Καλό παιχνίδι

Η σοβαρή υποβάθμιση του παλαιστινιακού χώρου στη Γάζα μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου, έγινε προφανώς από τη δεξιά κυβέρνηση του Ν, από τον ίδιο τον Ν, αλλά με τις ευλογίες των δυτικών συμμάχων, των ΗΠΑ, των αραβικών χωρών του Κόλπου, της Αιγύπτου. Τώρα, όπως φαίνεται, έχουν βάλει ένα όριο μέχρι πού μπορεί να φτάσει η στρατιωτική επιχείρηση. Ποιο είναι αυτό το όριο;

Με τον όρο "υποβάθμιση" εννοώ δύο πράγματα: τόσο την υλική και υλικοτεχνική καταστροφή του χώρου της Γάζας, όσο και την κοινωνικοπολιτική καταστροφή της Χαμάς, η οποία κατείχε και ζούσε σε αυτόν τον χώρο.

Ο πρώτος στόχος, ανταποκρίνεται στην επιθυμία του Ισραήλ να λύσει την προβληματική συνύπαρξη με τους όχι λιγότερο προβληματικούς Παλαιστίνιους της Γάζας. Ο τρόπος είναι να καταστήσουν τη ζωή τους αδύνατη και να τους ωθήσουν να μεταναστεύσουν αλλού (Αίγυπτος, Ιορδανία, Λίβανος κ.λπ.).Και μπορεί κανείς να συζητήσει την έννοια της "γενοκτονίας", αλλά εδώ πρόκειται μάλλον για μια "αναγκαστική εδαφική εκδίωξη". Για τους πολλούς, ίσως είναι, , λίγο γνωστό, αλλά από τη δίκη του Άιχμαν μαθαίνουμε ότι το αρχικό σχέδιο των Ναζί ήταν ακριβώς η αναγκαστική εκδίωξη και η γενοκτονία ήρθε αργότερα επειδή ήταν λιγότερο προβληματική πολιτικο-λογοτεχνικά ή ίσως απλά ήταν "πιο Αρία".

Στη Γάζα υπήρχαν 2,5 εκατομμύρια ντόπιοι, και οι Ισραηλινοί ελπίζουν να «πείσουν» δια της βίας τους περισσότερους να φύγουν (υποθέτοντας ότι κάποιος θα τους δεχτεί, αλλά η εκτίμησή μου είναι ότι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο περίπου έχουν ήδη φύγει), έτσι ώστε να έχουν να διαχειριστούν έναν μικρότερο, διαχειρίσιμο και ακίνδυνο θύλακα.

Επιπλέον, την κοινωνική και πολιτική καταστροφή της Χαμάς, η οποία διευθετούσε τα ζητήματα αυτής της κοινότητας. Τόσο με άμεσα στρατιωτικά πλήγματα όσο και προκαλώντας ασφυξία στη Χαμάς, η οποία σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχει τον "λαό" στον οποίο στηρίζεται και τον εδαφικό της χώρο. Η πρόκληση ασφυξίας στον προστατευτικό χώρου των "τρομοκρατών" είναι η πρώτη παράγραφος σε όλα τα στρατιωτικά εγχειρίδια, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να έχει κανείς αποτελέσματα με αυτούς τους ασύμμετρους, άκαμπτους, αντάρτες.

Στο σημείο αυτό, το χθεσινό ψήφισμα λέει στον Ν ότι έχει φτάσει στο επιτρεπτό όριο και ως προς τους δύο στόχους. Το ψήφισμα ως γνωστόν το προώθησαν οι αραβικές χώρες. Και τώρα, τι;

Τώρα θα μπορούσε να ανοίξει η προβλεπόμενη δεύτερη φάση, το παιχνίδι του μετά την εισβολή, της μεταπολεμικής διαχείρισης και της αναδιάταξης της κατάστασης για ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων.

Έχοντας φτάσει εδώ, επιτρέψτε μου να κάνω μια παρέκβαση της μεθόδου και θα συνεχίσω αμέσως μετά, ή αν δεν σας ενδιαφέρει παραλείψτε αυτήν και τις επόμενες δύο παραγράφους. Ισως είναι πολλοί αυτοί που έχουν παρατηρήσει ότι δεν γράφω κάθε εβδομάδα για την Ουκρανία ή την Παλαιστίνη ή οποιοδήποτε άλλο κρίσιμο ζήτημα, του λεγόμενου Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και ασχολούμαι και με αυτό ως μελετητής, γιατί πολλές από τις αναλύσεις μου ισχύουν μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε προπαγανδιστής, ούτε έχω συναισθηματικές εκρήξεις για να εκτονώνομαι σε κοινωνικές αυταπάτες από κύματα συλλογικής οργής. Αυτό το κοινωνικό δίκτυο είναι ειδικά σχεδιασμένο να μοιράζεται συναισθηματικά κύματα που συχνά χειραγωγούνται και το να το χρησιμοποιείς για να εκλογικεύσεις είναι σαν να το χρησιμοποιείς με τη μορφή της guerrilla marketing, μια παλιά τεχνική αντίστασης την οποία χρησιμοποιούν όσοι έχουν λίγα και παλεύουν με όσους έχουν πολύ μεγαλύτερο "όγκο φωνής". Δηλαδή χρησιμοποιούν τα μέσα του άλλου με διαφορετικέςστοχεύσεις. 

Μια εβδομάδα μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, πριν δύο και πλέον χρόνια, έγραφα ότι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της αμερικανικής παγίδας στην Ουκρανία ήταν η πλήρης ηγεμονική κατάληψη της Ευρώπης. Όλοι όμως είχαν καταπιαστεί με το Ντονμπάς, τον Μέγα Πέτρο 2.0, τους Καντιανούς Ναζί, τον Κόκκινο Στρατό στο Βερολίνο, τους παγκόσμιους πολέμους και τις ατομικές βόμβες που μπορούσαν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή, και περισσότερο διασκέδαζαν με αυτό το λιγότερο ρεαλιστικό και περισσότερο Netflix είδος, ενώ προσποιούνταν ότι ασχολούνται με τη "γεωπολιτική’’

Ήδη πριν τα γεγονότα του Οκτωβρίου, θύμιζα το μακροπρόθεσμο σενάριο, το μοιραίο "πλαίσιο" της Μέσης Ανατολής, με τους Αμερικανούς να επιδιώκουν μια στρατηγική συμφωνία μεταξύ του Ισραήλ και των χωρών του Κόλπου για την δημιουργία ενός εμπορικού-ενεργειακού διαδρόμου από την Ινδία προς την Ευρώπη κόντρα στα κινεζικά δίκτυα του BRI, και για να διαταράξουν τις νέες ρυθμίσεις των BRICS εκμεταλλευόμενοι την ασαφή στάση της Ινδίας. Μια τέτοια συμφωνία, ο Μπάιντεν και οι συν αυτώ ονειρεύονταν να την προβάλλουν στα θετικά της θητείας του, στις εκλογές του Νοεμβρίου για την προεδρία ενώ ο Μπλίνκεν το διατυμπάνιζε ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου.

Αυτή η συμφωνία, το επιχειρησιακό της σχέδιο, η μετακίνηση κεφαλαίων για την υποστήριξη των έργων, δεν θα μπορούσε ασφαλώς να γίνει με τη Γάζα και τη Χαμάς όπως ήταν πριν από τον Οκτώβριο. Γιαυτό και όλοι σιωπούσαν βλέποντας τον Ν να κάνει ό,τι έκανε. Η περιοχή έπρεπε να εκκαθαριστεί, ήταν η φάση της "δημιουργικής καταστροφής", η εφαρμογή του σουμπετερισμού στη στρατηγική. Τώρα, έχοντας περιορίσει τη Γάζα στη Ράφα, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα σταυροδρόμι.

