον για δημιουργία αμιγών χώρων είναι μειωμένο, ενώ δεν είναι πολλά τα κατάλληλα πρακτορεία και δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στη απορρόφηση των 35.000 vlts που είχε αποκτήσει το 2012.