Επιβάλλουν αναγκαστικά στον πληθυσμό της Δυτικής Αττικής ακόμα
πιο ασφυκτικό lockdown αντί για την ιχνηλάτηση που δεν έκαναν και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ
επιβάλλουν αναγκαστικές μετακινήσεις γιατρών νοσοκομείων της Αττικής προς την
Βόρεια Ελλάδα αντί για τις προσλήψεις που δεν έκαναν.
Ανέμελοι, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.
Σχόλιο από Panagiotis G Papanikolaou
#ΜένουμεΕνεργοί
13 Δεκεμβρίου 2020
Alberto
Cruz 11/12/2020
Μετά από ένα τέταρτο σχεδόν του 21ου αιώνα, κάποια πράγματα
έχουν γίνει ξεκάθαρα: η ηγεμονία της Δύσης μειώνεται με ταχύτατους ρυθμούς,ενώ η
Ασία είναι η ήπειρος γύρω από την οποία, αναμφίβολα , περιστρέφεται , αυτός ο
αιώνας. Πρόκειται για το τέλος της παντοδυναμίας, μια διαδικασία που
αποδεικνύεται πολύ οδυνηρή για τις χώρες που έλεγχαν τον κόσμο επί 500 χρόνια,
καθώς από τον 16ο αιώνα άρχισαν να θεσπίζουν κανόνες και κανονισμούς που
επέβαλαν με την πειθώ ή δια της βίας.
Η κρίση του 2008 έδειξε ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή
και δύει στη δύση. Πρόκειται για την
οπτικοποίηση του γεγονότος ότι γεννιόταν ένας πολυπολικός κόσμος με τη Δύση να
υποχρεώνεται σε υποχώρηση και την ανάδυση στην Ανατολή τόσο της Ρωσίας όσο και της
Κίνας. Η πανδημία του COVID-19 δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επεκτείνει αυτήν
την πραγματικότητα παντού με τρόπο αδιαμφισβήτητο
Επειδή ο κορονοϊός εξέθεσε τη Δύση, τόνισε την ευθραυστότητα και τις αδυναμίες της
και ανέδειξε την οικονομική και πολιτική δύναμη της Κίνας. Το γεγονός, ότι μόλις
πρόσφατα, οι χώρες της Ένωσης Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN, που
είναι όλες αυτές που περιλαμβάνονται στη νέα Περιφερειακή Ολοκληρωμένη
Οικονομική Εταιρική Σχέση (Regional Comprehensive Economic Partnership – RCEP)
έγιναν ο πρώτος εμπορικός εταίρος της Κίνας το έτος της πανδημίας , ξεπερνώντας
μια ολοένα και πιο ημιθανή Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας.
Ταυτόχρονα, η Κίνα έχει πάρει τη θέση των ΗΠΑ ως πρώτος εμπορικός εταίρος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Χωρίς την Κίνα, οι ασιατικές χώρες δεν θα είχαν ολοκληρώσει αυτό
που ξεκίνησαν λίγο μετά την κρίση του 2008 και δεν θα είχε δημιουργηθεί η RCEP (Ινδονησία,
Μαλαισία, Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Μπρουνέι, Βιετνάμ, Λάος, Βιρμανία,
Καμπότζη, Κίνα, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία) συνάπτοντας
τη μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία στον κόσμο, με χώρες που αποτελούν το 31% του
παγκόσμιου πληθυσμού, που αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ίδιο ποσοστό του παγκόσμιου
ΑΕΠ και ένα ποσοστό κατά τι λιγότερο του παγκόσμιου εμπορίου.
Η μόνη ασιατική χώρα που μένει απ’ έξω είναι η Ινδία (εκτός
από τη Βόρεια Κορέα) και αυτό το κάνει μετά το μήνα του μέλιτος μεταξύ Μόντι
και Τραμπ που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια. Ωστόσο, όταν ο Τραμπ αποχωρήσει
από την προεδρία, είναι πολύ πιθανό η Ινδία να επανεξετάσει τη θέση της και να
μην παραμείνει έξω από μιας τόσο κερδοφόρα αγορά. Κυρίως, επειδή αυτό που
χαρακτηρίζει τη νέα οικονομική συμφωνία είναι η εξάλειψη των δασμολογικών και
μη φραγμών μεταξύ των κρατών μελών και επειδή ήδη εκτιμάται ότι αυτό, από μόνο
του, θα αυξήσει το ΑΕΠ όλων των χωρών κατά τουλάχιστον 2% ετησίως. Πρόκειται για μια συμφωνία στην οποία
κερδίζουν όλες οι ασιατικές χώρες (και η Δύση χάνει).