Ο Ν και οι Ισραηλινοί θα ήθελαν να καθαρίσουν την όλη κατάσταση, να εξαλείψουν κάθε απομεινάρι παλαιστινιακής παρουσίας στη μετά τη Γάζα κατάσταση. Οι αραβικές χώρες έκαναν γνωστό στις ΗΠΑ ότι αυτό δεν θα το επιτρέψουν και ότι στη Γάζα θα πρέπει να υπάρχει μια έστω και συμβολική εδαφική παρουσία των Παλαιστινίων, με όσο το δυνατόν μικρότερη παρουσία της Χαμάς και δημογραφικά μειωμένη. Φαίνεται ότι αυτή η θέση – που είναι και πιο ρεαλιστική και την οποία ακόμη και ο Ν το γνωρίζει, ίσως οι αμφιταλαντευόμενοι στην κυβέρνησή του λιγότερο - έφερε τελικά την εκεχειρία. Από εδώ και πέρα, λοιπόν, θα ανοίξει η δεύτερη φάση, δηλαδή η διαπραγμάτευση. Τι θα διαπραγματευθούν ?

Πόσα λεφτά και για ποιο λόγο και έργα θα βάλουν οι Άραβες (Ευρωπαίοι, ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα, διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, ΜΚΟ που τρίβουν τα χέρια τους, σχεδόν όλες αγγλοσαξονικές) για την ανοικοδόμηση της περιοχής, υπέρ ποιας αδύναμης μορφής τοπικού παλαιστινιακού θεσμού, πώς θα μοιραστεί ο χώρος της πρώην Γάζας που οι Ισραηλινοί θέλουν ούτως ή άλλως να μειωθεί υπέρ τους (νέοι έποικοι, κερδοσκοπία σε κτίρια και υποδομές), τι είδους επίσημη αναγνώριση θα έχει ο νέος μικρός παλαιστινιακός πυρήνας με έδρα τη Ράφα.

Μια λύση που στέλνει στα αζήτητα την ιδέα των "δύο κρατών" που αποτελεί ρεφρέν της διπλωματικής δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια χωρίς πραγματική ουσία. Υλικό δημοσιογραφικού φιλανθρωπισμού για μια δυτική κοινή γνώμη, που έχει κάποια προβλήματα με τα ψήγματα συνείδησης της όταν βρίσκεται μπροστά στην ασχήμια της διεθνούς πολιτικής, την οποία καταλαβαίνει λιγότερο απότι την κβαντομηχανική.  Η νέα Ράφα, θα είναι ένα προτεκτοράτο με αμφίβολη προσωρινή νομική μορφή, με λίγο ΟΗΕ, Άραβες, ίσως και λίγη Παλαιστινιακή Αρχή (αλλά εδώ ανοίγονται και άλλα σενάρια), ακίνδυνο αλλά συμβολικά σημαντικό για τον αραβικό κόσμο.

Όσοι φοβούνται τη χρήση αυτού του νέου θύλακα ως βάση για μελλοντικές βεντέτες και ιντιφάντες από τα απομεινάρια της  Χαμάς, θα πρέπει να υπολογίσουν τους αριθμούς και τις διαστάσεις, τόσο εδαφικές όσο και δημογραφικές, της νέας πραγματικότητας. που δεν θα το επιτρέψει

Αυτές οι διαπραγματεύσεις θα έχουν τρεις κινητήριες δυνάμεις.

Την αμερικανική μηχανή που θα πιέσει, ελπίζοντας να φέρει ένα πακέτο "έχουμε μια νέα ιδέα για την Παλαιστίνη" στις εκλογές του Νοεμβρίου.

Την ισραηλινή μηχανή και το προσωπικό συμφέρον του Ν να μην υπάρξει καμία λύση πριν από τις αμερικανικές εκλογές, καθώς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σε άλλα τέσσερα χρόνια Μπάιντεν ή Τραμπ. Η εκδοχή του Τραμπ είναι αναμφίβολα πιο εύπεπτη τόσο στη σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση όσο και για τον Ν. Ο Τραμπ έχει ήδη στείλει τον Τζάρεντ Κούσνερ - σύζυγο της Ιβάνκα και εβραϊκής καταγωγής - στην περιοχή για να φτιάξει κατάσταση τις τελευταίες εβδομάδες. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο Μπάιντεν στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να έχει πολλά προβλήματα με τους δικούς του μουσουλμάνους και διάφορους άλλους μη εβραίους ψηφοφόρους. Ποιος ξέρει, η νέα ευρωπαϊκή παράνοια με το ISIS-K (όποιος εφευρίσκει αυτά τα ακρωνύμια είναι ιδιοφυΐα, ελάτε τώρα, το ISIS-K τρομάζει, έτσι δεν είναι;) είναι επίσης μέρος του ευρύτερου σεναρίου.

Αυτό δίνει άλλους λίγους μήνες πολιτικής και νομικής επιβίωσης στον Ν και διευρύνει το εσωτερικό του κύρος- εξάλλου δεν έχουν κανέναν άλλον να διαχειριστεί αυτή τη διπλωματικά πολύ σύνθετη φάση παρά μόνο τη "γριά αλεπού", έναν τύπο που, όσο κι αν ενοχλεί πολλούς, το λιγότερο, είναι αναμφίβολα ένας πολιτικός χίλια και ένα καράτια. Όταν έρθει η "ημέρα της κρίσης" γι' αυτόν, αν εμφανιστεί στο Τελ Αβίβ με το κατάλληλο πακέτο που θα βάλει στο τραπέζι, ποιος ξέρει πόσοι θα θυμούνται τι, πώς και γιατί έκανε αυτό που έκανε. Στο πεδίο της μάχης ισχύει το βάναυσο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", είναι τελεολογικό (αλλά όχι καντιανό), το μετά, σβήνει τα ίχνη του πριν.

Η τρίτη μηχανή, αραβική και ευρωπαϊκή, θα παρακολουθεί, άλλωστε και αυτοί γνωρίζουν ότι πριν ή μετά τον ερχόμενο Νοέμβριο, πολλά θα αλλάξουν. Τώρα θα αξίζει επίσης να δούμε τι θα συμβεί στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής, ή μάλλον στις εσωτερικές πολιτικές διευθετήσεις που έχουν μπλοκαριστεί εδώ και καιρό από την πολιτική παράλυση και τους εσωτερικούς καβγάδες εντός της Φατάχ.

Είναι άγνωστος, ο πολιτικός, επιχειρησιακός και στρατιωτικός χώρος που θα παραχωρήσουν οι Άραβες στην παράταξη -Χαμάς (ό,τι έχει απομείνει από αυτήν)-Κατάρ-Ιράν/Λίβανος/Χεζμπολάχ. Πόσο θα συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στο παιχνίδι ή όχι και κυρίως με ποιο τρόπο.

Οπότε βολευτείτε, γιατί για οκτώ μήνες θα υπάρχει πολιτική, διπλωματία, αψιμαχίες, εκβιασμοί, τρικλοποδιές, υψωμένες φωνές και φιλιά και ξανα-αγκαλιές, κάποια επανάληψη των βομβαρδισμών, ανθρωπιστικές πράξεις και λοιπές ψυχαγωγίες και ελάχιστα ή καθόλου λίπος. Ο Μπάιντεν θα διαπραγματευτεί με τον Ν και ο Ν με τον Μπάιντεν, ποντάρω στην γριά αλεπού, έχει το χαρτί του χρόνου που σε αυτές τις περιπτώσεις αξίζει πάρα πολύ. Προσέξτε όμως, τον Οκτώβριο ή λίγο πριν, ο Μπάιντεν θα ανοίξει και αυτός τα χαρτιά του.

