ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ, RAAM. ΒΡΟΧΗ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΟΥ, MANSOUR ABBAS

του  Michele Giorgio

Το αν είναι ή όχι «ιστορική στιγμή» είναι υπό συζήτηση. Επειδή δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό σε ποιο βαθμό το κόμμα Ισλαμιστών Raam συμμετέχει στο «συνασπισμό της αλλαγής» ή αν απλώς εγγυάται την επιβίωσή του συνασπισμού με τις τέσσερις έδρες του με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση των περιοχών που ψήφισαν στις 23 Μαρτίου το κόμμα. Και αν οι εταίροι του συνασπισμού επικροτούν τον Mansour Abbas  , τον ηγέτη του Raam  και πρωταγωνιστή της «ιστορικής στροφής», η κίνηση του κόμματος  Raam έχει γίνει τώρα στόχος κριτικής από πολλούς Παλαιστίνιους του Ισραήλ. Αρχής γενομένης από τις αιχμές των πρώην συμμάχων του, του κόμματος Mustarake, την Ενωμένη Αραβική Λίστα. 

Σε 73 χρόνια, τα αραβικά κόμματα δύο μόνο φορές έχουν υποστηρίξει μια ισραηλινή κυβέρνηση. Στη δεκαετία του 1950, ένα μικρό κομμάτι αποτελούμενο από βουλευτή που προσχώρησε στον συνασπισμό, αλλά ήταν ένα είδος αραβικού τμήματος του κόμματος Mapai, που ήταν στην εξουσία. Και στη δεκαετία του '90, όταν η κυβέρνηση του Γιτζάκ Ραμπίν, την περίοδο των Συμφωνιών του Όσλο, είχε την εξωτερική υποστήριξη των αραβικών κομμάτων προκειμένου να αντιμετωπίσει μερικές επικίνδυνες ψήφους εμπιστοσύνης από το εσωτερικό της κυβέρνησής του.

 

«Ας είμαστε σοβαροί, δεν έχουμε μια πραγματική κυβέρνηση συνασπισμού, αλλά μια συμφωνία μεταξύ διαφόρων δυνάμεων για την απομάκρυνση του Netanyahu από την εξουσία. Σε κάθε περίπτωση θα πρόκειται για μια δεξιά κυβέρνηση στην οποία θα κυριαρχούν εξτρεμιστές όπως (ο πρώην υπουργός) Avigdor Lieberman και θα έχει ως εντολοδόχο πρωθυπουργό τον Naftali Bennett έναν από τους κύριους υποστηρικτές του ισραηλινού κινήματος των αποίκων στη Δυτική Όχθη» , λέει στην εφημερίδα Μανιφέστο η Heba Yzabak, πρώην βουλευτής της Knesset για το κόμμα Tajammo (Balad). Η Yzabak αποφεύγει να αναφερθεί άμεσα στον Abbas Αμπάς, αλλά λέει ότι «δεν μπορεί κανείς να είναι μέρος μιας κυβέρνησης που δεν θα εργαστεί για τον τερματισμό των διακρίσεων κατά των Παλαιστίνιων πολιτών του Ισραήλ και την κατοχή των κατεχόμενων εδαφών. Το καθήκον μας, ως εκπρόσωποι της κοινότητάς μας, είναι να εργαστούμε για τη δικαιοσύνη και τα δικαιώματα και όχι να ευνοήσουμε τους ελιγμούς κορυφής ».

 

Οι κριτικές όμως δεν μετακινούν τον Mansour Abbas από τη θέση του.Ο Abbas πιστεύει ότι έχει ανοίξει το δρόμο για έναν ουσιαστικό μετασχηματισμό της ισραηλινής πολιτικής, αναγκάζοντας τα σιωνιστικά κόμματα να συμφωνήσουν μαζί του, να τον καλωσορίσουν στην εξουσία από την οποία οι Άραβες του Ισραήλ έχουν αποκλειστεί επί 73 χρόνια. 

Και την Τετάρτη το απόγευμα, ενώ αποφασιζόταν η τύχη του πρωθυπουργού Yair Lapid, που θα τον θυμούνται επειδή, μετά από 12 χρόνια, έστειλε τον Netanyahu στην αντιπολίτευση, ο Mansour Abbas εμφανίστηκε άνετος μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ενώ γεννιόταν ο συνασπισμός που ενώνει τα κόμματα της δεξιάς και της κεντροαριστεράς. Λέγεται ότι έχει πάρει όσα ήθελε προκειμένου να προσθέσει τις τέσσερις έδρες του Raam στην υπό διαμόρφωση πλειοψηφία. 

Είπε επίσης ότι έχει το ναι, ακόμη και των δεξιών κόμματων του συνασπισμού στα αναπτυξιακά σχέδια ύψους 53 δισεκατομμυρίων σεκέλ (πάνω από 16 δισεκατομμύρια δολάρια) τα οποία, κατόπιν αιτήματός του, θα επενδυθούν τα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια σε αραβικές πόλεις και χωριά. «Έχουμε συμφωνήσει να επιλυθούν τα καυτά προβλήματα της κοινότητάς μας : προγραμματισμός, στεγαστική κρίση και, φυσικά, καταπολέμηση της βίας και του οργανωμένου εγκλήματος», δήλωσε ο Mansour Abbas Αμπάς στους δημοσιογράφους, διαβεβαιώνοντας ότι θα έχουν μεγάλα οφέλη και οι κοινότητες Βεδουίνων της Negev, στο νότιο Ισραήλ, ένα από τα προπύργια του Mansour Abbas.

 

Οι επικριτές του και πρώην σύμμαχοί του Mustarake αμφιβάλλουν ότι αυτές οι υποσχέσεις θα τηρηθούν μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης. Αρχής γενομένης με την αναγνώριση τριών οικισμών Βεδουίνων ανύπαρκτων για το κράτος - Abda, Khashm al Zena και Rakhma -  μέχρι την τροποποίηση του νόμου Kaminitz του 2017 που στοχεύει στην «παράνομη» οικοδόμηση σε αραβικές πόλεις και χωριά, ένα από κεντρικά σημεία των διακρίσεων που οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ κατηγορούν το κράτος του Ισραήλ. Ο Mansour Abbas,όπως  πολλοί πιστεύουν, έλαβε μόνο ασαφείς υποσχέσεις και αβέβαιες εγγυήσεις οι οποίες δεν διαφέρουν από εκείνες που πήρε τους τελευταίους μήνες όταν ξεκίνησε διάλογο με τον Benyamin Netanyahu . 

Πολύ σύντομα, προσθέτουν, θα συνειδητοποιήσει ότι υπήρξε αφελής. Από την πλευρά της, η δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Sawsan Zafer, της ΜΚΟ Adalah, δεν σχολιάζει την κίνηση του ηγέτη του Raam. «Είναι ζήτημα αρχής για εμάς να μην κρίνουμε τις πολιτικές επιλογές μεμονωμένων αραβικών κομμάτων», μας λέει, «ωστόσο δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τον νέο συνασπισμό το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διακρίσεων κατά των Αράβων δεν συζητήθηκε ποτέ και τελικά, το μόνο σημείο στο οποίο οι ηγέτες του κόμματος δεσμεύτηκαν πλήρως είναι μόνο η απομάκρυνση του Netanyahu από την εξουσία».

[----->]

Λεφτά (και λεφτόδεντρα) υπάρχουν !

 

ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

   

    Το σχέδιο Χατζηδάκη φέρνει μείωση μισθών και έκρηξη του αριθμού των «φτωχών εργαζομένων» («working poor»)

    Το σχέδιο ολοκληρώνει την κατάλυση τής συλλογικής αυτονομίας που θέσπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τους ν. 4472/2017 και 4475/2017 (Τσακαλώτου-Αχτσιόγλου)

 

    ●Η απαγόρευση στη ΓΣΕΕ να διαπραγματεύεται μισθούς-επιδόματα (άρθρο 96 παρ. 1 ν/σ),

 

    ●η δυνατότητα να μειώνονται όλοι οι μισθοί στον ιδιωτικού τομέα μέχρι το ύψος του κατώτατου μισθού (άρθρο 96 παρ.2 ν/σ),

 

    ●το «πάγωμα» του κατώτατου μισθού κάτω των 751 € από το 2012 μέχρι σήμερα και

 

    ●η παρεμπόδιση μέχρι καταλύσεως της δυνατότητας σύναψης ΣΣΕ (άρθρο 98 παρ. 2), θα οδηγήσουν στην καταβύθιση των μισθών τού ιδιωτικού τομέα με άμεση συνέπεια και των συντάξεων.

   

Ι. Οι ΣΣΕ, ο πιο σημαντικός κοινωνικο-οικονομικός θεσμός τού Εργατικού Κινήματος τα τελευταία 100 χρόνια

 

Ο θεσμός των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα δύσκολης και πολύχρονης πάλης τής ευρωπαϊκής Εργατικής Τάξης για συνδικαλιστική οργάνωση και συλλογική δράση απέναντι στους εργοδότες. Γι’αυτό οι πρώτες ΣΣΕ στην πράξη συνδέθηκαν:

 

α. με την εμφάνιση και δράση των εργατικών ενώσεων και ειδικότερα με την απόκτηση από αυτές τής νομικής τους προσωπικότητας,

 

β. με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης,

 

γ. με την ανάγκη για μεγαλύτερη και πιο σταθερή προστασία των όρων αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων και

 

δ. με την εμφάνιση της πρώτης προστατευτικής Εργατικής Νομοθεσίας και του Εργατικού Δικαίου γενικά.