Ότι οι ασιατικές χώρες, χωρίς καμία εξαίρεση, μπόρεσαν να
καταπολεμήσουν την πανδημία πολύ καλύτερα από τους Δυτικούς και βγήκαν από
αυτήν όχι μόνο πιο γρήγορα, αλλά και πιο ενισχυμένες, δεν αποτελεί μυστήριο. Ετσι θα πρέπει να ερμηνευτεί το γεγονός ότι
χώρες τόσο αντίθετες πολιτικά όσο η Κίνα και η Ιαπωνία, για παράδειγμα,
αποτελούν μέρος της RCEP.
Η Δύση όμως προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανή την ηγεμονία της,
κάτι σαν την τελευταία ανάσα του ετοιμοθάνατου. Από τη μία , επιβάλλοντας
κυρώσεις σε ό, τι κινείται (κυρώσεις που είναι παράνομες σύμφωνα με το διεθνές
δίκαιο αφού δεν επιβάλλονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ) επιδεικνύοντας
έτσι τις περιβόητες «δημοκρατικές αξίες» της. Από την άλλη , καταφεύγοντας στις
κλασικές νεο-αποικιοκρατικές μεθόδους προσπαθώντας να αναστήσει τις παλιές
δόξες της αποικιοκρατίας με την στενή έννοια και η Ευρώπη έχει ειδικότητα σε
αυτό. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία του Brexit
προσπαθεί να ενισχύσει τον πολεμικό της στόλο για να ξαναζήσει την αποικιοκρατική
της εποχή (ο Τζόνσον είπε ότι τα βρετανικά πλοία θα είναι «πάντα παρόντα» στις
θάλασσες της Ασίας και της Μαύρης Θάλασσας) ή ότι Η Γαλλία προσφεύγει στην
παραδοσιακή περιοχή της αποικιοκρατίας: την Αφρική.
Ο δεύτερος άξονας
Αιχμή του δόρατος είναι η Γαλλία, η κατ 'εξοχήν αποικιοκρατική
δύναμη στην αφρικανική ήπειρο. Τον Ιούλιο, οι πρώην γαλλικές αποικίες απέφυγαν
να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία του Οργανισμού για την Αφρικανική Ενότητα, και
ζήτησαν βοήθεια από την Κίνα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη πανδημία.
Αντιμέτωπη με τις απελπισμένες εκκλήσεις από αφρικανικές χώρες για οικονομική
και υγειονομική βοήθεια, η ΕΕ έκανε γνωστό ότι δεν μπορεί να κάνει περισσότερα
και ότι αυτό που έπρεπε να κάνουν οι χώρες αυτές ήταν να «ολοκληρώσουν τα
τρέχοντα προγράμματα». Μετάφραση: Η Αφρική πρέπει να είναι ικανοποιημένη με
αυτό που έχει.
Τότε η Γαλλία για να εμποδίσει τις πρώην αποικίες της να
στραφούν προς την Κίνα προσέφερε 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ μέσω του Γαλλικού
Οργανισμού Ανάπτυξης σε όλες τις πρώην αποικίες της (συνολικά 23 στην
αφρικανική ήπειρο), ιδίως τη Σενεγάλη, τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Γουινέα και τη
Μαδαγασκάρη. Τα λόγια του Μακρόν ήταν πολύ ξεκάθαρα: «αυτό έχει στρατηγική
προοπτική, το ζήτημα δεν είναι να υπάρξει απλώς μια αντιπαράθεση [ με την Κίνα]
αλλά να υπάρξει μια σημαντική [οικονομική] ισορροπία». Πίσω όμως από τη ρητή
αντι-κινεζική δήλωση, η πραγματικότητα είναι αυτή ακριβώς: από αυτό το ποσό
μόνο 150 εκατομμύρια ευρώ ήταν δωρεά, τα υπόλοιπα θα επιστραφούν με τόκο και οι δικαιούχες χώρες ήταν
υποχρεωμένες να διαθέσουν 500 εκατομμύρια ευρώ για τη «θεραπεία διαφόρων μολυσματικών
ασθενειών». Ετσι, όσα έδινε με το ένα
χέρι τα έπαιρνε με το άλλο και τραβούσε και τη σχετική αναμνηστική φωτογραφία ικανοποιημένος
ότι έτσι έλυνε το πρόβλημα υγείας. Η αποικιοκρατική Γαλλία ήταν εδώ.