Για όσους παρακολουθούν τις στρατηγικές εξελίξεις σε κρίσιμες περιοχές του κόσμου, θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Καλό παιχνίδι.

[---->]

ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΕΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ

  

Ο Γιούργκεν Χάμπερμας  (Jürgen Habermas), με άλλους δύο πολιτικούς επιστήμονες και έναν νομικό, όλοι Γερμανοί, σε επιστολή τους θεωρούν την αντίδραση του Ισραήλ στη δράση της Χαμάς "δικαιολογημένη από θέση αρχής". Μετά από αυτό μπορούν να συζητηθούν "οι αρχές της αναλογικότητας, της αποφυγής απωλειών μεταξύ των αμάχων και η διεξαγωγή ενός πολέμου υπό την προοπτική μιας  μελλοντικής ειρήνης", που "πρέπει να αποτελούν κατευθυντήριες αρχές".

 

Σύμφωνα με τους τέσσερις, οι κριτικές για γενοκτονία από το Ισραήλ ενάντια στον πληθυσμό της Γάζας είναι εντελώς αδικαιολόγητες . Στη συνέχεια προσθέτουν με ιδιαίτερο σθένος ότι "οι ενέργειες του Ισραήλ δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τις αντισημιτικές αντιδράσεις, ιδίως στη Γερμανία". Ο χώρος που αφιερώνεται σε αυτό το τελευταίο σημείο, δηλαδή στο ευαίσθητο γερμανοεβραϊκό ζήτημα, το οποίο στη συνέχεια καταλήγει σε μία κρίση που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής ότι δηλαδή "η εβραϊκή ζωή και το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει είναι κεντρικά στοιχεία που χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας" με δεδομένο το ναζιστικό παρελθόν, είναι ίσως και ο λόγος ύπαρξης αυτής της σύντομης επιστολής. Ποιο είναι το πρόβλημα με αυτή την επιστολή κρίσης και μας κάνει να την επικρίνουμε ;

 

 

Κατά τη γνώμη μου, το αντικείμενο της αξιολόγησής τους είναι ελλιπές, άρα περισσότερο και από λαθεμένη, η κρίση τους θα πρέπει να κρίνεται ως μερική, άρα γνοσιολογικά λαθεμένη.        

 Οι τέσσερις φαίνεται να μοιράζονται, να συμφωνούν και, δεδομένου του πνευματικού τους επιπέδου, να δικαιολογούν αυτή την επικριτική στάση.

 Την ίδια  επικριτική στάση την έχουμε  δει και στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση. Αυτή παίρνει το γεγονός ως δεδομένο, δεν το συζητά καν, δέχεται το γεγονός όπως είναι και αποφαίνεται. Όμως η φύση αυτών των γεγονότων είναι σύνθετη, ιστορικά, πολιτικά, γεωπολιτικά, πολιτισμικά.

 

 

Απέναντι στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση, καθώς και στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση στη Γάζα και αλλού, η απογοήτευσή μου ξεκινά από τη στάση κάποιου που ένα πρωί ξυπνάει, εντυπωσιάζεται από ένα γεγονός, το κρίνει και δεν κρίνει τον εαυτό του. Εγώ θα αναρωτιόμουν: "αλλά πού ήμουν εγώ πριν συμβεί το γεγονός;". Τα γεγονότα έχουν τις αιτίες τους, πού ήμουν εγώ όταν διαμορφώθηκε και ξετυλίχθηκε η αλληλουχία των αιτίων που οδηγούν στο γεγονός; Γνωρίζω τις αιτίες; Ποια η σχέση των γεγονότων με τις αιτίες τους, αυτό δεν πρέπει να εκτιμήσω;

  

Αυτά συμβαίνουν στον κόσμο που ζούμε από κοινού με τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε γεγονότα ξένα προς εμάς όπως μια ταινία στην τηλεόραση. Δικαιολογείται λοιπόν να θεωρούμε ότι αυτά τα γεγονότα δεν έχουν καμία σχέση με εμάς, ξένα τόσο ως προς τον ιστορικό χρόνο  όσο και ως προς την εμφάνιση των γεγονότων;

 

 

Ή μήπως μια κρίσιμη και επείγουσα εκτίμηση θα ήταν να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι ορισμένα γεγονότα δεν πρέπει να συμβαίνουν, όταν συμβαίνουν είναι πολύ αργά και ότι τα γεγονότα είναι συμπτώματα της αποτυχίας μας να διευθετήσουμε πολύπλοκες καταστάσεις;

 

 

Το οποίο, δεδομένου ότι ο κόσμος μας οδεύει προς αυξανόμενα επίπεδα πολυπλοκότητας, θα ήταν ένα πρόβλημα πρώτου βαθμού και όπως λένε σε αυτές τις περιπτώσεις "θεμελιώδες".

 

Φυσικά, αν σκοτωθούν 1400 βασικά πολιτισμένοι άνθρωποι, θα πάρω ένα όπλο και θα πάω με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας να ανταποδώσω. Αλλά είναι πραγματικά αυτή η φύση του ζητήματος; Θέλω να πω, αν αποκόψω το γεγονός ότι δήθεν γεννήθηκε  από το πουθενά, προκύπτει αυτό που έγραψαν οι τέσσερις τους, αλλά επιτρέπεται να πιστεύουμε ότι τα γεγονότα προκύπτουν από το τίποτα; Μόλις χθες ξαναδιάβαζα κάποια πράγματα του Μαξ Βέμπερ σχετικά με τη διάκριση που πρότεινε μεταξύ πραγματικών και αξιακών κρίσεων. Εδώ γίνονται αξιακές κρίσεις, με τις οποίες μπορεί να συμφωνήσει κάποιος σε μεγάλο βαθμό, οι οποίες όμως ξεκινούν  από μια πραγματικά λανθασμένη εκτίμηση.

 

 

 Το γεγονός είναι ότι για ιστορικούς λόγους, για τους οποίους μπορούμε να κάνουμε διάφορες εκτιμήσεις, αλλά τους οποίους πρέπει τώρα ρεαλιστικά να θεωρήσουμε ως δεδομένους, σε μια πολύ περιορισμένη λωρίδα γης ζουν δύο εθνοτικά διαφορετικοί και εχθρικοί πληθυσμοί, δυσανάλογοι σε δύναμη, στο ευρύτερο πλαίσιο μιας εθνικής καταγωγής ίσης με εκείνη του ενός από τους δύο λαούς, αλλά με ποικίλες σχέσεις και συμφέροντα με την άλλη εθνοτική ομάδα. Αυτή η άλλη εθνοτική ομάδα είναι με τη σειρά της παρακλάδι του ευρύτερου δυτικού συμπλέγματος που είχε, ιστορικά, εναλλασσόμενες σχέσεις με αυτή την ίδια εθνοτική ομάδα που σπρώχτηκε σε ένα εχθρικό περιβάλλον βιαστικά για να διορθώσει τα λάθη που υπέστη από τα χέρια μας, εφόσον το ναζιστικό-φασιστικό πρέπει να θεωρείται το δικό μας χέρι. Αν και τα χέρια εκτελούν πράξεις, εξακολουθούν να είναι μέρος σωμάτων με μυαλά που όταν δεν επιβάλλουν άμεσα καταστάσεις, ωστόσο επιτρέπουν στα χέρια να τις εκτελούν.

