 |
Βεντιμίλια,Σύνορα Ιταλίας-Γαλλίας
|
Ουκρανία σήμερα
του Τζόρτζιο Κρεμάσκι *
Ηλίθιοι! Λέγεται ότι αυτό
ήταν το σχόλιο του Γάλλου πρόεδρου
Νταλαντιέ απευθυνόμενος στα παραληρούντα
πλήθη που τον καλωσόριζαν μετά τη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όπου η μεγάλη
Γερμανία του Χίτλερ ταπείνωνε τη μικρή Τσεχοσλοβακία με την υποστήριξη όλης της
Ευρώπης. Βέβαια σήμερα
όλα είναι
διαφορετικά και οι συγκρίσεις είναι πάντα παρατραβηγμένες, εξαιτίας
τριών μοναδικών συμπτώσεων.
Η πρώτη είναι ότι η μικρή Ελλάδα με ΑΕΠ μικρότερο από το 2% της ΕΕ κάθεται σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με ένα συσχετισμό δυνάμεων σε
βάρος της όπως η Τσεχοσλοβακία το 1938.
Η δεύτερη είναι ότι οποιαδήποτε συμφωνία στις Βρυξέλλες,
στην Ευρώπη θα προκαλέσει μια ευφορία παρόμοια με εκείνη 77 χρόνια πριν.
Η τρίτη είναι ότι η
συμφωνία, τουλάχιστον για την Ελλάδα, δεν θα λύσει τίποτα, αναβάλλοντας για λίγο μόνο την αναμέτρηση με τις προσπάθειες της χώρας να
εγκαταλείψει τις πολιτικές λιτότητας.
Δυστυχώς, χωρίς βαθιές αλλαγές στις οικονομικές πολιτικές της
Γερμανίας και σε ολόκληρη την ΕΕ, μια πιθανή συμβιβαστική λύση που δεν θα
βελτιώνει ουσιαστικά τους ισχύοντες κανόνες και θα χαλαρώνει τον κλοιό των πιστωτών στην Ελλάδα, στο μόνο που θα βοηθούσε θα ήταν να φθείρει την αξιοπιστία και τη συναίνεση της κυβέρνησης του
ΣΥΡΙΖΑ, θακατέληγε στην "Ρέντσοποίηση " του Τσίπρα. Στη συνέχεια,
κάποια στιγμή Τρόικα και ΕΕ θα περάσουν
και πάλι στην επίθεση, για να νικήσουν οριστικά το μοναδικό αριστερό πολιτικό πείραμα
σε μια Ευρώπη που έχει πληγεί από την κρίση, και θα συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερη
αδιαλλαξία την πολιτική της λιτότητας.
Οι εκτιμήσεις αυτές δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση κριτική
στην ελληνική κυβέρνηση. Καμία ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει τώρα το δικαίωμα να
προτείνει ή να υποδείξει στους Έλληνες,
μετά από τη σιωπή, τη συνενοχή, την παραίτηση, που σε ολόκληρη την ήπειρο
συνόδευσαν την επέμβαση της τρόικας στη χώρα αυτή.
Τα μεγάλα συνδικάτα, τα σοσιαλιστικά
κόμματα ή ήταν συνένοχοι των πιστωτών ή κράτησαν
παθητική στάση.
Η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να κάνει τίποτα σημαντικό.
Οι νέες δυνάμεις των αγανακτισμένων είναι πολύ νέες και πολύ δεμένες με την
κρίση των χωρών τους για να μπορέσουν ναπάρουν μια διεθνή πρωτοβουλία.
Η ευρωσκεπτικιστική συντηρητική δεξιά και η φασιστική, εννοείται πως μόνο να κερδίσουν έχουν από την
κατάρρευση των ελπίδων που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα είναι μόνη
της και εμείς μπορούμε να καθόμαστε και να βλέπουμε τα γεγονότα έχοντας ενοχές. Παρ 'όλα αυτά,
ελπίζουμε η άνιση σύγκρουση των Βρυξελλών να ολοκληρωθεί χωρίς συμφωνία και η Ευρώπη να βυθιστεί στη συστημική κρίση που της αξίζει
και είναι αναγκαία, για να αλλάξουν τα
πράγματα .
Ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο από της δημοκρατικές και ηθικές
αξίες τις οποίες αυτή η Ευρώπη έχει ρίξει στα βράχια της Βεντιμίλια [1] και στα
σύνορα του ουκρανικού Ντονμπάς, όπου υποστηρίζει στρατεύματα που επαίρονται για τα ναζιστικά σύμβολα.
Η σημερινή Ευρώπη δεν
υπερασπίζεται παρά μόνο τα πλούτη της και τους πλούσιους της, και προσπαθεί να στοιχίσει τους όλο και περισσότερους φτωχούς της στον αγώνα ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν υπάρχει τίποτα προοδευτικό και
προηγμένο σε μια ήπειρο που καταστρέφει το πιο σημαντικό επίτευγμα της, το
κράτος πρόνοιας, και στη συνέχεια προσπαθεί να στρέψει την οργή των αποκλεισμένων
της, ενάντια σε αυτούς που βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Από ηθική πλευρά μιας τέτοιας Ευρώπης σάβανο
το μόνο που της αξίζει είναινα αλλάξει ριζικά.
Αλλά και από οικονομική άποψη να ευχηθούμε τη ρήξη. Η αξία
των λεγόμενων διαπραγματεύσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας
είναι ότι οι Έλληνες ανάδειξαν δύο βασικές αλήθειες. Η πρώτη είναι ότι στην ΕΕ ηγείται η Γερμανία, ένα
πλανητικό σύστημα με κέντρο τον γερμανικό ήλιο . Δίπλα σαυτό το σύστημα υπάρχει το σύστημα που περιστρέφεται γύρω από τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, ακόμη και τις χώρες των
BRICS. Αλλά σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα και τους κανόνες που υπαγορεύει η χώρα οδηγός, Ευρώπη δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο Γερμανία. Η δεύτερη αλήθεια
είναι αυτή που παραδέχτηκε στυγνά ο γερμανός υπουργός Οικονομικών
Σόιμπλε, όταν είπε ότι ευρώ και λιτότητα είναι ένα και το αυτό.
Είναι αλήθεια ότι το ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα, αλλά
ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Αρκεί να δει κανείς τις συνθήκες σύστασής του, το Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας
και το τέρας των συνταγματικά
ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Το ευρώ και οι πολιτικές λιτότητας έχουν βγει από την ίδια μήτρα, έχουν την ισχύ
νόμιμου χρήματος και, εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Την κυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο ενός συστήματος άγριου
καπιταλισμού που συνθλίβει εργασιακά δικαιώματα, συμβάσεις, υπηρεσίες, συντάξεις
και δημόσιο σχολείο.
Ένα αμερικανικό μοντέλο με οδηγό τη γερμανική οικονομία
είναι το ευρώ. Μπορεί να αλλάξει; Η περίπτωση της Ελλάδας τους τελευταίους μήνες αποδεικνύει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.
Το πρόβλημα
δεν είναι το χρέος. Ένας μήνας ποσοτικής χαλάρωσης με το οποίο η
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρηματοδοτεί το τραπεζικό σύστημα για τη
χρηματοδότηση του χρέους, είναι 70 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ελλάδα ζητά μόνο 7.
Όταν
τον Ιούνιο του 2011, ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο διακήρυσσε την ανάγκη για μεγαλύτερες
θυσίες ώστε να μειωθεί το χρέος, το δημόσιο
χρέος της Ιταλίας ήταν 1,9 τρισ. Ευρώ.
Σήμερα το δημόσιο χρέος της Ιταλίας φτάνει στα 2.200 δισεκατομμύρια, τριακόσια δισεκατομμύρια
περισσότερα, ένα ποσό όσο το σύνολο του ελληνικού χρέους.