 

Γι’αυτό από την αρχή θα πρέπει να πούμε ότι το φαινόμενο των ΣΣΕ μπορεί και επιβάλλεται να ερευνηθεί μέσα από την ανάπτυξη και εξέλιξη του ίδιου του ευρωπαϊκού Εργατικού Κινήματος στα πλαίσια του καπιταλιστικού κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού.

 

Συνεπώς, ο θεσμός των ΣΣΕ αποτέλεσε την κορύφωση μιας επίμονης και νικηφόρας πορείας τού Σ/Κ στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Δικαίως παίρνει τη θέση τού πλέον προηγμένου κοινωνικού-συνδικαλιστικού θεσμού τής ύστερης νεωτερικότητας ως το κύριο μέσο-θεσμός τής συλλογικής διατίμησης τής αξίας τής εργατικής δύναμης ή «του προϊόντος με τιμή και αξία» (Κ.Μαρξ). Από την κομβική αυτή θέση συνετέλεσε καθοριστικά στην ενίσχυση της Εργατικής Τάξης, στην αύξηση της ευημερίας της και γενικώς στην εδραίωση του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου.

 

Στο πρώτο στάδιο τής καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι πρώτες εργατικές -και αργότερα και οι εργοδοτικές- Ενώσεις, απαγορεύονταν οι συμφωνίες για την αύξηση ή τη μείωση της τιμής τής μισθωτής εργασίας. Τα σχετικά αιτήματα πύκνωσαν πολύ αργότερα της Γαλλικής Επανάστασης, όταν η περίοδος της νεωτερικότητας επανέφερε το κοινωνικό ζήτημα στο επίκεντρο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και δημιουργήθηκαν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες οργάνωσης και προβολής των σχετικών αιτημάτων.

 

Νομική αναγνώριση απέκτησαν οι ΣΣΕ μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρώτος νόμος για τη συλλογική διαπραγμάτευση υπήρξε τον Δεκέμβριο του 1918 στη Γερμανία και το 1919 στη Γαλλία και την Αυστρία. Κατά την περίοδο 1920-1930 σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπήρχε νόμος για τις ΣΣΕ.

 

Έτσι οι ΣΣΕ είναι η κορύφωση μιας σειράς κοινωνικο-οικονομικών  «όπλων» και θεσμών που κατέκτησε, με μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες, η ευρωπαϊκή Εργατική Τάξη. Αυτό σήμαινε ότι η ταξική πάλη μεταφέρεται σε ανώτερο επίπεδο από το ατομικό πεδίο συγκεκριμένης επιχείρησης και ανάγεται στον κλάδο, στο επάγγελμα, στην παραγωγική διαδικασία, στη γενικευμένη οικονομία και έννομη τάξη ολόκληρης της κοινωνίας. Συμβόλιζε επίσης την ολοκλήρωση της νομικο-εργασιακής σχέσης στον καπιταλισμό που άρχισε με την ατομική εργασιακή σχέση.

 

Γι’αυτό οι ΣΣΕ, ως η δραστικότερη κατάκτηση στο οπλοστάσιο τού ευρωπαϊκού Εργατικού Κινήματος, ήταν (και εξακολουθεί να είναι σε ορισμένες χώρες) ο βασικός θεσμός και μηχανισμός για την προώθηση των οικονομικών συμφερόντων τής Εργατικής Τάξης και ειδικότερα εκείνων που σχετίζονται με τον μισθό, με κάθε είδους αμοιβή και με τις συνθήκες παροχής τής εργασίας. Συνταγματικά αποτελεί την ενσάρκωση τής συλλογικής αυτονομίας, του τρόπου παροχής εργασίας και επομένως δικαίως θεωρήθηκε το θεμέλιο τής ανάπτυξης τής οικονομίας και της κοινωνικής ευημερίας.

 

ΙΙ. Με καθυστέρηση ο εκσυγχρονισμός στη χώρα μας

 

Όσον αφορά την Ελλάδα, ήδη από τη δεκαετία του 1930, οι ΣΣΕ ήταν ένα «φάντασμα» που περιπλανιόταν πάνω από την οικονομική και κοινωνική ζωή. Περιλαμβάνονταν μεν στα προγράμματα των προοδευτικών δυνάμεων και οργανώσεων, αλλά και μόνον η αναφορά τους προξενούσε αποτροπιασμό στους εργοδοτικούς κύκλους, κυρίως δε όταν εξαγγελλόταν η εισαγωγή τους.

 

Ο ν. 3239/1955 (ΦΕΚ Α 125/20-5-1955), αντιδραστικός στη σύλληψη και εφαρμογή του, εισήγαγε τον θεσμό γενικώς και έλυσε ορισμένα ζητήματα. Όμως η υποχρεωτική διαιτησία και τα ποινικά και οικονομικά της παρεπόμενα κατέστησαν μισητό αυτό το νομοθέτημα αφού τελικά οι κυβερνήσεις, με τη συνεργασία τής μεγάλης εργοδοσίας και τον παρακολουθηματικό και ανίσχυρο ρόλο των μικρομεσαίων, επέβαλαν για δεκαετίες την πολιτική μισθών εκ των άνω.

 

Ο ν. 1876/1990 της κυβέρνησης Τζανετάκη (ΦΕΚ Α 27/8-3-1990) ήταν σαφώς μία πρόοδος εν σχέσει με το προηγούμενο καθεστώς. Η λειτουργία του από το 1990 και η ερμηνεία των επιμέρους διατάξεών του στα πλαίσια τής συνταγματικής κατοχύρωσης της συλλογικής αυτονομίας (άρθρο 22 παρ. 2 και 3 Συντ.) και της ΔΣΕ 98/1949 (Ν.Δ. 4205/1961) προώθησαν, σε μεγάλο βαθμό, τα συμφέροντα της Ελληνικής Εργατικής Τάξης. Στην πορεία έγινε –και από τις δυνάμεις που τον στήριξαν-  συστηματική προσπάθεια αλλοίωσης τής φιλοσοφίας του και των πιο σημαντικών του διατάξεων.

 

Όταν το 2011, με το άρθρο 37 του ν. 4024/2011 (ΦΕΚ Α 226/27-10-2011), η τρόικα με την τότε κυβέρνηση ΓΑΠ ανέτρεψαν τις βασικές λειτουργίες του, είχε στο μεγαλύτερο μέρος του αλλάξει υπέρ των απόψεων τής μεγάλης ελληνικής, κυρίως βιομηχανικής, εργοδοσίας.

 

ΙΙΙ. Δανειστές και μνημονιακές κυβερνήσεις στόχευσαν στην απαξίωση του ρόλου των ΣΣΕ. Το τελειωτικό χτύπημα με το γ’ Μνημόνιο (ν. 4336/2015) και τους εφαρμοστικούς του νόμους 4472/2017 και 4475/2017 (νόμοι Τσακαλώτου-Αχτσιόγλου). Οι ανατροπές από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

 

Με την επιβολή του α’ Μνημονίου (ν. 3845/2010) οι δανειστές στόχευσαν στην απαξίωση του ρόλου των Συνδικάτων, στη θεσμική υποτίμηση των ΣΣΕ και στην ακύρωση του δικαιώματος για απεργία (βλ. και την από 24-5-2021 ανακοίνωση τής ΕΝΥΠΕΚΚ για τα Συνδικάτα).

 

Η θεσμική όμως απαξίωση των Συνδικάτων και η υποτίμηση του ρόλου των ΣΣΕ-ΟΜΕΔ συμφωνήθηκε κατά τρόπο γενικευμένο και απόλυτο από τη μνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα πλαίσια της β’ και γ’ αξιολόγησης του γ’ γενικευμένου και ανακεφαλαιωτικού Μνημονίου (ν. 4336/2015). Τότε αποφασίστηκε:

 

α) Η αναστολή ισχύος των βασικών αρχών των ΣΣΕ.

 

β) Η απομείωση του οικονομικού και κοινωνικού ρόλου των ΣΣΕ και του Σ/Κ.

 

γ) Η αδρανοποίηση όλου του συλλογικού πολιτισμού και των διαχρονικών εργαλείων-μέσων που αυτός διέθετε.

 

δ) Η δομική μνημονιακή ρήτρα τής διαρκούς εσωτερικής υποτίμησης που ήταν (και παραμένει και σήμερα) ο βασικός «όρος»-προϋπόθεση τής …ανάπτυξης τής ελληνικής οικονομίας, όπως άλλωστε φαίνεται από το απολύτως συνεπές σ’αυτό το πνεύμα σχέδιο Χατζηδάκη.