Εδώ και χρόνια, η Γαλλία έχει μια σημαντική στρατιωτική
παρουσία στο Σαχέλ (έντεκα χώρες) με το πρόσχημα του «αγώνα ενάντια στον
τζιχαντισμό», αν και εκμεταλλευόμενη την παρακμή της Δύσης, επιχειρεί ,τώρα, να
«επεκταθεί» σε περιοχές που κάποτε ανήκαν σε άλλες αποικιοκρατικές μητροπόλεις.
Για παράδειγμα, στη Μοζαμβίκη, με σημαντικά αποθέματα φυσικού αερίου
(φημολογείται ότι είναι τα ένατα στον κόσμο) όπου πρόσφατα έκανε την εμφάνισή
της μια εκδοχή του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους. Ή, για παράδειγμα, στη Νιγηρία,
μια σημαντική πετρελαιοπαραγωγό χώρα, που μόλις ανακοίνωσε μια συμφωνία για την
κατασκευή διυλιστηρίου πετρελαίου. Η Μοζαμβίκη ήταν πορτογαλική αποικία, η Νιγηρία
Βρετανική.
Η Γαλλία προσπαθεί να αντισταθμίσει αυτές τις νεοαποικιακές
κινήσεις με μέτρα που φαίνονται σαν υποχώρηση της επιρροής της στις πρώην
αποικίες της, όπως η ψήφιση ενός νομοσχεδίου που αντικαθιστά μόνιμα το φράγκο
της αφρικανικής χρηματοπιστωτικής κοινότητας (CFA), το νόμισμα που
χρησιμοποιείται σε όλες αυτές τις χώρες γαλλικής επιρροής και το οποίο δεν το
εγγυόταν μόνο η Γαλλία, αλλά αυτές οι αφρικανικές χώρες ήταν υποχρεωμένες να
διατηρούν τα μισά από τα νομισματικά τους αποθέματα στην Τράπεζα της Γαλλίας.
Αλλά αυτό που η Γαλλία δίνει με το ένα χέρι το παίρνει με το
άλλο, μιας και τώρα θα υπάρχει ένα νέο νόμισμα, το eco, που θα συντηρεί την
υποταγή στη μητρόπολη, σε σταθερή ισοτιμία με το ευρώ, ενώ η Τράπεζα της
Γαλλίας θα εγγυάται όπως παλιά τη μετατρεψιμότητά του ή μη, και αυτές οι αφρικανικές
χώρες είναι υποχρεωμένες να καταθέτουν «τουλάχιστον» το 50% των συναλλαγματικών
τους αποθεμάτων στο Παρίσι.
Και μετά, οι Γάλλοι εκπλήσσονται από το γεγονός ότι συνεχίζεται
η εξέγερση και η κριτική για την παρουσία τους στην Αφρική, όπως στο Μάλι, όπου
το στρατιωτικό πραξικόπημα στα τέλη Αυγούστου έδειξε την απόρριψη αυτής της
νεοαποικιοκρατίας. Και τότε ποια ήταν η αντίδραση της Γαλλίας; Ζήτησε την «άμεση»
αποβολή του Μάλι από τον Διεθνή Οργανισμό των Γαλλόφωνων χωρών (49 χώρες). Το
ίδιο έκανε ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας, παρόλο που άλλαξε θέση στις αρχές
Οκτωβρίου.