 

Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ολόκληρη η Δύση (και όλοι οι Γερμανοί) έμαθαν τι συνέβαινε σε έξι εκατομμύρια Εβραίους στη Γερμανία μόνο όταν το πρώτο ρωσικό τανκ μπήκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; Έχουμε συζητήσει ποτέ αυτό το ζήτημα;

 

Μέσα σε έξι με επτά δεκαετίες, στην αντιπαράθεση Ισραήλ-Παλαιστίνη, έχουμε μια μακρά αλυσίδα συγκρουσιακών γεγονότων που έγραψαν ιστορία, μια ακόμη μακρύτερη αλυσίδα καταχρήσεων και ασυντόνιστων αντιδράσεων, μια αλληλουχία αποτυχημένων προσπαθειών διευθέτησης του ζητήματος, μια πολύ λιγότερο γνωστή αλληλουχία χρήσης του όλου ζητήματος για γεωπολιτικά παιχνίδια μεταξύ διαφόρων εξωτερικών παραγόντων, δύο γραμμές δημογραφικής αύξησης που φέρνουν σήμερα τις δύο εθνοτικές ομάδες σε έναν θεωρητικό αριθμό 18 εκατομμυρίων ανθρώπων που ανταγωνίζονται για έναν χώρο ίσο με τη Σικελία, αν και πολύ λιγότερο φιλόξενο και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πού ήμασταν εμείς όταν διαδραματίζονταν αυτά τα γεγονότα;

 

 

Το "γεγονός" που πρέπει να κρίνουμε είναι αυτό που έχουμε μπροστά μας στις 7 Οκτωβρίου 2024 ή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 ή το γεγονός μαζί με την αλυσίδα των αιτίων του;

 

Αλλά τι σπουδάζουν αν συμπεριφέρονται σαν ανίδεα δικαστήρια του ενός εναντίον του άλλου που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο, και κυρίως τι σπουδάζουν αν υποθέτουν γεγονότα ξεκομμένα από τις αιτίε που τα προκαλούν;

 

Και πώς θα κρίνουμε αυτή τη θέση έξω από τα γεγονότα σαν να μην έχουμε εμείς και η ιστορία μας καμία σχέση με τις εναλλασσόμενες και συχνά προβληματικές σχέσεις με τους Εβραίους, ειδικά στην περίπτωση της Γερμανίας, τη γέννηση του Ισραήλ και όλα όσα συνέβησαν μέχρι και μετά την 7η Οκτωβρίου;

 

  Αν οι 1.400 θάνατοι Ισραηλινών είναι γεγονός, τότε οι 10.000 και πλέον νεκροί Παλαιστίνιοι σε μεγάλο μέρος στη Γάζα (αλλά όχι μόνο) δεν είναι γεγονός; Και δεν είναι γεγονός η προφανής επιθυμία της ισραηλινής κυβέρνησης να προκαλέσει μια αναγκαστική φυγή του πληθυσμού από τη Γάζα, αφού τα δύο εκατομμύρια και πλέον οργισμένων κατοίκων της (και δικαίως) είναι το πραγματικό όπλο που χρησιμοποιεί η Χαμάς για να διεξάγει την άνιση αντιπαράθεση; Πώς πρέπει να κρίνω εγώ αυτό το τελευταίο γεγονός; Είμαι ρεαλιστής, οπότε θα πρέπει να πω ότι είναι κατανοητό ότι το Ισραήλ θέλει να αφαιρέσει από τη Χαμάς κάτι περισσότερο από τη στρατιωτική της επιχειρισιακή δυνατότητα, που είναι πολύ λίγη,  τη δύναμη του λαού, μέσα στον οποίο κινείται για να γίνει ένα μεγαλύτερο και πιο λεπτό πρόβλημα προς αντιμετώπιση απ' ό,τι θα ήταν μόνο η Χαμάς . Αλλά αν αυτό είναι κατανοητό, είναι και επιτρεπτό;

  

Ποιες μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της αδικίας κληροδοτούμε από το παρελθόν που είναι πίσω από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου;

  

Εγώ πιστεύω ότι οι τέσσερις αισθάνθηκαν την υποχρέωση να καθοδηγήσουν την επιτροπή ηθικής κρίσης σε κανονιστική βάση, για να ρυθμίσουν τις εσωτερικές αντιδράσεις στη Γερμανία, όπου, όταν αναφέρονται οι Εβραίοι, αναδύονται, όπως είναι λογικό, τρομακτικά φαντάσματα από το παρελθόν.

  

Οι εσωτερικές αντιδράσεις, ωστόσο, μπορούν  να δώσουν μια κακή εικόνα της Γερμανίας προς τα έξω. Αλλά αυτό θα πρέπει να είναι το επίπεδο της τοποθέτησης σοβαρών επιστημόνων και αυτού που ορισμένοι θεωρούν αν όχι τον μεγαλύτερο, τουλάχιστον έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή φιλοσόφους;

 

 

Διάβαζα μόλις τις προάλλες ένα ακόμη άρθρο που κρίνει τα "λάθη" της Μέρκελ στην αντιμετώπιση της Ρωσίας, διάβασα και ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Σρέντερ για τα ίδια περίπου θέματα διεθνούς πολιτικής. Επομένως έχουμε επτά χρόνια διακυβέρνησης του δεύτερου και δεκαέξι της πρώτης ή είκοσι τρία χρόνια γερμανικής εξωτερικής πολιτικής που σήμερα θεωρούνται απορριπτέα; Αλλά δεν υπάρχει κανείς στη Γερμανία που να αναρωτιέται ποιος εξέλεξε και έδωσε συμπαγείς κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες σε αυτούς τους δύο υποτιθέμενους τσαρλατάνους, τους οποίους οι ίδιοι οι Γερμανοί -και όχι μόνο αυτοί- θεωρούσαν κορυφαίους πολιτικούς ηγέτες εκείνη την εποχή;

 

 

Και πάλι, οι σημερινοί Γερμανοί είναι θεατές των γεγονότων που οι ίδιοι επέτρεψαν να συμβούν ξανά και ξανά, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί "πού και γιατί κάναμε λάθος"; Ή μήπως είναι πιο πιθανό οι Γερμανοί να μην έκαναν λάθος στην εξωτερική πολιτική επί είκοσι τρία χρόνια, αλλά να κάνουν λάθος σήμερα; Ή μήπως είναι πιο πιθανό ότι αντί να κάνουν λάθος χθες ή σήμερα, να υπάρχει κάτι που δεν έχει γίνει κατανοητό σε επίπεδο  γεγονότων, με την έννοια ότι η σκέψη ότι το πρόβλημα έχει να κάνει με τις επιλογές δύο καγκελαρίων, μεταξύ άλλων, δύο ιστορικά ανταγωνιστικών κομμάτων,με το να κόβει κάθε αιτιώδη σχέση, υπονομεύει την ίδια τη φύση του "γεγονότος" που πρέπει να  κριθεί ;

 

  

Ένας φιλόσοφος, επίσης Γερμανός, ο Χανς Γιόνας, ο οποίος είναι επίσης  εβραϊκής καταγωγής, έδωσε τη δική του εκδοχή της κατηγορηματικής προσταγής "Να ενεργείς με τέτοιο τρόπο ώστε οι συνέπειες της πράξης σου να είναι συμβατές με την επιβίωση της ανθρώπινης ζωής στη γη", κατηγοριοποιώντας την ως "αρχή της ευθύνης". Η αρχή της ευθύνης μας λεει ότι είμαστε υπεύθυνοι για τα γεγονότα επειδή είμαστε υπεύθυνοι για τις αιτίες, και επομένως, αν δεν θέλουμε να συμβούν ορισμένα γεγονότα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε εγκαίρως τις αιτίες, να κανονίσουμε τη συμπεριφορά μας έτσι ώστε να μην υπάρξουν άσχημες συνέπειες. Αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη τους τελευταίους δύο μήνες είναι το αποτέλεσμα κάποιων αιτίων και το γεγονός που πρέπει να κριθεί είναι η όλη αλληλουχία αιτίου και αιτιατού. Αρα το γεγονός δεν "γίνεται μπροστά μας" αλλά "μαζί με εμάς".