 

Με τη «Συμφωνία του Χίλτον» στις 2-5-2017 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε να διατηρήσει την αναστολή των αρχών «τής ευνοϊκότερης ρύθμισης» και «της επεκτασιμότητας» των ΣΣΕ μέχρι τη λήξη τού λεγόμενου «τρίτου προγράμματος». Ανέλαβε δηλαδή το «βρώμικο» έργο, να πλήξει τον πυρήνα τής συλλογικής αυτονομίας και λειτουργικότητας και ειδικότερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ:

 

1-Παρέτεινε («πάγωσε») την αναστολή τής αρχής τής ευνοϊκότερης ρύθμισης μέχρι το 2021! 

 

Συγκεκριμένα, η υπ’ αριθ. 64 «προαπαιτούμενη δράση» («prior action») της Συμφωνίας τού Χίλτον ανέφερε: «Αγορά εργασίας: συλλογικές διαπραγματεύσεις. Υιοθέτηση νομοθεσίας (προαπαιτούμενη δράση) προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι μεταρρυθμίσεις των συλλογικών διαπραγματεύσεων του 2011 (ν. 4024/2011) θα παραμείνουν σε ισχύ μέχρι το τέλος του προγράμματος του ESM. Αυτό περιλαμβάνει την αναστολή της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης και την αρχή της επεκτασιμότητας». Και το αγγλικό κείμενο: «Labour market: Collective bargaining Adopt legislation (prior action) in order to provide that the 2011 collective bargaining reforms will remain in force until the end of the ESM programme. This includes the suspensions of favourability principle and the extension principle».

 

Με το άρθρο 16 του ν. 4472/2017 (ΦΕΚ Α 74/19-5-2021) παρατάθηκε η αναστολή της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης και της επεκτασιμότητας των ΣΣΕ. Σύμφωνα με το άρθρο 16 αυτού: «1. Στο τελευταίο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 10 του Ν. 1876/1990 (Αʹ 27) η φράση “Όσο διαρκεί η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής” αντικαθίσταται με τη φράση “Έως το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής”. 2.Στην παρ. 6 του άρθρου 37 του Ν. 4024/2011 (Αʹ 226) η φράση “όσο διαρκεί η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής”. αντικαθίσταται με τη φράση “έως το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής”».

 

Στην ουσία, επειδή η αρχική ρύθμιση αφορούσε το Μεσοπρόθεσμο 2015-2018, κρίθηκε σκόπιμο η νέα παράταση να αφορά το νέο Μεσοπρόθεσμο, που λήγει τον Δεκέμβριο του 2021. Έτσι, η κυβέρνηση της …Αριστεράς παρέτεινε την αναστολή των δύο σημαντικών αυτών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων μέχρι τα τέλη του 2021, παρόλο που η ηγεσία της υποστηρίζει, ακόμη μέχρι και σήμερα, ότι το 2018 μάς έβγαλε δήθεν από τα Μνημόνια!

 

Με το άρθρο 16 του ν. 4472/2017 παρατάθηκε η αναστολή της αρχής τής ευνοϊκότερης ρύθμισης μέχρι το 2021!

 

Συρροή υπάρχει όταν η εργασιακή σχέση εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής περισσότερων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Το άρθρο 10 του ν. 1876/1990 έλυνε το ζήτημα της συρροής, ορίζοντας ότι, εάν η εργασιακή σχέση ρυθμίζεται από περισσότερες ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις, εφαρμόζεται η πιο ευνοϊκή για τον εργαζόμενο. Συνεπώς, η επιλογή της εφαρμοστέας ΣΣΕ (πλην της περίπτωσης συρροής ομοιοεπαγγελματικής ΣΣΕ με επιχειρησιακή ή κλαδική) διέπεται, κατ’ αρχήν, από τον κανόνα της ευνοϊκότερης ρύθμισης.

 

Με τη διάταξη όμως της παρ. 5 του άρθρου 37 του ν. 4024/2011 προστέθηκε στο άρθρο 10 του ν. 1876/1990 εδάφιο, σύμφωνα με το οποίο: «Όσο διαρκεί η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής, η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας και πάντως δεν επιτρέπεται να περιέχει όρους εργασίας δυσμενέστερους για τους εργαζομένους από τους όρους εργασίας εθνικών συλλογικών συμβάσεων, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 3 του νόμου αυτού».

 

Τη ρύθμιση αυτή κατά των συμφερόντων της Ελληνικής Εργατικής Τάξης του πρωτομνημονιακού νόμου ν. 4024/2011 κράτησε σε ισχύ με απόφασή της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα μέχρι το τέλος του 2021!

 

2-Παρέτεινε την αναστολή τής αρχής τής επεκτασιμότητας των ΣΣΕ μέχρι το 2021!

 

Με το άρθρο 16 του ν. 4472/2017, παρατάθηκε επίσης η ισχύς τής ρύθμισης που προβλέπει την υπεροχή της επιχειρησιακής σύμβασης έναντι της κλαδικής, μέχρι το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής. Κατά το άρθρο 8 (παρ. 2) του ν. 1876/1990, οι κλαδικές και οι ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ δεσμεύουν μόνο τα μέλη των συμβαλλόμενων εργοδοτικών και εργατικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Προβλέπεται, όμως, υπό προϋποθέσεις, η σημαντικότερη των οποίων είναι να δεσμεύεται ήδη το 50% των εργαζομένων του αντίστοιχου κλάδου ή επαγγέλματος, η επέκταση των αποτελεσμάτων των συλλογικών συμβάσεων με απόφαση του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Στην περίπτωση αυτή, η ΣΣΕ εφαρμόζεται σε όλους τους εργαζομένους και εργοδότες που ανήκουν στον αντίστοιχο κλάδο ή επάγγελμα.

 

Σύμφωνα με την Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής που συντάχθηκε ενόψει της συζήτησης τής σχετικής ρύθμισης, η διάταξη αυτή, δηλαδή η κήρυξη ΣΣΕ ως υποχρεωτικής, εφόσον συντρέχουν ορισμένοι όροι, υπαγορεύεται, κατά τη Νομολογία (ΣτΕ, Ολ. 4555/1996, ΔΕΝ 53, σελ. 441), από το δημόσιο συμφέρον, ήτοι την εφαρμογή ομοιόμορφων όρων εργασίας σε συγκεκριμένο επαγγελματικό τομέα και την προστασία τής συλλογικής ρύθμισης από ανεπιθύμητο ανταγωνισμό εκ μέρους μη δεσμευόμενων αμέσως από τη σύμβαση εργοδοτών και μισθωτών.

 

Με τη διάταξη όμως της παρ. 6 του άρθρου 37 του ν. 4024/2011 ανεστάλη η εφαρμογή των διατάξεων του ν. 1876/1990 περί κήρυξης ΣΣΕ ως γενικώς υποχρεωτικής, επί όσο διάστημα ισχύει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Στη διάταξη αυτή ορίστηκε επίσης ότι η επέκταση ΣΣΕ θα ισχύει από την ημερομηνία της δημοσίευσης της απόφασης του υπουργού στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αντί της ημερομηνίας υποβολής της σχετικής αίτησης από ΣΟ εργοδοτών ή εργαζομένων, όπως προβλέπεται υπό το ισχύον νομικό καθεστώς. Επίσης, με το ίδιο άρθρο οριζόταν ότι η παραπάνω αναστολή θα ισχύει και μέχρι το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής.

 

Με το πέμπτο άρθρο του ν. 4475/2017 (ΦΕΚ Α 83/12-6-2017) του συμπληρωματικού Μνημονίου (ν. 4472/2017), επιβεβαιώθηκε ό,τι είχαμε υποστηρίξει για τη χρονική αναστολή των αρχών τής ευνοϊκότερης ρύθμισης και της επεκτασιμότητας των ΣΣΕ, αφού η χρήση του όρου «έως το τέλος του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής» παρέπεμπε σε πολύ αόριστο διάστημα στο μέλλον.

 

Με την ίδια όμως διάταξη του ως άνω άρθρου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέσπισε και τη «ρήτρα κατωτατοποίησης» των νέων μισθών του ιδιωτικού τομέα, αφού δεν αρκέστηκε στο να κοπεί ο «ομφάλιος λώρος» των μισθών των επιχειρησιακών συμβάσεων με τους αντίστοιχους μισθούς των κλαδικών και ομοιοεπαγελματικών ΣΣΕ, αλλά θέσπισε και τη δυνατότητα των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας να συνομολογούν μισθούς προς τα κάτω μέχρι και του ύψους της ΕΓΣΣΕ!

 

Συγκεκριμένα, το άρθρο πέμπτο του ν. 4475/2017, στη νέα διατύπωσή του, περιελάμβανε και την παρακάτω πρωτοφανή στα χρονικά των συλλογικών διαπραγματεύσεων φράση: «Έως το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας και πάντως δεν επιτρέπεται να περιέχει όρους εργασίας δυσμενέστερους για τους εργαζομένους από τους όρους εργασίας εθνικών συλλογικών συμβάσεων».

 

Από τη θέσπιση της ρύθμισης αυτής, που κινείται στα πλαίσια της αρχής τής «βουλγαροποίησης» του κατώτατου μισθού, όπως θεσπίστηκε από το δεύτερο Μνημόνιο (ν. 4046/2012, σελ. 713), καταφαίνεται η σταθερή προσήλωση δανειστών και μνημονιακών κυβερνήσεων για συνεχή συμπίεση του ιδιωτικού μισθολογίου μέσω της «ρήτρας κατωτατοποίησης» των μισθών του ιδιωτικού τομέα, όπως περιγράφεται στη νέα διατύπωση του ν. 4475/2017.

