Η πραγματικότητα της "Ευρώπης"

Η κυβέρνηση της ΝΔ ανακάλυψε ξαφνικά ότι η «Ευρώπη», δηλαδή η ΕΕ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ο σκληρός πυρήνας των βόρειων χωρών αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση των «9» για κοινή έκδοση ομολόγου που θα χρηματοδοτήσει τις δημοσιονομικές δαπάνες για την αντιμετώπιση της διαγραφόμενης οικονομικής καταστροφής από τον κορωνοϊό.

Ξέσπασε ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζιουζέπε Κόντε για την έλλειψη αλληλεγγύης, εκτοξεύοντας απροσδιόριστες απειλές για το τι θα συμβεί αν σύντομα δεν υπάρξει έμπρακτη αντιστροφή της στάσης της ΕΕ. Ακόμη και ο κ. Μητσοτάκης, πάντα προσεκτικός και μετρημένος, όπως ταιριάζει σε «καλό μαθητή», δήλωσε ότι η απόφαση στερείται οικονομικής λογικής. Ο κορωνοϊός αντιπροσωπεύει συμμετρικό σοκ για όλους, άρα δεν είναι ευθύνη κανενός συγκεκριμένου κράτους και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε ως εταίροι.

Την απάντηση έδωσε η κ. Μέρκελ, που έχει πλήρως ανακάμψει ως πραγματικός ηγέτης της ΕΕ. Με τη γνωστή λεπτότητα του γερμανικού πολιτικού κόσμου, δήλωσε στα ΜΜΕ: «Η αντιμετώπιση του κορωνοϊού είναι ευθύνη των χωρών-μελών και δεν μπορεί να μετατεθεί στους θεσμούς της ΕΕ». Πόσο πιο καθαρά να μας το πει; Ο καθένας μόνος του και βασισμένος στο εθνικό του κράτος.

Δύο συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα.

Το πρώτο είναι ότι, από οικονομικής πλευράς, η πρόταση για «κορωνομόλογα» είναι πολύ πίσω από τα πράγματα και ανεπαρκέστατη. Στην ουσία ανοίγει ξανά την παλιά συζήτηση για Ευρωομόλογα με τον μύχιο στόχο να επαναφέρει την ιδέα της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ενοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι την στήριξε η Γαλλία του Μακρόν.

Μόνο που τώρα δεν έχουμε πια κρίση της Ευρωζώνης, αλλά ολική κατάρρευση της παραγωγής  και της οικονομικής ζωής γενικότερα. Τα περί συμμετρικού και ασύμμετρου σοκ είναι οικονομολογικές αοριστολογίες. Αν πραγματικά οι «9» πιστεύουν ότι έχουμε κατάσταση πολέμου, τότε οφείλουν να δράσουν ως κράτη σε πόλεμο. Υπάρχει πλούσια ιστορική εμπειρία του τι αυτό σημαίνει, για παράδειγμα:

Δραστική και άμεση επέκταση των δημοσίων δαπανών. Όπως ακριβώς θα γινόταν με τις πολεμικές δαπάνες σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης, οφείλει να γίνει με τις δαπάνες για το υγειονομικό σύστημα, αλλά και για την στήριξη των ανέργων, των φτωχότερων, των επιχειρήσεων και των κοινωνικών θεσμών.

Άμεση κινητοποίηση του τραπεζικού συστήματος υπό δημόσια διεύθυνση για την χρηματοδότηση των αναγκαίων δημόσιων δαπανών και την παροχή ρευστότητας στην οικονομία.

Επιλεκτική αναστολή της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και έκδοση ομολόγων στην εγχώρια αγορά ακόμη και με αναγκαστικούς όρους.

 

Είναι αναμφίβολο ότι τέτοιες δράσεις θα διογκώσουν το δημόσιο χρέος. Έτσι όμως συμβαίνει πάντα όταν μια κυβέρνηση παίρνει πολεμικά μέτρα. Η τακτοποίηση του λογαριασμού γίνεται αργότερα. Το σημαντικό τη στιγμή αυτή είναι να περιοριστεί η οικονομική καταστροφή.

Ακριβώς γι’ αυτό και η πρόταση για «κορωνομόλογα» είναι εκτός θέματος. Η κ. Λαγκάρντ της ΕΚΤ, που δεν έχει δείξει μέχρι τώρα ότι πραγματικά αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, στήριξε την πρόταση των «9» θολώνοντας ακόμη περισσότερο τα νερά. Δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να παίζει τη στιγμή αυτή τον ρόλο του δημοσιονομικού φορέα. Η δουλειά της είναι να παρέχει ρευστότητα για να μην εκτιναχθούν τα επιτόκια και τα σπρεντ. Όσο για τις χώρες του Νότου, η πρότασή τους είναι αξιολύπητη. Δείχνει την αδυναμία της Ιταλίας και της Ισπανίας να κάνουν αυτό που πρέπει όντας σε κατάσταση πολέμου. Τους το είπε και η κ. Μέρκελ.

