Τζανακόπουλος
(ο Μητσάρας ο...εκπρόσωπος):"Οι οκτώ δεν θα εκδοθούν ανεξάρτητα από την
έκβαση των αιτήσεων ασύλου".
Μάλιστα.
Κάποιος να πει στον...εκπρόσωπο πως το θέμα της έκδοσης (κακώς για την
κυβέρνηση του) έχει λήξει κι αυτό είναι γνωστό. Όμως αυτό που δεν έχει λήξει
είναι...η απέλαση των οκτώ από τη στιγμή που δεν τους δοθεί άσυλο με ότι αυτό
συνεπάγεται.
Ακόμα,αν
απελαθούν,η Τουρκία έχει το δικαίωμα να επανέλθει με νέο αίτηση έκδοσης στη νέα
χώρα που θα τους "δεχθεί". Και - αυτό είναι σίγουρο - υπάρχουν πολλές
"πρόθυμες" χώρες που θα δεχθούν τους απελαθέντες και...θα τους
εκδώσουν πάραυτα στο Σουλτάνο!
Τέλος,συμβαίνει
πολλές φορές πάνω στην απέλαση να...συμβαίνουν ατυχήματα και...αλλού να
στέλνουν κάποιον και αλλού να βρίσκεται.Ρωτήστε...τον Οτσαλάν, θα σας το
εξηγήσει με λεπτομέρειες!
- Λίγη ώρα μετά την αντίδραση του τουρκικού ΥΠΕΞ, η
ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι κατέθεσε αίτηση ακύρωσης κατά της απόφασης
παροχής ασύλου στον έναν από τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς.
Όπως αναφέρει η
ανακοίνωση του Μαξίμου: «Ακολουθώντας την πάγια θέση σε σχέση με τους 8
Τούρκους στρατιωτικούς, όπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί,
υποβλήθηκε σήμερα εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης αίτηση ακύρωσης κατά της
χθεσινής απόφασης παροχής ασύλου της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών».
«Σας φτύνουμε και τον Μαρξ, τον προδότη τον Εβραίο
αντισημίτη, σας φτύνουμε και τον Μπακούνιν» αναφέρει μεταξύ άλλων σε μήνυμα που
ανάρτησε στο youtube ο ραβίνος Μορντεχάι Φριζής, ύστερα από την επίθεση με
μπογιές που πραγματοποίησε ο Ρουβίκωνας στην πρεσβεία του Ισραήλ
Στο μήνυμά του ο Ραβίνος αναφέρει ότι τα μέλη του
Ρουβίκωνα είναι φακελωμένα από τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και πως αν τολμούσαν
να εισέλθουν στο χώρο της πρεσβείας θα τους αντιμετώπιζαν όπως και τους
ακτιβιστές του στόλου της ελευθερίας… με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Αν και το βίντεο μοιάζει βγαλμένο από επεισόδιο της
εκπομπής «Αμάν τα καθάρματα» ή του Αδωνι Γεωργιάδη, ο ραβίνος αναπαράγει όλα τα
επιχειρήματα περί δήθεν αντισημιτισμού του Ρουβίκωνα τα οποία κυκλοφορούν τις
τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο από υποστηρικτές του Ισραήλ.
Με επιχειρήματα που θυμίζουν εγχειρίδια της ασφάλειας
της δεκαετίας του 50, αναζητά «καταδότες» στο εσωτερικό της αριστεράς και του
αναρχικού χώρου ενώ αναπαράγει την θεωρία των δυο άκρων.