 

https://www.facebook.com/pierluigi.fagan

 

 

 

 

ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

 

του Pierluigi Fagan

Ο πολιτισμός είναι ένα τρόπος μορφής κοινωνικής συμβίωσης των μελών μιας συγκεκριμένης κοινότητας ανθρώπων στην ιστορία της κατοίκησης του πλανήτη. Πάνω κάτω αντιπροσωπεύει μόνο το 0,16% του χρόνου στην ιστορία του ανθρώπινου είδους . Πως και γιατί ξεκίνησε είναι μεγάλη συζήτηση για να την κάνουμε εδώ, είναι, ως συνήθως, ένα σύστημα αλληλεπιδρώντων αιτιών, αλλά δεδομένου ότι έχει προκύψει αρκετές φορές από διάφορες πλευρές, θα  πρέπει να υπήρξε σε τελευταία ανάλυση μια κοινή πορεία.

Η πιο πιθανή αιτία ήταν η έλευση ενός ιδιαίτερα ευνοϊκού κλιματικού καθεστώτος, του Ολόκαινου. Η βελτίωση του κλίματος έλιωσε τους πάγους σε νερό και η υπόλοιπη φύση παρήγαγε περισσότερη φυτική και στη συνέχεια ζωική τροφή, οι άνθρωποι βίωσαν μια φάση "επίγειου παραδείσου", όπως αφηγούνται, αφού οι συνθήκες επιδεινώθηκαν πολύ, στη μνήμη.

Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με ορισμένους παλαιοανθρωπολόγους, οι άνθρωποι, τους οποίους χαρακτηρίσαμε περιφρονητικά "πρωτόγονους" τον 19ο αιώνα, εργάζονταν για τα προς το ζην και την ελάχιστη άνεση που ήταν απαραίτητη για τη ζωή, τρεις έως τέσσερις ώρες την ημέρα. Τον υπόλοιπο χρόνο έκαναν μαζί χειροτεχνίες, συζητούσαν γύρω από τη φωτιά, γελούσαν, έπαιζαν, έκαναν σεξ. Αλλά αν μέσα στις ανθρώπινες ομάδες η ζωή δεν ήταν άσχημη, έξω από αυτές υπήρχαν πολλές απειλές, άλλωστε η κοινωνική μορφή που κληρονομήσαμε από την εξελικτική ιστορία άλλων ειδών, χρησιμεύει ακριβώς για να αντιταχθούν στην προσαρμοστική επιλογή ομάδες και όχι άτομα, όπως ισχυρίζονται οι αναγωγιστές και ντετερμινιστές μοριακοί βιολόγοι και συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ να μην προσθέσω "αγγλοσάξονες". Υπάρχει μια συνοχή των εικόνων του κόσμου από τους Γερμανούς βαρβάρους που μετακινήθηκαν στο νησί μέχρι τον Χομπς (έναν από τους λίγους μελετητές του πρώιμου αγγλικού Μεσαίωνα, επίσης επειδή οι πηγές είναι πολύ λιγοστές και έτσι είναι εύκολο να πάρει κανείς μια ιδέα), τον Λοκ, τον Σμιθ, τον Ρικάρντο, τον Μάλθους, τον Θάτσερ μέχρι τον Ντόκινς και την αγγλοβρετανική παρέα. Ολόκληρη η αγγλοσαξονική οικονομία ξεκινά από τη μεταβλητή της έλλειψης, αλλά υπάρχουν δύο μεταβλητές, η άλλη είναι η αναδιανομή. Στη διαχείριση των εικόνων του κόσμου, μερικές φορές πετυχαίνουμε περισσότερα αφηγηματικά, όχι προσθέτοντας κάτι, αλλά αν το αφαιρέσουμε από το οπτικό μας πεδίο.

Σε κάθε περίπτωση, οι ευνοϊκές αυτές συνθήκες αύξησαν τον αριθμό των ομάδων ανθρώπων, και πολλοί άρχισαν να εγκαθίστανται. Κυνηγούσαν, συνέλεγαν την τροφή τους (κυρίως) και άρχισαν να ασχολούνται με τη γεωργία μικρής κλίμακας, η οποία δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια τεχνική εφεύρεση που μεταμόρφωσε τους τρόπους παραγωγής, όπως αφηγούνται εν χορώ οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι με μια λογική που αναπαράγει τη βιομηχανική επανάσταση του καπιταλισμού στο διηνεκές ,βέβαιοι και οι δύο  ότι ανακάλυψαν έναν "νόμο" της οικονομίας και ότι η οικονομία είναι μια επιστήμη με νόμους όπως η φυσική. Στις ανθρώπινες υποθέσεις δεν υπάρχει κάποιος νόμος, αυτός είναι ο μόνος (αρνητικός) νόμος, και αν υπάρχει κάτι, είναι οι κανόνες.

Κάποια στιγμή, μεγάλες μάζες ανθρώπων πέρασαν σε πιο ταραχώδεις και λιγότερο υγρές κλιματικές περιόδους με σημαντική πυκνότητα πληθυσμού. Αύξηση της ζήτησης, μείωση της φυσικής προσφοράς, αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν δίπλα στα ποτάμια (το νερό δεν έπεφτε πλέον τακτικά από τον ουρανό). Αλλά είναι και ο λόγος για τον οποίο το κυνήγι και η συλλογή (που επίσης έφθιναν) αντικαταστάθηκαν από την αύξηση της γεωργικής δραστηριότητας, την οποία ασκούσαν τουλάχιστον 10.000 χρόνια . Έτσι γεννήθηκαν οι πρώτες πόλεις, ο πολιτισμός, η κοινωνική ιεραρχία, η θρησκεία (αφού οι διάφορες μορφές ομαδικής πνευματικότητας έχουν τόσο μεγάλη διάρκεια ζωής όσο και ο άνθρωπος), ο οργανωμένος πόλεμος, η γραφή και οι εικόνες του κόσμου με κάποια πολυπλοκότητα. Η κοινωνική ιεραρχία δεν προκύπτει σε καμία περίπτωση από τους τρόπους παραγωγής, αλλά είναι ο απλούστερος τρόπος διαχείρισης και συντονισμού μιας κοινωνίας με ορισμένη μάζα ανθρώπων. Η αυτοοργάνωση των μεγάλων μαζών είναι μια επιθυμητή ως ιδέα, αλλά είναι τρομερά απίθανο να υπάρξει, εκτός αν συνοδεύεται από μια πολύ εξεζητημένη, συνειδητή και καλά κατανεμημένη πρόθεση.

Θα μπορούσαμε τότε να πούμε ότι ο πολιτισμός γεννήθηκε επειδή δεν μπορούσες πλέον να σηκώνεσαι το πρωί και να λες "Εντάξει, τι θα φάμε σήμερα;" και μετά να πηγαίνεις στο δάσος ή στα λιβάδια ή στα ρυάκια για να το πάρεις. Ησουν υποχρεωμένος να σχεδιάζεις, να σκέφτεσαι εκ των προτέρων και να οργανώνεσαι συλλογικά αναλόγως. Φυσικά, η σχετικά άφθονη προσφορά σιτηρών και λαχανικών, αλλά και εκτρεφόμενων ζώων, αύξησε τον πληθυσμό με κόστος τις ασθένειες, την κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών, των ηλικιωμένων επί των νέων, των ισχυρών επί των αδυνάτων, και έναν καταιγισμό προσαρμοστικών καινοτομιών με διάφορες επιπτώσεις στις κοινωνικές μορφές και τη δυναμική τους. Αυτό μας λέει η μελέτη δεκάδων παλαιο- κ.λπ. κειμένων και τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία μας έχει επιτρέψει να αντλήσουμε πολλές πληροφορίες από τα ευρήματα των ανασκαφών, και έτσι μπορούμε να πούμε ότι έχει γίνει, λίγο-πολύ και όχι μόνο στη Μεσοποταμία, που είναι αυτή που γνωρίζουμε καλύτερα, η παλαιότερη ιστορία και η πιο κοντινή σε μας.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει λοιπόν πέντε έως έξι χιλιάδες χρόνια ιστορίας, με φάσεις διάφορων ξεχωριστών γεγονότων να εναλλάσσονται μεταξύ λαών και εδαφών.