Το δίδαγμα είναι σαφές για τον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Σταϊκούρα. Η ελληνική οικονομία είναι η πλέον αδύναμη της Ευρωζώνης. Το πλήγμα θα είναι τεράστιο, ειδικά στον τουρισμό, που είναι και ο μόνος τομέας με σημαντικό δυναμισμό. Όσα η κυβέρνηση δηλώνει μέχρι τώρα, αναδίδοντας την αφόρητη αυταρέσκεια του «πάμε καλά», είναι για κλάματα. Ας προσέξουν λίγο καλύτερα να καταλάβουν τι έρχεται κι ας πάψουν να παίζουν τον «καλό μαθητή» που θέλει ψηλό βαθμό. Οι ώρες είναι κρίσιμες.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κρίση έχει επιβεβαιώσει πέραν πάσης αμφιβολίας την επανεμφάνιση του έθνους-κράτους ως κυρίαρχου παράγοντα στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο και χρηματιστικοποιημένο καπιταλισμό. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο φυσικά, είναι ακριβώς αυτό που όσοι είχαν μάτια έβλεπαν μετά την κρίση του 2007-9. Ειδικά στην Ευρώπη η τάση φάνηκε πεντακάθαρα με το Μπρέξιτ. Είναι αυτό που απεύχονται – τρέμουν – οι ευρωμανείς πάσης φύσεως, αλλά η πραγματικότητα είναι αναντίρρητη. Τους το είπε και η κ. Μέρκελ.

Δεν χρειάζεται να το φιλοσοφήσουμε, ούτε να το αναλύσουμε για να βεβαιωθούμε. Πάρτε την αντίδραση των ΗΠΑ, ή ακόμη και της Βρετανίας, στον κορωνοϊό. Ακόμη και ο απερίγραπτος Τραμπ κατάφερε να περάσει σε χρόνο μηδέν ένα τεράστιο δημοσιονομικό πρόγραμμα 2 τρις δολαρίων, δηλαδή 10% του ΑΕΠ, που θα εκτοξεύσει το ήδη θηριώδες δημόσιο χρέος των ΗΠΑ. Ακόμη πιο παρεμβατική είναι η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον, που όχι μόνο δαπανά αφειδώς, αλλά έχει στην ουσία κρατικοποιήσει τους σιδηροδρόμους.

Και η «Ευρώπη»; Στη χτεσινή τηλεδιάσκεψη των ηγετών των «27» συμφωνήθηκε να ξανασυναντηθούν σε ένα δεκαπενθήμερο για να συζητήσουν προτάσεις του Γιούρογκρουπ για την από κοινού στήριξη των χωρών-μελών … Δηλαδή ένα γελοίο ναυάγιο την πιο κρίσιμη στιγμή. Εννοείται ότι στο ενδιάμεσο τα κράτη-μέλη θα συνεχίσουν να λαμβάνουν τα δικά τους μέτρα και πρώτα-πρώτα η Γερμανία και η Γαλλία.

Μένει να δούμε τι θα αποφασίσει τελικά η «Ευρώπη». Αλλά ότι κι αν τελικά αποφασιστεί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κυρίαρχα έθνη-κράτη θα θέσουν τους δικούς τους όρους για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι «καλοί μαθητές» θα κληθούν να πληρώσουν το κόστος, ακολουθώντας τις επιλογές των κυρίαρχων κρατών.

Για τη χώρα μας έφτασε η ώρα για μονομερή μέτρα στη βάση της εθνικής κυριαρχίας, πολύ πέρα από τα ημίμετρα του κ. Σταϊκούρα. Τα μέτρα αυτά θα πρέπει να προστατεύουν την κοινωνία έχοντας δημοκρατικό περιεχόμενο και λαϊκή συμμετοχή. Αυτό είναι το πολιτικό ζητούμενο της περιόδου που έρχεται.

 [------>]

Σοσιαλισμός για τις ζημιές καπιταλισμός για τα κέρδη.