Μερικές φορές πρέπει να ακούσεις τα συγκεκριμένα
επιχειρήματα με την κατάλληλη φωνή για να καταλάβεις τη γελοιότητα όσων τα
εκφέρουν στα έδρανα της βουλής και τις ναυαρχίδες του ελληνικού Τύπου
Α.Χ
Σημείωση:
Αναγνώστες μας ρωτάνε ποιος απεικονίζεται στη φωτογραφία με την ισραηλινή
σημαία, πίσω από τον ραβίνο Φριζη. Στη φωτογραφία είναι ο ακροδεξιός,
ρατσιστής, αντικομμουνιστής ραβίνος και βουλευτής της Κνεσέτ Meir Kahane. O
kahane (τα βιβλία του οποίου ίσως πουλά ο Φριζής αφού βλέπουμε να έχει αρκετά
στη βιβλιοθήκη του) ζητούσε τη δημιουργία ταγμάτων εφόδου εναντίον Παλαιστινίων
και την οριστική κατάληψη της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Το 1971 καταδικάστηκε για “συνωμοσία σε κατασκευή εκρηκτικών
μηχανισμών” και μεταφοράς όπλων. Το 1988 η ισραηλινή κυβέρνηση απαγόρευσε με
φωτογραφικό νόμο τη συμμετοχή του Kahane στις εκλογές λόγω του ακραία ρατσιστικού λόγου που εξέφραζε. Δολοφονήθηκε το 1990
στο Μανχάταν.
Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι υποστηρικτές του Kahane
συμμετέχουν στο φασιστικό, ρατσιστικό κίνημα Alt Right στις ΗΠΑ.
Ο Μυστικός Πόλεμος του Νερού στην Ευρώπη» είναι ο τίτλος της νέας
ταινίας του Γιώργου Αυγερόπουλου. Ένα ντοκιμαντέρ για το νερό, τις
αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις του και τις πιέσεις της τρόικας σε χώρες
όπως η Ελλάδα.
Την στιγμή που η Ευρώπη δοκιμάζεται από μια κρίση όχι μόνο οικονομική
αλλά από μια κρίση αξιών, εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζητούν μια
απάντηση σε ένα καίριο ερώτημα: Είναι το νερό για την ΕΕ ένα εμπόρευμα
της αγοράς, ή ένα ανθρώπινο δικαίωμα; Μέχρι σήμερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
δεν έχει δώσει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ενώ αρνείται να
αναγνωρίσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό, όπως έκανε ο ΟΗΕ το 2010.
Την
ίδια στιγμή εκατοντάδες πόλεις, περιφέρειες και κράτη σε όλο τον κόσμο
επαναδημοτικοποιούν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους, απορρίπτοντας ως
αποτυχημένο το ιδιωτικό μοντέλο διαχείρισης του νερού που δοκίμασαν για
δεκαετίες. Στην Ευρώπη, οι περισσότερες περιπτώσεις καταγράφηκαν στη
Γαλλία, την έδρα των μεγαλύτερων και ισχυρότερων πολυεθνικών εταιρειών
νερού του πλανήτη. Εννιά περιπτώσεις καταγράφηκαν στη Γερμανία.
Παρόλο που το Βερολίνο και το Παρίσι επανάκτησαν τον δημόσιο έλεγχο του
νερού τους, κάτι που παρουσιάστηκε εντός συνόρων ως κάτι καλό, η
οικονομική και πολιτική ελίτ της Ευρώπης πιέζει μέσω της Τρόικας την
Ελλάδα, την Πορτογαλία, και την Ιρλανδία, να ιδιωτικοποιήσουν τα δικά
τους δημόσια συστήματα ύδρευσης. Είναι ένας κοινός όρος που
περιλαμβάνεται σε κάθε μνημόνιο που έχει υπογραφεί μεταξύ των χρεωμένων
χωρών και των δανειστών τους.
Το «Μέχρι την τελευταία σταγόνα»
ακολουθεί για τέσσερα χρόνια τη ροή του χρήματος και των εταιρικών
συμφερόντων, σε δεκατρείς πόλεις έξι χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι
ένα ντοκιμαντέρ για το νερό, που μέσα του καθρεφτίζονται οι σύγχρονες
ευρωπαϊκές αξίες και η ποιότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας. [--->]
