Ο φίλος μας ο Ομπάμα…

Η «υποστήριξη» της ελληνικής ανάγκης για τον τερματισμό των πολιτικών της «γερμανικής» λιτότητας που διατύπωσε ο πρόεδρος Ομπάμα και η διασπορά αμερικανικών υποσχέσεων στήριξης των «δίκαιων» επιδιώξεων της ελληνικής κυβέρνησης συνοδεύονται από μία σειρά «προαπαιτούμενα». Σ αυτόν τον κόσμο άλλωστε τίποτε,  δεν προσφέρεται δωρεάν και η «αμερικανική βοήθεια» κατά κανόνα υπερκοστολογείται…

Στις 10 Μαρτίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου πανηγύρισε ακούγοντας τον Αμερικανό πρόεδρο  Μπαράκ Ομπάμα να του λέει κατά τη συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον ότι  «η Ελλάδα έχει και στις καλές και στις κακές στιγμές έναν σταθερό εταίρο, τις Ηνωμένες Πολιτείες». Αυτή η «καθαρή υποστήριξη» όπως η ιστορία απέδειξε  ουδόλως βοήθησε τον Γ. Παπανδρέου και τη χώρα. Εξυπηρέτησε ωστόσο, άριστα τα αμερικανικά συμφέροντα καθώς:

1. Ένα  μήνα αργότερα ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε την πόρτα της χώρας –και της ΕΕ-- στον (αμερικανικό κατά βάση) μηχανισμό του ΔΝΤ
2. Λίγους μήνες αργότερα από την συνάντηση με τον Ομπάμα, τον Αύγουστο του 2010 ο Γ. Παπανδρέου σφυρηλατεί στρατιωτική συνεργασία με τον χωροφύλακα των Αμερικανών στην περιοχή, το Ισραήλ
3. Ένα μήνα πριν τη συνάντηση με τον Ομπάμα (και προφανώς για να εξασφαλίσει την αμερικανική «υποστήριξη») τον Φλεβάρη του 2010 ο Γ. Παπανδρέου πηγαίνει στη Μόσχα για να συναντήσει τον Πούτιν και να τινάξει στον αέρα  αυτοπροσώπως  την ελληνορωσική ενεργειακή συνεργασία (αγωγός Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη) και γενικότερα το πλαίσιο των ελληνορωσικών σχέσεων.
     
Η αμερικανική «πίεση» στη Γερμανία για «ποσοτική χαλάρωση» στην Ευρωζώνη έχει ήδη αποδώσει καθώς η ΕΚΤ  έχει λάβει τη σχετική απόφαση. Υπό αυτήν την έννοια οι παραινέσεις Ομπάμα για να σταματήσει το «στράγγισμα» της Ελλάδας και η παρεχόμενη στην Αθήνα αμερικανική υποστήριξη, διατυπώνονται υπό σαφείς όρους και τη συγκαλυμμένη (ελπίζω η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, είπε ο Ομπάμα) απειλή…

Οι όροι της Ουάσιγκτον είναι πάγιοι και σαφείς:

·Απόλυτη συμμόρφωση με τις αμερικανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ελληνικές διευκολύνσεις (Σούδα, βάσεις για drones κλπ) για τις αμερικανικές δυνάμεις και ενίσχυση της ελληνοισραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας
·Απόλυτη συμμόρφωση  στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Ουκρανία σε βάρος της Ρωσίας.

Με λίγα και απλά λόγια οι Αμερικανοί εμφανίζονται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Μάρλον Μπράντο στην ταινία ο «νονός» για να της κάνουν ένα «δώρο που δεν μπορεί να αρνηθεί». Όχι τουλάχιστον δίχως τεράστιο κόστος…

[--->]

Τα Συστήματα βγήκαν στο βουνό και οργανώνονται!