Στο πλαίσιο των συζητήσεων περί αντιμετώπισης της κρίσης εντύπωση προκάλεσε η πρόταση του πρώην διοικητή της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι για κάλυψη των επιχειρηματικών χρεών και ζημιών. Στο άρθρο του (Financial Times 25/3) ο Ντράγκι θεωρεί ότι το κράτος θα πρέπει όχι μόνο να καλύψει τα χρέη αλλά και τις όποιες ζημιές των επιχειρήσεων το επόμενο διάστημα. Προσπερνώντας αυτή την έξαρση κρατισμού του κ. Ντράγκι, θα επισημάνω κατ αρχήν ότι δεν κάνει κάποια αντίστοιχη πρόταση για ιδιωτικά χρέη εν γένει (π.χ. στεγαστικά δάνεια) ή το δημόσιο χρέος. Όμως νομίζω ότι ο υπερβάλλων ζήλος του φανερώνει μια πλευρά της οικονομικής σκέψης που εμφανίζεται σε όλες τις μεγάλες κρίσεις και αποδεικνύει την αδυναμία των ορθόδοξων οικονομικών να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο. Την περιγράφει καταπληκτικά ο Μάρξ στο απόσπασμα που ακολουθεί:

«Αυτοί που λένε ότι απλά υπάρχει έλλειψη μέσου πληρωμών [δηλαδή δανείων], είτε έχουν στο νου κατόχους αξιόχρεων τίτλων, είτε είναι ανόητοι [όπως ο κ. Ντράγκι] που πιστεύουν ότι είναι καθήκον και διακριτική ευχέρεια των τραπεζών να μεταμορφώσουν όλους τους χρεοκοπημένους απατεώνες σε αξιόχρεους και αξιοσέβαστους καπιταλιστές μέσω κομματιών χαρτιού. Εκείνοι που λένε ότι απλά υπάρχει έλλειψη κεφαλαίου, είτε απλά λένε «τρίχες», αφού σε τέτοιες περιόδους υπάρχει μια μάζα κεφαλαίου που, λόγω υπερβολικών εισαγωγών ή υπερπαραγωγής, δεν μπορεί να ρευστοποιηθεί , είτε αναφέρονται σε τέτοιους «ιππότες» της πίστωσης που δεν μπορούν πλέον να αποκτήσουν το κεφάλαιο άλλων ανθρώπων για τις δραστηριότητές τους και απαιτούν η τράπεζα όχι μόνο να πληρώσει για το κεφάλαιο που έχασαν [ο κ. Ντράγκι εδώ πρωτοτυπεί στέλνει το λογαριασμό στο κράτος] αλλά να τους δώσει επίσης τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις απάτες τους» [Κεφάλαιο τόμος 3 σελ. 370]

[----->]

Επιτέλους δικαίωση !

Αυτοπροσδιορίστηκε ο λαός

Δικαιώθηκε η Μίρκα η Γκίνοβα

[----->]

Der elefant im raum (Ελέφαντας στο δωμάτιο)

του Pierluigi Fagan *

Ένα φάντασμα παρακάμπτει τις παγκόσμιες στατιστικές που αφορούν το φαινόμενο της πανδημίας. Μόνο μία χώρα στον κόσμο παρουσιάζει στατιστικά στοιχεία εντελώς παράλογα, ανάμεσα σε επιβεβαιωμένα κρούσματα και νεκρούς:  η Γερμανία.

Και ναι, η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα (δημογραφικά, περίπου κατά το ένα τρίτο μεγαλύτερη από την Ιταλία, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο), με αριθμό υπερήλικων  ουσιαστικά ίσο με την Ιταλία και, επιπλέον, η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα όπου διαπιστώθηκε η πρώιμη παρουσία του ιού. Αυτό είναι φυσικό, δεδομένου ότι είναι η χώρα με τις περισσότερες επαφές και οικονομικές συναλλαγές με την Κίνα.

Ο ιός βρίσκεται εκεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, σε μια χώρα με πολλούς ηλικιωμένους, κατά  το ένα τρίτο, τουλάχιστον, περισσότερους από την Ιταλία, αλλά οι Γερμανοί δεν πεθαίνουν. Το «σπρεντ των νεκρών» μεταξύ της κάθε χώρας του κόσμου και της Γερμανίας είναι παντού υψηλό, αλλά ως γνωστόν , όταν πρόκειται για σπρεντ, στους Γερμανούς αρέσει να κάνουν καλή εντύπωση.