Νεοαποικιοκρατία-τζιχαντισμός
Η ΕΕ τώρα δεν μιλάει πλέον τόσο για τη μετανάστευση όσο για «αγώνα
κατά του τζιχαντισμού». Είναι χαρακτηριστική η στάση της Δύσης να παρατηρεί τη θερμότητα
της φλόγας όταν πλησιάζει η φωτιά. Ειδικά στη Γαλλία με τις επιθέσεις των
ισλαμιστών. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν η ίδια η Δύση αυτή που μέσω της
συμμαχίας της με τις πετρο-μοναρχίες του Κόλπου τον χρησιμοποίησε και τον
υπερασπίστηκε προκειμένου να πετύχει τους γεωπολιτικούς της στόχους. Η πρώτη
επιτυχία ήταν το Αφγανιστάν, τελευταία η Λιβύη. Ενδιάμεσα η υποστήριξη στους
τζιχαντιστές στη Συρία, που τώρα έχουν σχεδόν ηττηθεί και οι οποίοι ουσιαστικά
υποστηρίζονται από την Τουρκία.
Όμως είναι πολύ δύσκολο να δούμε αναλύσεις για τη σχέση μεταξύ
των συνεπειών της νεο-αποικιοκρατίας και της επέκτασης του τζιχαντισμού και του
τρόπου με τον οποίο αυτός ο τζιχαντισμός χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την
προστασία των δυτικών νεο-αποικιακών οικονομικών συμφερόντων. Αναφερόμαστε στην
περίπτωση της Μοζαμβίκης, όπου η Γαλλία πιέζει την ΕΕ επειδή υποστηρίζει ότι
απειλούνται τα συμφέροντα της πολυεθνικής της Total, του μεγαλύτερου γαλλικού οικονομικού
προγράμματος στην αφρικανική ήπειρο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει, διότι στα τρία
χρόνια από την εμφάνιση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στη Μοζαμβίκη, η
πολυεθνική δεν δέχθηκε ούτε μία επίθεση. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να το
υποστηρίζουμε, για να συνεχίσει ο κόσμος να πιστεύει ένα ψέμα.
Στην πραγματικότητα, η παρουσία της ΕΕ στη Μοζαμβίκη εξηγείται
επισήμως με μια αναφορά της κυβέρνησης της Μοζαμβίκης το Σεπτέμβριο, όταν το
λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (το οποίο στη Μοζαμβίκη εμφανίζεται ως Ansar al-Sunna)
άρχισε να δρα στην επαρχία Cabo Delgado, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα
φυσικού αερίου και ρουμπινιών και όπου βρίσκεται η γαλλική πολυεθνική. Κατά
συνέπεια, η χρονολογική σύμπτωση είναι κάτι παραπάνω από περίεργη και είναι απίθανο
να είναι τυχαία. Διότι λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο, η ΕΕ απάντησε
ανακοινώνοντας τη «δέσμευσή της για παροχή βοήθειας κατά του ISIS», προσθέτοντας
το νέο σύγχρονο μάντρα: «εκπαίδευση και τεχνική υποστήριξη σε διάφορους
συγκεκριμένους τομείς [που δεν αναφέρονται], όπως βοήθεια για την αντιμετώπιση
ανθρωπιστικών προκλήσεων, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών υπηρεσιών ».
Αναχαίτηση της Κίνας
(και της Τουρκίας)
Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και υπόκωφος αν και η Γαλλία (και
η ΕΕ) σαφώς μειονεκτούν. Δεν έχουν ούτε τα χρήματα ούτε το κύρος της Κίνας, το
οποίο ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο όχι μόνο με τη βοήθεια που παρέχει λόγω της
πανδημίας, αλλά και μετά την ανακοίνωση ότι χρηματοδοτεί με 55 δισεκατομμύρια ευρώ με τη
μορφή άτοκων δανείων στις αφρικανικές χώρες (3 Σεπτεμβρίου) και διαγράφει
τα χρέη απέναντί της των φτωχότερων χωρών. Και πάνω απ 'όλα, η Κίνα τήρησε τις
αρχές της μη παρέμβασης στις αφρικανικές χώρες στην προσπάθειά τους να
διερευνήσουν δρόμους ανάπτυξης που ταιριάζουν στις εθνικές τους συνθήκες, δεν
επεμβαίνει στις εσωτερικές τους υποθέσεις, δεν επιβάλλει πολιτικούς όρους για
να βοηθήσει την Αφρική και δεν αναζητά ιδιωτικά πολιτικά οφέλη με τις επενδύσεις και τις χρηματοδοτήσεις στην
Αφρική. Γι 'αυτόν και τώρα όλες οι αναφορές της ΕΕ προς την Αφρική ξεκινούν με
το «προσπαθώντας να αφήσουμε πίσω μας τον πατερναλισμό». Όλες οι προσπάθειες
της Γαλλίας και της ΕΕ επικεντρώνονται στο να απαλειφθεί η εντύπωση ότι η «νέα
συμπεριφορά» τους είναι κάτι περισσότερο από μια μετονομασία πραγμάτων.