Σύμφωνα με τους στατιστικολόγους του ΟΗΕ, σήμερα γιορτάζουμε την άφιξη του όγδοου δισεκατομμυριοστού ζωντανού ανθρώπου. Όλος ο κόσμος έχει γίνει μια Μεγάλη Μεσοποταμία, είμαστε πλέον όλοι στρυμωγμένοι με διάφορους τρόπους ζωής στον ίδιο πλανήτη. Φτάνουμε απροετοίμαστοι, ωστόσο, όπως απροετοίμαστοι ήταν και εκείνοι που από τον "επίγειο παράδεισο" βρέθηκαν να τρώνε τον ιδρώτα του μετώπου τους ανακατεμένο με κάποιο ειλικρινά απογοητευτικό κεχρί σε σύγκριση με μπάρμπεκιου ελαφιού, αναρωτώμενοι τι είχαν κάνει για να τους είχε τιμωρήσει τόσο σκληρά ο θεός. Ή τουλάχιστον έτσι έλεγαν οι διαχειριστές της παγκόσμιας εικόνας στην εξουσία, ρίχνοντας τις ευθύνες στους πάντες αν και δεν έφταιγε κανένας. Η απόδοση ευθυνών είναι μια από τις κύριες δραστηριότητες της εξουσίας.

Θα μάθετε και θα διαβάσετε πως όλα αυτά οδηγούν σε ένα τεράστιο πρόβλημα προσαρμογής οικολογικού, περιβαλλοντικού και κλιματικού χαρακτήρα. Αλλά θα πρέπει να προσθέσετε πολλά περισσότερα για να καταλάβετε τον τίτλο της ανάρτησης. 

Για παράδειγμα, η σύγκρουση για το χώρο και τους πόρους (γη, ορυκτά, ενέργεια, νερό) που οδήγησε πρόσφατα τη γεωπολιτική να πάρει τη θέση της ιολογίας, η οποία είχε ήδη πάρει τη θέση της οικονομίας. Στη συνέχεια, θα πρέπει να προσθέσετε τον επανασχεδιασμό των συστημάτων των σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, διαφορετικών οικονομιών και οικονομικών, διαφορετικών πεποιθήσεων, διαφορετικών πολιτικών τρόπων με το πλήθος τεράστιων αγώνων για την εξασφάλιση των καλύτερων δυνατών συνθηκών για εμάς και όχι για τους άλλους. Μεταναστεύσεις φυσικά, μη γραμμικές ανατροφοδοτήσεις που κλονίζουν την ομοιόσταση, την ικανότητα του ανθρώπινου οργανισμού και του φυσικού συστήματος να διατηρεί σχετικά σταθερές τις συνθήκες στο εσωτερικό του, ανεξάρτητα από τις συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος στο οποίο ζει, τεχνολογικές αυταπάτες με τη μαγική πεποίθηση ότι κάθε σύνθετο πρόβλημα έχει απλές λύσεις, η οποία εν ολίγοις σημαίνει "κερδοφορία" πιστεύοντας ότι λύνεις ένα πρόβλημα δημιουργώντας δώδεκα. 

Και τέλος, αλλά μόνο επειδή ο χώρος για να γράψεις κάτι και ο χρόνος για να διαβάσεις είναι τύραννος, η επίδραση που έχει αυτό στις συγκεκριμένες μορφές της κοινωνικής συμβίωσης των μελών μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Αρχίζοντας από την ανθρωπότητα μέχρι τους διάφορους πολιτισμούς, τον δυτικό μας πολιτισμό, την Ευρώπη, η οποία είναι διαφορετικής φύσης από την Αγγλοσφαίρα, την Ιταλία και ούτω καθεξής.

 

Μετά από έξι χιλιάδες χρόνια, σήμερα βρισκόμαστε, για πρώτη φορά, μπροστά σε ένα πρωτοφανές πρόβλημα προσαρμογής: θα μπορέσει η ανθρωπότητα να αναδιαμορφωθεί ώστε να προσαρμοστεί συλλογικά για να ζoυν τόσο πολλοί με τόσο πολύ λιγότερα διαθέσιμα για τον καθένα; Πρόκειται για ένα πρόβλημα αναδιανομής σε πλανητική κλίμακα και όχι μόνο μεταξύ των κοινωνικών τάξεων στο πλαίσιο μιας δεδομένης κοινωνίας, αν και αυτά τα δύο σχετίζονται φυσικά, όπως συνέβαινε και στην αρχή του πολιτισμού.

Από αυτό προκύπτει ένα πλήθος νέων δυσκολιών. Για τις μορφές κοινωνικής συμβίωσης των μελών μιας συγκεκριμένης κοινότητας, τις ατομικές μας υπάρξεις, τις εικόνες του κόσμου. Ο γράφων ασχολείται με αυτό ως προτεραιότητα και το κάνει με τη δική του, ανεξάρτητη μέθοδο μελέτης, όχι μόνο περιγραφικά αλλά προσπαθώντας να εμβαθύνει. Θα χαμογελάσετε με το μέγεθος της πρόθεσης- ωστόσο, δεν είναι για γέλια. Έχουμε τον Λόγο, τον λόγο με τον οποίο ερμηνεύουμε τα πράγματα και τα φαινόμενα, και σήμερα έχουμε ένα νέο υπερ-πολύπλοκο αντικείμενο που είναι ο κόσμος. Είχαμε επίσης έναν "κόσμο" γενικά και πριν, αλλά ο σημερινός κόσμος είναι ένα σύστημα από μόνο του που αναζητά την εσωτερική και εξωτερική του συνοχή και συμβατότητα με νέες, πρωτοφανείς, προβληματικές συνθήκες, με ελάχιστο χρόνο για να βρει λύσεις, ενώ ο ίδιος ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει γρήγορα και βαθιά.

Ο κόσμος έχει εισέλθει στην πρώτη πλανητική ιστορική φάση, όπου δηλαδή οι δυναμικές είναι συγχρονισμένες με όλο το ανθρώπινο σύστημα και το πέταγμα των πεταλούδων εκεί προκαλούν τυφώνες εδώ, αυτή είναι η Πολύπλοκη Εποχή. Και αυτού του κόσμου προσπαθούμε να δώσουμε μια εικόνα, μια εικόνα του που ταιριάζει στον σημερινό κόσμο, όχι στον κόσμο ενός αιώνα πριν  ή μιας χιλιετίας, μόνο εδώ και όχι εκεί. Δεν την αποκαλώ νέα ιστορική εποχή, μου φαίνεται ότι είναι ένα αντικειμενικό γεγονός με βάση τον αριθμό-βάρος-μέτρηση, από υλιστική και πνευματική άποψη.

Ίσως θα πρέπει να μοιραστούμε λίγο περισσότερο αυτό το πρόβλημα, διότι είναι το πρόβλημα όλων των προβλημάτων. Φυσικά αυτά είναι ανησυχητικά, περίπλοκα πράγματα, πριν αποφανθούμε για κάτι πρέπει να μελετήσουμε πολλά, να αλλάξουμε πολλές πεποιθήσεις στις οποίες είμαστε προσκολλημένοι και πολλούς τρόπους ύπαρξης και δράσης, αλλά είναι και μια τρομερή ώθηση για αλλαγή, είναι μια αλλαγή που θα συμβεί ούτως ή άλλως, και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι "μόνο" να προσπαθήσουμε να την κατευθύνουμε προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. 