Το μυστήριο τράβηξε το ενδιαφέρον των αγγλοσαξόνων  δημοσιογράφων, των Financial Times, του Guardian, του The Indipendent, της Wall Street Journal, αλλά πολύ λιγότερο του ευρωπαϊκού Τύπου. Το περιοδικό  L'Espresso, τις προάλλες, μας επέστησε καθυστερημένα  την προσοχή με ένα  “the best of”  επιχειρημάτων και εξηγήσεων, μια  αντιγραφή των αγγλοσαξονικών άρθρων που μετέφεραν όπως ήταν υποχρέωση τους και τις γερμανικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που τέθηκαν:

1) Το Ινστιτούτο Robert Koch (RKI), το ινστιτούτο δημόσιας υγείας στη Γερμανία, ανακοίνωσε ότι οι Γερμανοί πολίτες που κατέληξαν λόγω κορονοϊού, είναι νεαρής ηλικίας, οπότε ο ηλικιωμένος πληθυσμός διέφυγε μυστηριωδώς από τον ιό (εκτός από τον γιατρό της Μέρκελ). Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί ηλικιωμένοι ζουν πιο «απομονωμένοι» από τους νέους απότι στην Ιταλία ή στην Κίνα, αλλά ειλικρινά μου φαίνεται ότι αυτή είναι μια αβάσιμη ανοησία, και για το λόγο ότι κάποια στιγμή θα πάνε για ψώνια όπως όλοι οι άλλοι, σωστά; αλλά οι μπερδεμένες εξηγήσεις έχουν παραλλαγές.

2) Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι η επιδημία στη χώρα τους εξελίχτηκε αργότερα. Είναι όμως έτσι; υπάρχουν μελέτες δημοσιευμένες στο The Lancet που επιβεβαιώνουν την πρώιμη εμφάνιση του  «Ασθενούς μηδέν» στη Γερμανία. Εφεραν τη λοίμωξη στη Λομβαρδία, αλλά όχι στη Γερμανία ;  Σε όλη την Ευρώπη τα ποσοστά θνησιμότητας είναι μεγαλύτερα από τα δικά τους γιατί σ'αυτούς η μετάδοση της λοίμωξης καθυστέρησε;   Απίστευτο ...

Και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι, ο γερμανικός Τύπος τον Ιανουάριο και στις αρχές Φεβρουαρίου βγήκε με ειδήσεις για μια εξαιρετικά μεταδοτική και μολυσματική επιδημία πνευμονικής γρίπης, που διαγνώστηκε ως τέτοια και όχι σαν κορονοϊός, όπως πιθανότατα ήταν. Στην ερώτηση αν το Ινστιτούτο Robert Koch διαθέτει τα τεστ Covid-19  post mortem (μετά θάνατον)  , οι ενδιαφερόμενοι απάντησαν «ναι», αλλά οι Βρετανοί δημοσιογράφοι βεβαιώνουν ότι η περίεργη γερμανική δομή υγείας που είναι υπερ-ομοσπονδιακή, δημιουργεί σημαντικές ασυμμετρίες μεταξύ κέντρου και  περιφέρειας, ο καθένας, δηλαδή ,κάνει ό,τι θέλει.

Επιπλέον, γιατί να γίνετε το τεστ εκ των υστέρων και όχι εκ των προτέρων, δεδομένου ότι όπως ισχυρίζονται το κάνουν σε όλους ; Αυτή η περίεργη δομή του γερμανικού συστήματος υγείας θα μπορούσε να εξηγεί το λόγο που οι Γερμανοί καθυστερούν να ανακοινώσουν τους αριθμούς, ενώ το Πανεπιστήμιο John Hopkins, το οποίο παρακολουθεί την πανδημία από το ξεκίνημά της, δίνει διαφορετικά στοιχεία επειδή τα αντλεί απευθείας από τα κρατίδια. Εν ολίγοις, αν θέλετε να σκεφτείτε άσχημα, ίσως να παρατηρήσετε ένα προπέτασμα καπνού που δημιουργεί μεγάλη σύγχυση με σκοπό να δυσκολέψει την κατανόηση των πραγματικών γεγονότων και για να μπορούν να χειραγωγούν ελεύθερα τους αριθμούς.

3) Υπάρχει και η εκδοχή σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί κάνουν πολύ περισσότερα τεστ από οποιονδήποτε άλλον, μια δήλωση του Ινστιτούτο Robert Koch όπως μεταφέρει και ο αγγλικός Τύπος (στην πραγματικότητα το Ινστιτούτο Robert Koch δηλώνει ότι «έχουν τη δυνατότητα» να κάνουν τεστ και όχι ότι τα κάνουν). Δεν ξέρω, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, ή τα στοιχεία μου δεν είναι σωστά ή ο αγγλικός Τύπος μεταφέρει γερμανικές δηλώσεις χωρίς να τις επαληθεύει και ποιος ξέρει γιατί, όλοι κάνουν ότι τις πιστεύουν.