 

3-Ακύρωσε αναδρομικά τις ισχύουσες ΣΣΕ στους φορείς τής γενικής κυβέρνησης και κατέστησε υποχρεωτική τη συνυπογραφή τους από τον υπουργό Οικονομικών, κάτι που αποτελεί κατάλυση τής συλλογικής αυτονομίας, αφού παραβιάζει τόσο το Ελληνικό Σύνταγμα όσο και τη ΔΣΕ 98/1949!

 

Πράγματι την παραμονή Χριστουγέννων του 2017 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρήκε την ευκαιρία να καταργήσει τον θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων και να ακυρώσει δεκάδες ΣΣΕ και ΥΑ που είχαν υπογραφεί και είχαν μη μισθολογικό περιεχόμενο.

 

Έτσι, παρά τις διαβεβαιώσεις τού τότε πρωθυπουργού (Α.Τσίπρα), αλλά και της τότε υπουργού Εργασίας (Ε.Αχτσιόγλου) στη Βουλή, ότι θα ξαναλειτουργήσουν οι συλλογικές συμβάσεις με την …έξοδό μας από το Μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018, με μία πρωτοφανή σε θεσμική βαρβαρότητα υπουργική απόφαση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών κ.Γεωργίου Χουλιαράκη, η κυβέρνηση ακύρωσε μαζικά και αναδρομικά ΣΣΕ και κατέστησε ανίσχυρες δεκάδες υπουργικών αποφάσεων και αποφάσεων διοικήσεων φορέων και οργανισμών της γενικής κυβέρνησης που είχαν υπογραφεί από 1-8-2017.

 

Συγκεκριμένα, με την υπ’ αριθ.πρωτ. οικ.2/92306/ΔΕΠ/18.12.2017 απόφασή του, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Χουλιαράκης, εφήρμοσε το άρθρο 43 του ν. 4484/2017 που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα τού μνημονιακού τόξου κατ’εξουσιοδότηση τριτομνημονιακής δέσμευσης (ν. 4336/2015, υποπαρ. Δ9).

 

Νωρίτερα, το Υπουργείο Οικονομικών είχε απευθυνθεί στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους με σχετικό ερώτημα, το οποίο με την υπ’αριθ. 274/2017 Γνωμοδότηση του Αʹ Τμήματος (συνεδρίαση 6.12.2017) «άναψε το πράσινο φως», αφού υποστήριξε ότι «η ρύθμιση των μισθολογικών θεμάτων και οι όροι αμοιβής του προσωπικού του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ, των ΟΤΑ και των ΝΠΙΔ που ανήκουν στον δημόσιο τομέα κατά τις διακρίσεις του νόμου, έχει εξαιρεθεί από τη συλλογική αυτονομία κατά την περίοδο των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως τούτο συνάγεται από τις ρυθμίσεις των νόμων που θεσπίστηκαν σε εφαρμογή των δεσμεύσεων που προέκυπταν από τα ανωτέρω προγράμματα. Σε περίπτωση απόκλισης του περιεχομένου ΣΣΕ από τις ρυθμίσεις του κεφαλαίου Β του Ν. 4354/2015, οι σχετικές προβλέψεις των ΣΣΕ δεν ισχύουν και δεν παράγουν έννομες συνέπειες».

 

«Κατ’ ακολουθίαν των προεκτεθέντων», αποφάνθηκε το Αʹ Τμήμα του ΝΣΚ, «επί του τεθέντος ερωτήματος γνωμοδοτεί ομοφώνως ότι οι ρυθμίσεις που περιέχονται σε συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όπως στην τιθέμενη με το ερώτημα, αφορούν προσωπικό που εμπίπτει σε φορείς του δημοσίου τομέα και προβλέπουν αποκλίσεις από τις θεσπισθείσες στο άρθρο 7 του Ν. 4354/2015 ρυθμίσεις μισθολογικού περιεχομένου και όρων αμοιβής του προσωπικού των ανωτέρω φορέων δεν ισχύουν και δεν παράγουν έννομες συνέπειες».

 

Σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, κατ’ουσίαν η πρωτοφανής στα κοινοβουλευτικά χρονικά προαναφερόμενη διάταξη του ν. 4354/2015 (ΦΕΚ Α 176/16-12-2015) και η εξουσιοδοτική της υπουργική απόφαση:

 

-κατήργησε αναδρομικά ισχύουσες ΣΣΕ φορέων της γενικής κυβέρνησης,

 

-απαίτησε υπουργική προέγκριση για υπογραφή κάθε νέας ΣΣΕ,

 

-θέσπισε ρήτρα συνυπογραφής κάθε ΣΣΕ από τον υπουργό Οικονομικών,

 

-ακύρωσε αναδρομικά ΥΑ, ΚΥΑ και αποφάσεις ΔΣ φορέων της γενικής κυβέρνησης,

 

-κατήργησε αναδρομικά όλες τις αποφάσεις ΔΣ ή άλλων οργάνων της Διοίκησης φορέων της γενικής κυβέρνησης και

 

-κατήργησε αναδρομικά όλες τις παροχές σε είδος προς τους εργαζόμενους

 

Η ΕΝΥΠΕΚΚ, με ανακοίνωσή της στις 27-12-2017, είχε καλέσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ανακαλέσει την αντισυνταγματική και παράνομη αυτή Εγκύκλιο και να μην προβεί σε ανάκληση παροχών που χορηγήθηκαν και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη των Διοικήσεων των φορέων που η ίδια διόρισε. «Πρόκειται», αναφέραμε στην ανακοίνωση της ΕΝΥΠΕΚΚ, «για ένα συντριπτικό πλήγμα στη συνδικαλιστική ελευθερία και άλλο ένα χτύπημα της κυβέρνησης «της Αριστεράς» εις βάρος των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας».

 

ΙV. Το σχέδιο Χατζηδάκη φέρνει μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα και έκρηξη «της εργασιακής φτώχειας» («working poverty»). Οι οκτώ (8) μεγάλες ανατροπές.

 

Σύμφωνα με όσα αναπτύξαμε παραπάνω, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποτελεί συνέχεια τής διαρκούς προσπάθειας κατάλυσης τής συλλογικής αυτονομίας και ακύρωσης του ρόλου και του εύρους των ΣΣΕ που ξεκίνησε με πρωτοφανή θεσμική βαρβαρότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το γ’ Μνημόνιο (ν. 4336/2015) και τους εφαρμοστικούς του νόμους 4472/2017 και 4475/2017 (νόμοι Τσακαλώτου-Αχτσιόγλου).

 

Αλλά και στον βαθμό που κάποιες διατάξεις παραμένουν ακόμη σε ισχύ, μέσω του σχεδίου επιχειρείται παρέμβαση επί της ουσίας και του τελικού περιεχομένου των ΣΣΕ προκειμένου -ακόμη και μέσω αυτών- να «περάσει» η πολιτική μισθών τής κυβέρνησης και κυρίως το μνημονιακό (και όπως παραπλανητικά λέγεται «μεταμνημονιακό») δόγμα για την ανάπτυξη με «ρήτρα φτηνής εργασίας» και «γενικευμένης ευελιξίας».

 

Ειδικότερα με το σχέδιο Χατζηδάκη και επί τη βάσει των ισχυουσών και δεδομένων των προηγούμενων μνημονιακών παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος τής συλλογικής αυτονομίας και του κύρους των ΣΣΕ, έχουμε και νέες εξειδικεύσεις τού ιδίου μνημονιακού δόγματος που αφορούν:

 

1-Στην ικανότητα σύναψης ΣΣΕ.

 

Ειδικότερα με το άρθρο 73 του ν/σ τίθεται ως αναγκαία προϋπόθεση η εγγραφή των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΣΟ) στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕΜΗΣΟΕ). Όσες ΣΟ δεν εγγράφονται ή δεν επικαιροποιούν τα στοιχεία τους στο ΓΕΜΗΣΟΕ, δεν έχουν καμιά δυνατότητα παρέμβασης. Με δεδομένη την ΑΠΟσυνδικαλιστικοποίηση τής εργασίας, αναμένεται λόγω των νέων ρυθμίσεων, το 30% των ΣΟ σε πρώτη φάση, να περάσουν στο στάδιο τής συνδικαλιστικής «ύπνωσης».

 

2-Στην επαναθέσπιση της σκληρής μνημονιακής ρύθμισης του ν. 4093/2012, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται, σε μόνιμη βάση, στη ΓΣΣΕ να διαπραγματεύεται το ύψος τού κατώτατου μισθού!