Βάλια Μπαζού
Και όταν λέμε Συστήματα, εννοούμε εγχώρια και αλλοδαπά επιχειρηματικά σχήματα αλλά και ξένες κρατικές επιχειρήσεις όπως η γερμανική Fraport, που είχαν μπει στο παιγνίδι για την αγορά βασικών υποδομών της χώρας όπως ο Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ) και στη συνέχεια η «Μικρή ΔΕΗ», τα περιφερειακά αεροδρόμια, τα μεταλλεία χρυσού και το Ελληνικό.
Και πήραν τα βουνά σε κατάσταση delirium tremens μετά την σαφή εξαγγελία της νέας κυβέρνησης ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις για ανάσχεση του κύματος ιδιωτικοποιήσεων κρατικών υποδομών, θα διατυπωθούν σαφώς στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή.
Η στάση που τηρούν είναι αυτή της αναμονής με μπόλικες κινήσεις στο παρασκήνιο προκειμένου να διερευνήσουν τα όρια της νέας κυβέρνησης.
Έτσι ενώ τα Συστήματα βγήκαν στο βουνό, οι φίλιες δυνάμεις κάνουν το πρώτο παιγνίδι σε επικοινωνιακό επίπεδο.

Με «όπλο» την επικοινωνία

Οι δυνατοί επιχειρηματικοί παίκτες, σε πρώτο επίπεδο θα παίξουν τα ρέστα τους στην επικοινωνία. Η στρατηγική που θα ακολουθήσουν έχει ήδη διαφανεί:
-Αφήνουν έξω από το κάδρο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα
-Αμφισβητούν τους αρμόδιους υπουργούς διαρρέοντας ότι οι εξαγγελίες δεν αποτελούν κεντρική κυβερνητική επιλογή
-Προσπαθούν να δημιουργήσουν τριχοειδή, σε πρώτη φάση, ρωγμή διαρρέοντας με ποιους υπουργούς μπορούν να συνομιλήσουν Συστήματα και Αγορά και με ποιους θα έχουν προβλήματα επικοινωνίας
-Στέλνουν απεσταλμένους στις Βρυξέλλες για να ενημερώσουν για το θέμα της ΔΕΗ και προσπαθούν να οργανώσουν κοινό μέτωπο για ενδεχόμενη αναφορά στα ευρωπαϊκά όργανα
-Διαρρέουν ότι για «τελειωμένες» υποθέσεις όπως τα μεταλλεία χρυσού, το Ελληνικό και τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια θα κινήσουν νομικές διαδικασίες από τις οποίες η χώρα δεν θα ξεμπλέξει εύκολα και ανέξοδα.

Οι πρόθυμοι
  Σε αυτό το επικοινωνιακό σε πρώτη φάση παιγνίδι έχουν ισχυρούς συμμάχους εντός και εκτός Ελλάδας που μπορούν να δώσουν χείρα βοηθείας σε τρία επίπεδα:
-Στη διαχείριση και διάχυση των πληροφοριών
-Στη δημιουργία αναχωμάτων σε δομές των Βρυξελλών και σε ελληνο-αλλοδαπά επιμελητήρια
-Στην προσπάθεια χειραγώγησης της διαπραγμάτευσης με στόχο η προσπάθεια για τη ρύθμιση του χρέους να απεμπλακεί από την ιδιωτικοποίηση των βασικών υποδομών της χώρας
Το παιγνίδι θα είναι άγριο και όπως σημειώνουν άτομα που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, χωρίς κανόνες και με τα χτυπήματα κάτω από την μέση στην ημερήσια διάταξη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, από τους τεθλιμμένους πολιτικούς συγγενείς που ξεσκονίζουν τις «επαφές» τους και υπενθυμίζουν χάρες και υποχρεώσεις που ήρθε η ώρα να ξεπληρωθούν.

[--->]

Ο «πρωτότυπος» κύριος Τσίπρας τα ξένα αφεντικά και οι γερμανοτσολιάδες

του Δημήτρη Μηλάκα

«Οι προκάτοχοί μου επέλεξαν άλλα να λένε προεκλογικά και άλλα να κάνουν μετεκλογικά. Έχασαν τη στήριξη του λαού και έπεσαν. Σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω και να μείνω συνεπής στις δεσμεύσεις μου». Αυτά- σύμφωνα με το ρεπορτάζ–  είπε σε γενικές γραμμές  ο πρωθυπουργός της χώρας στους δύο πρώτους ξένους συνομιλητές του οι οποίοι έσπευσαν στην Αθήνα σαν «μπράβοι» των δανειστών για να δελεάσουν (με νέα δανεικά) και να απειλήσουν…
Αυτή η «πρωτοτυπία» του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε αναστάτωση τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.