4) Αυτό οδηγεί στη γνωστή τεράστια ικανότητα νοσηλείας και τις γερμανικές κλίνες εντατικής θεραπείας. Αλλά σύμφωνα με τα στοιχεία, αληθεύει ότι η Γερμανία είναι σε καλύτερη θέση από την Ιταλία, αλλά η Ιταλία εξακολουθεί να βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τη Γαλλία, την Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία, μεταξύ πολλών άλλων. Και το κυριότερο, αυτή η εξήγηση - αν και με πρώτη ματιά φαίνεται λογική  – εντούτοις, δεν είναι.

Στην Ιταλία, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (SSN) άντεξε κάπως, πριν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα και αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα μόνο στην πιο πληγείσα περιοχή. Οι νεκροί παρέμειναν στα σπίτια τους  επειδή τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα, και στην Ιταλία δεν εμφανίζονται στα στατιστικά στοιχεία. Επιπλέον, οι καταγεγραμμένοι νεκροί Ιταλοί, περνούν από τα κρεβάτια των ΜΕΕ και καταλήγουν στο φέρετρο ούτως ή άλλως, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, αφού δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια αποτελεσματική θεραπεία, παρά μόνο μια θεραπευτική υποστήριξη που είναι η ίδια σε όλο τον κόσμο.

Τι διαφορετικό έχουν οι Γερμανοί; Πιο άνετα κρεβάτια; Αναπνευστήρες κατασκευασμένους από τη Mercedes; Doctor House σε κάθε δωμάτιο; Κανείς δεν ξέρει ...

Αλλά εδώ και εκεί αρχίζουν να βγαίνουν  στην επιφάνεια κάποια πράγματα με μισόλογα. Ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής ομάδας του Ανώτατου Ινστιτούτου Υγείας( ISS ), που κάθε βράδυ δίνει συνέντευξη Τύπου με τον Borrelli (στμ.τον Ιταλό Τσιόδρα) σε ερώτηση που του έγινε  πριν λίγες ημέρες, απάντησε κάτι σαν: «Αυτό που εγώ γνωρίζω είναι ότι εμείς μετράμε τόσο τους ‘νεκρούς από’ όσο και τους ‘νεκρούς με’. Το πώς μετρούν οι άλλοι, δεν το γνωρίζω».

Εδώ και κάποιες μέρες, η επιμονή στο γεγονός ότι εμείς μετράμε – όλους- τους νεκρούς επαναλαμβάνεται από τα μέλη της επιστημονικής ομάδας του Ανώτατου Ινστιτούτου Υγείας που εναλλάσσονται καθημερινά ακόμη και εκτός πλαισίου αναφοράς του «γερμανικού ζητήματος». Χθες, ένας  βιολόγος στην εφημερίδα La Stampa και ένας στην Corriere αμφισβήτησαν αυτή τη διαφορά, η οποία λογικά είναι η μόνη και επιπλέον αυτονόητη από στατιστική και λογική άποψη,.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει επίσημα τους Γερμανούς ότι δεν μετρούν σωστά τους νεκρούς, αυτό είναι προφανές. Τότε,θα ξεσπούσε διπλωματικός πόλεμος και θα ήταν λάθος, διότι ,όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχθεί. Είναι επίσης ένα περισσότερο πολιτικό θέμα παρά ιολογικό ή βιολογικό. Οι επιστήμονες δεν είναι για να κάνουν τέτοιες υποθέσεις, ακόμη και αν ο κάθε βιολόγος ή ιολόγος ή στατιστικός γνωρίζει ότι αυτή η δυσαναλογία είναι τόσο υπερβολική που δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την εξηγήσουμε.

Και αυτό εξηγεί την σιωπή που επικρατεί στην Ευρώπη. Ποιος θα κάνει μια τόσο σοβαρή και αναπόδεικτη αλλά και δυσάρεστη καταγγελία, αφού η πολιτικοποίηση των νεκρών είναι πραγματικά κάτι άσχημο;

Ολοι είδαμε το πως όλες οι κυβερνήσεις αρχικά αρνήθηκαν ότι υπάρχει πρόβλημα κορονοίού , αν και όλοι το γνώριζαν πολύ νωρίτερα, όπως προκύπτει τώρα από εκθέσεις, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη το γνώριζε αυτό και η Γερμανία.

Και όλοι είδαμε με ποιο τρόπο χώρες από τους σκληρούς υπερασπιστές της «αγοράς ως κοινωνικού διαχειριστή» καθυστέρησαν να παρέμβουν καταφεύγοντας σε ψεύδη, εφευρίσκοντας ανοησίες όπως «ανοσία της αγέλης», τροποποιώντας τις παρεμβάσεις, αλλά προστατεύοντας τις οικονομικές δραστηριότητες, κάτι που υποστηρίζουν και πολλοί,υπεράνω πάσης υποψίας υπερασπιστές του «πρώτα η αγορά», ίσως ακούσια, εδώ στη χώρα μας.