 

Αυτή η διάταξη-όνειδος για όλη την Ευρώπη στερεί από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών τη δυνατότητα να διαπραγματεύεται μισθολογικά ζητήματα (ύψος κατώτατου μισθού, τριετίες, οικογενειακά επιδόματα, άλλες παροχές). Ψηφίστηκε με το άρθρο 103 του ν. 4172/2013 (ΦΕΚ Α 167/23-7-2013)  και εφαρμόστηκε πιστά καθ’όλη τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

 

Τώρα την συναντούμε και πάλι στο άρθρο 96 (παρ. 1) του συζητούμενου νομοσχεδίου, σύμφωνα με το οποίο: «1.Οι εθνικές γενικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας καθορίζουν τους ελάχιστους μη μισθολογικούς όρους εργασίας που ισχύουν για τους εργαζόμενους όλης της χώρας.  Στους  εργαζόμενους αυτούς  περιλαμβάνονται  και  οι εργαζόμενοι με   σχέση εργασίας  ιδιωτικού  δικαίου  στο  Δημόσιο,  τα  νομικά  πρόσωπα   δημοσίου δικαίου και τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης.». Και είναι απορίας άξιο πώς η ΓΣΕΕ και όλες οι κύριες δευτεροβάθμιες ΣΟ έχουν ανεχτεί αυτή τη ρύθμιση, που αποτελεί βασική υπαρκτική τους αξία.

 

3-Στη θέσπιση «της ρήτρας κατωτατοποίησης» όλων των μισθών (επιχειρησιακών, κλαδικών, ομοιοεπαγγελματικών) του ιδιωτικού τομέα.

 

Στη δυνατότητα δηλαδή συνομολόγησης επιχειρησιακών, κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών μισθών χαμηλότερων, μέχρι και του ύψους τού νόμιμου κατώτατου μισθού και ημερομισθίου, όπως αυτός καθορίζεται με τον ν. 4172/2013 από την κυβέρνηση, ως ανωτέρω.

 

Η απαράδεκτη αυτή «δυνατότητα» παρέχεται στο άρθρο 96 παρ. 2 του ν/σ. Η διάταξη αυτή, σε συνδυασμό με τη μόνιμη πλέον αναστολή αύξησης του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση, θα σύρει προς τα κάτω όλους τους μισθούς και τις προσαυξήσεις, δηλαδή θα οδηγήσει σε γενικευμένη μείωση μισθών και ημερομισθίων και στη διεύρυνση τής τάξης των «φτωχών εργαζομένων» («working poor»).

 

Η «κερκόπορτα» αυτή του άρθρου 96 παρ. 2 του ν/σ για μείωση, κατ’ουσίαν, όλων των μισθών μέσω των ΣΣΕ μέχρι του ύψους τού νόμιμου κατώτατου αναφέρει τα εξής: «Βασικοί μισθοί, βασικά ημερομίσθια, κάθε είδους προσαυξήσεις αυτών και γενικά κάθε άλλος μισθολογικός όρος, δεν επιτρέπεται να υπολείπονται του νόμιμου κατώτατου μισθού και ημερομισθίου.».

 

4-Στην ακύρωση των ευνοϊκότερων όρων (για μισθούς, επιδόματα κ.λπ.) των κλαδικών-ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ, αν στην επιχείρηση υπάρχει επιχειρησιακή ΣΣΕ, ασχέτως αν οι εργαζόμενοι είναι ή όχι μέλη των οικείων Οργανώσεων.  Η πλήρης ανατροπή του ν. 1876/1990 για την υπερίσχυση της ευνοϊκότερης ΣΣΕ γίνεται με τη διάταξη του άρθρου 96 παρ. 3 το οποίο αναφέρει: «3.Εφ’όσον ο  εργοδότης  δεσμεύεται  από  επιχειρησιακή  συλλογική   σύμβαση  εργασίας,  οι  κανονιστικοί  όροι της διέπουν υποχρεωτικά και τις εργασιακές σχέσεις όλων των εργαζομένων της συγκεκριμένης επιχείρησης ή εκμετάλλευσης.».

 

5-Στην ευχέρεια που παρέχει το άρθρο 98 παρ. 1 του ν/σ να αμφισβητείται, με κατάθεση αγωγής ενώπιον του Πρωτοδικείου, από οργάνωση εργαζομένων ή εργοδοτών όχι μόνο η αντιπροσωπευτικότητα, αλλά και η ικανότητα ή οι αρμοδιότητες, η ύπαρξη ή η νόμιμη φύση και ο χαρακτήρας των ΣΟ.

 

Η απαράδεκτη και ευρεία αυτή διατύπωση, τα αόριστα κριτήρια και οι χαρακτηρισμοί, θα οδηγήσουν σε μακροχρόνιες δικαστικές διεργασίες και θα εμποδίσουν δεκάδες ΣΟ να συνομολογήσουν και να υπογράψουν ΣΣΕ.

 

6-Στην απαράδεκτη πρόταση για τον θεσμό «τής έγκυρης ΣΣΕ ή διαιτητικής απόφασης»(!)  που περιλαμβάνει τους ισχύοντες (παλιούς και νέους) όρους των ΣΣΕ, σύμφωνα με το άρθρο 96 παρ. 4 του ν/σ.

 

7-Στην αφαίρεση του θεσμού τής συμφιλίωσης από τις αρμοδιότητες της Επιθεώρησης Εργασίας και την ανάθεση της σχετικής αρμοδιότητας εφεξής στον κρατικά ελεγχόμενο ΟΜΕΔ.

 

Το άρθρο 97 του ν/σ αναθέτει τη διαδικασία τής συμφιλίωσης στον ΟΜΕΔ και υπαγάγει σ’αυτόν κάθε ζήτημα ατομικού ή συλλογικού ενδιαφέροντος, ακόμη και την κατάρτιση ΣΣΕ ή τις ομαδικές απολύσεις. Έτσι η κοινωνικότερη διαχρονικά Υπηρεσία του υπουργείου Εργασίας και οι κρίσιμες αρμοδιότητές της περνούν στον ΟΜΕΔ που εφήρμοσε με …υποδειγματικό τρόπο τη μείωση των μισθών συμβάλλοντας στην εκτόξευση τής εργασιακής φτώχειας στη χώρα μας.

 

8-Στη δυνατότητα άσκησης και αγωγής κατά απόφασης διαιτησίας είτε ασκηθεί είτε δεν ασκηθεί έφεση ενώπιον της Πενταμελούς Επιτροπής Διαιτησίας (άρθρο 98 παρ. 2 ν/σ). Η απαράδεκτη θέσμιση της κωλυσιεργίας αυτής, θα έχει ως αποτέλεσμα την αναστολή τής ισχύος της προσβαλλόμενης ΣΣΕ ή διαιτητικής απόφασης, μέχρι την έκδοσης αμετάκλητης απόφασης επί της σχετικής αγωγής.

 

V. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη στοχεύει στην κατάλυση τής συλλογικής αυτονομίας και στην ακύρωση του ρόλου των ΣΣΕ

 

Η «μικροχειρουργική» ακρίβεια των ρυθμίσεων και η σχετική περιπτωσιολογία δεν συνιστά θεσμική-νομοθετική παρέμβαση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Αποτελεί ένα οπλοστάσιο τής λεγόμενης «εταιρικής διακυβέρνησης» των μεγάλων εργοδοτών, εκεί όπου ήσαν νομικά ευάλωτες και αντισυνταγματικά απαράδεκτες οι αντικρούσεις τους έναντι τής επίκλησης των νόμιμων και συνταγματικών επιχειρημάτων από τους προσφεύγοντες στη δικαστική λειτουργία εργαζομένους.

 

Και είναι θεσμικό και νομικό ατόπημα ότι επιλέγεται αυτή η δυσδιάκριτη «νανοχειρουργική» για να ευνοηθούν οι μεγάλοι εργοδότες. Πολύ περισσότερο που αυτές οι εχθρικές προς τον Εργασιακό Πολιτισμό ρυθμίσεις είναι ξένες προς τη νομιμότητα και την πρακτική τής εκτεταμένης μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, που αποτελεί και τη βάση τής ελληνικής οικονομίας. Γι’αυτό συνιστούν μια περαιτέρω αλλοτρίωση των ελληνικών θέσμιων, δεδομένης μάλιστα και της επιταχυνόμενης αφελληνοποίησης τής παραγωγικής διαδικασίας.

 

Όλες οι παραπάνω διατάξεις που περιλαμβάνονται στο εργασιακό νομοσχέδιο καταργούν ή περιορίζουν τον θεσμό τής συλλογικής αυτονομίας και πλήττουν το κύρος και τη λειτουργικότητα των ΣΣΕ. Με την αυστηροποίηση-τυποποίηση μάλιστα της λειτουργίας των Συνδικάτων,  που πολλά από αυτά θα βγουν αμέσως «εκτός μάχης» με τη σχετική νομοθεσία, ο θεσμός των ΣΣΕ που τόσα προσέφερε στα κοινοβουλευτικά συστήματα θα ατονήσει και κατ’ουσίαν θα καταργηθεί συρρικνώνοντας περαιτέρω ουσιώδεις πτυχές τού δημοκρατικού πολιτεύματος.

 

Το ΓΕΜΗΣΟΕ, η ψηφιακή κάρτα, ο ΟΜΕΔ, η φορολογιοποίηση της Επιθεώρησης Εργασίας, όλα όσα προβάλλονται τέλος πάντων ως «εκσυγχρονισμοί» και γίνονται ερήμην των Συνδικάτων και του συνταγματικού πνεύματος, θα δημιουργήσουν μια ζώνη φτηνής και απροστάτευτης εργασίας (ΕΟΖ-«non union area»). Όλα αυτά συνιστούν αλλαγή δόγματος, νέο Εργατικό Δίκαιο ως παράρτημα τού Δικαίου τού Επιχειρείν, χωρίς τις προστατευτικές διατάξεις και τα θεσμικά εργαλεία που έδιναν μια (έστω και κατ’επίφαση) ισορροπία σε μια σχέση -θέσει και φύσει- άνισων πλευρών.

Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://enypekk.gr/2021/05/30/3i-ekthesi-tis-enypekk-gia-to-ergasiako-nomoschedio

 

[----->]

«Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στην ιστορία και η ιστορία μέσα τους»

 

«Για εκεί που πορευόμασταν, εκεί ακριβώς φτάσαμε»*

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

                                                 της Νάντιας Βαλαβάνη

Για πρώτη φορά εδώ και 21 χρόνια επίκεντρο των συγκρούσεων δεν υπήρξε αποκλειστικά η Γάζα. Από τη δεύτερη ιντιφάντα είχαν να «ενωθούν» οι νέοι Παλαιστίνιοι, «μαντρωμένοι» στους θύλακες που ζει  ο μισός λαός της Παλαιστίνης (οι υπόλοιποι είναι η διωγμένη σε πέντε ηπείρους Παλαιστινιακή Διασπορά)  - 5,2 εκ. άνθρωποι σε μόλις 6.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, Δυτική Όχθη και Γάζα μαζί: μια ολόκληρη πατρίδα λίγο μικρότερη από το Ελληνικό, που ο Λάτσης ετοιμάζεται  ν’  «αγοράσει» αντί πινακίου φακής ίσως κι αυτό το καλοκαίρι.

Το «καινούργιο» ήταν ότι για την έκρηξη που έγινε στη Γάζα, η σπίθα άναψε στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ - προκαλώντας δευτερεύουσες εκρήξεις στις «μικτές πόλεις» του ίδιου του Ισραήλ, στο Λοντ, την Άκρα, τη Ράμλα, τη Χάιφα, την Ουμ αλ Φαχμ, στους οικισμούς της ερήμου Νεγκέβ. Αποδεικνύοντας ότι η ισραηλινή στρατηγική «διαίρει και βασίλευε» με τους Παλαιστίνιους εγκλωβισμένους σε τέσσερις απομονωμένες μεταξύ τους περιοχές δε λειτουργεί πάντα. Αυτό έχει να κάνει πριν απ’  όλα με το γεγονός ότι στην Ιερουσαλήμ μια νέα γενιά Παλαιστινίων, που θεωρούνταν «ισραηλινοποιημένοι», καθώς και οι συνομίλικοι τους Ισραηλινοί Παλαιστίνιοι, που θεωρούνταν «ενσωματωμένοι», συνειδητοποιούν ότι έχουν επίσης άλλη μια επιλογή: την εξέγερση.

Στο παρόν άρθρο θα διερευνήσουμε την πρώτη περίπτωση, σε επόμενο τη δεύτερη.

Αχ, Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ...

Πως κατάληξε  να βάλει «φουρνέλο» μια «χαμηλής έντασης», «τοπική» σύγκρουση με μοτίβο «ρουτίνας» - έξωση Παλαιστινιακών οικογενειών από τα σπίτια τους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ; Στο πλαίσιο μιας διαφοράς «ιδιωτικού χαρακτήρα» που μετά από πολλά χρόνια κατέληξε τον προηγούμενο μήνα σε απόφαση έξωσης  μέχρι το τέλος του Ραμαζανιού 7 παλαιστινιακών οικογενειών 169 μελών, οι μισοί παιδιά, από την Αραβική συνοικία Σείχ Τζαρά μετά από «δικαίωση» στο Περιφερειακό Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ μιας εβραϊκής εταιρείας real estate; Πως από θέμα αλληλεγγύης «ρουτίνας» παλαιστινιακών και ισραηλινών οργανώσεων, έγινε θέμα πάλης κεντρικό από την Ιερουσαλήμ μέχρι τη Γάζα, που διατύπωσε και τελεσίγραφο;

Bεβαίως «προπατορικό αμάρτημα» πίσω από το Παλαιστινιακό παραμένουν Νάκμπα και  Κατοχή: Η πρώτη εθνοκάθαρση του 1947-1948 με την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ πάνω στις κάννες των σιωνιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων Χαγκανά και Ιργκούν, η Νάκμπα (Καταστροφή) - με 15.000 νεκρούς, 418 καταστραμμένα εκ θεμελίων Παλαιστινιακά χωριά και σχεδόν 1 εκ γηγενή πληθυσμό στο δρόμο της προσφυγιάς. Η δεύτερη προσφυγιά 300.000 ανθρώπων ακολουθεί τον Πόλεμο του 1967 μετά την κατάκτηση από το Ισραήλ της προσαρτημένης στην Ιορδανία Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αλλά και της Λωρίδας της Γάζας και της Χερσονήσου του Σινά από την Αίγυπτο: τα «Κατεχόμενα», σύμφωνα με τις αποφάσεις της ΓΣ του ΟΗΕ. Έκτοτε συνεχίζεται η ετήσια αιμορραγία προσφύγων.

Σε δεύτερο επίπεδο βρίσκονται η πολεοδόμηση στην υπηρεσία της Κατοχής, οι διώξεις μέσω ενός «διεστραμμένου» νομικού συστήματος, η συνεχής αστυνομική καταστολή. Και βέβαια η παντελής έλλειψη πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων των 300.000 Παλαιστίνιων που αποτελούν το ένα τρίτο του αστικού πληθυσμού της Ιερουσαλήμ - επί 54 χρόνια απάτριδες, καθώς το Ισραήλ που τους προσάρτησε στο Κράτος του παραβιάζοντας Διεθνές Δίκαιο και αποφάσεις του ΟΗΕ, τους αρνήθηκε την ισραηλινή υπηκοότητα.

Ιερουσαλήμ, «αιώνεια πρωτεύουσα»

Στ’ αραβικά η Ιερουσαλήμ ονομάζεται Αλ-Κουντς (Ιερό Καταφύγιο). Τα τείχη της έκτισε τελευταία φορά ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Εντός τους περικλείστηκε η Παλιά Πόλη με τους τέσσερις τομείς της: Αρμενικό, Εβραϊκό, Αραβικό, Χριστιανικό. Το 1947 ο ΟΗΕ αποφάσισε να χωρίσει σε δύο κράτη την υπό Βρετανική Εντολή Παλαιστίνη – 55% του εδάφους της για 600.000 Εβραίους, οι περισσότεροι μετανάστες μετά το 1920 με ενθάρρυνση των Βρετανών που αντιμετώπιζαν εξεγέρσεις του Αραβικού πληθυσμού, και το 45% για 1.200.000 γηγενείς Άραβες. Η ίδια απόφαση προέβλεπε για την Ιερουσαλήμ, ως λίκνο τριών θρησκειών και πολιτισμών, «ειδικό καθεστώς» (corpus separatum) με διακυβέρνηση από τον ΟΗΕ επί 10 χρόνια και μετά δημοψήφισμα.

Ο πρώτος Αραβο-ισραηλινός πόλεμος του 1948, όταν το Εβραϊκό Πρακτορείο για την Παλαιστίνη ανακήρυξε το Κράτος του Ισραήλ την παραμονή αποχώρησης των τελευταίων βρετανικών στρατευμάτων, κατέληξε μεταξύ άλλων σε κατάληψη από το Ισραήλ της Δυτικής Ιερουσαλήμ και σημαντικού μέρους των εδαφών που προορίζονταν για το Αραβικό κράτος. Και από την Ιορδανία της Ανατολικής - που συμπεριλάμβανε ολόκληρη την Παλιά Πόλη και τους «ιερούς τόπους» - καθώς και της Δ.Όχθης. Το Ισραήλ κατέλαβε τις 12 από τις 15 αμιγείς Αραβικές γειτονιές της Δυτικής Ιερουσαλήμ, διώχνοντας τους 30.000 κατοίκους τους. Η Ιορδανία έδιωξε τους 1.500 Εβραίους του Εβραϊκού Τομέα της Παλιάς Πόλης, ενώ το 1950 προσάρτησε την Α.Ιερουσαλήμ και ανέλαβε (μέχρι σήμερα) «κηδεμόνας των Αγίων Τόιπων».

Μετά την κατάκτηση των προσαρτημένων στην Ιορδανία εδαφών στον πόλεμο του 1967, το Ισραήλ «ενοποίησε» την Ιερουσαλήμ και 28 παλαιστινιακά χωριά της Δ.Όχθης στον Δήμο της Ιερουσαλήμ και ανακήρυξε την «ενιαία» Ιερουσαλήμ «αιώνεια πρωτεύουσα» του Εβραϊκού Κράτους. Μια απόφαση που αναίρεσε η ΓΣ του ΟΗΕ, θεωρώντας την Α.Ιερουσαλήμ κατεχόμενη και προορίζοντας την για πρωτεύουσα του Παλαιστινιακού Κράτους (που θεσμοθετήθηκε για δεύτερη φορά). Μέχρι το 2018, που ο Τραμπ μετέφερε πανηγυρικά την Πρεσβεία των ΗΠΑ  στην «αιώνεια πρωτεύουσα», όλες οι Πρεσβείες βρίσκονταν στο Τελ Αβίβ.