Μου αρέσει να παραθέτω έναν απαισιόδοξο φιλόσοφο,τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, αλλά ίσως ήταν απαισιόδοξος μόνο ως προς τον τρόπο σκέψης του, παρόλο που η γυναίκα του έλεγε ότι ήταν πολύ "βαρύς" (η γυναίκα του ήταν η Χάνα Άρεντ) γι' αυτό και τον παράτησε. Ελεγε λοιπόν ο δικός μας, και δεν το βρίσκω καθόλου απαισιόδοξο, αντίθετα, ότι πρέπει να διασφαλίσουμε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει χωρίς εμάς.

 Το αν θα έχουμε ή όχι ένα μέλλον με αξιοπρεπή προσαρμογή στην αναδυόμενη πολυπλοκότητα εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από αυτό.

 [---->]

 

 

 

 

 

 

 

Der elefant im raum (Ελέφαντας στο δωμάτιο)

του Pierluigi Fagan *

Ένα φάντασμα παρακάμπτει τις παγκόσμιες στατιστικές που αφορούν το φαινόμενο της πανδημίας. Μόνο μία χώρα στον κόσμο παρουσιάζει στατιστικά στοιχεία εντελώς παράλογα, ανάμεσα σε επιβεβαιωμένα κρούσματα και νεκρούς:  η Γερμανία.

Και ναι, η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα (δημογραφικά, περίπου κατά το ένα τρίτο μεγαλύτερη από την Ιταλία, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο), με αριθμό υπερήλικων  ουσιαστικά ίσο με την Ιταλία και, επιπλέον, η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα όπου διαπιστώθηκε η πρώιμη παρουσία του ιού. Αυτό είναι φυσικό, δεδομένου ότι είναι η χώρα με τις περισσότερες επαφές και οικονομικές συναλλαγές με την Κίνα.

Ο ιός βρίσκεται εκεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, σε μια χώρα με πολλούς ηλικιωμένους, κατά  το ένα τρίτο, τουλάχιστον, περισσότερους από την Ιταλία, αλλά οι Γερμανοί δεν πεθαίνουν. Το «σπρεντ των νεκρών» μεταξύ της κάθε χώρας του κόσμου και της Γερμανίας είναι παντού υψηλό, αλλά ως γνωστόν , όταν πρόκειται για σπρεντ, στους Γερμανούς αρέσει να κάνουν καλή εντύπωση.

Το μυστήριο τράβηξε το ενδιαφέρον των αγγλοσαξόνων  δημοσιογράφων, των Financial Times, του Guardian, του The Indipendent, της Wall Street Journal, αλλά πολύ λιγότερο του ευρωπαϊκού Τύπου. Το περιοδικό  L'Espresso, τις προάλλες, μας επέστησε καθυστερημένα  την προσοχή με ένα  “the best of”  επιχειρημάτων και εξηγήσεων, μια  αντιγραφή των αγγλοσαξονικών άρθρων που μετέφεραν όπως ήταν υποχρέωση τους και τις γερμανικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που τέθηκαν:

1) Το Ινστιτούτο Robert Koch (RKI), το ινστιτούτο δημόσιας υγείας στη Γερμανία, ανακοίνωσε ότι οι Γερμανοί πολίτες που κατέληξαν λόγω κορονοϊού, είναι νεαρής ηλικίας, οπότε ο ηλικιωμένος πληθυσμός διέφυγε μυστηριωδώς από τον ιό (εκτός από τον γιατρό της Μέρκελ). Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί ηλικιωμένοι ζουν πιο «απομονωμένοι» από τους νέους απότι στην Ιταλία ή στην Κίνα, αλλά ειλικρινά μου φαίνεται ότι αυτή είναι μια αβάσιμη ανοησία, και για το λόγο ότι κάποια στιγμή θα πάνε για ψώνια όπως όλοι οι άλλοι, σωστά; αλλά οι μπερδεμένες εξηγήσεις έχουν παραλλαγές.

2) Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι η επιδημία στη χώρα τους εξελίχτηκε αργότερα. Είναι όμως έτσι; υπάρχουν μελέτες δημοσιευμένες στο The Lancet που επιβεβαιώνουν την πρώιμη εμφάνιση του  «Ασθενούς μηδέν» στη Γερμανία. Εφεραν τη λοίμωξη στη Λομβαρδία, αλλά όχι στη Γερμανία ;  Σε όλη την Ευρώπη τα ποσοστά θνησιμότητας είναι μεγαλύτερα από τα δικά τους γιατί σ'αυτούς η μετάδοση της λοίμωξης καθυστέρησε;   Απίστευτο ...

Και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι, ο γερμανικός Τύπος τον Ιανουάριο και στις αρχές Φεβρουαρίου βγήκε με ειδήσεις για μια εξαιρετικά μεταδοτική και μολυσματική επιδημία πνευμονικής γρίπης, που διαγνώστηκε ως τέτοια και όχι σαν κορονοϊός, όπως πιθανότατα ήταν. Στην ερώτηση αν το Ινστιτούτο Robert Koch διαθέτει τα τεστ Covid-19  post mortem (μετά θάνατον)  , οι ενδιαφερόμενοι απάντησαν «ναι», αλλά οι Βρετανοί δημοσιογράφοι βεβαιώνουν ότι η περίεργη γερμανική δομή υγείας που είναι υπερ-ομοσπονδιακή, δημιουργεί σημαντικές ασυμμετρίες μεταξύ κέντρου και  περιφέρειας, ο καθένας, δηλαδή ,κάνει ό,τι θέλει.

Επιπλέον, γιατί να γίνετε το τεστ εκ των υστέρων και όχι εκ των προτέρων, δεδομένου ότι όπως ισχυρίζονται το κάνουν σε όλους ; Αυτή η περίεργη δομή του γερμανικού συστήματος υγείας θα μπορούσε να εξηγεί το λόγο που οι Γερμανοί καθυστερούν να ανακοινώσουν τους αριθμούς, ενώ το Πανεπιστήμιο John Hopkins, το οποίο παρακολουθεί την πανδημία από το ξεκίνημά της, δίνει διαφορετικά στοιχεία επειδή τα αντλεί απευθείας από τα κρατίδια. Εν ολίγοις, αν θέλετε να σκεφτείτε άσχημα, ίσως να παρατηρήσετε ένα προπέτασμα καπνού που δημιουργεί μεγάλη σύγχυση με σκοπό να δυσκολέψει την κατανόηση των πραγματικών γεγονότων και για να μπορούν να χειραγωγούν ελεύθερα τους αριθμούς.

3) Υπάρχει και η εκδοχή σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί κάνουν πολύ περισσότερα τεστ από οποιονδήποτε άλλον, μια δήλωση του Ινστιτούτο Robert Koch όπως μεταφέρει και ο αγγλικός Τύπος (στην πραγματικότητα το Ινστιτούτο Robert Koch δηλώνει ότι «έχουν τη δυνατότητα» να κάνουν τεστ και όχι ότι τα κάνουν). Δεν ξέρω, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, ή τα στοιχεία μου δεν είναι σωστά ή ο αγγλικός Τύπος μεταφέρει γερμανικές δηλώσεις χωρίς να τις επαληθεύει και ποιος ξέρει γιατί, όλοι κάνουν ότι τις πιστεύουν.

4) Αυτό οδηγεί στη γνωστή τεράστια ικανότητα νοσηλείας και τις γερμανικές κλίνες εντατικής θεραπείας. Αλλά σύμφωνα με τα στοιχεία, αληθεύει ότι η Γερμανία είναι σε καλύτερη θέση από την Ιταλία, αλλά η Ιταλία εξακολουθεί να βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τη Γαλλία, την Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία, μεταξύ πολλών άλλων. Και το κυριότερο, αυτή η εξήγηση - αν και με πρώτη ματιά φαίνεται λογική  – εντούτοις, δεν είναι.