Και βλέπουμε όλοι την άγρια αντίδραση στο κυβερνητικό διάταγμα, αν και αργοπορημένο, και με πολλά προβλήματα αφού όταν αγγίζει κανείς το εργοστάσιο και το χρήμα προκαλούνται εκρήξεις, είναι φυσικό.

Η γερμανική κυβέρνηση δεν μετράει τους πραγματικούς νεκρούς για να μην τρομάξει τον πληθυσμό της, γεγονός που θα την ανάγκαζε να πάρει μέτρα που θα ήθελαν να καθυστερήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, κάτι που όλοι προσπάθησαν να κάνουν. Και αυτό συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης, στη δημοκρατική Δύση που αγανακτεί με τις καθυστερήσεις των Κινέζων και την αδιαφάνεια των Ρώσων.

Ο ιός στη Γερμανία μολύνει μόνο τους ψηλούς, ξανθούς και πολύ υγιείς νέους ανθρώπους, για αυτό και  η Μέρκελ μπήκε σε καραντίνα διαθέτοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να αντιμετωπίσει τους δηλωμένους 90 νεκρούς (δηλαδή, όσους και οι Ελβετοί που είναι οκτώ φορές λιγότεροι!) σε ένα μήνα και με 82,5 εκατομμύρια πληθυσμό.

Αγοράζουν χρόνο πληρώνοντάς τον με μη καταγεγραμμένους θανάτους. Το Βερολίνο, χειρίζεται την κοινή γνώμη του και διοχετεύοντας ταυτόχρονα χρήματα στην οικονομία, προσπαθεί να διασφαλίσει ότι θα παραμείνει στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού συστήματος ακόμη και «μετά», γιατί εκεί βρίσκεται η «δύναμή» της. Και όλα θυσιάζονται  για την εξουσία.

 * από το Facebook

[---->]

Στη Γερμανία, όσοι πεθαίνουν από καρκίνο, πνευμονία, καρδιακή ανακοπή και κορονoϊό θεωρούνται νεκροί από καρκίνο, πνευμονία κ.λπ. Ο ιός δεν υπολογίζεται ως αιτία θανάτου εκτός κι αν ήταν η μόνη αιτία θανάτου.

Στην Ιταλία, αντίθετα, όσοι έχουν προσβληθεί από τον ιό και έχουν υποκείμενα νοσήματα προσμετράται νεκρός από κορονoϊό.

Η διαφορά  είναι τεράστια: 52 θάνατοι στη Γερμανία χθες 19 Μαρτίου, έναντι 3.405 στην Ιταλία. 0,3 έναντι 8,2%. Το Ανώτατο Ινστιτούτο Υγείας της Ιταλίας , γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία αυτής της διαφοράς και έχει δημοσιεύσει μια ανάλυση για τα ιατρικά αρχεία η οποία διαχωρίζει τον αριθμό των θανάτων ΜΕ από εκείνους ΑΠΟ κορονoϊό . Τα ιταλικά ποσοστά που προκύπτουν δεν απέχουν πολύ από τα γερμανικά. Οι θάνατοι από τον ιό είναι 0,8% του συνόλου, σύμφωνα με χθεσινά δημοσιεύματα.

[---->]

Κοροναϊός και τεχνικές χειραγώγησης των πληθυσμών

Ας υποθέσουμε ότι οι ειδικοί ξέρουν.

Οι ειδικοί στο παρελθόν μας έχουν τρομοκρατήσει για πολλά επερχόμενα δεινά, π.χ. για τη νόσο των τρελών αγελάδων που θα αποδεκάτιζε την Αγγλία, για τον Η1Ν1 που πριν 10 χρόνια επίσης κηρύχθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας πανδημία, για το “πρόβλημα 2000” όπου οι υπολογιστές θα τρελαίνονταν και θα έπεφταν αεροπλάνα, θα έκλειναν τράπεζες, κ.λπ.

Σήμερα, 25/3/2020, τα θύματα του κοροναϊού παγκόσμια είναι λιγότερα από 20.000. Φυσικά το νούμερο αυτό θα αυξηθεί τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες. Καλό είναι πάντως να γνωρίζουμε, για λόγους σύγκρισης, ότι παγκόσμια οι θάνατοι κάθε χρόνο από την κοινή, εποχιακή γρίπη κυμαίνονται από 250.000 – 500.000. Γνωρίζουμε ακόμη ότι στην Ιταλία όπου γίνεται αυτές τις μέρες η “μεγάλη σφαγή”, ο μέσος όρος ηλικίας των νεκρών από κοροναϊό είναι τα 79,5 έτη, ότι το 48,5% εκείνων που πέθαναν έπασχε επιπρόσθετα από τρεις ή περισσότερες άλλες ασθένειες, το 25,6% από δύο άλλες ασθένειες, το 25,1% από μία άλλη ασθένεια και μόνο το 0,8% πέθανε από “σκέτο” κοροναϊό.