Ισραήλ και Τραμπ συμφώνησαν ως πρωτεύουσα των Παλαιστινίων το Αμπού Ντις, κοντινό χωριό 3.500 κατοίκων που το Ισραήλ άφησε επίτηδες έξω από το τείχος ύψους 10μ, με το οποίο περίκλεισε ασφυκτικά την Α.Ιερουσαλήμ αποκόβοντας την από τη Δ.Όχθη.

Στο κλίμα πίεσης από μεριάς Ισραήλ για «διεθνή αναγνώριση», τον Απρίλιο οι αρχές απαγόρευσαν να στηθούν στην  Α.Ιερουσαλήμ κάλπες για τις Παλαιστινιακές εκλογές του Μαίου – σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες εκλογές. Η Χαμάς ζήτησε οι κάλπες να στηθούν de facto, αλλά η Παλαιστινιακή Αρχή ανάβαλε τις εκλογές - μια από τις αιτίες «ανάφλεξης».

Αλ-Κουντς: Η πολεοδομία στην υπηρεσία της κοινωνικής μηχανικής

Ο ‘Αρνον Γκάφνι, πρώην Πρόεδρος της Τράπεζας του Ισραήλ, τη δεκαετία του ’70 ήταν επικεφαλής μιας διυπουργικής επιτροπής με θέμα τον επιθυμητό ρυθμό ανάπτυξης της «ενιαίας» Ιερουσαλήμ, που κατοικούνταν τότε κατά 73% από Εβραίους. Κύριος στόχος, σύμφωνα με την Haaretz (“The Master Plan for Building Jerusalem? Preserve a Jewish Majority”, 15.4.2021): «Εβραϊκή πλειοψηφία.» Έτσι απαγορεύτηκε οποιαδήποτε επέκταση των Αραβικών γειτονιών της Α.Ιερουσαλήμ προς τα έξω ή προς τα πάνω, αντίθετα με τη Δυτική, όπου επιτρέπονται μέχρι και ουρανοξύστες (ο κριτικός αρχιτεκτονικής των NYT την ονομάζει «Ισραηλινή Ντίσνεϋλαντ»).

Ήδη στις 14.4.1968 το Υπουργείο Οικονομικών απαλλωτρίωσε τμήμα της Παλιάς Πόλης διπλασιάζοντας (και στη συνέχεια πολλαπλασιάζοντας) τον Εβραϊκό Τομέα. Πήρε στην κατοχή του 700 κτίρια κάνοντας έξωση στους Άραβες κατοίκους τους (από τα οποία 105 ανήκαν πριν το 1948 σε Εβραίους) και κήρυξε την περιοχή δημόσια, για εγκατάσταση Εβραίων.  Τo 1977 ο Αριέλ Σαρόν ως Υπουργός Γεωργίας ενέκρινε τη δημιουργία 7 νέων εβραϊκών οικισμών στην Α.Ιερουσαλήμ (ονομάστηκαν «Γειτονιές του Δακτυλιδιού» επειδή περικυκλώνουν τις Αραβικές συνοικίες). Στόχος η αύξηση των Εβραίων στην Α.

Ιερουσαλήμ και η παρεμπόδιση της πολεοδομικής ανάπτυξης των Αραβικών γειτονιών, που «φυσιολογικά» θα «ενώνονταν» με τη Βηθλεέμ και τη Ραμάλα. Ταυτόχρονα ξεκίνησε η εγκατάσταση Εβραίων εποίκων μέσα στις Αραβικές γειτονιές, κατά παράβαση της Συνθήκης της Γενεύης που απαγορεύει μεταφορές πληθυσμών προς και από τα κατεχόμενα.

Αυτά συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Όπως λέει στη Haaretz (15.4.2021) ο Όφερ Γκράιντιγκερ, μέχρι πρόσφατα Διευθυντής του Δημοτικού Τμήματος Σχεδιασμού Αστικής Ανάπτυξης, την πορεία σχεδιασμού της Ιερουσαλήμ επιρρέασε καταλυτικά μια «φόρμουλα» αριθμητικής αναλογίας Εβραίων προς Άραβες. Μετά από 10 χρόνια σ’  αυτό το πόστο, ο Γκράιντιγκερ παραδέχεται ότι οι γειτονιές της Α.Ιερουσαλήμ είναι χαοτικές, έχουν υπερπληθυσμό και απαιτούν οικιστικές λύσεις, καταλήγοντας ότι τελικά: «Αν δε λύσουμε τα προβλήματα της Α.Ιερουσαλήμ, δε μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα της Δυτικής.»

Η ειρωνεία της ιστορίας; Παρ’ όλη την Ισραηλινή «πολεοδομική μηχανική», οι Άραβες κάτοικοι της «ενιαίας» Ιερουσαλήμ είναι σήμερα 10% περισσότεροι απ’  ότι τη δεκαετία του ’70...

Σιωνιστικές εταιρείες real estate, νομικό σύστημα και ρατσιστές βουλευτές

Από τη δεκαετία του ’80 εταιρείες real estate ιδιοκτησίας Σιωνιστικών οργανώσεων όπως η Ναχάλτα Σιμόν και η Ελάντ, άρχισαν ν’  αγοράζουν «δικαιώματα ιδιοκτησίας» των προ του 1948 Εβραίων κατοίκων της Σέιχ Τζαρά από την Επιτροπή της Κοινότητας Σεφαραδιτών και από την αντίστοιχη των Ασκενάζι. Και ξεκίνησαν νομικές διαδικασίες έξωσης των κατοίκων – κάτι που ήδη έχουν πετύχει σε άλλες Αραβικές γειτονιές (Σιλουάν, Ισιγουάγια).

Τι είναι οι υπό έξωση οικογένειες; Στη γειτονιά Σέιχ Τζαρά το 1952 η Ιορδανία εγκατάστησε, σε σπίτια που πριν το 1948 ανήκαν σε Εβραίους, Παλαιστίνιους πρόσφυγες διωγμένους απ’  τη Χάιφα επί Νάκμπα – δίνοντας τους τίτλους ιδιοκτησίας, όπως επισήμαναν δημόσια Ιορδανοί υπουργοί. Το νομικό σύστημα του Ισραήλ ωστόσο επιτρέπει τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της προ 1948 εβραϊκής ιδιοκτησίας ακόμα και από τρίτους,  ενώ απαγορεύει στους Άραβες οποιαδήποτε διαδικασία διεκδίκησης της δικής τους. Έτσι οι υπό έξωση κάτοικοι της Σέιχ Τζαρά – μέσα στο καλοκαίρι ακολουθούν άλλα 700 άτομα – ενώ πετιούνται στο δρόμο δεύτερη φορά πρόσφυγες, δεν έχουν δικαίωμα διεκδίκησης των περιουσιών τους στη Χάιφα.

Η Ναχάλτα Σιμόν στη θέση των σπιτιών τους θα κτίσει 200 νέα διαμερίσματα για οικογένειες νεαρών Εβραίων εποίκων. Ο εμπαιγμός συνεχίζεται, καθώς η δήθεν «διαφορά μεταξύ ιδιωτών» συνιστά κρατική πολιτική συνέχισηςτης Νάκμπα.

Στο φετεινό Ραμαζάνι εμφανίστηκε στην Σέιχ Τζαρά παρέα με ένα λεφούσι μπράβων ένας δικηγόρος,  νεοεκλεγμένος με τη λίστα των Καχανιστών - ρατσιστικό κόμμα με σύνθημα «Θάνατος στους Άραβες»,  που πρωτομπήκε στη Βουλή στην τελευταία (τέταρτη) διαδοχική εκλογική αναμέτρηση και δήλωσε συμμαχία με Λικούντ και Νετανιάχου, κάτι σαν τη «δική μας» Χρυσή Αυγή. Ο βουλευτής Ιταμάν Μπεν-Γκβιρ «έστησε» το γραφείο του στη μέση του δρόμου διαμαρτυρόμενος για καθυστέρηση στις εξώσεις – συμπληρώνοντας μια συνταγή για ανάφλεξη.

Όσο για τον Νετανιάχου, στις διεθνείς εκκλήσεις για ακύρωση των εξώσεων στη Σέιχ Τζαρά απάντησε: «Η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του Ισραήλ. Διατηρούμε το δικαίωμα, όπως κάνει κάθε έθνος, να χτίζουμε την πρωτεύουσα μας και να χτίζουμε μέσα στην πρωτεύουσα μας.»

Ραμαζάνι 2021: Πύλη της Δαμασκού, Σέιχ Τζαρά και η επίθεση στο Τέμενος Αλ-Ακσά

Μέχρι την εγκατάσταση διαμαρτυρόμενων Καχανιστών στη Σέιχ Τζαρά, η αστυνομία έκανε ότι μπορούσε για να δημιουργήσει πρωτοφανείς – ακόμα και για τα δικά της στάνταρ – προκλήσεις.