Αλλά δεν υπάρχει μόνο η Κίνα, είναι και η Τουρκία. Η Γαλλία
προσπάθησε να αντιμετωπίσει την τουρκική ενεργή υποστήριξη στο Αζερμπαϊτζάν
στον πόλεμο Ναγκόρνο-Καραμπάχ με την ανεπιτυχή ανακοίνωση της Γαλλικής
Γερουσίας να αναγνωρίσει τη δημοκρατία του Αρτσάχ (το όνομα με το οποίο οι αυτονομιστές
αναφέρονται στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ) ως ανεξάρτητη χώρα. Αυτή είναι μια άλλη
απόδειξη της σχεδόν ιστορικής σύγκρουσης που συνεχίζεται μεταξύ των δύο χωρών,
με σκληρή κριτική, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής κριτικής, μεταξύ Μακρόν
και Ερντογάν που οδήγησε στην απόσυρση του Τούρκου πρέσβη από το Παρίσι. Αλλά πριν
από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ υπάρχει η Λιβύη, όπου η Γαλλία και η Τουρκία
βρίσκονται απέναντι η μία στην άλλη. Εδώ η Γαλλία έχει έναν ξεκάθαρο σύμμαχο:
την Αίγυπτο. Εδώ ταυτίζονται τα συμφέροντα Γάλλων και Αιγύπτιων «η απόκρουση
του τούρκικου επεκτατισμού». Για αυτό, και κάτω από την κάλυψη του «αγώνα κατά
του τζιχαντισμού», όλα είναι θεμιτά.
Ο Alberto Cruz είναι δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμονας και
συγγραφέας.
ΠΗΓΗ : https://codice-rosso.net/la-francia-la-cina-e-il-neocolonialismo-occidentale-in-africa/
ABR response to
misinformation in Protothema article.
1. Aegean Boat Report has
not, does not, and never will guide people to the Eastern Aegean islands.
2. People travelling to
the EU are not ‘illegal immigrants’.
3. By stating that ABR
guides people to the islands, and by calling men, women and children ‘illegal
immigrants’, the Greek government – and you – are doing a great disservice to
every Greek citizen.
We are disappointed,
though no longer surprised, to read, once again, an article in which men, women
and children following international law and international agreements on human
rights are being attacked as ‘illegal’ by journalists acting on false
information supplied by a government department.
We must state, at the
outset, that no person is ‘illegal’ just because they enter the EU: it is the
fundamental human right of any person to enter a country – with or without
paperwork – as long as they apply for asylum at the first available
opportunity.
For this reason,
continually describing men, women and children landing on the Eastern Aegean
islands as ‘illegal’ does a disservice to the Greek public because it is
misinformation. And it harms every single person everywhere in the world,
because these rights belong to all of us, and the more they are attacked, the
more they are weakened. That is, when one strips the rights of a Somalian
teenager, one also strips the rights of one’s own son, daughter, grandmother or
niece.
We must also address, once
again, false information about us, Aegean Boat Report, as an organisation.
An article in Protothema
makes it appear that Aegean Boat Report in some way ‘guides’ people to the
Eastern Aegean islands. Aegean Boat Report has not, does not, and never will
guide people to the Eastern Aegean islands.
What we do is to ensure
that those people who have made it to the Eastern Aegean islands are picked up
by the appropriate organisations and entered into the proper legal system –
that is, that they are taken to the government and EU’s camps and are then able
to apply for asylum as international law states they can.
We should not have to do
this. The sole reason we have to is that the Greek government and EU’s border
patrols are absolutely failing to do their jobs, and are breaking the law. This
would be bad enough in and of itself, but in fact it has created a situation
where we – and organisations working on the islands – are the sole reason men,
women and children are not roaming the islands searching for food and shelter.