Όμως, όπως είπα, ας υποθέσουμε ότι οι ειδικοί ξέρουν. Και ότι όντως ο κοροναϊός είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση που θα μπορούσε να προκαλέσει εκατομμύρια θανάτους.

Το θέμα που με απασχολεί είναι το πώς αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό η πολιτική εξουσία και το πώς αντιδρούμε εμείς.

Πολλοί έχουν, πολύ σωστά, ήδη επισημάνει ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές παγκόσμια έχουν διαλύσει τα κρατικά συστήματα υγείας και η πολιτική εξουσία μεταθέτει το πρόβλημα από το κράτος στην ατομική ευθύνη του καθενός. Διατυπώνουν αιτήματα για αύξηση δαπανών για την υγεία, επαναπρόσληψη προσωπικού, αύξηση κλινών, αγορά υλικού κλπ. Πολύ σωστά όλα αυτά.

Αυτό που δεν ακούγεται όσο θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, είναι ο παραλογισμός των μέτρων. Ελάχιστοι δείχνουν να διαφωνούν. Τι νόημα έχει η απαγόρευση κυκλοφορίας τη στιγμή που τα περισσότερα καταστήματα είναι ήδη κλειστά; τι νόημα έχει η δήλωση μετακίνησης; τι νόημα έχει το κλείσιμο του Υμηττού, των πάρκων, των λόφων, η απαγόρευση να πάει κανείς στη θάλασσα; Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα προκληθεί επικίνδυνος για την υγεία συνωστισμός σε αυτά τα μέρη; Κι ακόμη τι σημαίνουν οι περιπολίες με ελικόπτερα και drones πάνω από την Αθήνα; θα ελέγξουν από αέρος τις άδειες μετακίνησης ή θα εντοπίσουν όσους δείχνουν να βαδίζουν άσκοπα;

Αν, όπως πιστεύω εγώ, τα μέτρα αυτά είναι όχι απλώς παράλογα, αλλά ύποπτα έως επικίνδυνα, πρέπει να αναλογιστούμε το πού σκοπεύουν.

Μερικές σκέψεις είναι οι ακόλουθες:

Σε ένα πρώτο, απλοϊκό θα έλεγα επίπεδο, η κυβέρνηση απλώς υιοθετεί αμάσητα τα μέτρα που λήφθηκαν σε κάποιες χώρες του εξωτερικού. Όσο το κάνει αυτό είναι on the safe side, που λένε, δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ολιγωρία και, αν τα θύματα του κοροναϊού τελικά είναι περιορισμένα, θα ισχυριστεί ότι αυτό είναι δική της επιτυχία λόγω των μέτρων που πήρε.

Σε δεύτερο επίπεδο, κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, βλέπουμε ξεκάθαρα τι σημαίνει “βιοπολιτική”. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν διαφόρων ειδών εξουσίες: η εξουσία του εργοδότη, του δικαστή, του αστυφύλακα, του δάσκαλου, του τραπεζίτη, του υπουργού, κ.ο.κ. Από αυτές τις εξουσίες οι περισσότερες δεν βασίζονται στη συναίνεση, αλλά ουσιαστικά επιβάλλονται με τη βία που στις ταξικές κοινωνίες παίρνει πολλές μορφές. Όμως, η πλέον αποδεκτή και ταυτόχρονα η πλέον απόλυτη εξουσία που υπάρχει είναι εκείνη του ιατρού επάνω στον ασθενή του. Όταν η κρατική εξουσία παίρνει τη μορφή της ιατρικής φροντίδας, τότε όχι μόνο εμφανίζεται συνολικά αιτιολογημένη, αλλά και αποκτά υπερεξουσίες που δύσκολα θα περνούσαν στα χέρια της. Αποκτά έλεγχο στις στοιχειώδεις, σωματικές – οργανικές λειτουργίες των πολιτών και οι δυνατότητες παρακολούθησης, ελέγχου, καταστολής κ.λπ. γίνονται σχεδόν απεριόριστες. Με λίγα λόγια, η πλέον προνομιακή μορφή που μπορεί να πάρει η εξουσία προκειμένου να κάμψει κάθε αντίσταση είναι εκείνη του ιατρού μέσα σε μια κοινωνία που εκλαμβάνεται ως κλινική.