Ξεκινώντας το Ραμαζάνι οι Παλαιστίνιοι της Ιερουσαλήμ ανακάλυψαν για πρώτη φορά «προληπτικά»  σφραγισμένες τις σκάλες ολόγυρα στην Πλατεία της Πύλης για τη Δαμασκό, είσοδο στο Τέμενος Αλ-Ακσά - την ομορφότερη και σημαντικότερη ιστορικά, πολιτιστικά και  κοινωνικά πλατεία της Παλιάς Πόλης, στην οποία τα τελευταία χρόνια «δεσπόζουν» δυο τσιμεντένια παρατηρητήρια της αστυνομίας. Εδώ τ’  απογέματα του Ραμαζανιού συναντιούνται παρέες όλων των ηλικιών, αλλά κυρίως η νεολαία της Ιερουσαλήμ, που πλημμυρίζει τις αρχαίες σκάλες - μέχρι να πάνε σπίτι τους για διακοπή της  νηστείας.

Φέτος το μενού είχε άλλα: Καθημερινές συγκρούσεις αντιμέτωποι με τα κλομπ της έφιππης αστυνομίας και το νερό των αστυνομικών αυρών – μέχρι που «πείστηκε» η αστυνομία ν’  αποσύρει τα οδοφράγματα. Τότε θυμήθηκε κι ο Δήμος ότι είχαν ξεχάσει το μικροσκοπικό κονδύλι για «ψυχαγωγικές εκδηλώσεις αρμόζουσες στον γιορταστικό χαρακτήρα του Ραμαζανιού, που μειώνουν την ένταση και διαλύουν τα πλήθη» κι έσπευσε να το εγκρίνει. Σε μια πόλη με τεράστια δίψα για πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες για παιδιά, καθώς τα τελευταία χρόνια έκλεισαν όλες τις Παλαιστινιακές πολιτιστικές οργανώσεις στην Παλιά Πόλη.

Μετά τη «νίκη» των νέων παιδιών, η συνέχεια ήταν επίσης διαφορετική: Ομάδες νέων καλούσαν καθημερινά τους προσκυνητές σε αλληλεγγύη στις οικογένειες της Σέιχ Τζαρά.  Και τα βράδια αντί για γιορταστικό δείπνο σπίτι, μοιράζονταν το φαγητό των υπό έξωση. Όταν εμφανίστηκαν και οι διαμαρτυρόμενοι Καχανιστές, σειρά από νύχτες μέχρι να τα μαζέψουν τους υποδέχονταν ανάλογα...

Παρ’  όλα αυτά και πάλι η αστυνομία είχε άλλα σχέδια: Την «ιερότερη» τελευταία Παρασκευή του Ραμαζανιού, χτύπησε τα λεωφορεία που πλησίαζαν, ποδοπάτησε τα χαλιά του Άλ-Ακσά και εκσφενδόνισε χειροβομβίδες κρότου-λάμψης στο προαύλιο του, όπου παραδοσιακά συγκεντρώνονται 200.000 άνθρωποι από Ιερουσαλήμ, Κατεχόμενα και Ισραήλ (φέτος μερικές δεκάδες χιλιάδες μόνο, καθώς από τα Κατεχόμενα επιτρεπόταν η είσοδος αποκλειστικά στους μόλις 15.000 εμβολιασμένους). Ακόμα χειρότερα για την κουλτούρα των προσκυνητών, οι αύρες τους περιέλουσαν με νερό υπονόμων καθιστώντας αδύνατο να γιορτάσουν το τέλος του Ραμαζανιού  - όντας «ακάθαρτοι». 

Την επόμενη αποκαλύφθηκε ότι αυτοί που έφαγαν το πολύ ξύλο και οι περισσότερες γυναίκες με ρούχα λερωμένα απ’  τα βρωμόνερα ήταν Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ, που προετοιμάζονταν όλη τη χρονιά για αυτό το πολύωρο ταξίδι. Με τα κοινωνικά μέσα πλημμυρισμένα από σχετικά βίντεο, τα γεγονότα στο Τέμενος έβγαλαν ξαφνικά νέους στους δρόμους των «μικτών» πόλεων του Ισραήλ: «Όχι για το Τέμενος, για την αξιοπρέπεια μας», σύμφωνα με δηλώσεις τους.

Όπως είπε στη Haaretz («Πύλη της Δαμασκού: H πρόσφατη Πλατεία Ταχρίρ της Ιερουσαλήμ», 3.5.2021) ο 25χρονος φοιτητής Αρίζ Χατίμπ: «Καθένας που ξέρει τη ζωή στην Αλ-Κουντς καταλαβαίνει καλά τη σημασία του γεγονότος ότι κάθε πέτρα έχει ιστορία και ότι κάποια πράγματα έχουν αξία μεγαλύτερη απ’  την κυριολεκτική τους σημασία. Ξέρει ότι η μάχη με την Ισραηλινή αστυνομία δεν ήταν για «σκαλιά», «τοίχους» ή «σπίτια», αλλά είναι μια διαρκής μάχη για τ’  ότι βρισκόμαστε εδώ και για τ’  ότι παραμένουμε εδώ.»

Ή, όπως έγραψε ο Τζέιμς Μπάλντουιν για τους μαύρους των ΗΠΑ: «Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στην ιστορία και η ιστορία μέσα τους.»

*Ντοβ Αλφόν, Ισραηλινός συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Με τη βοήθεια της Δανίας οι Αμερικανοί κατασκόπευαν τη Μέρκελ

 “Ενεργά αναμεμειγμένος” στην υπόθεση ο Τζο Μπάιντεν, αποκαλύπτει ο Έντουαρντ Σνόουντεν

Η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών (NSA) συνεργάστηκε με τη Δανία στην παρακολούθηση Ευρωπαίων πολιτικών, όπως η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, αποκαλύπτεται σε νέα έκθεση του ερευνητικού κέντρου που έχουν συστήσει ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης για τη διερεύνηση του κατασκοπευτικού σκανδάλου. Επιπλέον, ο πρώην σύμβουλος της NSA, Έντουαρντ Σνόουντεν και ο πρώτος που αποκάλυψε το 2013 την υπόθεση και ζει σήμερα εξόριστος στη Μόσχα, υποστηρίζει ότι ο Τζο Μπάιντεν ήταν “ενεργά αναμεμειγμένος” και μπορεί και οφείλει να δώσει απαντήσεις.

 

Σύμφωνα με τις νέες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο πρόεδρος της Γερμανίας, Φρανκ Βάλτερ-Σταϊνμάιερ, είναι ανάμεσα στους Ευρωπαίους ηγέτες  που παρακολουθούνταν από Αμερικανούς πράκτορες με τη συνεργασία και βοήθεια της Υπηρεσίας Αμυντικών Πληροφοριών της Δανίας (FE). Το αμερικανικό δίκτυο κατασκοπείας, παρακολούθησης πολιτών αλλά και πολιτικών ήρθε στο φως της δημοσιότητας κυρίως χάρη στον Έντουαρντ Σνόουντεν με τη διαρροή χιλιάδων διαβαθμισμένων εγγραφών που αποδείκνυαν τη μαζική παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Αμερικανών πολιτών και όχι μόνο. Μία από τις διαρροές του Σνόουντεν έδειχνε ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών παρακολουθούσαν το κινητό τηλέφωνο της Γερμανίδας καγκελαρίου. 

 

Στην κοινή δημοσιογραφική έρευνα συμμετείχαν ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπως το κρατικό κανάλι της Δανίας DR, το γερμανικό κρατικό κανάλι NDR, το δίκτυο SVT της Σουηδίας, το NRK της Νορβηγίας, η γαλλική εφημερίδα “Le Monde” (Λε Μοντ) κ.ά.. Διαπίστωσαν ότι πολιτικοί στη  Γερμανία, Σουηδία, Νορβηγία, Ολλανδία, Γαλλία και άτομα από τον χρηματοπιστωτικό τομέα της Δανίας βρέθηκαν στο μικροσκόπιο των κατασκόπων της NSA και της δανέζικης FE. Συγκεκριμένα, οι αμερικανικές υπηρεσίες είχαν αποκτήσει πρόσβαση σε διαδικτυακό κέντρο κοντά στην Κοπεγχάγη και έτσι μπορούσαν να υποκλέπτουν μηνύματα και τηλεφωνικές συνομιλίες κορυφαίων πολιτικών στην Ευρώπη.

 

Η έρευνα αναφέρει ότι η κυβέρνηση της Δανίας είναι ενήμερη εδώ και χρόνια για αυτή τη συνεργασία και για αυτό το 2020 ζήτησε την παραίτηση της ηγεσίας της FE. Ωστόσο, οι Δανοί φέρονται να μην έχουν ενημερώσει τους εταίρους τους στην ΕΕ για το μέγεθος του κατασκοπευτικού σκανδάλου.

 

Σύμφωνα με τον Έντουαρντ Σνόουντεν ο Τζο Μπάιντεν ήταν τότε αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι τόσο καλά ενημερωμένος ώστε να μπορεί να λογοδοτήσει και να δώσει εξηγήσεις για τις εν λόγω αποκαλυπτικές καταγγελίες. “Όταν σύντομα ο Τζο Μπάιντεν επισκεφτεί την Ευρώπη θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένος να δώσει απαντήσεις γιατί ήταν ενεργά αναμεμειγμένος στο σκάνδαλο από την αρχή”, σχολίασε στο Twitter o Έντουαρντ Σνόουντεν.

[----->]