• Οι δανειστές κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί, συνειδητοποιούν ότι οι ισχυροί δεσμοί που είχε σφυρηλατήσει με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό η Siemens η ThyssenKrupp οι Χριστοφοράκοι  (και δε συμμαζεύεται) δεν δουλεύουν με τη νέα κυβέρνηση. Με απλά λόγια οι γερμανικές δυνατότητες για προσωπικούς εκβιασμούς  σε στελέχη της νέας ελληνικής κυβέρνησης είναι προς το παρόν περιορισμένοι…  
• στο εσωτερικό της χώρας  οι σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες (αμφιβάλλει κανείς για την ύπαρξή τους;) αποσταθεροποιήθηκαν ακούγοντας τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Νίκο Κοτζιά να μιλάνε στους ξένους  συνομιλητές τους  χωρίς να τους αντιμετωπίζουν σαν αφεντικά. Οι γερμανοτσολιάδες αντιλαμβάνονται ότι έχουν σοβαρούς λόγους να  ανησυχούν για το μεροκάματό τους και γι αυτό ξεκίνησαν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν: να παραπληροφορούν και να σκορπίζουν φόβο

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κέρδισε τις εκλογές γιατί υποσχέθηκε σοσιαλισμό, κομμουνισμό, έξω από το ΝΑΤΟ την ΕΕ και την ευρωζώνη. Κέρδισε τις εκλογές γιατί υποσχέθηκε να διεκδικήσει εντός του ευρω-ατλαντικού πλαισίου στο οποίο είναι ενταγμένη η χώρα το αυτονόητο: Να πάψει η Ελλάδα να είναι αποικία χρέους…Αν ένας τέτοιος στόχος είναι εφικτός χωρίς τη διάρρηξη των δεσμών της χώρας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ είναι μια άλλη ιστορία και αντικείμενο ανοιχτής πολιτικής διαμάχης και αντιπαράθεσης. Σε τελική ανάλυση αν η ελληνική κοινωνία επιθυμούσε τη ρήξη και την εκ βάθρων ανατροπή στις γεωπολιτικές και οικονομικές επιλογές της χώρας θα επέλεγε άλλη πολιτική δύναμη και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεδομένων τούτων, αυτό που τίθεται υπό κρίση είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστηρίξει με συνέπεια την προσπάθεια που έχει αναλάβει να αναδείξει μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης «εντός του συστήματος». Κάτι τέτοιο, ανάμεσα σε άλλα προϋποθέτει:

1. επαναδιαπραγμάτευση του χρέους
2. προώθηση σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας με προσανατολισμό την ανάπτυξη και όχι απλώς και μόνο την εξυπηρέτηση ενός χρέους που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να εξυπηρετηθεί
3. δίκαιη κατανομή φορολογικών βαρών έτσι ώστε οι «βαρόνοι» και «νταβατζήδες» να πάψουν να φορο-αποφεύγουν διασυνδεδεμένοι με το κράτος και το πολιτικό σύστημα…

 Αυτά τα τρία «απλά» αυτονόητα — και ενοχλητικά για ξένα  «αφεντικά» και εγχώριους γερμανοτσολιάδες–  υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Η Ιστορία θα δείξει  σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε θα επιμείνει στην «πρωτοτυπία» να είναι συνεπής…
[--->]

Η αναδιάρθρωση της παραγωγής και η συζήτηση που δεν άρχισε ποτέ.

Για να αρχίσει επιτέλους  η συζήτηση θα αναφερθώ , κατ’ αρχάς, σε τέσσερα σημεία.

Σημείο πρώτον.  Το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο της αναδιάρθρωσης.

Η έξοδος από την κρίση της ελληνικής οικονομίας  (πρωτίστως μέσω της αναδιάρθρωσης της παραγωγής ) αποτελεί μια διαδικασία συγκρούσεων, αντιφάσεων, μετασχηματισμών, εξισορροπητικών προσεγγίσεων, προσπαθειών αναδιοργάνωσης βασικών ρυθμιστικών σχέσεων  που θα αποκαταστήσουν μια συνοχή στη λειτουργία της οικονομίας και θα εξασφαλίσουν τη βάση για μια νέα δυναμική.

Στη φάση της κρίσης που περνάει η οικονομία η έννοια και το επίπεδο των συγκρούσεων που εκδηλώνονται παίρνουν διπλό περιεχόμενο:

Στέλεχος Ποταμιού: Ευτυχώς, ο Ντάισελμπλουμ δε μάσησε τα bullshit του Βαρουφάκη