Η Ιταλία όμως θεωρείται αξιόπιστη γιατί έκοψε τις συντάξεις και εγγυήθηκε τις ελεύθερες
απολύσεις, ακόμη και την κατασκόπευση
των εργατών. Η Ιταλία είναι αξιόπιστη επειδή κάνει τις «μεταρρυθμίσεις» που ζητούν οι τράπεζες και προσθέτει κι άλλες
ιδιωτικοποιήσεις στις τόσες καταστροφικές που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Η
Ιταλία είναι αξιόπιστη επειδή η κυβέρνησή της χειροκροτείται από τον Μαρκιόνε, τον πρόεδρο της Φίατ.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση, αντίθετα, επιχείρησε με δειλά βήματα να ακολουθήσει μια άλλη
πολιτική, γι αυτό και έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, όπως δεν μπορούσε όταν κυριαρχούσε η Ιερά Συμμαχία των αυτοκρατοριών του 1848.
Βέβαια, εάν ξεσπάσει μια επανάσταση στη Γερμανία όλα θα αλλάξουν. Αλλά μέχρι τότε,
ο μόνος τρόπος να οικοδομηθεί μια εναλλακτική πολιτική στη λιτότητα είναι η ρήξη
με την ευρωπαϊκή μηχανή και το ευρώ.
Οι μέσες λύσεις δεν θα κάνουν τίποτε περισσότερο από το να
καθυστερήσουν για μικρό χρονικό διαστημα την καταστροφή. Το ίδιο ισχύει και με τα κοινωνικά
δικαιώματα,τα οποία δεν συμβιβάζονται με τη
λιτότητα,μέση λύση δεν υπάρχει.
Γι 'αυτό μία ρήξη στις Βρυξέλλες θα μας οδηγούσε
σε αχαρτογράφητα νερά, όπως είπε ο Ντράγκι, όπου οι παλιές πολιτικές λιτότητας δεν
θα μπορούν πλέον να επιβληθούν και να προχωρήσουν με τον αυτόματο πιλότο.
Φυσικά δεν θα πρόκειται για μια επιστροφή στην Εδέμ, αλλά τότε οι δημόσιες πολιτικές και οι πολιτικές κοινωνικής
ισότητας, θα έχουν μια ευκαιρία, μια δυνατότητα την οποία το υπάρχον ευρωπαϊκό
σύστημα αρνείται τελείως Η κρίση του ευρώ θα φέρει την Ιταλία στην Ελλάδα,
την Ισπανία, πιο κοντά με χώρες με παρόμοια οικονομικά προβλήματα και ίσως αυτό
να ακύρωνε και την πορεία προς την
αγωνιώδη και καταστροφική στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Με λίγα λόγια η ρήξη με την Ευρώπη του ευρώ δεν θα είναι η
λύση, αλλά η προϋπόθεση για να βρεθεί μια δίκαιη λύση στην κρίση. Η Ελλάδα στην αρχή βέβαια θα δεχτεί κάθε είδους απειλές και πιθανά αντίποινα και θα
πρέπει να έχει την αλληλεγγύη που
μέχρι στιγμής δεν της έχει δωθεί. Αλλά στο τέλος, ίσως με κατάλληλες συμφωνίες με τις χώρες BRICS, η
χώρα θα δείξει σε ολόκληρη την ήπειρο ότι το άγνωστο είναι πιο ελπιδοφόρο
από την πεπατημένη που δεν οδηγεί πουθενά.
Εδώ όμως θα σταματήσω , επειδή είναι πολύ πιο πιθανό να καταλήξουν τελικά σε μια δήθεν συμφωνία οπότε όλα θα συνεχίσουν να κινούνται προς την άβυσσο. Τότε η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και τα χρηματιστήρια θα
γιορτάσουν ότι διέφυγαν τον κίνδυνο.
Ηλίθιοι.