Στην Ιταλία, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (SSN) άντεξε κάπως, πριν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα και αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα μόνο στην πιο πληγείσα περιοχή. Οι νεκροί παρέμειναν στα σπίτια τους  επειδή τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα, και στην Ιταλία δεν εμφανίζονται στα στατιστικά στοιχεία. Επιπλέον, οι καταγεγραμμένοι νεκροί Ιταλοί, περνούν από τα κρεβάτια των ΜΕΕ και καταλήγουν στο φέρετρο ούτως ή άλλως, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, αφού δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια αποτελεσματική θεραπεία, παρά μόνο μια θεραπευτική υποστήριξη που είναι η ίδια σε όλο τον κόσμο.

Τι διαφορετικό έχουν οι Γερμανοί; Πιο άνετα κρεβάτια; Αναπνευστήρες κατασκευασμένους από τη Mercedes; Doctor House σε κάθε δωμάτιο; Κανείς δεν ξέρει ...

Αλλά εδώ και εκεί αρχίζουν να βγαίνουν  στην επιφάνεια κάποια πράγματα με μισόλογα. Ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής ομάδας του Ανώτατου Ινστιτούτου Υγείας( ISS ), που κάθε βράδυ δίνει συνέντευξη Τύπου με τον Borrelli (στμ.τον Ιταλό Τσιόδρα) σε ερώτηση που του έγινε  πριν λίγες ημέρες, απάντησε κάτι σαν: «Αυτό που εγώ γνωρίζω είναι ότι εμείς μετράμε τόσο τους ‘νεκρούς από’ όσο και τους ‘νεκρούς με’. Το πώς μετρούν οι άλλοι, δεν το γνωρίζω».

Εδώ και κάποιες μέρες, η επιμονή στο γεγονός ότι εμείς μετράμε – όλους- τους νεκρούς επαναλαμβάνεται από τα μέλη της επιστημονικής ομάδας του Ανώτατου Ινστιτούτου Υγείας που εναλλάσσονται καθημερινά ακόμη και εκτός πλαισίου αναφοράς του «γερμανικού ζητήματος». Χθες, ένας  βιολόγος στην εφημερίδα La Stampa και ένας στην Corriere αμφισβήτησαν αυτή τη διαφορά, η οποία λογικά είναι η μόνη και επιπλέον αυτονόητη από στατιστική και λογική άποψη,.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει επίσημα τους Γερμανούς ότι δεν μετρούν σωστά τους νεκρούς, αυτό είναι προφανές. Τότε,θα ξεσπούσε διπλωματικός πόλεμος και θα ήταν λάθος, διότι ,όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχθεί. Είναι επίσης ένα περισσότερο πολιτικό θέμα παρά ιολογικό ή βιολογικό. Οι επιστήμονες δεν είναι για να κάνουν τέτοιες υποθέσεις, ακόμη και αν ο κάθε βιολόγος ή ιολόγος ή στατιστικός γνωρίζει ότι αυτή η δυσαναλογία είναι τόσο υπερβολική που δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την εξηγήσουμε.

Και αυτό εξηγεί την σιωπή που επικρατεί στην Ευρώπη. Ποιος θα κάνει μια τόσο σοβαρή και αναπόδεικτη αλλά και δυσάρεστη καταγγελία, αφού η πολιτικοποίηση των νεκρών είναι πραγματικά κάτι άσχημο;

Ολοι είδαμε το πως όλες οι κυβερνήσεις αρχικά αρνήθηκαν ότι υπάρχει πρόβλημα κορονοίού , αν και όλοι το γνώριζαν πολύ νωρίτερα, όπως προκύπτει τώρα από εκθέσεις, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη το γνώριζε αυτό και η Γερμανία.

Και όλοι είδαμε με ποιο τρόπο χώρες από τους σκληρούς υπερασπιστές της «αγοράς ως κοινωνικού διαχειριστή» καθυστέρησαν να παρέμβουν καταφεύγοντας σε ψεύδη, εφευρίσκοντας ανοησίες όπως «ανοσία της αγέλης», τροποποιώντας τις παρεμβάσεις, αλλά προστατεύοντας τις οικονομικές δραστηριότητες, κάτι που υποστηρίζουν και πολλοί,υπεράνω πάσης υποψίας υπερασπιστές του «πρώτα η αγορά», ίσως ακούσια, εδώ στη χώρα μας.

Και βλέπουμε όλοι την άγρια αντίδραση στο κυβερνητικό διάταγμα, αν και αργοπορημένο, και με πολλά προβλήματα αφού όταν αγγίζει κανείς το εργοστάσιο και το χρήμα προκαλούνται εκρήξεις, είναι φυσικό.

Η γερμανική κυβέρνηση δεν μετράει τους πραγματικούς νεκρούς για να μην τρομάξει τον πληθυσμό της, γεγονός που θα την ανάγκαζε να πάρει μέτρα που θα ήθελαν να καθυστερήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, κάτι που όλοι προσπάθησαν να κάνουν. Και αυτό συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης, στη δημοκρατική Δύση που αγανακτεί με τις καθυστερήσεις των Κινέζων και την αδιαφάνεια των Ρώσων.

Ο ιός στη Γερμανία μολύνει μόνο τους ψηλούς, ξανθούς και πολύ υγιείς νέους ανθρώπους, για αυτό και  η Μέρκελ μπήκε σε καραντίνα διαθέτοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να αντιμετωπίσει τους δηλωμένους 90 νεκρούς (δηλαδή, όσους και οι Ελβετοί που είναι οκτώ φορές λιγότεροι!) σε ένα μήνα και με 82,5 εκατομμύρια πληθυσμό.

Αγοράζουν χρόνο πληρώνοντάς τον με μη καταγεγραμμένους θανάτους. Το Βερολίνο, χειρίζεται την κοινή γνώμη του και διοχετεύοντας ταυτόχρονα χρήματα στην οικονομία, προσπαθεί να διασφαλίσει ότι θα παραμείνει στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού συστήματος ακόμη και «μετά», γιατί εκεί βρίσκεται η «δύναμή» της. Και όλα θυσιάζονται  για την εξουσία.

 * από το Facebook

[---->]

Στη Γερμανία, όσοι πεθαίνουν από καρκίνο, πνευμονία, καρδιακή ανακοπή και κορονoϊό θεωρούνται νεκροί από καρκίνο, πνευμονία κ.λπ. Ο ιός δεν υπολογίζεται ως αιτία θανάτου εκτός κι αν ήταν η μόνη αιτία θανάτου.

Στην Ιταλία, αντίθετα, όσοι έχουν προσβληθεί από τον ιό και έχουν υποκείμενα νοσήματα προσμετράται νεκρός από κορονoϊό.

Η διαφορά  είναι τεράστια: 52 θάνατοι στη Γερμανία χθες 19 Μαρτίου, έναντι 3.405 στην Ιταλία. 0,3 έναντι 8,2%. Το Ανώτατο Ινστιτούτο Υγείας της Ιταλίας , γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία αυτής της διαφοράς και έχει δημοσιεύσει μια ανάλυση για τα ιατρικά αρχεία η οποία διαχωρίζει τον αριθμό των θανάτων ΜΕ από εκείνους ΑΠΟ κορονoϊό . Τα ιταλικά ποσοστά που προκύπτουν δεν απέχουν πολύ από τα γερμανικά. Οι θάνατοι από τον ιό είναι 0,8% του συνόλου, σύμφωνα με χθεσινά δημοσιεύματα.

[---->]