[...] Τον Α. Τσίπρα και το στενό πολιτικό περιβάλλον του δεν τους μετάλλαξαν οι κυβερνητικοί θώκοι.
Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, που «έχτισε» αργά αλλά σταθερά ο Τσίπρας, κατέλαβε την εξουσία μεταλλαγμένος.
Κι αν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια (1981-1985) για να απολέσει πλήρως τα ριζοσπαστικά συνθήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ελέω και της μνημονιακής περιόδου, χρειάστηκε λιγότερο από ένα μήνα!
Στις 20 Φεβρουάριου υπογράφηκε συμφωνία για παράταση του δεύτερου Μνημονίου και μπήκαν οι βάσεις για το τρίτο. Η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση που ακολούθησε το επόμενο διάστημα ήταν το προπέτασμα καπνού για να πειστεί η κοινωνία ότι δόθηκε μια μάχη.
Το δημοψήφισμα επιλέχθηκε από τον πρωθυπουργό και τους στενούς του συνεργάτες με την προοπτική ενός διχαστικού αποτελέσματος που θα τους έλυνε τα χέρια για να υπογράψουν το μνημόνιο.
Όταν η κοινωνία ανέτρεψε τις πρωθυπουργικές επιθυμίες, ο Τσίπρας βρήκε συμμάχους στους επικεφαλής των κομμάτων του «Ναι», που ήταν πρόθυμοι να υπογράψουν το σφαγιασμό των λαϊκών στρωμάτων.
Ο Τσίπρας εκβιάστηκε από τους δανειστές επειδή ήθελε να εκβιαστεί.
Διότι δεν εκπόνησε κανένα εναλλακτικό σχέδιο ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι τους.
Διότι ποτέ μέσα σε αυτούς τους επτά μήνες δεν εκδήλωσε πραγματικές προθέσεις ρήξης.
Διότι τελικά ενταφίασε το ριζοσπαστισμό των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι δεν αξιοποίησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος -που σήμερα προκλητικά διεκδικεί την πατρότητά του- και τη λαϊκή δυναμική που αυτό μπορούσε να γεννήσει.
Διότι τελικά είχε προαποφασίσει και σχεδιάσει να επιλέξει τον ρεαλιστικό δρόμο της επώδυνης συνθηκολόγησης…
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου από το περιοδικό “Unfollow”