[--->]
* Πρόεδρος της FIOM της ομοσπονδίας μετάλλου της Ιταλίας την περίοδο 2010-2012
[1] http://www.candianews.gr/2015/06/19/sinora-italias-gallias-sta-vrachia-giortasan-i-metanastes-to-ramazani-vinteo/
Σύνορα Ιταλίας- Γαλλίας: Στα βράχια «γιόρτασαν» οι μετανάστες το Ραμαζάνι
Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν στήσει στα βράχια
αυτοσχέδιες σκηνές, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία να περάσουν στις
γαλλικές ακτές, την ώρα που οι αρχές της Γαλλίας τους επαναπροωθούν
στην ιταλική πόλη Βεντιμίγκλια.
Στιγμιότυπο από παλιότερη διαμαρτυρία στα ίδια βράχια...
«Στη χώρα είναι πολύ δύσκολο ακόμα και το να βρούμε να φάμε.
Προσεύχομαι στο Θεό να αλλάξει αυτή η κατάσταση προς το καλύτερο»,
δήλωσε ένας από τους μετανάστες.
Με το πρόβλημα να οξύνεται όλο και περισσότερο, Γαλλία- Ιταλία και Γερμανία συμφώνησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους στο ίδιο
απάνθρωπο πλαίσιο: της «επαναπροώθησης μεταναστών σε χώρες της ΕΕ ή στην πατρίδα τους, εάν οι αιτήσεις για άσυλο που έχουν υποβάλει απορριφθούν».
left.gr
-------------------------------------------------------------------------------------
Από https://el.wikipedia.org/ :
[...] Οι αποφάσεις της Κυβέρνησης Νταλαντιέ είχαν κεφαλαιώδη σημασία για την
μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων στην Ευρώπη και τον Κόσμο. Μια από τις
πλέον σημαντικές ευρωπαϊκές συσκέψεις, στις οποίες συμμετείχε ο νέος
Πρωθυπουργός ήταν τον Σεπτέμβριο του 1938 στο
Μόναχο. Έχοντας αποφασίσει από κοινού με τον Άγγλο Πρωθυπουργό
Νέβιλ Τσάμπερλεν να ακολουθήσουν την αποκαλούμενη "πολιτική του κατευνασμού", υπογράφει την
Συμφωνία του Μονάχου (29 Σεπτεμβρίου 1938), με την οποία η Γαλλία (όπως και η Αγγλία) υπαναχώρησε απέναντι στην
Τσεχοσλοβακία και συμφώνησε στη διάσπασή της και την απόδοση της
Σουδητίας στην Γερμανία. Ο Νταλαντιέ δεν είχε αυταπάτες ως προς τις πραγματικές βλέψεις του
Χίτλερ
και ήδη από τις πρώτες του συναντήσεις με τον Άγγλο ομόλογό του, του
είχε επισημάνει ότι "ο Χίτλερ αποβλέπει στην απόλυτη κυριαρχία της
Ευρώπης και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που οι Ναπολεόντειες βλέψεις
ωχριούν μπροστά της". Πριν τη σύναψη της Συμφωνίας του Μονάχου του είχε,
επίσης, πει: "Σήμερα είναι η σειρά της Τσεχοσλοβακίας. Αύριο θα έρθει η
σειρά της Πολωνίας και της Ρουμανίας και, όταν το
Τρίτο Ράιχ
θα εξασφαλίσει τις προμήθειες σε τρόφιμα και πετρέλαιο που έχει
υπολογίσει, θα στραφεί προς Δυσμάς". Τα λεγόμενά του δεν έπεισαν τον
Τσάμπερλεν, ο οποίος ήθελε πάση θυσία να αποφύγει ένα πόλεμο. Ο
Νταλαντιέ, σκεπτόμενος την τεράστια πληθυσμιακή αιμορραγία που είχε
υποστεί η χώρα του κατά τον Πρώτο πόλεμο, υποχώρησε και συνέπλευσε με
τους Άγγλους. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, περίμενε να βρει ένα έξαλλα
αντιτιθέμενο πλήθος. Αντίθετα, βρήκε ένα πλήθος να τον επευφημεί. Η
αντίδρασή του ήταν να πει εμπιστευτικά στον βοηθό του, Αλεξίς Λεζέ
(Alexis Léger):
"Α, τους ανόητους!" [4].