We are providing a public
service for Greek people and for those who have been forced to flee their
homelands alike. And yet we are being slandered repeatedly by the Greek
Ministry of Migration and Asylum, and as a result, we are being libelled by
articles such as this one.
We understand that
journalists received this ‘information’ from the Ministry and we recognise that
people should be able to trust what they are being told by their own
government. But the information they have been given by the Ministry about us
is false – perhaps because of the reports we carry out regarding the Greek
government and EU’s illegal policy of pushing people back from its waters – and
as a result they have here misinformed your readers.
We, and those readers,
deserve much better than that.
Once again: Aegean Boat
Report has not, does not, and will never, ‘guide’ people to the Aegean islands.
We simply speak to those who have arrived, and ensure they enter the legal
system. The Greek government and wider EU should be doing that, as it is to the
benefit of everyone, including every Greek and EU citizen. Because they have
refused to fulfil this basic responsibility, we have to do so for them.
Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 δυνάμεις της «Βέρμαχτ» σκότωσαν
σχεδόν όλους τους άρρενες κατοίκους των Καλαβρύτων, σε αντίποινα για την
εκτέλεση αιχμαλώτων Γερμανών στρατιωτών από τον ΕΛΑΣ, διαπράττοντας ένα από τα
μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου.
Το τελευταίο ιδίως έτος της Κατοχής είχαν αυξηθεί δραματικά οι
ακρότητες των κατακτητών, καθώς η κυριαρχία τους βρισκόταν υπό διαρκή
αμφισβήτηση από την ελληνική αντίσταση και οι δυνάμεις τους δεν επαρκούσαν για
να ελέγχουν τη χώρα. Η τύχη των Καλαβρύτων φαίνεται να προδιαγράφηκε μετά την
ήττα των Γερμανών από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στη Μάχη της Κερπινής (20 Οκτωβρίου
1943), κατά την οποία σκοτώθηκαν δεκάδες Γερμανοί στρατιώτες και
αιχμαλωτίστηκαν 78.
Τότε τέθηκε σε εφαρμογή από το γερμανικό στρατηγείο η
«Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalavryta»), με αντικειμενικό στόχο την
περικύκλωση των ανταρτών στην ορεινή περιοχή των Καλαβρύτων και την εξόντωσή
τους. Την εκτέλεση της αποστολής ανέλαβαν μονάδες της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών,
που έδρευε στην Πελοπόννησο και είχε επικεφαλής τον υποστράτηγο Καρλ φον Λε Ζουίρ
(1898-1954).
Ο Γερμανός στρατηγός με τις αριστοκρατικές ρίζες, έχοντας
πληροφορηθεί την εκτέλεση των 78 γερμανών αιχμαλώτων από τους αντάρτες, διέταξε
τους άνδρες του να μην διστάσουν να λάβουν τα πιο σκληρά αντίποινα εναντίον του
άμαχου πληθυσμού της περιοχής. Ήταν, άλλωστε, πρακτική των αρχών κατοχής να
εκτελούν για κάθε σκοτωμένο Γερμανό στρατιωτικό πολλαπλάσιους Έλληνες αμάχους.
Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, όταν οι
γερμανικές δυνάμεις άρχισαν να συρρέουν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων
από την Πάτρα, το Αίγιο, τον Πύργο και την Τρίπολη. Στο διάβα τους έκαιγαν
χωριά και μοναστήρια (Μέγα Σπήλαιο και Αγία Λαύρα) και σκότωναν άοπλους πολίτες
και μοναχούς. [...]
Βρέχει, βρέχει, βρέχει.
Κι οι άνθρωποι αφημένοι στη μοίρα τους, μέσα στο νερό, την υγρασία, το
κρύο.
Ξέρανε τι έκαναν οι Ευρωπαίοι όταν μας επέλεξαν για
δεσμοφύλακες. Με τις φυλακές που τους
φτιάξαμε δεν θα μείνει στο τέλος κανείς ζωντανός. Άλλη μια "final solution"....
Ντροπή για την απανθρωπιά. Αίσχος για τα ναζιστικού τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο ''σύγχρονος'' καταυλισμός προσφύγων Καρά Τεπέ στη Μυτιλήνη
μετά τα ''αντιπλημμυρικά" και τη βροχή.