Σε ένα τρίτο επίπεδο βλέπουμε ότι σήμερα υπάρχει μια εξουσία τόσο ισχυρή που μπορεί να θέσει όλο τον πλανήτη σε “κατάσταση εξαίρεσης”. Ο όρος είναι βέβαια του Carl Schmitt και η ουσία του είναι ότι πραγματικός κυρίαρχος δεν είναι η “νόμιμη” εξουσία, δεν είναι για παράδειγμα ο κυβερνήτης, ο νομοθέτης κλπ, αλλά εκείνος που στέκεται υπεράνω του νόμου, εκείνος δηλαδή που μπορεί να κηρύξει κατάσταση εξαίρεσης στο όνομα κάποιου “κοινού καλού”. Η δυστοπική αυτή ιδέα είναι σήμερα γεγονός.

Όσοι ελπίζουν την επιστροφή στην πρότερη κανονικότητα θα απογοητευτούν. Τα μέτρα αυτά δεν θα είναι παροδικά, ήρθαν για να μείνουν, φυσικά με κυμαινόμενη ένταση. Με την πρόφαση μιας νέας επιδημίας ή μια επικίνδυνης μετάλλαξης, θα πρέπει να μείνουμε και πάλι σπίτι μας, θα πρέπει να αποδεχτούμε να μας παρακολουθούν για να γνωρίζουν ποιος μπορεί να μόλυνε ποιον, κι αν σήμερα ο εχθρός είναι ο κοροναϊός, εύκολα μπορεί αύριο να γίνει κάποιου είδους “τρομοκρατία”, κ.ο.κ. Το βασικό είναι η καλλιέργεια μιας κουλτούρας υποταγής στην εξουσία.

Όμως η εξουσία στην οποία αναφέρομαι δεν πρέπει να εκληφθεί σαν μια τυφλή, αόριστη, μεταφυσική δύναμη που απλώς αυτοτροφοδοτείται. Προφανώς εξυπηρετεί κάποια πολύ απτά συμφέροντα και αυτό φαίνεται από τα όρια της κρατικής παρέμβασης, η οποία μπορεί να κλείνει τον κόσμο στα σπίτια και, σε κάποιες χώρες, να κατέβασε τον στρατό στους δρόμους, αλλά σέβεται άλλες υπέρτερες αξίες, καθώς:

Δεν επιτάσσει τις ιδιωτικές νοσηλευτικές μονάδες, οι οποίες, όπως φαίνεται, είναι μια ρεζέρβα για όποιον μπορεί να πληρώσει αδρά.

Εμποδίζει τη φθηνή, μαζική παραγωγή τεστ για τον ιό. Όπως πληροφορούμαστε, το αντιδραστήριο για τον ιό είναι ένα κοινό ενζυμικό διάλυμα που μπορεί να φτιάξει πάμφθηνα οποιοδήποτε εργαστήριο, αλλά οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν συμφωνία με τη Roche να τους προμηθεύει αυτή με αποκλειστικότητα το δικό της διάλυμα (να θησαυρίζει φυσικά), ενώ πλέον η Roche δεν έχει αποθέματα.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν επιβάλλει τη συνεργασία των 20 και πλέον ερευνητικών ομάδων που σήμερα ψάχνουν εμβόλιο και φάρμακο για τον κοροναϊό. Έτσι αυτές κάνουν παράλληλα και με μυστικότητα τις ίδιες εργασίες σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο, προκειμένου να κατοχυρωθούν αποκλειστικά “πνευματικά δικαιώματα” δηλαδή η πατέντα του φαρμάκου.

Συμπερασματικά, ακόμη κι αν ο κοροναϊός είναι μια μεγάλη απειλή για την ανθρωπότητα (πράγμα που μένει να αποδειχθεί) τα μέτρα που λαμβάνονται στο όνομα του περιορισμού της επιδημίας είναι τόσο ασύμμετρα που καταντάνε ύποπτα. Εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πολιτική εξουσία πρωτίστως εκμεταλλεύεται μια ευκαιρία για να συγκεντρώσει πολύτιμες υπερεξουσίες σε μια περίοδο που το σύστημα χαρακτηρίζεται από έντονη αστάθεια- οικονομική, κοινωνική, γεωπολιτική, κλπ- και δευτερευόντως ενδιαφέρεται για τους πολίτες. Τέλος, αντίθετα με την επιδημία, τα μέτρα δεν θα είναι παροδικά με την έννοια ότι θα επιστρατεύονται με κάθε ευκαιρία. Επομένως, πέρα από τα αιτήματα για την αύξηση δαπανών για την υγεία, πρέπει να συζητήσουμε στα σοβαρά τη σκοπιμότητα των ίδιων των μέτρων που λαμβάνονται κι εδώ και παγκόσμια.

[---->]